FOISE A LUZ. VOLVERÁ A CLARIDADE?

 

            Antonte foise a luz. Eran preto das 12:30 horas do mediodía e, de súpeto, quedo sen luz na casa. Non era o regulador de potencia; tampouco diferencial algún dos que regulan o tráfico eléctrico pola casa. Era todo o edificio; e tamén os da contorna.

O primeiro que se me pasou pola cabeza foi protestar á empresa á que lle merco a enerxía e que forma parte do oligopolio eléctrico, sabedor de que nos últimos tempos en toda a área xeográfica local na que desenvolvo a miña vida temos cortes de corrente cada dous por tres (unha veces micro-cortes, outras veces máis largos dependendo das parroquias ou lugares onde acontezan). E así o fixen mediante o WhatsApp. Sabedor, por outra experiencia anterior, de que te remiten á empresa que lles subministra a eles a enerxía xa me cubrín indicándolle que eu a quen lle mercaba e pagaba a enerxía era a eles e que, polo tanto, eran eles os que me tiñan que resolver o problema. Pregunteille polo tempo de tardanza e se o asunto era debido, como os cortes precedentes, á falla dun mantemento adecuado das liñas de distribución. Durante un bo rato, e pola mensaxería instantánea (que ía sendo cada vez menos instantánea) estiven a pelexarme co robot que me atendía, chamándolle de todo a el máis aos seus propietarios porque nin me resolvía as dúbidas, nin me falaban no idioma no que eu lle transmitín as preguntas. Ao final acabei dirixíndome, ao través do robot, aos donos do mesmo dicíndolle que se deixaran de tanto robot e que contrataran persoas, “que xa estaba ben! Carallo”!

Eran Portugal e o Estado Español

Que va! Non era só a miña contorna a que non tiña luz. Eran todo o Estado Español e Portugal, segundo contou a miña compañeira ao chegares á casa polo que se falaba pola rúa. Neste caso, aquelo de “menos mal que nos queda Portugal” xa non valía.

Pouco a pouco foise caendo todo: internet deixou de funcionar, tamén cos “datos”; as emisoras de radio vía internet, só algunha... E o transistor sen baterías! E o teléfono móbil, ata aquel momento único medio de comunicación e información do que dispoñía, case no límite da carga de batería.

Xantamos frías as lentellas que tiñamos feito. Frías, xa que tendo todo eléctrico non puidemos quentalas (teño que cambiar a bombona do fornelo de cámping, por se volve facer falla).

A radio está sen pilas e hai que cargar o móbil. Isto último, ao non haber corrente eléctrica, só podo facelo desde o chisqueiro do coche; así que, como teño combustible bastante, vou ir cara a unha poboación próxima a mercar pilas e, de paso, cargo a batería do móbil.

Así o fixen. Chego a destino e o establecemento no que tiña pensado mercar as pilas non estaba en funcionamento, que non podían cobrar porque as rexistradoras non funcionaban. Toda maquinaria e TPVs eléctricos. Seica que pola tarde tamén pecharon todos os supermercados, aínda que algún parece ser que obrigou ao seu persoal a cumprir todo o seu horario de traballo no interior (non teño contrastada esta información, senón poría o nome do establecemento que cometeu tal ilegalidade). Así que funme cara a un “chino”, onde despois de agardar unha numerosa cola de xente (que mercaba tal cantidade de pilas, transistores, candeas, lanternas, etc., que parecía que se ía rematar o mundo) por fin puiden mercar pilas para o meu radio transistor. Por suposto que nada de pagar con tarxeta; os terminais de cobro electrónico non funcionan sen electricidade.

Xa podo estar informado de como vai a cousa

Volvendo cara á casa, pola radio do coche me informo de que en zonas de Euskadi e de Andalucía xa empeza a haber enerxía eléctrica e que a estimación de que volva a todo o Estado é de entre seis e 24 horas desde o comezo.

Tamén me informo pola radio do coche que aqueles establecementos de alimentación que permanecen abertos van tendo esgotados a auga, o pan e o pan de molde, (outra vez) o papel hixiénico,...  Informan de que moitos compradores levan montóns de paquetes de pan de molde e auga, mentres que outros, por estar esgotados, teñen que saír sen estes produtos. Leo no día de onte no xornal “Público” que en Madrid houbo pelexas por subirse a un autobús. Solidariedade española e comportamento exemplar, que dicían as emisoras onte.

Chegando á casa coloco ás pilas e poño a radio, xa con media carga de batería do móbil. E sigo a informarme do que estaba acontecendo, das perspectivas oficiais, do descoñecemento das causas e dos bulos que xa empezan a circular polas redes (a maioría procedentes de terraplanistas e de xentalla fascista, como Alvise ou Abascal e outros polo estilo, que pretenden aproveitarse da situación para lucrarse dos cordeiros sen cerebro que os seguen).

Xa na casa, case tres horas máis tarde recibo unha mensaxe (afortunadamente posto por unha persoa e non polo puto robot) da miña subministradora desculpándose pola tardanza e desviando a responsabilidade do apagamento á Red Eléctrica Española.

Incomunicados e nas súas mans

Xa as antenas de distribución do sinal da telefonía móbil e da internet deben estar a quedar sen enerxía. Xa todo o cibernético falla. Estamos totalmente incomunicados co exterior; só podemos recibir información radiofónica por radio-transistores, pero non comunicarnos por iniciativa propia agás, di a lectura do móbil, con emerxencias. Ata os teléfonos fixos, que maioritariamente funcionan ao través de IP e que precisan dun router enganchado á rede eléctrica para funcionar. Isto antes non pasaba; cos teléfonos analóxicos ou rebentaba a central telefónica ou por moita electricidade que faltara podiamos recorrer a eles para falar coa familia ou con quen quixeramos. Na actualidade estamos totalmente a mercede dos mercaderes  que xestionan o que debería xestionar a administración pública; nas mans dos oligopolios de todo tipo. E iso é algo contra o que nos temos que rebelar, que temos que cambiar dunha forma ou doutra. Non podemos deixar o futuro da humanidade nas mans da oligarquía.

Que está a ocorrer?

Polas comparecencias feitas polo Presidente do Goberno e a forma que tiñan as súas expresións cando manifestaba o descoñecemento do goberno das causas que propiciaron o apagamento, puiden intuír (acostumado a “ler entre liñas” durante os moitos anos de ditadura franquista que tiven que sufrir) que a causa, aínda que grave polos seus efectos, non era debida a “un ataque ruso” ou a un “ataque de hackers”, que eran dúas das hipóteses que circulaban polas emisoras radiofónicas nos primeiros momentos da crise, sobre todo a segunda.

Os imbéciles que se resisten a crer, ou que o negan, por intereses económicos e/ou políticos, a existencia do cambio climático, a pesares de que todas as evidencias científicas que o avalan, aventuran que é polo “exceso de enerxía” (din eles) procedente de fontes renovables no achegamento de enerxía ás redes onde reside a orixe do problema.

O papahostias de Núñez Feijóo lucíndose, coma sempre que abre a boca. Fala de que o que se necesita son centrais nucleares para que isto non ocorra. Dio un home que foi á Universidade; claro que pasar por ela non debeu pasar; máis ben a Universidade debeu pasarlle por riba (como diría o meu amigo Felipe). A súa incultura provoca arrepíos con só pensar que ese suxeito pode chegar a ser presidente do goberno estatal. Como é posible que ese home non saiba que as centrais nucleares precisan grandes cantidades de enerxía eléctrica para poder refrixerar de forma continuada os seus reactores? E que esa cantidade de enerxía élle subministrada, na actualidade, desde outras fontes de xeración de enerxía máis limpa, menos contaminante e menos perigosa? A súa posición colócao no mesmo campo que os negacionistas do cambio climático (e o mesmo podemos dicir de xentes coma Ayuso ou Tellado coas súas estupideces superlativas sobre o tema, pero desta xente non se pode esperar máis, coma do seu xefe de filas teórico). Afortunadamente hai moi poucas centrais nucleares en funcionamento no Estado Español porque se así non fora poderiamos estar diante dun problema monumental. De feito unha das primeiras cousas que se fixo a medida que se ía recuperando o subministro eléctrico na Península foi o de desviar grandes cantidades de enerxía cara ás nucleares para que se arrefriaran os seus reactores; e foi esta unha das causas de que a cidadanía de a pe de certas áreas xeográficas do Estado Español tardara tanto en poder dispoñer de enerxía eléctrica.

A xefa de Red Eléctrica Española (REE) nega a responsabilidade da empresa no corte do subministro; o Goberno insinúa que as responsabilidades poden vir por aí e polo oligopolio eléctrico, pero que “non se descarta ningunha outra opción” mentres non se determinen con exactitude as causas da caída da subministración eléctrica; o goberno de Portugal descarta calquera tipo de ataque cibernético e pon o seu punto de mira en España (é dicir, en REE); Francia nega que a orixe do corte sexa da enerxía que desde ese país se exporta cara á Península Ibérica; un xuíz da Audiencia Nacional abre unha investigación para determinar se houbo un ataque de “terrorismo informático”.

Outra das intervencións “afortunadas” foi a de José Mª Aznar (e tamén a de Feijóo no mesmo senso) no aquelarre do PP Europeo que tivo lugar hoxe en Valencia (onde, por certo, a señora Van de Leyen fotografouse con Mazón; parece como se esa señora tivera debilidade por saír nas fotos con sinistros personaxes ou con criminais de guerra como Netanyahu). Pero ao que iamos: Aznar criticou ao goberno español por non saber xestionar unha crise, acusandóo de ocultar a verdade á cidadanía. Vos lembrades da xestión dos atentados do 11-M en Madrid nos que ese suxeito e os seus ministros do Partido Popular estiveron mentindo reiteradamente á poboación sobre a autoría dos atentados? E da xestión da crise do Prestige? Ou as mentiras do seu goberno sobre o accidente do Yakolev no que pereceron moitos militares españois que estiveran destinados en Afganistán? E da brillante xestión feita pola Generalitat Valenciá nas mans do PP, presidida por Mazón, da DINA (depresión illada en niveis altos) da que agora se cumpren seis meses?

E con isto non quero salvar ao goberno PSOE-SUMAR das súas posibles responsabilidades no evento. Non tanto por actuacións mal feitas como por falla de vixilancia do estado das redes de distribución eléctrica, tanto as dependentes de REE como as dependentes das operadoras privadas.   

Daqueles pos, estes lodos

Fora o que fora, o caso é que a día de hoxe non sabemos nada sobre as causas do apagamento. Pero o que si sabemos é que hai responsables; que iso non debería ter pasado e que ninguén previu que puidera pasar. Non sabemos, sequera se o saben e o están tapando porque poden estar en xogo intereses de xente moi poderosa. Veremos como segue a suposta investigación.

O que si hai que deixar patente é que por disposición legal do primeiro goberno español presidido por Aznar o servizo de distribución de enerxía eléctrica deixou de ser considerado servizo estratéxico e controlado polo Estado para pasar a ser, unicamente, servizo esencial susceptible de estar nas mans privadas. Foi o inicio da “liberalización” do sector enerxético español no que os organismos e empresas estatais do sector perderon o seu carácter de beneficios ao país e foron postos nas mans privadas para a xeneración de lucro privado; privatizouse a Rede Electrica Española, agora parte de Redeia, empresa participada nun 20% pola SEPI e na que teñen participacións significativas Amancio Ortega e o fondo voitre Blackrock Inc. Esta privatización do sector eléctrico foi continuada durante a presidencia de Rodríguez Zapatero coa venda da Empresa Nacional de Electricidad, S.A. (ENDESA) hoxe nas mans de ENEL (empresa pública italiana de electricidade).

 Como pasou cos ferrocarrís ingleses privatizados por Thacher, tamén no sistema eléctrico español deixouse da facer un mantemento adecuado das redes de distribución de enerxía para priorizar os beneficios empresariais sobre a utilidade e bo estado dun servizo esencial para o conxunto do país, cousa que se empezou a notar hai poucos anos cos cortes e microcortes de enerxía eléctrica de carácter local, como os acontecidos no lugar no que eu resido.

Tendo todo isto en conta, eu estou convencido de que o apagamento eléctrico sufrido en todo o Estado Español e Portugal veu determinado pola falla dun mantemento adecuado da rede de distribución de enerxía. Que a situación da distribución de enerxía eléctrica no Estado Español é un sistema velenoso para a cidadanía; que non pode estar un servizo esencial para a vida nas mans dun oligopolio como é o eléctrico. E que ten que volver a ter carácter de servizo estratéxico e estar nas mans do Estado. De igual forma hai que proceder coas telecomunicacións.

Curiosidades da Galiza.

É indignante e curioso que mentres que o no noso país produce máis enerxía eléctrica da que consumimos fora Galiza dos últimos en recibir enerxía eléctrica. Agás a cidade de Ourense, o resto da Galiza foi das últimas áreas xeográficas do Estado en dispoñer de enerxía eléctrica. Ás 11:00 horas de onte aínda había núcleos de poboación na provincia de Pontevedra que non dispoñían de electricidade. E as zonas afortunadas puideron iluminar os seus fogares e as súas rúas a partires das 5:00 horas da mañá.

Cacho cabreo pilleime eu sobre as dez e media ou once da noite do luns 28 cando escoito na radio que en Galapagar e en Las Rozas (concellos de Madrid onde reside a “xente guapa”) xa dispoñían de electricidade mentres nós estabamos a escuras. E non é por envexa, senón porque non é xusto que unha rexión que non produce nin o 0,75 por cento da enerxía eléctrica que consume dispoña da mesma antes que unha nación que produce máis corrente eléctrica da que consume (e, por riba, de fontes renovábeis); e unha nación que por riba ten que tivo que aturar que remataran cos seus ríos e coas súas zonas agrícolas máis ricas e que na actualidade pretenden sementala aínda con máis muíños de vento dos que xa ten a costa das súas augas subterráneas, das súas aldeas e dos seus montes comunais.

Outra das cousas curiosas é a renuncia da Xunta de Galiza, presidida por Ruada e dominada polo Partido Popular, a xestionar a crise no noso territorio, poñendo nas mans do Estado central a xestión da mesma. E digo curioso porque o señor Rueda e os seus secuaces non fan máis que queixarse de que o Goberno non lles deixa facer nada, que todo o torpedean. Claro que o único que o Partido Popular demanda é aquilo que lle permite manexar os cartos ao seu antollo ou facer concesións a quen eles estimen oportuno (Altri, costas, minería contaminante, acuicultura,...). Mira que devolver cartos que ían destinados a reforzar a educación pública! Se puideran facer con eles o que quixeran non os devolverían, daríanllos ás escolas e colexios privados, seguramente.

De todas formas, e sendo práctico, visto o ocorrido coa catástrofe do Prestige, e tendo en conta que cando hai avisos meteorolóxicos de previsións de temporais fortes ou nevadas abundantes son tan incompetentes que delegan nas mans das direccións das escolas e institutos a toma de medidas, mellor non deixar nas súas mans as situacións de crise ou emerxencia. Se foran outros quen gobernaran sería distinto.

        Pero o de Rueda é patético. Pasou de agradecer ao goberno a súa colaboración e a súa eficacia na xestión da crise a mercar o discurso de Tellado e de Feijóo para criticar ao goberno central. Eu vivo na Galiza, pero se o fixera noutra parte do Estado ou do mundo, cada vez que estes personaxes abren a boca, sentiría vergoña allea.

14 de Abril: Castelao e a IIª República

 

«Os nacionalistas galegos [...] defendemos, como principio xeral, a soberanía de toda-las nacionalidades e reclamamos para Galiza as garantías do seu libre desenrolo e da súa fecundidade».
«Estas ideas poden concretarse nos catro principios seguintes:

a) Autonomía integral de Galiza para federarse cos demais pobos de Hespaña.
b) República Federal Hespañola para confederarse con Portugal.
c) Confederación Ibérica para ingresar na Unión Europea.
d) Estados Unidos de Europa, para construir a Unión Mundial.».

(Castelao: Sempre en Galiza)

O ABUSO DAS CHAMADAS “LEIS OMNIBUS” (e II)

 

A primeira parte desta xeira, publicada neste mesmo espazo, versou sobre o Real Decreto-Lei 9/24 rexeitado no Parlamento Español por obra dos votos do Partido Popular, de Vox e de Junst per Catalunya. Como xa teño dito na presentación da xeira, o sistema das chamadas “leis ómnibus” é un recurso ampla e regularmente usado polo PSOE e o Partido Popular nos gobernos que presiden, sexan autonómicos ou sexa o goberno central.

Como podemos definir o que é unha “lei omnibus”?

Facemos un paralelismo co contido dun vehículo ómnibus, onde caben moitas persoas e de moi distinta caste, amais das mercadorías ou equipaxes que as acompañan. Pois logo, falando de disposicións legais co “apelido” ómnibus, podemos definilas como aquelas cuxo contido lexislativo abrangue aspectos legais que afectan a asuntos de moi distinta natureza. Nelas caben artigos que crean lexislación e/ou modificacións de lexislacións anteriores que poden referirse a tributación, réxime local, financiamento autonómico, lexislación laboral, alimentaria, sanitaria, etc. É dicir, todo o que un parlamento poida lexislar no seu ámbito competencial. Que diferenza unha lei ómnibus dun decreto-lei ómnibus? A primeira é debatida e aprobada no Parlamento, o decreto-lei ómnibus é promulgado por un goberno, en uso das súas atribucións lexislativas, para casos que considera de urxencia; mais para que a súa aplicación sexa plenamente válida debe ser posteriormente aprobado polo Parlamento; no caso de que este último suposto non se dea, as súas disposicións teñen que deixar de ser aplicadas (caso do RD-L 9/24).

Por que os gobernos recorren tanto ás “leis ómnibus”?

O recurso dos gobernos a agrupar asuntos de diversa natureza nunha soa disposición pode ter moitas motivacións. Entre elas:

a)    Lexislar ou modificar aspectos legais de distinta natureza que por algunha causa vaian ligados entre si.

 Por exemplo, se cambia algunha lei laboral determinar os cambios no aspecto da seguridade social ou no aspecto tributario ou administrativo que poida afectarlle a estes aspectos. Neste caso, ou outro similar, estariamos diante dun uso lóxico e racional dunha lei ómnibus. Outro caso que podemos considerar como un ómnibus de disposicións é o das leis de orzamentos xerais do Estado ou das comunidades autónomas; estas leis van determinar os gastos que vai ter esa administración e os ingresos da mesma durante o ano ao que fan referencia. Loxicamente o Estado ou as comunidades autónomas teñen gastos de moi distinta natureza (social, administrativa, de persoal, inmobiliarios e de mantemento, pagamentos de débeda, etc.) que os orzamentos non teñen máis remedio que contemplar e regular a forma, importe e obxecto do gasto. Igualmente, deberán determinar de onde acadar os cartos para cubrir eses gastos; polo tanto deberán concretar todo o sistema de financiamento dos mesmos (tributos, endebedamento, etc.). Ou, o caso da novo decreto-lei que vai substituír ao recentemente rexeitado polo Parlamento, lexislar un paquete de medidas que, aínda sendo de diferente natureza, teñen unha mesma finalidade; neste caso unha finalidade de protección social.

b)    Non ter que abondar en múltiples disposicións o que se pode meter nun só paquete, aínda que nada teñan que ver entre si os asuntos que se tratan.

 Outra motivación pode ser a de “non molestar” á cámara correspondente coa presentación de moitas variacións lexislativas presentadas en “paquetes” separados; pero: Para que lle pagamos aos parlamentarios e parlamentarias? Para que quenten o asento e pulsen o botón cando “Mandamáis” dea a orde? Que traballen, que para iso cobran e teñen vantaxes para viaxar e de cara á xubilación. De todas formas este motivo é practicamente inexistente. Ou, polo menos, eu non coñezo caso algún.

c)     Meter disposicións impopulares pola porta de atrás, procurando escondelas entre outras moitas.

Pero a motivación máis usada polos gobernantes é a de trocar ou lexislar “pola porta de atrás”, de forma que sexa o menos perceptible posible para o público, normas que poidan ser impopulares entre a poboación pero que van variar e condicionar de forma importante a vida da mesma. Un exemplo son as Leis de Medidas Fiscais e Administrativas, ou Leis de Medidas Fiscais, Administrativas e de Orde Social, máis coñecidas como “leis de acompañamento” dos orzamentos xerais que se lexislan en numerosas ocasións, tanto nos gobernos centrais como nos gobernos autonómicos.

O Partido Popular sempre fixo (e segue a facer) un uso totalmente indiscriminado e filibustero deste tipo de disposicións legais, tanto nas comunidades autónomas como no Estado central. Por exemplo, na Galiza usáronse este tipo de leis para tentar despoxar ás comunidades de montes comunais das súas competencias sobre os montes segundo as leis xermánicas que rexen a competencia comunal galega (para as que non dan o seu brazo a torcer para favorecer ás pasteiras ou ás celulosas, claro). Ou para acurtar os prazos de para facer alegacións contra proxectos eólicos ou de minería contaminante, de forma que sexa case imposible presentar en tempo e forma esas alegacións desde a presentación pública dos proxectos ata o remate dos prazos de alegacións. Tamén usadas polo Partido Popular de Galicia para declarar como prioritarias ou estratéxicas (con todo o coactivo e de recorte de dereitos civís que supón esa figura) industrias contaminantes que agriden non só ao ambiente, senón que poden destruír a economía e forma de vida de medio país como pode ser o caso de ALTRI, tal e como din os sisudos estudos biolóxicos, xeográficos, comerciais e económicos feitos públicos ata o de agora por persoas de toda solvencia. Tamén se usan estas lei para rebaixarlle os impostos a quen máis ten; un caso claro é a multimillonaria rebaixa fiscal coa que a Xunta de Galicia está a favorecer ás grandes fortunas galegas ou a determinados sectores empresariais reformando os impostos sobre os cales ten competencias exclusivas; por exemplo, ao través do Imposto sobre o Patrimonio e so Imposto sobre as Sucesións, ou ao través dos Impostos sobre o Xogo ás empresas do desa actividade (casinos, salas de apostas, máquinas de apostas, etc.).

d)    Poñer nun brete a quen está en desacordo con parte do contido da lexislativo dunha disposición pero que rexeitándoa estaría a facer o mesmo con unha maioría de artigos cos que pode estar de acordo e cuxo rexeitamento podería ser altamente impopular.

Outra das causas que poden levar a presentar unha disposición lexislativa ómnibus, cando ten que pasar pola ratificación dun órgano superior para ser aplicada na súa totalidade, é a de poñer “en apuros” a aqueles membros do órgano que se sabe que están en contra dunha parte do contido da disposición, pero que se a rexeitan terían que rexeitar na súa totalidade normativa coa que poden concordar e que poida supoñer gran mellora para a poboación en xeral. Isto podería supoñer un custo político moi importante para quen votara en contra, polo que ás veces faise de tripas corazón e se traga coa disposición. Isto non só pasa coas ómnibus, senón con novas leis ou con modificacións dunha anterior, onde se colocan artigos que provocan desacordo; por exemplo, a última reforma do Código Penal impulsada polo PSOE ou a da Lei Mordaza, onde grupos políticos defensores das liberdades democráticas estaban en contra de determinadas partes desas leis por consideralas incompatibles cun Estado democrático e máis propias dun Estado represivo. No caso do acontecido co Real Decreto-Lei 9/24, JuntsxCat mantívose firme na súa postura e votou negativamente, en favor dos intereses que representa (cos votos en contra dos partidos da ultradereita, PP e Vox, coido que o goberno xa contaba).

Sinalar desta caste de leis ómnibus, que unha das primeiras leis deste tipo que se presentou tras a reforma política post-franquista foi a Constitución de 1978, que tiña que ser referendada nas urnas polo conxunto da cidadanía do Estado Español maior de 18 anos.

Uniónde Centro Democrático (UCD, partido contedor da dereita franquista aperturista xa desaparecido), Alianza Popular (partido da dereita fascista máis rancia, xa desaparecido e convertido en Partido Popular e onde foron a caer os restos máis franquistas e dereitistas da UCD), Convergènciai Unió (CiU, desaparecido e reconvertido en Junts per Cat), PSOE e PCE, presentaron un texto constitucional a aprobar no que, entre todos os artigos que poderían facer da lei suprema do Estado Español unha lei homologable a calquera outra do noso entorno xeográfico, introduciron unha xefatura do Estado monárquica creada pola ditadura franquista (cun rei nomeado con Franco, que xurou os principios fascistas do réxime franquista e baixo cuxa ditadura, entre o 20 de novembro de 1975 e a data de aprobación das primeiras Cortes Constituíntes post-franquistas, se cometeron múltiples atrocidades por parte da policía criminal franquista e onde os fascistas camparon e asasinaron ás súas anchas sen represión ou castigo polo aparato policial e xudicial da ditadura) e a obriga de que o sistema económico fora o de economía de mercado, entre outras lindezas anacrónicas presentes no texto constitucional. O primeiro, o rei franquista, amparado por un título no que se lle declaraba irresponsable civil e penalmente de calquera dos seus actos; por riba, unha monarquía machista que perpetuaba a lei sálica, onde o sucesor debería ser o seu fillo maior (se a maior era unha filla, non valía; só podería ser sucesora da coroa unha muller no caso de non haber fillos). O tema da economía de mercado implica que no hipotético caso dunha maioría política de real ideoloxía socialista, esta non podería aplicar políticas desta índole sen trocar a Constitución (cousa practicamente imposible cos requisitos que isto demanda).

Houbo persoas de coñecida traxectoria de loita pola democracia e contra a ditadura e forzas políticas democráticas que denunciaron e pediron a abstención nun referendo no que os redactores da disposición pretendían meter pola porta de atrás a monarquía franquista, a sabendas do gran peso que tiñan entre o pobo as aspiracións a vivir en liberdade e a aspiracións do pobo do Estado Español en deixar de ser súbditos para converterse en cidadáns.

Tamén houbo, quen pediu o voto negativo no citado referendo. Maiormente forzas políticas de marcado carácter franquista ou directamente fascista, aínda que tamén algunha forza que pelexou contra o franquismo pediu o voto negativo. 

O ABUSO DAS CHAMADAS “LEIS OMNIBUS” (I)

     

Este artigo, que inicialmente ía constar dunha única parte, imos dividilo en dúas. A primeira vaise centrar no RD-L 9/24 rexeitado a pasada semana no Parlamento Español. A segunda parte, versará sobre a frecuente utilización tanto por parte do PSOE coma polo Partido Popular desta figura para colar de forma sibilina disposicións discutibles ou impopulares entre toda unha selva de medidas.

Primeira parte:

O REXEITAMENTO PARLAMENTARIO DO R.D-L 9/24

A pasada semana o Parlamento Español rexeitou a validación do Real decreto-lei 9/24, de 23 de decembro polo cal se dispoñían toda unha serie de medidas de diferente natureza. A modo de exemplo, citarei algunhas: suba das pensións para o ano 2025, gratuidade ou cofinanciamento dos transportes públicos de viaxeiros utilizados por unha maioría de clase obreira para desprazarse cara aos seus traballos, salario mínimo interprofesional (SMI), procedemento de expulsión no caso de ocupacións de vivenda cotiá ou segunda vivenda, suspensión de lanzamento da vivenda para fogares vulnerables sen alternativa habitacional, establecemento de impostos complementarios a grupos multinacionais ou nacionais de gran magnitude, axudas para particulares e empresas afectados pola DINA no Pais Valençiá e pola actividade volcánica na Illa da Palma, axudas para compra de coches eléctricos e instalacións de puntos de carga, axudas para axeitar vivendas para menor consumo enerxético, etc. (quen desexe coñecer a totalidade do RD-L que PULSE NESTA LIGAZÓN).

Foron os votos de Partido Popular (PP), VOX e Junts per Catalunya (JpCat), que votaron en contra do validamento os que deixaron en suspenso todas as medidas contidas na citada disposición. Coa particularidade de que, por ser un decreto-lei, moitas delas xa estaban a ser aplicadas desde o inicio de ano. A modo de exemplo cito a suba dos importes das pensións, a gratuidade do transporte de viaxeiros, o libramento de parte das axudas para os danos da DINA de Valencia ou axudas aos afectados polo volcán da Illa de Palma. Os efectos: que os pensionistas no mes de febreiro van volver cobrar o mesmo que en decembro do 2024, que os beneficiarios do transporte urbano e interurbano afectados van ter que pagar os seus billetes ao prezo que fixen as empresas, que as axudas para paliar os desastres meteorolóxicos van quedar canceladas.

Que razóns puideron levar a PP,Vox e Junts a rexeitalo?

Queda tamén en suspenso o imposto extraordinario sobre os beneficios das empresas enerxéticas e as afectadas polo Artigo 10 do real decreto-lei mencionado, entre elas as grandes empresas enerxéticas e a banca. E, por moito que o disimulen, é este o motivo (salvar ás enerxéticas e á banca do imposto) polo cal a dereita reaccionaria e nazi-fascista agrupada no Partido Popular, Junts per Catalunya ou Vox votou en contra de validar o citado decreto-lei coa escusa de que non estean en paquetes lexislativos separados as diferentes medidas; que non votarían en contra da suba das pensións e do transporte público, e (como imbéciles e sen vergoña que son) mentindo descaradamente atribuíndo ao decreto-lei medidas que para nada están nel contempladas. Observaremos aquí que a maior parte das medidas contempladas na disposición son de orde social, favorables –incluso a maioría das fiscais- ao conxunto da poboación ou ás pequenas e medianas empresas. Polo cal, podemos cualificar as escusas do PP e de JpCat coma iso: escusas propias de mintireiros sen escrúpulos e de vasalos dos poderes económicos.

Observaremos aquí, tamén, que Vox ten declarado que aínda que foran en paquetes separados votarían en contra tanto da actualización das pensións coma do financiamento das viaxes no transporte público. Parece que o criminal e fascista arxentino Javier Milei senta cátedra entre o lixo voxsariano.

Ah! E o que din os sabelo-todo presentes nas ondas e nas columnas dos xornais de que “imposible un goberno PP-Vox-Junts porque estes dous últimos son incompatíbeis entre si” coido que non se corresponde coa realidade. Os tres están dirixidos por xentes que teñen máis que demostrada a súa falta de principios éticos e de honestidade [polo menos] política, que o único que lles interesa e servir os intereses persoais e os daqueles aos que serven na política. E estes son feles crentes no dito de “quen paga, manda”.

Deberían ser obxecto de tratamento lexislativo separado algunhas das medidas contidas neste real Decreto-Lei?

Eu, persoalmente penso que si; moitas das medidas contempladas nas disposicións transitorias e nas disposicións adicionais (e incluso no articulado) poderían ser obxecto en se mesmas de tratamento lexislativo diferenciado. Con isto non quero dicir que sexan medidas rexeitables e que a súa presencia no texto do que falamos implique que deba ser rexeitado. A meirande parte do decreto fai referencia a aspectos de marcado carácter favorecedor das maiorías sociais máis vulnerábeis e cun tratamento positivo, favorable á súa defensa diante das agresións de todo tipo por parte do gran capital. Tamén fai referencia a eses beneficios extraordinarios que banca e multinacionais enerxéticas teñen derivados das crisis nas que resultaron altamente favorecidas (e a banca mimada polo Estado que asumiu ás súas perdas na última crise con cargo ao conxunto da cidadanía por obra e graza do goberno de M.Rajoy coa colaboración do PSOE). E foi isto último o que levou ao seu rexeitamento (coa colaboración desa referencia ao SMI que tanto lle doe ao grande empresariado).

Pero todo este balbordo ten que ter algo positivo.

É claro que o Goberno Español ten a obriga de buscar a forma de corrixir este despropósito parlamentario (e se non o fai, imos ser moitos –sobre todo as persoas xubiladas- os que imos esixirllo na rúa), polo que, se non é a mellor situación a actual, é corrixible e aplicables nun curto prazo as medidas contempladas no decreto-lei.

E o positivo é que as declaracións daqueles que puxeron por diante o seu interese político e o económico das minorías que os sustentan, votando en contra dos intereses dunha maioría da cidadanía e dos intereses dos economicamente máis desfavorecidos, brindáronnos a ocasión de coñecer mellor varias cousas arredor dos que rexeitaron a iniciativa.

De Junts per Catalunya quedaron máis que claras as cousas que moitos xa sabiamos: que é un clásico  partido de dereitas, sen principios e sen ética; que a súa adscrición nacionalista se basea na defensa dos intereses da burguesía catalá e que non dubida en lexislar contra as clases populares para servir a aqueles aos que lles rende submisión (aí temos a súa privatización da sanidade e atención á dependencia durante os períodos os que gobernou Catalunya, ben coma Junts, ben coma Converxencia i Unió ou os seus pretéritos apoios a gobernos do Partido Popular).

Do Partido Popular algo que tamén sabiamos: a capacidade de mentir descaradamente, e sen poñerse colorados, que teñen Núñez Feijóo e Cuca Gamarra. Do Alberto Núñez xatemos falado abondo neste blogue e xa ten falado moita outra xente galega que coñece ben os seus costumes e as súas mañas rastreras. De Cuca Gamarra, basta con dicir que de man dereita e voceira do Partido Popular baixo o mando do denigrado e vilipendiado Pablo Casado, pasou a voceira do mesmo partido baixo o mando do seu sucesor Núñez Feijóo, despois de que Casado fora pouco menos que queimado e abandonado cal can por case todos os membros do seu equipo de dirección.

E de Miguel Tellado, deputado do Partido Popular (escudeiro –e posiblemente algo máis- de Núñez Feijóo), un novo paso na súa transición cara á dereita; esta vez aliándose co nazismo e volvendo a darlle a razón ao franquismo pola súa crítica de devolver ao PNV un edificio sito en París que foi incautado polos nazis e regalado ao réxime franquista e que actualmente está ocupado polo Instituto Cervantes, medida contemplada na Disposición Adicional Segunda do real decreto-lei do que falamos. Outra posibilidade, sen descartar para nada que Tellado sexa defensor do franquismo, é a súa infra-cultura ou incapacidade para buscar información amosada por un suxeito que estando na Universidade pretendía ser líder dentro do movemento estudantil. Pasou pola Universidade ou a Universidade pasoulle por riba?, que preguntaría o meu amigo e colega Felipe.

Post Scriptum (28-01-2025)

 Entre as razóns que antes teño atribuído a JxCat de rexeitamento do RD-L 9/24 dicia que era o imposto extraordinario sobre os beneficios da banca e das enerxéticas quen determinara a súa oposición. Pois parece que non é so iso. En novas aparecidas onte nos xornais dixitais cóntannos que tamén as moratorias anti-desafiuzamentos (para as persoas máis vulnerábeis, lembremos) fan dano aos mandados da burguesía catalá que quer converter Barcelona e Catalunya nun parque temático de vivendas turísticas a costa de facer imposible a adquisición ou alugueiro de vivenda por parte da clase traballadora e a pequena burguesía, así como facer fronte ás subas do prezo dos alugueiros coa conseguinte desafiuzamento ou lanzamento para que fondos voitre ou grandes tenedores de vivenda a convertan en turística. O dito máis arriba: "quen paga, manda".

Por suposto que o Partido Popular coincide con toda esta folosofía que aduce JxCat. Ambos son servidores da oligarquía española e catalá; e, polo tanto, comparten intereses.