PSOE, un final anunciado: ou coa dereita coñecida ou eles sos (que son a dereita oculta)

Remate do segundo intento de investidura de Pedro Sánchez. Xa non o intentou. Nada novo no horizonte; simplemente o esperado, que o PSOE non quer un goberno de orientación socialdemócrata. O que queren no partido felipista é un goberno que siga a servir sen trabas os intereses da oligarquía financeira española e internacional, como xa teñen feito cada vez que o PSOE tivo nas súas mans o Goberno do Estado. Un goberno deles en solitario con calquera apoio directo ou indirectos en condicións, ou, diante da imposibilidade de que o partido franquista se suba ao carro, ou con Ciudadanos. É dicir, un goberno de dereita liberal.

A desexada e frustrada reedición dun pacto como o de febreiro de 2016

O desexo preferente do PSOE de acadar con Ciudadanos (C's) un acordo similar a aquel “Acordo para un goberno reformista e de progreso” que acordaron en febreiro de 2016 veuse impedido pola actitude do “partido que non se sabe por onde vai saír” que lidera o Riverita. Aquel era un acordo perfecto para os dous partidos que baixo un verniz de modernidade, un de suposto centro-liberal e outro de suposta esquerda, acadaran un acordo perfecto para servir a curto prazo os mesmos intereses que ambos defendían: os do gran capital. Unha banda de delincuentes de luva branca (o gran capital) que estimaba que un corrupto Partido Popular non era presentable para a defensa dos seus intereses, e do que o comportamento e implicación na corrupción de numerosos dirixentes dese partido poderían ter, daquela, un efecto negativo sobre as súas pretensións creando tensións sociais que a oligarquía financeira para nada desexaba nun contexto de crise e desesperación social das clases máis desfavorecidas. Unha oligarquía financeira que, desde Cataluña, ocupouse de crear un novo partido estatal, “un Podemos de dereita” a dicir dalgún dos membros desa oligarquía, que puidera substituír a un Partido Popular fortemente desprestixiado pola súa implicación nos numerosos procesos de corrupción aireados ao longo e ancho do Estado Español.

A rebelión de Rivera e a frustración do PSOE e do gran capital

O que non contaba o PSOE nin o gran capital era que a rebelión de C's na primeira sesión de investidura (“a banda de Sánchez” e lindezas de toda clase e faltas de educación) e o seu desprazamento cara á extrema dereita fora máis ala das eleccións municipais, de aí que non lles preocupara o aprazamento ata setembro dunha nova sesión de investidura. Pero as cousas non foron como esperaban; por suposto que a última hora as presións do gran capital sobre a cúpula de C's fixeron efecto e estes consideraron timidamente a posibilidade de absterse e non votar non na investidura. Non así o gran beneficiado da situación e que, amais, volve a ser a gran esperanza branca da oligarquía financeira, o Partido Popular, que se mantivo na súa negativa a sabendas que nunhas próximas eleccións vai ser quen volva a acumular o esencial do voto de dereita antes repartido entre eles, o Rivera e o partido nazi-fascista; situación que, se esa é a consecuencia da ausencia de goberno, tampouco desgustaría aos grandes empresarios e aos banqueiros pese a todas as rimbombantes declaracións realizadas por estes sobre a inestabilidade xerada por non ter un goberno.

Nunhas novas eleccións, e supoñendo que se cumpran as expectativas de baixada de Unidas-Podemos e de Ciudadanos, hai tres alternativas que á oligarquía lle valen e serven os seus intereses: 1ª) Se o PSOE volve a ter a maioría insuficiente pode pactar con C's -estes xa se manifestaron neste senso despois de que Sánchez non presentara nova investidura- non sería difícil acadar o apoio dos representantes das burguesías catalá e vasca, PdeCat e PNV, e tampouco da Canaria e Cántabra -CC e PRC- como tampouco a do sucedáneo do PP en Navarra; incluso ERC, cómplice da burguesía do PdeCat na xeira de privatizacións en Cataluña e actual impulsor de privatizacións de servizos públicos, non é descartable que votara favorablemente; 2ª) Se a maioría insuficiente é do Partido Popular, a situación sería similar á anterior posibilidade e os apoios os mesmos, pero esta vez para os de Casado; engadindo os seus antigos correlixionarios nazi-fascistas; e a 3ª) Que haxa maioría absoluta do PSOE ou do PP, situación ideal para grandes empresarios e banqueiros xa que, con toda seguridade, en ambos casos os seus intereses ficarían ben a cuberto como ten acontecido ata o momento.

Os desexos do PSOE e a incapacidade de Pedro Sánchez para investirse Presidente

Os feitos e actitudes políticas dos implicados demostran que desde o minuto un posterior ao escrutinio electoral os desexos prioritarios do PSOE e de Pedro Sánchez pasaban por acadar acordos coa dereita integrada en Ciudadanos de cara á formación de goberno e, se era posíbel, acordar a abstención case imposible do partido franquista e así non depender de pactos cos socialdemócratas de Unidas Podemos (UP). Sabían perfectamente que con só os seus votos e os do partido de Rivera no Congreso non poderían acadar unha maioría de investidura; incluso si Coalición Canaria (CC) e Partido Regionalista de Cantabria (PRC) votaran favorablemente; sabían perfectamente que da dereita catalá, dada a situación política en relación a Cataluña e a presenza dunha forza tan centralista coma C's no goberno, non sería factible acadar os votos.

A consecuencia de todo isto foi artellar un paripé de negociación con Unidas Podemos. Unha chantaxe política á dereita realizada coa intención de propiciar un cambio de posición no partido riverista e do partido de Casado diante da posibilidade de que fora un goberno con medidas socialdemócratas quen gobernara o Estado.

O resultado é de todos e todas coñecido: ese paripé non colleu o camiño desexado polo PSOE; despois de múltiples declaracións, contradeclaracións e burradas varias expresadas publicamente por membros do PSOE e do Goberno de Sánchez (véxanse as continuadas declaracións de Carmen Calvo, Ábalos, Adriana Lastra, etc. que constituíron verdadeiras xoias da antipolítica e, en moitos casos, merecedoras de premios á burrada máis espantosa; e que a día de hoxe seguen largando polas súas bocazas burrada tras burrada). Paripé que quedou claro cando no mes de xullo Pablo Iglesias renunciou publicamente a formar parte dun futuro goberno por ser considerado publicamente polo PSOE e Pedro Sánchez como o único obstáculo para un goberno de coalición, cousa que non foi aceptada polo partido capitalista liberal no que se ten convertido o PSOE. Aí, e pese aos esforzos realizados polo lixo mediático sistémico para ocultar a verdadeira natureza das intencións do partido felipista-liberal, quedou máis que claro que o partido de Pedro Sánchez non buscaba un goberno de esquerda. Tentou de disimulalo ofrecendo publicamente migallas baleiras de contido pero con nomes rimbombantes a Unidas Podemos, labor para a que volveu a contar co apoio dese mesmo lixo mediático e “bien pensante” do sistema cuxos maiores accionistas son fondos voitre.

E así, entre estupidez e estupidez expresada publicamente polos cadros políticos do PSOE, entre inacción e falta de actuacións reais tendentes a formar goberno, e supoño que entre presións da oligarquía financeira a PSOE e a C's para evitar un goberno de esquerda, foi transcorrendo o tempo ata chegar setembro, no que xa definitivamente o PSOE dixo que nada de goberno de coalición, que se quería Unidas Podemos apoiaran un programa pechado que lle presentaran (programa con multitude de medidas “de entrada” para despois non cumprir). E UP fixo o que tiña que facer: mandalos a tomar vento fresco.

Cambiar a fachada ao sistema, simplemente.

O que segue a ficar claro é que nos plans do PSOE non entra o rematar coas podremias do sistema; derrogar as reformas laborais e do sistema de pensións públicas do partido franquista, nin a LOMCE, nin a lei mordaza, nin unha regulación progresista da vivenda; e tampouco os artigos fascistas introducidos no Código Penal polos gobernos de Mariano Rajoy para protexer todo tipo de institucións medievais e trasnoitadas das denuncias públicas dos seus abusos e a súa corrupción, así como as denuncias públicas dos abusos policiais e xudiciais. É dicir, nada que poida desgustar ou minguar ás súas protexidas contas de resultados da oligarquía financeira; e, por suposto, non poñer cancelas ás portas xiratorias polas que se poidan coar aqueles e aquelas que desde as institucións “se porten ben” ou medidas para impedir o saqueo fiscal á que moitas grandes empresas, nobres e empresarios someten ao Estado desviando fondos cara aos paraísos fiscais ou tributando miserias que as leis lle permiten.

Que a súa intención pasa só por lavarlle a cara a este sistema político corrupto para facelo menos impresentable á vista pero cuxo fondo vai seguir a ser o mesmo. E por suposto, tamén, as súas consecuencias: progresivo empobrecemento da clase traballadora e da pequena burguesía, inseguridade e precariedade laboral, privatización progresiva dos servizos públicos básicos, represión policial, xudicial e mordaza sobre calquera intento de protesta organizada contra as leis antisociais. Tampouco se aventa unha depuración dos corpos policiais, do exercito ou da xudicatura, librando ao sistema social daqueles elementos incompatibles cun sistema de liberdades. Parafraseando ao máis que parafraseado Giuseppe T. di Lampedusa da súa novela O Gatopardo, o PSOE busca trocar todo para que todo siga igual. Niso xa ten experiencia, xa o fixo Felipe González no ano 1982. Impresentables véxase por onde se vexa.

De que vas Pedro Sánchez? Non serves. Deixao!

Hoxe escoitei nos noticiarios radiofónicos cousas que me reafirman na miña opinión de que Pedro Sánchez (e por extensión o PSOE) non merece a Presidencia do Goberno do Estado. Outra cousa é que a consiga; que unha parte dos deputados dos que depende a súa investidura vote afirmativamente e co naríz tapado para evitar que dunhas hipotéticas eleccións poida saír un goberno de dereita impulsado polo partido franquista (Partido Popular), o partido riverista e cos apoios dos nazi-fascistas, que posiblemente aínda sería peor para a convivencia democrática e para a corrupción que os dous gobernos de Mariano Rajoy xuntos.

A dicir dos xornalistas, parece que o PSOE ten preparado un proxecto de programa para presentar a Unidas Podemos con non sei cantas medidas, algunhas delas moi sociais e moi demandadas pola esquerda e as organizacións de carácter social do conxunto do Estado. Pero para nada pensa o partido felipista de Sánchez nun goberno con presencia de persoas non escollidas por ese partido. Nada de goberno de coalición ou compartido, como demanda a coalición de Pablo Iglesias (o de “coalición de” non é gratuíto). Esta posición de goberno de un, defendida publicamente por todos os xerifaltes pesoistas, xa mostra unha disposición pouco negociadora e de preferir unhas novas eleccións a compartir un goberno no que poidan ter que lexislar medidas de socialdemocracia avanzada. 

Nada novo sobre a mesa. O PSOE, desde Felipe González ata hoxe, sempre foi un fiel servidor dos intereses da oligarquía financeira española e internacional, maquillando as súas políticas antisociais con algunhas de carácter social e avanzado (LOXSE, aborto, lei de matrimonio entre persoas do mesmo sexo, lei de dependencia ou lei de memoria histórica, por mencionar algunhas) pero leis que sempre adoecían da falta de garantías para o seu cumprimento, normalmente por falla de memoria económica que as acompañara, ou ben que simplemente non necesitaban achegamentos de fondos, como os cambios lexislativos que permiten casarse a persoas do mesmo sexo. Ou sexa, que nada do outro mundo; os intereses da oligarquía financeira ficaron sempre ben a cuberto (rescate bancario, desmantelamento dos asteleiros españois en beneficio dos holandeses para a entrada na CEE, cambio do 135 da Constitución, indulto para un banqueiro do Banco de Santander condenado por delincuente, entrada na OTAN...).

O novo no día de hoxe é que introducen, segundo informa a SER, como unha das medidas a presentar a Unidas Podemos o de negar a posibilidade da realización dun referendo en Cataluña sobre o futuro desa nación. Isto xa non é só un pau na roda da bicicleta da coalición socialdemócrata, senón un obstáculo para que forzas inclinadas de entrada a votar favorablemente unha investidura de Sánchez, como ERC, poidan votarse para atrás. É como asinar unha convocatoria dunhas novas eleccións xerais.

En fin, a aqueles que desexaban poder votar favorablemente á investidura de Sánchez pero non lles convence un goberno do PSOE en solitario teñen tres posíbeis opcións:
a) Votar en conciencia e impedir que Sánchez sexa presidente do goberno;
b) Votar afirmativamente co nariz tapado tentando disimular o fedor que as políticas antisociais do PSOE desprenden. E mais a sabendas de que vai haber unha pinza PSOE-PP para “reconducir” o Estado e afianzar un bipartidismo dócil diante dos poderes económicos, financeiros e dos traficantes de armas -perdón, fabricantes-; e, tamén, a sabendas de que as medidas socialdemócratas do seu programa -coma sempre- non son máis que decoración a incumprir;
c) Absterse e que sexa a dereita quen derrote a Sánchez no Congreso.

Ocorra o que ocorra, penso que un goberno de dereitas do PSOE en solitario non é desexable; e menos unha fronte fascista (España Suma). Igualmente sigo convencido de que Sánchez non merece ser Presidente. E  espero que o PSOE siga o camiño que colleron involuntariamente o resto dos partidos autodenominados socialistas da Unión Europea. Porque xa está ben de que teñamos que soportarlle esa máscara de “socialista” que non se axusta á realidade (e aquí, por riba, teñen a ousadía de auto-impoñerse o cualificativo de “obrero”).

Os “Mártires de Anguieiro”, memoria e lembranzas nunha vila mariñeira castigada polo fascismo

Isto, que parece o título dunha novela ou dun biopic, ven a conto do sucedido naquel agosto do ano 1936 que foi un mes negro para miles de homes e mulleres que pensaban de forma diferente daqueles que no mes anterior deron un golpe de Estado militar contra o réxime político legalmente vixente da IIª República Española.

Pese aos esforzos feitos polos golpistas (e tamén polos denominados revisionistas da historia ao servizo da desmemoria franquista) para convencer á poboación de que non sucedera o que na realidade sucedeu, como en moitos outros lugares do Estado Español, na Galiza non houbo unha guerra entre dous bandos de exército; o que houbo foi unha persecución das hordas fascistas contra homes e mulleres que defendían a lei e o seu posterior asasinato; precedido este, en numerosas ocasións, de vexacións, mutilacións, torturas e todo tipo de barbaridades sobre os corpos vivos das vítimas do xenocidio dirixido por Franco e os militares sediciosos.

Hordas asasinas compostas por militares, gardas civís, falanxistas, mafiosos e oportunistas de toda caste e condición; hordas asasinas dirixidas localmente por membros das clases podentes, xerifaltes da Falange Española e os seus acólitos e lambecús, curas católicos, e oficiais ou suboficiais da Garda Civil ou do exército golpista. Todos eles seguindo as ordes dos líderes do golpe de Estado de “non deixar nin as raíces dos opositores ou sospeitosos de non aprobar o golpe”, dada polo xeneral Mola desde os primeiros momentos do golpe e seguido obedientemente polos demais militares golpistas, que foron os que con antelación a todas e cada unha das barbaridades cometidas polos asasinos aprobaron todas as accións de barbarie por eles cometidas.

Os Mártires de Anguieiro.

Moitas desas persoas vítimas do fascismo, para desgusto dos franquistas e dos partidos políticos nos que se agrupan (maiormente no Partido Popular), son homenaxeadas desde hai uns anos nas súas vilas, cidades ou lugares onde foron vilmente asasinados; actos realizados ao amparo da cada vez máis agredida liberdade de expresión existente no Estado Español.

Un acto dese tipo se realiza todos os anos en Cangas do Morrazo, organizado pola Asociación Memoria Histórica 28 de Agosto, data que fai referencia ao día no que no lugar do Anguieiro foron asasinados brutalmente polas hordas fascistas once persoas (tres mariñeiros, dous albaneis, cinco canteiros e un mecánico) das que se supoñía ou se sabía que non deron a súa aprobación á iniciativa militar fascista. É precisamente nesa data, o 28 de agosto, no que cada ano a citada asociación convoca un acto de homenaxe, en busca de recoñecemento xustiza e reparación para esas once persoas, denominados Mártires de Anguieiro; acto que se realiza diante do monólito erguido no lugar no que foron asasinados.

Onte, 28 de agosto de 2019, volveu celebrarse o citado homenaxe consistente nunha ofrenda floral, interpretacións musicais e lectura de relatos e poesías por diversas persoas, lectura do manifesto-homenaxe aos mártires e remate coa interpretación coral do Himno Galego. Alí estabamos, amais de membros da asociación organizadora, moitas persoas que recoñecemos a valía e a valentía de todas as persoas que durante o réxime franquista perderon a vida pola causa da defensa da liberdade ou polo simple feito de amosar a súa desaprobación co citado réxime impulsado por asasinos que non deixaron de matar, vexar, torturar e encarcerar ata ben entrado o ano 1977 a todas aquelas persoas que se opuxeron ao franquismo.

A resistencia dos fascistas á retirada da súa simboloxía-homenaxe aos asasinos.

Foi reveladora a intervención do alcalde de Cangas, que dirixiu a anterior corporación municipal e que acadou que se puidera retirar da fachada Sur da igrexa desa vila a cruz laureada do fascismo e os nomes doas persoas da vila que defenderon (voluntaria ou involuntariamente) ou impulsaron o réxime franquista, entre eles o xefe dos pistoleiros e asasinos da Falange Española daquela época José Antonio Primo de Rivera.

E digo que foi reveladora porque parece ser que desde a Igrexa Católica, o cura de extrema dereita que ten parroquia en Cangas (ao que xa teño feito referencia noutro artigo do blog), os elementos dereitistas do partido franquista e “patrimonio” (supoño que a sección da Xunta de Galicia -tomada polo partido franquista- que se encarga de velar polos bens que constitúan patrimonio galego) están empeñados en que o Concello de Cangas devolva a cruz fascista á Igrexa, suponse que coa intención de volvela a colocar no lugar no que estaba. Espero que iso non chegue a ocorrer, o normal sería que a citada cruz fascista sexa fundida e que o ferro resultante da fundición sexa utilizada para algo socialmente útil, se é posible.

Porque se a decisión fica nas mans da chamada Xustiza, que se di neutral pero moitos de cuxos membros van ás procesións na cualidade de xuíces dunha administración pública (para nada critico que participen a nivel persoal como os demais crentes), xa sabemos o que adoita pasar; porque xa pasou en Vigo coa franquista cruz laureada do Castro no que a xustiza deu o seu consentimento para manter ese monumento fascista na ladeira do monte. Tamén hai que dicir que iso ocorreu co apoio do alcalde vigués do PSOE (teñamos en conta a fiabilidade do PSOE e que o goberno municipal actual de Cangas tamén depende dese partido, que goberna en coalición con ACE). Así que, cangueses estade atentos e non permitades que ninguén, relixioso ou non, cometa outra aberración en memoria dos asasinos.

Memoria, xustiza e reparación. Viva a República!

Os criados políticos dos maiores destrutores da humanidade e do planeta reúnense en Biarritz baixo a etiqueta de “G-7”

Criados da oligarquía.

A fronte occidental dos políticos servidores dos maiores depredadores mundiais, procedentes de Francia, Alemaña, Reino Unido, Estados Unidos, Canadá e Xapón, reúnense esta fin de semana en Biarritz. Á súa vez, estes políticos son os maiores exponentes da clase política dos seus respectivos países. Só faltan representantes de China e de Rusia para que a colección dos principais políticos que representan os intereses dos anti-sistema ecolóxico e humano estiveran case ao completo. Pero nesta ocasión aparentemente só está representada a oligarquía económica e financeira que domina todos os ámbitos da sociedade occidental.

Eles, a oligarquía, son os que marcan o paso e as directrices do que os políticos alí reunidos deben facer para protexer o seu exclusivo micro-sistema de intereses económicos, aínda a costa do sufrimento dos millóns de seres humanos que residen nos países aos que din representar e aos pobos (sobre todo os dos países do terceiro mundo) aos que someten a todo tipo de vexacións e guerras con tal de espoliar as materias primas e as terras de cultivo cuxo produto debería favorecer principalmente aos países dos que se extraen.  Unhas veces fano directamente ao  traveso dos seus chiringuitos militares, como fixo a OTAN en Libia; outras veces directamente como fixeron os EE.UU. en Irak; e outras veces creando tramas militares gobernamentais corruptas que en lugar de favorecer os intereses e satisfacer as necesidades dos seus paisanos póñense aos servizos de gobernos ou multinacionais estranxeiras[1].  Imaxino que o que están a facer en Biarritz é coordinar os intereses das oligarquías nacionais e internacionais e distribuír entre os asistentes o quen, o como, o onde e o cando se vai realizar o traballo sucio por conta da clase financeira internacional e das grandes multinacionais en contra dos intereses dos traballadores e, en xeral, da humanidade. Cicais entre o como e o onde (como e que tipo de goberno lle interesa á oligarquia mundial que se forme no Estado Español) se explique a invitación recibida por Pedro Sánchez para asistir ao cumio, e non a súa colaboración coa impermeabilización da fronteira galo-española.

Alí están personaxes tan esperpénticos e, á súa vez, fascistas perigosos como Donald Trump ou Boris Johnson. Ou políticos tan pouco fiables como Enmanuel Macron ou o canciller canadiano, que coa boca din unha cousa e coa man de asinar leis, ordes e decretos fan a contraria. Tamén está chanceler alemá, a preferida da alta burguesía europea e mundial, e o representante nipón do que por estes lares pouco se sabe pero que fica claro cales son os intereses prioritarios aos que sirve.

“Anti-Sistema” ou defensores da racionalidade e da humanidade?

Pero nos medios de comunicación convencional e sistémicos (a inmensa maioría dos mundiais e, tamén, dos españois), controlados polo capital, os anti-sistema son os demais non a oligarquía mundial, son os que pretenden defender á maioría da poboación mundial dos abusos da oligarquía e dos seus representantes políticos que buscan converter o mundo nun sistema plutocrático.

Este lixo mediático válese dos escasos e infrecuentes elementos indesexables, que dicindo pelexar pola defensa do planeta ou das poboacións, utilizan a violencia individual, inconsecuente, e obxectivamente reaccionaria para xustificar “que loitan”. Ás veces queiman un ou dous colectores do lixo ou algún automóbil aparcado, rachan algún escaparate ou esnaquizan algún caixeiro automático. Sen esquecer que moitos destes provocadores máis activos adoitan ser elementos a soldo ou mesmo membros dos distintos servizos de anacletos ou policiais do propio país ou de países estranxeiros interesados no desprestixio dos movementos que reivindican un mundo máis xusto e ao servizo das humanidade.

Estas actuacións individualistas e sen sentido crean malestar na poboación que observa como moitas veces bens particulares, adquiridos con moito esforzo, de persoas nada cómplices das barrabasadas da oligarquía e os seus servidores políticos son destruídos por eses elementos incontrolados. Estes sucesos, magnificados convenientemente polas axencias de noticias e polos mass-media sistémicos cualificando de anti-sistema e violentos, sen distinción, aos defensores das persoas, levan ao conxunto da poboación a xustificar accións policiais violentas contra o conxunto do movemento alternativo.

Se a miña memoria non me engana (cousa que pola idade pode empezar a pasar) nunca ningún ferido grave ou morto, pese ao que probablemente desexarían os anacletos e os seus empregados infiltrados,  teñen provocado as actuacións dos que colectivamente ou organizan contra-cumios en defensa da humanidade nas marchas contra a oligarquía e os seus representantes. Non así as actuacións das forzas policiais ao servizo dos estados (e en consecuencia dos intereses das oligarquías) que teñen provocado, amais de feridos de diferente consideración e, que eu me lembre, algún morto nun contra-cumio realizada nalgunha cidade de Italia cuxo nome non me lembra.

Non podemos nin debemos permitir estes abusos. Outro mundo é posible.

En fin, este tipo de actuacións, as dos criados da oligarquía e as dos anacletos do mundo, non se poden permitir. Van en contra dos dereitos naturais das persoas, incluso daqueles enunciados na Declaración Universal dos Dereitos Humanos por organismos internacionais e referendados por moitos dos países que a día de hoxe atentan gravemente contra deles. Tanto na práctica das intervencións policiais e dos propios servizos de anacletos que ordenan realizar eses criados da oligarquía, como nas leis que moitos deses criados da oligarquía financeira promulgan e aproban nos seus respectivos países. Para exemplo o Estado Español, no que aínda están vixentes leis que atentan directamente contra principios contidos na Declaración Universal dos Dereitos  Humanos; en concreto a chamada Lei Mordaza, a última reforma do Código Penal e a última reforma laboral, todas elas aprobadas durante os gobernos de Mariano Rajoy (Partido Popular) e que despois de todo o tempo que leva gobernando Pedro Sánchez (PSOE) aínda seguen vixentes. E este último xa ten manifestado que non pretende derrogalas, senón simplemente reformalas (supoño que só nos aspectos que máis cantan).

Por iso, estes representantes (non só os españois) dos intereses da oligarquía mundial non serven, hai que botalos. Como ? Polas boas e politicamente? Non o sei; non sei se é posible. O que si sei é que outro mundo é posible, e que eles e os seus amos non teñen cabida nel.

---

[1] E cando eses sátrapas corruptos non cumpren co esixido, cámbianos por outros, xa sexa creando unha trama corrupta alternativa que dea un golpe de Estado ou directamente como fixeron en Libia para desfacerse do sátrapa Gadafi ; outra forma que teñen de facer as cousas, se non son quen de conseguilo de forma inmediata, é crear e proveer de armas a un bando contrario para que se maten entre si; aínda que sexa a costa de secuestrar e criar nenos-soldado, violar e matar nenas e mulleres ou asasinar a colectividades enteiras. O que lles importa a esa xentuza da oligarquía mundial son o coltan, o petróleo, as producións de soia e outros cereais e as demais materias primas susceptibles de proporcionar beneficios; e, amais, manter nas rexións unha reserva de man de obra escrava da que botar man en caso de necesidade.

Deus daos, eles xúntanse

Di un refrán popular que “deus dáos e eles xúntanse”. Efectivamente parece que a sabidoría popular cúmprese no campo da política, como estamos a ver en Andalucía, Madrid, Navarra, Castela e León...; mesmo na Galiza é de recente rexistro a marca de Galicia Suma polo Partido Popular, forma de remedo da Navarra Suma baixo a que o partido franquista e o partido escorado á extrema dereita que rula baixo a marca Ciudadanos (e supoño que con elementos do partido nazi-fascista) presentáronse ás eleccións autonómicas en Navarra.

E digo que eles xúntanse porque estamos a ver que, tanto en Andalucía, como en Madrid e en numerosos concellos do Estado onde o coñecido como trifachito (Partido Popular, Vox e Ciudadanos) teñen chegado a acordos para investir alcaldes e presidentes de comunidade autónoma, os e as escollidas rematan por asumir publicamente os aspectos do programa mais perniciosos e retrógrados de Vox; chegando, incluso algunha delas a facer unha defensa férrea da cabeza máis visible do partido nazi-fascista, como ten feito a actual presidenta da Comunidade de Madrid e membro do partido franquista.

Todos eles asumen a negación da violencia machista, ben sexa na práctica ou facendo pública o seu apoio á teoría nazi-fascista da “violencia doméstica”, chegando a criticar as dotacións orzamentarias aprobadas para facer fronte á violencia de xénero; equiparan o feminismo a unha especie de loita das mulleres contra dos homes, deixando á vista a súa cultura de negación da igualdade de dereitos entre persoas e unha concepción da muller como elemento estético-decorativo e de múltiples usos a capricho dos homes, incluído o dereito a maltratalas sen consecuencias. Rematarán, incluso, partido franquista de partido riverista por asumir a prohibición ou a limitación do dereito ao aborto aínda que só sexa por salvagardar os seus intereses políticos? (lembremos que Pablo Casado, líder do partido franquista, xa ten xogado con derrogar a lei de prazos e que no triste período de goberno de Mariano Rajoy modificouse a lei para que as menores non puideran decidir un aborto sen o coñecemento e a aprobación dos seus pais ou titores).

Outras das súas fazañas favoritas é a de cancelar actos culturais e artísticos protagonizados por grupos ou persoas que sexan susceptibles de os criticar ou que non se encadren nos seus posicionamentos políticos ou sociais. Así teñen cancelado concertos, con argumentos peregrinos e collidos polos cabelos e de clara orientación e argumentación fascista, do grupo musical Def con Dos en máis dun concello no que estaba programada a súa actuación; chegando a ter que pagar ao artista cancelado e aos o aos artistas substitutos. Outra, esta en Madrid, a suspensión dun concerto de Luís Pastor e o seu fillo; neste caso non se molestaron nin en dar explicación, só escusas por parte de membros do partido laranxa escorado á extrema dereita; parece como se a historia do Pastor pai molestara aos membros do partido franquista que controlan a xunta de distrito do barrio no que o concerto íase celebrar (aínda que moito me temo que as ordes viñeron de “arriba”). Temos que lembrar que en España se teñen suspendido multitude de exposicións e obras teatrais, descolgado multitude de cadros, ...e outras manifestacións de carácter cultural por mor de presións de orixe no partido franquista ou en lugares nos que eles tiñan a capacidade de facelo. Seguramente cousas coma estas haberá por todos os lugares onde o trifachito goberna, xuntos ou por separado; porque parece que fica máis que claro que a diversidade de opinións e o que a xente se exprese con liberdade non vai con eles. Así lexislaron a lei mordaza ou reformaron o Código Penal establecendo sancións económicas ou penas de cadea para aquelas persoas que protestan para defender os seus dereitos contra os abusos do capital ou as disposicións gobernamentais, ou que chaman ás cousas polo seu nome e poñen cualificativos a persoas indesexables; ou que amosan alegría ou burla por situacións sufridas por personaxes que contribuíron a facer da vida da maioría dos seus coetáneos un inferno fascista e ditatorial. Odian a liberdade de expresión ...para os demais.

Tampouco lles gusta a memoria histórica que quer honrar ás persoas represaliadas ou asasinadas e torturadas durante o réxime criminal de Franco. Normal, son franquistas; son o partido franquista por excelencia, o Partido Popular, que nunca foi quen de condenar ao réxime de Franco; son Vox, que non só non condenan, senón que vitorean ao réxime ditatorial de Franco e a todos os asasinos e cómplices criminais que o apoiaron desde o primeiro do seu golpe de Estado ata o último alento do ditador. E Ciudadanos ...sigue, consiste e faise cómplice. Non lles gusta que se poidan desenterrar os restos de todas as persoas asasinadas polos secuaces militares, civís e relixiosos de Franco, baixo cuxa ditadura asasináronse máis miles de persoas que en calquera outra habida no mundo coñecido (incluídas a de Pol-Pot en Camboia, a dos xenerais en Arxentina ou a de Pinochet en Chile); non lles gusta que os historiadores e investigadores se acheguen moitos dos arquivos militares e civís que garden datos sobre sobre a época da “paz dos cemiterios”. Durante os gobernos de Mariano Rajoy destinaron orzamento nulo á Lei da Memoria Histórica; agora, en Andalucía igualmente a baleiran de contido e de financiamento. Sempre se opuxeron a que os pobos recuperaran aqueles bens adquiridos polo ditador roubándollos ao pobo, como o Pazo de Meirás, casa de Cornide ou as esculturas procedentes do Pórtico da Gloria e propiedade do Concello de Santiago (agora os peperos galaicos, coa presión popular, víronse na obriga de virar a súa posición respecto á recuperación de Meirás, aínda que supoño que de mala gana; en todo caso, os peperos galaicos xa nos teñen afeitos que aquí din unha cousa e cando chegan a Madrid cambian o disco e din a contraria).

Outra das cousas que os une é o nepotismo, un dos males do franquismo e do posfranquismo, sobre todo nuns territorios máis que en outros. Pregúntenlle vostedes na Galiza a calquera paisano que ocorre cando un concello ou unha deputación provincial convoca unha praza de carácter fixo ou eventual; a observación común cando se lle di que pode presentarse ou informar a alguén para que se opte a ela será a de que “xa está dada”; pois iso, e ninguén se atreve nin fai denuncialos (agás algún sindicato, pero ten que denunciar o afectado para que vala) porque é un vicio que está tan imbuído na sociedade que xa case é connatural a ela; e o mesmo ocorrerá no resto do Estado. Pero parece que os do trifachito son máis descarados, polo menos en Andalucía. Aí temos o caso da irmá do presidente Moreno que accedeu por concurso á dirección dun centro dependente da Junta de Andalucía pese a ser a terceira en puntuación, sobre todo con moita diferencia sobre a primeira; pois nada, que os xerifaltes andaluces buscáronse escusas e usaron mentiras para desprestixiar á persoa que en xustiza gañou o concurso e xustificar o ascenso ás alturas do parente presidencial. Non só son nepotistas (que é unha forma máis de corrupción, señores e señoras de Ciudadanos), senón que por riba o fan mal e de forma chapuceira amosando a súa prepotencia fascista.

Outra das cousas nas que parecen coincidir son os coñecidos como “chiringuitos”. Hai que recoñecer que, agás Esperanza Aguirre que eu saiba, no partido franquista ninguén critica os chiringuitos e os soldos polo morro. Vox e Ciudadanos fan unha e outra declaración en contra deles e da súa existencia. Oh! mira ti que o máximo dirixente do partido nazi-fascista pasouse a vida vivindo dos chiringuitos que lles facilitou o seu partido; o ultimo unha mamandurria creada pola insigne Esperanza para facilitarlle a vida nun sitio no que aínda hoxe non se sabe cal era a súa función. E os de Ciudadanos na procesión dos caladiños, que ao fin e ao cabo tamén a eles caeralle algún choio.

Como vemos non hai diferenzas. Son iguais e rematarán (cando cheguen a acordos do reparto do botín) por estar no mesmo partido. O que non se pode é permitir que gobernen e nos devolvan ao plistoceno político deste país. Eu, desde logo, que non estou disposto a volver á época na que nacín, a época da paz dos cemiterios. Antes tírome ao monte ou emigro.

Goberno á portuguesa ?

Non remato por entendelo; e, a medida que o tempo vai pasando, o entendo menos. E refírome á actitude adoptada polo PSOE, e Pedro Sánchez como actor -ou comediante- principal, no camiño de tentar de formar goberno e así non ter que convocar eleccións no mes de setembro. Non entendo que tendo os prazos tan curtos e axustados teña a ousadía de “coller vacacións” e adiar os contactos con quen coida que pode apoiar a súa investidura ata o mes de setembro; e, por riba de todo, os contactos coa forza política da que depende fundamentalmente a posibilidade de que se forme goberno.

Porque o que parece claro (e todo pese ás mareiras que hai dentro do Partido Popular e nunha pequena parte de Ciudadanos) é que tanto o partido franquista como o partido que está a virar progresivamente cara á extrema dereita (C's) van votar negativamente á investidura de Pedro Sánchez coma Presidente do Goberno do Estado. E o partido nazi-fascista claramente vai votar en contra. O resto das forzas presentes no Congreso dos Deputados non se sabe moi ben o que van facer; supoño que dependerá do comportamento do PSOE. Mais non esquezamos a presencia na cámara de forzas situadas moi á dereita ideolóxica, como son Coalición Canaria ou Partido Democrático de Catalunya (PDCat) ou a marca branca do partido franquista en Navarra, aos que molestaría -e, polo tanto, non apoiarían- un acordo medio socialdemócrata entre PSOE e Unidas Podemos (UP). E non esquezamos que tamén está a dereita nacionalista vasca, o PNV, que aínda que máis proclive a aceptar medidas cunha certa progresividade social tampouco é para botar foguetes.

Tampouco a simple abstención do partido do “caudillo” Rivera, tan solicitada polo PSOE e tan negada por C's, serviría para investir a Pedro Sánchez coma Presidente porque é case seguro que o resto do arco parlamentario (agás Coalición Canaria e o Partido Regionalista de Cantabria) votara en contra da citada investidura, incluso aquelas que apoiaron a moción de censura de Sánchez, tendo en conta a progresiva e continuada viraxe cara á extrema dereita de Rivera.

Cal é a solución para formar goberno?

Logo, cal é a solución? Todo parece indicar que as cabezas pensantes do PSOE siguen a reclamar un goberno do PSOE con carta branca e apoiado polas mesmas forzas que posibilitaron o ascenso á Presidencia do seu secretario xeral; a outra posibilidade que seguen sen descartar parece ser a de que, de repente, Partido Popular e Ciudadanos se impregnen na crenza da existencia dos paxaros preñados e opten por absterse. Non cabe dúbida de que, obxectivamente, esta sería unha opción “interesante” para o Partido Popular desde o punto de vista de poder acadar acordos básicos co PSOE de cara a volver a afianzar o bipartidismo que ambos partidos pretenderon establecer ao longo da evolución da reforma do franquismo cara á esta democracia capada que padecemos. Cousa que ao PSOE tampouco lle iría mal. Amais, no esencial para eles, tampouco son tan diferentes PSOE e partido franquista; teñen múltiples coincidencias en cuestións básicas como a privatización sanitaria, mercado de traballo, sistemas de pensións, privatización da educación e dos servizos sociais, sistema tributario, defensa e relacións internacionais, política de interior e orden público...

Claro que: como xustificaría o PSOE diante das súas bases (tanto a militancia como a electoral) un “pacto de facto” coa dereita franquista ? Porque na noite electoral, coñecedores dos resultados e de que o goberno en solitario do PSOE non era posible, os partidarios de Sánchez presentes diante da súa se central dixeron claramente que “con Rivera no” e dáse por suposto que menos co Partido Popular, co cal o único que quedaba para poder optar a formar goberno era un acordo coa esquerda e, dentro da esquerda, só fundamentado nun acordo con Unidas Podemos. E, supoño, que os alí presentes nesa noite electoral non eran simples simpatizantes do PSOE, senón militantes do partido ou das súas xuventudes. Ata agora vese claro o desprezo que a cúpula do partido felipista ten amosado por eles.

Pacto á portuguesa.

Un goberno á portuguesa? É dicir: un goberno do PSOE apoiado en acordos parciais con distintas forzas políticas pero que deixe as responsabilidades de goberno unicamente no primeiro? Aclarar que o goberno do PS de Portugal (PSP), por razóns da relación entre as forzas á esquerda do PSP, está sustentado por dous acordos distintos: un entre o Bloco de Esquerda e o PSP e outro entre o Partido Comunista de Portugal e o PSP. Tamén sinalar que as orientacións de goberno do PSP se saltaron os acordos en asuntos tan esenciais como a privatización sanitaria, os dereitos salariais dos empregados públicos ou o sistema bancario portugués, o que produciu importantes friccións, case de ruptura, entre as forzas políticas do pacto. Non é de estrañar que diante da experiencia dos nosos veciños Unidas Podemos desexe ter presenza no goberno para garantir que os posibles acordos se cumpran, e que queira estar en áreas que garantan un maior grado de xustiza social.

Pero non só está a experiencia portuguesa. Está a propia experiencia do acordo subscrito entre o Gobierno de España e o Grupo Parlamentario de Unidas Podemos baixo o título de “Acuerdo de Presupuestos Generales del Estado para 2019” no que se introducían numerosos propósitos para realizar a curto prazo, así como outros a medio e longo prazos de contidos tendentes a acadar un estado cunha mellor distribución das rendas e máis social. Podíase adiviñar no citado acordo as intencións dos asinantes de tentar de prolongar máis ala do ano 2019 a colaboración de goberno en aras dun Estado máis xusto e respectuoso coas persoas e cos pobos que o conforman. No citado acordo falábase de cousas tan importantes para a maioría da poboación como o dereito a unha sanidade universal e da protección da sanidade pública contra as privatizacións, como da política de vivenda e alugueiro, falábase de derrogar o máis lesivo da reforma laboral, falábase do sistema público de pensións, da derrogación da lei mordaza e da progresividade da fiscalidade e da obriga de pagar impostos por todas as sociedades mercantís, de controlar as SOCIMIS e as SICAV.

Certo que os orzamentos non chegaron a ser aprobados. Tamén certo que o Goberno de España incumpriu o seu compromiso na regulamentación dos alugueiros e noutros moitos aspectos do acordado. Tamén que utilizou a non aprobación dos orzamentos para convocar eleccións e ir facéndose propaganda electoral en base a ir decretando leis de carácter social (positivas socialmente aínda que insuficientes). A cousa non lle saíu todo o ben que esperaban: non acadaron a maioría suficiente que lles permitira gobernar en solitario con apoios puntuais.

Pero iso non ficou aí; desde as eleccións e ata hoxe desmárcanse unha a outra vez das políticas sociais progresistas e de todo o, aínda que limitado, positivo que podía ter o acordo asinado entre Goberno e Unidas Podemos.

Queren goberno de verdade ou queren novas eleccións?

Vista a experiencia, como se fiar do PSOE ? É claro que non é de fiar, que segue na mesma tesitura da época “OTAN de entrada non”. Que non é sequera un partido de orientación socialdemócrata, senón un partido social-liberal que non aspira a transformar a sociedade cara a unha máis xusta.

E máis se temos en conta as que eu considero nauseabundas declaracións de dona Carmen Calvo no día de onte e as de vergoñentas declaracións de Ábalos publicadas no día de hoxe no diario El País.

Se o que o PSOE quer son novas eleccións, que o valoren ben. Pode volver a pasarlle o que nas últimas: que non lle saian as contas pese á cociña do CIS e que se repitan os resultados electorais. Ou, o que é peor, que a gobernabilidade do Estado caia nas mans do “trifachito”, o que implicaría (como estamos a ver que ocorre onde está a gobernar) un importante retroceso da sociedade en todos os aspectos.

Que queren apurar as cousas, presentar agora un programa de compromiso (Que fixeron todo este tempo atrás? Non tiñan xa un medio avanzado con UP?) para tentar de acadar “a última hora” como di Ábalos un apoio forzado por UP, PNV, Esquerra Republicana,... Pese a que o PCE (Esquerda Unida, vamos) volve ás súas compracencias co PSOE me temo que a súa influencia non vai ser quen de convencer á outra parte da súa coalición. Que a única solución vai ser un goberno de coalición real, con participación no goberno e no fundamental de todas as forzas que asinen o citado pacto.

Sánchez Castejón: non mereces ser Presidente (polo menos, de momento)

Frenéticas 24 horas antes da segunda votación da investidura. Propostas, contrapropostas, negociacións, mediacións, filtracións reais ou trucadas, mentidos e desmentidos... En fin, toda unha serie de feitos destinados a tentar de que Pedro Sánchez fora investido Presidente do Goberno do Estado (que non da nación, como din algúns).

A verdade é que as versións duns e dos outros varían; xa sabemos que "cada quen fala da feita segundo lle vai nela", mais neste caso parece que hai unhas versións que parecen ter máis fundamento que outras. Sobre todo se temos en conta os precedentes destes últimos días.

E unha das cousas que parece que fica máis clara é a de que baixo ningún concepto o PSOE estaba disposto a que o Ministerio de Traballo, con todas as súas competencias, quedara baixo a responsabilidade de Unidas-Podemos (U-P); "á CEOE non lle gusta nada esa idea" dicían. E claro, un partido coma o PSOE que leva servindo aos intereses do gran capital español desde a metade da primeira presidencia de Felipe González non vai consentir que veñan uns "iniciados" a tombar unha reforma laboral de Mariano Rajoy coa que tan contentos están os empresarios, que teñen carta branca para todo, e tan explotados e espremidos están o conxunto dos traballadores e traballadoras. Claro, todo é poñerse a reformar e seguir para tombar a reforma laboral de Zapatero tamén lesiva para o conxunto dos asalariados, pese a que U-P retirou esa proposta.

Non digamos xa ese sacrilexio de facerlle pagar máis impostos aos que máis teñen e máis se aproveitan dos bens públicos. Igualmente coas multinacionais que eluden impostos en cantidades industriais; os Inditex, Google, Amazon, Microsoft, ...que eluden pagamentos ao fisco por miles de millóns utilizando todas as artimañas legais que a normativa española, europea e internacional lles permite. E claro, se atallamos iso que será do potencial futuro da nosa flamante Ministra de Economía como Presidenta do Fondo Monetario Internacional (FMI)? Coma presidenta dun dos tres organismos económicos internacionais que se dedican a explotar e a espremer aínda máis aos países menos desenvolvidos? Os outros dous son o Banco Mundial (BM) e a Organización Mundial do Comercio (OMC).

"Como unha organización primeiriza, con tan pouca experiencia, vai ter unha responsabilidade tan grande no desenvolvemento dos orzamentos do Estado!?". Esta, mais ou menos así exposta, foi outra das ideas expostas polo aspirante Pedro Sánchez. Non se lembra Pedro Sánchez daqueles compañeiros seus de partido que sen ningunha experiencia de xestión do Estado accederon ao goberno no ano 1982, cunha maioría absoluta. Certo é que non tardaron nin dous anos en poñerse ao dispor dos desexos da gran banca, dos grandes empresarios e da estrutura militar dos USA; nin tampouco en gañarse a primeira gran folga xeral do réxime postfranquista; pero iniciaron a súa andadura de forma firme e precisa e, teoricamente, sen experiencia. Para ser ministro non hai que ser técnico, simplemente hai que ter claro cara a onde se quer ir e dicirlle aos técnicos que elaboren os plans e as leis de forma que se propicie o acadar uns determinados fins. E aí está o problema do PSOE, nos plans que permitan acadar unha sociedade máis igualitaria e con dereitos.

Parece que para poder facilitar a investidura Unidas-Podemos decidiu, a última hora, renunciar a case todas as súas esixencias quedándose só na de poder dirixir as políticas activas de emprego. "Que se iso é competencia das comunidades autónomas, non saben o que piden", dicían algúns no hemiciclo e moitos dos comentaristas que non saben realmente do que falan. Efectivamente, a execución orzamentaria das políticas activas de emprego corresponde ás comunidades autónomas na súa maior parte, pero baixo as normas que anualmente se fixan nos orzamentos xerais do Estado ou noutra lei de carácter estatal; outra parte dos orzamentos, normalmente, parte dun acordo entre organizacións sindicais, empresarios e goberno dos Estado no que se fixan orzamentos e modalidades para a formación continuada de traballadores e traballadoras; e so unha pequena parte deses fondos fica á discrecionalidade das comunidades autónomas. É dicir, claramente o PSOE estaba a pasar a papeleta; o que quería era un goberno de seu, que lle permitira acadar pactos co partido da dereita franquista, o Partido Popular, para dirixir o Estado; goberno que lle permitiría suavizar algo a situación actual de traballadores e traballadoras, pero que, ao mesmo tempo, permitiría seguir os niveis de explotación e inseguridade laboral que non desgustaría á os empresarios e oligarquía financeira, que poderían seguir sacando abundante tallada a conta do esforzo dos demais. Sen esquecer que, ao remate do chollo, sempre pode haber un posto nun consello de administración, ou un chollo "para todo o que resta de vida", nunca depreciábel e que conecta coa sempiterna tradición deste país.

Igual que o tema da "confianza",  ou o dos "dous gobernos nun". A min gustaríame saber cal das dúas forzas, U-P ou PSOE, empezou dicindo que Defensa, Exteriores, Interior e non sei que outras cosas máis non podía ser para U-P porque non eran de fiar. Ou sexa, ou imbéciles superlativos ou escusas de mal pagador. Eu inclínome polo segundo.
 

"Por segunda vez, Podemos frustra que España poida ter un goberno progresista", din. Pois non; o primeiro goberno proposto polo PSOE e Ciudadanos a raíz das eleccións xerais de decembro de 2015 non era un goberno baseado nun programa progresista, senón nun programa ultraliberal e ultracentralista ao uso de Ciudadanos. Quen realmente frustrou un goberno progresista foi o propio PSOE; se este escollera a Podemos, Esquerda Unida, Esquerra Republicana, Compromiss, etc. posiblemente o resultado non sería o que foi; e habería un goberno, senón de esquerdas, si progresista que permitiría erradicar todo o lixo lexislativo fascista do primeiro goberno de Mariano Rajoy. Pero non, a catividade ideolóxica e a dependencia da dirección do PSOE respecto súa xerontocracia e dos sectores felipistas do partido, servidores fieles do gran capital, impediu que Pedro Sánchez daquela tomara un camiño diferente.

Este último vai ser o "mantra" que van seguir os do aparato do PSOE. E, tamén, o “mantra” que están (xa desde onte pola mediodía) utilizando os comentaristas afíns ao partido de Sánchez e servidores dos medios que en todo momento apoiaron a opción do goberno PSOE en solitario, de non pacto con U-P. Empezouse a escoitar xa onte nos informativos e nos colaboradores da Cadena SER e, tamén, nos informativos de La Sexta. Supoño que tamén noutras emisoras do ramo.

       Como xa dixen nas dúas anteriores entradas, eu xa tería hai tempo mandado aos do PSOE ao carallo. Pero claro, que eu non teño responsabilidades políticas e non me teño que someter a ningún voto. Tamén dicir que moito me fodería ter un goberno de dereitas; pero son consciente de que iso non ten porque vir, necesariamente, do Partido Popular (PP); pode vir tamén do PSOE. Lembremos ese artigo constitucional que tantas amarguras trouxo a este país que por acordo trocaron entre PSOE e PP, o 135, que priorizaba o benestar bancario sobre o benestar das persoas.

         E así unha e outra cousa; se unha non eran quen de facela creible, pois a poñer outra e a deixar que a "familia" mediática se puxera a desbardallar contra quen non tragaba. Impresentable.

         Por todo isto, e polo menos de momento, Pedro Sánchez non se merece ser presidente.

        Por último unha última pregunta: que se pode esperar dun PSOE que, despois de catro anos de laicidade na ofrenda ao Santiago Apóstolo, volve na cidade de Santiago de Compostela e ao través do seu alcalde Sánchez Bugallo, a render pleitesía á Igrexa Católica, supeditando os intereses xerais do Estado aos dunha confesión relixiosa?