Sen as vosas traballadoras e os vosos traballadores non sodes ninguén!

 Chamábame a atención despois do confinamento obrigatorio de marzo pasado todos os pallasos e pallasas (no senso máis despectivo no que se poida utilizar o termo) que amosaban a súa concordancia en que grazas ao funcionamento nese período dos traballos máis estigmatizados e infravalorados socialmente (limpeza pública e de edificios públicos e privados, persoal de caixa e de reposición dos supermercados, transportistas, repartidores e repartidoras a domicilio de distintas empresas e sectores, “riders”, etc.) a sociedade puidera saír adiante; que foran eses traballadores e esas traballadoras as que realmente fixeran saír adiante a sociedade e co seu labor acadaran que esta non crebara. O mesmo, aínda que con outro nivel de valoración social ben diferente, os profesionais da saúde. E as louvanzas eran constantes para todas e a todos os profesionais realizadores de traballos infravalorados que arriscando a súa saúde estiveron sacándonos as castañas do lume mentres tiñamos que estar confinados nos nosos domicilios, traballadores e traballadoras sen os cales moitos de nós non poderiamos facer un algo de vida. Eses pallasos e pallasas das que falo, agora están máis que calados e caladas.

Comentaristas radiofónicos, xornalistas de prensa escrita, empresarios e empresarias, políticos de diferente signo e caste, etc. todo díos falando marabillas dos e das varredoras, dos e das limpadoras, dos chamados “riders”. Incluso empresarios do ramo da distribución alimentaria falando marabillas das e dos caixeiros dos supermercados que arriscaban a súa vida e saúde atendendo á clientela sen apenas ou sen ningún (polo menos nas primeiras semanas) medio de protección proporcionado polas empresas, moitas das cales non o facían porque “producía un mal efecto” entre os e as compradoras. Necios e hipócritas, vamos; ademais de impresentables e cabróns. Ata os empresarios voceiros dos outros que realmente dirixen o cotarro non amosaban claramente o seu desacordo en que houbera que pechar todo tipo de actividade das que lles proporcionan máis dividendos e fondos que desviar cara a paraísos fiscais.

A miña experiencia máis próxima: a compra doméstica.

Eu, daquela, teño escrito vía “contacto web”, como mínimo, a dúas grandes empresas de distribución en alimentación queixándome da falla de elementos de protección dos seus empregados e das súas empregadas, e ata o de agora nin unha mínima resposta; e iso que no seu “contacto web” todas elas prometían unha rápida contestación. Isto sucedeu aproximadamente ás dúas semanas de terse decretado o confinamento de marzo e aínda noutras dúas semanas ou tres non se viron elementos de protección dos empregados e empregadas deses establecementos; nin sequera unha mísera mascara protectora. Evidentemente, eses patronos o único no que pensaban era en si mesmos, en como encher aínda máis a súa faltriqueira, aínda que iso supuxera problemas da saúde aos seus traballadores e ás súas traballadoras, amais da clientela. Unha proba clara desta afirmación foi a xeneralizada suba de prezos dos produtos alimentarios e domésticos que eses “desinteresados” empresarios aplicaron aos seus produtos en fresco durante esa época, mentres agricultores, mariñeiros e gandeiros queixábanse da baixada de prezos que eles percibían polos produtos que tanto suor e esforzo custáralles acadar. Especuladores, non empresarios nin persoas preocupadas polo benestar social en épocas de crise. Xentalla sen principios aos que eu, sen compaixón, metería na cadea xunto cos seus leais cans con aparencia de persoa que non fan máis que lamberlle os cus.

Unha mostra da pouca intención de servizo á sociedade amosada por estes elementos veuse no tema dos pedidos para reparto domiciliario, cunha alta demora da entrega, incluso máis dun mes chegaron a avisarme que se demoraría un pedido de alimentación realizado por min. Como é lóxico considereino una tomadura de pelo e anuleino (amais de que, por sorte,eu aliméntome todos os días e un mes...). Coas facilidades de contratación que existen neste país para favorecer ao empresariado, e coa cantidade de persoas que se quedaron co cu ao ar por desempeñar traballos nos que non estaban dadas de alta na Seguridade Social, e se realmente -como moitos deles dicían- pensaban en facilitarlle a vida á sociedade e á súa clientela, non lles resultaría máis doado contratar máis repartidores e alugar máis furgonetas para facer fronte a ese número crecente de pedidos domiciliarios? Eu coido que si, máis tamén coido que ese tan traído e levado discurso que o empresariado se gasta “de servizo á sociedade” dino coa boca pequena, que o que realmente lle interesa é encher as súas caixas. A saúde da sociedade, dos seus traballadores e das súas traballadoras, así como a dos seus clientes actuais, impórtalle un carallo.

E imaxino que coma min pasaríalle a outras moitas persoas. E supoño que o sector da alimentación non sería o único, senón que moitos máis sectores veríanse na mesma tesitura. De feito os sindicatos que de verdade representan ás traballadoras e aos traballadores teñen denunciado multitude de despedimentos e accións ilegais por parte de empresarios sen escrúpulos. Así como ONGs que atenden a persoas procedentes da economía somerxida denunciaron multitude de casos de traballadores e traballadoras privadas dos seus traballos ou abusadas neles sen contemplacións e sen ningún tipo de compensación por parte dos seus empregadores; incluso postas, literalmente, na rúa, sen lugar onde acubillarse.

A volta ao traballo e a “nova normalidade”. Amos e cans na procura dos cartos perdidos.

Pasado o período de confinamento case estrito, veu a mal chamada “nova normalidade”. No mundo do traballo as contradicións de clase manifestadas neste intre entre empresariado e traballo arredor dos elementos de protección que as empresas deberían proporcionar aos seus traballadores e traballadoras e as distancias a manter durante o proceso de traballo. Empresariado e cans a tentar de incrementar os volumes de beneficios dos primeiros aínda a costa da saúde dos seus e das súas empregadas; estes últimos, loxicamente, querendo defender a saúde propia e a das persoas coas que conviven nos seus fogares. Ao final, aínda que a regañadentes, parece que houbo acordo de mínimos. Iso si, sen que iso supuxera a desaparición dos abusos realizados por multitude de empresarios e empresarias sobre os seus traballadores e traballadoras, sobre todo naqueles sectores menos sindicalizados.

O que parece unha contradición é que as organizacións empresariais coincidiran coa demanda social de prorrogar os ERTEs ata o mes de decembro. Pero non o é tanto; non sería de recibo para a sociedade que o empresariado estivera a solicitar toda caste de axudas e apoios gobernamentais para as empresas e non dixeran nada en prol dos que realmente son imprescindibles para manter as súas tramas produtivas e xerar a riqueza da que eles se apropian (co beneplácito das leis, claro; aínda que non sempre). Amais, total quen paga é o Estado; e facendo as contas do empresariado:

Sendo:

T= Impostos que pago; CS= Cotizacións sociais que deixo de pagar; RT= Rebaixas noutras taxas e impostos; AD= Axudas directas das administracións; AI= Axudas indirectas das administracións; (W)= Salarios que me aforro; RF= Rebaixas futuras de impostos e taxas

Teremos que:

T – CS -RT + AD + AI – W + RF > 0

É dicir, a eles o empresariado o custo real da crise sáelle a conta. O único que perden son os beneficios que lles proporcionaría o poder explotar máis aos seus traballadores e traballadoras, é dicir o seu custo de oportunidade.

Por suposto que non inclúo neste saco a moitos pequenos empresarios autónomos, que terán que pechar os seus negocios coma consecuencia desta crise. O cal será proveitoso para o empresariado podente, ese que se sinte representado pola CEOE e pola CEPYME, porque alguén se fará co nicho de mercado que queda baleiro, alguén con poderío económico.

Por outra parte, saben os empresarios e empresarias con poderío que esa situación non pode persistir eternamente, nin que poden levar ao traste con todo o pequeno e mediano empresariado, e tampouco deixar moreas de traballadores e traballadoras na rúa, sen medios de subsistencia. Teñen claro que se fan iso estarían a cavar a súa propia tumba coma clase, que a sociedade saltaría en mil cachos e non se sabería en que podería rematar. De aí as queixas dos representantes dos grandes empresarios cara ao toque de queda desde as 11 da noite; non é que defendan aos hostaleiros, agás grandes cadeas de hoteis e de xantares-lixo; é que non queren perder aliados se a sociedade rebenta. Saben que todas as armas de carácter legal e institucional das que o réxime os ten dotados para a protección do seu sistema non se sabería como poderían resultar, sobre todo as formadas por persoas de orixe humilde, se a sociedade salta polo ar; que os partidos nazis e fascistas que eles manteñen coma arma de reserva para o caso de fallarlle o control institucional tamén son susceptibles (dados os personaxes que as lideran) de non servir para aquilo que as crearon ou de servirlles temporalmente.

Obxectivo: explotar ás persoas sen miramentos.

Pero sobre todo, a toda costa e sexa coma sexa, sen miramentos e sen contemplacións, agora o que queren e ter traballadores e traballadoras que xeren a riqueza da que eles se apropian. A riqueza que lles permite ter casa aquí, casa alí e casa acolá; a riqueza que mantén tres ou catro coches de alta gama e que lles permite tirar de tarxeta dourada onde e como queren; a riqueza que permite aos seus vasalos políticos e aos seus cans disfrazados de persoas chalés e trens de vida difíciles de manter; riqueza que lles permita financiar a partidos políticos corruptos que lles permitan usar as institucións e o erario público como medio de enriquecemento. Non importa que a eses traballadores e a esas traballadoras se lle paguen salarios de miseria, non importa tampouco que non cheguen a fin de mes ou que teñan contratos irregulares ou ningún; nin sequera impórtalles que eses traballadores e traballadoras e as súas familias teñan que durmir debaixo dunha ponte porque non poden pagar un alugueiro ou porque outros empresarios os expulsaron do seu fogar por calquera motivo co obxecto de especular. A eses empresarios, que son moitos, só lles importan eles. Eu poñeríaos a comer eses billetes ou eses coches, barcos e xoias que queren acumular e que dan, o de cada un deles, para vivir milleiros de vidas

Conclusión: por moito que teñades sodes lixo.

E todos os empresarios saben perfectamente que sen os traballadores eles non son ninguén. E por se non o saben dígollo eu. Empresarios, empresarias, de calquera caste e sector: vos sen traballadores e traballadoras non sodes ninguén; sen eles sodes lixo; e canto máis grandes sodes, máis monte de lixo.

Xa se amosou nesta pandemia.

Un candidato sen vergoña, incompetente e inutil

          Fica claro que o título refírese ao candidato á Presidencia da Xunta de Galicia que onte presentou a súa candidatura no Parlamento de Galicia no que hoxe vai facer valer a maioría absoluta do partido que el mesmo preside na Galiza, o filofranquista Partido Popular. 

          Non escoitei toda a presentación do seu discurso de investidura máis si me informei por medios de comunicación fiables do que o señor Núñez Feijóo tivo a ben comunicar ao conxunto dos parlamentarios e das parlamentarias presentes na cámara galega (prescindo, coma sempre, de TVG, RG, La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Correo Gallego, La Región, El Progreso e cousas polo estilo, que como xa teño dito máis dunha vez non gozan da miña confianza como medios para recibir información fiable).

          Polo lido ou escoitado nos diferentes medios aos que dou fiabilidade, cos que non necesariamente comparto a súa liña editorial pero que diferencian entre información e propaganda, Feijóo unha vez máis seguíu na súa liña de ofrecer fumo, cargar a outros cos seus propios males, volver ofrecer aquilo que leva dez anos ofrecendo e nunca fixo e renunciar a exercer as competencias que a Constitución Española vixente e o Estatuto de Galicia lle confiren coma exclusivas. 

          En primeiro lugar imos destacar o que xa o Partido Popular estatal e el mesmo levan facendo desde tempos inmemoriais. O primeiro que fai é cargar contra o goberno central por non centralizar medidas para combater a pandemia do coronavirus. Erre que erre. Que si as políticas do ensino eran diferentes segundo que comunidade autónoma, que si o Mº de Educación non exercía dirección común, que si... Hai que dicir que Núñez Feijóo, como político é un verdadeiro sen vergoña; e que como presidente dunha comunidade autónoma é un verdadeiro inutil e incompetente. 

          Por que é un sen vergoña? Porque mentres o goberno central exercía mellor ou peor, durante o estado de alarma e o confinamento, a dirección centralizada da loita contra o COVID-19 baixo un mando único para todo o Estado, Núñez Feijóo e o resto dos presidentes autonómicos do Partido Popular botaban chispas queixándose de que lles secuestraban as súas competencias. Na desescalada Núñez Feijóo e os demais filofranquistas territoriais solicitaban que se lles devolveran canto antes as competencias (cos resultados que xa todos estamos a ver na actualidade). Cando desde Madrid, a petición de don Alberto "el epidemiólogo mayor" como lle chama algún xornalista galego , puxeron a Galiza en posesión de todas as súas competencias, o daquela Presidente de Galiza e agora Presidente en funcións, á primeira que apareceu algunha dificultade botou a responsabilidade de controlar a mesma sobre os alcaldes, renunciando a dirixir desde a Xunta de Galicia a loita contra os problemas xurdidos na Mariña luguesa, seguindo el alegremente coa súa campaña electoral xa comezada no mes de marzo de 2020 e botándo os seus propios piollos sobre as costas duns rexedores locais sen orzamentos nin medios para controlar calquera medida real que puideran tomar. E a unha persoa que bota as cargas da súa responsabilidade sobre as demais só cabe cualificala, como mínimo, de sen vergoña.

          Por que é un inutil e un incompetente? Cando a pandemia volve a facerse forte na Galiza, coincidindo co inicio do curso escolar, o señor renuncia de facto ás súas competencias exclusivas e pretende facer culpable da súa ineficiencia e incompetencia para dirixir a Galiza a o goberno central. Aí temos unha consellería, a de educación, totalmente ineficiente; que pasa de cumprir os acordos que a súa propia titular asinara en xuño co goberno central e a maioría das comunidades autónomas do Estado, á que o da distancia de metro e medio mínimo entre alumnos na aulas e á que reducir os rateos alumnos-profesor non lle vai, unha persoa que di publicamente que non hai aulas para cumprir o que en xuño asinou... e todo porque non quer contratar máis profesorado nin dotar de medios tecnolíoxicos a docentes e a discentes ou implementar aulas prefabricadas alí onde efectivamente non é posible ter máis espazos que converter en aula. Mira ti que tivo tempo desde xuño a hoxe! Ou máis, porque calquera persoa por moi pouco avezada que sexa tiña que ter craro que no curso 2020-21 habería que tomar medidas que se distanciaran das que ata marzo pasado eran normalidade. Todo isto coa aquiescencia, o coa orde, de Núñez Feijóo ao que parece que a súa competencia exclusiva sobre educación quéimalle nas mans, que é incapáz de exercela e asumir as súas reponsabilidades. O mesmo pasa coa sanidade. Conclusión: é un incompetente e un inutil para dirixir Galiza (e coido que para exercer calquera cargo de responsabilidade de caracter público) Porque a unha persoa que é incapáz de facerse responsable do que dela depende os mínimos cualificativos que se lle poden atribuír son os de inútil e incompetente.

          Parece que no discurso de investidura de onte, o aspirante á titularidade da Presidencia da Xunta de Galicia, a dicir dun xornal ao que considero fiable, ao parecer fixo 20 promesas das que imos destacar algunha delas, porque teñen moita miga; non tanto polo que nelas se propón senón polo que falta ou polo peculiar das mesmas.

           A primeira que me chama a atención é a seguinte: reformular o Xacobeo 2021 para que sexa unha "ferramenta económica" na que a Comunidade poida "apoiarse". De entre todas as 20 promesas é a única que fai referencia á economía. Nun país con grandes problemas no sector naval, no que empresas do sector da automoción deslocalízanse ao norte de Portugal por falla de chan industrial para establecerse ou para abaratar o custo da man de obra (moitas veces empresas rendibles que teñen recibido moreas de cartos en subvencións públicas e ás que non se lle piden contas), cun problema moi grande na Mariña luguesa e nos lugares nos que Alcoa ten instalacións, con grandes problemas para o sector pesqueiro tanto de altura como de baixura, cun sector cultural que está a sufrir un descalabro monumental derivado das medidas tomadas pola propia Xunta (que se ven están sendo ineficaces) de cara a combater a pandemia,... e así poderiamos seguir ata o infinito. E a el, ao señor Feijóo, o único que lle interesa da economía é o Xacobeo. Manda carallo!

          Hai outra que da medo, por non dicir pánico: finalizar a "renovación integral" do Servizo Galego de Saúde como "absoluta prioridade" do mandato. E digo que da medo porque se é totalmente intolerable a situación á que os distintos gobernos de Núñez Feijóo levaron a sanidade pública, tanto na atención primaria como na atención especializada e hospitalaria. Que é o que van finalizar? Acaso van poñer nas mans de empresas que viven a conta da mala saúde dos cidadáns toda a estrutura sanitaria pública galega? Supoño que si, que ese é o obxectivo prioritario de Núñez Feijóo no eido da sanidade. Como diría un crente: que Deus nos colla confesados.

          Como ten que contentar á parroquia no tema do coronavirus, e como tanto el como a súa administración sanitaria estanse a mostrar incapaces e incompetentes para facer fronte á pandemia por fan outra "promesa": Implantar un novo sistema de test masivos a partir de mostras de saliva. Que polo que din moitos entendidos no tema ese tipo de test aínda son menos fiabeis que os serolóxicos, son test que teñen un alto índice tanto de falsos negativos coo de falsos positivos. A min lémbranme aqueles test masivos que "en paralelo" ao realizado no mes de xuño pasado polo Mº de Sanidade fixeron desde a Xunta de Galicia en plena campaña electoral, uns test masivos que os entendidos no tema cualificaron como pouco serios e coma inservibles. Non estamos en campaña electoral, só campaña de acoso e derribo do goberno central, así que xa nos esqueceremos desa boutade salivar coa que nos quer amenizar Feijóo a pandemia. 

          Tamén me chama a atención, tanto polo enunciado como pola súa pouca concrección a seguinte: desenvolver o "maior" Plan de Saúde Mental da "historia" da autonomía. Tendo en conta o mal tratamento que ata o de agora os distintos gobernos do Partido Popular na Galiza teñen realizado coa saúde mental só se me ocorre unha pregunta: quereramos Feijóo volver tolas a todas as persoas que vivimos na Galiza? A que dan medo?

          Un protocolo de relación entre as residencias de maiores e a rede sanitaria pública; e nova normativa que regule as condicións de apertura e actividade dos xeriátricos di que vai facer. Lémbranse agora! Cando as residencias privadas privilexiadas polas políticas e os políticos do Partido Popular na Galiza volven a ser morredeiros de maiores. Nada fixeron desde o fin da desescalada ata agora, por máis que familiares de usuarios dos citados establecementos e sindicatos de traballadoras esixiron a toma de medidas por parte da Consellería de Política Social. Volven a ser focos residencias xestionadas por Domus Vi e pola fundación do cura Moure. Seguen a aparecer problemas de COVID-19 nos establecementos residencias privados ou xestionados por empresas privadas. Impresentable. E ese señor que di ser e querer ser Presidente da Xunta de Galicia, que ten as competencias exclusivas sobre a xestión da dependencia e das políticas residenciais para maiores ao mesmo tempo que renuncia a exercelas e carga contra o goberno central ven dicindo que vai establecer unha nova normativa. A que andamos? Iso é, simplemente, incompetencia, inutilidade e oportunismo. E ao mesmo tempo di que, coa axuda que espera de Amancio Ortega, Galiza "contará coas sete mellores residencias de Europa" ; estará esperando, acaso, a que o presidente de Inditex lle quite as castañas do lume, como parece que xa fixo cos equipamentos hostpitalarios de diagnóstico do cancro? (e digo "parece" porque non teño confirmado que eses equipamentos estean xa nos hospitais públicos). E, supoñendo que se fan esas sete residencias "nas cidades máis importantes de Galicia", vainas xestionar directamente a administración pública dotandoas de medios e persoal suficiente ou vai pasar como está a ocorrir na actualidade cos equipos de diagnóstico axial computerizado que están a ser xestionados por fundacións de dubidosa utilidade? Poran nas mas do cura Moure ou de Domus Vi , ou doutras empresas da mesma ética e caste as supostas novas residencias?

          En fin, demostrado. Coma político podemos dicir que é un sen vergoña, un incompetente e un inútil o aspirante a presidir a Xunta de Galicia nos próximos catro anos.

A volta ao cole de Núñez Feijóo. Incompetencia impresentable.

          En breve, profesorado e alumnado de ensinanzas non universitarias volverán ao "cole" despois de case seis meses sen impartir aulas; seis meses que foron interrompidos brevemente para realizar as probas da ABAU e que volverán a verse interrompidos polos exames aos que o alumnado teña que comparecer en setembro e polos claustros e reunións profesorais que teñan que acontecer nos distintos niveis educativos de cara a preparar o inicio do curso académico co alumnado, que ten o seu primeiro asalto o día 10 de setembro co inicio das aulas no segundo ciclo da Educación Infantil, na Educación Primaria e nas Educacións Especiais.

          Mais, como diría un coñecido meu, tal e como teñen previsto ese inicio de curso o Presidente da Xunta de Galicia, a súa Conselleira de Educación e o resto do staff desa conselleira (persoas ás que, coma a ela, podemos cualificar de "palmeros" de Feijóo e incompetentes para o desempeño das funcións que teoricamente teñen asignadas en calidade de xestores da educación na Galiza)  "é como para poñerse a mexar e non botar gota"; e se nos atemos ao acontecido desde mediados de marzo de 2020 cando se declarou o estado de alarma sanitaria no Estado ata o intre de escribir estas liñas, o meu coñecido tería toda a razón en definir esa situación coa súa característica expresión. Porque a situación na que Núñez Feijóo e os seus mandados e correlixionarios pretenden poñer ao alumnado e aos seus pais e nais, ao profesorado, ao persoal de administración e servizos dos centros educativos e a todas aquelas persoas cunha relación persoal directa ou indirecta cos colexios e institutos da pánico. Causa medo, terror nalgúns casos, e incerteza en familias e profesorado.

          E dixen antes desde marzo porque nese mes de 2020 o alumnado tivo que confinarse nos seus domicilios e asistir a un proceso educativo que, por inesperado, loxicamente non estaba preparado para a impartición de aulas a distancia. Por moitas razóns, pero sobre todo pola falta de medios materiais e humanos que puideran "parchear" dalgunha forma a ausencia de ensino directo. Profesorado e alumnado non tiñan medios nin formación suficiente para manter un proceso de educación a distancia, tampouco a administración educativa galega con competencias exclusivas foi quen de proporcionárllelos; temos que recoñecer algún remendo por parte do goberno de Feijóo: dotar dunha plataforma ao profesorado e alumnado desde a que o profesorado e alumnado puideran, cos seus propios e persoais medios, impartir/recibir aulas. Do mesmo xeito, o goberno central dotou a todas as comunidades autónomas dunha serie de equipos e conexións para que o alumnado con menos recursos puidera acceder a ese remedo de ensino que se impartiu nos meses que van de marzo a xuño; pero claro, a distribución que fixo a Consellería de Educación de Galiza foi de tres equipos por centro educativo (e por riba atribuírse o mérito) e nada máis, nada pola súa parte competencial. Así o resultado foi o que foi: absentismo elevadísimo por parte de parte do alumnado ata que o foron conscientes de que non ía haber táboa rasa, absentismo discente determinado pola falta de medios e rendas para poder acceder a eles por moito que se o propuxeran, profesorado que fixo o que puido cos medios dos que dispoñía facendo xornadas longas e intensas,...

             A vida e a incompetencia seguen igual.

          E neste intre estamos como estabamos. Un goberno da Xunta de Galicia que escapa das súas competencias e trata de cargar as tintas sobre o goberno central en temas que son total e absolutamente competencias exclusivas da comunidade autónoma. Por moito que me doa, e non polos suxeitos que o forman e dirixen, teño que dicir que si, que o goberno central ten culpa disto. Non se poden deixar competencias tan serias e importantes para o desenvolvemento da sociedade como o son a sanidade, a educación e as políticas de atención á dependencia en mans de xentes sen vergoña, aventureiras ou incompetentes, mentireiras e pouco serias. Xentes que no mes de maio de se queixan do acaparamento de competencias polo goberno central, e cando este cédelle as competencias e aparecen problemas nas vilas das súas xurisdicións botan as responsabilidades sobre os alcaldes, que cando volven a aparecer máis problemas e se expande unha pandemia que eles, polas súas deficientes políticas sociais, foron incapaces de controlar volven a cara ao goberno central esixindo responsabilidades a este sobre asuntos nos que os incompetentes teñen competencias exclusivas (1). Piden que retome o que eles criticaron: que o goberno central asuma as competencias que á Xunta de Galicia lle corresponden e da que son responsables. E isto non é só na Galiza; son todos os gobernos autonómicos dirixidos polo Partido Popular en solitario ou con aliados, e con esa eminencia da intelixencia que preside a nivel estatal ese partido neofranquista facéndolles eco. E digo que me doe porque son confederalista, pero por riba dos territorios está o benestar das persoas.     

           Unha chea de interrogantes sen resolver (e, posiblemente, máis).

          Volvendo ao ensino. Di Feijóo que non se preocupen os pais, que os seus fillos están máis seguros en aulas masificadas que naqueles lugares aos que na actualidade están indo coas súas familias. Eu, se tivera fillos en idade escolar, estaría moi preocupado. Incluso non os mandaría a clase pese as ameazas veladas de denuncia por absentismo realizadas esta semana por un alto cargo educativo da Consellería de Educación. Porque o protocolo que sacaron a toda presa e correndo desde a Consellería de Educación da Xunta, separado de calquera orientación saudable das emitidas por organismos internacionais ou españois e pasándose, incluso, as orientacións establecidas e acordadas no mes de xuño pasado pola conferencia estatal de educación e que foron asumidas pola maioría das consellerías de educación autonómicas, incluída a de Galiza. Un protocolo criticado por todos os sectores da comunidade educativa: pais e nais, profesorado e persoal de administración e servizos. Os únicos que non critican tal cousa son os patróns da ensinanza privada e concertada.

          Di a Conselleira de Educación da Xunta de Galicia nunha penosa entrevista (non pola periodista, senón polas respostas da señora política) concedida á Cadena SER que o de 20 alumnos por aula é imposible, que non hai espazo. E lémbrase agora, cando tivo desde o mes de xuño pasado, no que xa se sabía que deica o ano que ven posiblemente non haberá remedios para paliar os contaxios, para resolver esa eiva. Concellos que poden poñer ao dispor dos centros numerosas dependencias que teñen, desde aulas de formación, salas diversas ata antigas escolas unitarias en desuso. Aulas prefabricadas como solución provisional no caso de que non houbera instalacións fixas suficientes. Igualmente a distribución do alumnado en quendas de acceso ás aulas. Pero claro, todas esas medidas precisan de contratacións de profesorado. E non queren contratar profesorado para a ensinanza pública. Noutras comunidades autónomas fixérono, foron previsores, como na Comunidade Valenciana. Pero AQUÍ, NA GALIZA, ESTAMOS GOBERNADOS POR  INCOMPETENTES QUE SÓ PARECEN PENSAR NO BENEFICIO DOS NEGOCIOS PRIVADOS DE ENSINO.  E os millóns de euros que lles transfire o goberno central para investir en educación onde os van meter? Non lles gustaba nada que foran finalistas para educación pública; imaxino que (como xa fixeron cos fondos para a adaptación dos centros de ensino ás esixencias da LOXSE nos anos 90 do século XX, baixo o mandato de Fraga) quererían investilo na privada concertada e na privada pura e deixar á pública a velas vir. 

          Que vai pasar coa Formación Profesional, cuxo ensino é eminentemente práctico? Vanse manter nas aulas de FP os mesmos criterios que rexeron ata agora? Que pasa co uso compartido do material? Hai especialidades que requiren unha mínima inversión en material se uso persoal nas prácticas e que xa na actualidade adquiría o propio alumnado, pero hai outro necesario nalgunhas especialidades que é moi custoso e non está ao alcance de calquera. Vai a Consellería pretender que sexa adquirido polo propio alumnado? 

        E que vai pasar co transporte escolar? Hai un par de días as empresas que realizan o servizo declaraban non ter protocolos de actuación. Que pasa co transporte compartido que se inventaron os filofranquistas para aforrar cartos e medios para a educación pública? Nada se sabe.  

          Que vai pasar cos comedores escolares? Cal vai ser o protocolo? 

         E nos momentos de lecer do alumnado como vai a ser a distribución espacial? Como se van xestionar os trocos de aula? Como van ser os protocolos de entrada e saída dos centros? Que vai pasar cos nenos aos que as súas familias envíen aos centros con febre ou outra enfermidade? (Porque isto pasa cando os país non teñen con quen deixar aos seus fillos nun país onde as medidas de conciliación son practicamente inexistentes e onde os empresarios son reticentes a que as persoas asalariadas as soliciten, por moi xustificadas que estean).

          Todas son interrogantes sen resposta, a un paso do inicio do curso.

          Nun hipotético caso, nada desexable, de que haxa que confinar total ou parcialmente o ensino, como se van impartir aulas? Porque as cousas seguen como estaban en marzo. O profesorado sen medios nin formación, o alumnado sen medios nin formación e moitos deles sen recursos para acceder a eses medios, o alumnado do rural ten deficiencias importantes nas conexións a aulas ou formación virtual. 

             O que lles importa é o beneficio privado.

           Como pasa na sanidade  ou na dependencia, a Xunta de Galicia dirixida polo Partido Popular non quer investir no persoal necesario para levar os servizos públicos a bo fin. Prefiren deixar nas mans dos que negocian coa saúde, coas necesidades residenciais e de coidados e cos necesidades educativas da poboación os servizos sociais que o sector público debería prestar para asegurar os servizos universais de calidade que entidades sometidas a contas de resultados non van proporcionar.

          Ao Feijóo, en lugar de seguir as recomendacións da OMS ou da conferencia de conselleiros de educación de xuño, só se lle ocorre, despois de pedir insistentemente un protocolo común a todo o Estado (1), o de que o uso de tapabocas sexa xeneralizado ( o cal non está mal) e que "ten posto o ollo nos países do Norte e do Centro de Europa en vistas a modificar o protocolo". En que quedamos, centro e norte de Europa ou protocolo estatal centralizado? Pódese ter menos vergoña? Por que non fai uso das súas competencias exclusivas?

         Os únicos que se van ver beneficiados co panorama de espazos, distancias mínimas entre persoas, organización dos patios de recreo e relacións entre número de alumnos e alumnas por profesor ou profesora van ser os patróns do ensino privado, tanto do concertado como do non concertado, que non terán que adaptar as súas instalacións para meter un número menor de alumnos por aula, nin contratar máis profesorado. O negocio que as normas e actitude da Xunta de Galicia e do seu Presidente e da súa Conselleira de Educación vailles proporcionar vai ser limpo. Que raro, non? A Xunta de Galicia presidida por un prohome do Partido Popular traballando a prol de beneficiar á empresa privada, neste caso do ensino? Hai alguén a quen lle choque? (2). Os prexudicados van ser todos os demais que teñan unha relación directa cos centros educativos, sexan da pública ou da privada: alumnado, profesorado, persoal de administración e servizos, choferes e coidadores do transporte escolar e as familias de todas e de todos eles, repartidores de insumos para os comedores escolares... e todas as demais persoas ás que poidera omitir na relación.

                    E logo?

                    Eu xa non estou en activo. Se o estivera, como traballador estaría traballando a prol dunha folga xeneralizada no ensino de Galiza, tanto da pública como da privada. E desde logo non estaría a suplir cos meus propios medios persoais aquelo que a Consellería non foi quen, por incompetencia continuada, de proporcionarme para exercer a profesión. Se queren que me conecte a internet desde a miña casa, que me paguen a conexión; se queren que utilice ferramentas informáticas para formación non presencial que me faciliten equipamentos e software para realizar unha formación en liña de calidade e con todo o meu alumnado. Unha formación que non se basee só en colgar material en pdf nos espazos virtuais ou en darlle tralla video-fónica a un alumno ou alumna que ten a facilidade de estar pensando nas Batuecas mentres dure a "charleta rayante" sen que o profesor ou profesora poida controlar a situación.

             Os pais e nais deben facer forte presión diante da Xunta de Galicia, que ten competencias exclusivas na educación, para que se cumpran as recomendacións da OMS e para que se doten aos centros de máis profesorado e máis persoal de administración e servizos, así como de medios para alumnado e profesorado no hipotético caso de que teña que haber unha volta atrás que supoña o confinamento total ou parcialmente dos centros de ensino. Do mesmo xeito que deben reivindicar de quen corresponda para que se adoiten medidas legais de conciliación para aquelas familias que o precisen, controlando e poñendo medios para que quen teña que acollerse a estas medidas non sexa reprimido polos seus patróns.

 ___________________

 NOTAS.-

  (1) É curioso o plantexamento que os neofranquistas do Partido Popular fan nestes intres, que máis ou menos é así: "fai falla unha dirección única unificada en todo o Estado para combatir o COVID-19; non pode ser que haxa dezasete políticas distintas para o mesmo problema que abarca a todo o Estado; o goberno central debe asumir as súas responsabilidades e tomar o mando. E bla, bla, bla...". E digo que é curioso porque a pandemia é un problema mundial non exclusivo de España e que necesita respostas globais baixo a dirección da OMS. Pero se nos achegamos máis á xeografía política na que o Estado Español está inmersa, formando parte dun entre político chamado Unión Europea, por que eses mequetrefes neofranquistas do Partido Popular, os seus aliados e todo o persoal retrógrado centralista que ouvea e ornea desde xornais, emisoras radiofónicas e estacións de TV non pide políticas únicas europes? Teño que dicir que non o entendo.

 (2) Como curiosidade e de pasada algo acontecido no pasado curso académico 2019-20. Algúns centros públicos denunciaron que aos seus equipos de dinamización lingüística reducíronlle as súas dotacións orzamentarias no pasado curso escudándose en que como este rematou en marzo non tiña senso manterlle a totalidade do orzamento. Non sei ata que punto iso é certo, mais ningún desmentido oficial da Consellería lin sobre o tema. Aos centros privados concertados reducíulle a Consellería de Educación os gastos de funcionamento asociados á permanencia do alumnado nos locales de negocio? Eu supoño que non. Líbreos de tal cousa o seu deus!

Scrache ou acoso?

          Polo que puidemos e podemos ler ou escoitar case día a día en diferentes medios de comunicación, desde hai moito tempo e de forma continuada, Irene Montero e Pablo Iglesias, dirixentes de Podemos, están a sufrir insultos e concentracións de persoas diante de calquera lugar onde se atopen coa súa familia. Primeiro foi na súa residencia en Galapagar, onde nazis e fascistas se concentran e berran día si e outro tamén contra a parella e os seus fillos, impedindo de forma continuada a tranquilidade á que, por regra xeral, calquera cidadán ten dereito cando está no seu domicilio.

          "Pero é que esas persoas son cargos públicos e, polo tanto, deben estar expostos á crítica pública", din quen xustifica as citadas accións; outros utilizan a comparanza: "eles tamén fixeron ou animaron scraches a cargos públicos do goberno Partido Popular cando era este partido o que tiña o goberno do Estado". Verdades a medias. Efectivamente, os cargos políticos públicos de calquera nivel deben estar suxeitos a crítica pública, incluso apupos e manifestacións diante dos edificios públicos que ocupan. E tamén, e puntualmente, diante dos seus domiciliuos particulares; e deben asumilo. En relación aos que se excusan nos scraches sufridos pola Vicepresidenta do Goberno filo-franquista de Mariano Rajoy dicirlle que, polo que eu sei ao través dos medios, estes scraches organizados polos defensores dos desafiuzados por hipotecas tiveron lugar un día ou ao sumo dous días, non de forma continuada como o que está a ocorrir actualmente coas actuación dos nazis, dos fascistas e dos filo-franquistas cara á parella Montero-Iglesias e a súa descendencia. E amais eses energúmenos persisten nas súas actividades acosadoras incluso estando os acosados de vacacións fora do seu domicilio cotiá.

          Non é que a citada parella nin a organización política á que representan sexan santo da miña devoción política. Nunca o foron; incluso cando durante o 15-M non había organización política. Pero coido que este tipo de accións non teñen xustificación e, como acoso continuado que é, debe ser perseguido de oficio pola fiscalía e a xudicatura, instancias que noutros casos menos graves ou produto do "díxome, díxome" parecen non dubidar en abrir investigacións ou instruír casos de oficio. Non é comprensible (ou ao menos au así o creo) que neste caso non sexa así, e máis sendo os dous adultos afectados persoas que ostentan cargos públicos de alto rango, un vicepresidente e unha ministra de Estado.

          Outra cousa, ao meu ver, tamén impresentábel é que unha parte importante da fauna mediática, que cando o scrache á vicepresidenta marianista poñían a pan pedir aos da PAH e a quen os apoiaba, parece disfrutar e incluso animar este tipo de acosos. Pero claro, hai "xornalistas" e directores de "xornais" dos que, disfrazados de demócratas, o único que se pode esperar son desinformación e posicionamento a prol das ideoloxías máis dereitistas que pululan polo solar ibérico. Os mesmos que criticaban á parella por mercar cos seus cartos e hipotecándose a súa actual vivenda; como se unha persoa da esquerad non poidera facer cos seus cartos o que lle petara (o malo sería que o fixeran con cartos públicos ou produto de comisións irregulares coma outros aos que estes mesmos medios enaltecen). "Unha familia numerosa de esquerdas non debe vivir en algo máis grande de 60 ou 70 metros cadrados", parecen dicir. Porque o curioso é que por esa mesma época, Rivera, un dirixente de Ciudadanos, mercou cos seus cartos un chalet moito máis custoso que o dos dirixentes de Podemosee a ningún destes imbéciles que se fan pasar por xornalistas parecéulles mal, nada dixeron. En fin, ...país!

          Hasta onde eu teño coñecemento, o scrache ten a súa orixe nun método que con posterioridade á II Guerra Mundial, creo que nos anos 60 do século XX, utilizaron nun país europeo grupos demócratas e antifascistas para denunciar publicamente a criminais nazis que estaban convivindo ocultos en diversas cidades dese país; moitos deles coa connivencia das autoridades dese país, que coñecían perfectamente o seu pasado criminal e nada facían por poñelos ao dispor da xustiza. A técnica era manifestarse puntualmente diante dos domicilios ou dos traballos dos criminales para poñer en evidencia a pasividade e a permisividade das autoridades diante da presencia de criminais de guerra contra dos que había probas inequívocas das súas actividades. Diante da información aparecida nos medios de comunicación (que eran realmente de información, non como os que coñecemos aquí na actualidade) ás autoridades non lle cabía outra que actuar contra os nazis.

         É curioso que este método de denuncia criminais nazis sexa utilizado por xentes de ideoloxía fascista, nazi ou filofranquista para acosar a persoas que poñen en cuestión as costumes, institucións, persoas e métodos que manteñen dinámicas de actuación e comportamento franquistas e frontamente contrarias ao principio básico de que "todos os cidadáns teñen os mesmos dereitos e son iguais diante da lei", tal e como se manifesta na Constitución vixente nun dos artigos que parece máis para vestir que para cumprir; costumes, institucións, persoas e métodos que perviven dentro dun país cun sistema político que se gaba de ser un sistema democrático homologable a calquera outro.

          Logo, podemos concluír que a que lles está a ocorrer a Pablo Iglesias, Irene Montero e os seus fillos na súa residencia cotiá e nos lugares aos que van non é scrache, é acoso puro e duro. E, ao ser esta figura unha actitude perseguida polas leis (e máis si as vítimas son cargos públicos) podemos concluír tamen que, como nos países de ocultación de nazis con coñecemento das autoridades, aquí tamén hai vista gorda por quen debera perseguir de oficio estas actitudes dos intolerantes fascistas, nazis e filo-franquistas.

Gobernados por incomPPetentes (catro anos máis)

 As labores levadas a cabo por ADIF na conca do río Sil para despexar a vía con posterioridade ao descarrilamento dun tren de mercadorías nos termos do Concello de Carballeda de Valdeorras poñen de manifesto, non só a incompetencia dos directores do despexo da vía e do escaso control que ADIF exerce sobre o seu persoal técnico (agás que -cousa que nada me extrañaría- o realizado contara coa complecencia dos xerifaltes da empresa responsable das infraestruturas ferroviarias, senón que tamén o das instancias da Xunta de Galicia encargadas de preservar ao país de danos contra a súa natureza.

A min chegáronme vía WhatsApp varios videos das fazañas dos despexadores da vía e nalgún deles (dos gravados desde a beira na que está o descarrilamento) parece intuirse con claridade que a intención dos participantes no despexo era botar ao río polo menos un dos vagóns. Vese claramente nel como o operador da excavadora recibe instruccións para emborcar o vagón cara ao río Sil. Xa non gardo eses videos, pois ocupan moita memoria dentro do teléfono móbil, pero seguro que todos eles andan a circular por aí.

Achego un dos moitos videos circulan pola rede, xa depurado e montado por RTVE con cachos doutros. Por desgraza non atopei o que mencionei no parágrafo anterior.

Parece que ADIF comunicou á Xunta de Galicia a operación de retirada dos obstáculos da vía. Hai quen di que comunicaron que ían invadir o cauce do río e a Xunta di que non; din desde o organismo do goberno galego encargado de velar pola saúde ecolóxica do país (si, existe; eu pensaba que non porque os atentados ecolóxicos sen resposta da Xunta son continuados ao longo do tempo pero si existe; polo menos nominalmente) que eles o úneco que fixeron foi poñer en contacto a ADIF coa Confederación Hidrolóxica Miño-Sil. E estes din que non accederon á petición de ADIF. Cada quen que lle crea a quen lle pete. Eu, por sistema, teño unha máxima: "ningún gobernante diante de problemas di a verdade mentres non se demostre o contrario, agás a Xunta de Galicia gobernada polo PP que nunca a di aínda que se demostre o contrario" (non é orixinal, senón unha transformación dun dito que recorría a Universidade de Compostela na segunda mitade dos anos 70 do pasado século). Ergo, non lle creo a ningún.

O que si parece claro é que, diante das perspectivas, a Consellería encargada de velar pola saúde do río (ejem...) e a Confederación Hidrográfica deberían ter enviado a alguén a vixilar e que parara in situ o atentado ecolóxico. Pero claro, os primeiros teñen amosado de sobra a súa incompetencia coa permisión de numerosos salvaxes atentados á saúde natural da Galiza (minas de ouro, balsas de refugallos contaminantes abandoadas, vertedoiros, atentados paisaxísticos e arqueolóxicos por canteiras, falta de limpeza de montes, conversión do bosque galego nun inmeso eucaliptal e piñeiral,...). Está claro que non o fixeron. Iso sí, o Cuarteto Peperito (conselleiras de infraestruturas e de medio ambiente, senador do PP de Ourense, e alcaldesa pepera de Carballeda) púxose ghuapo e foi facerse a foto ao día seguinte para facer que lamentaban o incidente. (A foto é tomada de Praza Pública do xoves 6 de agosto de 2020)

 

En todo caso din as malas linguas que a multa, de 35.000 euros, que lle vai caer a ADIF pola desfeita vaille compensar o ter tirado os vagóns ao cauce do río Sil. É a máxima de "quen contamina paga"; iso si, por regla xeral menos do que custa rexenerar o que estropea; é dicir, compénsalle pagar. E neste caso, tamén. ADIF di que vai investigar o ocorrido e sancionar ás persoas culpábeis. Eu cabréome e ríome por non chorar ou facer algo peor.

 

A Xunta de Feijóo contenta; ADIF parece que tampouco está descontenta; as persoas defensoras do medio ambiente e as usuarias do río indignadas.

 

A incompetencia segue a campar por Galiza; por desgraza, catro anos máis se as cousas seguen na súa normalidade. Seguramente, conselleiros e presidente da Xunta de Galicia delegarán responsabilidades en alcaldes e veciños como adoitan facer nos últimos tempos a costa do coronavirus ("os concellos deben tomar medidas para conter o bicho"), cos incendios forestais ("malfeitores incendiarios: que malos sodes; veciños: hai que denuncialos. Nós escoitamos, esperamos e contratamos helicopteros que hai que reactivar a economía", parecen dicir), e co ensino ("alumnos, pais e profesores a limpar co que vos merque o centro -iso si, a un metro, nada de metro e medio-, comedores a masificar, que os pais digan quen come e quen non"). Ai! Que será de nós con estes elementos a rebosar de incompetencia gobernando! 

 

E o malo é que se queremos consultar cun doutor da pública que nos poida liberar desta ansiedade vai ter que ser telefónica e adiada no tempo (daranos tempo, incluso, a morrer); ou senón á privada, a que si? Porque o estado de alarma xa pasou, mais os recortes no público seguen. E nós alarmados e criando ansiedade.

625.182 imbéciles

          Só como imbéciles podemos denominar a aquelas persoas que se recrean mostrando as súas preferencias por quen con cada acto de calquera tipo contribúe a empeorar o seu benestar; e máis imbéciles aínda cando esas actuacións de perxuizo para a xente e o seu benestar son realizadas de forma tan evidente que calquera persoa normal, non necesariamente moi esperta, pode percibilas con claridade.

         Polo tanto o cualificativo menos ferinte que a esas xentes que se decantan polos seus verdugos pódeselles aplicar é o de IMBÉCILES. Segundo a Real Academia Galega imbécil é quen ten ou manifesta pouca intelixencia; tamén podemos denominar a esas persoas con aqueles sinónimos que a RAG cita, entre outros moitos babecas, bobas, cretinas ou  idiotas.

           E na Galiza hai, como mínimo, 625.182 imbéciles maiores de 18 anos e con dereito ao voto, tal e como puidemos saber por fontes oficiais pasadas as 12 da noite o domingo 12 de xullo. A estes imbéciles xa declarados poderemos, posiblemente, xuntarlle outros que están alén das fronteiras do Estado e que tamén teñen máis de 18 anos e dereito ao voto.

            O Partido Popular e Núñez Feijóo estaban esperando por eles coma auga de maio. Levaban desde mediados do mes de marzo enfeitizando neles e nelas utilizando todos os medios ao seu alcance, nomeadamente a TVG, La Voz de Galicia, o Faro de Vigo, El Correo Gallego,... e outros moitos medios que beben as babas da dereita franquista galega e devecen por ter coma Presidente da Xunta de Galicia a un deles ou a unha delas. E aqueles, coma perfectos papahostias, seguiron crendo todas as trolas que día a día transmitíalle desde o seu púlpito permanente da TVG  o propio auto-investido como epidemiólogo maior de Galiza, os feitos e fantasmas que esa mesma emisora presentaba coma reais nos seus informativos e os que contaban os demais medios "da tropa", mais pendentes de divulgar o que tal cual lles contaban desde San Caetano, sen contraste nin crítica, e de ocultar unha parte da realidade e das críticas dirixidas contra a xestión e súas as nefastas consecuencias do ocupante da residencia do Monte Pío, que de contar o que realmente estaba a pasar na Galiza.

                 As que sufriron as listas de espera na sanidade pública, as que viron como derivaban os seus casos a empresas que viven a conta da mala saúde da xente, as que sufriron o baleiramento de médicos, enfermeiras e persoal auxiliar e de servizos dos centros de saúde e dos centros hospitalarios públicos, as que perderon a familiares nos centros residenciais de maiores por unha falta de atención axeitada que foi permitida polo desleixo de quen debería coidar que neles se cumpriran os mínimos que a lei esixe, as que viron como a súa vila ficaba sen pediatra e tiñan que ir coas súas crianzas a outra vila para que puideran ser atendidas, as que sufriron o peche da súa escola e teñen que ver como cada día un autobus se leva pola mañá aos seus meniños para outro lado onde non se sabe moi ben o que lle van dar de xantar nun comedor privatizado para beneficio dunha empresa de catering (e iso cando non teñen que saír da súa casa moi cediño, pola mañá fría, e andar perto dunha hora para chegar á parada onde os recolle o bus; e outro tanto á volta; todo con chuvia e con frío nos meses de inverno, que aquí vai desde outubro a maio como mínimo). Igualmente aquelas as que lles convertiron os seus montes fértis, cheos de vida e diversidade vexetal e animal en piñeirais ou eucaliptais pobres, con vida vexetal e animal limitada ou nula, onde xa non aguantan nin poden xantar os xabaríns ou os lobos, e todo para beneficio de madereiras e papeleiras ou pasteiras que levan un bo beneficio a conta do empobrecemento da vida no rural. Ou as persoas ás que lle montaron industrias mineiras altamente contaminantes, con permiso deses indesexables, que remataron coa riqueza de terras agrícolas e gandeiras noutrora altamente produtivas: Igualmente as persoas que sufriron os abusos das empresas intermediarias do leite co beneplácito tácito daqueles que deberían velar porque iso non se producira e que se cumpriran os acordos sobre prezos acordados. As que se viron privadas do seu traballo por falta dunha política industrial, que levou a astaleiros, automoción, textil, aluminio, etc. ao peche da instalacións, que unhas veces vanse porque os seus donos preferiron deslocalizar os centros de traballo a lugares con man de obra máis barata (iso si, as subvencións quen llas deu deullas, que adoita ser o mesmo que non lles esixe que as devolvan, e quedan con elas) ou as que se van forzados pola propia consellería encargada de dotar de chan industrial para a instalación de empresas que non cumpre coa súa función (curiosamente moitas delas, auxiliares da automoción, se desprazan para o norte de Portugal onde ofrécenlle lugares de instalación e onde a man de obra é máis barata; incluso, en moitas ocasións, lévanse consigo parte da man de obra que tiñan na Galiza pero con salarios máis baixos; eu, ás veces penso que desde as institucións públicas fanno a peto para defender os intereses da gran empresa de automoción instalada na Galiza; pero é que eu son moi malo e desconfiado; así como ás veces o responsable de industria do goberno galego me parece máis un membro do consello de administración de Citroen que un defensor dos intereses da Galiza; neste aspecto, mellor non me fagades moito caso, posiblemente son cousas miñas).

         En fin, así estamos, e o caso é que a moitas das persoas mencionadas no parágrafo anterior escolleron seguir a sufrir os efectos que xa teñen probado. Evidentemente, como xa dicía antes, o menor cualificativo que merecen é o de imbéciles.

             E moitas desas persoas imbéciles, cretinas, babecas, idiotas, papahostias... xa empezan a disfrutar da súa elección. Polo de pronto Feijóo e os seus palmeros da sanidade xa lle pecharon unha planta hospitalaria de pediatría no hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo. Igualmente, as condicións de escolarización nos niveis educativos de primaria, secundaria, bacharelato e formación profesional non van ser as aconselladas polas autoridades epidemiolóxicas serias (inclúo o de serias porque aos que pinchan e cortan aquí e teñen a última palabra neste asunto non os considero acedores de tal cualificativo); todo por non reducir o número de alumnos por aula e por non contratar máis profesorado. Supoño que tanto nun caso coma noutro ten moito que ver coa derivación dos usuarios deses servizos cara ás empresas privadas de ensinanza e de saúde. Igualmente, as citas e a atención nos centros de saúde seguen a ser telefónicas (xa só falta que pretendan que che tomen a tensión ou te quiten un dente por teléfono, pero estes xerifaltes do SERGAS son capaces disto e de máis). E o personal sanitario (nin regalía de 250 euros para copas e hostal, nin nada) segue a queixarse de que son insuficientes para atender a saúde pública, que seguen a recortar persoal e servizos, que seguen contratando de forma ilexítima e con contratos de lixo (que non de luxo). E seguro que moitas desas persoas imbéciles son das que saían todos os días as oito da tarde a aplaudir ás sanitarias. (Ben, tamén falaban marabillas delas -non das imbéciles senón das persoas sanitarias- Feijóo e o Conselleiro de Sanidade e outros membros tamén da tropa dos incomPPetentes pero como podemos ver todo era fachada e propaganda electoral propia de hipócritas indesexables).

              En fin, a min eses 625.182 imbéciles non me dan ningunha pena. Como se sufren as sete pragas de Exipto. Pero, temos que pagar os demais as consecuencias negativas da súa escolla? Porque con Feijóo, ou calquera outra persoa do Partido Popular, xa temos sufrido recortes dabondo. E a partires do luns pasado, se xa empezou así, o que non nos quedará por sufrir, rebotarnos e protestar! TODO POLA VOSA CULPA: PAPAHOSTIAS, IMBÉCILES, IDIOTAS.

               

Feijóo, o irresponsábel permanente

          Despois de todas as mostras dadas ao non considerarse responsable de nada, Núñez Feijóo, candidato do Partido Popular á Presidencia da Xunta de Galicia, outra vez máis deriva as que deberían ser responsabilidades súas cara a outros sen capacidade nin medios para exercelas. Non se considerou responsábel da desfeita da sanidade pública, nin da diminución de prazas hospitalarias públicas, nin da falla de médicos en atención primaria e hospitalaria, nin da falta de profesionais de enfermaría, celador@s, da mala xestión das residencias de maiores e centros de persoas dependentes que sofriron os ataques da pandemia, tampouco se responsabilizou da falla de equipamentos de protección individual diante de contaxios nos centros hospitalarios e residencias públicas, etc., etc., etc. É dicir, non se considerou responsábel de nada do que ten as competencias plenas exclusivas para a súa xestión; simplemente porque se demostrou que os seus recortes matan. "A culpa? É do goberno central" roalla sen rubor.

          Esta vez, o que debería ser autoridade sanitaria na anormal "nova normalidade" resulta que diante da extensión da pandemia na Mariña luguesa, bota pelotas fora e endílgalle aos alcaldes dos concellos afectados a responsabilidade de controlar a pandemia nos seus concellos. Incríbel se nos atemos ao que debería ser un comportamento político normal; normal se temos en conta que a Galicia está gobernada por unha colección bastante completa de trileros da política, o que non debería ser normal.

          A este modo sen vergoña de actuación política por parte da Presidencia da Xunta de Galicia únese o do tempo de confinamento territorial da comarca. O confinamento foi dictaminado polo Conselleiro de Sanidade, coñecido polas súas excelentes relacións económico-políticas coas empresas de sanidade privada e polos salvaxes recortes de todo tipo que practicou durante todo o seu mandato na sanidade pública galega, tanto en persoal e medios de atención como en atención aos doentes (con dicir que aínda hoxe, co estado de alarma rematado, se queres unha consulta co teu médico de cabeceira o único que che van ofrecer é unha consulta telefónica está casi todo dito). 

         Pois ben, digo eu que este brazo de mar que é o mencionado conselleiro debeu investigar pola súa conta e acordar no seu foro interno que o tempo de manifestación do contaxio de COVID-19 é de cinco días, desmentindo e botando por terra todas as teorías de todos os epidemiólogos españois e estranxeiros, así como da OMS sobre o tempo de incubación e contaxio do bicho; digo eu que sería así porque ese é o tempo que decretou para o confinamento da Mariña. Mais iso non parece ser todo todo; tamén debeu descobrir que ese proceso pódese facer por tempos e con prórroga como se fora no futbol, porque manifesta que eses cinco días pódense prorrogar en caso de necesidade. Ou ao mellor isto foi cousa do señor Núñez Feijóo que días atrás, cando pedía insistentemente ao goberno central que deixara aos galegos e ás galegas moverse interprovincialmente, parecía ser un experto epidemiólogo máis que un simple picapleitos amigo do narcotraficante Marcial Dorado. De que é un verdadeiro incompetente e un irresponsable non cabe dúbida. Hai un artigo moi ilustrativo aparecido nestes días no eldiario.es asinado por Antón Baamonde que ten por título "Pero, ¿que ha hecho exactamente Feijóo?" que merece a pena ler. Non abarca a totalidade dos aspectos, mais si os fundamentais (se se puxera a describir toda a incompetencia de Núñez Feijóo, non habería disco duro ou papel que lle chagara, por moitos megas ou toneladas coas que contara).

          En fin; e estes son os que parece que nos van gobernar aos galegos e ás galegas durante outros catro anos. Apaga e ímonos, porque con xentes machacadas, vilipendiadas, explotadas, enganadas, expulsadas á emigración ou ao abandono e a incomunicación que seguen a confiar a xestión do país aos malnacidos sen vergoña que lles fixeron todo iso non se pode ir a ningures.

O particular virus do PSOE: os "tecos"

Hai unha especie de suxeitos que pululan polas escalas administrativas do Estado aos que os círculos económicos denominan coma "tecos". Levan xestionando a economía española desde aqueles tempos nos que o ditador Franco declarou aberto (inaugurou, vamos, que ese home inauguraba todo, desde pantanos ata piscinas) o que denominou Plan de Estabilización, que non era outra cousa que poñer España aos ditados económicos das multinacionais estranxeiras para que estas puideran estabelecerse ás súas anchas pola xeografía española e puideran aproveitarse e explotar, tamén ás súas anchas, unha forza de traballo con escasas perspectivas de ocupación laboral naquel intre. Todo elo en arás a lograr un blanqueo internacional da ditadura fascista. Aquelas perspectivas supoñían unha condena para os traballadores e traballadoras do Estado Español a deixarse explotar na emigración ao amparo dos distintos Plans Marshall estabelecidos en diferentes países da Europa ao amparo dos acordos entre o réxime franquista e os aliados europeos e americanos, especialmente Francia e Alemania, destinos preferentes e forzados da man de obra española.

Non hai que dicir que estes plans do goberno fascista español foron secundados e aprobados polos mesmos gobernos que ao remate da II Guerra Mundial traizoaron aos antifascistas españois negándose a invadir o territorio dominado polos asasinos franquistas. Os mesmos gobernos que traizoaron, coa actuación dos seus servizos secretos, á resistencia antifascista e que entregaron atados de pes e mans á Garda Civil e ao exército franquistas a aqueles homes e a aquelas mulleres que con diferentes formas de actuar estaban dispostos a dar remate ao réxime terrorista de Xeneral Franco.

 Foi por aqueles tempos cando Eisenhower, daquela presidente dos Estados Unidos e imbécil como case todos os presidentes dese país, veu a Madrid para dar o respaldo definitivo e internacional ao réxime dos asasinos, cando nas escolas nos repartiron litros e litros de leite (preparados con leite en po, moitos deles feitos con pos caducados ou en mal estado procedentes dos excedentes do exército americano) e cando, por riba, nos levaban desde as escolas ás salas de proxección a ver brodios como "Raza" ou a outra fascistada da que xa non me lembro o seu título, coa única finalidade de empaparnos e contaminarnos coa ideoloxía fascista. Por desgracia para eles e sorte para o país, a contaminación non se estendeu tanto como eles pretendían. Aínda que si impregnou os comportamentos económicos e sociais dos empresarios españois (non podemos esquecer que nas alicerces da maioría das empresas que hoxe forman o IBEX-35 está a corrupción, os asasinatos e a explotación realizada manu militari baixo o franquismo) que no básico aínda hoxe persisten, como se demostra nos diferentes procesos por corrupción nos que está inmerso o Partido Popular. 

Este ambiente creado polo franquismo económico deu os seus froitos, creou escola. Moitos xoves de clases acomodadas (franquistas case todos, hai que sinalar) que se incorporaron aos estudos de economía nas diferentes universidades españolas, aspiraban a facelo como os xestores do Plan de Estabilización franquista. Posteriormente, na seguinte xeración (e xa non todos e todas fillos e fillas das clases acomodadas) esas aspiracións de moitos estudantes de economía, incluso da miña promoción e seguintes, moitos deles forxados na loita antifascista e con ansias de liberdade,  seguiron a mesma orientación. Teño que confesar que eu mesmo sentinme tentado en facer algún MBA nunha escola de negocios ao rematar a carreira; afortunadamente non o puiden facer, non tiña os cartos que se necesitaban nin vivía nunha cidade na que non tivera que pagar hospedaxe; daquela deume pena, máis vistas as cousas con perspectiva e atendendo ao que maiormente saíu deses sitios pronto alegreime de non ser economicamente podente.

Pois ben, de forma persoal ou ao través da deformación ideolóxica recibida nesas escolas especiais, moitas desas persoas convertéronse en administradores e administradoras dos intereses do gran capital. Uns fixérono incorporándose ao sistema financeiro ou ás grandes empresas herdeiras do franquismo económico e político; outros fixérono mediante a súa incorporación vía oposicións a corpos técnicos ou xurídicos do Estado. Entre eles están os famosos "tecos", os Técnicos Comerciales y Económistas do Estado, que na práctica a min paréceme que non son máis que xestores dos intereses do gran capital que operan desde o interior das instancias estatais.

A min sempre me asaltou unha dúbida sobre estas persoas "tecos". Realmente saben economía e adoitan solucións persoais e distintas diante de cada problema e axustados a cada momento ou actúan por esquemas automáticos aprendidos nas escolas de negocios ou nos apuntamentos cos que pasaron as oposicións? Non o sei, é un interrogante que por máis que o penso nunca dou resolto. "Tecos" famosos son, ou foron, Fuentes Quintana, Guillermo de la Dehesa, Miguel Angel Fernández Ordoñez (MAFO), Luís de Guindos, Pedro Solbes, Luís Gámir, José Manuel Soria, Álvaro Nadal, Jordi Sevilla ou Nadia Calviño, actual vicepresidenta e ministra de Economía do Goberno de Pedro Sánchez. Moitos deles forxados ao abeiro do Plan de Estabilización de 1959 baixo o amparo dos tecnócratas Opus Dei. Como podedes ver, hai unha teórica variedade e diversidade ideolóxica entre eles; a práctica desminte tal impresión.

Unha característica común a todos eles é que as solucións que aportaron aos diferentes aspectos da economía española sempre foron axeitadas aos esquemas de comportamento dos manuais dos gurús do capitalismo, e tenderon a favorecer, en maior ou menor grado, os intereses do gran capital e dos grandes empresarios, aínda a costa dos dereitos e do empobrecemento de gran parte dos traballadores e traballadoras. E seguen, polo que vemos nos comportamentos e reaccións de Nadia Calviño e do seu equipo, como vimos antes en Solbes ou en de Guindos. Pode ser que a crudeza das solucións sexa maior nos declarados como políticos "tecos" de dereitas (para iso son e para iso os contrata o capital), pero non son moi diferentes nin as solucións que achegan, nin as consecuencias dos seus actos son moi distintas das que achegan os políticos "tecos" que se declaran de esquerda ou socialdemócratas. Outra das súas características e que, cando tocan ministerio ou posto clave, sempre se arrodean doutros "tecos" nas direccións xerais ou subdireccións xerais que teñen o mesmo patrón de actuación e que proceden de escolas económicas iguais ou similares. E dicir, solucións ao servizo do gran capital e da supervivencia, a calquera prezo, deste corrompido e corruptor sistema económico que se chama capitalismo (ou "economía de mercado", se o prefiren).

E a que ven toda esta perorata? Pois a conto do que desde onte está nos medios: o pacto entre PSOE, Podemos e Bildu para derrogar a reforma laboral do Partido Popular. Esa reforma que é un cancro para a clase obreira pero que supón un instrumento que teñen os empresarios para aplicar políticas salvaxes con tal de protexer os seus beneficios. Iso aínda que teñan reservas de sobra para facer fronte a un período de vacas fracas. Pero non, os empresarios queren seguir a desfrutar e incrementar os seus beneficios e o seu benestar persoal aínda a costa de empobrecer, precarizar, facer sufrir e facer pasar fame á clase obreira e aos pequenos e medianos empresarios (aos reais, nos aos que defende CEPYME). E, por desgraza, co que parece ás veces colaboración activa dos dous sindicatos estatais CC.OO. e UGT. que pactan continuamente contra os intereses dos traballadores e ao son do que lles marca o capital, incluso impedindo que maiorías de traballadores de comunidades autónomas onde outros sindicatos máis reivindicativos son maioritarios participen nos procesos negociadores de ámbito estatal.

En todo este balbordo, polo que parece, van saír gañando os grandes empresarios. Co decidido apoio de Nadia Calviño, apoiada polo gran capital e polos seus servidores desde dentro do PSOE e coa pusilanimidade dos sectores máis sociais do PSOE. E por riba coas bendicións de CC.OO. e UGT.

Como xa ten pasado con Solbes e Jordi Sevilla desde os ministerios, con De La Dehesa e MAFO desde as direccións xerais e/ou o Banco de España e, agora, con Calviño desde o ministerios e as direccións xerais, os "tecos" cumpren a súa función de administradores dos intereses do gran capital. Son un virus tan asentado no PSOE que ten como efecto que nunca ese partido cumpra coas súas promesas electorais de carácter máis social e redistributivo, que xa de por si son bastante tibias. O que non fai máis que afianzar a miña idea, expresada en moitas ocasións, de que o PSOE non é de fiar; está demasiado implicado na defensa do capitalismo e da burguesía como para adoitar medidas tendentes a acadar unha maior igualdade e xustiza social entre as persoas.

Galiza: Eleccións e"fodechinchos" segundo Feijóo (e II)

Poñemos aquí a segunda parte do artigo que leva por título «Galiza: eleccións e “fodechinchos” segundo Feijóo». Poderiamos ter titulado esta parte como «A campaña electoral e o perigo dos “fodechinchos” segundo Núñez Feijóo», pero imos manter o título orixinal.

Campaña electoral

Descartada xa a mobilidade provincial nas Fases Cero e Un, volve Núñez Feijóo (xa coas eleccións convocadas) á carga co tema e solicita para o comezo da Fase 2. É moi posible que a concedan. Posiblemente o pacto acadado entre Goberno central e PNV para acadar apoios ás políticas de desescalada teña algún aspecto deste tipo. Non esquezamos que o goberno vasco tamén ten convocadas eleccións para o mesmo día que o noso presidente vernáculo; e a dereita vasca tamén necesitará mover aos seus peóns electorais.

Falamos na primeira parte de como Feijóo retorce ata estrangular as conclusións dos principais epidemiólogos de Galiza para axeitar os perigos de extensión e de reactivación da pandemia do COVID-19 aos seus desexos electorais. E cando falo dos principais epidemiólogos do país, non me refiro ao que a Consellería de Sanidade e o noso presidente vernáculo chaman “equipo de expertos”. A min os xerentes de áreas de xestión sanitaria, xerentes de SERGAS, xefes de servizo nomeados a dedo e toda a caste de xente que pode estar aí escollida a dedo pola súa fidelidade política ou polo seu comportamento “obediente” non me ofrece ningunha confianza. É dicir, a mesma confianza que me ofrece Núñez Feijóo ou La Voz de Galicia.

Pero si lemos en distintos medios que os expertos non lle dan a razón ao actual presidente da Xunta de Galicia. Así o doutor Enrique Míguez, xefe da unidade de infecciosas do CHUAC, di que se poden esperar dous rebrotes da pandemia neste ano 2020, un “pequeno” nas seguintes dúas semanas e un segundo “dunha amplitude non predecible” cara a finais de xullo (Galicia Confidencial, 13-05-2020).

Incluso os informes que manexa o propio goberno de Galiza indican que a previsible chegada masiva de turistas desde outros territorios nos meses de xullo e agosto pode provocar un aumento da transmisión do virus. Igualmente hai coincidencia entre numerosos especialistas en que o sistema sanitario público está nunha situación de extrema fraxilidade derivada “da pobreza á que se viu sometida nos últimos anos” e que “a precariedade, froito da privatización do sistema sanitario e a falta de investimento en Atención Primaria colócanos agora nunha situación de debilidade. As autoridades deberían entender que o incremento da poboación nas zonas costeiras será importante e debe ter preparado recursos humanos e técnicos para que o sistema de vixilancia e a capacidade asistencial funcionen". (Fonte: Nós Diario, 15 de maio de 2020)

Neste senso, Núñez Feijóo, despois de retorcer os ditames dos especialistas e de, incluso, dar información falsa sobre o número de turistas que se achegan ás nosas costas nos meses de xullo, agosto e setembro (contradicindo os datos feitos públicos polo Instituto Galego de Estatística -IGE- di que setembro é o mes de maior afluencia de visitantes e que por iso non pode levar as eleccións a ese mes no que remata a lexislatura) conclúe que a súa conveniencia electoral está en convocar as eleccións no mes de xullo.

O “perigo dos fodechinchos”. Blindar Galiza.

Todos os estudos realizados ata o momento sobre a transmisión na Galiza e a orixe das cepas do COVID-19 presentes na Galiza conclúen que a súa procedencia hai que situala alén dos límites do nosos territorio, fundamentalmente na zona centro. Suponse, tamén, que foron as fins de semana do 13 ao 15 de marzo e a do 19 ao 22 dese mesmo mes na que a afluencia de visitantes á nosa terra serviu de vehículo transmisor do virus. De feito, os galegos da costa eran conscientes deste perigo, de aí a aparición e extensión polas redes sociais de gráficos con connotacións negativas e lendas como a que aquí se reproduce referidas aos turistas e visitantes. 

Este perigo de transmisión, como manteñen os especialistas, é previsible tamén nos meses de maior afluencia turística de xullo e agosto. E nin Núñez Feijóo nin o responsable da Consellería de Sanidade de Galiza se atreven a negalo. Nun informe elaborado pola Consellaría de Sanidade, de cara a xustificar unha convocatoria electoral non apropiada para a situación sanitaria do país, indícase que "un factor que pode alterar a situación de control da infección na comunidade é a entrada múltiple de persoas procedentes doutros territorios cun nivel de infección superior, que poden iniciar cadeas que pasen desapercibidas nun inicio". E que "durante o mes de xullo o previsíbel aumento do contacto entre persoas, produto da recuperación de actividades até o momento restrinxidas e a posíbel entrada de persoas infectadas, co incremento do número de viaxeiros, podería provocar unha suba da transmisión do virus, que podería dar lugar, ao cabo de varias semanas, a agrupación de casos en territorios concretos da Galiza que obriguen a novas medidas de mitigación xa abandonadas". E que as comarcas máis afectadas van ser as turísticas (fonte: Nós Diario, 15-05-2020).

Aínda asumindo e afirmando Feijóo que a entrada masiva de turistas desde partes do Estado fortemente afectadas pola pandemia é, segundo as súas propias verbas, un perigo que pode significar un rebrote da pandemia, é incapaz de solicitar do Estado que blinde Galiza para evitar esa probabilidade que, tamén, os distintos especialistas (ata os deles) dan como certa. Fica claro que o que lle interesa é a súa carreira política á costa do que sexa; lonxe quedan os tempos de “como se van celebrar unhas eleccións nunha situación de emerxencia sanitaria e estado de alarma?”. Iso agora non importa; dirían eles, os peperos, que o importante é favorecer aos seus amigos hostaleiros de grandes cadeas para que fagan pingües negocios, de mimar aos pequenos propietarios de vivendas turísticas e pequenos bares e restaurantes. Que iso é un perigo en potencia? Cando se poña de manifesto xa eles contan con ter a maioría absoluta no Parlamento Galego para seguir facendo deste país un local de negocios a costa da destrución da súa economía e da súa sociedade, como levan facendo anos e anos.

De aí, tamén, as presas por convocar eleccións. O tempo é o seu inimigo; canto máis tempo transcorra entre a fin do estado de alarma e as eleccións galegas máis tempo vai ter a cidadanía responsable e os medios de comunicación non comprados polo poder para dar a coñecer todos os despropósitos cometidos polos distintos gobernos de Núñez Feijóo e en cuxa base se encontra a case totalidade das miserias e mortes que hoxe asolan ao país por causa do coronavirus, sobre todo o abandono do sistema sanitario público e do sistema de atención á dependencia postos ambos ao dispor e mellor proveito de negociantes e de políticos, moitos deles sen escrúpulos.

Se queres ir á praia debes pedir a vez (e ter un Smartphone ou un I-phone para poder facelo).

Unha das colaboradoras máis “espelidas” do noso presidente vernáculo, Conselleira de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda, dona Ángeles Vázquez, tivo unha brillante idea para que a chegada masiva de turistas nos meses xullo, agosto e setembro non supoña unha ocupación das praias que poida provocar o non gardar distancias de seguridade e xerar contaxios por masificación nas mesmas.

Supoño que a estas alturas, pola chunga e cachondeo públicos provocados pola idea, xa todos e todas estarán ao corrente da brillante e rutilante idea de dona Ángeles: establecer unha aplicación pola que os concellos, ao través da asignación de códigos QR, dean turno para poder acceder aos centos de praias que Galiza ten (e poñer en cada unha persoal para controlar que ninguén se coe, claro).

Por se non se lembran a lumieira produtora desta idea é a mesma persoa que solicitou ao goberno central que retirara a prohibición de efectuar desafiuzamentos durante o estado de alarma para non impedir a dinamización do mercado de alugueiros; ou a mesma, se mal non me lembro, que falaba de indemnizar a Autopistas de Atlántico, S.A. polo descenso no tráfico da autoestrada nas primeiras semáns do estado de alarma coincidindo co confinamento e o paro produtivo.

Eu non sei se esta persoa, amais de a propoñer ideas deste tipo, non se dedicará a coleccionar esquinas ou a contar os farois que vai atopando ao seu paso; non me estrañaría, é membro do equipo de Núñez Feijóo.

Como se van organizar as mesas electorais?

Outro dos aspectos dos que Feijóo non quer falar é o de como se van organizar as mesas electorais e os protocolos de votación en pleno estado de alarma pola pandemia. Simplemente deixa nas man da Xunta Electoral a organización do evento, sen dar máis alternativas que a de intensificar o voto por correo.

En definitiva serán as xuntas electorais locais ou provinciais e os concellos quen deben organizar e dispoñer os recursos materiais e humanos para que o proceso electoral poida levarse a cabo. Cantas mesas ?, Onde? , Cantos electores e electoras por mesa?, Como organizar as cabinas de votación para impedir contaxios? Como manter o distanciamento social entre os membros das mesas electorais e entre estes e os electores?, Como esixir a documentación aos votantes e pasala de man en man? Que medidas sanitarias se adoitan para evitar contaxios nos colexios electorais? Só con ver este pequeno número de cuestións que aparecen a bote pronto mostran a inoportunidade desta convocatoria electoral precipitada, mostran que é unha convocatoria electoral ad hoc, a medida dos intereses de alguén concreto e non da maioría da poboación galega. Mais o goberno e o partido de Núñez Feijóo lávase as mans; o que lles interesa é seguir a mangonear.

Como unha primeira medida poderíase prohibir o traer o voto co sobre da casa, obrigando a proverse del no colexio electoral no intre de ir votar. Pero nin PSOE nin PP van admitir que unha das principais formas de captación de voto, sobre todo aqueles procedentes do carrexo de xente desde aldeas e residencias de maiores afíns. 

O voto por correo.

E se hai unha participación masiva no voto por correo? Están as oficinas postais capacitadas en medios e persoal para atender unha masiva afluencia nunhas xestións que, por sinxelas que son, levan o seu tempo entre entrega de impresos, xustificación de identidade, materialización do depósito do voto en correos e hixienización de todos e cada un dos sobres depositados? E posteriormente traslado en tempo dos votos ao colexio electoral correspondente? Non esquezamos que, segundo os sindicatos de correos, o colectivo de carteiros é un dos máis afectados polos contaxios de COVID-19.

Igualmente, a participación do voto por correo require a intervencións das xuntas electorais provinciais. Recepción das solicitudes en papel libre de virus (suponse) , comprobación de identidades, envío de documentación aos solicitantes para que poidan exercer o seu voto, mantemento da hixiene e desinfección de todo o papel que se move en e durante o proceso. Iso require persoal. Hai persoal suficiente nas xuntas electorais para acometer unha labor masiva no voto por correo? Non esquezamos que nas últimas eleccións, debido a un breve aumento no voto postal, as xuntas electorais tiveron que aumentar os prazos para a entrega dos votos e documentacións.

Outro aspecto do voto por correo, no caso de que se masifique, é o referente ás mesas electorais presenciais. Este voto é o último que se mete en urna, unha vez pechados os colexios electorais aos votantes directos. No caso de que a afluencia presencial sexa mínima ás urnas e a meirande parte dos electores e das electoras se decante por utilizar os servizos postais pra exercer o seu dereito a voto que vai pasar? a) Ao ter que estar os membros da mesa ata o remate da xornada e despois abrir masivamente os sobres, clasificar, recontar e cumprimentar toda a documentación; daranlle as tantas antes de rematar o reconto?. b) Quen asegura aos carteiros que trasladan a documentación ata as mesas e ás persoas que compoñen as mesmas que esas documentacións, tanto no seu interior coma no seu exterior, están perfectamente hixienizadas e desinfectadas e non supoñen risco para a súa saúde?

Un despropósito. Cóllase por onde se colla.

Fica máis que claro que convocar unha eleccións con todas estas limitacións e baixo a ameaza da extensión dunha pandemia da que non se coñece case nada é unha temeridade, que sería mellor esperar ata o mes de setembro no que parece que poida haber senón unha vacina si un medicamento que axude a conter os efectos do coronavirus (polo menos os máis nocivos).

E se por mor dun repunte perigoso da pandemia non é posible convocar no mes de setembro, cando tocaría por remate da lexislatura, posiblemente estariamos diante dun novo estado de alarma e unha nova xeira de confinamentos en maior ou menor grao polo que automaticamente esas eleccións poderían volver ser adiadas unha vez máis.

Hai indicios que nos din que as cousas non pintan tan ben na saúde do país como desde hai algunhas semanas pretenden facernos crer o presidente vernáculo e os seus escudeiros: Feijóo di non descartar o ter que suspender o proceso electoral se houbera un rebrote dos contaxios. Iso quer dicir nin sequera este e o seu partido teñen as cousas claras sobre esta nova convocatoria electoral.

En fin, o que diciamos antes: un despropósito feito a medida dos intereses particulares dos convocantes, dos intereses de Núñez Feijóo e do Partido Popular. Sen esquecer os intereses das grandes empresas de hostalería cuxos intereses antipopulares sempre representou o Partido Popular.

O grave problema da información obxectiva na Galiza.

Eu non sei como vostedes verán as cousas desde o punto de vista de poder acceder a unha información independente, completa e obxectiva a través dos chamados medios de comunicación. Medios que non confundan a información coa opinión nin a información coa propaganda; medios que non beneficien e potencien a unhas opcións políticas sobre outras.

Eu teño claro (e esta é unha opinión moi persoal que non ten porque ser asumida por ninguén) que hai medios que non me van servir para informarme con obxectividade do que realmente está a ocorrer na Galiza. E vounos nomear. Dentro da prensa escrita e das súas edicións dixitais editadas na Galiza, a min no me serven como referencia de información obxectiva e fiable La Voz de Galicia, El Faro de Vigo, El Progreso, La Región, Atlántico Diario, El Correo Gallego, Diario de Pontevedra e La Opinión de Coruña. Dentro das limitacións que os diarios impresos de carácter estatal teñen para estenderse sobre a realidade de Galiza, tampouco quero saber nada de El Mundo, ABC e La Razón, de entre os máis significativos, tanto nas súas versións impresas como dixitais por non consideralos fiables e imparciais nas súas informacións (prefiro ler os xornais portugueses que me informan mellor).

Por suposto non so non me fío senón que desconfío das emisoras da Compañía de Radio e Televisión de Galicia, RTG e TVG. Son claramente instrumentos de propaganda ao servizo do Partido Popular e de Núñez Feijóo, coa falta total de imparcialidade e obxectividade informativa que calquera medio público debería ter. E non o digo eu; dino os seus propios traballadores e traballadoras, incluso os de informativos falan de censuras, mencións prohibidas, censuras previas e temas tabú amais de criticar abertamente a política informativa dos citados medios. Póñeno de manifesto os propios traballadores participantes do movemento “Defende a Galega” cada venres desde hai algúns anos.

É dicir, hai pouco onde escoller. Nos xornais diarios estatais impresos Galiza case non existe, está desaparecida do Estado pese a ter graves e variados problemas tanto económicos como sociais, agravados de forma recorrente en cada actuación do goberno de Núñez Feijóo; parece que só aparecemos nos medios dixitais ou escritos estatais cando hai algunha desgraza. Antes tiñamos a edición galega de El País; non é que fora gran cousa pero era información, con matices pero información.

Que é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este editado tamén en papel) así como informativos de carácter local editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. Que é o que nos queda? Fundamentalmente os xornais diarios editados en dixital Galicia Confidencial, Praza Pública e Nós Diario (este editado tamén en papel) así como informativos de carácter local editados dixitalmente dos que sempre se saca algo positivo. E tamén xornais diarios estatais editados en dixital como publico.es, eldiario.es, elconfidencial.com, cxtx.es, elsaltodiario.com e outros minoritarios que entre información e colaboracións van aportando información obxectiva sen misturar opinión-información e sen sesgos (ou con poucos) na exposición das novas.

E emisoras de radio comerciais? Pois nada aquí volvemos a ver a non confiabilidade. A min non se me ocorrirá tentar de informarme do que realmente ocorre pola Radio Popular, nin pola redacción local de Radio Vigo, nin por Radio Voz ou ES Radio. Podo escoitar Onda Cero ou a rede estatal da Cadena SER, ambas con moitas cautelas separando o que é información do que é opinión cando estas vanmisturadas.

Votar para botar.

E niso estamos. Asi que a votar o día 12 de xullo. E, sobre todo, a votar para botar á pandemia pepera do goberno da Galiza.