Por que non se matan entre eles?

 

            No transcurso das intervencións militares habidas nos distintos países do mundo por exércitos doutro país estranxeiro puidemos ver como as principais vítimas deses ataques son civís non combatentes, principalmente aquelas persoas que menos capacidade teñen de refuxiarse das balas ou das bombas dos países que os agriden. E esas vítimas principais adoitan ser as crianzas, as mulleres e as persoas anciás.

A violación por parte dos exércitos do Carto Convenio da Convención de Xenebra, que prohibe a agresión á poboación civil e convirte estas agresións en crimes de guerra, ten carácter xeneralizado nas intervención das milicias en terceiros países. Isto converte aos mandatarios que ordenan esas agresións –seguindo a letra do mencionado convenio- en criminais de guerra.

A Convención de Xenebra.

Lembrar que a chamada Convención de Xenebra, que consta de catro convenios, naceu despois da Segunda Guerra Mundial por mor das atrocidades cometidas ou ordenadas polos distintos exércitos e autoridades civís ao longo das dúas grandes guerras mundiais. Transcribo literalmente dende a Wikipedia o relativo ás poboacións civís contido no Carto Convenio de Xenebra e que se quería evitar con posterioridade á súa redacción:

“Para os castigos colectivos, os redactores dos Convenios de Xenebra tiñan presentes os asasinatos de represalia da Primeira e da Segunda Guerra Mundial. Na Primeira Guerra Mundial, os alemáns executaron aldeáns belgas en represalia masiva pola actividade dos Movementos de Resistencia durante a Violación de Bélxica. Na Segunda Guerra Mundial, os nazis levaron a cabo unha forma de castigo colectivo para reprimir a resistencia. Pobos, cidades ou distritos enteiros eran responsables de calquera actividade de resistencia que alí tivese lugar. Tamén se dirixiu unha preocupación adicional cara aos bombardeos atómicos estadounidenses de Hiroshima e Nagasaki, que, á súa vez, causaron morte e enfermidades a millóns de civís xaponeses, así como aos seus descendentes [sic]. Para evitar estas situacións, os convenios reiteran o principio de responsabilidade individual. Un comentario do Comité Internacional da Cruz Vermella (CICV) sobre as Convencións sinalou que nun conflito as partes recorren a miúdo a ‘métodos de intimidación para asustar á poboación’ coa esperanza de evitar actos hostís, pero tales prácticas ‘atacan por igual a culpables e inocentes, isto é contrario a todos os principios baseados na humanidade e na xustiza’.”

Agresións contra a poboación civil.

Sen ánimo de ser exhaustivos, imos facer un breve recorrido polas agresións á poboación civil cometidas e ordenadas e dirixidas por militares e/ou gobernantes civís. 

Para non irmos máis atrás imos empezar pola chamada guerra dos Balcáns, acontecida entre os anos 1991 e 2001, que acabou coa descomposición de Iugoslavia en numerosos países e na que se cometeron numerosos crimes de guerra contra a poboación civil, moitos deles xa xulgados e condenados os considerados culpables dos mesmos e outros aínda pendentes de xuízo ou, simplemente, ocultos en función dos intereses dos distintos países implicados no estalido ou no desenvolvemento do conflito.

Segundo o Carto Convenio da Convención de Xenebra mencionado con anterioridade podemos considerar como unha vulneración do dereito internacional e da citada convención o bombardeo de Belgrado pola OTAN no ano 1999 sen o permiso (necesario) da ONU, onde houbo numerosas vítimas civís. Culpables: mandos militares e civís da OTAN e gobernantes dos diferentes países que conforman esa organización militar, entre os que está o Estado Español.

Outra agresión significativa contra a poboación civil é a cometida polos Estados Unidos de América (EUA) no bombardeo e a ocupación de Iraq na chamada Segunda Guerra do Golfo. Unha violación contra a poboación civil seguida doutras moitas ao longo de toda a invasión e posterior ocupación de Iraq polos EUA e os seus aliados. Non cabe dúbida de que podemos cualificar coma criminais de guerra a todos os gobernantes dos EUA e a todos os xefes militares que durante a duración do conflito deron as ordes de cometer tales crimes, así coma aos oficiais e soldados que os cometeron. Temos que recordar aquí ao cámara español Couso que foi vítima dun deses numerosos crimes cometidos polos EUA e os seus aliados. A día de hoxe todos eses crimes están sen xulgar e os seus responsábeis sen castigo. En troques, están xulgados e condenados algúns dos que, desde dentro das organizacións criminais armadas e regulares  responsábeis das agresións ou desde outros foros civiles, denunciaron violacións de dereitos humanos denunciaron eses crimes contra a humanidade, como o soldado Maining do exército dos EUA ou Julian Assange de WikiLeaks.

Outros dos numerosos crimes de guerra que incorren na violación da Convención de Xenebra son os cometidos por Siria e Turquía contra a poboación do Kurdistán, tanto nas propias guerras que eses países manteñen na actualidade contra os movementos de liberación kurdos como na máis recente coñecida na que a milicia armada kurda combateu contra o integrismo islámico do ISIS establecido nas súas terras durante a guerra de Siria contra o movemento integrista (curiosamente apoiado pola CIA dos EUA) que quería derrocar a Bashar Al-Assad e establecer un estado islámico en Siria.

Os bombardeos de Rusia sobre Kiev para perfeccionar a invasión  ou de Ucraína sobre o Donbass coa finalidade de conquistar unha parte da Europa baixo soberanía rusa. Pero fundamentalmente quen sufre as consecuencias é a poboación civil non combatente. E súfrea de multiples e variadas formas: directamente polo efecto das bombas ou dos disparos do invasor/defensor, pola fame e a miseria que esas guerras armadas por xentalla indecente e cobizosa e os seus lambecús crean, polas enfermidades derivadas da escaseza de medicamentos e recursos que as guerras crean, pola explotación á que se ven sometidos por parte desa casta de voitres que sempre aparecen nas situacións de necesidade e miseria para aproveitarse das necesidades da poboación,...; ou mesmo pola obriga á que son sometidos numerosos civís a incorporarse aos exércitos baixo múltiples presións e ameazas para defender historias que obxectivamente non lle interesan nin lle van trocar a vida por moito que lles falen con verbas como “patria”, “valor”, “fronteiras”, etc. que so serven aos intereses duns poucos.

Pero as agresións contra a poboación civil máis dolorosas e cruentas habidas nos últimos tempos son as levadas a cabo polo exército de Israel contra a poboación Palestina na faixa de Gaza. O próximo 9 de outubro cumprirase un ano desde que o exercito israelí empezou a masacre de Gaza. En teoría este ataque fíxose para evitar que Hamas volvera a realizar unha ofensiva como a que o 7 de outubro de 2023 tivo coma vítimas decenas de mortos civís e, sobre todo, militares nos territorios palestinos ocupados por Israel próximos a Gaza, onde Hamas tomou centos de reféns, moitos dos cales aínda seguen no seu poder; o raro é que o Mossad non soubera que ese ataque da guerrilla integrista islámica palestina íase producir; e hai moitas razóns para crer que esa acción foi consentida coa finalidade non de protexer a Netanyahu, senón de propiciar o que a día de hoxe Israel está a facer en Palestina en todos os territorios que a ONU considera coma palestinos. A día de onte, segundo podemos ler nos xornais, o balance de vítimas civís xeradas polo xenocidio que exército, servizos secretos e gobernantes israelís están a cometer en Palestina cifrábanse en 41.802 persoas mortas e 96.844 persoas feridas, a inmensa maioría civís non combatentes, moitos deles crianzas, vellos e mulleres. Esta violación do Dereito Internacional e da Convención de Xenebra lévase a cabo mediante bombardeos indiscriminados sobre construcións civís, hospitais, escolas, campos de refuxiados, establecementos de organizacións humanitarias...; os soldados do exército de Israel disparan sobre criaturas indefensas, non respectan ás persoas mortas movéndoas de sitio, vexando os seus cadáveres e tentando ocultalos baixo os escombros dos edificios por eles derrubados non se sabe moi ben con que finalidade. Téñense novas de violacións sistemáticas de mulleres palestinas por parte de membros do exército de Israel; violacións aprobadas tácita e expresamente polos seus mandos intermedios e altos mandos. Eliminación física de xornalistas que pretenden informar ao mundo das atrocidades que o exército sionista está a cometer en toda Palestina, mais sobre todo en Gaza, e prohibicións da entrada de novos xornalistas independentes nos territorios ocupados.

Esta agresión xenocida e criminal ordenada polos gobernantes israelís e os altos mandos militares, secundada pola totalidade do seu exército de forma salvaxe sen distincións de escalas e graduacións é unha violación en toda regra da lexislación internacional sobre territorios, guerras e dereitos humanos. E os seus ordenantes responsables e os actores directos (como o foron os dirixentes nazis das SS e os seus membros sen graduación) deben ser xulgados coma o que son, criminais de guerra, e condenados pola súa conduta criminal. Tamén aqueles gobernos que dotan, ou permiten que se dote, ao exército de Israel das armas e bombas coas que ese xenocidio se está a levar a cabo deben ser xulgados e condenados coma cómplices dos crimes de lesa humanidade e de guerra.

E agora, debemos engadir tamén os bombardeos sobre a poboación civil do Líbano empezada días atrás polo exército de Israel.

Por que non se matan entre eles?

Por que ten que ser a poboación civil vítima da cobiza, da ambición de riqueza sen límites, dos que manexan as vontades da utilización dos artefactos de matar? Por que non se matan entre eles e deixan que a poboación civil viva en paz? Por que ese afán de destruír as vivendas, as escolas, os hospitais, ...á xente que está sen ánimo de lucro nos distintos lugares axudando e tentando de garantir saúde, educación e benestar entre a poboación civil que despois vai ser agredida, acosada e bombardeada por eses criminais?

Gobernantes civís e xenerais, oficiais e suboficiais, soldadiños: gústavos a guerra? Pois cando teñades ansias de bombardear, mellor vos citades entre vos ou en grupos de animais de dúas patas semellantes, quedades en campo aberto (como nos tempos de María Castaña) e vos bombardeades, vos disparades e vos aniquilades entre vos. Pero deixade á poboación civil en paz. Xa ten bastante co seu traballo, con ter que coidar dos seus e levar o pan e a educación todos os días aos seus fogares. Por que ten a poboación civil, por riba, que aturar as estupideces duns personaxes que están ao servizo doutros máis poderosos e que utilizan as fronteiras, as armas e a morte como medio para agradar e satisfacer a cobiza de quen realmente os manda?

Porque os que dan a orde de bombardear e aniquilar á poboación civil, os que planifican a guerra, son os xenerais. Pero quen da o visto e prace para que eses bombardeos e ataques á poboación civil se materialicen son os gobernantes dos países que os efectúan ou atacan en cada momento. Eles, xenerais e gobernantes, son os principais responsables, son os criminais de guerra, os asasinos. Pero tamén o son os que, sabendo que se está a violar a lei, acatan as ordes de exterminio e ataque contra a poboación civil e os que cometen as atrocidades e falta de respecto contra a poboación non combatente. 

E non podemos esquecernos, e debemos poñer no mesmo plano criminal a aqueles que tendo poder para evitar as matanzas planificadas por gobernantes e militares non actúan para evitalas. Nin daqueles que sabendo que as armas que o seu país fornece a un agresor están a servir para cometer crimes de guerra, xenocidio ou exterminio sistemático. Tamén os gobernantes deses países son criminais de guerra. De igual forma, son cómplices de xenocidio e crimes de guerra aqueles gobernantes que prohiben que a súa poboación civil se pronuncie publicamente en contra ese tipo de prácticas.
 

 

 

 

 

 

 

Horroroso panorama!

 

        Si, horroroso o panorama destes últimos días (de hai quince días para aquí, máis ou menos) e do que levamos desta semana. Tanto no nivel internacional coma no estatal ou o galego. Imos mencionar algún dos temas que marcaron eses días (e digo "algúns" porque seguro que voume esquecer dalgún importante):

1.- Altri e a Xunta de Galicia-Partido Popular

        As declaracións da Conselleira de Medio Ambiente da Xunta de Galiza desdeñando todos aqueles estudos sobre o impacto económico e social da instalación de Altri na Galiza que non se amosaran favorables á súa instalación. Dicía esa señora -impresentable ao meu modo de ver as actitudes dos cargos públicos- que eles xa tiñan os seus estudos (os favorables, por suposto; procedentes da propia empresa que quer fondos públicos e doutras fontes descoñecidas). Eu non sei que hai, se actual ou futuro, pero a min este descarado intento de meter Altri en Palas de Rei lémbranme as políticas de Feijóo e da que foi súa Conselleira de Medio Ambiente respecto aos eólicos e que rematou de alto cargo empresarial en Greenalia. Mais o ardor da actual Conselleira na defensa da instalación de ALTRI (eu a denominaría Conselleira de Destrución do Medio Ambiente polas súas políticas encol das mineiras contaminantes, de celulosas e destrutoras do bosque autóctono), xunto coa Conselleira de Industria (ou desindustrialización?), preocúpanme moito; parece como se se xogaran moito do persoal no intento; ata o punto de aturar os efectos negativos que ese tipo de industrias ten para a contorna e para o conxunto do país.

2.- Venezuela para aquí, Venezuela para alá.

        Segue o balbordo sobre Venezuela entre o Partido Popular e o PSOE. Os primeiros incorporando o tema ao debate interno desde un presunto punto das liberdades democráticas e a relación con terceiros países. Unha actitude que colide de fronte, con forza e moito estrondo coa súa propia política cara a Israel, Arabia Saudí, Emiratos Árabes e, en xeral, cara a todo canto ditadorzuelo ou "reyezuelo" sátrapa que hai polo mundo e que practica políticas ultraliberais, xenófobas e/ou represivas que reciben o apoio explícito do Partido Popular ou a súa calada por resposta. O PSOE botando balóns fora e dicindo que eles alíñanse coas políticas da Unión Europea e que a les non lle treme a man á hora de facer coa oposición venezolana o que non fan cos perseguidos magrebís, saharauis e africanos en xeral: darlle asilo político;

 3.- A Xunta de Galicia fai caixa a conta das persoas dependentes.

        Outro dos temas é o denunciado polos Directores e Directoras de Servizos Sociais sobre o aumento das persoas en situación de dependencia na Galiza, a diminución dos orzamentos da Xunta de Galicia-Partido Popular dedicados ás persoas dependentes e o aumento dos orzamentos que a Xunta recibe do Estado para este fin. Resultado: a Xunta de Galicia-Partido Popular está a facer caixa a conta das persoas en situación de dependencia. E eles, tan sen vergonzas coma sempre, o negan! E, tamén, coma sempre bótanlle a culpa ao goberno central. Iso si, mentres tanto establecen vantaxes fiscais para os máis ricos e para as empresas que controlan o xogo e os casinos na Galiza diminuído os seus impostos.

4.- Invasión do Líbano polo sionismo nazi e criminal

        E, quizá o tema máis importante acontecido nos derradeiros días: a criminal escalada masiva de bombardeos do Estado de Israel sobre o Líbano, un país soberano, causando centos de mortes (homes, mulleres, nenos, anciáns) coa escusa de "rematar con Hezboláh. Como xa teñen feito en Palestina (Gaza, Cisxordania e Xerusalén Leste), o exército criminal e o Mossad israelís, todos eles xenófobos nazis comandados por xenerais e oficiais nazis e por un goberno nazi presidido por Netanyahu (todos eles criminais de guerra), seguen a mesma técnica e escusas que utilizaron para masacrar á poboación palestina de Gaza, que están a usar en Cisxordania para expulsar dela á poboación palestina e entregarlle as súas pertenzas a colonos nazi-sionistas e, tamén, seguen a utilizar en Xerusalén Leste contra palestinos e palestinas.

        Esta escalada, amais de supoñer unha creba da lexislación internacional -unha máis das realizadas polo Estado de Israel desde a súa existencia- e unha violación da Carta das Nacións Unidas sobre os Dereitos Humanos (como xa acontece en Palestina), ten o perigo dunha escalada bélica internacional centrada no Oriente Medio, con participación de países con un alto potencial nuclear (Israel, Irán, Estados Unidos de América-EUA-) e que influiría nunha perda calidade de vida da maioría dos cidadáns do mundo que recaería fundamentalmente sobre as clases populares. Igualmente, contribuiría ao enriquecemento da xentalla máis indesexable do mundo e a unha meirande fenda económica entre as persoas e os países.

        Diante desta situación, unha vez máis, os países da Unión Europea (UE) e de América do Norte (agás México) miran para outro lado ou buscan responsabilidades onde non as hai. O que fixeron nas primeiras horas foi pedir a Irán e a Hezbolá que "manteñan a calma". De Israel, que é o Estado agresor é quen viola a lexislación internacional, esa banda de sen vergoñas non din nada. Parece que a última hora si que se dirixen a Israel "a ver se pode parar"; pero de medidas contra a invasión dun país soberano coma Líbano, nada. Merecen os israelís o mesmo tratamento que os rusos diante da invasión de Ucraína, pero para EUA e a UE parece que hai cidadáns de primeira e de segunda (ou dos que podemos enriquecernos e dos que non).

        Mais de todas estas posicións dos países ricos sobre a invasión de Líbano e o xenocidio palestino, hai que destacar a actitude dos civís e militares que gobernan os Estados Unidos de América (EUA) e dalgún outro, que mentres falan e falan coa boca pequena seguen a proporcionar o armamento co cal Israel está a perfeccionar o xenocidio palestino en Gaza, Cisxordania e Xerusalén Leste, a sementar terror en Líbano e a violar as leis internacionais. Esta actitude os confirma coma cómplices dos crimes de guerra e do xenocidio cometidos polo goberno, exército e Mossad; e, polo tanto, podemos cualificalos como criminais, e así o facemos.

5.- Para rematar.

        Como dixen nun inicio, algo importante queda por mencionar. Agora mesmo me ven á cabeza os inmensos incendios forestais que asolaron Portugal. Moito ten que ver esta problemática coa eucaliptización e a plantación de especies forestais que favorecen os incendios, e que empresas como ALTRI, ENCE ou Navigator potencian para favorecer os intereses económicos dos seus propietarios pero que causan máis prexuízos que beneficios nas áreas xeográficas afectadas por esas plantacións. Non é certo que creen riqueza; son industrias de enclave onde so se fai a primeira transformación da materia prima e os procesos máis contaminantes; industrias que xeran un escaso valor engadido, precisamente por iso; que provocan toda unha xeira de externalidades negativas (ecolóxicas pola desaparición de especies forestais e animais, de destrución de economías rurais asentadas, de destrución de superficies adicadas á obtención de pastos ou forraxes para a alimentación animal, de destrución de recursos pesqueiros e marisqueiros e postos de traballo ligados ao mar) e de despoboación do medio rural que fan que a presenza deste tipo de industrias xere graves prexuízos económicos e sociais. Tanto en termos de custes reais como en termos de custos de oportunidade, ese tipo de industrias son unha carga de profundidade con efectos destrutivos inmediatos e peores efectos destrutivos futuros contra a vida humana.

Venezuela: (?) ou (!) ...(e 2)

 

    Este artigo é un complemento (ou actualización) do publicado neste espazo o pasado día 11 baixo o título de “Venezuela: (?) ou (!)” .

O Congreso aproba unha resolución favorable ao recoñecemento de Edmundo González.   

    O pasado 11 de setembro, o Congreso dos Deputados debateu e aprobou unha resolución proposta polo Partido Popular pola que se instaba ao goberno do Estado a recoñecer a Edmundo González coma vencedor nas pasadas eleccións venezolanas. Foi aprobada cos votos da extrema dereita e dos partidos de dereitas Coalición Canaria e Partido Nacionalista Vasco (PNV).

        Os votos deste último non se sabe moi ben a que viñeron, sendo este partido un dos que compoñen -polo menos ata este intre- o entorno de apoio ao goberno, aínda que sexa non tanto polo cariño cara aos partidos que conforma o goberno como por non ter que apoiar un goberno participado polo partido fascista Vox. Desde logo as explicacións achegadas polos voceiros do PNV non son nada claras ao respecto; non explican nada.

        Máis se votamos unha vista ao pasado do partido nacionalista vasco igual podemos aproximar unha explicación. Lémbranse vostedes de JonJosu Imaz? Pois ben, este señor, importante membro da casta empresarial vasca, foi unha persoa con cargos de relevancia moi importante dentro do PNV e no Goberno Vasco; tan relevante que chegou a ser presidente do Euzkadi Buru Batzar (comité Executivo do PNV), é dicir, o máximo cargo político persoal do partido con carácter executivo. Na actualidade é Conselleiro Delegado de REPSOL, unha das máis importantes petroleiras mundiais e con intereses nos xacementos petrolíferos de Venezuela nacionalizados na época de Chávez; e, polo tanto, cargo executivo dunha empresa á que as políticas dun goberno que pensa no seu país e non nos beneficios que lle poidan achegar persoalmente as petroleiras de países foráneos, a diferenza dos monicreques que compoñen as oposicións lideradas publicamente por Edmundo González e María Corina Machado. Vese que, aínda non exercendo cargos políticos no PNV, Jon Josu Imaz segue a mandar moito nese partido. Os motivos? Vaia vostede a saber.

         O goberno español segue nas súas trece: non recoñece a vitoria de Maduro mentres non faga públicas as actas que así o amosen, en concordancia coa posición maioritaria dos países integrantes da Unión Europea, pese á decisión do lexislativo. Xa fixeron bastante o ridículo, goberno español e Unión Europea, co do "presidente encargado" Guaidó. Pero a señora Ministra de Defensa Margarita Robles (o Margarita "la guerrera") tivo a pouca vergonza de cualificar publicamente a Venezuela coma unha ditadura (cousa que non fixo con Netanyahu nin sequera para condenar expresamente o xenocidio palestino) e tratar a todos os venezolanos acollidos no barrio de Salamanca madrileño como refuxiados políticos, cando moitos deles serían cualificados no noso país coma conspiradores golpistas. E, como se di popularmente, "armouse o belén".

A reacción de Venezuela á decisión do Congreso.

        Podemos cualificar as verbas do presidente da Asamblea Nacional venezolana de rachar todo tipo de relacións co Estado Español como totalmente fora de lugar, tanto polo fondo coma pola forma das súas palabras. E non o digo por defensa nacional, nin  orgullo patrio nin zarangalladas dese estilo, que a min tráenma frouxa e pendular (como diría un antigo e bo amigo meu). A min as verbas incontroladas deste home lémbranme a aqueles lambecús franquistas que aínda ían máis alá coa súa verborrea que o propio xefe da criminalidade, aqueles aos que toda a forza íaselles pola boca pero que andaban ao que máis lles conviña en cada intre; incluso pasándose de recios franquistas de pro a "demócratas de toda a vida". Non quero dicir con isto que Maduro sexa un criminal, pero si que dese presidente de asemblea eu non me fiaría moito, paréceme un deses tipos que vai coa árbore que máis sombra proporciona (estilo Feijóo, para entendernos). A esta situación temos que lle engadir as mencionadas declaracións de Margarita Robles.

        A seguir das verbas do personaxe mencionado anteriormente e das declaracións incendiarias da nosa "flamante"  Ministra de Defensa, o Goberno venezolano no día de onte chamou a consultas á súa embaixadora no Estado Español e citou ao embaixador español en Caracas. Isto non é máis, en principio, que unha chamada de atención de duración indeterminada ao goberno español.

        Este seguidismo do goberno de Maduro a respecto do presidente da asemblea venezolana pode ser contraproducente incluso para a súa causa e a súa reafirmación de soberanía. Pode xerar reaccións nada convenientes para Venezuela por parte doutros países, contribuír a un recruamento do bloqueo dos criminais e xerar unha situación de desesperación nas bases populares que hoxe apoian a Maduro. Coido que Venezuela ten que fiar moi fino, que non pode caer nas provocacións que o imperialismo e os seus aliados internos e exteriores van realizar. Igualmente de prexudiciais son as desmedidas declaracións (e o digo polo ton, non polos feitos que poden ser ou non ser) do equivalente ao noso ministro do interior.

E logo, con que (ou con quen) nos quedamos?

        De momento todo indica que Venezuela é unha democracia onde a oposición política pode agruparse, facer propaganda, presentarse aos procesos electorais e presentar alternativas contrarias ao réxime gobernamental. Que ao mellor é necesario afondar nos procesos democráticos e unha meirande transparencia nos resultados electorais? Non o sei. Como tampouco sei se os resultados electorais das presuntas actas mostradas polos partidarios de María Corina Machado e Edmundo González son verdadeiras ou fabricadas.  Unha cousa si é certa: que a dereita, cando os resultados electorais son moi axustados e non lle favorecen, sempre pon en dúbida a limpeza dos recontos. Pasou en Venezuela nos distintos procesos electorais, pasou nos Estados Unidos de América (EUA) cando Trump perdeu as eleccións contra Biden, pasou no Estado Español as veces que o Partido Popular andou moi axustado (que si INDRA, que si...). A eterna cantarela daqueles políticos que teñen aos países coma fincas da súa propiedade.

        Por outra parte, debemos preguntarnos se todo o acoso, bloqueo e as tentativas de trocar as relacións no poder político venezolano impulsadas desde os Estados Unidos de América están forzando ao goberno de Maduro a extremar o seu control de tal forma que na práctica se limitan unhas liberdades que de non ser así permanecerían.

         O Departamento de Estado dos EUA di que non, que eles non están montando golpes ou outros intentos contra o goberno venezolano. Pero xa é de coñecemento histórico común que a fiabilidade e credibilidade que teñen os contos dese Departamento de Estado dos EUA é nula; como tamén é nula a credibilidade dos distintos servizos secretos (de calquera país) que negan ter participado en actividades encubertas en terceiros países, sós ou en colaboración con outros servizos secretos.

Venezuela: (?) ou (!)

 

       Que é o que realmente pasa en Venezuela? Houbo “chanchullo” electoral? Son as actas presentadas pola oposición a Maduro falsificacións como este afirma? Son as afirmacións feitas desde o Estados Unidos de América (EUA) parte dunha campaña por manter e renovar os seus privilexios na rexión? Son as voces que en Europa se erguen contra Maduro parte da campaña dos EUA? Mais, que pintan en todo este panorama as declaracións feitas polo brasileiro Lula e outros dirixentes fiables de Latinoamérica considerando que Venezuela “debe facer públicas as actas”?

    Teño que confesar que todo este balbordo montado arredor dos resultados do proceso electoral venezolano do pasado 28 de xuño por unha parte me cabrea e, por outra, me mantén á expectativa e algo confuso. Sobre todo porque situacións, actitudes, acusacións, procedementos, etc., aínda que con moscas diferentes, son similares aos acontecidos nos pasados procesos electorais desde o primeiro mandato de Hugo Chávez. E o que é máis preocupante: a situación internacional na que terceiros países están a situar a Venezuela recae directa e negativamente sobre a cidadanía venezolana que está a ser sometida a privacións de todo tipo por decisións tomadas por persoas que non só non residen en territorio do país, senón que nen sequera teñen nacionalidade venezolana.

Un breve repaso aos mandatos iniciados por Hugo Chávez

          Dende a súa elección coma presidente no ano 1998, Hugo Chávez[i] dedicouse a poñer as riquezas e as potencialidades de Venezuela ao servizo dos seus concidadáns. Ata ese momento, no país rexido alternativamente polos social-cristianos, alianzas das dereitas ou polos autodenominados socialdemócratas, Venezuela era un país que tiña toda a súa riqueza natural hipotecada e ao servizo das grandes multinacionais norteamericanas. O seu petróleo, fonte de máxima riqueza servía para incrementar os beneficios das grandes petroleiras ianquis e para beneficiar economicamente a unha ínfima parte da poboación venezolana. O empobrecemento do conxunto da poboación do país era cada día maior; mentres a burguesía e os partidos clásicos (incluído o partido dos amiguiño socialdemócrata de Felipe González) seguían clamando contra as medidas de Chávez para facer recaer a riqueza das súas materias naturais no conxunto do país, así como das medidas previstas para facer medrar a calidade de vida dos venezolanos: expansión da educación, aumentos nos salarios mínimos, políticas de vivenda para as clases populares, reversión das licenzas de explotación dos ricos xacementos petrolíferos para que estes volveran á soberanía do país, cambios na constitución do tendentes a impedir o roubo legal da riqueza dos venezolanos, etc.

          Como era de supoñer, todo este tipo de medidas non eran aceptadas nin pola burguesía venezolana que se opoñía a perder os seus privilexios nin polo imperialismo dos Estados Unidos de América (EUA), principais beneficiados pola explotación dos pozos e dos xacementos petrolíferos e outras riquezas naturais do país nunhas condicións totalmente humillantes para o pobo de Venezuela, ao que ambos (EUA e oligarquía) querían manter nas condicións sociais e económicas de profunda pobreza e falta de instrución educativa.

          Este “descontento” das clases dominantes patrias e estranxeiras desembocou en múltiples intentos de desprestixiar internacionalmente ao goberno de Chávez e o dos seus sucesores, de declaracións do centro Carter[ii] sobre a falta de transparencia nos procesos electorais gañados por Chávez e de varios intentos de golpe de Estado organizados pola CIA (o primeiro intento de golpe de Estado no primeiro mandato de Chávez en combinación con algúns estamentos militares e as organizacións civís ao servizo dos intereses da alta burguesía e das multinacionais ianquis) con apoio da oligarquía venezolana. Moitos destes indesexables golpistas buscaron asilo nos EUA e na España; nesta última baixo o paraugas dos goberno do Partido Popular e na actualidade baixo a protección dos gobernos do PSOE.

          E así despois de cada proceso electoral: posta en cuestión dos resultados ou do proceso mesmo, tentativas de golpe de Estado, acusacións de represión cando os participantes ou dirixentes desas tentativas son detidos e xulgados, embargos ou incautacións en terceiros países de bens pertencentes ao pobo de Venezuela, campañas mediáticas dirixidas polo Departamento de Estado dos EUA e, ultimamente, replicada case ao pe da letra pola Comisión Europea e moitos dos gobernos de distintos países europeos. Un aspecto novo, aparecido no penúltimo proceso electoral de 2018, foi o recoñecemento de monicreques ao servizo dos EUA como mandatarios electos por parte dos países da UE, como é o caso do xa esquecido Guaidó (tristemente, tamén Pedro Sánchez e o goberno español da época recoñeceron a tal suxeito coma “presidente encargado”; cousa que non se sabe moi ben o que é nin o que pode facer, agás apropiarse de bens e fondos venezolanos depositados en terceiros países).

Son os desexos imperiais de Washington os condicionantes da situación venezolana?

          Situacións como as vividas polas persoas residentes na Venezuela de 2024 non unha novidade na Latinoamérica. Pola situación, que desde que Chávez accedeu á presidencia ata hoxe está a vivir o pobo venezolano, xa teñen pasado múltiples países do Sul e de Centroamérica cando as cousas non lle van ben aos EUA nas súas aspiracións de dominio xeoestratéxico ou de apropiación das riquezas naturais que pertencen aos distintos pobos dos países que conforma Latinoamérica, ao que os EUA consideran como o seu patio traseiro onde poden facer e desfacer ao seu antollo.

          Hai múltiples referencias na literatura política das distintas intervencións e secuestro da soberanía dos países de Latinoamérica polos Estados Unidos de América. Citar algúns deles: “Historia de las intervenciones EE.UU. en América Latina” de Carlos Hernández-Echevarría, publicado no ano 2019 no xornal dixital Rebelion; “Los ‘cambios de régimen’ propiciados por Estados Unidos. Antecedentes históricos”, de James Petras, publicado en Rebelion no mes de febreiro de 2019; “192 de intervenciones”, de Rodrigo Yedra, publicado en 2015 , no xornal Mirada al Sur (xa inexistente) e recollido nese mesmo ano polo xornal dixital Rebelión; “A 56 años del golpe militar. Relaciones peligrosas: Estados Unidos y el golpe militar”, artigo de Liliana O. Calo publicado no xornal La Izquierda Diario o 31 de marzo de 2020

          Cuba colonial, dos caciques o escravismo e a mafia ianqui,  Cuba de Castro (obrigada a botarse nas mans da URSS de Kruschev para poder manter a súa independencia), Nicaragua, Panamá, Ecuador, Venezuela, Chile, Arxentina, Colombia, Bolivia, Honduras, Brasil, Illa de Granada... todos eles países que teñen sufrido as tráxicas e dolorosas consecuencias da intervención directa ou encuberta e criminal dos Estados Unidos de América. Uns con intervención militar directa; outros sometidos a bloqueos, caos e potenciamento de golpes de Estado cruentos e sanguinarios (non estaría de máis repasar a obra “A doctrina do Shock”, da xornalista canadense Naomi Klein, moi documentada na “creación de ambiente” nos distintos países polos servizos secretos dos EUA para propiciar ditaduras militares ou simples cambios de goberno cara a outros que se preguen aos seus intereses).

          Entre os máis recentes, e que por cuestión de datas non están contemplados nos artigos máis arriba citados, podemos incluír os golpes xudiciais contra Evo Morales (Bolivia), a tentativa de golpe militar aos sucesores de Evo Morales, a destitución dun presidente electo de Perú mediante a técnica do lawfare; os múltiples intentos de golpe de Estado e de reverter -usando os apoios clásicos internacionais- os resultados das eleccións na Venezuela (e sempre coas mesmas escusas; e mesmo aquelas cuxos resultados foron contrastados por comisións independentes de observadores internacionais -non falo do Centro Carter, por suposto).

          Á vista dos precedentes, debemos pensar que efectivamente son os desexos dos EUA e da oligarquía multinacional de facerse coas riquezas petroleiras de Venezuela, así como os desexos da propia oligarquía venezolana de manterse nunha posición de parasitos ao servizo da nación imperial aínda a costa do empobrecemento da súa cidadanía, os que propician a situación actual e o bloqueo económico e político ao que os EUA e os seus socios europeos e latinoamericanos teñen sometido a Venezuela.

          E máis aínda se sopesamos a perda de poder, militar e económico, que os EUA están a ter no mundo. As ansias imperialistas dos americanos do norte están a sufrir grandes decepcións: perda de influencia económica en favor de China; a aparición dun réxime ditatorial na Rusia con capacidade de minguar a influencia EUA na Europa; a aparición de novos organismos económicos internacionais que escapan das directrices do Fondo Monetario Internacional (FMI), Banco Mundial (BM) e Organización Mundial de Comercio (OMC) que son os tres piares no que o capitalismo basea a súa hexemonía e dominación a nivel mundial; o cada vez maior número de países que se integran neses novos organismos (moitos destes situados no seu na América Latina).

          Hai analistas internacionais que sinalan que esa perda de influencia dos EUA no mundo fai que ese país use todos os medios ao seu alcance, sexan lexítimos ou non, sexan ilegais ou non, sexan sanguinarios ou non,... para apuntalar a súa influencia e o seu dominio no continente americano, apoiándose nunhas burguesías nacionais acostumadas a vivir de forma parasitaria a costa de empobrecer á súa cidadanía e mantendo o poder local apoiándose na forza militar ou nos aparellos corruptos de xustiza.

E o actual caso venezolano, que?

          Pois teño que confesar que estou moi confuso. As axencias internacionais de novas e as súas emisoras de radio e TV e os seus xornais, controladas pola oligarquía capitalista, insisten en que houbo chanchullo; o goberno venezolano di que gañaron as eleccións; unha parte da oposición venezolana (a que máis barullo fai nos medios internacionais) di que gañaron eles, e usan os mesmos argumentos de sempre polo que son moi pouco cribles; o goberno dos EUA di o mesmo que as axencias internacionais e que a oposición pouco crible, é dicir, non teñen credibilidade ningunha sobre todo tendo en conta a súa historia; os gobernos da Unión Europea din que non recoñecen os resultados mentres o goberno venezolano non ensine as actas electorais, pero tampouco teñen recoñecido expresamente as “actas” presentadas pola oposición (e temos que ter en conta que a Comisión Europea está presidida por Ursula van der Layen, unha fiel servidora dos intereses dos EUA en Europa como xa ten demostrado no caso de Ucraína e nos apoios ao xenocida Netanyahu, entre outras cousas). Esta posta en cuestión por Europa contrasta coa súa posición cara á actuación de Macrón, o pequeno novo Napoleón francés, que nega na práctica os resultados electorais de Francia ao negarse a nomear como xefe de gabinete a un membro da coalición gañadora das eleccións e con maioría na Asemblea Nacional Francesa, e que vai apoiar o mandato do seu novo primeiro ministro na organización fascista de Marie Lepen.

          Se só tivera en conta exposto no parágrafo anterior decantaríame sen dúbida algunha por quedarme coa versión do Goberno venezolano. Pero hai algún fleco que me ten desconcertado: a posición de Lula e de Petro, presidentes electos de Brasil e Colombia, que piden a Maduro que mostre publicamente as actas e que, de momento, non se pronunciaron sobre o recoñecemento dos resultados electorais. Podería mencionar a Boric, presidente de Chile, pero este estase a amosar como un peón da dereita transnacional e polo tanto non me ten credibilidade algunha.

          Se as cousas seguen así, dende logo que acreditarei a versión de Maduro, por moito que este home non sexa da miña devoción (desde aquilo do paxaro que lle falaba).

---

[i]     Deixo dúas ligazóns para que cada quen se quede co que máis lle satisfaga: 1) https://es.wikipedia.org/wiki/Hugo_Ch%C3%A1vez ; 2) https://www.cidob.org/lider-politico/hugo-chavez-frias ; Simplemente dicir que o da Wikipedia introduce numerosos xuízos de valor que parecen realizados desde a oposición ao “chavismo”.

 

[ii]    O Centro Carter é unha organización teoricamente non gobernamental, creada polo ex-presidente dos EUA Jimmy Carter e a súa dona Rosalin Carter, coa finalidade teórica de garantir que os procesos electorais realizados nos países de Latinoamérica fanse de forma limpa. Curiosamente, cando os resultados electorais dun determinado país non son acordes aos intereses económicos ou xeoestratéxicos dos EUA aqueles son postos en cuestión por esta “organización non gobernamental”, como así aconteceu en repetidas ocasións en Venezuela cando as vitorias do chavismo, contrastadas e validadas por outros observadores internacionais (da Unión Europea-UE-, incluídos), certificaron a legalidade e limpeza dos procesos electorais. Entre estes últimos, están todas as convocatorias electorais ou referendais realizadas en Venezuela desde 1998 ata as dúas últimas convocatorias (2018 e 2024) nas que todos os observadores internacionais agás os da UE e o mencionado Centro Carter non as respaldaron e asumiron ao pe da letra as críticas lanzadas polos gobernantes dos EUA.