Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (os gobernantes e os políticos falsos e hipócritas) (1)

Nesta época do coronavirus COVID-19 están a facerse máis claras actitudes e comportamentos dalgúns sen vergonzas, xentes sen vergonza e insolidarios, que en pasados tempos non moi remotos, sen deixar de ter estes comportamentos, facíano cunha pouca máis de man esquerda; sen tanto descaro, demagoxia e brutalidade como o están a facer nestes intres.

Ao meu entender eses suxeitos son persoas de escasa catadura moral, que pecharon xa hai moito tempo a súa escasa conciencia social nun baúl e tiraron a chave. Refírome a eses personaxes, moitos deles con importantes cargos públicos, situados a maior parte deles (por non dicir a totalidade) no espectro ideolóxico da dereita (ben sexa a simple e incivilizada dereita, ben sexa a dereita franquista de toda a vida pese á chamada transición, ou ben sexa a dereita situada no ámbito do nazi-fascismo ibérico); pero á súa beira vemos tamén a persoas que se auto-denominan como socialdemócratas pero que comparten esas ideas que son propias dun estado capitalista liberal escorado ao salvaxismo económico e social contra as clases populares.

Eses personaxes proceden de diferentes campos e dedicacións; temos políticos (fundamentalmente do Partido Popular e Vox) algún membro destacado do PSOE ou do seu entorno, e dirixentes empresariais. Ao meu modo de ver, xente impresentable que pon o incremento do seus patrimonio ou dos patrimonios daqueles cuxos intereses gremiais representa ou, no caso dos políticos, daquela clase á que a súa política representa por riba dos intereses xerais da poboación, como a saúde; e isto fano caia quen caia, aínda que as súas posicións poidan supoñer a perda da vida de millóns de traballadores e traballadoras ou a aniquilación de importantes sectores da poboación que pola súa idade están máis expostos ás consecuencias máis nocivas do COVID-19, como poden ser as persoas anciás.

Moitas veces menten descaradamente ou falan de negro onde só hai branco. Pero non o fan sos; teñen o eco de moitos medios de comunicación, a maioría, que están ao seu servizo; os que eles crearon para defender a calquera prezo os seus intereses de clase aínda que estes supoñan a miseria ou incluso a morte de millóns de persoas, que utilizan a mentira, o sesgo, as medias verdades e a terxiversación para convencer ou facer dubidar ao conxunto da poboación sobre o que realmente é a realidade; a unha maioría da poboación que, ao non ter medios propios para requirir a información, non lle queda máis remedio que tentar de facelo ao través das súas páxinas, as súas voces ou as súas imaxes; uns medios que, cal coro ben coordinado polo mesmo director, no mesmo compás, ton e fondo expanden a mensaxe da mentira e da manipulación da realidade, dándolle a esa gran mentira unha aparencia pública de realidade. Xa o dixo Goebels: unha mentira mil veces repetida adquire carta de veracidade.

• Políticos que coas súas políticas minguaron os recursos económicos e materiais e o persoal da sanidade pública de forma atroz critican ao actual goberno central por non arranxar o que eles destruíron para favorecer ás empresas da sanidade privada.

Os mesmos suxeitos que pertencen ás familias políticas que durante anos gobernaron comunidades autónomas como a de Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León e que recortaron os medios materiais cos que a sanidade pública debería contar e que baleiraron ao sistema público de saúde de persoal auxiliar, médico e de enfermería, son eses suxeitos socialmente indesexables os que agora berran e berran pola falta de medios materiais e humanos nos centros sanitarios públicos. Son os que privatizaron hospitais, os que reduciron a atención primaria á mínima expresión, os responsábeis de que as listas de espera nos hospitais públicos sexan interminábeis, e que tamén os tempos de espera de consulta na atención primaria sexan de máis de cinco días en moitos concellos, os que coa escusa de servir aos intereses dos doentes derivan a estes para intervencións cirúrxicas cara a establecementos privados, os que crearon chiringuitos diversos dentro dos sistemas sanitarios por eles xestionados para colocar aos seus protexidos. Eses son todos gobernos autonómicos formados por personaxes do Partido Popular, un partido que durante o longuísimo tempo que tivo o goberno do Estado, con Mariano Rajoy como presidente, nada fixo por evitar agresións contra a sanidade pública xerados en Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León. É máis, aínda acrecentou máis o desmantelamento e descapitalización da sanidade pública ao través dos fondos orzamentarios e ao través da limitación á contratación de persoal (igual que no resto dos servizos de carácter público) coa clara finalidade, xunto cos seus dirixentes nas distintas comunidades autónomas, de desprestixiar a sanidade pública e encarrilar á poboación cara ás empresas cuxos beneficios dependen de que a poboación teña un mal nivel de saúde, é dicir, a sanidade privada.

Estes desalmados se vergoña son os mesmos que agora critican a falta de respiradores e de equipamentos de protección individual nos hospitais e centros de saúde. Eles, os que baleiraron os almacéns dos hospitais de medios materiais cos que facer fronte ás continxencias. Eses desalmados sen vergoña son, tamén, os que non queren asumir as súas competencias territoriais en sanidade e obrigar aos hospitais privados a acoller enfermos de COVID-19; prefiren facerlles hospitais de campaña no arredores dos hospitais públicos ou facer “arcas de Noé” como a de IFEMA sen medios nin persoal suficiente para atender aos doentes alí “depositados”, sen medios materiais para atender aos que poidan agravar o seu estado e contratando a estudantes dos últimos cursos de medicina e de enfermería cando, polo menos destes últimos, hai multitude de titulados en paro que están a ofrecer os seus servizos moitos dos cales foron vítimas dos recortes sanitarios practicados polo Partido Popular. Pero claro, eses indecentes non queren gastar os cartos nos servizos públicos á cidadanía, prefiren darlle outros usos socialmente menos útiles.

Non é que o Goberno do Estado sexa da miña corda (de feito desde este espazo teño realizado múltiples críticas ao seu presidente), pero o que tampouco se lle pode atribuír son as consecuencias negativas inmediatas que nesta situación de pandemia tiveron políticas realizadas durante anos e máis anos polo políticos estatais e autonómicos do Partido Popular. Estes son os verdadeiros culpables da falla de respiradores para atender aos doentes, da falla de batas de protección e máscaras protectoras para protexer aos sanitarios e auxiliares nos hospitais e centros de saúde. Estes son os verdadeiros culpables do descenso de camas nos hospitais públicos. É o Partido Popular e as súas políticas quen está detrás de todas as carencias do sistema sanitario público. E aínda teñen a cara dura de negalo, afirmando como fixo o seu presidente nacional, Pablo Casado, que foron eles os que aumentaron o número de camas públicas alí onde gobernan; que llo pregunten aos valencianos, aos madrileños ou aos vigueses, a ver que lle din. O único que fan ben é vender fume.

Se de min dependera, eses suxeitos indesexables estarían na cadea. Non polas súas ideas, senón polas consecuencias dos seus actos.

Coronavirus: solidariedade e a admiración polos profesionais da sanidade: realidade e hipocrisía.

Antes de comezar un aviso: non me vou cortar un pelo; vou botar todo o que me sala de dentro; se hai alguén que se sinta ofendido ou ofendida que me denuncie ou que se foda; xa estou farto de ser educado con quen non o merece. E vouno facer porque estou ata os “mismísimos” de moitos e moitas imbéciles que teñen responsabilidades de goberno dos que penso que deberían estar fora da administración pública ou na cadea. Queda claro?

Desde o primeiro momento, e sobre todo cando os casos empezaron a ser máis frecuentes, no conxunto da poboación xurdiu a solidariedade cara ao persoal sanitario totalmente desbordado. Sobre todo naquelas comunidades nas que os problemas de falta de persoal e camas nos hospitais públicos estaban a ser máis acusadas xa antes do inicio da crise do coronavirus e onde a poboación, como prexudicados directos da mala situación dos profesionais da sanidade, percibe coma seus os problemas que afectan ao persoal sanitario. Falo de Galicia, de Castilla e León, de Madrid, de Andalucía,...

Unha solidariedade cidadá en xeral san e nada interesada, que provoca que todas as semáns diante de centros de saúde haxa concentracións de profesionais da saúde e de cidadáns de a pe para defender a sanidade pública das agresións á que os gobernantes imbéciles dos partidos corruptos a están a someter coa finalidade de pular a sanidade privada, os negocios dos que se benefician da mala saúde da poboación.

Esta solidariedade cidadán vai indo a máis a medida que a pandemia do coronavirus estase a estender, porque esta a ficar máis en evidencia o desmantelados que eses cabróns teñen os servizos públicos de saúde (primaria, especializada e hospitalaria), a falta de recursos materiais e a escaseza de persoal médico-sanitario para afrontar a pandemia cun mínimo de recursos que permitan minorar os efectos nocivos da mesma.

Espero que a memoria social funcione despois desta situación e á hora de exercer o dereito ao voto; aínda que, por desgraza, está máis que demostrado que a memoria social é moi fráxil; e este adormecemento está alimentado permanentemente desde a maior parte dos medios de comunicación.

Máis de entre todas as persoas que amosan a súa solidariedade co persoal médico, de enfermaría e auxiliares clínicos de todo tipo, da noxo escoitar a algúns fillos-puta e a algunhas fillas-puta (o cualificativo non vai polas súas nais, senón polo modo de actuar deses personaxes) que inician os seus discursos sempre amosando a súa solidariedade cos profesionais sanitarios cando son eles, eses imbéciles cínicos e cabróns, os culpables dos apuros que o persoal sanitario está a sufrir. Son eles ou outros membros dos seus partidos os que recortaron o persoal desde que ostentan cargos de dirección da sanidade pública nas distintas comunidades autónomas. Da noxo escoitar dicir estas verbas aos membros do Partido Popular, aos presidentes peperos de comunidades autónomas que fixeron todo o posible por desmantelar a sanidade pública, que suprimiron camas nos hospitais de titularidade pública para beneficiar aos propietarios e directivos das empresas que teñen coma público obxectivo do seu negocio aos doentes. E en xeral dan noxo todos eses personaxes que recortaron na sanidade pública; porque tamén no PSOE e en Converxencia i Unió hai elementos deste tipo, aínda que sexa o Partido Popular o principal responsable do descalabro da sanidade pública.

Da noxo escoitalos a todos eles cando se laian das colas que se montan nas urxencias, ou cando afirman que non hai camas suficientes tendo eles pechadas numerosas camas e partes enteiras de edificios hospitalarios públicos. Pero sobre todo porque a lei permite incautar camas dos hospitais privados e eles non as incautan, prefiren saturar os públicos e ter aos doentes en condicións terceiro mundistas; e porque as camas pódense montar como se está a facer nalgúns lugares en hoteis baleiros ou en pavillóns de mostras. O problema é que falta persoal que poida atender esas camas. Eles, os noxentos dirixentes do Partido Popular, baleiraron os hospitais e os centros de saúde públicos de persoal cualificado, deixando en cadro de mínimos eses establecementos e abusando laboral e profesionalmente dun persoal sometido á precariedade; e obrigaron aos sanitarios e sanitarias maiores a xubilarse e deixar as prazas sen cobertura para aforrar nunha necesidade básica como é a saúde pública.

Eses mesmos sen-vergoña, cínicos e mentireiros son os que levan anos e anos gobernando en Galiza, en Castela e León, en Madrid, ou que estiveron precarizando a saúde pública en Valencia ou Murcia mentres gobernaron, poñendo ao persoal médico, de enfermería ou auxiliar aos pes dos cabalos das empresas de sanidade privada; que arrasaron con todo o público alí onde colleron competencias sobre os servizos, entre eles a sanidade. Os do partido que foi condenado por beneficiarse da corrupción de innumerabeis dos seus dirixentes políticos e dos secuaces nomeados por eles, que non só se beneficiaron persoalmente senón que traballaron para acadar ingresos irregulares para o Partido Popular. E aínda queda por clarexar o dos famosos “sobres” que parece que percibiron moitos deses “patriotas” do tres ao cuarto que van polo mundo facéndose os heroes e os salvadores da patria (supoño que da patria na que teñen os cartos depositados en contas opacas).

Cando escoitamos falar a persoal sanitario das comunidades máis afectadas polo coronavirus, como Madrid, queixándose do seu esgotamento físico, da falta de material de prevención ou de que teñen que poñer aos doentes en corredores saturados de camas, indicando que hai camas baleiras en hospitais privados porque as autoridades sanitarias da súa comunidade non executan a lei de alarma que permite derivar doentes cara aos hospitais privados aínda que estes se opoñan danme ganas de vomitar pola actuación gobernamental. Máis cando despois saen Pablo Casado, Núñez Feijóo ou outros polo estilo, que son todos iguais, a expresar a súa admiración polo persoal sanitario a náusea é case permanente e tarda en pasar. Porque prazas na privada hai, porque para Esperanza Aguirre (unha das maiores responsábeis do desmantelamento en persoal e medios na sanidade pública madrileña) e o seu home pronto houbo praza nun centro hospitalario privado, mentres outros estaban a ser derivados a corredores hospitalarios, habitacións saturadas, enviados aos seus domicilios ou algo polo estilo; e agora a hoteis sen clientes, alugados ou cedidos. Son todos eles uns sen-vergoña ou non? A que si?

Todos eles forman parte do Partido Popular, un cancro social que debería ser extirpado e destruído.