Ola Sr. Rueda.Transporte de balde para maiores na Galiza (?)

As persoas maiores de 65 anos residentes na Galiza temos, desde o día 1º de xaneiro de 2024, o transporte gratuíto nas liñas de autobuses interurbanos, nas liñas regulares de transporte da Ría de Vigo e no tren de ancho métrico da área do Ferrol.

Ou polo menos iso foi o que me contou don Alfonso Rueda (Presidente da Xunta de Galiza, presidente, tamén, do Partido Popular de Galicia e personaxe pontevedrés coñecido polas súas ideas extremas de dereita) nunha carta datada no 23 de novembro de 2023 e que chegou á miña caixa de correo o 29 de decembro pasado. Tamén comentábame o Sr. Rueda, nesa mesma epístola, que podería atopar máis información na web www.bus.gal.

Vello: vaite á internet e busca

Moitos contos. Ou iso foi o que a min me pareceu. A carta nada dicía de como era o asunto co cal o Sr. Rueda pretendía mercar a miña vontade; unha carta que pola súa redacción podería levar a equívocos sobre da realidade das verdadeiras ventaxas do alí anunciado. Un conto o de que ese día na web indicada na carta podería buscar máis información; fun buscar e o certo é que non existía ningunha información sobre ese transporte gratuíto para as persoas maiores de 65 anos. Moita amabilidade e moito boato para ocultar que o que pretendía o presidente do PP de Galicia era mercar a miña vontade e que lle votara nas eleccións de febreiro. Vai fodido!

Como pensa o Sr. Rueda que as persoas maiores van poñerse a ver usando a internet como funcionaría iso que el anunciaba? Acaso non sabe que a meirande parte das persoas maiores de 65 anos da Galiza non están familiarizados coa internet? “Seguro que teñen algún familiar ou coñecido que o manexa”, dirá este xenio das desculpas inverosímiles. Que quer, perpetuar aínda máis a dependencia dese colectivo? E non sabe tamén que unha parte importante das persoas maiores de 65 anos da Galiza viven no medio rural? Un medio despoboado de xoves que se foron debido ao abandono no que as autoridades teñen sumido o rural; e, por riba, cunhas conexións a Internet altamente deficientes; e caras para unhas pensións públicas que son as segundas máis baixas do Estado.

Mentiría Rueda, tamén, cando insinuaba en declaracións públicas reflexadas en múltiples medios de comunicación a principios do mes de decembro pasado que non estaba pensada a data das eleccións galegas? Eu coido que si, que as tiña xa pensadas, de aí esa carta datada no 23 de novembro pasado. Ou será certo que foi o Frijolito quen lle ordenou convocar as eleccións para febreiro, como din os outros? Tampouco me estrañaría tendo en conta a forte personalidade política que decote o ten amosado o noso actual Presidente da Xunta de Galiza. Este vai polo camiño do seu antecesor nos cargos: mentireiro e cínico.

O segundo conto (este escondido e non expreso) é que a carta agachaba, por omisión, o procedemento para ter ese servizo de transporte de balde.

Pero con isto de ir ao internet, do que si da mostra esa carta é do "alto respecto que a Xunta de Galiza e o seu Presidente teñen polas persoas maiores" (é por dicir algo, non porque eu o pense) . E falo da referencia a que se queren información que vaian á páxina web indicada. Seguiremos un pouco co sarcasmo: como sabemos polos medios, e eles tamén deben saber, as persoas maiores levamos anos pelexando porque todos os servizos que se refiran a nós sexan informatizados para que poidamos solicitalos ou resolvelos pola vía telemática só e exclusivamente. Sabedores de que todas as persoas maiores de 65 anos somos uns cracks no manexo da informática e dos procesos telemáticos, que nos encanta acceder aos caixeiros automáticos para todo o relacionado cos procesos bancarios e de carga de moedeiros. Iso é anticiparse aos desexos das persoas maiores, Sr. Rueda, e o resto son contos. Así, con un par.

Menos mal que a carta non foi datada nin chegou o 28 de decembro, senón tal cal pareceríase ao que é: unha inocentada dirixida a un dos sectores da poboación galega máis indefensos do noso país.

Como é na realidade iso do transporte de balde para persoas maiores de 65 anos?

Como na web indicada polo Presidente Que Non Se Decata De Nada non había sobre o transporte dos vellos (e a día de hoxe, 4 de xaneiro de 2024, segue sen haber), pois mandei un correo electrónico, ecrito en galego, a un enderezo indicado na propia web para pedir información. Moi amablemente e nun perfecto español me contestaron esa mesma tarde. Aí vai a resposta textual recibida sobre o procedemento de facerse beneficiario/a da gratuidade electoral, onde vou resaltar o máis significativo:

A tarxeta de transporte público “Tiene que acudir a una oficina de Abanca con el DNI y solicitarla, tiene un coste de gestión de 2 € y se recarga en los cajeros de Abanca con un mínimo de 10 € o múltiplos. Es importante introducir el importe exacto a recargar, ya que el cajero no hace devolución del cambio.

Si usted ya tiene la tarjeta de transporte público no tiene que solicitar otra, es válida la tarjeta que ya tiene de ABanca.

Usted pagara los  billetes del autobús  con la tarjeta, por lo que es necesario que tenga saldo en ella, pero este dinero se le devolverá, los primeros reembolsos serán a partir del 5 y del 20 de febrero.

El sistema de devolución de los viajes en transporte público gestionados por la Xunta de Galicia con la tarjeta será el siguiente:

- Los viajes realizados del 1 al 15 del mes se pagarán a partir del 5 del mes siguiente, y caducan a los 2 meses (ejemplo: del 1 al 15 de enero, del 5 de febrero y caducan a partir del 5 de abril).

- Los viajes del 16 al 30/31 del mes se pagarán a partir del día 20 del mes siguiente, y caducan a los 2 meses (ejemplo: 16 al 31 de enero, a partir del 20 de febrero y caducan a partir del 20 de abril).

Para recuperar los viajes realizados, es necesario acudir a un cajero automático de Abanca, introducir la tarjeta y pulsar en la opción PAGOS PENDIENTES, donde aparecerán los importes correspondientes a las devoluciones a realizar.

Debe ACEPTAR para que se realice el depósito en la tarjeta. Cada recarga es una operación, por lo que deberás introducir y sacar la tarjeta tantas veces como sea necesario, hasta que no queden más recargas. Tienes 2 meses para solicitar estos reembolsos."

 Como se pode observar, todo un proceso para putear sen piedade ás persoas maiores; e un proceso con un único provedor de saldos e tarxetas (Abanca); e, como xa teño insinuado antes, un procedemento que significa unha total falla de respecto cara ás persoas maiores, sobre todo ás que residen no medio rural; un medio rural sen apenas oficinas bancarias onde realizar as operacións, un medio onde os transportes de bus adoitan ser malos, escasos ou inexistentes agás o taxi, que non está subvencionado.

E outro dato significativo: non se sabe se a duración desta disposición é só e exclusivamente polo ano electoral ou vaise manter de forma indefinida.

O “chocolate do loro”

É claro que esta medida non vai supoñer unha grande carga ás arcas da Comunidade Autónoma. A maioría das persoas maiores tendemos a viaxar máis ben pouco; a maioría das e dos que podemos aproveitamos como grandes as viaxes do IMSERSO coma viaxes de gran esforzo económico; o resto dos nosos desprazamentos adoitan ser para ir ao médico ou ao hospital e, raramente, para visitar a familiares que están lonxe. E, maiormente, vémonos obrigados (agás casos moi puntuais) a acudir ao coche propio ou dalgún veciño ou veciña que poida levarnos cara ao noso destino, cando non a coller un custoso taxi como teñen que facer numerosas persoas do rural. E a razón é que ou ben non hai transporte público que se axuste á nosa necesidade ou que aquel é tan deficiente e malo e cunha ruta interminable que mellor non usalo. (Iso é outra, o do oligopolio das rutas de transporte público na Galiza; pero, de momento, non é este o lugar para falalo).

Por que tanto empeño en querer mercar as nosas vontades con tan pouco esforzo?

Non é que desprecemos esa medida do transporte gratuíto. Benvido sexa para aquelas poucas persoas que se van beneficiar dela (sempre e cando non se deixen a cabeza no sistema de desembolso e reembolso das viaxes ou que saiban como utilizar un caixeiro automático). Pero iso é miseria comparado co que realmente poden facer e non fan. É o “chocolate do loro” co que tentar de mercar votos. Unha medida baseada na escaseza ou falla total de vergoña por parte de quen a impulsa e de quen a artella.

A primeira vista, Sr. Rueda

Así, de pronto e sen pensalo moito, dicirlle ao Sr. Rueda (Presidente da Xunta de Galiza) que nós, as persoas maiores, o que queremos son residencias de maiores e centros de día de titularidade pública e xestionados pola Administración Pública , con prezos asumibles polos importes das nosas pensións. Que os establecementos deste tipo que ten doado o Amancio Ortega non sexan postos nas mans de empresas que especulan coas necesidades básicas das persoas maiores e a prezos non asumibles polas nosas pensións. E iso é o vostedes, os do Partido Popular de Galicia, están a facer cos fondos públicos: vendendo aos maiores para beneficio de fondos de investimento e grupos económicos que teñen máis que demostrado durante a pandemia o mal trato que infrinxen aos seus residentes.

Gustaríanos, tamén, Sr. Rueda, que incrementara as axudas da atención no fogar para as persoas maiores, así como as dotacións para os programas de xantar na casa e outros de similares características. E que iso o fixera con recursos persoais e materiais da propia Administración Pública, sen ánimo de lucro como está a ser na actualidade por estar nas mans de empresas que o que buscan (como empresa que son) o máximo beneficio coas consecuencias que isto pode supoñer para a atención ás persoas e para o benestar das traballadoras e dos traballadores que desempeñan eses traballos.

Outra das cousas que botamos en falla son médicos, tanto nos centros da saúde coma nos consultorios rurais e nos centros de especialidades. Se tiveramos ben atendida e de forma preventiva a nosa saúde básica, con médicos de Atención Primaria suficientes, posiblemente o pouco que gastamos en transporte de bus, barco, coche propio ou taxi tampouco o teriamos que gastar para ir ao especialista ou ao hospital; nin recorrer a un veciño ou veciña que poida levarnos. E tampouco teriamos que esperar máis de 10 días para poder ter unha consulta co noso médico de familia (por moito que o seu conselleiro de sanidade diga que son menos; pero iso de minimizar os problemas reais e magnificar as estupideces parece ser unha característica dos cargos peperos).

E fin haberá máis cousas que a nós, as persoas maiores, úrxenos máis que o transporte pero sei que vostede non vai facerme caso. Que con vostede ou os seu correlixionarios no goberno de Galiza as tomaduras de pelo cara ás persoas maiores van ser constantes, como o foron des que Feijóo accedeu á Presidencia da Xunta ata hoxe (e antes con Fragachet). Por iso no próximo mes de febreiro, se a miña saúde mo permite, eu vou votar para botalo.

A S A S I N O S ! !

          O título deste artigo, como non podía ser doutra forma nos tempos que corren, está referido ao goberno, ao exército, á policía e aos diferentes servizos secretos israelís. E sen establecer diferenciacións entre cargos ou xerarquías. Todos os que participan nas labores de xenocidio do pobo palestino, directa ou indirectamente, son xenocidas, sen exclusións; aínda que uns teñan maior responsabilidade que outros.

        Asasinatos de crianzas indefensas, de médicos cando están realizando o seu labor nos hospitais, de doentes (infantes incluídos) e persoal sanitario. Bombardeos de escolas e campos de refuxiados nos que crianzas, mulleres, anciáns e civís non combatentes resultan asasinados por milleiros. Templos relixiosos que deberían servir coma refuxio tampouco son seguros; os criminais do exército de Israel non se paran e tamén os atacan, bombardean e ametrallan a quen está neles. 

        Francotiradores israelís disparan contra nenos e nenas indefensas, contra persoas desarmadas e, incluso, contra os seus propios compatriotas desarmados e nus que foran capturados coma reféns polos membros de Hamas. 

        Ordenan á poboación civil gazatí que se despracen de certos lugares para outros que din van a atacar; mais despois non se cortan un pelo en atacar e bombardear as columnas de civís que se están a desprazar cara a onde os israelís din que deben ir.

         Tamén asasinan xornalistas. Ben, non a todos; aos que son cómplices informativos do seu goberno, do seu exército, da súa policía e, polo tanto, dos seus crimes, mímanos e danlle parabéns.

        Tampouco deixan que entre axuda humanitaria con comida, auga, combustibles e medicamentos, así coma outras cousas de primeira necesidade para a poboación civil.  E isto está a provocar unha das maiores situacións de fame negra da nosa época, así como a extensión de enfermidades que estaban case erradicadas en Palestina. Igualmente moitas desas crianzas e civís, vítimas das actividades dos criminais israelís e que poderían ser salvados con uns recursos médicos mínimos, están a morrer por falta deses medios para coidalos; ou están a ser intervidos ciruxicamente ao vivo, por falla de anestesia. 

 

 A que está a Corte Penal Internacional?

        Son, o exército israelí, os seu goberno e os seus mandos militares ao completo unha banda de criminais de guerra que xa deberían ter unha orde de busca e captura da Corte Penal Internacional (CPI) por crimes de lesa humanidade e coma criminais de guerra. Estes da CPI que tanta presa se deron en ditar unha orde de busca e captura por crimes de lesa humanidade contra Putin polo de Ucraína (con razón), parece que se resisten a facer o mesmo co goberno de Israel e co exército sionista. Din que están a investigar, pero máis ben parece que están buscando xustificacións para exculpar a Netanyahu, ao seu goberno e ao seu exército do craro xenocidio que están a cometer co pobo palestino. Porque xa existen denuncias desde novembro para pedir que o fiscal da citada corte abra o procedemento e desde a CPI din que abriron investigacións en outubro. Indecente, pese ás múltiples denuncias; a última este mesmo mes presentada por Reporteiros Sen Fronteiras.

 O Estado de Israel ten cómplices no seu labor xenocida

         Por desgraza para a poboación palestina hai unha parte importante do mundo (non polo seu número senón polo seu poder) para os que as persoas non importan; a esa parte o único que lles importa son os beneficios da venda de armas, os beneficios das vendas de hidrocarburos, os beneficios que produce as especulación con todo tipo de materias primas. Esa parte do mundo está formada polos membros do Grupo Bilderberg e polos que en Davos conspiran contra os intereses da maioría da poboación, os grandes financeiros e os seus criados nos distintos países que están instalados nos gobernos.

        E non podemos máis que concluír que aqueles monicreques dos distintos gobernos do mundo, que como única frase cando se fala da ilegalidade que está a cometer Israel teñen na súa boca a de "Israel ten dereito a defenderse" desque comezou a ultima fase do xenocidio do terrorismo de estado sionista contra Palestina, son tan asasinos coma os propios sionistas responsables directos dos crimes de lesa humanidade. Os mesmos que nunca levantan unha soa voz contra os crimes de guerra e o xenocidio que o goberno de Netanyahu, o seu exército e os seus servizos secretos están a cometer contra o pobo palestino; e xa non so na Faixa de Gaza, senón que este comportamento xenocida está a xeneralizarse tamén en Cisxordania e Xerusalén Leste; e neste último territorio coa activa colaboración da policía de Israel que ampara todo tipo de actividades dos colonos sionistas, ocupación de propiedades dos palestinos, expulsión dos seus fogares e ataques armados contra cidadáns israelís de orixe palestino. E son os gobernantes civís e militares dos Estados Unidos de América (EUA), así coma moitos dirixentes políticos da Unión Europea que non son máis que monicreques da oligarquía e dos EUA os que teñen esta condición.

        E despois, hai moitos outros gobernos timoratos, que pese a pedir altos ao fogo, de mostrarse contrarios aos ataques contra a poboación civil, de demandar que se deixe pasar axuda humanitaria cara a Gaza e outras moitas cousas que son de xustiza, esquécense de denunciar o que pasa en Cisxordania ou en Xerusalén Leste. E, sobre todo, non son quen de rachar relacións diplomáticas do Estado criminal e nazi de Israel, que sería o que realmente deberían facer. Neste caso está o goberno español, ao que desde aquí pídolle de rache dunha vez coas relación con Israel; e que os ianquis, os nazis  e os fascio-franquistas españois digan o que lles dea a gana.

Israel non é un Estado democrático

        A pesares do que publicamente teño escoitado a moitas contertulias e a moitos contertulios en distintos espazos radiofónicos e televisivos, Israel non é unha democracia. Porque unha democracia non discrimina con disposicións legais a unha parte da súa poboación, nin establece relixións oficiais para o Estado, nin discrimina os seus cidadáns pola cor da súa pel. É mais que coñecido que os palestinos que residen e son cidadáns israelís non teñen os mesmos dereitos que os que non teñen esa orixe; e que quen profesa unha relixión distinta do xudaismo tampouco ten os mesmos dereitos nin o mesmo trato por parte das autoridades israelís. Incluso aqueles xudeos que teñen a pel máis escura debido á súa procedencia xeográfica están discriminados nesa sociedade que ten prácticas profundamente racistas e amparadas (na práctica) polo Estado sionista.

O Partido Popular esnaquiza a sanidade pública

 

        Como xa se puxo de manifesto neste blogue en xaneiro deste ano[1], o esnaquizamento da sanidade pública na Galiza semella seguir a ser unha das prioridades do Partido Popular na Galiza; prioridade intimamente emparellada e simultánea con outra: a privatización dos servizos sanitarios e a relegación da sanidade pública a un servizo de carácter asistencial case de beneficencia. Mais esta característica da sanidade pública que xestiona o Partido Popular na Galiza non é única; é a de xestión do Partido Popular en todo o Estado Español: alí onde goberna destrúe e privatiza os servizos públicos, empezando por aqueles que poden ser máis rendibles para a empresa privada, entre os que se atopan a sanidade e a educación.

Situación básica da atención sanitaria pública na Galiza de hoxe

        Podemos, sen ánimo de ser exhaustivos (quizá non habería disco duro con capacidade suficiente para acoller todo), definir a deficiente situación actual da sanidade pública na Galiza ao través dunha xeira de características básicas que a definen desque a xestión da Xunta de Galiza ficou nas mans do Partido Popular durante as presidencias de Alberto Núñez Feijóo e, posteriormente e ata hoxe, de Alfonso Rueda: listas de espera en todas as especialidades médicas; ocultación de tempos de espera de multitude de doentes (mesmo nas enfermidades que precisan dunha atención temperá por mor da súa gravidade e da rapidez que teñen en agravarse) en espera de cita para a súa atención; redución de persoal sanitario en todas as especialidades e funcións, tanto na medicina especializada e hospitalaria como na atención primaria; repulsión e expulsión práctica deste persoal a base de condicións de contratación leoninas e retribucións totalmente indignas; falta de substitución dos titulares de medicina de familia que deixan a súa praza quer por xubilación quer por enfermidade; peche de consultorios e centros de saúde en localidades e parroquias do medio rural por falta de contratación de persoal necesario, tanto médico como de enfermaría; intentos continuados de obrigar ao persoal de enfermaría e auxiliares a asumir funcións que pola súa titulación ou posto non lles corresponden; descenso consecutivo dos orzamentos reais asignados ao mantemento das estruturas sanitarias de titularidade pública e á contratación de persoal; derivación cara á sanidade privada de intervencións que deberían ser realizadas na rede hospitalaria pública (por regra xeral, intervencións que xeran baixo custo e elevados beneficios ás empresas privadas); etc.; etc.; etc. Todo elo xestionado e administrado por uns mentireiros sen escrúpulos.

Medicina de familia, P.A.C.s e urxencias hospitalarias

        Mesmo na Atención Primaria os tempos de espera para recibir atención médica superan, por termo medio, os dez días. O que fai que as urxencias (as dos centros de saúde e as hospitalarias) e os Puntos de Atención Continuada (PAC) estean desbordados; e máis aínda se consideramos que moitos deles están faltos de persoal; que onde hai que ter dous ou máis equipos para a atención aos casos urxentes en numerosísimas ocasións están atendidos por un só equipo, que ás veces (no caso de ter que saír a unha urxencia) teñen que deixar ese PAC ou esas urxencias sen atención ningunha. A isto hai que sumarlle que con demasiada frecuencia acadar unha ambulancia para desprazar a un doente cara ás urxencias hospitalarias desde os centros de saúde ou desde os PAC é pouco menos que un labor imposible, ou que tarda moito en chegar por falla de asignación de unidades de ambulancia ás comarcas ou centros de saúde. Esta última situación xa ten causado na Galiza máis dunha morte ou un agravamento dun doente grave, cousa evitable se a Consellería de Sanidade organizara o funcionamento do transporte sanitario con criterios de servizo e non con criterios de rendibilidade cara ás empresas privadas ás que a Xunta de Galicia ten concedido o servizo. Ou, mellor aínda, se fora de titularidade pública.

        Esta falla de interese da actual Xunta de Galicia, nas mans do Partido Popular, pola calidade tanto asistencial coma preventiva da sanidade pública chega a tal extremo que na práctica, por falla de atención médica suficiente nos centros de saúde e nos PAC, as urxencias hospitalarias (que supostamente están para atender ás doentes en casos que exceden as capacidades de atención dos centros de atención primaria) se enchen de simples gripes ou outras doenzas de doada resolución nunha atención primaria dotada de medios e persoal suficientes.

A miseria xerada polo Partido Popular na sanidade pública segue.

        Eu son unha desas moitísimas persoas afectadas pola falla de substitución do seu médico de atención primaria de baixa médica ou en vacacións; ou por falla de cobertura dunha praza vacante. O mesmo pásalle a outras moitas cidadáns que deberían ter médico fixo no meu centro de saúde pero que, por falla de contratación de médicos substitutos, tampouco teñen ao seu ou a súa médico de familia. E non é no meu centro de saúde no que iso está a pasar, senón que é un problema xeralizado a toda Galiza.

        Non sei que pensarán os demais pacientes que están no mesmo problema ca min; mais eu síntome como unha pelota de ping-pong nun partido de dobres: un día aténdeme un doutor, ao outro día unha doutora que me pauta análise, análise cuxos resultados van ser valorados por outro médico diferente, que me mandará novas probas cuxos resultados van ser valorados posiblemente por outro doutor ou doutora á que vou ver por primeira vez na miña vida; e así de forma sucesiva.

        En fin, unha verdadeira barbaridade o que está a ocorrer na sanidade pública da Galiza, situación da que os únicos culpables son o Presidente da Xunta de Galicia, o seu Conselleiro de Sanidade, os resto dos conselleiros da Xunta (todos eles do Partido Popular ou próximos a el), os xerentes das distintas áreas de saúde e os responsables da atención primaria de cada área. E amais non teñen unha soa pizca de vergoña en negar a situación ou buscar escusas -cada cal máis inverosímil- para negar a súa responsabilidade e as súas verdadeiras intencións.

        Hai xa moito tempo a min presentábaseme a dúbida de se eran uns incompetentes, ou uns inútis para exercer a función que tiñan encomendada, que escondían o seu afán de trepar con escusas e mentiras. Pero ese tempo xa pasou; estou convencido que cumpren perfectamente coa función que teñen encomendada: esnaquizar e desprestixiar a sanidade pública en beneficio das empresas da sanidade privada, das compañías aseguradoras de saúde e das grandes multinacionais farmacéuticas. E, amais, fano recorrendo a posicións hipócritas, a mentiras e á súa propia propaganda pagada (ou gratuíta moitas veces -e en forma de entrevista ou reportaxe- penso eu) en distintos medios afíns. Outra forma é a desinformación practicada por eses medios ocultando novas desfavorables ao Partido Popular no ámbito sanitario das distintas comarcas e localidades da Galiza; práctica común nos medios máis subvencionados  e que máis fondos públicos perciben da Xunta de Galicia (tanto prensa escrita como emisoras radiofónicas), e outros medios menores[2], en relación ás reivindicacións de base popular. E xa non digamos o activismo propagandístico en favor do Partido Popular, que utiliza a televisión e radio públicas de Galiza, RG e TVG, que máis que medios públicos e independentes parecen un instrumento privado de propaganda do Partido Popular.

Pola boca morre o peixe.

        Fixéronme rir (por non chorar) as declaración dun suxeito xerifalte da atención primaria na área de xestión sanitaria de Vigo e comarca cando nun medio radiofónico vigués (no que abundan "entrevistas" e reportaxes a membros da Xunta de Galiza e directivos de servizos públicos da administración galega en desmantelamento e privatización) afirmaba que se notaba un descenso no número de consultas na Atención Primaria. Achacaba, ese espelido personaxe, este descenso a que desde a pandemia o número de consultas telefónicas descendera. Claro que o xornalista responsable da "entrevista" estivo calado coma un peto e pareceu conformarse coa resposta pese ás evidencias que mostra a situación sanitaria en todo o sur. Vigo incluído, da provincia de Pontevedra.

        Non podemos descartar que esa "entrevista" estivera destinada a contrarrestar o potencial éxito dunha manifestación que ía ter lugar en Moaña no domingo seguinte ao día da entrevista para reclamar solucións para a situación da sanidade pública nese concello. O certo é que hai moita xente que ten subscrito un seguro médico privado que lle permite acudir a consultas básicas na sanidade privada. Pólizas de seguro as máis das veces de moi baixa calidade que, na práctica, só cubren servizos a atencións sanitarias moi básicas; e que, por suposto, non cubre o gasto farmacéutico. É unha forma máis de negarlle á cidadanía a atención médica pública e de dirixir a esas persoas e á sociedade cara a unha sanidade privatizada. E, amais, uns seguros que non todo o mundo está en situación de poder contratar, por moi baixo que sexa o seu custo e polo esforzo que pode supoñer ter que pagar a medicación prescripta. Un elemento máis, a privatización da sanidade, que contribúe ao aumento das diferencias sociais e dos dereitos básicos na sociedade, xunto coa privatización da atención ás persoas dependentes e da privatización do ensino.

As cousas do noso flamante e demagogo Conselleiro de Sanidade

        O Conselleiro de Sanidade da Xunta de Galiza nunhas declaracións cheas de demagoxia e inexactitudes feitas nunha entrevista realizada o pasado domingo 3 de decembro en Radio Galicia di que “a falla de profesionais da medicina que estamos a sufrir os cidadáns de Galiza é culpa do Goberno Central”. Mais por moito que tente de sacudirse a caspa que o invade, esta segue a estar pegada ao seu corpo. É un retrógrado social afecto ás políticas máis casposas do Partido Popular na Galiza; e iso non se pode disimular. Como tampouco pode disimular que as políticas que desde a Xunta de Galicia, e da consellería da que é titular, os maiores e prioritarios beneficiarios que ten son as empresas de sanidade privada, as aseguradoras de saúde e as grandes compañías farmacéuticas; e que os grandes prexudicados son a inmensa maioría da cidadanía da Galiza, sobre todo as persoas que teñen menor capacidade económica.

        En todo caso, algún voceiro de SOS-Sanidade Pública fixo unhas declaracións (radiadas na mesma emisora que se realizou a entrevista con Comesaña) na que categoricamente e coa lexislación na man desmentía as declaracións de culpabilidade atribuídas polo ese señor Conselleiro de Sanidade ao Goberno Central sobre a situación sanitaria da Galiza. SOS-Sanidade Pública declaraba: “Médicos hai; porque se presentaron 350 [en referencia ás prazas que recentemente convocou a Xunta]; médicos hai só que as condicións laborais, os salarios que se pagan, a inestabilidade que se produce e a ineptitude por parte da administración en organizar os profesionais que ten, levan a que ninguén quera unha prazas que son cun salario moi baixo. [···] É unha falacia dicir que 'Madrid, Madrid, Madrid,...' cando é falso. Primeiro porque [as prazas de médico] se poden convocar desde aquí; as transferencias están todas en sanidade, inluso as de convocar persoal. Segundo, porque Madrid non é responsable de nada porque as prazas que manda son as prazas que solicitan as comunidades autónomas.” E como di a pancarta da foto que encabeza este artigo "COA NOSA SAÚDE NON SE XOGA". Mais o Partido Popular ten claro que quer privatizar o sistema sanitario público; xa levan anos facéndoo na Galiza (e tamén no resto do Estado).

       

        Na Galiza, a carreira pola privatización empezou co duro ataque á sanidade pública baixo a presidencia de Núñez Feijóo, que coma primeira actuación tivo a  privatización do Hospital Público Álvaro Cunqueiro (daquela en construción) que trouxo coma consecuencia un endebedamento do erario público de Galiza coa empresa que xestiona o inmoble para moitos anos, diminuíndo o número de prazas previstas no primeiro proxecto público, diminuíndo, tamén, as prazas hospitalarias dispoñibles na área de saúde de Vigo, e reforzando o convenio coa empresa privada de saúde POVISA para a atención a numerosos afiliados do SERGAS (empresa propiedade hoxe dunha multinacional da saúde francesa –que como tal o obxectivo primordial e ao que se supedita todo o demais é a obtención do máximo beneficio-  á que foi traspasada por Ribera Salud, empresa que, previamente, adquiriu POVISA a os seus primeiros propietarios). E a partir de aí a cousa seguíu desmantelendo e esnaquizando ata acadar a situación que hoxe temos na sanidade galega. E non van parar se os cidadáns e as cidadáns non llo impedimos. Porque xa o fixeron en Madrid, onde teñen a sanidade pública esnaquizada e onde non disimulan para nada o seu tratamento de favor para con os negocios da sanidade privada; tamén o fixeron en Valencia cando gobernaron e vano seguir a facer agora que volven a gobernar en alianza cun partido aínda máis ultra ca eles; igualmente empezan a facelo de forma descarada en Andalucía, onde (como denuncia unha chirigota gaditana cuxo video poño de seguido) o desmantelamento da sanidade pública e a utilización dos medios de información de titularidade pública para ocultar ou desinformar á poboación é constante; igual que na Galiza. E como fan alí onde poñen as súas porcas garras.

O futuro da nosa saúde e dunha atención médica en condicións está en xogo

        E non podemos deixarlles que rematen o traballo de esnaquizar a nosa sanidade. Non basta con ter médico (como eses tentan que creamos); debemos ter un médico e unha atención médica que non estea supeditada a uns obxectivos de beneficios dunha compañía privada de saúde, nin dos dunha compañía aseguradora nin dos dunha multinacional farmacéutica. Debemos esixir ter unha atención médica supeditada a unha boa prestación do servizo, supeditada á mellorar a saúde dos doentes e a prevención das doenzas; e a minorizar ao traveso deste servizo un menor gasto en medicamentos para as administracións e para os doentes, así como evitar que a cidadanía teña que costear un seguro privado placebo para sentirse segura.

        Parece que teremos en febreiro unha ocasión inmellorable para procurar un goberno galego que remate coa situación que actualmente padece a nosa sanidade. Todo da a entender que será nese mes cando teñamos novas eleccións autonómicas que nos permitan mudar as maioría de goberno na Galiza, que nos permitan botar fora do goberno galego ao Partido Popular.

        Non é que todas as propostas alternativas teñan a sanidade 100% pública como unha das súas metas, pero tampouco son ás estafas á cidadanía que o Partido Popular practica ao respecto da sanidade.

        Ser conscientes de que, se somos quen de botalos, refacer e mellorar toda a desfeita na sanidade pública que eses servidores activos dos empresarios xeraron ao longo de todos estes anos nos que gobernaron para uns poucos ricos, vai levar máis de catro anos. É moito o que hai que facer: primeiro reconstruír, e despois mellorar, equipar, modernizar e dotar de persoal. E iso leva tempo. Amais haberá que esperar que moitos dos actuais beneficiarios da política sanitaria do Partido Popular non se van resignar e van recorrer aos tribunais para tentar de anular o que maioritariamente a cidadanía demande. Sabemos dos intentos de empresas de utilización dos tribunais para anular disposicións realizadas por administracións conforme ao que os cidadáns demandaron nas urnas (véxanse os multiples casos de Ada Colau acusada por fondos voitre diante da xudicatura e todas arquivadas posteriormente, que é un intento de lawfare, aínda que a algúns -normalmente a quen o practica ou o consinte- non lles guste a súa mención).

        E mentres as eleccións non chegan, non esquecer seguir a mobilizarse, difundir amplamente e como poidamos, e participar nas actividades convocadas polas distintas plataformas territoriais de defensa da sanidade pública. E nas convocadas a nivel galego pola Plataforma SOS Sanidade Pública. Non van saír na maioría da prensa, nin a súa convocatoria nin a súa realización (como moito nas edicións locais de alí onde se producen), pero iso non ter que desanimarnos.

        Defendamos unha sanidade pública e de calidade.

---

[1]  https://filiasefobias.blogspot.com/2023/01/a-sanidade-publica-galega-ten-un-cancro.html

 [2] https://filiasefobias.blogspot.com/2023/02/manifestacion-pola-sanidade-publica-do.html