Lexitimidade e vixencia da Segunda República

Mañá seremos moitas e moitos cidadáns os que celebraremos o aniversario da proclamación da IIª República Española, datada no 14 de abril de 1931. Nese día o conxunto da poboación das nacións e das rexións que compoñían o Estado Español (ou a Hespaña, como gustaba Alfonso R. Castelao de dicir) ao través dunha eleccións municipais decidiron que a xefatura do Estado non podía quedar nas mans dunha persoa cuxo único mérito fora a de ser fillo ou filla dun ou dunha alguén. E que todos os cargos políticos e de representación de calquera institución do Estado deberían ser escollidos pola cidadanía ao través dos seus votos.

Ese mesmo ano 1931, o 9 de decembro, quedou aprobada polas Cortes Constituíntes a denominada Constitución de la República Española, que garantía as ansias de liberdade do pobo das Hespañas, dignificaba un estado máis igualitario e solidario, garantía o acceso á educación e á cultura para todo o mundo sen distinción de clase ou condición, na que se recoñecían as diferentes culturas e idiomas presentes no estado e se facilitaba o autogoberno das nacións históricas integradas no Estado Español (Catalunya, Galiza e Euskadi).

Non cabe dúbida que esa constitución foi todo un avance dentro das máis avanzadas lexislacións constitucionais europeas e que aínda hoxe, e en numerosos aspectos, podemos considerala como a máis socialmente avanzada e participativa da Europa. E, por suposto, a vixente Constitución Española de 1978, é un remedo de democracia (e non só polo capítulo dedicado á monarquía) comparado coa aprobada no ano 1931.

Por desgracia, unha banda de asasinos civis, militares e eclesiásticos que outorgaron mando ao xeneral Franco iniciaron en xullo do ano 1936 un golpe de estado que rematou no ano 1939 coa vitoria militar dos insurxentes e a derrogación da constitución republicana e de todas as leis progresistas e igualitaristas aprobadas polas cortes republicanas. Neses tres anos que durou a guerra a poboación civil da retagarda foi vítima dunha forte represión e de numerosos asasinatos, por mor dunha política premeditada de terra queimada na que Guardia Civil, milicias falanxistas e os chamados gardas cívicos  tiñan orde de asasinar toda persoa que puidera ser sospeitosa de non compartir os ideais do golpismo; mesmo, en numerosas ocasións, coa complicidade dos curas na elaboración das listas dos “desafectos”. Aínda hoxe o Estado Español é o segundo país do mundo con maior número persoas desaparecidas, despois de Camboya, como consecuencia dun golpe de estado (nin as ditaduras de Arxentina, Chile, Brasil ou Uruguai superan en número os asasinatos do réxime franquista).

Entre os actos protagonizados polos asasinos golpistas estivo a aprobación da chamada Ley de Sucesión en la Jefatura del Estado, no ano 1947, pola que o ditador Franco se atribuía a función de nomear á persoa que lle sucedería no seu posto de xefe de Estado do reino de España. Ao abeiro desta lei da ditadura Franco nomeou no ano 1969 a Juan Carlos de Borbón como príncipe de España, que sucedería na xefatura do estado e como rei a Franco cando este falecera. Morto Franco o 20 de novembro de 1975, o día 22 seguinte don Juan Carlos de Borbón foi proclamado rei de España pola lei citada e o expreso desexo de Franco.

Esta designación realizada ao abeiro das leis da ditadura franquista fixo saltar polos aires as normas sucesorias de calquera monarquía, pois a quen correspondía o trono por liña dinástica debería ser a Juan de Borbón, pai de Juan Carlos e aínda vivo por aquel entón. 

Pasado o tempo, despois de todos os avatares da chamada “transición política”, dentro do texto da vixente constitución española, a monarquía foi colada pola porta de atrás, aproveitando as ansías de liberdade dos pobos do Estado Español que debeu decidir en referendo se aceptaba ou non o texto constitucional proposto. Por suposto que os impulsores da lei non se prantexaron preguntarlle á cidadanía se querían unha monarquía ou unha república; nin sequera se o monarca debía ser o nomeado pola ditadura de Franco ou a persoa a quen correspondería o trono segundo as regras das liñas de sucesión.

Por iso, e a pesares de que posteriormente don Juan de Borbón fixo un paripé de abdicación do trono na persoa do seu fillo (se non o fixera era o mesmo, o seu fillo seguiría sendo rei pero ficaría aínda máis claro para a historia a usurpación sucesoria), podemos dicir que é un elemento máis que define que a monarquía como réxime político do Estado Español é ilexítima.

Pola forma na que Franco accedeu ao poder, pola forma na que Franco reinstaurou unha monarquía a medida e pola forma na que se fixo decidir á cidadanía unha escolla entre un réxime de liberdades con rei ou seguir como estaba fai que aínda hoxe a República sexa o único réxime de goberno lexítimo no Estado Español.

E, por suposto, agás no tema da organización territorial do Estado (que hoxe precisa o recoñecemento expreso do dereito a decidir das diferentes nacións que compoñen o Estado Español) a Constitución da República supera con moito, e en todos os aspectos, a que hoxe nos regula e que tanta auga está a facer nos últimos tempos.

Polo tanto, saúde e república.

 NOTA FINAL.-

No xornal dixital Público de hoxe, 13 de abril de 2018, Eduardo Bayona publica un artigo que nos pode axudar a comprender cal é a catadura moral da presente monarquía española. O artigo leva por título “Los hombres del rey: una corte de poder económico y mediático protege a la corona”

Na Galiza, privatizando o sistema público de saúde.

Onte estiven en Santiago de Compostela e puiden admirar unha vez máis a preciosa catedral, unha construción que debería ser un ben de titularidade pública pero que explota economicamente unha determinada confesión relixiosa mais é mantida con orzamentos públicos. Mais e meu paso pola beira da catedral non foi debido a motivos da miña inclinación e aprecio pola arte; e, aínda menos, polas miñas inclinacións relixiosas ou pseudo-cristiáns-lucrativas que esa catedral representa na actualidade.

 A miña presencia na cidade compostelá foi determinada pola celebración nela dunha manifestación na defensa da sanidade pública e contra a nova lei da saúde coa que a Xunta de Núñez Feijóo pretende privatizar e empobrecer aínda máis o sistema público de saúde, favorecendo ás empresas privadas que fan da mala saúde dos cidadáns o motivo do lucro (o principal da súa existencia) e non un servizo coa finalidade de prestar un servizo á poboación. O que trae como consecuencia que (á diferenza do que comezaba a acontecer hai uns anos co noso sistema sanitario e que o Partido Popular parou alí onde goberna e ten competencias sobre a saúde) no canto de establecer unha medicina preventiva de calidade baseada nunha ampla rede centros de atención primaria, dotada en medios técnicos e persoal, tenta de basear o sistema de saúde na mediciña curadora que é a que deixa máis cartos ás empresas farmacéuticas e, no caso dos concertos, ás empresas médicas asistenciais. E amais é a que máis custa ao erario público pero que van deixar pingües  beneficios que van ir, fundamentalmente, ás contas de resultados de empresas privadas. Como xa están a ir na actualidade ao hospital POVISA, do cal o actual Conselleiro de Sanidade foi xerente e que xestiona unha parte importante da rede de mediciña curadora de Vigo e comarca.

Que método está a seguir o Partido Popular para coar a súa privatización ao público?

O primeiro que fixo foi baleirar de persoal os hospitais públicos, tanto no referente á atención directa aos pacientes como no referente ao persoal dos servizos complementarios. Así, o número de persoal auxiliar, de enfermería e médico descendeu progresivamente; e, nalgún lugar, coma en Vigo, tiveron a indecencia de pechar hospitais públicos para privatizar a explotación dun só hospital que ten menos camas que as que tiñan no seu conxunto os hospitais pechados. Tamén se privatizaron os servizos de cociña, limpeza e mantemento dos hospitais e centros de saúde públicos. As queixas derivadas das privatizacións das cociñas son unha constante nos hospitais do SERGAS. De igual forma, os recortes de persoal médico, de enfermería e auxiliar clínico provocaron que as urxencias hospitalarias estean convertidas nun caos. Todo isto, loxicamente, provoca o enfado do paciente que se sinte mal atendido e que carga contra o máis inmediato: o persoal do que depende a súa atención e que está desbordado por insuficiencia de medios e persoal nos servizos. Isto salta á prensa e esta (maiormente controlada ideoloxicamente ou económicamente dalgún modo polo goberno) cóntao. Do mesmo xeito, nos medios xornalísticos nunca nos contan se hai pacientes rexeitados nos servizos de urxencia das clínicas privadas por falta de medios, ou dos pacientes que sendo intervidos cirurxicamente en establecementos privados teñan que ser evacuados de urxencia a hospitais públicos por falta de medios naqueles para unha axeitada atención médica. Como tampouco nos falan dos pacientes que están sendo atendidos nas dependencias privatizadas das áreas hospitalarias públicas e que levan a falecer ás dependencias estritamente públicas para que iso non conste nas súas estatísticas.

O segundo e actual paso seguido pola Xunta de Galicia presidida por Núñez Feijóo (aínda que podería ser outra persoa calquera do Partido Popular) para xerar un sentemento de desprestixio da sanidade é a de xerar unha asistencia primaría de mala calidade; e non porque os profesionais que exercen o seu labor na asistencia sanitaria primaria sexan malos, senón porque non dota de profesionais suficientes nin de medios suficientes para a cantidade de persoas que eses centros de atención primaria deben de atender. Tampouco cubren as baixas médicas ou de enfermaría como debera ser, acumulando os pacientes aos profesionais que fican en actividade. Quizas o caso máis penoso sexa o que está a acontecer cos profesionais de pediatría, que están desbordados e non dan abasto; por unha parte hai poucos, debido á falla de previsión e aos deficientes sistemas de formación de profesionais (e non só ocorre nesta especialidade, aínda que destaque). Supresión de prazas en atención primaria, supresión de PAC’s, distribución arbitraria (e en función de maximizar os beneficios das empresas contratadas) das ambulancias naquelas vilas que non contan con servizos hospitalarios. É dicir, están creando un verdadeiro caos no sistema sanitario público coa finalidade de desprestixialo e darlle a puntilla en favor dos negocios da saúde.

O que pretenden (“non é un goberno, é unha mafia”, berraba onte en Santiago un colectivo dos participantes na manifestación en referencia á Xunta de Feijóo; haberá que pensar nesa posibilidade) para o futuro é aprobar unha lei sanitaria que, entre outras moitas agresións á sanidade pública e baixo a aparencia que querer rematar coas listas de espera da sanidade pública, establece a obriga para o doente de aceptar ser intervido ou atendido nun negocio sanitario. Supoño que iso será para aquelas especialidades que aos establecementos privados que negocian coa saúde non lle supoñan altos custes.

Unha das mostras que nos indican o proceso que se está a seguir desde os gobernos do Partido Popular para privatizar a atención e a xestión sanitaria, e a conivencia deste partido coas aseguradoras e negocios privados de saúde, é o alto índice de crecemento e propaganda dos seguros médicos privados e a proliferación de consultorios privados de saúde (xa acontecera o mesmo cando se privatizou a saúde laboral ao traveso das mutuas).

Como dicía o encabezamento do manifesto lido onte ao remate da manifestación en defensa da sanidade pública: “Desde a chegada ao poder de Núñez Feijóo a Xunta de Galiza, recortáronse dramaticamente os recursos do Sistema Sanitario Público Galego, tanto en orzamento, como en camas hospitalarias ou en prazas de persoal. O abandono do Plan de Mellora da Atención Primaria deixou sen construír máis de 60 Centros de Saúde e reduciu o seu orzamento ao 11% do gasto sanitario (moi lonxe do 25% acordado cos traballadores do sistema)” 

Dicir, tamén, que a manifestación foi tan exitosa en participación (e iso a pesares dos anuncios meteorolóxicos) que hasta os medios de información(?) máis próximos e protexidos polo goberno de Núñez Feijóo víronse na obriga reseñar nas súa páxinas a importancia do evento. Coas súas reviravoltas e con rechinar de dentes; en moitos casos poñendo ese importante acontecemento social ao mesmo nivel que outros sen significación social algunha. Hasta La Voz de Galicia! (iso si, poñendo na mesma páxina dixital as declaracións xustificativas de sempre dun Conselleiro de Sanidade que ten ao seu dispor, un día si e outro tamén, as páxinas dese xornal).

Hai que seguir na brecha. Ata conseguir botalos ou metelos na cadea.

NOTA:  As fotos están tomadas de http://www.cig.gal

The Shame of Europe

“The shame of Europe” foi o titular da CNN do 1º de outubro do ano pasado para referirse ao Reino de España a raíz dos problemas de orde pública xerados nese día polo Goberno español en Catalunya ao traveso dos aparatos policiais ás súas ordes. Daquela ata hoxe teñen pasado catro meses nos que, artigo 155 dunha Constitución mal feita e a todas luces imperfecta mediante, teñen pasado cousas de moi distinta natureza. Desde o autoexilio do Presidente da Generalitat e varios dos seus consellers en Bélxica ata o encarcelamento da maioría dos daquela membros da Generalitat, pasando pola entrada na cadea de dous destacados membros da sociedade catalá, dirixentes da Asamblea Nacional de Catalunya e do Omniun Cultural catalá; todos eles acusados e encarcelados por presuntos e máis que discutibles delitos de sedición e rebelión.

Outra das cousas que teñen pasado desde aquela foi o que xa había tempo que a observación atenta das institucións españolas parecía indicar: a aparentemente escasa separación entre os poderes xudicial e executivo, sobre todo na maioría das salas dos altos tribunais do Estado: a Audiencia Nacional, o Tribunal Supremo e o Tribunal Constitucional. 

Con isto non quero dicir que todos e cada unha das persoas membros dos citados tribunais estean ás ordes do que dite o executivo en quenda de goberno, aínda que si parece haber unha maioría que trata de non contrariar as posicións do executivo en temas que este considere como transcendentais; unhas veces por ideoloxía e outras veces  (como xa moitos comentaristas políticos e persoas próximas ás profesións xurídicas teñen comentado) por non quedar fora das escalas de ascenso profesional. Xa que quen teña a ousadía de se mover con respecto ás posicións defendidas polo sistema bipartidista establecido por PSOE e Partido Popular, e debido a forma de nomeamento e de traslado políticos dunha sala para outra e dun tribunal para outro, corre o perigo de quedarse estancado na súa carreira profesional. Non digamos xa se o movemento é considerado excesivo, porque entón é directamente defenestrado en maior ou menor grao como demostran casos como o dos xuíces Garzón, Bermúdez, Silva, Ruz,... 

Outra das mostras da escasa fiabilidade na neutralidade das salas dos altos tribunais que xulgan casos nos que están implicados membros importantes do estabishment gobernamental ou social é a facilidade para trocar ás persoas que presiden as diferentes salas situando á súa fronte ou facendo maioría a maxistrados considerados como “da corda”. Certo que poden ser recusadas pola acusación pública (cousa pouco probable se temos en conta que a maioría dos membros da alta fiscalía son fieles servidores do goberno) ou pola particular se a hai. Tamén é certo que, agás casos moi descarados como algun dos pretendidos polo goberno pepero, poucas recusacións van adiante.

Estas son parte das razóns polas que a min, e digo que “a min” sen xeralizar, non me resultan de fiar os tribunais deste Estado. Dáme toda a impresión que a súa libre interpretación dos códigos non ten, en numerosas ocasións, que ver coa xustiza expresada en caracteres maiúsculos. 

A última mostra é a posición adoitada polo Tribunal Constitucional (TC) sobre a consulta realizada polo goberno sobre se Puigdemont podería presentarse ou non coma candidato e, polo tanto, saír escollido como presidente da Generalitat. Antes de que o pleno do TC realizara o seu pronunciamento sobre a consulta do Goberno de Mariano Rajoy xa se pronunciaran sobre a mesma (a instancias do Goberno) o Consello do Estado e o poñente que o propio tribunal nomeara para atender o caso.

Finalmente o TC pronunciouse. Pero non procedeu como sole acontecer en dereito, onde os tribunais se pronuncian sobre demandas concretas da fiscalía ou dos particulares. O TC foi moito máis alá e fixo súa toda unha serie de filosofía partidista do propio goberno, do Partido Popular, do Partido Socialista Obrero Español e de Ciudadanos, plasmándoa nun “glorioso” auto que nada tiña que ver coa pregunta concreta do goberno e que condicionaba a posible investidura a unha serie de condicións. É como se a min me preguntaran polos temas que entran nun exame e eu contestara que se debe participar nun concurso de economía para subir nota porque iso fora o que eu pensara que a dirección do instituto esperara de min (ou mo dixera).

A grosso modo podemos reducir esas condicións a tres: para poder ser investido, o Sr. Puigdemont debería estar en persoa presente na investidura realizada no Parlament de Catalunya; para iso, entregarse previamente ás autoridades xudiciais polas que estaba reclamado; e debería ser o maxistrado do Tribunal Supremo (TS) que entende do caso quen dera ou non autorización ao candidato a participar presencialmente no acto de elección do President da Generalitat.

Ao final, e despois de moita especulación, Puigdemont non se presentou e segue en Bélxica. Pero, que tería ocorrido si seguindo o auto do TC houbérase entregado ás autoridades xudiciais? É un pouco aventurado facer de adiviño, mais eu penso que estaba todo meditado e ben meditado. Imos facer especulacións que non necesariamente terían que darse: 

Se Puigdemont se entregara, puxérase ao dispor do Tribunal Supremo e solicitara permiso para participar en persoa no acto de investidura o fiscal posiblemente opuxérase a tal cousa. Como xa aconteceu con outros deputados electos encarcelados cautelarmente, o xuíz instructor do TS non permitiría a asistencia de Puigdemont ao pleno da investidura e, como moito, accedería a que puidera delegar o seu voto noutro deputado electo. Final: Puigdemont non podería ser elexido presidente de Catalunya, ao incumplirse a condición de necesaria de presencia persoal no acto de investidura. Desexo do Goberno do Reino de España cumprido.

A iso chámanlle independencia do poder xudicial. Eu non.

Aínda sen os moitísimos casos de corrupción (e os que posiblemente sairán) que implican ao partido do Goberno e á unha parte importante dos seus máximos dirixentes, a pesares do secuestro da democracia o través de leis nitidamente autoritarias e fascistas en parte ou na súa totalidade, a pesares de estar máis que demostrada a existencia de fraude fiscal por parte do Partido Popular e da existencia dunha policía política, a pesares do definido partidismo de quen debería ser constitucionalmente neutral tanto nos seus pronunciamentos como nas súas funcións, e moitos etecéteras, o titular referido ao Reino de España que deu título á crónica da CNN o 1º de outubro pasado é de máxima actualidade. Spain is “the shame of Europe”.