Unha Unión Europea de dirixentes hipócritas, mentireiros e servos

            Hai uns días recibín unha comunicación de dun organismo de comunicación da Unión Europea, en concreto do centro de contacto Europa Direct. Un dos parágrafos, que reproduzo de seguido, con título de "La UE apoya a Ucrania" da unha mostra bastante aproximada da cualidade das persoas que conforman os distintos órganos políticos de goberno executivo da Unión Europea (UE) e da falta total de ética deses suxeitos, así como a súa total submisión a uns intereses externos e contraditorios cos da maioría da poboación dos países que conforman a Unión; amais da hipocrisía, a capacidade de mentir e a súa actitude de perfectos servos dos "amos" aos que realmente serven.

                O texto ao que me refiro, en español que é unha das linguas oficiais da UE, é o seguinte:

"La UE apoya a Ucrania
El ataque militar no provocado e injustificado de Rusia a Ucrania del 24 de febrero de 2022 constituye una violación del derecho internacional y de los principios de la Carta de las Naciones Unidas. Socava la seguridad europea y mundial y pone de manifiesto un desprecio total hacia la vida humana. Los civiles están pagando el precio más elevado; en la actualidad, alrededor de 13 millones de ucranianos son objeto de desplazamiento interno o están buscando refugio en el extranjero. La UE ha acogido a más de 5,4 millones de personas que huían de la agresión de Rusia y les ha proporcionado alimentos, alojamiento, atención sanitaria, educación y oportunidades de empleo.

La solidaridad europea en acción está apoyando al pueblo ucraniano por medio de ayuda humanitaria directa, asistencia de emergencia en materia de protección civil y ayuda en la frontera, y les está concediendo un estatuto jurídico claro que permite a quienes huyen de la guerra recibir protección inmediata en la UE."

             Como podemos observar os feitos de partida da comunicación parten da realidade acontecida cos inxustificados ataque e invasión de Ucraína por Rusia, á marxe do dereito internacional e do respecto dos dereitos humanos, da existencia de damnificados civís e da xeración de multitude de refuxiados e vítimas entre a poboación ucraína. Mais partindo de feitos reais e contrastados pasan ás conclusións falsas e hipócritas, auto instalándose en hipotéticos salvadores da democracia e dos dereitos humanos, ocultando feitos e, incluso, a propia actuación da UE en países onde teñen acontecido procesos semellantes.

            O ataque e invasión de Rusia a Ucraína.

            Certo é que o ataque militar da Federación Rusa a Ucraína non parece nada xustificado e constitúe un feito de agresión a un país soberano á marxe do dereito internacional; e como tal debe ser condenado. E, amais, debe ser condenado non só por constituír unha transgresión da soberanía e das leis internacionais senón polos efectos que está a ter nunha poboación civil que está a ser utilizada como refén polo exército ruso, cometendo continuadas transgresións -como se ten demostrado- da convención de Xenebra en relación coa poboación non combatente.

            Pero non é só o exército de Putin quen comete barbaridades. Está contrastado por xornalistas free lance e tamén fíxose eco algún xornal norteamericano (aínda que os medios europeos maiormente non se fagan eco) que os do exército ucraíno non son precisamente uns santiños de pau, sobre todo os membros da brigada nazi que forma parte do exército regular e os mercenarios contratados por este ou pola OTAN, e que tamén cometen dabondo atropelas contra a poboación rusófila do país invadido, que son constante obxectivo -tamén- da violación dos dereitos humanos. E, en ambas as dúas partes, son as mulleres as que levan a peor parte. Disto, do relativo ás actuacións irregulares e ilegais da parte militar ucraína, a UE non di ren. 

            Tamén é unha certeza que as razóns que Rusia esgrime para xustificar a invasión de que a OTAN incumpriu os acordos aos que Federación Rusa e a organización militar chegaron no momento do desmantelamento do réxime da extinta Unión Soviética e a reinstauración dunha economía capitalista en Rusia é totalmente verdadeira. Como é certo que a información sobre estes incumprimentos é case inexistente na "democrática e libre" prensa europea e norteamericana, e que aqueles documentais ou informacións que amosan a orixe da decisión invasora de Rusia ou ben son censurados por ser considerados "pro-rusos" ou ben son directamente ocultados; un destes é un documental do prestixioso director de cine norteamericano Oliver Stone sobre Ucraína, titulado Ukraine On Fire, realizado desde unha perspectiva histórica e os recentes sucesos impulsados pola CIA nos anos 2012 e 2013 utilizando organizacións paramilitares nazis ucraínas para impoñer os intereses norteamericanos no país que pode axudar a entender as orixes do conflito e as implicacións históricas dos gobernos ucraínos cos réximes nazis.

              Aínda así, e por moito que as razóns históricas aducidas sexan certas, non se pode xustificar a invasión de Ucraína baixo ningún pretexto. E menos cando as máis afectadas son as poboacións civís. Como tampouco é xustificable a persistente intervención en terceiros países das axencias de intelixencia americanas coa finalidade de desestabilizar gobernos, moitas veces creando, armando ou utilizando grupos radicais islámicos ou grupos de ideoloxía nazi. Pero claro, os membros da CIA son uns asasinos e dos asasinos nada bo pódese esperar; e aínda son máis responsables e criminais quen os ampara e ordena.

             A hipócrita política cara ás persoas refuxiadas.

            Pero o máis sangrante é o autobombo e propaganda que a Unión Europea se fai a conta das persoas ucraínas refuxiadas. Coido que é loable, moi loable, que se dea refuxio ás persoas que por mor da guerra teñen que saír do país para poder vivir; e isto parece que se está a facer ben, que a UE ten unha política decidida e organizada de acollemento dos refuxiados ucraínos; que animan ao conxunto da poboación europea a acoller ás persoas que escapan da guerra y que se están a dotar axudas para os fogares que acollen a estas persoas. 

Pero o sangrante é que a toda esa xente aos que se lle enche a boca falando de acollemento de refuxiados por causa de guerras ilegais, esa xente a cuxo fronte está a presidenta da Comisión Europea, o presidente do Consello Europeo e o flamante Mister PESC, está a financiar ao antidemocrático réxime de Turquía (membro da OTAN) para que conteña nas fronteiras a milleiros de refuxiados procedentes da guerra de Siria e procedentes, tamén, do abandono no que (unha vez posto a salvo os seus intereses económicos e xeoestratéxicos) os "países civilizados" deixaron a milleiros de persoas de Afganistán que escapan duns gobernos talibáns e que acaban recluídos en campos de concentración (chámanlle de refuxiados) ás portas de Europa, nos que morren de fame e de frío ou son devoltos aos países de orixe nos que lles espera a morte ou algo peor ; unha UE que financia a piratas e a militares corruptos e goberno de Libia para que non deixen pasar cara a Europa ás persoas que desde África escapan da miseria cara ao noso continente en busca dunha vida mellor e que acaban afogadas no mar Mediterráneo ou sendo vítimas do tráfico de escravos en Libia despois de estar tempo pechados nos "campos de detención" financiados pola UE e administrados polo goberno fallido e corrupto de Libia. 

E esas persoas son igual de refuxiadas e cos mesmos dereitos que as procedentes de Ucraína, pero para a UE non parecen selo. E iso é un feito que coñecen perfectamente eses gobernantes europeos cuxa boca se enche de falar dos dereitos humanos, do acollemento de refuxiados e de democracia, da liberdade e da igualdade de dereitos, pero que o único que fan para solventar o problema dos refuxiados é pagar a quen os reprime, os mata, os afoga ou os escraviza. E por riba se permiten enviar correos electrónicos aos cidadáns da Europa para vanagloriarse das súas actuacións!

            Así que señora Von der Leyen, señor Charles Michel e señor Borrel non veñan vostedes a contarnos milongas. Somos moitas as persoas que non comungamos con rodas de muiño; que consideramos que os organismos da Unión Europea non están a levar unhas políticas para favorecer as liberdades democráticas e os dereitos humanos; que vostedes non fan políticas tendentes a favorecer unhas mellores condicións de vida para a cidadanía da Europa e aos que por necesidade veñan doutros lugares do mundo (agás que estes sexan millonarios).

                E que vai pasar coas actuais refuxiadas ucraínas se a guerra se prolonga?

                Parece que por desgraza a guerra de Ucraína se prolonga máis do que se esperaba. E a min xúrdeme unha dúbida: que vai pasar coas persoas ucraínas refuxiadas en distintos países da Unión Europea se a guerra segue a prolongarse e vai máis alá do que os rexedores políticos da UE pensan, que decisión van tomar estes sen vergoñas? Porque o da súa humanidade xa vemos como é. Vemos o trato que os órganos e os polítcos que dirixen a Unión Europea que dan a refuxiados doutros conflitos bélicos e humanitarios. Polo que non cremos na súa propaganda de humanitarismo e de dereitos de refuxio. Son vostedes, desde este punto de vista, impresentables.  

            Políticas da UE: para os máis ricos e poderosos.

                Somos moitos, tamén, os que consideramos que están vostedes a facer políticas destinadas a favorecer os intereses económicos dos máis ricos (e non só os europeos) e os intereses militares e estratéxicos dese país, os Estados Unidos, cuxas bases e poderío está baseado desde a súa fundación ate hoxe no xenocidio dos pobos nos que o seu territorio se asenta, no seu enriquecemento a conta da escravizar a africanos levados alí contra a súa vontade para ser tratados como animais, na agresión aos diferentes pobos do mundo, especialmente América Latina e do Caribe, e a organización de cruentos golpes de estado causantes de centos de miles de mortos.

                Por desgracia, iso é o que a "soberanía de Europa" é hoxe, e non o que nos contan pola TV e os xornais sistémicos. Pero tamén, por desgracia, tampouco son desexables nin a oligarquía rusa nin a oligarquía china disfrazada esta última de comunista. No fondo, ambos, países capitalistas coa mesma vontade imperial e os mesmos métodos que os Estados Unidos.

                Están destruíndo o mundo nas distintas frontes e nós, as persoas de a pé, estamos a consentirllo. Como non empecemos a darlles caña a todos estes elementos levámolo claro. Ah! E non estou a falar de exercer violencia, que nós non somos como eles. Tampouco estou a dicir que, dado que somos os máis febles, non teñamos dereito a utilizar todos os medios ao noso alcance para defendernos das súas agresións.

 

17 de maio na Galiza: Borbón que abochorna e un pobo orgulloso da súa lingua

    Foi o 17 de maio, Día das Letras Galegas, a data na que chegou ao meu coñecemento a intención do último Borbón chourizo coñecido, Juan Carlos, de vir á nosa terra a divertirse e participar nunha regata no concello de Sanxenxo (non Sanjenjo ou Chanchencho, como adoitan dicir “pijos” e mesetarios)

    Ese mesmo día multitude de galegos e galegas saíron á rúa en Santiago de Compostela a reivindicar o poder vivir na súa lingua e demandar a súa normalidade en todos os ámbitos que conforman a sociedade. Outro bo número de galegos e galegas, sobre todo con orixe ou residencia en Valdeorras, celebraron na súa bisbarra que ese día tan importante para as nosas letras fora dedicado a Florencio Delgado Gurriarán, poeta e pólítico comprometido coa súa lingua, coa súa terra e coas ideas e a legalidade republicanas.

    Feitos totalmente contraditorios. Por unha banda un home que rouba ao seu pobo ao traveso do fraude fiscal ao erario público, cunha fortuna que “non se asenta tanto nas comisións por unha porcentaxe do cru importado como se fixo crer, senón no tráfico de armas con países árabes” segundo se di o xornal Público.es do pasado 18 de maio (1). Todo elo valéndose da total impunidade para calquera dos seus actos que o Tribunal Constitucional concedeulle para defender unha monarquía reinstaurada por un ditador na Lei de Sucesión de 1947 e con baseada nunha dinastía borbónica formada por sátrapas e ladróns que se aproveitaron do Estado e do seu pobo e da súa impunidade para roubar e enriquecerse: o felón Fernando VIIº, Isabel IIª, Alfonso XIIIº (bisavó do actual rei), Juan Carlos Iº (e todos os que ficaron entre eles). Pasará o mesmo co actual rei Felipe VIº? A min no me estrañaría. Hai dúas condicións básicas que o favorecen: a primeira, é que é un Borbón; a segunda é que pode actuar con total impunidade mentres ocupe a Xefatura do Estado.

    Por outra banda, un pobo que celebra e reivindica un idioma que o Borbón ladrón non practica nin defende e que, ademais, reivindica a figura dun home que nunca renunciou ás súas ideas republicanas e á defensa do idioma galego.

    E non vou a demandar aquí unha lei que regule a coroa, porque serían verbas vanas. O que demando e unha república democrática e popular, onde todos os cargos públicos do Estado sexan elixidos nar urnas por todas as persoas con dereito ao voto.

    Pero os bochornos do Día das Letras Galegas non só fican coa anunciada volta do ladrón Borbón. Igualmente vergoñento ven sendo o recibimento que con toda a pompa fixo o seu fillo ao emir de Qatar, un sátrapa, un criminal que nega calquera dereito humano ás persoas que moran nese país e máis se son mulleres, o ditador do sultanato onde se refuxian criminais buscados por diversas administracións de xustiza e, tamén, país a onde fuxiu Juan Carlos de Borbón cando non tiña claro que se ía ser procesado e condenado por delitos fiscais (que ao final Facenda fixo a vista gorda, por moito que o negue, dándolle facilidades que non tería calquera outro cidadán de a pe; os ricos seguro que si).

    Pero tan vergoñento como ese recibimento foi a entrega polo goberno fascista-confesional do Concello de Madrid a ese mesmo personaxe da chave de ouro da cidade ou a cantidade de convenios asinados polo goberno estatal do PSOE coa desculpa dos ingresos e beneficios que suporía ao Estado.

    Cousa, esta última, que contrasta coa actitude do mesmo goberno cara a un país coma Rusia con actuacións cara aos seus cidadáns moito menos graves que os feitos polos sátrapas catarís e que están supoñendo graves prexuízos ás economías do conxunto dos españois polas alzas xeneralizadas dos prezos. Pero claro, que se pode esperar dun goberno que -como xa fixeran os Partido Popular e os de Felipe González- ten supeditada toda a súa política exterior aos intereses estratéxicos, económicos e políticos dos Estados Unidos? Nada bo.

    En fin, un 17 de maio de contrastes. Uns moi positivos, outros negativos e condenables.

NOTAS.-

(1) https://www.publico.es/politica/origen-fortuna-rey-juan-carlos-i.html#md=modulo-portada-fila-de-modulos:3x2-t1;mm=mobile-medium

 

 

 

Priti Patel: dígalle NON aos criminais dos USA. Liberdade para Assange !

         Poderiamos falar da agresión rusa a Ucraína; e, tamén, da utilización que os Estados Unidos están a facer desa agresión para favorecer os intereses económicos que a súa oligarquía ten na Europa que se ven ameazados pola puxanza e competencia que ten a oligarquía rusa. Igualmente, poderiamos falar de toda a carne que no asador están a poñer os EE.UU., e os seus aliados e gobernos servos europeos para favorecer eses intereses, incluso a costa de supeditar o benestar da súa cidadanía para servir os intereses USA. E xa non digamos do sufrimento da poboación civil de toda a Ucraína que está a sufrir os embates e os crimes perpetuados polos militares rusos, polos militares ucraínos e polas escuadras militares nazis de cada unha das partes contendentes, financiadas pola CIA ou polos servizos secretos rusos, respectivamente.

        Pero non. Hoxe, imos falar do intento de asasinato selectivo que un país que nega a someterse á xustiza da Corte Penal Internacional, e os seus servizos de intelixencia, leva tentando de perpetrar dende hai moitos anos coa colaboración de distintos gobernos monicreques e cómplices de Europa e América. Estou a falar do intento de asasinato que os Estados Unidos de América tentan de perpetrar na persoa de Julian Assange, hoxe preso nas cárceres da Gran Bretaña e pendente de que a decisión dun ministro inglés poida ratificar que Assange poida ser asasinado nos EE.UU. polos seus dirixentes políticos e xudiciais.

        Neste contexto, Julian Assange, presidente da organización de defensa dos dereitos civís Wiki Leaks, está punto de ser extraditado pola Pérfida Albión aos EEUU por denunciar a continuada masacre dos dereitos humanos perpetrada polas forzas militares USA en países como Afganistán ou Iraq. Crimes de guerra iguais o peores que os que hoxe os países da OTAN, os propios Estados Unidos e todo o seu coro mediático mundial denuncian que se están a cometer na Ucraína. Para os USA, o de Ucraína son crimes de lesa humanidade que deben ser denunciados; a denuncia dos que eles ou os seus aliados cometeron ao longo e ancho do mundo (desde a guerra de Vietnam ata a actualidade) son traizóns. 

        Baixo esta acusación totalmente inxusta, Assange pode ser condenado a morte. Por iso, e porque denunciar os crimes de lesa humanidade é un deber social de calquera cidadán e de calquera goberno decente, debemos esixir a súa liberación. Serían os propios criminais de guerra os que ditarían sentencia sobre o futuro de quen ten denunciado abertamente e dunha forma valente as súas atrocidades. E iso, nin cidadáns amantes da democracia, da paz e dos dereitos humanos nin ningún goberno que se prece de ter as mesmas inquedanzas, podemos permitilo. Debemos esixir a súa liberación. Por desgraza o goberno do Estado Español parece non compartir esas mesmas inquedanzas.

        Non me extendo máis, simplemente vou deixarvos unha ligazón a un artigo de Isabella Arria, publicado o 23 de abril de 2022 en Liberación.org baixo o título de La extradición de Assange garatizaría la impunidad de los crímenes de lesa humanidad (pulsando sobre o título podedes acceder ao citado texto).

LIBERDADE PARA JULIAN ASSANGE !!

Por un Sáhara libre e soberano

 

        O sábado 18 de marzo, pola noite tiven un desgusto moi grande ao ler nos xornais dixitais que Pedro Sánchez aceptaba e adoitaba a posición de Marrocos sobre o Sáhara. Este desgusto de primeira hora segue vixente neste momento, pero xa convertido en indignación. Quizás sexa esta posición española a afrenta e agresión máis grave infrinxida por España ao pobo sahariano desde que o ditador español Juan Carlos Iº (substituto temporal do criminal Franco -nomeado por este- e, daquela, á fronte do réxime fascista español), no ano 1975, asinou o abandono á súa sorte de todos os nacionais españois nacidos e residentes no Sahara nas mans do sátrapa rei de Marrocos Hasan IIº, sucedido hoxe por outro sátrapa ditador fillo do anterior que é Mohamed VIº.

        Hoxe pola mañá case un mes despois da puñalada trapeira do goberno español, autodenominado “progresista” pero que en realidade non o é, a Frente Polisario decide rachar relacións co actual goberno de España. Os meus máis fortes apoios ao pobo sahariano e ao POLISARIO e a miña máis forte condena á decisión adoitada polo PSOE e o Presidente de España.

        Hai que deixar claro que esta submisión incondicional do Goberno de Pedro Sánchez á política imperialista dos Estados Unidos para África supón unha grave violación das resolucións das Nacións Unidas sobre o Sáhara baseadas no dereito de autodeterminación do seu pobo, que inclúe o dereito a constituírse nun país independente e soberano. Pero a gravidade desta submisión é aínda maior se consideramos que a legalidade internacional segue a considerar a España como potencia soberana e colonizadora do Sáhara Occidental que debe proceder á descolonización dese territorio conforme ás resolucións da ONU.

        Unha vez máis, un goberno dirixido polo PSOE baixa os pantalóns, nunha mostra da indesexable e pérfida política de submisión aos intereses da oligarquía europea e dos intereses dos gobernos criminais dos Estados Unidos no Norte de África, representantes estes das grandes multinacionais que rouban as materias primas nese continente.

        Pero esta de submisión dos gobernos do PSOE cara aos EE.UU. xa non é nova. Empezaron practicándoa os gobernos de Felipe González a respecto da OTAN; despois con Javier Solana como secretario xeral da OTAN e posteriormente, exercendo de comisario político militar dos USA para Europa, como Alto Representante do Consello para a Política Exterior e de Seguridade Común da Unión Europea (tamén chamado Mr. PESC) e como comandante en xefe do Estado Maior da Unión Europea (EUFOR), posto que hoxe desempeña Joseph Borrell practicando unha política similar, como se está a ver no tema da agresión rusa a Ucraína.

        Mais non podemos esquecer que foi Solana quen pilotou, desde o goberno de Felipe González, a entrada do Estado Español na OTAN; primeiro co slogan “OTAN de entrada, non” e posteriormente cunha aposta decidida cara á entrada na OTAN que se dirimiu nun referendo que din estivo inzado, durante a campaña, de irregularidades e desequilibrios en favor dos partidarios da entrada nese indesexable niño de fascistas armados e adestrados polos USA para defender as súas “conquistas”.

        Polo cal, podemos afirmar que a submisión e a baixada de pantalóns do PSOE diante da política exterior dos USA é algo que xa ven de vello.

        Tampouco podemos esquecer que durante o goberno de Rodríguez Zapatero o goberno español e a súa intelixencia permitiron que aterraran nos aeroportos españois avións cargados de prisioneiros da CIA, avións nos que era público que se torturaba, se trasladaban prisioneiros ou persoas secuestradas a centros de tortura e se cometían todo tipo de violacións dos dereitos humanos por parte da administración dos Estados Unidos (non esquezamos que a CIA forma parte de esa administración). Feitos denunciados por Amnistía Internacional e outras organizacións defensoras dos dereitos humanos.

        En relación co Sáhara, non esquezamos tampouco que esa política submisa tamén foi bandeira do Goberno de Rodríguez Zapatero que, como el mesmo recoñece, “o da autonomía foi proposta ao meu goberno en 2007, eu apoieina no 2008 publicamente”.

        O antes apuntado, indícanos que a submisión do PSOE aos intereses USA é permanente e continua; non é de agora e tampouco diferente á practicada polos diferentes gobernos do Partido Popular ou da extinta UCD. Políticas claramente situadas no que se adopta chamar a dereita política, da que (por moito que o disimule non cola) o PSOE forma parte.

        E tampouco podemos prescindir de que a recente decisión adoitada polo goberno de Pedro Sánchez sobre o Sáhara conta coa oposición da maioría da representación da cidadanía española no Congreso dos Deputados segundo votacións efectuadas na pasada semana.

        En fin, unha condena total á política pesoera cara ao Sáhara e un apoio decidido ao pobo sahariano. De todas formas, isto non fai máis que confirmar o que xa teño expresado máis dunha vez desde estas páxinas (1) e no que , unha vez máis, me reafirmo: PEDRO SÁNCHEZ E O PSOE NON SON DE FIAR!

Notas:

1. https://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html e https://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

Un bonito e agradable soño.

         Normalmente non me lembro dos soños que tiven pola noite. Mais esta mañá espertei lembrando, a grandes trazos, dun deles e, ao mesmo tempo, aterrando na terrible realidade na que me está tocando vivir. Agora relato tal sono:

             Xa non había guerra en Ucraína. Por fin, os habitantes dese país e a cidadanía europea podían durmir con tranquilidade. Os criminais que a guerra derivada da invasión de Ucraína xerara estaban na cadea e condenados por unha Corte Penal Internacional que acadara o recoñecemento de todos os gobernos dos países do mundo, forzados pola presión dos seus propios pobos e contra a vontade da maioría dos gobernantes. Isto servira, tamén, para que o citado tribunal internacional saldara contas pendentes cos criminais de guerra, os sátrapas e aqueles que nos diversos países do mundo violaran os dereitos humanos. Por mor destas actuacións xudiciais foron xulgados e condenados militares dos Estados Unidos polos seus crimes cometidos nas diferentes invasións e intervencións militares (entre eles os asasinos do xornalista José Couso), militares e civís da OTAN, militares e gobernantes rusos, xeques e reis da Arabia Saudita e dos Emiratos Árabes, gobernantes e ex-gobernantes de diversos países de Latinoamérica, monarcas e xefeciños sátrapas e criminais de diversos países africanos, responsables de crimes da dictadura franquista, ...e unha chea de xente do mundo considerados responsábeis de crimes contra a humanidade.

            No Estado Español, a xente estaba farta de sufrir miseria, alzas constantes de prezos, baixos salarios, contratación precaria, deslocalización de empresas en busca de países con salarios de explotación e miseria, dos abusos dos bancos, das eléctricas e enerxéticas, etc. dos que eran vítimas sempre as clases máis desfavorecidas e os pequenos e medianos comerciantes e industriais. Nesta situación o goberno que se dicía progresista non facía máis que chamar á calma mentres nada, absolutamente nada, facía por remediar a situación e botaba pelotas fora, actuación apoiada de forma decidida polos membros do PSOE, o Partido Popular , Vox, os grupos parlamentarios das dereitas asturiana e navarra e a dereita nacionalista catalá. Destacaban os apoios de Vox e Partido Popular coa esixencia da adopción de máis medidas antipopulares como a liberdade da suba de alugueiros, a expulsión dos inmigrantes probes ou de pel escura.

            Esta situación deu lugar a un levantamento popular masivo e  de carácter pacífico. Traballadores e traballadoras, pensionistas, pequenos e medianos comerciantes e industriais de todo o Estado cesaron voluntariamente na súa actividade e saíron pacificamente ás rúas e ás prazas a protestar contra a complicidade do gobernos e os grandes empresarios e banqueiros. E así un día tras doutro, para desesperación do presidente do goberno, dos seus ministros e ministras e de todos aqueles que vían en perigo as súas grandes fortunas, os seus privilexios e/ou as súas poltronas. Pero sobre todo, que tiñan medo de que dunha vez por todas a poboación decidira arriscar todo o que non tiña, esquecérase da súa integridade física e se puxera a derribar todo o seu poder e a súa capacidade de explotar ata os extremos inhumanos ao conxunto da cidadanía española. Polo cal decidiron que non había máis remedio que intervir duramente e rematar con situación tan incómoda e perigosa. Para iso tiñan un goberno e unha oposición do seu lado e con capacidade coactiva e lexislativa; goberno que, coma sempre, podería actuar amparado "na defensa da lei e da orde pública". Así o decidiron e así se fixo; o primeiro que deberían facer era mobilizar ás policías para reprimir calquera disidencia, por moi pacífica e civilizada que esta fora.

            Inmediatamente, o ministro do Interior deu orde aos xefes policiais para que reprimiran "aos revoltosos" . E os xefes transmitiron as ordes aos subordinados, indicando que nada de contemplacións, que a quen se resistira ou puxera pegas á súa actuación que se lle aplicara a Lei Mordaza ou o Código Penal, que foran acusados de agresión ás forzas da orde ou calquera outra cousa; e que se usaran de forma discrecional todos os medios materiais antidisturbios dispoñíbeis e todos, todos, os medios que consideraran pertinentes. Pero o que había que acadar era rematar coa rebelión, que a xente deixara a rúa e volvera aos seus postos de traballo. O que non contaban os xerifaltes políticos e policiais era que moitos oficiais de baixa graduación, a maioría dos suboficiais e a inmensa maioría dos policías se rebelaran contra as ordes recibidas por consideralas ilegais e que se puxeran do lado dos "cidadáns revoltosos". É dicir, e contra do que se sole ver, unha rebelión policial contra os poderes establecidos para apoiar as xustas reivindicacións das persoas máis desfavorecidas e contra os abusos permitidos polos gobernos. Todos os altos mandos e moitos dos oficiais policiais foron destituídos polos propios policías de a pé.

            "Pois teremos que recorrer á nosa tradicional forza de reserva, nunca nos ten fallado ao longo da historia" pensaban os grandes industriais e os banqueiros e con esta deron ordes ao goberno, sabedores de que quen realmente gobernaba eran eles. Así que deron orde de intervención do exército para reprimir aos movementos sociais e "meter en cintura" aos "policías rebeldes". Unha intervención televisiva da Ministra de Defensa do momento, coa cara desencaixada, os pelos de bruxa e botando sapos, cobras, crocodilos, lóstregos e maldicións pola súa boca, así como amenazando con case que de todo á maioría da poboación "rebelde"  foi o sinal do inicio da intervención militar na vida civil. Como xa tiña acontecido nos corpos policiais, tamén a inmensa maioría dos oficiais intermedios, suboficiais e soldados negáronse a cumprir as ordes da superioridade e puxéronse ao lado da maioría da poboación. Despois de todo, os seus problemas eran os mesmos que os das persoas que protestaban nas rúas e nas prazas, os mesmos das clases sociais ás que eles pertencían, os da inmensa maioría da poboación que sufrías os abusos dos máis economicamente poderosos aos que se xuntaban os seus mandos.

            Todo este proceso desembocou nunha marea de auditorías de todo tipo e de todas as institucións públicas que implicou a destitución, procesamento e condena por corrupción de centos de persoas que ostentaban cargos públicos en comunidades autónomas, concellos, aparato xudicial, exercito e policía. Tamén a ilegalización dos partidos aos que se consideraron beneficiados pola corrupción. Igualmente, moitos corruptores pertencentes a grandes grupos económicos así como de moitos defraudadores fiscais, traficantes de armas, especuladores inmobiliarios e de toda caste foron xulgados e condenados. Unha verdadeira e necesaria limpeza na estrutura do Estado e na sociedade civil.

            Houbo trocos constitucionais, en aras á participación da cidadanía na elección dos cargos representativos do Estado, facéndoos  a todos responsábeis das súas actuacións e rematando co principio de "impunidade por ser quen son",  recoñeceuse o dereito de sindicación e participación política dos militares e dos policías e xuíces. E toda unha seria de lexislación destinada a garantir uns maiores niveis de igualdade entre a poboación, tanto no económico como no trato xudicial e social. Que felicidade!

                 E nisto empeza a soar a radio-espertador coincidindo coa hora das novas, e a locutora narra: "Ucraína: violación dos dereitos humanos en Bucha"; "Pedro Sánchez se nega a derrogar toda a Lei Mordaza"; "Núñez Feijóo se prepara para o asalto ao poder"; "Unidas-Podemos, outra vez menosprezada pola parte socialista do goberno"; "Duras críticas en Vigo ao árbitro por considerar que o partido do Celta contra o Madrid tivo un resultado condicionado por un arbitraxe inxusto", ...

                    En fin era só un soño, unha utopía. Co agradable que estaba resultando...!

            

Solicitude ao cumio da OTAN de hoxe

 

        Hoxe, segundo souben pola radio, celébrase un cumio da OTAN. Onde, non o sei, mais é o de menos.

        Eu quixera pedirlles un favor a todos os participantes, agás aos currantes de a pé: conserxes, botóns, mensaxeiros, tradutores, ...; é dicir, agás todos os que nin pinchan nin cortan.

        E a miña petición é a seguinte:  POR FAVOR: SUICÍDENSE! Son todos vostedes un perigo para a seguridade e a liberdade do mundo. E como vostedes declaran querer salvagardala, non dubido que accederán á miña petición. Certo que non son os únicos que poñen en perigo á humanidade; tamén os fillos de Putin do outro lado forman parte dese perigo mundial, polo que tampouco dubido en facerlle a mesma petición que lles fago a vostedes. Mais, aproveitando que vostedes hoxe están todos xuntos conspirando contra a seguridade e a liberdade dos pobos do mundo, fágolle a petición antes descrita a todos e a todas vostedes dunha soa vez. Repito: os bloques militares (e os exércitos en si mesmos) son un verdadeiro perigo para o conxunto da poboación; contribúan vostedes a desactivalo suicidándose.

        Non vou a abondar en datos nin países nos que a súa intervención supuxo unha verdadeira masacre para a poboación civil e, en numerosas ocasións, violacións do dereito internacional. Nin tampouco en que moitos dos seus directores civís e xenerais militares deberían ser postos ao dispor do Tribunal Penal Internacional para ser xulgados por crimes de guerra cometidos en diversos países (podemos citar, a modo de exemplo, á antiga Iugoslavia e Libia).

        Si, xa sei que o perigo non son vostedes sós. Tamén o son o resto dos bloques militares, como dixen antes. Pero é que vostedes, por riba, teñen o descaro de pregoar que o fan "no nome da liberdade". É certo que outros escúdanse en "querer desnazificar" países. E, claro, eu estou máis que seguro que en ambos bandos, na OTAN e nos "desnazificadores" rusos, hai verdadeiros nazis entre os seus integrantes militares de alto rango ou cargo (por certo que ambos discursos me fan lembrar aos abundantes e despreciabeis salvapatrias que pululan por estes pagos ibéricos). 

        E falando de nazis e fascistas, lémbrolle que hai pouco houbo denuncias nas institucións da Unión Europea da presenza de nazis españois entre a oficialidade dos seus servizos de información; e que moitos xeneralotes de nacionalidade española, xa retirados, ao incorporarse á vida civil pasaron a formar parte de partidos e organizacións como Vox, de claro talante e ideoloxía de extrema dereita ou nazi-fascista. O cal non fai máis que darlle a razón a esas denuncias.

        En fin, e para rematar, reiterarlles a miña petición: Por favor, suicídense. Farán vostedes un impagable servizo á humanidade. E si se levan con vostedes a todos os fabricantes e traficantes de armas (supoñendo que sexan diferentes), o servizo será completo. Desexo e espero que vostedes me comprazan.

            Desexándolles, entre tanto, que sexan vostedes todos e todas atendidos polos mellores médicos e asistidos polos mellores avogados, reciban un saúdo cabrón da miña parte.

Seguen a roubarme. ...E fano coa lei na man !

     Teño escrito, en artigos anteriores, sobre o que eu denomino "roubos consentidos". E sigo a ter esa mesma sensación de que me están a roubar e de que isto é posible por dous motivos: unha, as ansias de certos directivos empresariais de que medren os seus ingresos dunha forma legal pero ilexítima e a costa do que sexa; e a outra, porque quen pode limitar eses roubos utilizando o seu poder normativo non utiliza esa capacidade lexislativa que ten para facelo. Loxicamente, unha e outra actitude parecen ter unha motivación clara de beneficio individual aínda a costa de provocar o sufrimento de maiorías.

      E por que penso que me están a roubar? A esta cuestión vou tentar de respostar co meu caso particular e referido ao consumo de enerxía eléctrica que, directamente, é o que máis me afecta. Aínda que non podo esquecer que a especulación dos combustibles sólidos que encarecen os custos do transporte, os prezos do gas natural, as marxes das comercializadoras de produtos alimentarios en fresco, ...e outras moitas outras explotadoras que empobrecen a produtores directos e a consumidores para beneficiar a grandes empresarios sen que ningún dos que teñen capacidade normativa tomen cartas no asunto. Uns, os do partido popular europeo, porque directamente os seus beneficiados son as súas fontes de financiamento e aqueles cuxos intereses representan. Outros, os socialdemócratas de Europa (ai, se Olof Palme puidera erguer a cabeza!), porque aspiran a competir cos anteriores no mesmo terreo. E os fascistas europeos porque seguen a crer ser os que deben beneficiarse por estar convencidos de que o que hoxe son os "ladróns consentidos" ten moito que ver con o que os seus antecesores nazi-fascistas (Hitler, Franco, Mussolini, Petain,...) dos diversos países europeos contribuíron a agrandar o seu poder; e non lles falta razón xa que a contribución dos seus antecesores ideolóxicos foi criminalmente moi activa e decisiva.

     Eu son vítima dunha comercializadora de enerxía eléctrica concreta; das que forman parte do chamado "oligopolio da enerxía"; compañía da que non vou dicir o seu nome, pero que podería ser calquera das que forman parte dese grupo de empresas ligadas estreitamente coas produtoras, que son as que nas subastas marcan os prezos da enerxía eléctrica que pequenos consumidores e empresas utilizamos, amais de ser as empresas que dominan (con permiso das autoridades europeas e de cada país) de forma inmisericorde os mercados. Aclarar que eu estou subscrito á tarifa PVPC, porque poñerse nunha do chamado mercado libre aínda me sairía máis cara; e iso por moito caramelo cos que as eléctricas aderecen as súas ofertas. Ao final acabas pagando o mesmo ou máis, por moito mes gratis que te ofrezan, porque te rebaixen unha hora ou un día de luz ou porque todos os domingos te desperten coa música dun mariachi ; os euros a 60 céntimos non existen.

      Esta situación de sentirme roubado empecei a sentila desde que se empezou a aplicar a nova tarifa eléctrica marxinalista aprobada pola Comisión Europea e respaldada polo Consello Europeo e que foi aplicada no Estado Español a partires do 1º de xuño de 2021. Tarifa eléctrica que se ven mostrando desde os seus inicios coma unha verdadeira tomadura de pelo e unha estafa para o conxunto dos consumidores. Empezando xa polos denominados períodos "val", "chan" e "punta", supostamente de menor a maior custo, respectivamente. Se observamos con detenimento isto dos "períodos de consumo" veremos que  é unha verdadeira entelequia semántica e un anzó para incautos que os gobernos utilizaron para "vender" o novo sistema tarifario: podes perfectamente poñer a lavadora para as 6:00 horas da mañá e foderlle a noite aos teus veciños para tentar que che saia máis barato o lavado, cando ao mellor se a puxeras ás tres da tarde o custo do mesmo lavado sería menor. É dicir: iso do prezo dos períodos é unha tomadura de pelo total. Podemos velo dunha forma clara na seguinte gráfica dos prezos correspondentes ao 10 de marzo pasado, cuxa fonte é ESIOS, unha páxina da Red Eléctrica Española, onde podemos ver que durante toda a xornada o prezo está por riba dos 40 céntimos por kilowatio e que o prezo ás seis da mañá (hora chan, na teoría) é máis cara que á unha da tarde (hora punta, na teoría).

      

O meu equipamento eléctrico.

       No meu caso, dicir que eu teño unha vivenda equipada electricamente dentro da normalidade. Os meus consumos eléctricos proveñen fundamentalmente dunha placa vitrocerámica, un forno, un micro-ondas, un frigorífico, un termo de auga eléctrico, un conxelador e cinco radiadores de "calor azul" (dous pequenos e tres medianos) que rara vez se encenden todos, e este ano menos, e un televisor. E o computador para ler a prensa, escoitar música e dar a vara a quen queira ler este espazo.

Os meus custos medios por Kw/h consumido nos anos 2020 e 2021.

     Para o cálculo deste dato teño en conta todos os conceptos que forman parte do custo total que conforman o que a min me custa a electricidade: cotas de potencia, custo do consumo e asociados, e impostos que se establecen sobre os distintos conceptos. É dicir, a totalidade da factura, que é o que realmente eu pago.

     Como se pode ver na seguinte táboa, que representa a evolución meus custos medios por kilowatio/hora consumido, a evolución das variacións interanuais dos prezos mes a mes e as variacións porcentuais mensuais durante o ano 2021 do custe que soporto polo concepto de consumo eléctrico.

    Como podemos ver na táboa, no ano 2021, aínda que o custe medio de cada Kw por hora consumido foi aumentando paulatinamente mes a mes, foi a partires do mes de xuño dese ano onde xa se disparou sen baixar dos 0,22 euros.

    En termos interanuais, comparando o mesmo mes dos distintos anos 2020 e 2021, podemos observar que xa no mes de abril de 2021 o aumento interanual do custo medio total foi do 71,4% respecto ao mesmo mes do ano anterior. Pero incluso a partires da rebaixa ao 10% do IVE e da rebaixa do imposto sobre a electricidade no mes de setembro de 2021 o aumento interanual mensual do custo medio total que me supuxo a electricidade elevouse dunha forma esaxerada, como se pode ver na táboa, acadando no mes de decembro de 2021 unha suba interanual do 744,6% do custo medio total sobre o mesmo mes do ano anterior. Afortunadamente nese ano 2021 o mes de decembro foi menos frío, que se houbera que poñer a calefacción o mesmo tempo que no ano 2020 a factura mensual eléctrica sairíame por case 1.700,00 euros; e xa non quero pensar o que sería o mes de xaneiro e febreiro. Afortunadamente, como veremos no análise do consumo, este foi menor debido á menor uso da calefacción. (Como podemos observar non fan falla as tonterías do Borrel nin da Botín para tirar menos da calefacción -iso queda para eles, que poden escoller- xa que outras persoas non temos máis remedio que axustarnos ás nosas dispoñibilidades económicas).

    Mais seguindo co que estabamos, a min o custo medio total anual do ano 2021 aumentoume un 360% sobre o do ano 2020 con redución de impostos incluídos, o cal é un verdadeiro escándalo.

    Se observamos a curva de custos medios comparados de cada mes dos anos 2020 e 2021, obtemos o seguinte gráfico:

    Observando o gráfico coido que sobran palabras para describir aos directivos e membros de órganos reitores das compañías eléctricas, así como a aqueles que teñen a capacidade normativa para actuar en defensa e amparo da cidadanía protexéndoa de abusos. Aínda que máis adiante, posiblemente, si o farei.

Os meus consumos nos dous últimos anos.

    Antes de nada, unha aclaración: non vai ir aquí un cómputo real dos kilowatios-hora consumidos por min nos anos 2020 e 2021. Para preservar o meu consumo da curiosidade que poden ter múltiples persoas relativicei os datos, poñendo como base de partida o mes de xaneiro de 2020 (primeiro mes considerado no estudo); de aí o valor 100% do consumo de ese mes, que para nada modifica a relación entre consumo e custo.

    Considerando esa salvedade, podemos ver na taboa que segue os meus consumos dos anos 2020 e 2021:

     Podemos observar que, agás nos meses de xaneiro e agosto do ano 2021, o consumo foi significativamente menor en todos os demais meses do ano, sendo significativo o descenso no último trimestre do ano 2021.

    E como xa temos visto antes o custo medio total de cada Kw-hora consumido foi aumentando paulatinamente a partires do mes de abril de 2021, acadando cotas totalmente indecentes a partires do mes de setembro pese á diminución dos importos que gravan a enerxía e o consumo.

    Esta é a gráfica que nos compara o meu consumo eléctrico dos distintos meses dos anos 2020 e 2021:

    Pese a ter rebaixado o meu consumo eléctrico do ano 2021 nun 20,05% sobre o ano anterior, o custo medio pagado por cada kilowatio-hora aumentou nun 81,57%. E o custo total que me supuxo aumentou nun 45,16%. Un roubo de luba branca realizado con permiso da autoridade correspondente.

En que direccións evolucionaron consumo e custe?

    Aínda que visto o anterior podemos facernos xa unha idea de cal foi a grande diverxencia entre consumo e custo medio do kilowatio-hora, se o poñemos nun cadro e nun gráfico pode ficar maís clara a diverxencia que mes a mes se foi producindo entre a variación relativa do consumo e a variación relativa do custo medio entre os anos 2020 e 2021.

    Taboa na que se aprecia perfectamente como diverxen nos distintos meses o consumo realizado e o custo medio do Kw-hora consumido. Mentres que o consumo se rebaixa en oito dos doce meses que ten o ano, o custo medio do Kw-hora só ten unha rebaixa significativa no mes de febreiro de 2021; o resto dos meses o aumento do custo é moi considerable. 

    Graficamente, os mínimos mes a mes, do consumo e os máximos do custo medio dános unha visión máis clara desa diverxencia:

    Como poderán observar polo anteriormente exposto non é nada raro que cada mes, cando chega a factura da luz, sinta que me están roubando. E que pense ser vítima dunha estafa organizada entre as institucións públicas que teñen capacidade para trocar esta situación e os directivos e órganos reitores das compañías eléctricas. Situación da que son prexudicados millóns de persoas residentes na Unión Europea, consumidoras e empresas.

"La culpa es del cha-cha-cha".

    Máis ou menos, que a culpa é do cha-cha-cha é o que nos veñen dicindo gobernantes e as comercializadoras de electricidade. Pelotas fora e os que teñen a culpa son os demais.

    Pero non, a culpa é de quen creou e aprobou o sistema de fixación de prezos da electricidade e das empresas que a comercializan por xunto. Os primeiros son os membros da Comisión Europea e os membros do Consello Europeo que deron o visto e prace ao sistema marxinalista de fixación de prezos; e os segundos os membros do oligopolio que domina o sector enerxético. 

    Un exemplo de prezos.    

En que consiste o sistema marxinalista de fixación de prezos? Imos describilo de forma resumida cun exemplo. Imaxínese que vostede é un despreciable suxeito que vende electricidade e que vai ao mercado onde esta véndese por xunto a adquirila para despois venderlla á súa comercializadora que a distribuirá á súa clientela, formada por consumidores domésticos e empresas retallistas. Nese mercado por xunto, vostede adquire o 98 Megawats (MW) da electricidade que necesita para cubrir a súa demanda a un prezo de 90 euros por MW; pero para completar a súa demanda ten que mercar 2 MW a maiores, e faino por 420 euros/MW que foi o último prezo da subasta. Realmente a vostede a totalidade da enerxía eléctrica adquirida saiulle a 96,60 euros por MW ou, o que é o mesmo, a 0,9660 euros por Kilowatio/hora (Kw/h). Pero a lei creada pola Comisión Europea permítelle vendela ao último prezo da subasta, é dicir, a 420 euros MW. Isto é: pode obter vostede un beneficio de 32.340 euros, é dicir do 334,78 %. E iso, sendo un indecente e despreciable suxeito, é o que vostede faría amparándose na lei.

    A isto habería que engadirlle os impostos e as peaxes que forman parte do custo total do consumo eléctrico.

De produtores-subastadores e comercializadores de electricidade. 

    Os mercados da enerxía, e entre eles o da electricidade, como todo o mundo debera saber e como xa se ten demostrado en numerosas ocasións por autores de diversa procedencia e ideoloxía, son mercados onde actúan moi poucas empresas e onde hai millóns de consumidores. Precisamente por mor desa condición, por ser un ben de primeira necesidade para o desenvolvemento vital e por mor de estar encadrado nun sistema económico no que impera o principio do máximo beneficio privado (e máis desde que a produción de enerxía pasou de ser considerado legalmente como "estratéxico" a ser considerado como "esencial") o mercado da electricidade é un mercado no que o abuso dos oferentes cara aos demandantes e os pactos entre as empresas para condicionar distintos aspectos do mercado é factible se nel non hai unha intervención decidida por parte dos poderes públicos de cara a protexer aos demandantes contra potenciais abusos. E no caso do mercado eléctrico europeo parece que esa necesaria intervención e regulamentación non só non existe, senón que a existente facilita os abusos por parte da oferta.

    Outro aspecto, tamén coñecido, denunciado e divulgado é a relación entre a maioría das empresas que comercializan a electricidade e as empresas produtoras, é dicir, entre as que a venden aos consumidores finais e as que xeneran e producen a enerxía, é unha relación directa. Agás unhas poucas pequenas comercializadoras e cooperativas alternativas que só venden electricidade procedente de fontes ecolóxicas, a meirande parte das comercializadoras eléctricas están ligadas a empresas matrices que forman parte do oligopolio eléctrico. Isto significa que non é so o mercado da produción, senón tamén o da distribución o que está controlado polo oligopolio da enerxía.

    Non nos estrañemos, tampouco, das actuacións das empresas eléctricas e da falta de principios que teñen amosado nas súas actuacións. Sen ir máis lonxe no tempo, so temos que lembrar as denuncias do pasado outono de baleirado de encoros sen un motivo xustificado por parte dalgunhas eléctricas. E se tiveramos que voltar á historia pretérita, poderiamos empezar polas actuación de FENOSA e os seus propietarios na Galiza en connivencia co corrupto réxime franquista; e así todas e cada unha das actuais grandes empresas do oligopolio eléctrico.

    E xa non nos imos parar aquí a falar dos que venden o gas natural ás empresas eléctricas para a xeneración de enerxía eléctrica no ciclo combinado. O que si hai que deixar claro é que tamén forman parte do oligopolio da enerxía e que para nada me extranaría que neste ámbito se poideran producir acordos destinados a incidir no mercado eléctrico.

    Quen resulta beneficiado deste sistema de prezos eléctricos?

    Os primeiros beneficiados son os directivos das empresas que conforman o oligopolio eléctrico. Normalmente as súas retribucións adoitan estar ligadas á consecución de obxectivos e beneficios. E a consecución de altos beneficios e outros obxectivos significa recompensas económicas para eses directivos a través de bonus, stock-options, agasallos de recompensa, etc. Evidentemente, o poder fixar prezos de venda ao prezo da última entrada se esta é a máis cara resúltalles beneficioso. E non é que teñan que fixar o prezo máis caro, senón que poden facelo porque a lexislación o permite e porque iso significa maiores beneficios; perfectamente podería fixar o prezo cun marxe razonable de beneficio se a súa base fora o prezo medio de adquisición de cada MW, pero iso non lles sería rendible persoalmente; non poderían acumular e acumular ata apodrecer afogados en cartos e propiedades; e o benestar do conxunto da poboación parece darlle o mesmo. Non son todos iguais, pero si a maioría polo que se ve.

    Pero tamén os órganos reitores desas empresas teñen moito que dicir. Son os consellos de administración os que determinan a política xeral das sociedades; os que poden condicionar as actuacións dos directivos sobre calquera dos aspectos de xestión das empresas (prezos dos produtos, políticas de persoal, políticas de seguridade e hixiene, instalacións e centros de distribución,etc.). Por iso eles tamén son culpables e cómplices necesarios da fixación dos prezos da electricidade. E en numerosos consellos de administración das empresas do oligopolio, polo menos nas empresas domiciliadas en España, hai numerosos ex-ministros, ex-ministras e ex-presidentes de gobernos do Estado presididos tanto polo Partido Popular como polo PSOE; e incluso hai algún que ten formado parte da Comisión Europea. Eles e elas tamén se benefician. Estes tamén saen beneficiados

    Conforme nos órganos reitores das empresas eléctricas con actividade no Estado Español hai ex-políticos que exerceron postos públicos de responsabilidade na ordenación do sector eléctrico, temos que supoñer que o mesmo pasa noutros países da Unión Europea cos seus políticos. Unha práctica cuestionable pero que aí está.

    Logo, as únicas persoas beneficiadas pola actual política de fixación dos prezos da enerxía eléctrica son os directivos desas empresas, os seus accionistas maioritarios, os membros dos seus consellos de administración e os políticos aspirantes a traspasar unha porta xiratoria que lles leve a acadar unha poltrona nunha empresa do sector ou dalgunha outra asociada.

 Por que, de súpeto, o sábado pasado baixaron os prezos?

     E hoxe seguen a baixar. Parece que alguén veulle as orellas ao lobo. Os prezos de xeración de enerxía eléctrica seguen o seu curso; din que a participación da electricidade xerada polo ciclo combinado segue a ser partícipe a mesma que antes, mais os prezos modéranse, aínda que seguen altos, e a tomadura de pelo dos períodos de consumo segue a ser a mesma (hoxe, por exemplo o Kw/h menos caro o das 4:00 horas é de 14:00 a 16:00 horas).

    En días anteriores, coa escusa da invasión rusa de Ucraína, o prezo eléctrico púxose polas nubes. Un verdadeiro atraco, pois España non depende para nada do gas natural ruso, cousa que se deixou clara desde un primeiro momento, polo que non hai escusa para o atropelo ao que fomos sometidos. Foi a avaricia dos impresentables e desvergonzados directivos eléctricos, que aproveitaron as desgrazas alleas para "metérnola dobrada" ao través dos prezos. Lixo.

    A cidadanía empezamos a estar máis que fartos desa tropa de estirados de colo branco. E non me cabe a máis mínima dúbida de que algun día, máis ou menos tarde, imos estoupar. 

    Ata os grandes empresarios se queixan dos prezos que os seus colegas eléctricos e da enerxía en xeral están a poñer aos seus produtos enerxéticos. E incluso gobernos de diferentes países da Unión Europea, dos que antes só saían verbas para desculpar aos estafadores da luz, están a dicirlle aos ínclitos membros da Comisión Europea que iso non pode ser, que hai que trocar o sistema de fixación dos prezos da enerxía eléctrica.

    En fin, ou rematan por vía lexislativa coa estafa da luz e doutros produtos enerxéticos e meten en cintura ás empresas do oligopolio da enerxía ou isto vai estoupar dun xeito descontrolado. E as voaduras descontroladas nunca foron boas, pois nunca se sabe cal vai ser o seu resultado.

Para rematar, algunha pregunta.

    Cando iniciei este artigo a miña intención era tocar o tema da enerxía e o seu prezo na Galiza mais por exceso de contidos vou pasar do tema. Pero o que si me saen son algúns interrogantes; entre eles estes: 

    1) Se na Galiza somos excedentarios na enerxía eléctrica que producimos e esta procede na súa totalidade de fontes renovable, por que temos que pagar tan alto prezo por ela? E por que temos que pagar peaxes como se a tiveramos que traer desde fora?; 

    2) Se somos excedentarios de enerxía, por que nos teñen que encher de eólicos o noso territorio hipotecando os usos dos terreos que arrodean eses eólicos, desvalorizando as nosas propiedades semi-rurais e escarallando un dos mellores valores que o noso país ten?; 

    3) Por que PSOE e Partido Popular néganse unha e outra vez a que Galiza poida ter unha tarifa eléctrica propia axustada á súa condición de produtora e ás súas necesidades? 

    Hai moitos máis interrogantes, pero quedámonos aí.