Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (A dereita hispana: mentireira e nauseabunda.) (5)

Aínda a risco de quedar moi curto, penso que se podemos poñerlle un cualificativo á dereita que poida resumir toda a súa actuación neste período de confinamento e pandemia é o de vomitiva; e isto polos efectos e sensacións que as súas verbas e o seu comportamento mentireiro e hipócrita provocan. Cando falo de dereita non só estou a falar da dereita parlamentaria franquista e da nazi-fascista, refírome tamén aos seus satélites asturianos e navarros, así como a “socialistas” históricos e pasados como Felipe González ou a fascistas históricos recoñecidos como José María Aznar. Para falar destes personaxes poucas verbas bastan, porque semella haber entre eles unha liña condutora e uns obxectivos que definen o seu comportamento casi coordinado; así que tentarei facelo en bloque, aínda que teña que utilizar algunha referencia persoal de comportamento coma botón de mostra representativo da súa incapacidade política e, sobre todo, da súa incapacidade ética. Isto xa tiña que ir no artigo anterior, pero se así fora a cousa faríase demasiado longa.

A oposición dereitosa no Estado.

En artigos anteriores desta xeira, que leva por título “Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19”, xa temos descrito algúns dos vomitivos comportamentos da oposición da dereita franquista (Partido Popular) e da dereita nazi-fascista (Vox) e dos seus satélites en relación a moitas das súas falsidades e hipocrisías e á súa responsabilidade na situación e efectos que a pandemia está a ter nas residencias de maiores, polo que non abondaremos neses temas xa tratados agás para resumir comportamentos. Tampouco distinguiremos entre Partido Popular, Vox ou os seus satélites. O seu comportamento é similar, cando non igual. O mesmo da Casado que Abascal, ou Teodoro García Egea que Espinosa de los Monteros ou Javier Maroto; da o mesmo Cuca Gamarra que Díaz Ayuso ou Rocio Monasterio; como o mesmo ten, a efectos prácticos, Felipe González, José María Aznar, Alberto Núñez Feijóo ou calquera outro deputado ou dirixente de Vox ou do Partido Popular.

ALGÚNS ASPECTOS DESAS POLÍTICAS

As contradiccións sobre a defensa do “destempo” das medidas e de todo o contrario.

É máis que evidente que a actuación dos goberno central en toda esta verbena do estado de alarma causado coronavirus ten moito que criticar. Pero, no fundamental, non aquilo polo que toda esa dereita casposa critica ao goberno. Vaxamos: inicialmente a crítica viu por decretar o estado de alarma e a paralización de múltiples actividades con esa declaración; despois por decretar “con tardanza” o estado de alarma; máis tarde, e coa primeira prórroga do estado de alarma, por decretar o peche do resto das actividades non esenciais. Doutra volta, ao remate do segundo período de recorte de actividades, por determinar a reincorporación destas actividades prematuramente. Non se aclaran. Non vou ser eu quen diga que o goberno actuou con prontitude; efectivamente debeu decretar antes o illamento de certos territorios para evitar que o “bicho” se estendera (por exemplo Madrid e Cataluña). Pero tampouco podemos vou defender as trécolas da dereita. A esta actuación dereitosa eu chámolle “bailar ao son que marcan os empresarios máis irresponsables e desvergoñados” e nalgún caso moi concreto “todo polos votos, que eu sigo en campaña; ou que pensades?”.

Culpar ao goberno das súas eivas e irresponsabilidades.

Outra das actuacións preferentes da dereita estatal, fundamentalmente o franquista Partido Popular, foi a de culpar ao goberno das irresponsabilidades practicadas por gobernos autonómicos da súa corda e obediencia con competencias plenas en sanidade. Falta de equipamentos de protección individual para os sanitarios, escaso número de persoal médico, de enfermería, de celadoras e celadores, falta de camas en UCI, etc. Eivas na sanidade pública que viñeron determinadas polos recortes realizados polos gobernos de Mariano Rajoy, Esperanza Aguirre, Núñez Feijóo, e restantes presidentes autonómicos do Partido Popular na rede sanitaria pública (tanto na atención primaria, como na especializada e como na hospitalaria) coa clara intención de fortalecer os beneficios das empresas privadas de saúde (tanto médico-hospitalarias como aseguradoras). Isto colleu ao sistema público sen equipamentos necesarios para facer un primeiro fronte contra calquera imprevisto grave e, aínda máis contra o COVID-19; a isto xuntóuselle a imposibilidade de acudir con eficiencia ao mercado internacional saturado coa prontitude e axilidade necesaria para dotar aos hospitais e colectivos afectados de primeira liña de medios de protección que impediran os numerosos contaxios do que persoal sanitario, auxiliar e xerontolóxico foron vítimas. Solución dos vomitivos da dereita: botarlle as culpas ao goberno “social-comunista”, que din todos eles, e lavarse as mans da súa exclusiva responsabilidade na falta de medios e equipamentos da sanidade pública. Total esa mensaxe é a que vai ser transmitida masivamente, de forma acrítica e nos lugares preferentes pola case totalidade dos medios de prensa do estado, da súa corda e cuantitativamente a inmensa maioría dos editados no Estado; malo será que entre prensa escrita, televisións e emisoras de radio non fagan comungar á xente con rodas de muíño, coma fixeron os seus antepasados.

O mantra dos pequenos empresarios e dos autónomos.

Por desgraza para a clase obreira, os pequenos empresarios e para os traballadores autónomos son a base electoral da dereita; unha base electoral á que sempre tiveron esquecida mentres gobernaron e á que só acoden cando precisan enfrontarse a medidas de redistribución de rendas que poidan afectar a esa gran burguesía á que a dereita representa. Unha base electoral á que engaiolan con engados e falsas promesas; a proba é que nunca estableceron medidas de carácter económico para impedir que se fundiran, que cando houbo problemas no comercio só gobernaron ao favor das grandes superficies e en favor da usuraria e onerosa política crediticia da banca privada, os dous grandes inimigos dos traballadores autónomos. Unha dereita que na pasada crise, en lugar de establecer medidas para a defensa de pequena e mediana empresa e dos autónomos, desenvolveu políticas de todo tipo que acabaron con máis da metade do que eles chaman “clase media”. Unha dereita que, igualmente, sempre estableceu mecanismos e políticas fiscais que favoreceron á gran empresa e contribuíron a fundir á pequena e mediana empresa, en particular aos traballadores autónomos. Ate as inspeccións de carácter fiscal e laboral fixéronas con toda intensidade sobre este colectivo a sabendas que os maiores defraudadores e elusores fiscais están na banda da gran empresa e da gran burguesía, sobre todo da nobreza parasitaria. Esa dereita, antes xunta e agora dividida entre Partido Popular, Vox e restos humanoides procedentes doutras formacións nas que prescindiron das súas persoas.

As fixacións das dereitas coas manifestacións polo Día Internacional da Muller o 8 de marzo.

É curioso que sexan as reivindicacións das mulleres contra o sexismo social, contra o violencia de xénero e contra as violacións as que convoquen as iras de toda esa caterva de sen vergonzas da dereita. Non me estraña nada desde o punto e hora que, aínda que unha parte trate de disimulalo, se opoñen a todo o que supón unha mellora na discriminación en razón das preferencias sexuais das persoas ou da potenciación dos instrumentos materiais e orzamentarios para a loita contra a violencia machista. E sinalar, tamén, que o Partido Popular si participou (supoño que de mala gana) na manifestación de Madrid do 8-M.

É curioso e indignante que haxa quen ten a caradura de manter publicamente que as únicas concentracións humanas que puideron contribuír á expansión do virus foron as manifestacións convocadas polo movemento feminista; e mais cando ese día estaba cheo de partidos de fútbol con estadios cheos, misas, reunións que agrupaban a un número importante de persoas (o congreso de Vox, sen ir máis lonxe) e outro tipo de eventos con asistencia de público. E que tampouco fixan a súa atención en que, días máis tarde do 8-M, numerosos seareiros do Valencia se desprazaron a Italia para animar seu equipo, ou como estes mesmos agrupáronse en torno ao estadio cando viñeron os italianos en partido de volta a porta pechada; ou en como os afeccionados do Atlético de Madrid que foron a Liverpool acompañando ao seu equipo. Claro que o fútbol deixa pingües beneficios a unha parte da gran burguesía, cuxos intereses son representados polos partidos da dereita.

O “prestixioso informe independente” dun contable australiano sobre a actuación do Goberno de España.

Esta é, quizás, xunto coa denominación de social-comunista que fan do goberno do Estado, unha das mostras de que non existe diferencia entre o partido liderado polo mestrado Pablo Casado e o partido liderado polo mamandurriado Abascal. No debate da última prórroga do estado de alarma ambos sacaron a colación un informe dun organismo prestixioso de Australia que “demostraba” a malísima xestión da crise do coronavirus polo goberno de Pedro Sánchez. Resulta que ese informe foi realizado por un contable sen experiencia nin coñecementos sobre o tema, un contable con ganas de figurar e facer negocios en Singapur que creou un bluff que só parvos ou imbéciles utilizan como argumento e dándolle unha credibilidade como se da Biblia do COVID-19 se tratara. Que lle imos facer? De onde non hai non se pode sacar.

As falsidades continuadas da dereita; incluso en sede parlamentaria.

Na defensa das falsidades e mentiras que circulan pola rede virtual e na prensa que lles da creto e pulo é un especialista o señorito Abascal. Como se foran verdades coma puños, sesión parlamentaria tras sesión parlamentaria, este suxeito nazi-fascista trata de dar credibilidade a toda canta mentira sexista, homófoba, xenófoba ou denigrante para unha sociedade democrática e solidaria circula pola rede; case todas elas procedentes de xentalla da súa contorna ou dos seus creadores de opinión. Ese home ten unha cara tan dura que non se lle cae de vergoña ao mentir tan descaradamente. E no tema do coronavirus non ía ser diferente que noutras ocasións. O máis curioso é que Abascal, cando algún parlamentario doutro partido deixa en evidencia as súas mentiras ou denuncia a súa actitude fascista, sempre recorre ao mesmo: “si usted tuviera que marcharse del País Vasco por estar amenazado por ETA, como tuve que hacer yo...” ou algo así. E volveuno facer no debate da última prórroga do estado de alarma. Eu xa o teño dito anteriormente: era xerifalte e liberado do PP Vasco, cobraba un soldo, e cando sentiuse ameazado escapou coma unha rata; abandonou a outros compañeiros e compañeiras igualmente ameazados, que se quedaron en Euskadi a defender as súas ideas; el preferiu marcharse para Madrid onde Esperanza Aguirre concedeulle unha mamandurria na que aínda hoxe non se sabe moi ben cal era a natureza do seu traballo pero si que tiña unha alta remuneración.

A presunta ocultación do número de mortos polo COVID-19.

Esta é unha constante da dereita franquista e da dereita nazi-fascista. Saben que o número de mortos polo virus é facilitado ao Ministerio de Sanidade polas comunidades autónomas, que teñen competencias plenas en sanidade. Saben, tamén, que cada comunidade autónoma utiliza distintos criterios para contabilizar as persoas afectadas polo coronavirus. E coñecen de primeira man que hai comunidades autónomas gobernadas polos seus correlixionarios que só soltaron as cifras reais de vítimas do bicho cando houbo un decreto que as obrigou a facelo. E son coñecedores de que as comunidades máis afectadas polo COVID-19 son as gobernadas pola dereita, e que Galicia e Madrid son das comunidades que máis mortes presentan en residencias de maiores, cuxa xestión é competencia das comunidades autónomas. Logo, a que xogan cun tema tan serio? Daba noxo o pasado sábado, en La Sexta Noche, escoitar a Maroto culpando ao goberno do Estado das mortes nas residencias de maiores; que desvergoñado! Efectivamente o goberno merece unha crítica moi forte, pero por permitir, sen tomar medidas penais contra os responsables, que se lles faciliten cifras de afectados e mortos manipuladas ou directamente falsas.

Queren políticas económicas en contra da clase obreira e dos máis desfavorecidos.

A estes sen-vergoña da dereita, a eses hipócritas e mentireiros, non lles chegou con aplicar políticas tendentes a facer máis fondas as desigualdades sociais entre as persoas e a condenar a traballadores e traballadoras do Estado Español, condenándoos á miseria e á precariedade durante o mandato de Mariano Rajoy no Estado e co seu mandato en numerosas comunidades autónomas, entre elas Galiza. Non lles chegou con esnaquizar os dereitos políticos e sociais e as liberdades democráticas; con esnaquizar a sanidade e a educación públicas; e con entregar a atención á dependencia a empresas multinacionais lideradas por fondos voitre ás que (polo que se ve e demostra) o que menos lles importa é o benestar e as vidas das persoas maiores e dependentes. Agora, esta dereita ultraliberal e fascista quer seguir a afondar nas desigualdades, quer seguir a favorecer aos grandes empresarios, aos fondos de investimento voitres e á banca, como xa fixeron durante o goberno do franquista Mariano Rajoy e están a facer desde o goberno do noso presidente vernáculo e de vida permanentemente electoralista Alberto Núñez Feijóo e outros polo estilo. Vexamos algunha:

1.- Perlas inesquecibles como as da señora que preside a comunidade de Madrid que mantén que para loitar contra a crise o que hai que facer e “liberalizar o chan para poñer en marcha a construción”. Precisamente unha das medidas postas en marcha non hai moitos anos polo camareiro das Azores, José Mª Aznar, (e que o goberno de Rodríguez Zapatero non se atreveu a anular) que contribuíu a afondar no Estado Español os efectos da crise do 2008. A única explicación que se me ocorre para que esa señora defenda tal despropósito é que poida ter o desexo de que promotores sen escrúpulos volvan endebedarse, vender os pisos e deixalos en esqueleto e sen rematar despois de vendidos; e que os bancos poidan empaquetar eses préstamos a promotores en títulos-lixo e colocalos no mercado con engados a aforradores inexpertos e incautos, como xa fixeron no pasado recente; a consecuencia: a) compradores sen diñeiro, sen pisos e hipotecados ata as trancas; b) promotores enriquecidos de forma ilexítima e sen responsabilidades económicas nin penais sobre as súas promocións en sociedades limitadas -que para iso creou o capitalismo as figuras da S.A. e a S.L.-, con estas descapitalizadas e en concurso, sen poder facer fronte ás responsabilidades cara aos compradores; c) banqueiros e bancos enriquecidos pola dobre vía da colocación dos títulos-lixo e da execución das hipotecas, tanto sobre os solares como sobre os compradores de vivenda. Amais, este país está cheo de vivendas baleiras e de clase obreira empobrecida que non se pode permitir a compra dunha vivenda; igual o que queren é seguir rematando coa pequena burguesía. Eu non sei se estas eran as intencións dese desatino presidencial madrileño, mais tampouco me estrañaría que esas foran as súas liñas fundamentais. A fin e ao cabo, o Partido Popular naceu coa misión fundamental de servir aos intereses do gran capital; e tamén, polo que di algunha sentencia, para beneficiarse economicamente da corrupción dos altos cargos que nomea.

2.- Esta outra perla que demostra que a dereita deste país só defende os intereses dos especuladores e do gran capital ten a súa orixe na Galiza. Neste caso a Conselleira de Vivenda da Xunta de Galicia que dirixíuse por carta ao goberno central queixandose de que a prohibición dos desafiuzamentos durante a pandemia enfriaba o mercado e perxudicaba aos propietarios (nova de eldiario.es; en La Voz de Galicia, Faro de Vigo, Correo Gallego,... por máis que busquei non a atopei ). Como esa señora, coa cantidade de xente que se quedou a dúas velas pola situación de emerxencia sanitaria e que non pode pagar a renda de alugueiro, se atreve a dicir estas imbecilidades? O que tiña que facer ela e o Presidente da Xunta de Galicia era establecer desde un primeiro momento medidas para que os propietarios que dependan do arrendamento de vivenda para poder vivir non teñan que ser desafiuzados das súas; pero non, mellor que inquilinos desesperados e da clase obreira se vaian á rúa. No fondo, coido eu, que a esa señora os pequenos propietarios nada lle importan por moito que se lle encha a boca falando deles; que o que realmente defende son os intereses dos grandes arrendadores, sexan empresas ou fondos voitre. É carta de natureza do Partido Popular.

3.- Frenar a tramitación dos ERTEs e acusar ao goberno central de ser o responsábel do atraso nos pagamentosdas rendas derivadas dos mesmos. Iso si, con escusas varias e diversas que non se corresponden con realidade algunha. Foi o que fixo a Xunta de Galicia e o que o goberno Núñez Feijóo tratou de enmascarar e derivar a súa responsabilidade, contando para elo coa complicidade de toda a súa trama mediática cotiá, tanto da prensa escrita e dixital como das canles de radio e televisión ao seu servizo. Total quen ía sufrir coa demora nos pagamentos ía ser a clase traballadora, cuxos intereses eles, o partido franquista, non representan. Non lle chega coa insuficiencia dos EREs e dos ERTEs, que por riba regatean os cobros aos traballadores; e seguramente estes do Partido Popular, que dirixen a Consellería de Traballo, non me estrañaría que non puxeran a traballar ás inspeccións para ver cantos despedimentos e EREs irregulares fixeron os empresarios aproveitando a pandemia do coronavirus. Desde logo, os sindicatos teñen denunciado máis dun.

3.- Oposición ao establecemento xeralizado dunha renda básica. No último debate os cruzados de Partido Popular e Vox ergueron a súa voz contra o establecemento xeralizado dunha renda básica. Non é que esta medida vaia ser a renda básica universal que demandan as organizacións sociais e os autores que se interesan por aminorar as desigualdades sociais e por mellorar a vida do conxunto dos e das cidadáns. Hai que ter en conta que un partido como o PSOE, que comunga coa doutrina capitalista da economía, non vai lexislar nada do outro mundo no tema dunha renda básica, polo que coido que non van tremer os cimentos do capitalismo; máis ben o farán para que o capitalismo non sexa posto en cuestión. En todo caso, non é de estrañar que os mesmos (que defenden a mesma clase, da mesma procedencia política e ideolóxica, sen escrúpulos sociais, machistas, xenófobos, combatentes contra a igualdade de xénero,... daí o de os mesmos), que o Partido Popular e Vox se pronuncien en contra desta medida. Se a clase obreira non ten ningunha renda de protección estará a mercede dos abusos do empresariado, terá que aceptar calquera traballo que se lle ofreza e nas condicións nas que lles sexa ofrecido; porque terá que facer fronte aos pagamentos de alugueiros, hipotecas, da alimentación de si e da súa familia...; e se ten un pequeno colchón no que ampararse pode rexeitar os abusos do empresariado (que si, que xa sabemos que o empresariado non é todo así, que nolo están a repetir os da CEOE e os da CEPYME unha e outra vez, que non son uns monstros ...pero non poden desbotar as oportunidades que lles ofrece a economía de mercado).

Son botóns de mostra de como a dereita franquista e a nazi-fascista desprezan os dereitos dos traballadores e das traballadoras, de como se aferran ás saias do gran capital e defenden con uñas e dentes os intereses da burguesía e dos seus acólitos.

Un ridículo espantoso; a real e impresentable “marca España”.

Se non fora polo serio que é o tema e porque neste país hai moita ovella con aspecto humano, que crería, sen poñer en cuestión, que o cabalo branco de Santiago Apóstolo é marelo no caso de que a televisión ou a prensa o dixera, a cousa sería para poñerse a rir e non parar. Pero por desgraza non é así.

Miren vostedes ata onde pode chegar esa dereita: non sei se saben que o hospital privado POVISA prestou ao Concello de Vigo non sei cantos miles de máscaras de protección para que este o repartira entre persoas con risco e entre os cidadáns; pois ben, segundo declaracións escoitadas por quen subscribe en Radio Vigo o día 23 de abril dos presentes nun informativo do mediodía, a máxima preocupación dun concelleiro do Partido Popular nesa cidade non era se as máscaras eran suficientes para os colectivos e a poboación viguesa, nin se eran as mellores ou se habería que implementar máis medios para protexer á poboación; a súa principal preocupación estribaba en se o Concello de Vigo ía poder devolver a POVISA a totalidade das máscaras recibidas en préstamo. Incríbel pero certo. É para rirse deles senón fora porque é un tema tan serio que non da.

E esta é xente a que pretende gobernar en todo o Estado, e que xa está a gobernar en partes del. Fodidos estamos. Apaga e ímonos. Menos mal que nos queda Portugal onde, á marxe de diferenzas ideolóxicas, hai políticos serios e políticas serias. Tamén na dereita.

Nota.- Este artigo foi modificado á súa versión actual o día 30 de abril de 2020

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (medidas adoitadas a destempo e personaxes vomitivos que se chaman oposición) (4)

As actuacións gobernamentais marcaron o proceso de loita contra o COVD-19. Desde as do goberno central ata as das comunidades autónomas. Incluso as do noso ínclito presidente vernáculo, Nuñez Feijóo, que aproveita ata o último minuto da crise para facer propaganda electoral aínda que iso poida ser contraproducente para acabar canto antes co pandemia. Aínda que sexa para darlle volta ás súas meteduras de pata e achacárllelas a outros, como pasa co das residencias privadas de maiores ou coas cifras de afectados polo coronavirus.

Certo é que moitas das actuacións dos personaxes de distinta caste e cualidade non se poden, en numerosas ocasións, analizar sen se referir a outros de carácter distinto e/ou antitético; sobre todo as actuacións dos gobernos, condicionadas pola oposición ou por empresarios ou sindicatos ou polas mesmas diferencias internas do propio goberno. Mais unha cousa que non debemos perder nunca de vista: todas as posicións tanto dos partidos da dereita franquista como os da “esquerda diluída” ou as medidas adoitadas, absolutamente todas, teñen a súa orixe nas posicións de defensa dunha determinada clase social ou de cesión ás presións da burguesía; iso pese a que dentro da defensa dos intereses dunha mesma clase social poidera haber diverxencias na intensidade das medidas ou posicións defendidas (por exemplo, o franquista Partido Popular e o nazi-fascista Vox defenden á mesma clase social – a burguesía- pero as súas posicións aínda que maiormente coincidentes no fondo non sempre coinciden na forma, agás nesta crise eco-sanitaria nas que parecen estar á par).

Teño que aclarar que o meu “estado informativo” é máis fondo no referido ao Estado central en xeral, á Comunidade de Madrid e a Galiza. Os dous primeiros porque son os que saen nos informativos e nos xornais estatais con edición dixital (prescindín, por consideralos como non fiábeis, de xornais como La Razón, ABC, El Mundo, OK-Diario, Libertad Digital, ...e outras cousas polo estilo). No referido á Galiza a información ven determinada por diarios publicados en dixital, prescindindo, pola mesma razón que a dos estatais antes mencionados, de La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Correo Gallego, La Región,... e outras cousas polo estilo).

Emerxencia sanitaria na Galiza e Estado de Alarma no Estado.

Na primeira semana de marzo, pese a que a Organización Mundial da Saúde (OMS) aínda non tiña declarada a pandemia do COVID-19, xa se aventaba que a cousa podería ser grave a un curto prazo. O día 11 de marzo a OMS, aínda que tarde, declarou por fin e oficialmente a pandemia causada polo coronavirus COVID-19. O día 14 dese mesmo mes, o Goberno do Estado declarou o estado de alarma, con efectos desde as 0:00 horas do luns día 16, e centralizou as medidas sanitarias no goberno do Estado, sen por elo retirar a totalidade das competencias ás comunidades autónomas que as tiñan traspasadas.

Na Galiza, o día 13 de marzo, a Xunta de Galicia declarou a situación de emerxencia sanitaria durante 14 días naturais a contar desde ese propio día 13 de marzo; esta alarma sanitaria aparte de crear e activar unha xeira de organismos públicos para o control da pandemia, amais de establecer lugares de confinamento seguro para colectivos e persoas en risco (parece ser que, na práctica, estaban excluídas as persoas clientes das residencias privadas de maiores, do que xa temos falado nun artigo anterior), declaráronse limitacións á apertura e funcionamento de diversas actividades onde se puideran congregar grupos numerosos de poboación. Estas medidas foron asumidas e ampliadas polo goberno central coa declaración do estado de alarma estatal do día seguinte.

As zonas máis castigados pola pandemia ata ese momento eran a Comunidade de Madrid, A Rioja, o País Vasco e Cataluña. E as autoridades, tanto do Estado como das comunidades autónomas, chamaron ás respectivas poboacións a manterse nos domicilios e a non concorrer a lugares de aglomeración cidadán. Nese fin de semana do 14 e 15 de marzo, milleiros de residentes “sans” da capital do Estado espalláronse por todo o Estado, sobre todo cara a aqueles lugares de costa e de segundas residencias, contribuíndo a levar e estender o virus alá por onde pasaron; toda unha mostra de irresponsabilidade e insolidariedade por parte desa parte da cidadanía, á que se lle supón (polas súas posibilidades económicas) un nivel de formación suficiente para comprender que non estaban a facer ben.

Un caso singular deste escapismo irresponsable foi o do ex presidente do Goberno do Estado e membro destacado do Partido Popular, José María Aznar, e da súa parella, Ana Botella, ex-alcaldesa de Madrid por ese mesmo partido. Eses dous, en lugar de permanecer no seu domicilio cotiá en Madrid, desprazáronse cara á súa segunda residencia en Marbella (e non para confinarse, que víronnos pasear), dando toda una lección de irresponsabilidade; sobre todo vindo dun suxeito que vai pola vida pretendendo dar leccións de responsabilidade e cordura cando vemos que a realidade difire do discurso que se gasta ese imbécil. Non esquezamos toda a mentira mantida por ese “personajillo” durante anos e anos sobre a autoría dos salvaxes atentados do 11-M de 2004 en Madrid sendo Aznar Presidente do Goberno; mentira aínda non asumida publicamente por el como coautor da mesma e como unha irresponsabilidade, nin me consta a súa petición de perdón ao conxunto do país e ás vítimas daquel atroz atentado por manter esa mentira anos e anos.

As medidas gobernamentais. Primeira declaración do Estado de Alarma.

Coa asunción de todas as medidas de carácter sanitario, de interior, de transportes e de defensa pola parte do goberno central coa declaración do estado de alarma e o confinamento da poboación nos seus domicilios, aínda que deixando en mans das comunidades autónomas (CCAA) a execución das mesmas alí onde tiñan as competencias, o goberno deixaba para si toda a responsabilidade sobre as medidas a adoitar no conxunto do Estado, aínda que a súa execución nos aspectos sanitarios, fóralles encomendada ás CCAA. Podemos dicir que foi case unha aplicación xeneralizada do artigo 155 da Constitución, vía estado de alarma, pero mantendo ao mando das institucións sanitarias a quen ata ese momento o tiña.

Ao meu entender este foi o primeiro erro do Goberno Central; e foino por varios motivos fundamentais: a) quitarlle competencias ás CCAA en aspectos que estas podería exercer coa mesma eficacia que o Estado central (sanidade e seguridade naquelas CCAA con competencias); b) servir de escusa a certas CCAA para que, tendo incumprido anteriormente coas súas obrigas respecto á saúde pública e aos equipamentos materiais e humanos coa que debería contar sempre a súa rede sanitaria pública, e podendo incumprir coas obrigas establecidas (sobre todo no referente á información), e retorcendo todo ata mentir coma cosacos cargados de vodka, derivaran as súas responsabilidades cara ao goberno central, achacándolle a este responsabilidades deses gobernos autónomos, como a responsabilidade pola falla de equipamentos de protección individual (EPIs) para sanitarios e poboación ou ocultando información sobre contaxios e falecementos por COVID-19 en establecementos da competencia autónoma; c) sacar o exército á rúa; en teoría baixo dependencia e só a requirimento de Interior, na práctica parece que esa parte das disposición legal foi incumprida polos militares (pero isto é outro cantar do que falaremos ben máis adiante ou ben nun artigo específico); teño que dicir que me parece moi ben que a Unidade Militar de Emerxencia (UME) participara na desinfección de espazos públicos e residencias de maiores, o cal non quer dicir que non estea en desacordo coa existencia desa unidade como parte do exército. Unha unidade que, dito de paso, cobra ás CC.AA. pola súa participación na extinción de incendios forestais en lugar de ir de balde porque se mantén dos nosos impostos e non temos por que pagarlle dúas veces. O que non sei si tamén lle vai cobrar ás residencias de maiores privadas pola súa actuación de desinfección. Eu póñoo en dúbida. Veremos.

Pero tamén digo que ese estado de alarma, ao igual que a declaración da emerxéncia sanitaria da Galiza, chegou tarde e que gobernos como os de Madrid, Galiza, A Rioja, País Vasco e Cataluña deberon decretar o confinamento das súas poboacións xa na semana do 9 ao 15 de marzo; e se carecían de competencias para facelo, esixir do goberno central que así o fixera. E non valen as escusas como as que esgrime a señora Díaz Ayuso, presidenta da CA de Madrid, de “que non tengo competencias para confinar a los madrileños” (con esa vociña e toniño que a caracteriza). Neste senso, o Goberno Central actuou moi mal, decretando tarde o estado de alarma; como tamén actuou moi mal non facendo caso ás reclamacións de isolamento por parte de distintos gobernos autonómicos (entre os que non estaba o de Madrid, foco principal da pandemia no Estado Español, e tampouco o goberno de Núñez Feijóo).

Feijóo tiña que ser coñecedor de que ía a haber numerosos desprazamentos desde Madrid cara a Galiza, polo que as posibilidade de que a poboación galega estivera exposta ao contaxio era moi elevada; de feito, foi ese sábado cando decretou o estado de emerxencia sanitaria. Por moito que poida negalo, o Presidente da Xunta tiña que saber do desembarco de numerosos coñecidos ou correlixionarios seus procedentes de Madrid cara a localidades como Sanxenxo, Baiona, O Grove, ... e con eles todo o séquito de aduladores, pelotas e imitadores que adoita seguilos aos seus lugares de vacacións. Pero como ese señor estaba, e sigue, en campaña electoral permanente non quixo pechar desde o mesmo venres ou sábado todos os establecementos de hostalería e pisos vacacionais da comunidade, posiblemente polos efectos imprevisibles que puideran ter sobre a súa campaña electoral. Tampouco se dirixiu ao Goberno do Estado para que illara a Galiza ou Madrid coa finalidade de preservarnos a nós e ao resto do Estado das potenciais exposicións o virus; de feito os primeiros casos detectados na Galiza foron de persoas que viñeron desde Madrid nesa fin de semana ou que estiveron en contacto con xentes procedentes da comunidade madrileña.

Outra das medidas adoitadas, tanto polo goberno central como pola Xunta de Galicia, foi a suspensión parcial de numerosas actividades sociais e económicas que podían posibilitar a aglomeración de persoas e o espallamento dos contaxios: bares, restaurantes, espectáculos, actividades comerciais presenciais,... Mais, curiosamente, non se suspenderon actividades fabrís nin de construción que non estaban consideradas como esenciais para o mantemento mínimo da sociedade; e iso a pesares de que nelas era imposible manter as medidas de prevención aconselladas, tanto por falla de medios nas empresas como pola dificultade de adquirilos no mercado, amais de non poder as manter distancias de seguridade entre os e as traballadoras aconselladas para estes casos (xa era dificultoso, por falla de EPIs, manter as medidas en moitas das actividades esenciais). Tamén foi un erro importante o non establecer a obriga das empresas “esenciais” de proporcionar medios de protección aos seus empregados máis expostos (por exemplo caixeiras de supermercados); Esta medida de paralización parcial foi criticada por diversos sindicatos de clase. Foi un dos maiores fallos iniciais do goberno central: poñer en perigo a saúde dos traballadores e das traballadoras, así como o das súas familias, expoñéndoos ao contaxio e a contaxiar; todo por sucumbir ás presións da gran patronal e das voces que no interior do goberno do Estado defenden as posicións dos grandes empresarios.

Curiosamente, (...manda carallo!) o Goberno central inicialmente tampouco suspendeu procesións nin misas pese a ser lugares de acumulación de moita xente, tivo que ser a xerarquía católica quen decidiu suspender as procesións da semana relixiosa; aínda que non as misas, que foron suspendidas de facto polo medo dos feles practicantes (...xente de pouca fe).

Outra das cousas negativas atribuibles ao goberno central foi o desfase de catro días entre a declaración do estado de alarma e as medidas dos Expedientes de Regulamentación Temporal do Emprego (ERTEs). Días que aproveitaron moitos grandes e medianos empresarios para desfacerse de traballadores e actividades que en condicións normais non poderían facer; eu estou convencido que ese desfase non foi involuntario por parte do goberno, que foi premeditado e buscado polo menos por unha parte do equipo gobernamental, sen poñer de manifesto que unha norma non se pode ditar con efectos retroactivos. Foi un gol que posiblemente vai ser recompensado nun futuro ao través dunha porta xiratoria e que favoreceu aos mesmos que a non suspensión total das actividades fabrís non esenciais. De novo, o goberno de maioría PSOE á par dos empresarios e fronte aos intereses da clase obreira. Este aspecto foi criticado tamén por moitos sindicatos de clase; por desgraza non todos os sindicatos criticaron a falta de protección do traballo durante eses catro días.

Aínda que insuficientes, dicir que nestes primeiros días do estado de alarma si houbo cousas positivas; así foron moitas das medidas tomadas cara aos traballadores autónomos, como a suspensión de cotizacións, aprazamento de pagamentos ao Estado ou para axilizar o paso ao estado de suspensión de actividade (paro). E digo insuficientes porque os pagamentos a provedores hai que facelos, por exemplo; e as medidas para os cobros estatais das axudas son pouco áxiles e tardarán en chegar. Pero como dixen o outro día, eses que pensan que son “empresarios” e renegan da súa condición de clase sempre se queixan; e a min non me dan ningunha pena, nin me vou mover por eles ata que a maioría sexan como foi o meu defunto pai.

Igualmente os préstamos ICO, xestionados por bancos privados, van ter a problemática que sempre tiveron as empresas que pretenderon beneficiarse de préstamos oficiais; os bancos privados van atrasar todo o posible e dificultar todo o posible a concesións deste financiamento, tentando colocar os seus propios produtos ou colocar produtos complementarios pola porta de atrás (como xa se tn denunciado). Esto nos mostra, unha vez máis e un motivo máis, a necesidade de crear un banco público con rede de oficinas propias que estableza competencia cos bancos privados. E máis tendo en conta que hai suficientes indicios para afirmar que a concentración bancaria privada no Estado Español propiciou un funcionamento bancario en réxime de oligopolio, onde se establecen pactos abusivos para con os usuarios e clientes. Por iso este financiamento ICO debería ser xestionado directamente entre ICO e empresarios solicitantes ou ao través dalgún organismo público.

Desta tardanza tamén vai ser vítima a clase obreira que non vai cobrar nómina completa de marzo, e sobre todo de abril, e o Estado vai ser pouco áxil en tramitar os dereitos ao subsidio de desemprego causado polos EREs ou os ERTEs. Medidas, os ERTEs e os ERES, produto da reforma laboral regresiva emprendida polos gobernos do Partido Popular baixo a presidencia de Mariano Rajoy.

Ampliación do estado de alarma e do peche de actividades.

Coa ampliación do estado de alarma e, por fin, coa paralización de moitas das actividades non esenciais e focos de contaxio que estaban funcionando, xa non se cometeron tantos erros na protección do traballo. Parece que o goberno fiou máis fino. Só queda que activara, amais, os mecanismos de inspección do traballo e seguridade social para evitar potenciais fraudes empresariais, sobre todo naquelas comunidades autónomas con competencias na materia que o ben non contan con suficientes medios humanos e materiais ou ben, e directamente, “pasan” de inspeccionar de forma concienciuda ás empresas. E diso aquí, na Galiza gobernada polo Partido Popular, sabemos moito.

A paralización das novas actividades non esenciais ditaminouse ata o mércores da semana relixiosa católica, incluído. A partir dese día as empresas paralizadas puideron retomar a actividade. A xuízo dos sindicatos e, tamén, do comité de expertos que asesora ao goberno central ese levantamento da paralización foi excesivamente precipitado; deberían manterse máis tempo a paralización desas actividades pois non estaba nada claro cal era a evolución dos contaxios e contaxiados. Isto, por mor da falta de realizacións de tests á poboación, por falta de elementos de protección individual nas empresas e por que non se sabía a ciencia certa cal era a repercusión real do coronavirus; por unha parte, a falta de medios de toma de mostras que non permite coñecer cunha certa aproximación o número de portadores sen síntomas; por outra parte as cifras reais de afectados, por falta de datos ou por datos mal proporcionados desde comunidades autónomas (de feito hoxe sae no BOE unha disposición de como deben proporcionar as CCAA os datos sobre afectación ao Mº de Sanidade; por algo será). O de non facer caso aos comités de expertos debe ser un vicio do PSOE cando a dereita económica mira en perigo os seus beneficios; xa pasou coa LOXSE, só que daquela o comité de expertos dimitíulle na súa case totalidade (así quedou como quedou esa lei, sen medios para a súa aplicación e desmembrada).

Esperemos que esa presa (presa xerada non se sabe moi ben por que ou quen) por mandar doutra volta ao traballo ás fábricas e construción e poñer en risco a saúde da clase obreira e as súas familias e achegados non teña consecuencias negativas na saúde pública, porque iso si que non sería perdoado por ninguén. E moito menos por algúns que non queremos, nin de cachondeo, que a dereita franquista, soa ou con apoio dos nazi-fascistas, volva a gobernar este Estado.

Os últimos feitos e as últimas consecuencias da improvisación.

En todo este proceso de combate contra a pandemia do COVD-19 houbo moita improvisación, evidentemente. Unhas veces determinada por que nos enfrontábamos a un virus descoñecido con unha alta capacidade de contaxio, que se estendeu cunha velocidade inesperada e contra a que non había remedios de carácter médico. Por outra parte, esta alta incidencia da enfermidade atopouse cun sistema de saúde pública moi debilitado e con falta de medios materiais e de persoal sanitario e auxiliar, debilidade derivada dos anos nos que a dereita franquista do Partido Popular ou a dereita catalá estiveron gobernando en numerosas comunidades autónomas, no que a sanidade pública foi “desangrada” continuamente en favor das empresas privadas de saúde controladas maiormente por fondos de investimento; así, os hospitais públicos das comunidades con alta incidencia do virus estiveron desbordados tanto por falla de medios como por falla de persoal. Outras das cousas que fixeron aínda máis cruel a incidencia da pandemia foron a difícil tarefa de acadar equipos de protección individual para as persoas que estaban na primeira liña sanitaria do combate contra o bicho.

A práctica totalidade de EPIs e mascarillas son de fabricación china ou doutros países, o que implicaba unha desprotección total da poboación e dos profesionais do Estado Español (e dos franceses, alemáns, italianos,...) ao non poder importar eses elementos coa urxencia que se precisaba. Por riba, o mercado de protección foi vítima de especuladores que elevaron prezos ou comercializaron material defectuoso (houbo que devolver máis dunha partida por non cumprir coa normas requiridas).

De nada servíu que o Estado declarara a preferencia do sector público sanitario sobre todos os elementos de protección que houbera no territorio do Estado, agás -como xa dixen ao principio- para que os incompetentes que gobernan en certas comunidades autónomas con aompetencias plenas en sanidade (e, por tanto, con capacidade para mercar e prever equipamentos) se lle botaran enriba ao goberno central. Quer dicir isto que o Goberno Central o fixo ben? Non, para nada. O goberno central meteu a pata ao repartir ás CC.AA. partidas de mascarillas defectuosas que estaban destinadas aos sanitarios de primeira liña. É culpa do Ministro? Directamente non, pero si de alguén que aprobou o reparto e a compra das mesmas e que debería de estar destituído; e, indirectamente, a responsabilidade política é dos xerifaltes do Mº de Sanidade. Igualmente Feijóo, que enviou aos concellos de Galiza unha partida de máscaras de protección caducadas. Pero o este último personaxe da para outra; menos para o que ten que facer fai de todo, sobre todo botar pola súa boca. Xa falaremos del.

Ata aquí falamos do goberno central. O próximo vai da oposición. E, posiblemente sexa máis curto, porque poucas palabras e cualificativos concretos bastan para describila. Tamén falaremos do noso presidente-vendedor de fume vernáculo.

Reivindicación da IIª República. Hoxe máis necesaria que nunca

 

Neste tempo 

de monarquías corruptas, 

Saúde e República!

 

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (empresarios “peseteros” e individualistas, desalmados e elusores de tributos “benfeitores do público” ) (3)

O que se ensina dos empresarios nos institutos.

Nestes días de confinamento e coronavirus, nos que están saíndo a relucir a natureza real das persoas e dos colectivos, véñenme á cabeza os meus tempos aínda recentes de ensinante da materia de Economía da Empresa no segundo curso do Bacharelato; cando nos libros de texto da materia e nun dos seus primeiros temas enunciábanse as “funcións da empresa”. En xeral, todos os manuais da materia coincidían, á parte doutras funcións máis prosaicas, en dúas das funcións: a de “asignar rendas aos factores de produción (entre as que se incluían os salarios pagados aos seus empregados)” e a función social, entre as que se encontraba a de “crear riqueza para a sociedade” ao través dos impostos e do reparto das rendas entre os seus traballadores e traballadoras entre outras barbaridades que os autores lle asignaban á empresa. Estaba claro que todos eses libros de texto bebían de fontes máis gordas, creadas por economistas hoolingans da empresa e, desde logo, propagandistas das posicións ideolóxicas e propagandistas da economía ultraliberal. Amais, estes autores cando estaba claro para calquera observador, incluso non moi agudo, da realidade que iso era unha sarta de falsidades inventáronse aquilo da ética empresarial e da responsabilidade social da empresa (RSE), cortinas para tratar de tapar todo o lixo e a miseria social que a maior parte das empresas distribúen e un conxunto de contos integrables nas memorias anuais das grandes empresas nos que calquera parecido coa realidade é pura coincidencia. Por desgraza, e aínda non crendo e facendo constar o meu desacordo con o contido desas premisas propagandísticas (e, en xeral, de todo o contido relacionado coa empresa e a sociedade que se debía impartir nesa materia), non me quedaba outra que dicirlle ao alumnado que deberían aprender esa barbaridade e recitalo cal se foran loros porque esa cuestión era un clásico nas proba de acceso á universidade; e xa se sabe que o segundo curso de bacharelato, por desgraza para a sociedade, máis que un curso de formación é un curso de preparación para un exame onde se debe repetir certas cousas coma se de facer o loro se tratara e non vale iso de ser orixinal (non aparece nas “plantillas” de corrección). Como di un amigo meu: unha puta academia.

O empresariado real.

A realidade é outra. O empresariado usa aos traballadores e ás traballadoras ata onde lle son útiles para maximizar o seu beneficio (nisto de maximizar o beneficio si tiñan razón os manuais de economía) e cando as cousas non pintan ben desfanse deles coma se foran un pano de usar e tirar. Iso ocorre, incluso, aínda que saiban que ese baixón de actividade vai ser ou pode ser transitorio. Se quedaran co factor traballo (iso: factor traballo; coma se foran cousas e non persoas, que queda ben e moi técnico) e asumiran os seus custos o seu beneficio aínda que o houbera sería menor, polo tanto “mellor aparcalo e que sexa o Estado quen lle dea unha paga de mantemento; e cando se lle remate o subsidio de desemprego pois alá el ou ela, que busque traballo onde non o hai ou senón que roube (pero non a min, claro)”. Se puideran, moito empresariado tería sempre aos seus asalariados contratados só de luns a venres e despedidos para a fin de semana; xa o fan cos contratados por substitucións, tanto empresas como administracións públicas xestionadas polo Partido Popular. Porque xa se sabe que os asalariados e as súas familias só xantan cinco días á semana. Son así, chámanse empresarios.

En relación á función social pola súa contribución tributaria xa sabemos que neste país os únicos que declaran a totalidade dos seus ingresos son aqueles cuxa totalidade dos seus ingresos están suxeitos a nómina; que hai moitos patriotas empresarios traballan “en negro”, que tributan o menos que poden ben directamente, ao través do fraude ou utilizando a elusión fiscal. E que as máis das fortunas localizadas en paraísos fiscais son propiedade de empresarios, moitos deles recoñecidos empresarios patriotas españois.

E sabemos, tamén, que son moitos os bancos españois que traballan en paraísos fiscais, ben directamente ou ben ao través doutros establecementos do grupo situados en países estranxeiros (BBVA, Banco de Santander, Banco Sabadell,...); e loxicamente non o fan por deporte, senón porque os seus clientes máis importantes o demandan (e quizás tamén os seus propietarios ou directivos), clientes como a familia Borbón que vai polo mundo alardeando de patriotas españois pero que esquilman ao seu país todo o que poden. En fin, o Estado é coñecedor destes historias pero non as para, nin castiga aos seus autores, e tampouco pon os medios para que iso non ocorra, co cal convértese en cómplice. E o Estado non é un ente abstracto; son as persoas que forman parte dos gobernos, os secretarios de Estado, os altos cargos das administracións,... que están informados non só dos defraudadores que saen publicamente nos xornais e que tamén quedan impunes senón tamén doutros moitos que non saen nos “papeis”.

Empresariado e COVID-19.

Cando a explosión da expansión do coronavirus foise instalando no Estado Español, o goberno de Pedro Sánchez decretou o estado de alarma con efectos dos día 14 de marzo e por quince días. Este supuxo, por unha parte o confinamento domiciliario da cidadanía (agás aquela que debía cumprir coa súa actividade produtiva), e pola outra o peche dunha serie de actividades non consideradas básicas para o funcionamento económico, social e produtivo do país; evidentemente, entre estas actividades se encontraban aquelas que se presupoñía que eran focos de concentración de persoas e, polo tanto, de transmisión do COVID-19; pecharon restaurantes (agás os que proporcionan servizo a domicilio) e bares, pecharon comercios de roupa, establecementos de espectáculos, comercios de trebellos domésticos, etc, etc.

Pero permitíronse que abriran empresas nas que se concentran multitude de traballadores e traballadoras; onde as distancias que teñen que manter entre esas persoas dentro da cadea produtiva en numerosas ocasións é inferior ao metro e, polo tanto, focos de expansión da enfermidade tanto dentro como fora da empresa. Sábese que amais do desacordo dos sindicatos e da satisfacción do empresariado con esa limitación de actividades a paralizar, o que demostra a escasa conciencia social dos patróns neste país (e supoño que nos outros, coa diferencia de que noutros están máis controlados e menos mimados polo Estado). Tamén dentro do equipo gobernamental parece ser que había desacordo entre as tendencias máis liberaloides (representadas fundamentalmente pola Ministra de Economía e a Ministra de Facenda) e as máis sociais do mesmo.

Isto dábase nunha situación de escaseza no mercado de elementos de protección debido a unha escaseza de oferta e un alza tan importante e instantánea da súa demanda, por unha banda; e a falta de estrutura industrial para producilos e a dependencia das importacións para a súa obtención, pola outra; todo elo nun contexto internacional de competencia entre empresas por xunto e entre estados para facerse con eles no único mercado, o chinés, onde parecía haber capacidade de produción deses elementos. E iso sen contar cos empresarios españois desaprehensivos e delincuentes sociais que ocultaron as súas existencias deses equipamentos coa clara finalidade de poder especular con elas nun mercado preocupado pola seguridade persoal.

Máis esas medidas iniciais do goberno do Estado, aínda que necesarias, foron incompletas; sobre todo no ámbito da protección dos traballadores e traballadoras. Moitos empresarios que a vían vir xa procederan a despedir masivamente (ao través de EREs ou finalización de contratos) aos seus asalariados. Catro días maís tarde da declaración do Estado de alarma, o 17 de marzo, foi cando o goberno regulou a figura dos Expedientes de Regulamentación Temporal de Emprego (ERTE) e a obriga de adaptación da xornada para as familias no que ambos membros da parella exerceran a súa actividade nalgunha das que se mantiñan. Nese tempo, os empresarios xa fixeran estragos cos seus cadros de persoal; moitos deles prevendo o que ía pasar e sabendo que a súa actividade no sector servizos dependería do turismo e da presenza nas rúas da cidadanía. A lexislación de protección dos traballadores chegou tarde. Non así a de protección dos empresarios que tiñan que cesar na súa actividade, por moi mornas que esta foran.

Existen numerosas denuncias sindicais advirten de múltiples irregularidades cometidas polas empresas no despedimento dos seus traballadores e traballadoras coa escusa do COVID-19. É evidente que ese patente desinterese pola saúde dos traballadores e traballadoras, así como de que estes por mor de ter que ir á fábrica poidan manter a cadea de contaxio fora dela, nos indioca que o empresariado deste país, na súa maior parte, está composto por persoas socialmente indesexables ás que só lle importa a súa conta de resultados e os beneficios que poida ter; outras consideracións como a saúde dos seus asalariados ou a miseria que coas súas medidas poida xerar nas familias daqueles tráenos ao pairo. O que quer é acumular; incluso nas épocas nas que debería compartir.

Porque non estou a falar do pequeno empresariado ou do traballo autónomo (a estes últimos dedicarémos un apartado especial, porque a este colectivo hai que botarlle de comer á parte). Estou a falar do gran empresariado, do que fala pola boca do Presidente da CEOE ou da CEPYME, que para nada son pequenos empresarios por moito que algunha sigla ou as leis fiscais de clasificación das empresas o signifiquen.

Coa ampliación do Estado de alarma e a subseguinte suspensión de todas as actividades realmente non esenciais, esta vez si coa promulgación de medidas de defensa dos traballadores e traballadoras á par, deu unha mostra máis fiel do que é o empresariado español e do que son os seus aliados mediáticos (ABC, El País, La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Español, Cadena SER,...) e supostos equipos de estudos económicos que pululan polo país (equipos de estudos bancarios, equipos de estudos de universidades privadas, FEDEA,...).

A primeira reacción do empresariado, anunciada polos voceiros de CEOE e CEPYME, foi opoñerse ás de ampliación das actividades suspendidas, pese a que esa ampliación só ía ata o mércores da chamada semana santa, o que mostra a natureza rancia e insolidaria da maioría do empresariado deste país.

Podemos resumir a actitude do gran empresariado e dos seus voceiros mediáticos coma un grande cabreo, moitas veces disfrazado de estudo concienciudo, por ser forzado a parar a actividade e a manter aos seus empregados, empregadas e persoas coas que estes se relacionan fora da empresa a salvo de contaxios; e, por riba, salvando os postos de traballo e sen perda de dereitos laborais. E iso pese a que as horas perdidas deben recuperalas ao longo do ano. Iso da obriga de manter vixentes os contratos laborais, de non poder desfacerse polo tempo que quixeran dos seus traballadores e traballadoras, sobre todo daqueles e daquelas con máis antigüidade na empresa aos que non van poder substituír por outras persoas contratadas en precariedade e con baixos salarios... Iso non vai con eles. Amais, iso das “vacas fracas” só é para os outros, non para eles.

Empresariado “benefactor”.

Outra das “lindezas” desta situación “coronavírica” é o rexurdir do “empresariado benefactor e altruista”.

Curiosamente son as grandes empresas. Son das que maiormente teñen aos seus traballadores e traballadoras con unha situación laboral máis precaria; as que teñen deslocalizada a súa produción en terceiros países con man de obra escrava podendo ter creado tecido produtivo no seu país; aqueles empresarios aos que non lles tremeu a man para deixar na ruína e colgadas por créditos e préstamos a multitude de traballadoras agrupadas en cooperativas porque xa non lles servían para acrecentar aínda máis a súa riqueza; aquelas empresas ás que non lle treme a man para cortarlle a luz ou o gas a persoas e familias con escasos recursos económicos; ou aqueloutras que promoven e promoveron o desafiuzamento de familias enteiras dos seus fogares. Queren, estas empresas e este empresariado, mostrarse agora á sociedade como grandes benfeitoras da sociedade diante da situación de pandemia que estamos a vivir. Coa posta ao dispor dos gobernos (sobre todo dos que están de man) do sistema loxístico por parte dalgún importante empresario que ten deslocalizada parte da produción en china, ou coa doazón de máscaras de protección e respiradores e outras cousas necesarias nestes duros momentos. Empresas téxtiles, compañías eléctricas, comercializadoras ou produtoras de gas e petróleo, bancos..., e non sei cantas máis.

Igualmente, as empresas que amosan o seu dispor a ser xenerosas atrasando cobros ou non cortando subministracións por falta de pagamento (coa lei na man, remedio lles queda se quen non paga son familias ou pequenos empresarios abafados por esta crise sanitaria e económica aos que antes cortábanlle as subministracións sen ningunha contemplación). Iso si, aos pequenos empresarios que quixeren darse de baixa temporalmente e sen custos por falta de actividade néganlle esa posibilidade, segundo teñen denunciado algunha das persoas afectadas (polo menos algunha das máis importantes subministradoras na Galiza). A cota de potencia é a cota de potencia, aínda que veña con atraso; e nun negocio aberto de atención ao público como restaurante, cafetería, bar, comercio,... O importe desa cota pode ser cuantioso aínda que teña que manter as súas portas pechadas por unha situación de emerxencia sanitaria.

E non é que eu estea en contra de que empresas poidan dar facilidades a clientes ou que poidan doar materiais ao sector público. O que si sei é que non o fan por altruísmo; que, como mínimo, esas operacións forman parte das políticas de promoción ao través das relacións públicas desas empresas. E, de paso e se cadra, obter bonificacións fiscais. O que si me parece é que o sector público non debe depender na vida corrente desas doazóns para poder ter uns servizos públicos en condicións; pero iso non vai coas políticas económicas de carácter liberal. Os políticos neoliberais e liberais prefiren dotar ao exército de xoguetiños cos que enredar a dotar aos hospitais ou aos centros de ensino público de elementos inmobiliarios e orzamentos de funcionamento ou de máis prazas coas que atender á poboación.

Posiblemente fora máis enriquecedor das arcas públicas, e polo tanto para o conxunto da poboación, que todas esas empresas non utilizaran mecanismos de elusión fiscal ou outros menos nombrables como mecanismo para obter vantaxes fiscais. Sería moito mellor que non facturaran desde Holanda ou desde Irlanda. Ou que non utilizaran a contabilidade creativa para simular un beneficio menor do real. Sería, igualmente, moito mellor para todo o país e para os seus cidadáns que non funcionaran en réxime de oligopolio e non pactaran prezos dos seus produtos (como xa ten demostrado e sancionado un organismo nada sospeitoso de estar a prol dos consumidores como é a Comisión Nacional del Mercado y la Competencia -CNMC- coas empresas eléctricas e con determinadas entidades bancarias). Igualmente, sería socialmente máis necesario e mellor que mantiveran as plantas de produción no país, polo menos as necesarias para afrontar a demanda interna. Pero non optan por esas vías; son insaciables.

Se queremos ver un intereante video de propina sobre deslocalización na industria téxtil que ten por título Fios fora e está producido por Illa Bufarda, podemos facelo pulsando a seguinte ligazón: https://vimeo.com/193701763

 O empresariado autónomo.

Xa o dicía o meu pai, que era comerciante e autónomo: “o empresariado autónomo é unha figura que non está ben contemplada na lexislación; se nos trata como se fóramos empresarios grandes ou medianos e non como traballadores, que é o que realmente somos”. E seguía: “o que eu non acabo de comprender é como toda esa caterva de mamarrachos que son traballadores coma min -a maior parte dos autónomos- vota á dereita, que é quen nos abrasa coas súas medidas que só favorecen aos grandes”. De feito, e mentres non se xubilou, o meu pai tiña, cada dous por tres, desacordos co resto dos comerciantes autónomos da súa vila: que si el pechaba os sábados pola tarde e o resto non quería, que si el collía “vacacións de tarde” durante un mes de verán ao ano e os demais non querían facelo,... Nin que o meu pai quixera obrigalos; facía o que coidaba conveniente e punto; collía o touro polos cornos, e aínda cun empregado asalariado tíñase por traballador non por empresario; e o que era peor, nas eleccións votaba pola esquerda. Intolerable para a maioría do “empresariado” autónomo da súa vila.

E ese é o problema, que andan aos ditados da gran patronal, da dereita franquista liberal ou da demagoxia da extrema dereita do partido nazi-fascista. Non acaban de aprender que é esa dereita a que abusa deles e a que os aboca aos apuros económicos polos que pasan. Non se decatan que durante a crise de 2008 as medidas, os recortes e as facilidades para as grandes empresas de distribución e intermediarias promulgadas polos gobernos de Mariano Rajoy foron as causantes do peche de numerosas pequenas empresas e pequenos comercios; que foron moreas oos que non puideron subsistir contra os embates das grandes empresas, que moitos tiveron que pechar as portas ou quedar na ruína, que tiveron que ver como eran desafiuzados das súas vivendas ou como a banca, beneficiada polo Partido Popular, lles expropiaba todo o expropiable. E tampouco se decataron que as confederacións de grandes empresarios, CEOE e CEPYME, non moveron un dedo por eles; que a eses os traballadores autónomos non lles preocupan e que só os utilizan cando eles se senten prexudicados.

E se queixan. Eu entendo que moitos dos pequenos negocios van telo cru para subsistir e que foron moitas as horas de traballo e sacrificios que os seus propietarios puxeron en tirar cara adiante; entendo que as axudas previstas nos distintos decretos e leis xurdidos durante o estado de alarma non van cubrir o nivel que previamente tiñan os seus negocios. E menos aqueles con inicio de actividades recente, que posiblemente non poderán nin subsistir; da mesma forma que moitos postos de traballo tampouco poderán subsistir, sobre todo se non hai un control intensivo por parte da administración van ser vítimas do fraude empresarial. Sen embargo, polo menos e aínda que non sexa desexable que cheguen a esa situación, os traballadores e traballadoras autónomas van ter algo que durante os anos de gobernos da dereita e do pesoerismo liberaloide non tiveron: un seguro de desemprego. Limitado, pero un seguro.

Quéixanse estes días de que teñen que facer as declaracións de marzo. Normal que as teñan que facer. Non foi ata finais de marzo cando se viron obrigados a pechar os seus negocios. Por que van ter que ser eximidos de contribuír ata esa data das súas obrigas fiscais? De todas formas estableceuse unha moratoria bastante longa para que cumpran con esa obriga. Que se queixan das cotas de autónomos, que cotizan máis que un traballador asalariado? Normal; cotizan pola empresa e por se mesmos como traballadores. Igual que antes, con Felipe González, Aznar, Zapatero e Mariano Rajoy; pero agora cubertos con seguro de desemprego. Que deberían tributar polos resultados reais do seu negocio e non por indicios? Certo, non é o mesmo un bar que factura 150 euros diarios que un que factura 2.300, aínda que teñan a mesma superficie e o mesmo número de mesas. E iso debería estar arranxado. Por que non falan co seu asesor fiscal e, en lugar de acollerse a unha estimación obxectiva, non empezan a tributar por estimación directa? Claro que ao asesor élle máis cómodo facer os mesmos papeis todos os meses, pero pode haber casos nos que ao empresario poida saírlle mellor trocar a modalidade de tributación aínda que para elo teña que ter máis coidado dos papeis; pero para iso paga a un asesor.

En fin, aos autónomos (polo menos á meirande parte) que lles dean. Que seguen votando á dereita e querendo ser empresarios cando na realidade son traballadores?. Pois que lles dean a eses descastados.

E se a alguén parécelle mal, dicir que so expresei o que penso. E que me baseo en informacións xornalísticas, radiofónicas, sindicais, na miña formación e na miña experiencia da vida. Se molesta, pois iso.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (residencias de maiores, ocultación de mortos e de doentes e hipócritas cómplices) (2)

Estamos a coñecer nestes últimos días que as residencias de maiores están a sofrir unha incidencia moi elevada dos contaxios por coronavirus, que afecta tanto ás persoas residentes como ás traballadoras; aínda que con maior incidencia e gravidade entre as primeiras. Non sei o que pasa no resto do Estado, pero si o que se le que está a pasar nas residencias de Madrid e nas residencias de Galiza; todas elas con graves problemas para os seus residentes e para o persoal que está ao seu coidado. E todas elas responsabilidade de consellerías baixo gobernos do Partido Popular.

O problema non é o territorio, o problema é o Partido Popular.

A “chispa” saltou cando familiares de residentes en distintos establecementos da Comunidade de Madrid denunciaron aos medios o escurantismo das direccións de moitas desas residencias, que non só non informaban do estado dos seus parentes residentes, senón que (nalgúns casos) non deixaban que foran visitados. A cousa quedou, momentaneamente, aí: nas crónicas aparecidas en escasos medios de información; nin as autoridades policiais ou xudiciais, nin as autoridades políticas da Comunidade de Madrid tomaron cartas no asunto a pesares de ter a información pública todos oos visos de veracidade (eran informacións proporcionadas por medios que, pola conta que lles ten, contrastan todo este tipo de novas). Aclarar que, como non podía ser doutra forma a CC.AA. de Madrid está presidida por unha muller de claro impronta franquista, pertencente ao Partido Popular, e o seu goberno procede dun acordo entre ese partido e Ciudadanos, co apoio do partido nazi-fascista Vox. Sinalar, tamén, que aínda non declarado o estado de alarma si había indicacións das autoridades sanitarias estatais e autonómicas para adoitar todas as precaucións e coidados posibles diante do avance dos contaxios polo Coronavirus COVID-19, detectado xa nos últimos días da semana que vai desde o 9 ata o 15 de marzo e con especial incidencia na Comunidade de Madrid.

Cousas similares están a suceder na Galiza, onde máis do 77% das prazas residencias están xestionadas por empresas privadas mimadas polas administracións da Xunta de Galicia presidida por Alberto Núñez Feijóo. Non se sabe de denuncias de anciás aparecidos mortos nas súas habitacións das residencias, pero si do escurantismo das empresas xa denunciado desde hai moito tempo polos familiares de persoas residentes nas mesmas.

Como xa veremos, o alicerce dos graves problemas que asolan aos residentes dos centros de maiores de Galiza e Madrid e ás súas familias non é O COVID-19 en si mesmo; quizás si sexa o problema máis grave dos moitos que sofren. Os problemas están a ser denunciados, polo menos na Galiza (e supoño que outro tanto en Madrid e no resto das comunidades onde eses indesexables gobernan), desde que o Partido Popular decidiu que as residencias eran un bo nicho de negocio xerador de múltiples beneficios e que, por tanto, habería que privatizar as súas instalacións: se os edificios eran públicos, poñelos ao dispor das empresas; se eran acometidas novas construcións residenciais pola administración, cedérllelos en xestión aos voitres; e, en ambos casos, concertar un número escaso de prazas. Regalámosche as instalacións e mercámosche parte delas. Iso si, manter un mínimo de prazas en centros de titularidade pública ou concertadas para disimular; sobre todo aquelas que puideran supoñer un maior nivel de gasto para esas empresas, que para iso están os amigos.

É dicir, a alicerce do problema, aquí e en Madrid é o Partido Popular. Como rezaba o título dun excelente artigo publicado na revista electrónica CTXT-Contexto y Acción o pasado día 29 de marzo, que levaba por título “Aparcamiento de Ancianos, S.A.”, neso se convirten as residencias de maiores dos territorios xestionados polo partido de Núñez Feijóo, Isabel Díaz Ayuso e Pablo Casado.

Mortos e presos nas habitacións. Desprezo ás familias.

A pasada semana, a cousa nas residencias de maiores madrileñas empezou a sobrepasar o límite do tolerable cando o exército deu conta da aparición nun establecemento residencial de mortos non declarados nas habitacións e de persoas residentes pechadas e illadas nas súas habitacións pouco menos que “ a la vaiche boa”. Ou doutra na que, agás unhas poucas monxas que ficaron alí, o resto fuxira abandonando aos residentes “a la buena de Dios” (quizá iso de deixalos na man do seu xefe virtual veu determinado pola súa profesión e dependencia xerárquica). Este non foi o único problema, foi nesa semana na que se empezaron a coñecer multitude de casos de contaxiados polo coronavirus no conxunto das residencias de Madrid, mortes de anciáns incluídas, e os grandes problemas dos seus familiares para coñecer o que acontecía cos seus parentes, chagando a saber que estaban mortos sen ter con antelación novas de que estaban a padecer a enfermidade por negalo o centro residencial ou por simple desleixo de non comunicalo ás familias. Outros episodios narran o intento, antes de ser coñecida a propagación do virus, de moitos deses centros residenciais de tentar que as familias sacaran ao seus familiares e os levaran para as súas casas baixo a súa responsabilidade.

Aquí, na Galiza, a lebre saltou a finais da semana pasada, cando traballadores e traballadoras deses centros residenciais denunciaron publicamente a existencia de casos de infectadas polo COVID-19 nunha residencia de Compostela xestionada por DomusVi; seguiron, posteriormente, numerosos casos nunha residencia en Celanova e, mais tarde, na de Barreiro en Vigo e na de Aldán en Cangas. Estas dúas últimas tamén xestionadas por DomusVi, empresa multinacional cuxos maiores accionistas son un adiñeirado francés e un fondo de investimento cuxos únicos intereses radican en acadar o maior beneficio posible. Esta semana xa se anunciaron un alto número de mortes entre os infectados. E apareceron “novos” casos (ou xa existentes pero sen declarar, non se sabe) en residencias da Fundación San Rosendo, emporio do cura ladrón Benigno Moure na provincia de Ourense.

Tamén na Galiza os familiares das persoas residentes quéixanse desde hai moito tempo tanto da falla de transparencia das direccións dos centros como da falta de coidados e persoal existentes nos mesmos.

Estes problemas, sobre todo o dos mortos ocultos, provocaron que o conselleiro madrileño responsable do ramo criticara ás direccións dos centros residenciais (maiormente privados) pola irresponsabilidade e falla de profesionalidade. A resposta da señora Ayuso, presidenta da CC.AA. de Madrid, foi destituílo da súa responsabilidade e poñer a competencia residencia nas mans do conselleiro pepeiro de sanidade. Hai que sinalar que a barbaridade dos centros residenciais madrileños ten unha responsabilidade clara: primeiro o Partido Popular, que foi quen estivo dirixindo a políticas sobre as residencias de maiores desde hai moitos anos que goberna en Madrid e que foi quen puxo eses establecementos (de propiedade pública ou privada) xestionadas por empresas pertencentes a fondos de investimento ás que o único que parecía importarlle era a súa conta de resultados; despois, a responsabilidade do conselleiro cesado desas función, de Ciudadanos, por seguir coa política dos seus predecesores. Por suposto que a decisión de Ayuso tivo consecuencias: o acrecentamento do escurantismo sobre o alcance do COVID-19 neses centros e que a día de hoxe a Comunidade de Madrid non especifique, dos infectados ou mortos a consecuencia do coronavirus, proceden ou están en establecementos residenciais de maiores.

Aquí na Galiza, non dimite ninguén nin hai destitucións, pese á incompetencia sobradamente demostrada pola responsable da Consellería de Política Social, encargada do ramo. E é que tal parece que a connivencia, permisividade e complicidade do Partido Popular coas empresas que xestionan as prazas dos centros residenciais de maiores é total. E certamente, eu estou convencido de que esa é a súa política. Certo é que en Madrid a retirada de competencias sobre residencias de maiores ao señor de Ciudadanos non foi debida á súa incompetencia, senón que ese home puxera en cuestión a política que sobre o tema estaba a seguir o Partido Popular. E as mortes de residentes maiores supoñen case o 25% dos falecementos por coronavirus na Galiza.

Persoal escaso e mal pagado.

Esta é unha das constantes das residencias de maiores na Galiza; tanto das públicas como, e sobre todo, das privadas. Evidentemente entre estas últimas hai diferencias, pero curiosamente son as que máis casos de coronavirus presentan neste momento aquelas nas que os ratios residentes/persoal son máis escasos. Eses sen-vergoñas que teñen uns cadros de persoal ínfimos, que non dan para atender e coidar con dignidade aos residentes; persoal ultra-explotado, con salarios de miseria e contratos precarios; un inmenso continxente de traballadores e traballadoras que, pese á súa entrega e boa vontade, por falta de suficientes mans non son quen de dar a basto para atender aos maiores como as súas familias desexarían. Traballadores e traballadoras sometidas á chantaxe de ficar sen traballo no caso de denunciaren a situación dos internos. E non só persoal xerocultor o que escasea neses establecementos de propiedade ou xestión privada, senón que tamén é escaso o persoal médico e de enfermería. Ten saído á luz nestes tristes días, que nos centros de DomusVi non hai médico nocturno, e nalgún nin enfermería nocturna, e do persoal xerocultos fican dúas persoas para atender a centos de residentes pola noite.

Non se lle oculta a ninguén que, tanto na Galiza como en Madrid, o número de traballadores e traballadoras contaxiados de coronavirus nas residencias de maiores é moi elevado. A falta de equipamentos de protección, tanto do persoal como dos doentes sans, é practicamente inexistente. As empresas no teñen dotado ao seu persoal nin aos seus residentes de medios de protección pese a presencia dun alto número de casos habidos nos establecementos e pese a estar residindo neles a poboación que ten maior risco de contaxio e de mortalidade por causa de COVD-19. Pero ese usureiros, negociantes sen escrúpulos, quéixanse de que o Goberno, non a Xunta dos seus protectores, no lles facilita medios de protección. Que fan con todos os cartos que sacan de cobrar as prazas residenciais a un importe de entre 1.800 e 2500 euros? Acaso non lles da para protexer aos seus residentes e ao seu persoal? Evidentemente, este persoal desprotexido ten as súas demandas e nos últimos tempos os seus representantessindicais teñen denunciado a súa situación, as carenciase a deficiente política da Xunta de Galicia diante da pandemia.

A falta de inspeccións e a connivencia das Administracións.

Esas residencias de maiores, pese ás continuas denuncias dos familiares das persoas residentes, rara vez reciben a visita dunha inspección en condicións por parte das administracións públicas responsábeis de velar por que eses establecementos cumpran os mínimos de persoal, instalacións e actividades que a lei esixe que teñan. Ou polo menos non o parece. E o digo eu con coñecemento de causa pois a miña nai estivo residindo nun deses establecementos hai anos; e iso que non eran os tempos duros que asolan aos residentes desde hai uns cinco anos para aquí, cando se empezou a concentrar o negocio residencial en poucas mans; e cando eses centros pasaron de ser fundamentalmente un caladoiro de votos para o Partido Popular a ser un pingüe negocio privado protexido polos gobernos autonómicos dese partido.

Residencias xestionadas por xentalla sen escrúpulos, que o único no que pensan é na ampliación dos seus beneficios económicos baseados, fundamentalmente, nos cartos recibidos das administracións públicas, administracións que coas súas ansias privatizadoras e cunha perfecta complicidade cos obxectivos deses mata-vellos deixaron o coidado dos maiores nas mans desa banda de senvergonzas que só pensan en acumular riqueza persoal, aínda a costa de maltratar a un colectivo que merece o mellor e o máis grande dos respectos. Respecto que non recibe nin de moitas desas empresas xestionadas por xentalla rastreira nin das administracións que teñen a obriga de velar polo benestar dos e das residentes. Administracións que agora tratan de agochar o alto índice de doentes con coronavirus e que seguen priorizando a súa complicidade e connivencia con esas empresas de almacenamento de vellos. E a Xunta de Galicia é claramente cómplice e connivente coa patronal das residencias de maiores, como denuncian traballadores e traballadoras de xeriátricos e como se pode ler nun amplo artigo publicado no xornal Nós Diario no día de onte; artigo titulado así “A connivencia da Xunta coa patronal das residencias”.