Horroroso panorama!

 

        Si, horroroso o panorama destes últimos días (de hai quince días para aquí, máis ou menos) e do que levamos desta semana. Tanto no nivel internacional coma no estatal ou o galego. Imos mencionar algún dos temas que marcaron eses días (e digo "algúns" porque seguro que voume esquecer dalgún importante):

1.- Altri e a Xunta de Galicia-Partido Popular

        As declaracións da Conselleira de Medio Ambiente da Xunta de Galiza desdeñando todos aqueles estudos sobre o impacto económico e social da instalación de Altri na Galiza que non se amosaran favorables á súa instalación. Dicía esa señora -impresentable ao meu modo de ver as actitudes dos cargos públicos- que eles xa tiñan os seus estudos (os favorables, por suposto; procedentes da propia empresa que quer fondos públicos e doutras fontes descoñecidas). Eu non sei que hai, se actual ou futuro, pero a min este descarado intento de meter Altri en Palas de Rei lémbranme as políticas de Feijóo e da que foi súa Conselleira de Medio Ambiente respecto aos eólicos e que rematou de alto cargo empresarial en Greenalia. Mais o ardor da actual Conselleira na defensa da instalación de ALTRI (eu a denominaría Conselleira de Destrución do Medio Ambiente polas súas políticas encol das mineiras contaminantes, de celulosas e destrutoras do bosque autóctono), xunto coa Conselleira de Industria (ou desindustrialización?), preocúpanme moito; parece como se se xogaran moito do persoal no intento; ata o punto de aturar os efectos negativos que ese tipo de industrias ten para a contorna e para o conxunto do país.

2.- Venezuela para aquí, Venezuela para alá.

        Segue o balbordo sobre Venezuela entre o Partido Popular e o PSOE. Os primeiros incorporando o tema ao debate interno desde un presunto punto das liberdades democráticas e a relación con terceiros países. Unha actitude que colide de fronte, con forza e moito estrondo coa súa propia política cara a Israel, Arabia Saudí, Emiratos Árabes e, en xeral, cara a todo canto ditadorzuelo ou "reyezuelo" sátrapa que hai polo mundo e que practica políticas ultraliberais, xenófobas e/ou represivas que reciben o apoio explícito do Partido Popular ou a súa calada por resposta. O PSOE botando balóns fora e dicindo que eles alíñanse coas políticas da Unión Europea e que a les non lle treme a man á hora de facer coa oposición venezolana o que non fan cos perseguidos magrebís, saharauis e africanos en xeral: darlle asilo político;

 3.- A Xunta de Galicia fai caixa a conta das persoas dependentes.

        Outro dos temas é o denunciado polos Directores e Directoras de Servizos Sociais sobre o aumento das persoas en situación de dependencia na Galiza, a diminución dos orzamentos da Xunta de Galicia-Partido Popular dedicados ás persoas dependentes e o aumento dos orzamentos que a Xunta recibe do Estado para este fin. Resultado: a Xunta de Galicia-Partido Popular está a facer caixa a conta das persoas en situación de dependencia. E eles, tan sen vergonzas coma sempre, o negan! E, tamén, coma sempre bótanlle a culpa ao goberno central. Iso si, mentres tanto establecen vantaxes fiscais para os máis ricos e para as empresas que controlan o xogo e os casinos na Galiza diminuído os seus impostos.

4.- Invasión do Líbano polo sionismo nazi e criminal

        E, quizá o tema máis importante acontecido nos derradeiros días: a criminal escalada masiva de bombardeos do Estado de Israel sobre o Líbano, un país soberano, causando centos de mortes (homes, mulleres, nenos, anciáns) coa escusa de "rematar con Hezboláh. Como xa teñen feito en Palestina (Gaza, Cisxordania e Xerusalén Leste), o exército criminal e o Mossad israelís, todos eles xenófobos nazis comandados por xenerais e oficiais nazis e por un goberno nazi presidido por Netanyahu (todos eles criminais de guerra), seguen a mesma técnica e escusas que utilizaron para masacrar á poboación palestina de Gaza, que están a usar en Cisxordania para expulsar dela á poboación palestina e entregarlle as súas pertenzas a colonos nazi-sionistas e, tamén, seguen a utilizar en Xerusalén Leste contra palestinos e palestinas.

        Esta escalada, amais de supoñer unha creba da lexislación internacional -unha máis das realizadas polo Estado de Israel desde a súa existencia- e unha violación da Carta das Nacións Unidas sobre os Dereitos Humanos (como xa acontece en Palestina), ten o perigo dunha escalada bélica internacional centrada no Oriente Medio, con participación de países con un alto potencial nuclear (Israel, Irán, Estados Unidos de América-EUA-) e que influiría nunha perda calidade de vida da maioría dos cidadáns do mundo que recaería fundamentalmente sobre as clases populares. Igualmente, contribuiría ao enriquecemento da xentalla máis indesexable do mundo e a unha meirande fenda económica entre as persoas e os países.

        Diante desta situación, unha vez máis, os países da Unión Europea (UE) e de América do Norte (agás México) miran para outro lado ou buscan responsabilidades onde non as hai. O que fixeron nas primeiras horas foi pedir a Irán e a Hezbolá que "manteñan a calma". De Israel, que é o Estado agresor é quen viola a lexislación internacional, esa banda de sen vergoñas non din nada. Parece que a última hora si que se dirixen a Israel "a ver se pode parar"; pero de medidas contra a invasión dun país soberano coma Líbano, nada. Merecen os israelís o mesmo tratamento que os rusos diante da invasión de Ucraína, pero para EUA e a UE parece que hai cidadáns de primeira e de segunda (ou dos que podemos enriquecernos e dos que non).

        Mais de todas estas posicións dos países ricos sobre a invasión de Líbano e o xenocidio palestino, hai que destacar a actitude dos civís e militares que gobernan os Estados Unidos de América (EUA) e dalgún outro, que mentres falan e falan coa boca pequena seguen a proporcionar o armamento co cal Israel está a perfeccionar o xenocidio palestino en Gaza, Cisxordania e Xerusalén Leste, a sementar terror en Líbano e a violar as leis internacionais. Esta actitude os confirma coma cómplices dos crimes de guerra e do xenocidio cometidos polo goberno, exército e Mossad; e, polo tanto, podemos cualificalos como criminais, e así o facemos.

5.- Para rematar.

        Como dixen nun inicio, algo importante queda por mencionar. Agora mesmo me ven á cabeza os inmensos incendios forestais que asolaron Portugal. Moito ten que ver esta problemática coa eucaliptización e a plantación de especies forestais que favorecen os incendios, e que empresas como ALTRI, ENCE ou Navigator potencian para favorecer os intereses económicos dos seus propietarios pero que causan máis prexuízos que beneficios nas áreas xeográficas afectadas por esas plantacións. Non é certo que creen riqueza; son industrias de enclave onde so se fai a primeira transformación da materia prima e os procesos máis contaminantes; industrias que xeran un escaso valor engadido, precisamente por iso; que provocan toda unha xeira de externalidades negativas (ecolóxicas pola desaparición de especies forestais e animais, de destrución de economías rurais asentadas, de destrución de superficies adicadas á obtención de pastos ou forraxes para a alimentación animal, de destrución de recursos pesqueiros e marisqueiros e postos de traballo ligados ao mar) e de despoboación do medio rural que fan que a presenza deste tipo de industrias xere graves prexuízos económicos e sociais. Tanto en termos de custes reais como en termos de custos de oportunidade, ese tipo de industrias son unha carga de profundidade con efectos destrutivos inmediatos e peores efectos destrutivos futuros contra a vida humana.

Venezuela: (?) ou (!) ...(e 2)

 

    Este artigo é un complemento (ou actualización) do publicado neste espazo o pasado día 11 baixo o título de “Venezuela: (?) ou (!)” .

O Congreso aproba unha resolución favorable ao recoñecemento de Edmundo González.   

    O pasado 11 de setembro, o Congreso dos Deputados debateu e aprobou unha resolución proposta polo Partido Popular pola que se instaba ao goberno do Estado a recoñecer a Edmundo González coma vencedor nas pasadas eleccións venezolanas. Foi aprobada cos votos da extrema dereita e dos partidos de dereitas Coalición Canaria e Partido Nacionalista Vasco (PNV).

        Os votos deste último non se sabe moi ben a que viñeron, sendo este partido un dos que compoñen -polo menos ata este intre- o entorno de apoio ao goberno, aínda que sexa non tanto polo cariño cara aos partidos que conforma o goberno como por non ter que apoiar un goberno participado polo partido fascista Vox. Desde logo as explicacións achegadas polos voceiros do PNV non son nada claras ao respecto; non explican nada.

        Máis se votamos unha vista ao pasado do partido nacionalista vasco igual podemos aproximar unha explicación. Lémbranse vostedes de JonJosu Imaz? Pois ben, este señor, importante membro da casta empresarial vasca, foi unha persoa con cargos de relevancia moi importante dentro do PNV e no Goberno Vasco; tan relevante que chegou a ser presidente do Euzkadi Buru Batzar (comité Executivo do PNV), é dicir, o máximo cargo político persoal do partido con carácter executivo. Na actualidade é Conselleiro Delegado de REPSOL, unha das máis importantes petroleiras mundiais e con intereses nos xacementos petrolíferos de Venezuela nacionalizados na época de Chávez; e, polo tanto, cargo executivo dunha empresa á que as políticas dun goberno que pensa no seu país e non nos beneficios que lle poidan achegar persoalmente as petroleiras de países foráneos, a diferenza dos monicreques que compoñen as oposicións lideradas publicamente por Edmundo González e María Corina Machado. Vese que, aínda non exercendo cargos políticos no PNV, Jon Josu Imaz segue a mandar moito nese partido. Os motivos? Vaia vostede a saber.

         O goberno español segue nas súas trece: non recoñece a vitoria de Maduro mentres non faga públicas as actas que así o amosen, en concordancia coa posición maioritaria dos países integrantes da Unión Europea, pese á decisión do lexislativo. Xa fixeron bastante o ridículo, goberno español e Unión Europea, co do "presidente encargado" Guaidó. Pero a señora Ministra de Defensa Margarita Robles (o Margarita "la guerrera") tivo a pouca vergonza de cualificar publicamente a Venezuela coma unha ditadura (cousa que non fixo con Netanyahu nin sequera para condenar expresamente o xenocidio palestino) e tratar a todos os venezolanos acollidos no barrio de Salamanca madrileño como refuxiados políticos, cando moitos deles serían cualificados no noso país coma conspiradores golpistas. E, como se di popularmente, "armouse o belén".

A reacción de Venezuela á decisión do Congreso.

        Podemos cualificar as verbas do presidente da Asamblea Nacional venezolana de rachar todo tipo de relacións co Estado Español como totalmente fora de lugar, tanto polo fondo coma pola forma das súas palabras. E non o digo por defensa nacional, nin  orgullo patrio nin zarangalladas dese estilo, que a min tráenma frouxa e pendular (como diría un antigo e bo amigo meu). A min as verbas incontroladas deste home lémbranme a aqueles lambecús franquistas que aínda ían máis alá coa súa verborrea que o propio xefe da criminalidade, aqueles aos que toda a forza íaselles pola boca pero que andaban ao que máis lles conviña en cada intre; incluso pasándose de recios franquistas de pro a "demócratas de toda a vida". Non quero dicir con isto que Maduro sexa un criminal, pero si que dese presidente de asemblea eu non me fiaría moito, paréceme un deses tipos que vai coa árbore que máis sombra proporciona (estilo Feijóo, para entendernos). A esta situación temos que lle engadir as mencionadas declaracións de Margarita Robles.

        A seguir das verbas do personaxe mencionado anteriormente e das declaracións incendiarias da nosa "flamante"  Ministra de Defensa, o Goberno venezolano no día de onte chamou a consultas á súa embaixadora no Estado Español e citou ao embaixador español en Caracas. Isto non é máis, en principio, que unha chamada de atención de duración indeterminada ao goberno español.

        Este seguidismo do goberno de Maduro a respecto do presidente da asemblea venezolana pode ser contraproducente incluso para a súa causa e a súa reafirmación de soberanía. Pode xerar reaccións nada convenientes para Venezuela por parte doutros países, contribuír a un recruamento do bloqueo dos criminais e xerar unha situación de desesperación nas bases populares que hoxe apoian a Maduro. Coido que Venezuela ten que fiar moi fino, que non pode caer nas provocacións que o imperialismo e os seus aliados internos e exteriores van realizar. Igualmente de prexudiciais son as desmedidas declaracións (e o digo polo ton, non polos feitos que poden ser ou non ser) do equivalente ao noso ministro do interior.

E logo, con que (ou con quen) nos quedamos?

        De momento todo indica que Venezuela é unha democracia onde a oposición política pode agruparse, facer propaganda, presentarse aos procesos electorais e presentar alternativas contrarias ao réxime gobernamental. Que ao mellor é necesario afondar nos procesos democráticos e unha meirande transparencia nos resultados electorais? Non o sei. Como tampouco sei se os resultados electorais das presuntas actas mostradas polos partidarios de María Corina Machado e Edmundo González son verdadeiras ou fabricadas.  Unha cousa si é certa: que a dereita, cando os resultados electorais son moi axustados e non lle favorecen, sempre pon en dúbida a limpeza dos recontos. Pasou en Venezuela nos distintos procesos electorais, pasou nos Estados Unidos de América (EUA) cando Trump perdeu as eleccións contra Biden, pasou no Estado Español as veces que o Partido Popular andou moi axustado (que si INDRA, que si...). A eterna cantarela daqueles políticos que teñen aos países coma fincas da súa propiedade.

        Por outra parte, debemos preguntarnos se todo o acoso, bloqueo e as tentativas de trocar as relacións no poder político venezolano impulsadas desde os Estados Unidos de América están forzando ao goberno de Maduro a extremar o seu control de tal forma que na práctica se limitan unhas liberdades que de non ser así permanecerían.

         O Departamento de Estado dos EUA di que non, que eles non están montando golpes ou outros intentos contra o goberno venezolano. Pero xa é de coñecemento histórico común que a fiabilidade e credibilidade que teñen os contos dese Departamento de Estado dos EUA é nula; como tamén é nula a credibilidade dos distintos servizos secretos (de calquera país) que negan ter participado en actividades encubertas en terceiros países, sós ou en colaboración con outros servizos secretos.

Venezuela: (?) ou (!)

 

       Que é o que realmente pasa en Venezuela? Houbo “chanchullo” electoral? Son as actas presentadas pola oposición a Maduro falsificacións como este afirma? Son as afirmacións feitas desde o Estados Unidos de América (EUA) parte dunha campaña por manter e renovar os seus privilexios na rexión? Son as voces que en Europa se erguen contra Maduro parte da campaña dos EUA? Mais, que pintan en todo este panorama as declaracións feitas polo brasileiro Lula e outros dirixentes fiables de Latinoamérica considerando que Venezuela “debe facer públicas as actas”?

    Teño que confesar que todo este balbordo montado arredor dos resultados do proceso electoral venezolano do pasado 28 de xuño por unha parte me cabrea e, por outra, me mantén á expectativa e algo confuso. Sobre todo porque situacións, actitudes, acusacións, procedementos, etc., aínda que con moscas diferentes, son similares aos acontecidos nos pasados procesos electorais desde o primeiro mandato de Hugo Chávez. E o que é máis preocupante: a situación internacional na que terceiros países están a situar a Venezuela recae directa e negativamente sobre a cidadanía venezolana que está a ser sometida a privacións de todo tipo por decisións tomadas por persoas que non só non residen en territorio do país, senón que nen sequera teñen nacionalidade venezolana.

Un breve repaso aos mandatos iniciados por Hugo Chávez

          Dende a súa elección coma presidente no ano 1998, Hugo Chávez[i] dedicouse a poñer as riquezas e as potencialidades de Venezuela ao servizo dos seus concidadáns. Ata ese momento, no país rexido alternativamente polos social-cristianos, alianzas das dereitas ou polos autodenominados socialdemócratas, Venezuela era un país que tiña toda a súa riqueza natural hipotecada e ao servizo das grandes multinacionais norteamericanas. O seu petróleo, fonte de máxima riqueza servía para incrementar os beneficios das grandes petroleiras ianquis e para beneficiar economicamente a unha ínfima parte da poboación venezolana. O empobrecemento do conxunto da poboación do país era cada día maior; mentres a burguesía e os partidos clásicos (incluído o partido dos amiguiño socialdemócrata de Felipe González) seguían clamando contra as medidas de Chávez para facer recaer a riqueza das súas materias naturais no conxunto do país, así como das medidas previstas para facer medrar a calidade de vida dos venezolanos: expansión da educación, aumentos nos salarios mínimos, políticas de vivenda para as clases populares, reversión das licenzas de explotación dos ricos xacementos petrolíferos para que estes volveran á soberanía do país, cambios na constitución do tendentes a impedir o roubo legal da riqueza dos venezolanos, etc.

          Como era de supoñer, todo este tipo de medidas non eran aceptadas nin pola burguesía venezolana que se opoñía a perder os seus privilexios nin polo imperialismo dos Estados Unidos de América (EUA), principais beneficiados pola explotación dos pozos e dos xacementos petrolíferos e outras riquezas naturais do país nunhas condicións totalmente humillantes para o pobo de Venezuela, ao que ambos (EUA e oligarquía) querían manter nas condicións sociais e económicas de profunda pobreza e falta de instrución educativa.

          Este “descontento” das clases dominantes patrias e estranxeiras desembocou en múltiples intentos de desprestixiar internacionalmente ao goberno de Chávez e o dos seus sucesores, de declaracións do centro Carter[ii] sobre a falta de transparencia nos procesos electorais gañados por Chávez e de varios intentos de golpe de Estado organizados pola CIA (o primeiro intento de golpe de Estado no primeiro mandato de Chávez en combinación con algúns estamentos militares e as organizacións civís ao servizo dos intereses da alta burguesía e das multinacionais ianquis) con apoio da oligarquía venezolana. Moitos destes indesexables golpistas buscaron asilo nos EUA e na España; nesta última baixo o paraugas dos goberno do Partido Popular e na actualidade baixo a protección dos gobernos do PSOE.

          E así despois de cada proceso electoral: posta en cuestión dos resultados ou do proceso mesmo, tentativas de golpe de Estado, acusacións de represión cando os participantes ou dirixentes desas tentativas son detidos e xulgados, embargos ou incautacións en terceiros países de bens pertencentes ao pobo de Venezuela, campañas mediáticas dirixidas polo Departamento de Estado dos EUA e, ultimamente, replicada case ao pe da letra pola Comisión Europea e moitos dos gobernos de distintos países europeos. Un aspecto novo, aparecido no penúltimo proceso electoral de 2018, foi o recoñecemento de monicreques ao servizo dos EUA como mandatarios electos por parte dos países da UE, como é o caso do xa esquecido Guaidó (tristemente, tamén Pedro Sánchez e o goberno español da época recoñeceron a tal suxeito coma “presidente encargado”; cousa que non se sabe moi ben o que é nin o que pode facer, agás apropiarse de bens e fondos venezolanos depositados en terceiros países).

Son os desexos imperiais de Washington os condicionantes da situación venezolana?

          Situacións como as vividas polas persoas residentes na Venezuela de 2024 non unha novidade na Latinoamérica. Pola situación, que desde que Chávez accedeu á presidencia ata hoxe está a vivir o pobo venezolano, xa teñen pasado múltiples países do Sul e de Centroamérica cando as cousas non lle van ben aos EUA nas súas aspiracións de dominio xeoestratéxico ou de apropiación das riquezas naturais que pertencen aos distintos pobos dos países que conforma Latinoamérica, ao que os EUA consideran como o seu patio traseiro onde poden facer e desfacer ao seu antollo.

          Hai múltiples referencias na literatura política das distintas intervencións e secuestro da soberanía dos países de Latinoamérica polos Estados Unidos de América. Citar algúns deles: “Historia de las intervenciones EE.UU. en América Latina” de Carlos Hernández-Echevarría, publicado no ano 2019 no xornal dixital Rebelion; “Los ‘cambios de régimen’ propiciados por Estados Unidos. Antecedentes históricos”, de James Petras, publicado en Rebelion no mes de febreiro de 2019; “192 de intervenciones”, de Rodrigo Yedra, publicado en 2015 , no xornal Mirada al Sur (xa inexistente) e recollido nese mesmo ano polo xornal dixital Rebelión; “A 56 años del golpe militar. Relaciones peligrosas: Estados Unidos y el golpe militar”, artigo de Liliana O. Calo publicado no xornal La Izquierda Diario o 31 de marzo de 2020

          Cuba colonial, dos caciques o escravismo e a mafia ianqui,  Cuba de Castro (obrigada a botarse nas mans da URSS de Kruschev para poder manter a súa independencia), Nicaragua, Panamá, Ecuador, Venezuela, Chile, Arxentina, Colombia, Bolivia, Honduras, Brasil, Illa de Granada... todos eles países que teñen sufrido as tráxicas e dolorosas consecuencias da intervención directa ou encuberta e criminal dos Estados Unidos de América. Uns con intervención militar directa; outros sometidos a bloqueos, caos e potenciamento de golpes de Estado cruentos e sanguinarios (non estaría de máis repasar a obra “A doctrina do Shock”, da xornalista canadense Naomi Klein, moi documentada na “creación de ambiente” nos distintos países polos servizos secretos dos EUA para propiciar ditaduras militares ou simples cambios de goberno cara a outros que se preguen aos seus intereses).

          Entre os máis recentes, e que por cuestión de datas non están contemplados nos artigos máis arriba citados, podemos incluír os golpes xudiciais contra Evo Morales (Bolivia), a tentativa de golpe militar aos sucesores de Evo Morales, a destitución dun presidente electo de Perú mediante a técnica do lawfare; os múltiples intentos de golpe de Estado e de reverter -usando os apoios clásicos internacionais- os resultados das eleccións na Venezuela (e sempre coas mesmas escusas; e mesmo aquelas cuxos resultados foron contrastados por comisións independentes de observadores internacionais -non falo do Centro Carter, por suposto).

          Á vista dos precedentes, debemos pensar que efectivamente son os desexos dos EUA e da oligarquía multinacional de facerse coas riquezas petroleiras de Venezuela, así como os desexos da propia oligarquía venezolana de manterse nunha posición de parasitos ao servizo da nación imperial aínda a costa do empobrecemento da súa cidadanía, os que propician a situación actual e o bloqueo económico e político ao que os EUA e os seus socios europeos e latinoamericanos teñen sometido a Venezuela.

          E máis aínda se sopesamos a perda de poder, militar e económico, que os EUA están a ter no mundo. As ansias imperialistas dos americanos do norte están a sufrir grandes decepcións: perda de influencia económica en favor de China; a aparición dun réxime ditatorial na Rusia con capacidade de minguar a influencia EUA na Europa; a aparición de novos organismos económicos internacionais que escapan das directrices do Fondo Monetario Internacional (FMI), Banco Mundial (BM) e Organización Mundial de Comercio (OMC) que son os tres piares no que o capitalismo basea a súa hexemonía e dominación a nivel mundial; o cada vez maior número de países que se integran neses novos organismos (moitos destes situados no seu na América Latina).

          Hai analistas internacionais que sinalan que esa perda de influencia dos EUA no mundo fai que ese país use todos os medios ao seu alcance, sexan lexítimos ou non, sexan ilegais ou non, sexan sanguinarios ou non,... para apuntalar a súa influencia e o seu dominio no continente americano, apoiándose nunhas burguesías nacionais acostumadas a vivir de forma parasitaria a costa de empobrecer á súa cidadanía e mantendo o poder local apoiándose na forza militar ou nos aparellos corruptos de xustiza.

E o actual caso venezolano, que?

          Pois teño que confesar que estou moi confuso. As axencias internacionais de novas e as súas emisoras de radio e TV e os seus xornais, controladas pola oligarquía capitalista, insisten en que houbo chanchullo; o goberno venezolano di que gañaron as eleccións; unha parte da oposición venezolana (a que máis barullo fai nos medios internacionais) di que gañaron eles, e usan os mesmos argumentos de sempre polo que son moi pouco cribles; o goberno dos EUA di o mesmo que as axencias internacionais e que a oposición pouco crible, é dicir, non teñen credibilidade ningunha sobre todo tendo en conta a súa historia; os gobernos da Unión Europea din que non recoñecen os resultados mentres o goberno venezolano non ensine as actas electorais, pero tampouco teñen recoñecido expresamente as “actas” presentadas pola oposición (e temos que ter en conta que a Comisión Europea está presidida por Ursula van der Layen, unha fiel servidora dos intereses dos EUA en Europa como xa ten demostrado no caso de Ucraína e nos apoios ao xenocida Netanyahu, entre outras cousas). Esta posta en cuestión por Europa contrasta coa súa posición cara á actuación de Macrón, o pequeno novo Napoleón francés, que nega na práctica os resultados electorais de Francia ao negarse a nomear como xefe de gabinete a un membro da coalición gañadora das eleccións e con maioría na Asemblea Nacional Francesa, e que vai apoiar o mandato do seu novo primeiro ministro na organización fascista de Marie Lepen.

          Se só tivera en conta exposto no parágrafo anterior decantaríame sen dúbida algunha por quedarme coa versión do Goberno venezolano. Pero hai algún fleco que me ten desconcertado: a posición de Lula e de Petro, presidentes electos de Brasil e Colombia, que piden a Maduro que mostre publicamente as actas e que, de momento, non se pronunciaron sobre o recoñecemento dos resultados electorais. Podería mencionar a Boric, presidente de Chile, pero este estase a amosar como un peón da dereita transnacional e polo tanto non me ten credibilidade algunha.

          Se as cousas seguen así, dende logo que acreditarei a versión de Maduro, por moito que este home non sexa da miña devoción (desde aquilo do paxaro que lle falaba).

---

[i]     Deixo dúas ligazóns para que cada quen se quede co que máis lle satisfaga: 1) https://es.wikipedia.org/wiki/Hugo_Ch%C3%A1vez ; 2) https://www.cidob.org/lider-politico/hugo-chavez-frias ; Simplemente dicir que o da Wikipedia introduce numerosos xuízos de valor que parecen realizados desde a oposición ao “chavismo”.

 

[ii]    O Centro Carter é unha organización teoricamente non gobernamental, creada polo ex-presidente dos EUA Jimmy Carter e a súa dona Rosalin Carter, coa finalidade teórica de garantir que os procesos electorais realizados nos países de Latinoamérica fanse de forma limpa. Curiosamente, cando os resultados electorais dun determinado país non son acordes aos intereses económicos ou xeoestratéxicos dos EUA aqueles son postos en cuestión por esta “organización non gobernamental”, como así aconteceu en repetidas ocasións en Venezuela cando as vitorias do chavismo, contrastadas e validadas por outros observadores internacionais (da Unión Europea-UE-, incluídos), certificaron a legalidade e limpeza dos procesos electorais. Entre estes últimos, están todas as convocatorias electorais ou referendais realizadas en Venezuela desde 1998 ata as dúas últimas convocatorias (2018 e 2024) nas que todos os observadores internacionais agás os da UE e o mencionado Centro Carter non as respaldaron e asumiron ao pe da letra as críticas lanzadas polos gobernantes dos EUA.

 

O xenocidio segue en Palestina

O sistemático xenocidio do pobo palestino por parte do Estado de Israel segue de forma persistente e continuada, estendéndose a todos os territorios que a legalidade internacional atribúe aos palestinos. E a Unión Europea (UE) e outros estados que pese a non formar parte da UE si están no continente non se pronuncian de forma efectiva contra ese xenocidio; incluso a presidenta da Comisión Europea non retiran o que foi seu apoio (con foto e todo) ao criminal Netanyahu; moitos países que fornecen armas ao estado xenocida seguen fornecéndollas, aínda que coa boca pequena e de esguello digan condenar esa labor criminal e xenocida do Exército e do Estado de Israel. E non digamos xa do meirande estado criminal do mundo na idade moderna e actual, que apoia incondicionalmente o xenocidio do pobo palestino polo Estado de Israel fornecéndolle a maioría das bombas e das armas coas que ese xenocidio se leva a termo.

O proceso de eliminación da poboación palestina e do xerme do Estado Palestino, que de forma máis intensa e criminal se empezou despois do día 7 de outubro de 2023, segue neste intre. Pero, aínda que os medios de información controlados polas axencias internacionais de noticias fálannos só da destrución da Faixa de Gaza e dos seus habitantes, o certo é que esa intensidade homicida e criminal está a incrementarse tamén na Cisxordania e no Xerusalén Leste.

Os bombardeos contra os cidadáns gazatís seguen; coa máis que evidente intención de facer desaparecer da faz da terra ás persoas palestinas. Indican á poboación de Gaza que se dirixan a “zonas seguras” para evitar os efectos dos bombardeos, pero cando a poboación palestina se agrupa nesas zonas indicadas polo exército xenocida de Israel son masacrados coas bombas fornecidas por diferentes países de Europa e polos Estados Unidos de América (EUA). Bombardéanse campos de refuxiados, hospitais e escolas. Asasínase a membros de organizacións humanitarias. E a escusa é a de sempre: aí estaba un “importante membro de Hamas”.

E pese a saber que unha e outra vez a repetida escusa sionista é unha grande mentira, os medios de noticias internacionais espallan a escusa sen poñer en solfa a veracidade da mesma. Porque as novas sobre Gaza que as axencias de noticias e os grandes medios fornecen están baseadas na súa inmensa maioría por medios afíns e acríticos co labor xenocida do Estado de Israel. Porque o exército sionista e o goberno de Netanyaju non permiten medios de prensa independentes na faixa e as poucas novas con tinguidura de veracidade proceden de xornalistas que resisten e están ilocalizados polas bandas sionistas uniformadas e os seus servizos de información, ou de cidadáns que aínda conservan o seu teléfono móbil e remiten imaxes ao través de axencias ou xornalistas independentes.

Xenocidio non so en Gaza

Pero non só Gaza. Como xa teño indicado máis arriba, a Faixa de Gaza non é a única vítima do xenocidio contra Palestina. Tamén ese xenocidio se ten intensificado na Cisxordania e no Xerusalén Leste. Os derrubamento de fogares de familias palestinas por parte do exército de Israel, as ocupacións de propiedades de familias palestinas por parte de colonos sionistas protexidos -ou incluso dirixidos- pola policía e polo exército sionistas, o asasinato de cidadáns palestinos polo mero feito de selo ou baixo a escusa de ser membros de Hamas e o posterior derribo das súas vivendas ou dos edificios nos que viven baixo a escusa de que os seus moradores estiveron a encubrir á persoa asasinada. Estas situacións son o día a día da poboación palestina que vive en Cisxordania ou en Xerusalén Leste. E, falando de vivendas derrubadas polo exército sionista, estas pronto son ocupadas por colonos sionistas.

Lémbranse vostedes cando naqueles filmes do Oeste clásicos de Hollywood, producidos por estudos propiedade de persoas de orixe e relixión xudía, nos que os soldados e oficiais do exército dos Estados Unidos (os “casacas azuis”) expulsaban aos indios americanos das súas terras e estas eran ocupadas de seguido por colonos de orixe anglosaxón? Pois no actual Israel e nos territorios asignados a Palestina pasa o mesmo; tamén se encarnizan cos palestinos, violan ás súas mulleres, asasinan ás súas crianzas... E isto fano tanto os soldados rasos coma os oficiais e suboficiais do exército israelí, faino tamén a súa policía e os colonos que queren apropiarse d que non é seu; e non só iso, senón que polo que se ven nas súas propias redes sociais, tamén desfrutan e vanglórianse de facelo así. E os altos oficiais do exército sionista e os seus dirixentes políticos sionistas non só non recriminan eses comportamentos, senón que os consenten e aplauden. Uns verdadeiros criminais xenófobos e xenocidas.

E todo isto non se pode consentir. Hai que bloquear economicamente ao Estado Sionista de Israel, hai que boicotear os produtos procedentes das súas compañías, hai que esixir e forzar aos gobernantes dos nosos países a rachar todo tipo de relacións co Estado de Israel e seguir a mobilizarse na rúa para condenar o xenocidio do pobo palestino.

Ah! E, unha vez máis teño que aclarar que non son antisemita. Simplemente, son antisionista. E o goberno de Netanyahu, o seu exército, a súa policía e a meirande parte dos seus colonos son sionistas xenocidas e xenófobos.

Poder Lexislativo vs Poder Xudicial. Intentos de perverter a democracia?

Quen debe lexislar nun país democrático, o Poder Lexislativo (Parlamento) ou o Poder Xudicial (Tribunal Supremo, Audiencia Nacional, Audiencias Provinciais, Fiscalías,...).?

O Estado Español constitucionalmente se autodenomina coma unha Monarquía parlamentaria, é dicir, a aprobación da lexislación corresponde ás cámaras parlamentarias. Pero xa desde a propia transición parece que cando á dereita non lle van ben as leis aprobadas por quen debe facelo (o Poder Lexislativo), están os xuíces e xuízas do Tribunal Supremo, de determinadas salas de audiencias provinciais e de determinados xulgados non para aplicalas, senón para modificalas por vía de resolucións, de sentencias ou da "liberdade de interpretación", prescindindo, se así é preciso, das exposición de motivos nas que se fundamentan todas as leis.

Curiosamente esta liberdade de interpretación e soberanía xudicial da interpretación das leis vai sempre no beneficio electoral ou político da dereita, da ultradereita fascista e/ou dos poderes económicos ou daqueles que negan a existencia da violencia de xénero e da igualdade da muller. E se non chega a sala correspondente do Tribunal Supremo (TS) para obter o desexado, recórrese á convocar un pleno como xa ten ocorrido coa sala do económico en relación á aplicación das resolucións dos tribunais da Unión Europea sobre a legalidade de certos cobros bancarios asociados ás hipotecas e á determinación do ámbito temporal da súa devolución aos afectados que a Sala do Económico do TS tiña determinado que fora desde sempre. Como era o desexo “mal menor” das entidades bancarias o tempo fixado foi menor.

Non é que eses xuíces ou maxistrados incumpran a lei, senón que (polo xeral aínda que con excepcións[i]) fan unha interpretación moi peculiar da mesma. O que parece dar toda a credibilidade a aquelas verbas expresadas no ano 2018 polo senador do Partido Popular, Ignacio Cosidó, de que “controlaremos la Sala Segunda del Supremo desde atrás”; palabras expresadas no contexto do acordo entre o seu partido e o PSOE para os nomeamentos do Consello Xeral do Poder Xudicial (CXPX), cuxa composición segue a manterse coas mesmas persoas na actualidade (agás unha que renunciou hai uns meses) ao negarse o Partido Popular, baixo numerosas escusas, cada cal máis peregrina, a proceder á súa renovación (quizá pola conta que lle ten por mor dos innumerábeis casos que corrupción que teñen abertos, ou susceptibles de abrirse, cargos públicos da súa formación).

Pero aínda máis. En numerosas ocasións ao TS non lle queda máis remedio que intervir nas actuacións dalgúns xuíces ou xuízas para indicarlles que o procedemento que están a seguir non é o adecuado. Pasa, por exemplo, cando un maxistrado instrúe un caso de forma prospectiva para imputar a alguén; é dicir, a partires dun suposto inexistente pero que manteñen “que pode existir” no que ten incorrido a persoa investigada (sen probas nin indicios certos de que iso teña ocorrido; ás veces, incluso, sustentados en trolas comprobadas como tales e publicadas en certos xornais). É dicir, “se a profecía non se cumpre, poremos todos os medios para facer que se cumpra ou que pareza que é así”.

Ataque á liberdade de expresión e procedementos prospectivos ou baseados en fuck-news.

Durante o goberno de Mariano Rajoy as altas instancias xudiciais ditaron numerosas sentencias condenatorias, moitas con anos de cadea, contra numerosas persoas opostas publicamente ou moi críticas co labor do goberno do Partido Popular en relación cos perentorios problemas da vivenda, salariais, alimentarios, etc. que asolaban á pequena burguesía e, sobre todo, ás clases populares do Estado; e tamén se viron afectadas persoas críticas coa monarquía borbónica. Sindicalistas, rapeiros, teatreiros, twiteiros, xornalistas,... foron vítimas de resolucións ou sentencias xudiciais que atacaban a liña de flotación dun dos compoñentes básicos dun réxime democrático: a liberdade de expresión. Afortunadamente, os tribunais europeos –nada sospeitosos de esquerdismo ou progresía- puxéronlle coto aos xuíces e xuízas españolas declarando ilegais a maioría das súas sentencias deste tipo.

Nos últimos tempos, e desde o inicio da era dos gobernos de coalición, primeiro o de PSOE con Unidas-Podemos e agora a coalición PSOE-Sumar, está de moda abrir procedementos xudiciais baseados en denuncias formuladas por coñecidas organizacións nazis ou fascistas (Manos Limpias, os Hazte Oir de El Yunque, Abogados Cristianos e outras polo estilo) fundamentadas en base a fuck-news (novas comprobadas como falsas) que implican sen fundamento nin probas  a persoas dos gobernos ou achegadas a persoas con cargos públicos gobernamentais. E hai xuíces, xuízas ou fiscais que abren procedementos contra as persoas mencionadas nesas fuck-news contrastadas coma falsas. E hai algún aínda van máis alá e que, comprobada e demostrada reiterativamente a falsidade dos fundamentos da acusación, manteñen procedementos abertos “por se acaso aparece algo...”.

De actuacións xudiciais como as mencionadas máis arriba temos numerosos exemplos no Estado Español. A persecución de Pablo Iglesias e Irene Montero (os de Podemos) por un xulgado de Madrid; o caso de Mónica Oltra por delitos cometidos pola súa ex-parella; agora aparece o caso da esposa (non me lembro do seu nome) de Pedro Sánchez; están as condenas impostas a moitos dos procesados polo caso dos ERE de Andalucía que foron anuladas ou rebaixadas polo Tribunal Constitucional; temos, tamén, a apertura de dilixenciaspenais contra un concelleiro de Esquerda Unida en Sevilla que foi absolto despoisde oito anos e que ten causadonumerosos prexuízos ao acusado (curiosamente, xa é casualidade, estes dous últimos iniciados pola mesma xuíza). Recentemente, onte, coñeceuse a resolución da Audiencia Nacional declarando ilícito e arquivando o procedemento que mantiña aberto o xuíz García Castellón por terrorismo contra persoas do process catalá polo caso Sunami Democrático de Catalunya, que afectaba a persoas que poderían ser beneficiarias da lei de amnistía recentemente aprobada polo Parlamento do Estado... E os que non coñeceremos porque as persoas afectadas por resolucións ou sentencias xudiciais inxustas non son coñecidas do gran público e, polo tanto, os seus casos non aparecen nos xornais ao non ser considerados de interese informativo!

En case todos os casos, as persoas imputadas deixaron os seus cargos políticos mentres non se probara a súa inocencia; e polo tanto os proxectos que tiñan en perspectiva para mellorar a vida da xente menos favorecida socialmente deixaron de realizarse, cos prexuízos derivados tanto para os encausados como para os potenciais beneficiarios das súas actividades públicas.

Outras actuacións xudiciais destacan por todo o contrario. Recentemente vemos de coñecer a absolución do elemento fascista que estivo acosando constantemente, diante do seu fogar, e atentando contra a privacidade de Irene Montero e Pablo Iglesias, con insultos constantes e ameazas durante moitísimo tempo, mentres os acosados desenvolvían tarefas públicas de responsabilidade. Igualmente é coñecida a recente absolución do señor homófobo que no metro de Barcelona, diante dun vixiante de seguridade en posición estatua de sal, insultou gravemente e ameazou (tal e como se pode observar nun vídeo feito público) a unha persoa transexual simplemente por ser como era, sen respecto algún e cunha actitude totalmente discriminatoria e de odio cara ás persoas transexuais. E posiblemente moitos máis que agora mesmo non me lembro pero que claramente se inscriben na ideoloxía de ultradereita.

E o órgano do Estado que debería manter a raia aos xuíces, xuízas e fiscais que se sobrepasan coas súas actuacións ou que claramente rozan ou incorren na prevaricación con actuacións como as descritas máis arriba non actúa. Incluso nos casos de membros do poder xudicial que desobedecen ordes ou instruccións do Tribunal Supremo ou da Audiencia Nacional.

Ese órgano mantense na súa matraca de supostas agresións de caracter político ao poder xudicial por parte de quen critica ou discrepa publicamente das actuacións. Ese órgano non é nin máis nin menos que o CXPX, órgano máis que caducado constitucionalmente, que hai anos que debería estar renovado e que parece estar formado na súa maioría por persoas de ideas caducas, propias da longa noite de pedra, e de clara ideoloxía dereitosa e/ou de extrema dereita. Un órgano que de facto, ao non pronunciarse sobre delas, apoiou as concentracións de togas e puñetas, de clara intencionalidade política anti-gobernamental, acontecidas no pasado mes de novembro diante das audiencias provinciais contra unha presunta lei de amnistía da cal aínda non se coñecía nin o anteproxecto.

A elección dos órganos de control da xudicatura.

O malo é que estas actitudes do poder xudicial fan boas as opinións que manteñen que as actuacións e interpretacións das leis pola xudicatura están condicionados pola súa ideoloxía política (non necesariamente a súa afiliación) e a súa procedencia maioritaria das clases máis acomodadas e dominantes, da burguesía e da oligarquía. Así o demostra a inmensa maioría que as asociacións “conservadoras” de xuíces teñen entre os membros carreira xudicial españois.

Igualmente son as actuacións como as descritas máis arriba as que tamén dan a razón aos que defendemos que os xuíces non deben ser os que escollan aos membros que conforman o CXPX, pois farían deste órgano constitucional un órgano ao servizo dos intereses políticos da dereita e dos intereses económicos da oligarquía e da burguesía aos que esa dereita representa.

Os órganos de control dun Estado, e o Consello Xeral do Poder Xudicial o é, deben representar ás arelas da maioría da poboación; e a maioría da poboación (ou gran parte dela) exprésase nas urnas. Os órganos do Estado non son órganos corporativos como parece que algúns políticos e moitos xuíces e maxistrados parecen pretender que sexa o CXPX.

A elección dos órganos de control xudicial na Unión Europea.

Nos países da Europa non é infrecuente que xuíces, xuízas, maxistrados e altos cargos dos sistemas xudiciais procedan de clases da alta burguesía ou de clases acomodadas, igual que sucede no Estado Español. E, loxicamente, tamén terán a súa ideoloxía e intereses de clase. Pero polo que parece non están tan achegados a posicións políticas, non tan vencellados, como parecen estalo na xudicatura española.

E tampouco parece que no resto da Europa a investigación profunda dos posibles casos de corrupción por parte dun xuíz ou dunha xuíza poida condicionar o seu ascenso na carreira xudicial, cousa que si parece ocorrer no Estado Español. E estou a lembrarme o xuíz Ruz, substituto de Garzón na Audiencia Nacional, a “esperanza branca” do Partido Popular no caso Gurtel, que non cumpríu coas espectativas e ficou estancado e enviado ao xulgado de Móstoles.

Tampouco no resto de Europa son os xuíces os que escollen aos membros dos órganos de control xudicial. Nas democracias todos os órganos deben representar á maioría do sentir popular; e isto cúmprese ao pe da letra nos países democráticos europeos.

Confianza no Poder Xudicial español?

Xa que logo, como pretenden os xuíces españois que as persoas de a pe confiemos neles? Eu, persoalmente, non teño nin un ápice de confianza no aparato xudicial español. Non confío en que se algún día teño un problema por expresar as miñas opinións publicamente de forma pacífica teña máis peso a testemuña de dous membros policiais que de outras corenta testemuñas, ou que me poida pasar como aos traballadorese traballadoras de La Suíza condenados por defender o seu traballo,  ou que por expresar publicamente opinións como as que aquí se expresan poidan procesarme e ditar sentencias condenatorias, ou que me poida pasar como a esa nai que por defender aos seus fillos dun maltratador teña que actuar personalmente por mor dunha inactuación do aparato xudicial e ser acusada por este de secuestro, ou sentencias como a da audiencia de Pamplona no caso da manda violadora... Confiar neles? Eu, dende logo que non.

---

[i] Véxase o caso do xuíz Alba no proceso aberto contra a xuíza Victoria Rosell, que foi cargo público por conta de Podemos.