Un ano máis, VIVA A REPÚBLICA!!

Un día coma hoxe, o 14 de abril de 1931, unhas eleccións municipais celebradas no Estado Español deron lugar ao nacemento da IIª República Española. Unhas eleccións que reflexaron os resultados no que os votantes amosaron o seu cansazo e a súa fartura da corrupta monarquía borbónica e das miserias ás que os gobernos por ela amparados inflixiron ás clases populares coa finalidade de favorecer as insaciables arcas da burguesía, dos membros da familia real borbónica e da Iglesia Católica. Borbons que desde os tempos do rei felón, Fernando VII de Borbón,  pasando por todos os demais membros da súa dinastía, non fixeron máis que roubar ás arcas públicas no seu favor propio e os dos seus amiguetes e protexidos (sónavos algo disto conectando coa actualidade?), aínda que iso supuxera para á maioría da cidadanía unha acumulación galopante de miseria, explotación, fame e falta de instrución educativa; e en moitos casos, a morte física por fame ou por non poder curar unha enfermidade.

Foron moitísimos os avances sociais que a II República trouxo ás clases populares. Pese a non ser a esquerda política a que tiña a maioría do goberno, e pese a ter episodios condenables (como os asasinatos de Casas Viejas, protagonizados por unhas forzas da orde ao servizo da dereita republicana, baixo un goberno de Manuel Azaña), o curto período que as dereitas fascistas da Falange Española de las JONS e as ultradereitas da CEDA permitiron respirar á FrontePopular, o sistema político nacido o 14 de abril de 1931 foi moi produtivo e canto a actividades, logros e avances nos eidos laborais, educativos, feministas, etc.

Na Segunda República acadouse a educación pública xeneralizada ao traveso tanto da extensión da instrución educativa aos recunchos máis apartados da poboación como das numerosas iniciativas educativas puntuais levadas a cabo por universitarios voluntarios durante os períodos de feiras (quizá o máis coñecido é o grupo teatral LaBarraca, dirixido por García Lorca), acadouse o dereito ao voto das mulleres e o dereito ao divorcio, se estableceron leis que minimizaran a explotación dos traballadores e traballadoras nas empresas e no medio agrario do Estado Español (tanto no eido da xornada coma no eido dos salarios e dos dereitos dos traballadores). E moitos outros logros contribuíntes a diminuír as diferencias sociais entre as persoas e entre os pobos que conforman o Estado Español. Non temos máis que lembrar que foi neste período no que se aprobaron os estatutos de autonomía de Catalunya, Euzkadi e Galiza; e que recoñecidos nacionalistas das diferentes partes do Estado (entre eles Castelao) apoiaron de forma crítica pero decidida o mantemento da República e formaron parte da Fronte Popular, coalición preferida por ampla maioría da poboación nas eleccións de febreiro de 1936.

Non imos describir aquí todas e cada unha das medidas da Segunda República que significaron avances sociais, económicos e culturais; non é o obxecto deste espazo. Hai outros traballos escritos por prestixiosos historiadores e historiadoras tanto da Península Ibérica como de fora dela que teñen magnificas obras nas que se poden consultar a evolución e historia da Segunda República de xeito detallado (non falo dos revisionistas pseudo-franquistas, nin dos conversos que teñen publicado verdadeiras falsificacións da historia, superando incluso ao coñecido e nada prestixioso (a pesares de que pretenderon cualificalo coma tal) historiador franquista Ricardo de la Cierva.

A revolución dos mineiros asturianos en 1934.

Era máis que evidente que a burguesía e as forzas reaccionarias da dereita e da extrema dereita fascista, defensoras dos privilexios dos máis podentes economicamente e da corrupción do Estado non ían deixar que a Fronte Popular seguira a converter ao Estado Español nun espazo de liberdade, laico e cun sistema político dirixido por e ao servizo da maioría social.

Había un precedente que non podían asumir: durante o goberno da CEDA, no ano 1934, os mineiros asturianos tentaron impedir que ese goberno da dereita devolvera aos patróns mineiros os privilexios que estes tiñan antes da proclamación da República e que as condicións de traballo, os salarios de miseria e os abusos constantes contra a clase obreira volveran á situación precedente. Para elo, non atoparon outra solución que a de iniciar unha revolución social que rematara dunha vez por todas coa explotación e os abusos dos patróns. Pero o resto do país non era Asturias, nin a conciencia dos mineiros era comparable á dos campesiños ou do traballadores doutras industrias e do comercio. Pese ao apoio “moral” que as clases populares prestaron ao levantamento mineiro asturiano, a mobilización do exército polas forzas da dereita, con consignas de rematar de forma salvaxe e sen miramentos coa revolución, deron ao traste co levantamento mineiro. E para asegurar a bestialidade, o sadismo criminal, e a falta de escrúpulos dos militares, a CEDA de Gil Robles puxo ao mando das tropas a un coñecido criminal de guerra polas súas accións en Marrocos e nas guerras do Rif: ao xeneral Franco Bahamonde.

O golpe de Estado e a Guerra Civil.

Despois da intervención militar na Asturias de 1934 e despois das eleccións de febreiro de 1936, gañadas nas urnas pola Fronte Popular, sucedéronse varios intentos de golpes militares por parte da burguesía utilizando ao exército como arma contra a democracia e as conquistas sociais da República.

E no mes de xullo de 1936, civís, gardas civís e militares ao mando de Francisco Franco Bahamonde levantáronse en armas contra a República, asasinando a toda aquela persoas que non comungara coas súas ideas ou puxera en dúbida as súas intencións. As famosas brigadas do amencer (formadas por membros da Garda Civil, falanxistas e militares) que sacaban aos presos das cárceres para torturalos, asasinalos impunemente e tiralos en calquera cuneta ou enterralos en lugares nos que aínda hoxe non se sabe onde están; os bombardeos de columnas de civís que fuxían dos seus fogares, escapando da represión dos criminais, a incautación e roubo dos bens daquelas persoas que non pensaban coma eles; encarceramento, asasinato ou escarnio público dos familiares de perseguidos por pensar de forma diferente ou de estar da parte da legalidade institucional, sen distinguir rango de idades. É dicir, as accións que caracterizan a calquera asasino e xenocida.

Coidaron que o levantamento ía ser un paseo militar. Mais o pobo organizouse e defendeuse, o que provocou unha guerra de tres anos con máis dun millón de mortos segundo algunhas estimacións (José María Gironella escribiu unha novela titulada “Un millón de muertos”, dentro da súa triloxía da Guerra Civil, en referencia aos mortos nela; os historiadores din que se quedou curto). Mortos sen xustificación, do que son responsábeis aqueles que se levantaron en armas contra a legalidade republicana  que a vontade popular, expresada nas urnas, dotou ao Estado Español.

O golpe franquista foi unha quebra da lei premeditada, con armas e con resultado de mortos; é dicir, o que en termos xurídicos se denomina asasinato. E se a esa ansia premeditada de matar engadímoslle que estaba dirixida aos colectivos de persoas que pensaban de forma diferentes, podemos falar de asasinos xenocidas.

Aquí residiu, no tema militar, un dos principais fallos da República, non tanto por acción coma por inacción: o non ter depurado aos elementos fascistas dun exército inzado de criminais con postos de alta responsabilidade entre a oficialidade, como máis adiante se demostraría polas súas cobardes e xenocidas accións contra a poboación civil (Francisco Franco, Queipo de Llano, Millán Astray, Mola, Cabanelas, Fanjul, Capitan Carreró, etc.).

Esta dinámica de eliminación física do distinto emprendida polos fascistas nos territorios por eles controlados a partir de xullo de 1936 (no que Galiza ocupa un lugar destacado dentro do número de asasinados a mans dos facinorosos), seguiu durante as décadas que durou o réxime franquista, ata o ano 1977, ano ata o que o Estado Español estivo dirixido por ditadores que se dedicaron a asasinar ou encarcerar a todo aquel que denunciaba a represión e demandaba liberdades democráticas (primeiro Francisco Franco e, á morte deste no ano 1975, Juan Carlos de Borbón).

O renacer dos fascistas na actualidade.

Todas estas barbaridades acontecidas durante o golpe de estado e o réxime franquista, inicialmente dirixido por Franco e, nos seus dous últimos anos, por Juan Carlos de Borbón, pretenden ser ocultadas polo movemento fascista do Partido Popular e de Vox, impulsando naqueles lugares onde gobernan leis que equiparen un réxime nacido da vontade popular expresada nas urnas cun réxime nacido do crime, o roubo, e o asasinato; un réxime, o franquista, no que a corrupción e o uso do público para favorecer aos amigos ou para enriquecerse de forma irregular era moeda de cambio cotiá.

Non é estraño, xa que quen está detrás desas medidas son os membros do Partido Popular (fundado, entre outros ex altos cargos da ditadura franquista, polo máximo responsable dos asasinatos de seis obreiros en Vitoria no ano 1976, da voadura do diario Madrid no ano 1973, da Lei de Prensa que amordazaba a información real, secuestraba publicacións e pechaba xornais e doutras moitas barbaridades realizadas do réxime franquista, entre elas o apoio ás penas de morte ditadas polos criminais militares e civis contra demócratas e bendicidas polo ditador criminal) e os membros de VOX. Tamén están os que non teñen o mínimo pudor e defenden publicamente aos asasinos franquistas e ao seu réxime de terror, sexan dun ou doutro partido.

Supoño que todos eles, ou a súa maioría, terían persoas achegadas antepasadas que participaron coma militares, policías, gardas civís ou coma civís falanxistas na represión e nos asasinatos do franquismo. E que, a diferenza de outros moitos (e eu coñezo a algún) que saben recoñecer a participación dos seus antepasados nas accións criminais do réxime de Franco, estes que aproban estas disposicións pseudo-históricas e contrarias ás leis de memoria ben están desexando outra situación similar á acontecida no pasado ou bewn están a lavar a súa conciencia familiar falsificando a historia. Tamén estarán algúns dos que pensan que Carrapuchiña Vermella existiu ou os que aínda cren nos Reis Magos. E, tamén, aqueles que teñen instintos criminais.

En fin, persoas valencianas, castelan-leonesas e aragonesas cobardes, miserables, mentireiras e indesexables; que non merecen nin a auga que beben nin a ostentación de ningún cargo público.

Cibercarrachos, eses FDGP(*)

 

        Hoxe, ao activar o meu teléfono móbil, de repente recibo unha notificación de que tiña nos mensaxes un con sospeitas de ser spam. A min, estas cousas prodúcenme curiosidade polo que fun a ver cal era o número de procedencia do SMS.

        Cal non sería a miña sorpresa cando teño varios mensaxes desa natureza que realmente son spam con contidos dirixidos a tentar que me deixara enganar e estafar por esa xentalla, de natureza delincuente, e que utilizan as redes sociais e as aplicacións de mensaxería e correo electrónico para estafar e roubar á xente.

     Baixo que máscaras pretenderon hoxe os cibercarrachos enganarme e aproveitarse de min para roubarme? Como non podía ser doutra forma, estes elementos indesexables escondéronse baixo as etiquetas de "Correos", "Banco de Santander", "Energy Clientes", outro "Banco de Santander", outro "Correos" e outro dunha empresa de venda de artigos de segunda man (este último non podo asegurar que fora un intento de timo, pero si que era spam).

        Os algoritmos do sistema operativo do teléfono funcionaron na detección de tres posibles SMS estafadores, que ao final realmente o eran. Aínda que o equilibrio entre o bo e o malo deses algoritmos creados polos programadores das empresas que dominan sistemas operativos e redes sociais serviron para algo máis que para encherte de publicidade que supostamente ten interese para ti, o peso deses algoritmos segue pesando máis no tema publicitario e de vixilancia e cualificación do usuario.

        Pero non só, aínda que si o máis usado na actualidade segundo din os especialistas, é o SMS a vía de expansión e de actuación deses FDGP(*) cibercarrachos. Tamén usan o correo electrónico mediante o envío de arquivos autoexecutables contedores de virus ou de "avisos" de bancos, eléctricas, aseguradoras, compañías de telefonía, ... (como vemos todo queda en familia) con trampas de acceso a contas ou a espazos da área de clientes. A min escríbenme con frecuencia ao e-mail xentes moi atentas, identificadas con "nome e apelidos ou razón social", indicándome que teño unha factura pendente, ou que me remiten a factura da miña compra; todos eles, invariablemente, con un arquivo adxunto con extensión ".gz", que por suposto non abro.

        O mesmo ao través da mensaxería instantanea (Whatsapp, Telegram,...) coas mesmas técnicas que os e-mail ou os SMS. Aínda que tamén chamando a contestar a un WhatsApp interrogante procedente dun número que non temos na nosa axenda. Antonte, chegoume un moi curioso que a propia empresa de mensaxería detectou que podería ser spam. Esta mensaxe viña da número 62-882-2118-81221  onde me dicían "Hola, soy Beatríz. Que tal estás?" Era moi basto todo; porque se pulsabas a cabeceira onde estaba o número, resulta que este estaba identificado como dunha tal "Makeba". Coido que se contestara, viríame un facturón de datos por envío dunha mensaxe a un país estranxeiro cuxo receptor beneficiaríase da chamada; ou que tentaríanme enfiar polo cu dunha agulla como a aquel francés daquela película, da que non me lembro o título, que estaba ligando cunha muller africana branca e preciosa que resultou ser un xove negro cibercarracho, que traballaba para unha organización criminal, que se dedicaba a sablear a occidentais crédulos ou incáutos.

        En fin, coidado. Porque moitas veces incluso os que procuramos estar atentos a estas circunstancias caemos nas súas redes, quer por descoido, quer por andar con presas, quer por desprezar a eses FDGP.

        E, se estes cibercarrachos FDGP poden facer o que fan, imaxinade vos o que gobernos de delincuentes e criminais de guerra poderán facer coa Intelixencia Artificial. Xa hoxe xaquen teléfonos oficiais, crean imaxes irreais, intoxican a información con audios e imaxes,...

        Un saúdo.

  NOTAS.-

(*) FDGP = Fillos Da Gran Puta

Israel segue a asasinar palestin@s con total impunidade

 

    A día de hoxe, despois de ter destruído case na súa totalidade a Faixa de Gaza, impedindo calquera modo de vida civilizado nese lugar de Palestina, Israel segue coa súa labor xenocida ordenada polo seu goberno de nazis sionistas e levada a cabo con total impunidade internacional polo seu exército e os seus servizos secretos.

    Xa non se trata agora de combater o terrorismo de Hamás, que foi a escusa para o inicio da invasión e do xenocidio na faixa, senón que agora xa falan descaradamente de manter a perpetuidade a ocupación dos territorios palestinos (non só Gaza, senón a máis Cisxordania e Xerusalén Leste) e instalar neles a colonos sionistas, fascistas radicais, que xa na actualidade ocupan con total impunidade terreos e fogares de familias árabes, ás que expulsan impunemente, con violencia -incluso armada- e con apoio criminal da policía e o exército israelís das súa propiedades. 

        As vítimas dos nazis hitlerianos compórtanse coma os seus verdugos na Europa dos anos 1930 ao 1945 no que os criminais de guerra alemáns, franceses, austriacos, polacos, húngaros e doutros países europeos (agás os de España, que pola graza de Churchill, De Gaulle e de Eisenhower gozaron de total impunidade) foron xulgados e encarcerados para pagar os seus crimes contra a humanidade.

        Desde un primeiro momento era incomprensible que ese labor de xenocidio e perpetración de crimes contra a humanidade fora apoiado pola Presidenta da Comisión Europea e polo Presidente dos Estados Unidos de América (EUA), entre outros moitos dirixentes europeos e americanos. Incompresible incluso o veto dos EUA na Organización das Nacións Unidas (ONU) de condena dos bombardeos indiscriminados contra a poboación civil na Faixa de Gaza. E a posición de todos eses impresentables de falla de defensa do Secretario Xeral da ONU cando este foi agredido verbalmente e insultado polo goberno de Israel acusándoo de cómplice de Hamas.

        Mais vista a reacción da poboación a nivel mundial (incluso nos EUA) de condena do xenocidio e os crimes de lesa humanidade realizados polo goberno, o exército e os servizos secretos de Israel, parece que a hipocrisía do Presidente americano e do seu secretario de Estado saliron a relucir: por un lado non condenan os crimes de Israel contra Palestina, simplemente piden que "haxa un tregua" temporal, unha pausa dun xenocidio que posteriormente continuará, pero polo outro lado seguen a proporcionar armas ao estado xenocida para que continúen coa súa labor xenocida. Igualmente outros países europeos, entre os que esta o Estado Español, que seguen a proporcionar armas a Israel (no caso de Spain baixo a escusa infumable de que son contratos anteriores ao inicio do xenocidio contra a poboación de Gaza, como se fora nesa data na que empezou o xenocidio sionista contra Palestina).

        Un caso patético é o do presidente francés, que mentres se luce con declaracións de envío de tropas a Ucraína para parar a invasión rusa dese país, cala totalmente no xenocidio ocorrido en Palestina.

Por que non un novo Nüremberg?

        Na II Guerra Mundial, xente decente dos EUA e doutros países do mundo (por intereses propios tamén, todo hai que dicilo) aliáronse contra os afáns expansionistas de Hitler e contra o xenocidio dos xudeos europeos por parte deste e os seus aliados italianos e españois. Non dubidaron entrar nunha guerra que supuxo moitos sacrificios en vidas e quebrabtos económicos. E conseguiron derrotar aos criminais xermanos e doutros países da Europa e xulgalos con garantías no proceso de Nüremberg. 

        Non vou pedir desde aquí unha intervención militar armada en Israel. Porque a poboación civil israelí non o merece. Si merecen ser encarcerados de por vida todos os seus dirixentes políticos, militares e policiais responsables ou partícipes nos crimes contra a humanidade cometidos contra a poboación palestina. E iso pódese levar a cabo coa creación dunha forza internacional militar de intervención nos territorios palestinos liderada polas Nacións Unidas. Sei que é difícil, porque  están por medio gobernos que están a apoiar por activa ou por pasiva os crimes de Israel, pero non é imposible. Se interviron ilegalmente, saltándose todo o dereito internacional, en Libia e noutros países, porque non van intervir en Palestina, deter aos xenocidas israelís el xulgalos nun novo Nüremberg?

 

Por que a dereita e a extrema dereita gañan as eleccións portuguesas?

 

        O pasado domingo, día 10 de marzo tiveron lugar eleccións xerais no veciño país. A dereita política venceu nos comicios ás forzas da esquerda. Nin Bloco de Esquerda (BE), nin Partido Comunista Portugues (PCP), nin Partido Socialista portugués(PS) foron quen de superar as porcentaxes de votos acadados pola dereita da coalición Aliança Democrática (AD), o partido fascista Chega e outros partidos ou coalicións de orientación dereitista. Pero se pode preocupar que AD+ se fixera coa maioría dos deputados na cámara portuguesa, o realmente preocupante é o ascenso do fascismo de Chega, que conseguiu triplicar os seus resultados. Vexamos os resultados electorais segundo se presentaban no xornal portugués Público:

Evolución do voto en Portugal

        Os resultados en escanos parlamentarios habidos en Portugal, e as maiorías de goberno formadas en cada unha das lexislaturas poden darnos algunha pista sobre a razón do cambio total de voto desde a teórica esquerda cara á dereita representada pola Aliança Democratica (PSD, CDS-PP e PPM) e a extrema dereita do Chega. 

Lexislatura 2015-2022

        Na lexislatura resultante dos comicios realizados no ano 2015, cun Portugal fundido pola crise económica mundial provocada polo gran capital desde 2008, e pese aos 102 escanos acadados polo CDS-Partido Popular e os 5 do Partido Socialdemocrata (PSD), a dereita non foi quen de formar goberno.

        Foi o Partido Socialista, cos apoios do Bloco de Esquerda (BE) e da Coaligaçao Democrática Unitaria (CDU) formada polo PCP e Partido Ecologista-Os Verdes, que puido formar goberno ao sumar entre as tres forzas un total de 122 deputados. Aínda que o Partido Comunista e o Bloco de Esquerdas non formaban parte do goberno, se coñeceu a esa alianza de facto como o Governo da Gerigonça, que naceu dun pacto de lexislatura entre PSP, DCU e BE.

        Cun punto de partida moi negativo tanto no económico coma no social, o "Governo da Gerigonça" contribuiu a que a sociedade portuguesa, sobre todo as clases máis desfavorecidas, camiñara nunha senda de avance social con a diminución das grandes diferencias que a crise e as políticas do PSD provocaran. E, insisto, políticas de esquerda propiciadas pola forza do Bloco de Esquerda e da Coaligaçao Democrática Unitaria non pola vontade do Partido Socialista portugués.

        Nin sequera a aparición da pandemia mundial xerada polo COVID-19 freou os avances sociais que desde o lexislativo portugués se promulgaron coa forza do BE, CDU e PS, que xuntos conseguiron e que, co empuxe decisivo de BE e CDU, se centraron en procurar un maior benestar para as clases populares, impedindo medidas que puideran afondar aínda máis as diferencias entre a poboación do país.

        A pesares de ser moitas das medidas lexislativas de carácter social forzadas polo peso definitorio que na Assembleia da República (o parlamento portugués) e na Gerigonça tiñan o Bloco de Esquerda e a Coaligaçao Democrática Unitaria, os méritos desas políticas populares foron atribuídos pola poboación ao Partido Socialista, como se puido ver nos resultados electorais do ano 2022, no que este último partido acadou a maioría absoluta no parlamento con 120 escanos.

Lexislatura 2022 - 2024

        Como adoita acontecer cando os partidos ou coalicións da dereita ou os partidos socialdemócratas obteñen maioría absolutas nos órganos lexislativos dos diferentes países da Europa, a maioría absoluta acadada no ano 2022 polo Partido Socialista de Portugal propiciou o inicio da contraofensiva liberal no país veciño. E, de paso (como tamén adoita acontecer), puxéronlle a alfombra vermella á dereita para o proceso electoral do ano 2024. 

        No Estado Español sabémolo ben. Temos exemplos abondo coas actuacións do PSOE durante o segundo mandato de Felipe González e co segundo mandato de Rodríguez Zapatero nos que o viraxe cara á dereita ultraliberal dos seus gobernos foi descarada e salvaxe, afondando nas privatizacións dos servizos públicos e facendo cada vez máis difícil as condicións de vida da clase traballadora e da pequena burguesía coa finalidade de contentar e servir aos intereses da oligarquía hispana e internacional.

        Liberados xa da necesidade de contar cos votos dos partidos progresistas para o gobernar, o Partido Socialista portugués iniciou unha gobernanza dirixida a contentar ás burguesías europeas e portuguesas establecendo prexudiciais medidas lexislativas para as clases populares. Comezaron, como marca o "catecismo" ultraliberal, cargándose os servizos públicos e propiciando as privatizacións nos servizos básicos que igualan ás persoas con independencia da súa procedencia de clase, como son a educación e a sanidade. Privatizacións e recortes na sanidade pública e no ensino público. Permisividade na planificación urbanística especulativa das cidades, creando un grave problema de acceso á vivenda para o conxunto da cidadanía, sobre todo para aquelas persoas de rendas medias e baixas ás que lle resulta practicamente imposible acceder ao alugueiro; e xa non digamos mercar unha vivenda en propiedade. Esta problemática non só se da en cidades coma Lisboa ou Porto con grande acceso do turismo internacional, senón no conxunto do Estado Portugués. A isto temos que sumarlle as políticas de contención salarial, tanto nos servizos públicos como nas actividades económicas privadas, amosando unha submisión total ás políticas ultraliberais ditadas desde o Banco Central Europeo e desde unha Comisión Europea (como xa fixera Rodríguez Zapatero no Estado Español) que supedita, esta última, o benestar e as condicións de vida dos europeos á estratexia militarista e imperialista dos Estados Unidos de América.

        Evidentemente o problema da vivenda é máis agudo en cidades coma Porto ou Lisboa, onde a xentrificación permitida polo goberno do Partido Socialista expulsou a moitos cidadáns da súa contorna de vida cotiá por mor do aumento dos prezos do alugueiro derivados da profusión de vivendas turísticas nacidas ao amparo da especulación do chan e da vivenda.

        No Estado Español, o goberno presidido por Pedro Sánchez non tivo máis remedio que adoitar certas medidas de carácter progresista pola presión exercida pola esquerda, tanto desde o propio goberno ao través da coalición entre Esquerda Unida e Podemos (sobre todo deste último) e das forzas parlamentarias progresistas que contribuíron a facilitar a súa formación de goberno. Non é que fixeran marabillas, pero algo fixeron sobre todo no ámbito da vivenda e da igualdade salarial e de dereitos entre homes e mulleres, así como o da diversidade e da identidade de xénero. Todo, hai que dicilo: coas caras longas dos dirixentes do PSOE. Fitos importantes, xunto coa tipificación dos ERTES, e do remedo de referir a suba das pensións a un índice que pretenden pasar polo Indice de Prezos ao Consumo (IPC) inventado para a ocasión para contentar aos tirios e aos troianos do entorno gobernamental.

Xa que logo...

        ...Hai que achacar a caída do PS portugués á corrupción que aconteceu na contorna da presidencia e que propiciou a dimisión do primeiro ministro e a convocatoria anticipada de eleccións? Eu coido que non, que o ascenso da ultradereita de Chega e mantemento da dereita coligada en AD foi o froito das políticas ultraliberais adoitadas polo Partido Socialista (PS) portugués ao amparo da súa maioría absoluta.

        É a triste e repetida historia dos autodenominados partidos socialistas en Europa (Grecia, Italia, Estado Español, Francia,...), que engalanan aos seus países coa alfombra vermella pola que a dereita vai entrar triunfante a rematar a faena iniciada por eles; faena que en ocasións remata coa desaparición do partido "socialista" de turno. O problema é que se presentan como partidos da esquerda cando na realidade non son máis que, como as dereitas clásicas e as fascistas, servidores dos intereses da oligarquía internacional; e neste labor de engado teñen a importante colaboración dos medios de prensa, radio e televisión que, maioritariamente, son propiedade da burguesía e/ou dos fondos de investimento beneficiados polas políticas ultraliberais.

LIBERDADE PARA ASSANGE!

 

 

        Doutra volta os tribunais británicos vanse pronunciar sobre se Julian Assange debe ser extraditado ou non aos Estados Unidos de América (EUA), onde vai ser xulgado por "traición" e onde pode ser condenado a morte. Hai que sinalar aquí que a "traición" que se lle atribúe ao ilustre personaxe sueco consiste en facer públicos os documentos da propia administración estadounidense no que se describen plans e accións criminais cometidas polo exército americano, e os contratistas por el seleccionados, en Iraq e que constitúen flagrantes violacións dos dereitos humanos e mesmo crimes contra a humanidade tal e como están contemplados na lexislación internacional.

            A estes dirixentes civís e militares dos Estados Unidos de América, que se autoproclaman "defensores da liberdade" pero que non son máis que uns criminais sen escrúpulos, non lles bastou con utilizar aos seus servizos secretos (a famosa C.I.A.-Compañía Internacional de Asasinos) para facerlle a indecente e cheirenta montaxe que lle fixeron a Assange en Suecia de cara a acadar a súa extradición. Supoño que esa mascarada foi realizada coa colaboración de elementos corruptos da policía, da xudicatura e da política suecas (cousa que se podía deducir sen esforzo das novas publicadas pola prensa europea nada sospeitosa de ser "anti-americana" polo fedor que a montaxe botaban) e, posiblemente, millonariamente recompensada. Iso levou consigo a peticións de extradición de Assange, que vivía en Inglaterra, a Suecia para xulgalo por un algo que non cometeu, que foi fabricado artificialmente.

           Afortunadamente un goberno ao servizo do seu pobo, o de Ecuador daquel entón, acolleu ao líder de Wikileaks (cuxo enderezo web, se non está bloqueda polos criminais, é https://www.wikileaks.org)  dándolle asilo político na súa embaixada. Alí estivo a vivir e a ser vixiado por distintas bandas de criminais dos servizos secretos de diversos países ata que un cambio no goberno do Ecuador (que pasou a estar formado por servís escravos dos EUA) decidiu entregalo ás autoridades británicas.

            Encarcerado e xulgado en numerosas ocasións polos tribunais do Reino Unido, cun cada vez máis deficiente estado de saúde debido ao longo período de illamento na embaixada de Ecuador e nas cárceres inglesas (sen descartar os malos tratos por parte dos servizos secretos e da CIA), Assange está agora pendente do pronunciamento dos tribunais británicos sobre a súa extradición.

            Conscientes do ataque á liberdade de expresión por parte dos tribunais británicos que suporía o acceder á extradición de Julian Assange aos EUA; e conscientes do que a Assange lle podería ocorrer no "país da liberdade", os movementos pola liberdade e as liberdades democráticas estase a mobilizar no Reino Unido contra ese proceso de extradición. Existe un serio perigo de que Assange poida ser condenado á morte; de que os tribunais dos EUA condenen á liberdade de prensa e de información á pena de morte. E iso sen deixar de considerar que entre a súa chegada a os EUA e o seu xuízo non poida sufrir un "accidente conveniente" ou unha agresión doutro "preso descontrolado" que remate coa vida de Assange (lembremos o caso de Oswall, presuto culpable, e Rubi, que disparou mortalmente ao primeiro, no entramado do asasinato de John Kennedy).

            Condenar a Julian Assange non é máis que iso: matar ao mensaxeiro e deixar libres e sen castigo aos verdadeiros culpables das aberracións e os crimes feitos públicos por Wikileaks.

        Así que desde aquí ESIXIMOS LIBERDADE PARA JULIAN ASSANGE. Esiximos o respecto ás liberdades democráticas, aos dereitos humanos e ao dereito de autodeterminación dos pobos, sen tutelas de ningún país imperialista que coarte a súa liberdade e a dos seus cidadáns.

 

Galiza defende a súa sanidade pública das agresións ás que a somete o Partido Popular

         

        O pasado día 4 de febreiro unha gran parte da poboación da Galiza desprazouse cara a Santiago de Compostela e botouse á rúa en defensa dunha sanidade pública que está a ser, esnaquizada e vendida polo Partido Popular en pequenos cachos, ou en grandes lotes, ás grandes compañías que negocian e fan da sanidade e da saúde da poboación (que pode pagala) un obxecto de negocio. Lotes de venda e privatización que levan incluídos todos aqueles servizos precisos para que calquera servizo que teña por centro a prestación de servizos de saúde poida funcionar cuns mínimos aceptables: aparcadoiros, servizos de limpeza, servizos de laboratorio, servizos de ceas e xantares aos doentes ingresados, servizos de ambulancias, etc.

        Contrariamente ao que afirman desde a Consellería de Sanidade e doutras instancias da Xunta de Galicia e do Partido Popular (cuxas consignas son estendidas e repetidas de forma reiterada e insidiosa unha e outra vez polo lixo mediático -a maioría da prensa editada na Galiza, tanto en papel coma en edicións dixitais- , que secunda e anima as políticas seguidas polo mencionado partido) a manifestación é un acto que forme parte de ningunha campaña electoral "da esquerda" pois estaba xa convocada moito antes de de o incompetente que preside a Xunta de Galicia tivera convocado as próximas eleccións do 18 de febreiro.

        Numerosas plataformas cidadáns que velan pola sanidade pública e procedentes dos máis distantes recunchos do país, numerosas asociacións de pacientes, numerosas asociacións e sindicatos médicos e de enfermaría, sindicatos de clase, colectivos representativos de xubilados e das persoas maiores, colectivos de enfermidades determinadas e/ou raras,... É dicir unha ampla representación de toda a cidadanía galega ten participado na mobilización convocada por SOS Sanidade Pública o pasado día 4 de febreiro en Compostela, sen distinción de ideoloxía, con toda a pluralidade que pode darse nun país coma o noso. Dende Ferrol ata Valdeorras, dende Ribadeo ata A Garda, dende o Cabo Ortegal ata Verín, dende a Costa da Morte ata A Mezquita e Navia de Suarna... veciños e plataformas diversas estaban presentes na que resultou ser unha grande mobilización cidadán en contra das políticas de desmantelamento da sanidade pública que está a levar a cabo o Partido Popular.

        Políticas sanitarias da actual Xunta de Galicia de depredación do público, para favorecer ás compañías aseguradoras de saúde, favorecer ás compañías de servizos médicos privados (que supeditan a saúde da poboación á saúde das súas contas de resultados) e favorecer ás multinacionais farmacéuticas, que ven nos sistemas de saúde baseados na atención medicinal sistemática unha fonte de grandes ingresos que un sistema público de saúde baseado na prevención non lles proporcionaría. Unhas políticas que, como noutros eidos da gobernabilidade da Galiza, son produto non só da vontade dos gobernantes senón da aceptación das presións exercidas polas grandes corporacións industriais, fondos de investimento e corporacións bancarias, impulsoras estas últimas de coñecidas aseguradoras de saúde.

        Máis estes depredadores do público non están sós. Teñen o apoio de numerosos grupos de comunicación que non dubidan en minimizar, ocultar, retorcer a información ou -nalgún caso- directamente mentir sobre todo aquilo que poida prexudicar dalgún xeito á dereita económica e á dereita política. E, sen medo a errar, podemos afirmar con rotundidade que neste tesitura están a case totalidade das cabeceiras editadas en Galiza que teñen como soporte o papel, así como algunhas emisoras radiofónicas locais (integradas ou non en cadeas estatais). Por suposto que xa non falamos daquelas xeradoras de novas ligadas á RTVG, onde a manipulación diaria das novas en favor do Partido Popular é máis que evidente como denuncian os seus propios traballadores e as súas traballadoras. Mais que unha cadea pública, a RTVG parece unha empresa particular que actúe coma voceira e propagandista do Partido Popular na Galiza.

E que dixeron os principais xornais da Galiza, editados en papel, sobre a mobilización?

        Non hai mellor forma de demostrar a ligazón ideolóxica dun xornal, aliñada ou non co Partido Popular,  así como o respecto que lle teñen ás persoas que mercan o xornal para se informar, que ler o que din nas súas portadas a respecto da grande mobilización social en defensa da sanidade pública acontecida ese 4 de febreiro en Santiago de Compostela. Vexamos o que nos din as portadas dalgúns dos máis importantes medios editados en papel na súa edición do día 5 de febreiro.

(No caso de que as portadas inseridas no texto non se vexan ben, poderemos abrilas en imaxe pulsando sobre o título do xornal)

1. Empezaremos pola portada de La Voz de Galicia. 

    Como podemos observar, este xornal réstalle importancia á mobilización popular en defensa da sanidade pública. Este é un xornal, adscrito a un grupo de comunicación propiedade dun personaxe coruñés coñecido polas súas ideas de dereita extrema, cuxos principais columnistas teñen a mesma adscrición e/ou son propagandistas militantes en favor do Partido Popular.

    Pois ben (e como non podía ser doutro xeito) segue consigna adoitada polos conselleiros e o Presidente da Xunta de Galiza, do Partido Popular,  de atribuír a autoría e convocatoria da manifestación á esquerda e poñéndoa coma un acto de campaña electoral, obviando que nela ten participado un amplo espectro ideolóxico e que foi convocada por SOS Sanidade Pública con bastante anterioridade á convocatoria electoral.

    Pese a ser o máis importante e relevante acto cidadán acontecido ese día na Galiza o espazo que lle asigna é mínimo e no recuncho inferior dereito da portada, cunha pequena foto, na que nin sequera se amosa o motivo da mobilización, e un titular que supón unha clara manipulación da realidade ao ligalo á esquerda política e á campaña electoral (manipulación de libro). Non sei cal sería o contido interior da nova (se é que aparece); pero como xa teño dito en numerosas ocasións eu os xornais os leo e os merco para me informar; e neste caso, por moito que me interesara saber o que dixo, a cousa só podía tela lido ben mercando o xornal ou ben subscribíndome á edición electrónica. E non é cousa de tirar os cartos. Por desgraza unha parte dos meus cartos fan parte das elevadísimas subvencións e pagos por publicidade que este grupo de comunicación recibe da Xunta de Galicia. E, neste intre non sei si tamén ten a Xunta, ou calquera dos organismos dela dependente, subscricións de numerosos exemplares deste xornal que van parar aos lugares máis variados.

2. Seguiremos pola portada do Faro de Vigo.

    Neste xornal do grupo Prensa Ibérica, que pon a nova nunha tira por baixo da cabeceira, con fotos a ambos lados do titular pon un titular irreal e, tamén, coincidente coa mensaxe que en días anteriores e posteriores lanza o Partido Popular: "La sanidad entra en campaña como arma de desgaste". Evidentemente, a sanidade non entrou en campaña; as numerosas e plurais organizacións que conforman SOS Sanidade Pública, convocantes da mobilización, levan anos esixindo unha mellor sanidade pública e opoñéndose ao desmantelamento que o Partido Popular está a realizar con ela en favor da privatización. Notar que é o Faro de Vigo outro dos grandes beneficiados polas subvencións e pagos por publicidade realizados pola Xunta de Galicia e outros organismos dela dependentes.

3. Ímonos agora a Ourense a ver que pasa con La Región.

Neste xornal o máis importante acontecemento social acontecido ese domingo na Galiza nin sequera parece merecer unha simple mención na súa portada.

Pese a ser un xornal que maior lectura ten en toda a provincia, e pese a ser toda a súa poboación afectada de forma negativa polos recortes da sanidade pública, tanto na atención primaria como na hospitalaria, parece que non queren informar aos seus lectores do que ocorre na Galiza. Os tres hospitais públicos da provincia con recortes, desmantelamentos e unhas listas de espera insoportables; a súa atención primaria esnaquizada, con falta de médicos de familia e pediatras; os tempos de espera para consultas insoportables... Pero este xornal non lle conta ás persoas que o len, polo menos na primeira páxina, que milleiros de concidadáns seus galegos se desprazaron a Compostela para esixir un troco nas políticas sanitarias da Xunta de Galicia.

        Certo é que posiblemente este xornal non podería subsistir de non ser polas subvencións, publicidade e subscricións coa que anualmente o rega a Xunta de Galicia que rexenta o Partido Popular.

        Non sei se nas páxinas interiores di algo, máis non me estrañaría que non o fixera; e se o fixo, vaia vostede a saber cal foi o enfoque da nova; aínda que imaxino que estaría arredor da consigna de todos os demais e do Partido Popular. Mentiras.

4. Para ver como se informa á cidadanía lucense que mellor que ver a portada de El Progreso?

    Titular a unha columna en pequeniño, debaixo dunha nova destacada referente ao Consello Xeral do Poder Xudicial e outra referente á unha publicación sobre Umbral.

    Aínda que o gran titular político está referido á campaña electoral e ao debate a realizar na TVG a medida de Alfonso Rueda, a referencia á mobilización á que nos estamos referindo, aínda restándolle importancia á súa magnitude podemos dicir que é, dos analizados ata agora, o máis acaído na súa formulación; simplemente se dedica a dicir en formato inversamente proporcional á magnitude do evento que "miles de personas se concentran para exigir mejoras en la sanidad". (exceptuamos La Región que, como temos visto, silencia a información na súa portada).

5. Que pasa por Santiago? El Correo Gallego.

     Xornal do grupo Prensa Ibérica, como o Faro de Vigo e La Opinión de Coruña, que ten unha grande implantación en toda a comarca da Mahía e na de Arousa. Fonte de información para gran parte da cidadanía deses territorios.  E, amais, un dos grandes beneficiarios da percepción de fondos públicos destinados pola Xunta de Galicia do Partido Popular á prensa por diversos conceptos.

    A este xornal, a diferenza dos seus curmáns de grupo de comunicación,  non lle queda máis remedio que poñer na primeira plana o gran acontecemento social acontecido en Santiago: a marcha en defensa da sanidade pública. E así é como titula con letra de tamaño medio (e debaixo do destaque das serias estupideces atribuídas a Núñez Feijóo, destacadas con letra grande).

        E cando digo que "non lle queda máis remedio" refírome a iso. Que lles parecería aos lectores santiagueses dese xornal se non fixera referencia ao maior acontecemento ocorrido nesa cidade no día anterior? Non o entenderían.

E 6. La Opinión- A Coruña  e Diario de Pontevedra.

        Estes dous xornais editados en papel non teñen tanta relevancia a nivel de lectores e lectoras como os citados con anterioridade, pero si unha certa implantación nas cidades nas que son editados. Para ver as súas portadas do luns 5 de febreiro basta con pulsar sobre o nome de cada un deles.

        O primeiro, La Opinión - A Coruña é outra das cabeceiras propiedade de Prensa Ibérica. E como se pode ver na súa portada so aparece unha pequena referencia (e medio oculta) ao importante acto de defensa da sanidade pública acontecida o día anterior en Santiago, misturada cos grandes titulares das tontalladas de Núñez Feijóo. Pura propaganda do Partido Popular en portada, disfrazada de nova. Vale, estamos nas vésperas do Antroido.

        No que se refire ao Diario de Pontevedra, dicir que se menciona que "miles de personas defienden en la calle la sanidad pública gallega", mais no mesmo nivel e coma nova inicial de portada (supoñemos que coma contraposición da primeira) fala de que "el nuevo hospital de Pontevedra, en el que se han gastado ya caso 90 millones, culmina su fachada". E isto ocorre nun xornal cuxa área de influencia situase na capital da provincia e nunha área de saúde que presenta un dos maiores problemas de atención sanitaria pública de toda Galiza. Ao mellor é que van colgar da fachada do hospital aos pacientes que non caiban nas habitacións ou non teñan atención médica nas súas vilas.

        En fin, este é o panorama informativo que temos nos xornais máis lidos na Galiza e que se editan en papel. E que, evidentemente, están en campaña electoral en favor do Partido Popular. Para estar informados.

Agradecemento da plataforma SOS Sanidade Pública.

        Para rematar, poñer a nota emitida por SOS-Sanidade Pública o pasado 6 de febreiro en agradecemento a todas as persoas e entidades que participaron na gran mobilización en defensa da sanidade pública o pasado domingo 4 de febreiro.