Persoas Xubiladas da Galiza reclaman a paz e a fin da guerra na Ucraína

 Un grupo de 193 persoas xubiladas da Galiza teñen elaborado un escrito para denunciar a guerra de Ucraína, os intereses imperialistas ocultos no citado conflito e os prexuízos que esta guerra interesada está a xerar tanto na poboación ucraína -a máis prexudicada- como nas do resto da Europa, sobre todo ás clases máis desfavorecidas economicamente. Solicitan urxentes negociacións en busca de establecer a paz na rexión.

Este manifesto-protesta van facelo chegar ás seguintes institucións:

• Alfonso Rueda – Presidente da Xunta de Galicia;
•  Pedro Sánchez – Presidente do Goberno do Reino de España;
•  Ursula von der Leyen – Presidenta da Comisión Europea;
• Josep Borrell – Representante da UE para Asuntos Exteriores e Política de Seguridade; e
  
• António Guterres – Secretario Xeral da ONU.

 

TEXTO DO MANIFESTO

        A  guerra e a intervención política externa na Ucraína non comezaron en febreiro de 2022. A maioría dos ucraínos sempre mantiveron con Rusia unhas relacións de estreita colaboración política, económica, cultural e mesmo familiar. Porén, en 2004, seguindo a doutrina do antigo Conselleiro de Seguridade Nacional de EUA Brzezinski, que designaba a Ucraína como baluarte estratéxico contra Rusia, a OTAN tentou tomar o poder en Kíiv mediante a chamada “revolución laranxa”.

     En 2006 os electores rexeitaron o golpe, mais a intervención occidental continuou por outros medios. Aínda que o presidente electo Yanukovich tentou manter un equilibrio entre Occidente e Rusia, esa política tampouco foi do agrado dos EUA nin da UE. Así foi como a OTAN decidiu un novo golpe de estado en 2013-2014 (o Euromaidán) derrocando o goberno constitucional, facéndose co control total do estado ucraíno e promocionando os grandes oligarcas ligados a Occidente. Deseguido, rearmou o exército golpista e introduciu nos aparellos de seguridade diversos grupos fascistas e anti-rusos, como Azov ou Pravy Sektor, seguidores do nazi e criminal de guerra Stepan Bandera, colaborador das SS durante a Segunda Guerra Mundial.

        Os sucesivos gobernos golpistas dedicáronse a perseguir a cultura e o idioma rusos, maioritarios no leste do país, de Kharkov e o Donbass a Odesa, prohibindo os partidos políticos da oposición, ademais de incautar os seus bens, pechando os seus xornais e masacrando cidadáns disidentes. O terror fascista foi a causa da rebelión armada do Donbass, que obrigou Kíiv a asinar en 2015 o Acordo de Minsk II, apoiado pola ONU. Ese acordo (principalmente, retirada de armamento pesado e recoñecemento de autonomía política para o Donbass) nunca chegou a materializarse por parte ucraína. Ao contrario, durante o mandato do presidente Zelenski recruou a guerra no leste durante 2021-2022, con máis de dez mil mortos civís. Esta grave situación humanitaria foi a causa última da invasión rusa que non se pode condenar sen recoñecer simultaneamente as graves responsabilidades do goberno ucraíno e da OTAN no inicio das hostilidades. Signatarios do Acordo Minsk, como Hollande, Merkel e Poroshenko, recoñeceron en 2022 que asinaran para “gañar tempo” e poderen armar Ucraína contra Rusia. Alén de cínicas, esas declaracións teñen a virtualidade de desmontar a cantilena da “agresión rusa non provocada”.

        As consecuencias deste conflito están afectando gravemente ao resto dos pobos de Europa e do mundo. A consideración desta guerra como unha cruzada contra Rusia está minando as liberdades públicas, penando a disidencia política e impondo o pensamento único. As sancións indiscriminadas e masivas a Rusia, lonxe de arruinaren Moscova e de acabaren coa guerra, conseguiron disparar na UE o custo dos servizos públicos, a factura enerxética e dos alimentos, favorecendo os grandes consorcios económicos e empobrecendo as familias. As subvencións comunitarias non poderán manterse durante moito tempo e a implicación económico-militar da UE-OTAN na guerra xa está afectando gravemente o tecido empresarial galego e o comercio mundial, ameazando con levar moitas pequenas e medianas empresas á quebra, ademais de aumentar o perigo de confrontación directa cunha potencia nuclear como Rusia.

        O conflito ucraíno non pode ser desligado da continua expansión da OTAN cara as fronteiras rusas dende 1999. A propaganda desta organización militar afirmaba que fora creada para defenderse da ameaza soviética. Porén, ao pouco de desaparecer a URSS foi cando a OTAN iniciou o ciclo de intervencións militares en Iraq, Iugoslavia, Libia, Siria ou Ucraína (todos aliados rusos), demostrando que o seu obxectivo real é outro moi diferente. A intención de ampliación ao Pacífico coa intención de conter a China debuxa a OTAN como o brazo armado do imperialismo anglo-norteamericano, inimigo da paz e da cooperación internacional que é o que demandan a inmensa maioría dos países do planeta, a Acta Final de Helsinki e a Carta da ONU. As relacións internacionais non poden basearse no unilateralismo nin na imposición política, económica ou militar duns estados sobre outros. Esa política, como vemos, leva á guerra.

        Apelamos ás autoridades galegas, estatais e europeas a non contribuíren a prolongar máis esta guerra na Ucraína. Chamamos ao inicio de xestións diplomáticas no senso que reclaman dirixentes tan diferentes como a Unión Africana, Lula da Silva, Xi Jinping ou o Papa Francisco co obxecto de conseguir canto antes un cese ao fogo que leve a un acordo de paz definitivo.

POR UNHA PAZ XUSTA NA UCRAÍNA, POLA PAZ MUNDIAL, POR UNHAS RELACIÓNS INTERNACIONAIS MULTILATERAIS E COOPERATIVAS, NON AO HEXEMONISMO, NON Á OTAN

Ultradereita e eleccións. As municipais do 28 de maio

        Os resultados das eleccións municipais e autonómicas do pasado 28 de maio celebradas a nivel estatal tiveron coma consecuencia que moitos dos gobernos (autonómicos e municipais, incluído deputacións) compartidos por forzas de esquerda cos socialdemócratas do PSOE por mor do resultado das urnas van ir para gobernos neofranquistas (Partido Popular) ou van ter a posibilidade de seren gobernados por coalicións deses neofranquistas con forzas de nítido carácter nazi-fascista como é VOX.

        Non foi a campaña desas forzas políticas da ultradereita a que propiciou eses resultados electorais (dos que a maioría da Galiza fica excluída, afortunadamente). Foi, sobre todo, a intensa campaña realizada polos medios de comunicación (maioritariamente dirixidos e controlados por xentes neofranquistas e da dereita neofascista) con mensaxes tendenciosos, falsos ou nitidamente propagandísticos, o factor fundamental dos resultados electorais acontecidos. 

        Numerosos bulos, mentiras, novas sen contrastar que despois resultaron ser falsas e non foron aclaradas, información tendenciosa de calado importante e definitorio foron espallados amplamente por eses mercenarios da información dos que falo; non só nos espazos claramente informativos, senón, tamén, nos magacíns matinais e vespertinos dirixidos por famosos personaxes da televisión. Aínda que na campaña electoral agudizáronse ese tipo de comportamentos mediáticos, foi xa - e sobre todo- desde a posta en escena da lei de violencia de xénero e do inicio da lei de vivenda cando eses ataques enrudecéronse; en teoría para poñer na diana a Irene Montero e aos restantes ministros de Podemos, pero no fondo a intención era acurralar e derribar ao goberno liderado polo PSOE. E imaxino que estas actuacións tiñan a compracencia e impulso da moitas persoas e personaxes ligados directa ou indirectamente ao PSOE.

Á dereita máis ultramontana, e non só aos seus representantes do Partido Popular, Vox e Junts per Catalunya, non lle gusta estar apartada do poder das institucións; é tan insaciable e criminal que non lle chega só con exercer o poder real. E para acadalo usa todos os medios dos que dispón; e estou seguro de que se o lixo mediático lles falla recorrerán a calquera outro; desde o law fare ou a calquera outro como sacar os tanques golpistas á rúa, como xa teñen feito aquí e noutros moitos países do mundo.

        E non é que eu teña unha especial predilección por Podemos, Unidas Podemos ou calquera outra forza política ou coalición dese ton. Nin tampouco, por suposto, dun partido como é o PSOE que me provoca unha inmensa desconfianza que se gañou a pulso. 

        Pero é que a dereita política do Estado Español prodúceme náuseas e urticaria. Non ten remedio; son herdeiros políticos e ideolóxicos do franquismo e son incapaces de deixar atrás esa etapa. E, está demostrado, o único que saben facer é endebedar as institucións públicas, deixando enormes débedas no Estado, concellos e comunidades autónomas e dotarse de leis represivas e policías políticas para defender os seus intereses. E non é porque gasten moito en servizos sociais públicos para a cidadanía; sábese que gastan unha morea de cartos en armas e outra morea en custos e sobrecustos en obra pública; incluso sábese que establecen contratos coas construtoras polos que se as súas obras privatizadas non lle dan as ganancias esperadas o Estado corre cos gastos e faise cargo do negocio ruinoso. Sábese, tamén, que son incapaces de premer á banca para que adapte as súas políticas de negocio ás posibilidades reais de familias e pequena empresa, cousa que contrasta coas facilidades de facerse cargo dos pasivos dos grandes bancos (acordémonos do rescate bancario liderado por M.Rajoy, co compromiso de devolución dos fondos e coa posterior condonación desa débeda; ou do famoso banco malo, a Sareb, que apouchou con todo o lixo inmobiliario da banca contra o tesouro público). E, amais, hai, nesa banda, quen vende as vivendas de titularidade pública a fondos voitre a prezos moi baixos, prexudicando gravemente aos moradores das mesmas.

        Outra das habilidades desta dereita ultrafranquista ou ultramontana é que, pese a endebedar tanto ao erario público, van destruíndo a marchas forzadas a sanidade pública e establecen convenios ruinosos para as administracións públicas ou desvían a centros privados actuacións que poderían perfectamente acometerse nas instalacións públicas con un custe menor se houbera contratado persoal sanitario necesarios. Un exemplo de convenio ruinoso para a sociedade é o convenio establecido pola Xunta de Galicia dirixida por Núñez Feijóo para a construción do Hospital Universitario Alvaro Cunqueiro en Vigo, que non só non mellorou a atención hospitalaria e de medicina especializada aos habitantes da área metropolitana viguesa; máis ben empeorou a situación con menos camas públicas que as que había na estrutura hospitalaria que lle precedía. Pero amais, esta construción é un saco sen fondo para os orzamentos anuais da Comunidade Autónoma de Galiza pola débeda que xera xa en orixe; e non contamos os custos que por diversos motivos ten que asumir a Consellería de Sanidade en favor da empresa adxudicataria da citada obra. Outro dos beneficiados deste despropósito hospitalario que é o Álvaro Cunqueiro é a construción dun aparcadoiro subterráneo privatizado e que só reporta beneficios á empresa que o explota, carecendo ese hospital dun aparcadoiro público de titularidade da Xunta de Galicia (só hai un pequeno aparcadoiro realizado polo concello de Vigo, de uso público e gratuíto pero que non chaga para abordar o volume de prazas que se necesitan).

        Se na calidade das obras públicas non se nota; se tampouco se ven actuacións públicas en instalacións e reparacións ou melloras dos servizos; se conxelan as pensións e non suben os salarios do emprego público (agás xuíces, fiscais, policías, militares de alto rango e os seus propios soldos); sabemos que compran armas, que fan contratos como os sinalados que so favorecen ás empresas dos que realmente mandan, que son incapaces de pegar unha puñada na mesa e dicirlle aos bancos que devolvan o rescate,... Logo, onde carallo meten os cartos que recadan e os que piden para engordar a débeda das administracións que gobernan? Eu non quero pensar mal, pero non penso nada ben.

        E aínda así hai xente que lles vota! Pois que se morran de fame, que teñan que pagar mediciña privada e se non poden que se morran, que non lles suban as pensións nin os salarios e que non poidan chegar a fin de mes; que se protestan lle boten aos cans mercenarios e lles apliquen a lei mordaza e as outras leis de criminalización dos movementos sociais recentemente aprobadas polo actual goberno PSOE-UnidasPodemos.

        O malo é que tamén nos toca a quen non votamos nin tragamos a esa dereita que na actualidade tenlle encargado ao sen-personalidade Núñez Feijóo (do que falaremos en profundidade noutro momento) poñer a cara no seu nome e seguir ao pe da letra as súas instrucións, que é o único para o que serve.

        Xa me desafoguei. Abur.

 

A propósito da sanidade pública galega. Incompetentes, imbéciles, senvergoñas ou inútiles ?

          

          Os acontecementos de ficción que vou relatar de seguido, e que ocorréronlle a Remigio do Outeiro, poderían ter ocorrido por conta de calquera centro de saúde da Galiza. A culpa tívoa o famoso sistema XIDE (xestión integral de demanda en equipo) adoitado pola Consellería de Sanidade da Xunta de Galiza á hora de solicitar nos mostradores dos citados establecementos sanitarios, ou por medio de chamada telefónica, cita para unha consulta co médico ou coa médica de familia.

         A grandes trazos, este sistema consiste en que o doente, no intre de solicitar cita debe dicirlle ao persoal non sanitario que recolle as citas cal é o motivo da consulta que solicita; o doente debe (se quer) dicirlle o que lle pasa; o persoal non sanitario mete nun equipo informático o que o doente di e ese equipo determina a urxencia da cita e quen debe atender ao doente.

         Aínda que a escusa para implantar o citado sistema XIDE é o de axilizar a atención médica as persoas doentes, no fondo non é máis que un intento de aforro do persoal médico necesario para facer a avaliación inicial da doenzas ou necesidades do paciente (que é o que normalmente fai un médico ou médica decente cando lle aparece un doente pola súa consulta). Este pretendido aforro de tempo, cuxa responsabilidade se pretende cargar sobre o persoal dos servizos xerais, sobre o propio doente  e sobre un algoritmo (que saben tanto de medicina coma min) o peso de facer unha diagnose previa dos males da persoa solicitante dunha consulta para establecer unha prioridade e dar cita é unha verdadeira tomadura de cabelo á paciente. Amais dese aforro de persoal médico, imaxino que o que realmente a Consellería de Sanidade e seu persoal de confianza pretende é que os doentes se vaian a unha consulta privada, que o obxectivo básico que parece pretender a actual política sanitaria do Partido Popular.

Quen é Remigio do Outeiro ?

        Remigio é un home de escasa formación; un pouco bruto, fanfarrón, hortera, machista, solteiro e putero, pero que se rende á lei do máis forte e treme servil diante dos poderosos. Certo é que no lugar onde naceu adoecía dos mínimos servizos públicos básicos para que puidera cultivar desde neno  a súa personalidade. Foron as dificultades dos seus proxenitores para crialo no seu fogar familiar, debido á falla de servizos públicos de todo tipo no concello rural no que vivían, e a súa ansia de que o seu fillo estudara e se convertera un home educado que lle permitira ter unha vida mellor que á que eles puideron ter as que determinaron a decisión de mandar a Remigio a estudar á capital da provincia, interno nun colexio de pago.

        Pero as cousas non saíron coma eles, pai e nai de Remigio, pretendían. Para desgusto deles, o fillo xuntouse con malas compañías, abandonou os estudos e dedicouse a unha mala vida que fixo del o que hoxe é e teño descrito con anterioridade; en resume: un home sen vida, incapaz de conservar un traballo, sen futuro certo... Un desastre de persoa e con graves problemas de saúde.

        Acabou Remigio, unha vez finados os seus pais, refuxiando a súa mala vida na casa familiar da aldea na que naceu pero, iso si, sen abandonar as súas malas costumes e personalidade, que exhibía un día si e outro tamén pola vila cabeceira de comarca.

A vergoña de Remigio do Outeiro.

        Un bo día, Remigio foi unha das múltiples vítimas do sistema XIDE establecido pola Consellería de Sanidade da Xunta de Galicia. A súa necesidade de consulta veu determinada pola súa vida de putero-abusador das vítimas da trata de brancas, ás que esixía atención negándose a usar os medios necesarios para prever a contaxios por ambas partes de enfermidades de transmisión sexual.

        Chegou todo preocupado ao centro de saúde da vila, ao mostrador onde daban as citas, e púxose na numerosa cola que case chegaba á porta do centro. Chegada a súa vez díxolle á moza que atendía que quería unha cita para o seu médico. A moza das citas, seguindo o protocolo XIDE establecido, preguntoulle que era o que tiña, cales eran os síntomas polos que quería consulta. Remigio mirou arredor de si, empezou a poñerse colorado e, pese á súa prepotente e chulesca personalidade, a súa cara empezou a mostrar expresións de temor e desconcerto. Non deixaba de ver cara a un e outro lado e cavilar: "Que van pensar e dicir de min?",  "Como lle digo a esta muller o que me pasa ?"... Canto máis pensaba na forma de describir os seus síntomas e dicirllos a aquela muller, maior era a súa sensación de desconcerto e de ridículo, cousa que era contraditoria coa súa personalidade cotiá. 

        Por fin, Remigio do Outeiro, cun fío de voz case imperceptible ao ouvido humano, decidiuse a falar. O dialogo que mantivo coa moza das citas foi o seguinte:

        - Moza das citas: "Non entendo o que di. Por favor, fale máis alto. Que é o que ten?"

        - Remigio: "É que me da vergonza. Non podo dicirllo ao médico cando este me consulte?"

        - Moza das citas: "A máquina pídeme un motivo de consulta para xestionar a cita. Pero se vostede non quer dicilo está no seu dereito. Mais se fora urxente, esta máquina se non pode saber o que ten igual ponlle a cita para moi tarde. Como saberá a tardanza dunha cita na Atención Primaria está en máis de sete días, dependendo do centro de saúde; neste, a espera media é de 10 días para as consultas telefónicas e de 15 para as presenciais".

        - Remigio, volvendo a ver para todos os lados dixo con voz clara e potente: "Mire... A semana pasada fun de putas; e xa sabe..." (Diante da mirada de asombro e desconcerto da moza das citas, Remigio concretou) "Pícame todo por aí abaixo, non paro de mexar e ás veces doéme. Non sei se terei ladillas, purgacións ou algo peor..."

         Volveu ver Remixio para o seu arredor. Todas as miradas fixábanse nel; e toda a cola estaba pendente da súa conversa coa moza das citas médicas. Sorrisiñas por aquí, rumor por alá, cachondeiño vario e diverso... Toda cola sabía dos males do Remigio do Outeiro. Alimento de rexoubeiras para todo o ano.

        Por fin, a nosa vítima do XIDE, despoxado de toda a súa confidencialidade e privacidade que debe ter un paciente das súas doenzas, rendeuse -como se corresponde cunha persoa da personalidade de Remigio- diante da agresión practicada contra a súa privacidade pola Consellería de Sanidade. Foi privado do trato confidencial que establece a relación médico-doente precisamente por ter que contarlle a doenza a unha persoa que non ten esa obriga de confidencialidade; e, por riba, diante dun numeroso grupo de persoas asistentes ao seu relato. Amais, da publicidade coa que se pode esperar por ter que contar as súas intimidades nun lugar cheo de público, como é unha cola do mostrador de citas dun centro de saúde.

        Quen lle di a Remigio que a moza das citas non vai ir co "cachondeiño" aos seu colegas e ás súas colegas? Que non vai ir contando por toda a vila e ás súas amizades o que aconteceu no mostrador? E vai a ocultar o seu nome? E, claro, iso estenderase por toda a vila e comarca. E as persoas da cola? Se xa no centro de saúde as caras de riso e os comentarios eran os que eran, o cousa vai ir estendéndose pola vila e comarca ao través de rexoubas e de "radio macuto".

        Onde quedou a confidencialidade dos doentes?

        A fin da privacidade do doentes. Nun artigo de propaganda do sistema XIDE editado pola Consellería de Sanidade na súa páxina web di unha alto cargo dese niño de incompetentes respecto da sanidade pública que "os pacientes aceptan máis do 90% das propostas de cita".  Como non vai ser así? Ou aceptan a cita que lle da a máquina ou quédanse sen ela; o persoal de citas non pode facer outra cousa que a que lle mandan os seus xefes. Unha vez aceptada a cita que lle proporcionan, os doentes poden adoitar dúas vías se consideran que a tardanza é excesiva: presentarse no servizo de urxencias para que lle digan o que ten ou tirar de carteira e ir a unha consulta privada. En todo caso, sinalar que a mostraxe sobre a que tiran esas conclusións desde o punto de vista estatístico non é nada representativo da poboación total da Galiza, que son as potenciais vítimas do sistema XIDE.

        Conclusión: outro despropósito máis da Xunta de Galicia rexida polo Partido Popular. Despropósito que busca de forma activa e constante a privatización do sistema público de saúde vía desprestixio da xestión pública do sistema sanitario. Como están a facer en Madrid, fixeron no País Valenciano, están a facer en Andalucía e noutras comunidades autónomas xestionadas por eles. En fin, unha tropa de privatizadores que non merece nin a auga que beben.

        Será o próximo paso destes impresentables ceder as nosas historias clínicas a compañías aseguradoras e a empresas de contratación de persoal? Son capaces diso e de moito máis.

        Dan noxo. Ou, en castelán como a eles lles gusta: DAN ASCO! Vostedes dirán se os cualifican de incompetentes, de imbéciles, de senvergoñas ou, simplemente, de inútiles.

Un saúdo solidario e cómplice coa clase traballadora francesa

    

     O presidente francés, Enmanuel Macrón, fiel servidor dos intereses da dereita máis ultraliberal francesa e mundial, pretende modificar vía decreto presidencial a lei de pensións francesa de cara a aumentar a idade de xubilación ata os 64 anos. Esta actitude foi interpretada por toda a poboación francesa e polos sindicatos de clase franceses como unha agresión contra os dereitos da clase obreira, provocando numerosas e fortes mobilizacións contra o citado intento da oligarquía de empobrecer á clase obreira.

    Esta agresión foi presentada na maioría dos medios de desinformación españois (radio, TV, prensa escrita e prensa dixital) como "disturbios" ou "vandalismo" cuxos protagonistas e "chicos-chicas malos-as" eran os que pretendían defender os seus dereitos, deixando libres de responsabilidades (para estes medios) os verdadeiros culpables da situación creada: aqueles que pretendían aumentar, pola porta de atrás e prescindindo de todo o que se poidera asimilar coma democracia, a idade de xubilación.

        O clamor en Francia foi, como dixen antes, masivo. E a participación da poboación francesa nas mobilizacións convocadas por diferentes organización foi acorde coa maioritaria opinión.

O clásico oportunismo hipócrita da dereita máis fascista.

        Incluso a extrema dereita nazi-fascista fíxose un oco nese proceso de protesta, supostamente asumindo a oposición a este aumento na idade de xubilación, cando na realidade defende as arelas da grande burguesía nacionalista francesa que son as de despoxar á clase obreira de calquera dereito que se opoña ao liberalismo salvaxe. A Fronte Nacional francesa de Le Pen, o partido máis coñecido da extrema dereita nazi-fascista, e outras forzas desa caste apuntáronse a esta suposta oposición; non esquezamos que son este tipo de organizacións nazi-fascistas ás que a oligarquía nacionalista francesa lles atribúe a misión de ser a súa reserva para defender con toda a violencia que estimen oportuna, incluso acudindo ao xenocidio, os seus intereses no caso de que a dereita clásica non cumpra as súas expectativas (coma ocorreu nos anos trinta do século pasado con Hitler, Mussolini e Franco en Alemaña, Italia e España, respectivamente).

A social-democracia desaparecida.

       O outro extremo do posicionamento político é a practica desaparición do escenario político do Partido Socialista Francés (PSF), a socialdemocracia francesa correlixionaria do PSOE español, na oposición ao decretazo de Macrón. Só o resto das forzas da esquerda e anarquistas estiveron dando a cara pola clase obreira francesa (e recibindo as ostias da maioría dos medios de desinformación europeos). Non me estraña nada esta ausencia do PSF, sobre todo se temos en conta que os seus veciños do PSOE acaban de potenciar e aprobar unha lei de pensións que mantén a idade de xubilación aos 70 anos, como xa lexislara no ano 2011 o PSOE de Rodríguez Zapatero, lei que hoxe actualiza o Ministro Escrivá (ex-director dos "homes de negro" da oligarquía europea no AIREF para vixiar o cumprimento das medidas antiobreiras) aprobando unha lei de pensións feita á medida das necesidades da clase dominante da Europa coa complicidade dos dous sindicatos maioritarios españois e que vai prexudicar, e non só na idade de xubilación, as futuras persoas pensionistas do Estado Español. E, hai que dicilo tamén, coa complicidade dos membros, ministros e ministras de Unidas-Podemos.

        Quizás sexa esta recorrente actuación  da socialdemocracia ultraliberal europea que representan, entre outros, PSOE e PSF e á que os medios de desinformación presentan de xeito continuado coma "esquerda" pero que de forma clara serven, coas súas políticas que empobrecen ás clases traballadoras, aos intereses da burguesía internacional, un dos principais motivos polas que as clases sociais máis empobrecidas se están a sentir enganadas e se están a decantar cara aos placebos e e cebos que de fora enganosa lles presenta extrema dereita. E non esquezamos que foi a actuación das socialdemocracias europeas unha das principais causas do ascenso do fascismo e do nazismo na Europa dos anos trinta do século pasado.

                Igualmente, non podemos deixar de dicir que a pesar de queixarse continuamente de ser vítimas de críticas “inxustas”, son unha maioría dos e das "informadoras" as que están a sacudirse a súa caspa das ombreiras ou a desinformar terxiversando ou retorcendo a realidade dunha forma descarada. Estou a falar dos medios de desinformación e dos e das xornalistas que -aínda en desacordo- se acomodan cal camaleóns aos desexos dos seus empresarios, os e as que teñen parte importante na culpa do ascenso do fascismo en Europa.

Loa da clase obreira francesa.

        Ese é o camiño. Hai que mobilizarse. Hai que rematar con este capitalismo salvaxe e ultraliberal que non fai outra cousa que empobrecer máis e máis ás clases economicamente máis desfavorecidas. Hai tamén que tentar de anular os cantos de serea do fascismo en toda Europa e no mundo e iso só se pode facer con intervención cultural nos barrios e nas vilas, fuxindo de simples consignas de fácil apropiación por parte dos políticos  e activistas da extrema dereita. A clase obreira francesa está na vía correcta. Todo iso pese aos sempre presentes mercenarios do capital constituídos en policía, igual que noutros estados diferentes do francés, cuxos membros son sometidos a un lavado permanente de cerebro por parte do seus mandos normalmente de ideoloxía fascista. E todo isto hai que facelo antes de que sexa tarde.

         Viva a clase obreira francesa!

14 de Abril: Viva a República!

 14 de abril

REIVINDICAR A IIª REPÚBLICA

V I V A  A  R E P Ú B L I C A !!

ABAIXO A MONARQUÍA

Lei Mordaza: PSOE, Unidas-Podemos e a continuidade dunha lei fascista

 

            Hai uns poucos días, na Comisión de Interior do Congreso dos Deputados foi rexeitada unha proposta de reforma da popularmente denominada "Lei Mordaza" (o nome oficial e o de Lei Orgánica de Protección da Seguridade Ciudadana; ou algo así, non estou seguro -e coa continuidade da lei nada seguro- mais aquí seguiremos chamándoa pola función para a que foi creada e que segue a ter a día de hoxe, a dunha "Lei Mordaza" da expresión e da manifestación). 

Os antecedentes da "Lei Mordaza".

                 Despois dos dous mandatos do PSOE de Rodríguez Zapatero, o Partido Popular accedeu ao goberno do Estado baixo a dirección de Mariano Rajoy. Nese intre os movementos reivindicativos no Estado Español estaban en pleno auxe e as protestas cidadáns contra os recortes e os despropósitos sociais impulsados polos gobernos do PSOE de Rodríguez Zapatero e, posteriormente, polo de Mariano Rajoy eran continuadas. Era a época do Movemento 15-M e do nacemento das Marchas da Dignidade como expresións asemblearias das reivindicacións cidadáns; foi a época, tamén, do primeiro despropósito policial do goberno de M.Rajoy na gran manifestación impulsada polas citadas marchas, da aparición dos famosos provocadores infiltrados ("compañeiros" dicíalle un deles aos policías que o estaban a mallar) e acusacións falsas de portar armas, todas elas falsidades demostradas con testemuñas e documentación gráfica e videográfica. Tamén coincidían épocas de afluencia de migrantes cara a Europa, procedentes de países asiáticos e africanos expulsados dos seus países pola fame ou por conflitos bélicos ou persecucións políticas.

                E a dereita neofascista e post-franquista que representaba o Partido Popular de M.Rajoy non estaba disposta a consentir que houbera que demostrar con probas e testemuñas reais ese tipo de abusos e acusacións de falsidade cara a quen debería gardar a lei con métodos baseados nas prácticas propias dunha policía democrática, da verdade e co sustento de probas reais que demostraran a veracidade das potenciais acusacións; o Partido Popular primaba a redución pública das reivindicacións, a anulación dos seus dirixentes e a presencia pública dos movementos sociais sobre calquera outra consideración, aínda que iso supuxera faltar á verdade e a impunidade nas actuacións das policías -moitas veces de carácter nitidamente fascistas que a moitos cidadáns nos lembraban as vivencias dos anos da "paz dos cemiterios" franquista anteriores ao ano 1977-  prefería a impunidade.

            Para elo, o Partido Popular, baseándose na súa maioría parlamentaria, fixo cambios de orientación fascista no Código Penal, criminalizando a crítica e a reivindicación social, política e institucional, e impulsou a Lei Mordaza. A citada lei foi aprobada polo goberno español presidido por Mariano Rajoy, presidente á súa vez do Partido Popular. Exercía de Ministro do Interior o señor Jorge Fernández Díaz, ao que se coñece como creador da policía política ao servizo do Partido Popular e que hoxe está imputado xunto con varios dos seus policías corruptos e altos mandos da súa época de ministro por actuacións criminais durante o seu mandato. A Lei Mordaza que foi aprobada no Congreso dos Deputados cos únicos votos do Partido Popular. Aclarar que os partidos que na actualidade forman o goberno estatal votaron en contra desa lei e que ambos, PSOE e Unidas-Podemos, se declararon partidarios de derrogala no caso de chegar ao Goberno. Igualmente, foi rexeitada e criticada amplamente no Estado por todas as organizacións cidadáns de carácter democrático e internacionalmente polas organizacións defensoras dos dereitos humanos.

Esencia e aplicación da Lei Mordaza. 

            En esencia, a Lei Mordaza permitía que as forzas  chamadas "da orde" puideran actuar á marxe da xudicatura na represión dos movementos sociais e dos seus líderes, impoñendo sancións "por desobediencia e resistencia" ou "por falta de respecto á autoridade", o que deixa a porta aberta á total arbitrariedade dos policías para interpretar ou afirmar o que en cada momento lles veña en gana aínda que diverxa claramente da realidade (como xa ten pasado en numerosas ocasións). Todo elo á marxe da intervención da xudicatura. Incluso tentando prohibir a toma de imaxes que amosaran o flagrante incumprimento das leis por parte de membros das policías ou que puideran demostar que acusacións realizadas por algúns do seus membros puideran ser falsas. E, como acontecía na ditadura franquista á que tan apegados están os membros do Partido Popular, dando presunción total de veracidade aos informes policiais por moitas testemuñas e probas que houbera para desmentir eses informes. Outra das lindezas que esa lei totalmente fascista permite é a devolución en quente  daqueles seres humanos que entren "sen papeis" polas fronteiras, aínda que o seu motivo sexa escapar dunha persecución política, dunha crise humanitaria, dunha guerra ou calquera outro motivo que unha persoa ou grupo de persoas considere que debe saír das fronteiras do seu país de pertenza aínda a costa de arriscar a súa vida.

            Hai que sinalar que a aplicación Lei Mordaza non se diferencia para nada dos tempos nos que gobernaba o Partido Popular aos de agora. Os delegados e subdelegados do Goberno nomeados pola coalición PSOE-Unidas Podemos seguen a sancionar con base nesa lei fascista, primando as versións policiais sobre a realidade amosada por numerosas testemuñas e por multitude de probas videográficas e de son. Hai xulgados que admiten a trámite os recursos contras as sancións gobernativas e, con posterioridade e despois de analizar os feitos, fallan contra a versión policial dando a razón aos recorrentes. Aínda así, e por mor de ter que pagar a totalidade das cuantiosas sancións que a Mordaza prevé, non hai moitas persoas que recorran acusacións e sancións inxustas por medo a que o xuíz ou xuíza de quenda falle contra elas e amais da totalidade da multa teñas que pagar as costas do xuízo; prefiren pagar a multa con rebaixa do 50% cando esta élle comunicada. O que segue sen saberse é o que pasa coas persoas que presentaron acusacións indemostrables cando un xulgado determina que son inxustas; ou si. 

            O que si podemos afirmar é que o PSOE non dubida en utilizar leis fascistas se esas leis lles permiten manter as súas políticas, que (agás lixeiros aspectos) no Ministerio de Interior non se diferencian moito das aplicadas polos ministros do Partido Popular. E, no que se refire á Lei Mordaza, o caso da impunidade policial e das devolucións en quente dos migrantes fica máis que clara, así como a presunción de veracidade das acusacións policiais e as sancións impostas por delegados/as e subdelegados/as do Goberno.

            Un caso recente, exemplo do que sinalabamos máis atras, é o acontecido coas persoas que ao chamamento da Mesa pola Normalización Lingüística do Galego se manifestaron na Illa de Toxa no ano 2021 contra a deturpación do topónimo legal da illa, con motivo dun acto impulsado por un hostaleiro amigo do Partido Popular no que participaban persoeiros de alto rango da vida política e económica española. Persoas participantes no acto de protesta foron acusadas en base a Lei Mordaza e sancionadas pola Subdelegada do Goberno en Pontevedra. Recorridas as sancións nos tribunais, estes anularon as citadas multas por considerar que os feitos denunciados non se correspondían coa realidade. A día de hoxe, a Subdelegada do Goberno en Pontevedra segue a ser a mesma persoa; e do que pasa ou pasou cos membros das "forzas da orde" que asinaron a denuncia nada se sabe.

A "derrogación" covértese en "reforma" ...Tachánnn!

            Pedro Sánchez, no seu discurso de investidura unha vez triunfante a súa moción de censura contra M.Rajoy prometeu "derrogar a Lei Mordaza"; e o mesmo fixo na súa investidura coma Presidente do Goberno despois das eleccións que deron lugar a un goberno de coalición entre PSOE e Unidas-Podemos. Nesa sesión de investidura, voceiros do PSOE e de Unidas-Podemos, reafirmáronse na promesa de "derrogación" desa lei.

            E o programa de goberno entre Unidas-Podemos e PSOE, datado no día 13 de novembro de 2019, afirmaba textualmente, e respectando o seu idioma, o seguinte no seu punto 5.6 relacionado cos dereitos civís:

''5.6: Derechos civiles. Aprobaremos una nueva Ley de seguridad ciudadana,que sustituya a la «Ley mordaza» para garantizar el ejercicio del derecho a la libertad de expresión y reunión pacífica. Esta nueva legislación, que verá la luz a la mayor brevedad, estará basada en una concepción progresista de la seguridad ciudadana y priorizará la garantía de derechos y la protección de la ciudadanía, y en particular regulará, entre otros, el Derecho de reunión, la identificación y registro corporal, la identificación de los agentes, y la derogación del artículo 315.3 del Código Penal.''

             O certo é que a día de hoxe todo iso da concepción progresista da seguridade cidadán e da garantía dos dereitos e a protección da cidadanía ficou en auga de borrallas. Primeiro, coa recente modificación do Código Penal introducida a iniciativa parlamentaria do Grupo Socialista do Congreso-PSOE no que, baixo a escusa de modificar os delitos de sedición e malversación, introducíronse artigos para a criminalización das actividades dos movementos sociais e sindicais; mostra de que a política de interior do PSOE non é moi diferente á do Partido Popular (se así fora, Marlaska non só non sería nomeado coma ministro do interior no seu momento, senón que xa estaría máis que destituído despois dos múltiples episodios acontecidos durante o seu mandato no valado de Melilla).

            En relación á Lei Mordaza, todos os actores gobernamentais que antes falaban de "derrogación" aboáronse á verba "reforma". E o resultado desa "reforma" acordada por Unidas Podemos e PSOE non pode ser máis decepcionante desde o punto de vista da defensa do dereitos e liberdades democráticas edos dereitos humanos das persoas migrantes. 

            Mantense a devolución en quente dos inmigrantes, contraria totalmente á Declaración Universal dos Dereitos Humanos e criticada ampliamente por todas as organizacións humanitarias e polas organizacións civis de defensa da democracia. Aínda que con rebaixa das sancións, a impunidade policial seguía a estar presente no articulado da proposta de reforma presentada por PSOE e Unidas-Podemos.

            O acontecido coa Lei Mordaza e unha mostra, unha vez máis, de que o PSOE non é un partido do que se poida unha persoa fiar, coma xa se ten expresado máis dunha vez desde este espazo virtual. E, polo que parece, Unidas-Podemos está a primar algo que non se sabe moi ben o que é pero que desvirtúa en ocasións coma esta o que con vehemencia dicían defender no momento da súa constitución coma coalición. Os galegos e as galegas, coñecendo os actores e actrices que teñen parte activa no conto, podemos facernos una idea aproximada do que está a pasar; e senón que llo pregunten a Yolanda Díaz; pero iso é conto doutro cantar

Fracaso da reforma da lei.

            Pese ao apoio do PNV, a reforma proposta polo goberno na Comisión de Interior non saíu adiante. As conviccións democráticas de ERC e Bildu pesaron máis que o intento de lavar a cara de PSOE e Unidas-Podemos. 

            No concreto, e segundo podemos ler nos xornais que deron as novas de forma literal e non retorcida dos motivos que levaron a ERC e Bildu a rexeitar a reforma foron os que seguen: a continuidade no uso de pelotas de goma para disolver manifestacións (art. 23); o mantemento da redaccións sobre a "desobediencia e resistencia" á autoridade (art. 36.6); as "faltas de respecto á autoridade" (art. 37.4); e o mantemento das "devolucións en quente" (disposición adicional). É dicir, os artigos máis penosos para as liberdades democráticas.

                Isto supón que a Lei Mordaza vaise manter tal cal a redactou o equipo fascista de M.Rajoy, que as faltas de respecto aos dereitos humanos das persoas migrantes vai seguir a ser unha constante na política do goberno español (consecuentemente coa nefasta e xenófoba política migratoria da Unión Europea), que as actuacións arbitrarias de membros dos corpos policiais van poder seguir dándose (non é casual que o sindicato policial máis fascista das policías sexa o que máis barullo ten montado de oposición á derrogación da Lei Mordaza). E parece que foi por medo a estes últimos a razón de que, simplemente, non se derrogara a lei e se pretendera un lavado de cara que mantivera a arbitrariedade como principio de actuación.

             O secretario de organización de Podemos, saíu á palestra tentando escusar dalgún xeito á súa organización dunha responsabilidade que si ten, porque o seu grupo parlamentario participou nas negociacións que levaron á presentación da reforma rexeitada. En concreto, foi Enrique Santiago, secretario xeral do PCE, quen levou as negociacións no nome de Unidas-Podemos e o que transixiu no nome de ambas formacións a permanencia deses artigos fascistas no proxecto de reforma.

         As propostas de reforma dos partidos da coalición de goberno non foron para adiante porque os votos das forzas políticas, das que manteñen a maioría parlamentaria, que votaron afirmativamente non chegaron (todos os das dereitas, agás PNV, votaron por manter a Lei Mordaza tal que como estaba). E tampouco ficaron satisfeitos os parlamentarios progresistas que mantiveron os seus principios democráticos sobre a súa conveniencia política, polo cal xa está n ciernes unha proposición de lei para derrogar de verdade unha Lei Mordaza impresentable, fascista, xenófoba e totalmente incompatible cun Estado que se pretenda democrático. Un Estado de liberdades non pode deixar cabos soltos nas súas leis que permitan as arbitrariedades de calquera caste por parte de ningunha institución do mesmo.

            Por iso, como reza a consigna de Amnistía Internacional: NIN LEI MORDAZA, NIN MORDAZA MAQUILLADA.