Sánchez Castejón: non mereces ser Presidente (polo menos, de momento)

Frenéticas 24 horas antes da segunda votación da investidura. Propostas, contrapropostas, negociacións, mediacións, filtracións reais ou trucadas, mentidos e desmentidos... En fin, toda unha serie de feitos destinados a tentar de que Pedro Sánchez fora investido Presidente do Goberno do Estado (que non da nación, como din algúns).

A verdade é que as versións duns e dos outros varían; xa sabemos que "cada quen fala da feita segundo lle vai nela", mais neste caso parece que hai unhas versións que parecen ter máis fundamento que outras. Sobre todo se temos en conta os precedentes destes últimos días.

E unha das cousas que parece que fica máis clara é a de que baixo ningún concepto o PSOE estaba disposto a que o Ministerio de Traballo, con todas as súas competencias, quedara baixo a responsabilidade de Unidas-Podemos (U-P); "á CEOE non lle gusta nada esa idea" dicían. E claro, un partido coma o PSOE que leva servindo aos intereses do gran capital español desde a metade da primeira presidencia de Felipe González non vai consentir que veñan uns "iniciados" a tombar unha reforma laboral de Mariano Rajoy coa que tan contentos están os empresarios, que teñen carta branca para todo, e tan explotados e espremidos están o conxunto dos traballadores e traballadoras. Claro, todo é poñerse a reformar e seguir para tombar a reforma laboral de Zapatero tamén lesiva para o conxunto dos asalariados, pese a que U-P retirou esa proposta.

Non digamos xa ese sacrilexio de facerlle pagar máis impostos aos que máis teñen e máis se aproveitan dos bens públicos. Igualmente coas multinacionais que eluden impostos en cantidades industriais; os Inditex, Google, Amazon, Microsoft, ...que eluden pagamentos ao fisco por miles de millóns utilizando todas as artimañas legais que a normativa española, europea e internacional lles permite. E claro, se atallamos iso que será do potencial futuro da nosa flamante Ministra de Economía como Presidenta do Fondo Monetario Internacional (FMI)? Coma presidenta dun dos tres organismos económicos internacionais que se dedican a explotar e a espremer aínda máis aos países menos desenvolvidos? Os outros dous son o Banco Mundial (BM) e a Organización Mundial do Comercio (OMC).

"Como unha organización primeiriza, con tan pouca experiencia, vai ter unha responsabilidade tan grande no desenvolvemento dos orzamentos do Estado!?". Esta, mais ou menos así exposta, foi outra das ideas expostas polo aspirante Pedro Sánchez. Non se lembra Pedro Sánchez daqueles compañeiros seus de partido que sen ningunha experiencia de xestión do Estado accederon ao goberno no ano 1982, cunha maioría absoluta. Certo é que non tardaron nin dous anos en poñerse ao dispor dos desexos da gran banca, dos grandes empresarios e da estrutura militar dos USA; nin tampouco en gañarse a primeira gran folga xeral do réxime postfranquista; pero iniciaron a súa andadura de forma firme e precisa e, teoricamente, sen experiencia. Para ser ministro non hai que ser técnico, simplemente hai que ter claro cara a onde se quer ir e dicirlle aos técnicos que elaboren os plans e as leis de forma que se propicie o acadar uns determinados fins. E aí está o problema do PSOE, nos plans que permitan acadar unha sociedade máis igualitaria e con dereitos.

Parece que para poder facilitar a investidura Unidas-Podemos decidiu, a última hora, renunciar a case todas as súas esixencias quedándose só na de poder dirixir as políticas activas de emprego. "Que se iso é competencia das comunidades autónomas, non saben o que piden", dicían algúns no hemiciclo e moitos dos comentaristas que non saben realmente do que falan. Efectivamente, a execución orzamentaria das políticas activas de emprego corresponde ás comunidades autónomas na súa maior parte, pero baixo as normas que anualmente se fixan nos orzamentos xerais do Estado ou noutra lei de carácter estatal; outra parte dos orzamentos, normalmente, parte dun acordo entre organizacións sindicais, empresarios e goberno dos Estado no que se fixan orzamentos e modalidades para a formación continuada de traballadores e traballadoras; e so unha pequena parte deses fondos fica á discrecionalidade das comunidades autónomas. É dicir, claramente o PSOE estaba a pasar a papeleta; o que quería era un goberno de seu, que lle permitira acadar pactos co partido da dereita franquista, o Partido Popular, para dirixir o Estado; goberno que lle permitiría suavizar algo a situación actual de traballadores e traballadoras, pero que, ao mesmo tempo, permitiría seguir os niveis de explotación e inseguridade laboral que non desgustaría á os empresarios e oligarquía financeira, que poderían seguir sacando abundante tallada a conta do esforzo dos demais. Sen esquecer que, ao remate do chollo, sempre pode haber un posto nun consello de administración, ou un chollo "para todo o que resta de vida", nunca depreciábel e que conecta coa sempiterna tradición deste país.

Igual que o tema da "confianza",  ou o dos "dous gobernos nun". A min gustaríame saber cal das dúas forzas, U-P ou PSOE, empezou dicindo que Defensa, Exteriores, Interior e non sei que outras cosas máis non podía ser para U-P porque non eran de fiar. Ou sexa, ou imbéciles superlativos ou escusas de mal pagador. Eu inclínome polo segundo.
 

"Por segunda vez, Podemos frustra que España poida ter un goberno progresista", din. Pois non; o primeiro goberno proposto polo PSOE e Ciudadanos a raíz das eleccións xerais de decembro de 2015 non era un goberno baseado nun programa progresista, senón nun programa ultraliberal e ultracentralista ao uso de Ciudadanos. Quen realmente frustrou un goberno progresista foi o propio PSOE; se este escollera a Podemos, Esquerda Unida, Esquerra Republicana, Compromiss, etc. posiblemente o resultado non sería o que foi; e habería un goberno, senón de esquerdas, si progresista que permitiría erradicar todo o lixo lexislativo fascista do primeiro goberno de Mariano Rajoy. Pero non, a catividade ideolóxica e a dependencia da dirección do PSOE respecto súa xerontocracia e dos sectores felipistas do partido, servidores fieles do gran capital, impediu que Pedro Sánchez daquela tomara un camiño diferente.

Este último vai ser o "mantra" que van seguir os do aparato do PSOE. E, tamén, o “mantra” que están (xa desde onte pola mediodía) utilizando os comentaristas afíns ao partido de Sánchez e servidores dos medios que en todo momento apoiaron a opción do goberno PSOE en solitario, de non pacto con U-P. Empezouse a escoitar xa onte nos informativos e nos colaboradores da Cadena SER e, tamén, nos informativos de La Sexta. Supoño que tamén noutras emisoras do ramo.

       Como xa dixen nas dúas anteriores entradas, eu xa tería hai tempo mandado aos do PSOE ao carallo. Pero claro, que eu non teño responsabilidades políticas e non me teño que someter a ningún voto. Tamén dicir que moito me fodería ter un goberno de dereitas; pero son consciente de que iso non ten porque vir, necesariamente, do Partido Popular (PP); pode vir tamén do PSOE. Lembremos ese artigo constitucional que tantas amarguras trouxo a este país que por acordo trocaron entre PSOE e PP, o 135, que priorizaba o benestar bancario sobre o benestar das persoas.

         E así unha e outra cousa; se unha non eran quen de facela creible, pois a poñer outra e a deixar que a "familia" mediática se puxera a desbardallar contra quen non tragaba. Impresentable.

         Por todo isto, e polo menos de momento, Pedro Sánchez non se merece ser presidente.

        Por último unha última pregunta: que se pode esperar dun PSOE que, despois de catro anos de laicidade na ofrenda ao Santiago Apóstolo, volve na cidade de Santiago de Compostela e ao través do seu alcalde Sánchez Bugallo, a render pleitesía á Igrexa Católica, supeditando os intereses xerais do Estado aos dunha confesión relixiosa?

Despois da Primeira Sesión da Investidura

Nota inicial.- 
                  Esta entrada estaba prevista para ser dividida en dúas partes, a primeira e a segunda sesión do primeiro intento de investidura de Pedro Sánchez como Presidente do Goberno, nos sucesivos día 22 e 23 de xullo de 2019. Houbo un troco na periodificación (decidido hoxe 23 de xullo) polo cal fica nun só artigo; a razón é que non houbo cambios significativos que puideran botar por terra o relatado no primeiro día. Por iso vai ir datada cada unha das partes das entradas.

Luns, 22 de xullo de 2019.

    A falta de que remate a intervención do voceiro do partido nazi-fascista no Congreso dos Deputados, coido que xa podemos tirar algunhas conclusións en vista do acontecido na sesión de hoxe, primeira das dúas que dan lugar a votación das que vai constar o proceso para investir, ou non, a Pedro Sánchez como Presidente do Goberno do Estado (levántome e apago a radio porque xa me está cargando esa verborrea fascista que se está a gastar Abascal). Seguimos.

     A primeira, aínda que non a máis importante, das conclusión que persoalmente tiro da sesión de hoxe fai referencia a Alberto Rivera, o “Riverita” como lle chamo eu no meu foro interno. Confeso que sentín desazado na súa intervención, un desazo que foi incrementándose progresivamente a medida que avanzaba. Un desazo que viña marcado pola lembranza. Eu xa case non me acordaba del, pero esas construcións verbais, os cualificativos, as formas de expoñer as ideas,... fixeron que me lembrara das intervencións de Blas Piñar, xefe da organización fascista Fuerza Nueva, defensora do franquismo, no Congreso dos Deputados nas primeiras lexislaturas do pos-franquismo. Mirade que xa nin sequera me lembraba de semellante suxeito impresentable, do famoso notario fascista, pois ben conseguiu o Riverita traermo á memoria. Fica máis que claro que Ciudadanos tírase ao monte e, que mentres siga a existir, apúntase á extrema dereita; que aquel “Podemos de derecha” do que falaba o banqueiro do Banco de Sabadell xa non é tal; como tamén supoño que aos que o impulsaron e financiaron xa non lles sirve; o Partido Popular volveu ao rego, o PSOE sigue a ser “felipista” e, para caso de apuro, xa teñen ao partido nazi-fascista Vox co que facerlle chantaxe ao partido de Pablo Casado pola dereita.

        Outra das cousas que quedou máis que medianamente clara é que o aspirante Pedro Sánchez non quere gobernar en coalición con Unidas-Podemos. Fartouse de pedir a Partido Popular e a Ciudadanos que se abstiveran e o deixaran gobernar sen ter que adquirir compromisos coa coalición dos partidos de Pablo Iglesias e Garzón e de ter que traballar pola abstención ou o voto positivo de nacionalistas vascos e cataláns (os únicos nacionalistas representados na cámara baixa). Amosouse que o acordo entre PSOE e Unidas-Podemos está máis que verde, réplicas e contrarréplicas entre Pedro Sánchez e Pablo Iglesias deixaron moi claro que aquel non quer saber nada do segundo e o que representa. Posiblemente as presións exercidas desde distintos ámbitos económicos, institucionais e mediáticos cara a Pedro Sánchez están a condicionar que non se poida chegar a un acordo entre os grupos progresistas, como ten sucedido hai uns anos cando o PSOE asinou un acordo de dereitas e ultraliberal con Ciudadanos, segundo recoñeceu a Jordi Évole o secretario xeral do PSOE. O partido de Felipe González ten claro os intereses que quere representar con preferencia, os que leva representando desde a metade da primeira presidencia de Felipe González, os da oligarquía financeira e o das portas xiratorias. Xa no pasado, na etapa de Rodríguez Zapatero ao fronte do PSOE e o Goberno, tiveron o agradecemento do banqueiro don Pantuflo e agora, posiblemente, terán o de dona Chinela como mostra de recoñecemento ás súas políticas ...e o que poida caer se a cousa non lle sae; quizá por iso Pedro Sánchez amosou tanta altanería e prepotencia diante das xustas reclamacións de lealdade demandadas polo líder de Unidas-Podemos.

         Outra cousa clara: o Partido Popular sigue a ser quen representa a dereita; é a el a quen se dirixiu Sánchez na súa intervención para pactar trocos constitucionais que poidan afianzar o lixo do bipartidismo coa finalidade de evitar que os partidos maioritarios véxanse obrigados a pactar gobernos e programas con outras forzas representativas da cidadanía. Casado o tivo claro; largou unha colección de tópicos da dereita que non chegan a nada; iso si, reafirmouse en que o seu voto á investidura será negativo.

         Tal e como van as cousas, parece moi plausible, agás que as presións dos intereses económicos e institucionais acaben por dobregar a Ciudadanos ou/e ao Partido Popular, que Pedro Sánchez teña que convocar novas eleccións, que renuncie a un goberno con tinguiduras progresistas (non digo de esquerdas porque o PSOE non é iso, e Podemos tampouco). Agás que Unidas-Podemos decida pese a todo apoiar a investidura sen compromisos de goberno. Sinceramente, eu na tesitura de U-P mandaría ao PSOE ao carallo, aínda a costa de que a dereita puidera saír triunfante nunhas novas eleccións; total o que vai facer o PSOE se goberna en solitario é aplicar políticas de dereita apoiándose en Partido Popular e nos restos de Ciudadanos.

        Por último, para non alongar e pese a que me vai custar dicilo, recoñecer que o mellor político que pasou hoxe pola tribuna do Congreso dos Deputados foi Pablo Iglesias. Mil voltas deulle a todos e cada un dos oradores dos demais grupos. Mil voltas a Pedro Sánchez, e dez mil voltas a todos os demais.

Martes, 23 de xullo de 2019.

         Confeso que hoxe non puiden escoitar en directo todas as intervencións, réplicas e contrarréplicas que se fixeron no Congreso dos Deputados, na segunda sesión para a investidura do Presidente do Goberno ao que aspira o secretario xeral do PSOE e actual presidente en funcións Sr. Sánchez Castejón. Isto significa que as referencias están recollidas do publicado en diferentes xornais dixitais relatores do acontecido no día de hoxe na cámara dos deputados.

              Polo que din os xornais referidos o máis salientable da sesión de hoxe foron as intervencións dos voceiros do Partido Nacionalista Vasco (PNV) e de Esquerra Republicana de Catalunya (ERC). O do resto das opcións políticas, integradas todas elas no grupo mixto, parece que non se ten saído do esperado.

            Tanto ERC como PNV coincidiron en poñer de manifesto a pouca vontade amosada polo candidato a adquirir compromisos para poder presentar un goberno con visos de estabilidade; ambos esixiron a Sánchez que se deixe das prepotencias e arrogancias, que a correlación de forzas que o PSOE ten non da para iso nin para moito menos. Coinciden ambos en pedirlle, esixirlle, ao candidato do PSOE que pacte dunha vez con Podemos un goberno, que para recibir hai que estar disposto a dar. Concretamente, un partido de dereita como é o PNV urxiu a Sánchez a acadar un pacto con Podemos e que se deixe de ser cautivo do IBEX-35. Do mesmo modo, ERC mostrouse disposta a cambiar o seu voto previsto de abstención por un voto positivo no caso de que PSOE e Podemos chegaran a un acordo de goberno. De feito optaron por absterse nesta primeira votación.

             Pero para iso, para que haxa un goberno equilibrado PSOE-UPodemos os primeiros teñen que deixar de render pleitesía e vasalaxe á oligarquía financeira; polo menos en moitas das áreas nas que hoxe parecen plegarse plenamente aos seus desexos (por poñer uns cantos exemplos: relacións laborais, pensións, ensino, privatización da saúde e dos recursos de dependencia, política de vivenda,...).

             Como dixen onte, nalgun caso a "chulería política" está de máis. E, tamén, está de máis tomar por tontos e totas a unhas persoas que pese á súa xuventude e pouco tempo de experiencia política están a demostrar ser moito mellores persoas e políticos que os soberbios e as soberbias que van "sobrados/as" ensinando a súa veteranía no arte de ocupar poltronas. Non se pode pretender que unha forza política entre nun goberno en calidade de "florero", sen competencias reais para xestionar áreas de forma eficaz. E da a impresión, polo que se puido escoitar nos debate de onte e nas declaracións realizadas nos días de onte e hoxe, que esa é a función que PSOE pretendía reservar a Unidas-Podemos no potencial goberno "de coalición". Sánchez, Calvo, Lastra, etc: baixade da burra e aclararvos se pactades ou seguides fieles ao felipismo servidor da oligarquía.

            Unidas-Podemos está a ter moita paciencia. Incluso no día de hoxe trocou o seu voto negativo por unha abstención como mostra de boa disposición a negociar e vontade. Vos, pesoeros, pensades que porque tiveran renunciado a que Iglesias estivera no goberno van renunciar a todo o demais? Eu xa vos tería mandado ao carallo, como dixen onte. E votaría non; porque (como tamén indiquei onte) non estaría disposto a que acadarades acordos venenosos con Partido Popular e o que quede de Ciudadanos sobre aspectos tan serios como o dereito dos traballadores e traballadoras a ter unha vida e un traballo decentes, remunerados en conformidade cos tempos, con dereito a percibir pensións públicas decentes, a que quen máis se beneficia do sistema contribúa máis a el, a que se doten fondos e medios contra a violencia de xénero, a que a educación sexa realmente pública e quen queira ir á privada que a pague,... e outras moitas cousas que fagan máis doada a vida das clases menos pudintes. E sabendo que sodes como sodes, que non sodes de fiar como xa tendes demostrado en numerosas ocasións, ou pasades polo aro ou votaría en contra da investidura de Sánchez.

"Arriba, abajo, mandaremos al rey al carajo"

“Arriba, abajo, mandaremos al rey al carajo. Abajo, arriba, no queremos a la monarquía”. Parece que foron estas, segundo contan diversos xornais electrónicos, as frases dunha canción que propiciaron que un sarxento da Garda Civil procedera a identificar aos membros do grupo Adebán polo que el (o sarxento) estimaba que “atentaba contra a democracia”, rectificando de seguido trocando a verba democracia pola verba “monarquía”. (Pódese escoitar unha versión da citada canción de Adebán, no que non faltan as frases motivo de represión, na seguinte ligazón: https://www.youtube.com/watch?v=Tvl45z-L-oQ). 

           Supoño que aquelas persoas que temos unha certa idade ficamos sorprendidos pola nova; sobre todo porque frases coma esa forman parte dunha tradición moi estendida nas cancións formantes da loita antifranquista, cancións que perduraron e cantáronse publicamente sen problemas ata ben entrada a década dos noventa, na que foron esvaecéndose co tempo e que só adoitan cantarse polos seus intérpretes a petición do público. De feito aínda perdura na miña memoria a letra dunha canción (non me lembro de quen era) que nunha das súas estrofas dicía así: “Arriba, abajo, que Juan Carlos se vaya al carajo”, estrofa da que me culpo publicamente de tela cantado en numerosas ocasións nos meus tempos mozos. Pero chegou a maioría absoluta do partido franquista baixo a presidencia de Mariano Rajoy ao Congreso dos Deputados, e con ela dúas leis que supoñen un torpedo na liña de flotación das liberdades democráticas: a chamada Lei Mordaza e a reforma realizada no Código Penal. Pero claro, se unha persoa foi xulgada penalmente non hai moito tempo por dicir un chiste sobre Carrero Blanco... por que ímonos asombrar?

           Desde logo que é preocupante, é toda unha agresión á liberdade de expresión por parte do sarxento implicado no feito; pero o máis preocupante é que non se trata dun caso illado senón que é un dos moitos abusos policiais amparados pola Lei Mordaza (ou pola reforma, tamén franqui-fascista, do Código Penal realizada polo goberno de Mariano Rajoy) sen que ninguén do Goberno de Pedro Sánchez fixera nin sequera un intento de poñer fin á semellantes arbitrariedades e abusos.

           Pero supoño que non será só a existencia das citadas leis ás que propician semellantes comportamentos agresivos coas liberdades por parte das forzas que deberan ter entre as súas misións principais velar polas liberdades democráticas, entre elas a de expresión. O que si parece que teño claro é que, agás casos moi illados, non son iniciativas propias e persoais dos axentes que “poñen a cara”, senón que responden a instrucións recibidas “desde arriba”. A través de circulares? A través de boletíns periódicos? Pero, son realmente oficiais todas as comunicacións que chegan aos diferentes acuartelamentos, ou hai unha parte deles que teñen carácter “extraoficial” ou “oficioso” (e que, polo tanto, “non existen” oficialmente) Que se di neses papeis? 

          As persoas que onte estivemos preocupadas por acadar as liberdades democráticas e que hoxe seguimos preocupadas por preservalas do seu continuado retroceso, observamos con preocupación que cando en distintas partes da xeografía do Estado se producen feitos  que implican a civís e a membros das forzas de seguridade do Estado e hai contradicións entre versións, as xustificacións e os contidos dos partes aducidos e das versións proporcionadas polos mandos sempre, ou case sempre, teñen os mesmos contidos verbais, coma se foran de clixé, fáganse no Ferrol, en Badaxoz ou en Almería. Isto pode observarse cunha certa claridade sobre todo en conflitos sociais, nos que adoita haber máis persoas que coñecen e relatan os sucesos que posteriormente aparecen na prensa. Aí están os feitos acontecidos cos afectados polas preferentes no Baixo Miño e outros lugares de Galicia onde os partes de denuncia emitidos pola Garda Civil, que significaron multas ao abeiro da Lei Mordaza, diante dun recurso xudicial amosáronse como falsos os feitos denunciados (eivados saltando valados, persoas que insultaron ou se resistiron aos axentes sen estar presentes,...) e anuladas por un xuíz as sancións impostas por un Subdelegado do Goberno de claro talante fascista. O que non se sabe é o que pasou cos axentes denunciantes de falsos comportamentos.

           Diante deste tipo de comportamentos, alguén nos gobernos debería preocuparse por educar aos axentes das forzas de seguridade do Estado no significado e na práctica do que é un Estado democrático, do que é a liberdade de expresión e do que significa, así como do resto das liberdades democráticas básicas: a de manifestación, a de dereito a dispoñer do propio corpo, a de folga, a da presunción de inocencia, a de ser xulgado polos xuíces naturais, a de levarlle a contraria aos poderosos publicamente, a discutir de forma correcta e educada decisións e actuacións dos policías, etc. etc.; que aquilo de “una cosa es la libertad y otra el libertinaje” era un conto fascista inventado precisamente para rematar coa liberdade. Conto que, por desgraza, moitos monos con certo poder seguen a utilizar. 

           E, por suposto, vixiar a “filosofía” que se poida dispensar nas comunicacións e circulares internas dirixidas ao conxunto dos membros dos corpos de seguridade, non vaia a ser que esteamos a procurar unhas policías políticas ou unhas “policías patrióticas”.