Do dicionario da Real Academia
Galega: a) Hipocrisía:
Actitude daquel que finxe
o que non sente e mantén unha postura falsa cara aos demais e tamén
carácter das palabras, xestos e feitos dos que teñen esta actitude.
b) Cinismo:
Calidade ou actitude da
persoa cínica. c)
Cínica:
Que mente con descaro.
E podemos definir incompetencia
como descoñecemento profundo ou falla de autoridade suficiente para
xulgar ou decidir sobre certos asuntos.
Efectivamente son esas, hipocrisía
e cinismo, as verbas que mellor definen as actitudes e as continuadas
declaracións da Xunta de Galicia, do seu Presidente, do Partido
Popular e dos distintos responsábeis de calquera nivel da
Consellería de Sanidade.
Desde a chegada de Alberto
Núñez Feijóo á
Presidencia da Xunta de Galicia o proceso de desmantelamento do
sistema sanitario público é continuado e vai increscendo;
desmantelamento dirixido desde a Consellería de Sanidade polas
distintas persoas responsábeis da mesma. Primeiro foi Pilar
Farjas ; despois a súa
sucesora, Rocío Mosquera
(actual
xerente de Galaria,
chiringuito de capital público que utiliza para as súas actividades
as dependencias dos hospitais públicos),
seguiu a xeira marcada por aquela do desmantelamento da calidade
asistencial do sistema hospitalario público de Galiza cebándose no
baleirado de servizos e especialidades dos hospitais comarcais. E nos
últimos tempos o actual Conselleiro de Sanidade Jesús
Vázquez Almuiña que non
só está a contribuír ao remate final dos hospitais comarcais,
senón que con el iniciouse o desmantelamento dos grandes hospitais
públicos, a perda programada da calidade asistencial dos mesmos e, o
que é máis grave, o desmantelamento acelerado e os recortes da
atención primaria pública. Por iso non
podemos definir o labor de Feijóo e o Partido Popular na sanidade
pública galega como propia de incompetencia, xa que está máis que
demostrada a súa competencia para tentar de acadar os fins de
privatizar a sanidade, desmantelar a sanidade pública e deixar aos
seus profesionais aos pes dos cabalos da patronal da sanidade
privada. E para iso
contaron, polo menos, con dous cabalos de Troia na máxima dirección
da sanidade pública galega; persoas curtidas na dirección e defensa
de empresas cuxas contas de resultados medran en sentido inverso da atención eficiente á
saúde da poboación: a señora Mosquera e o señor Vázquez Almuiña.
Este tipo de desprestixio e
desmantelamento programado
do sistema sanitario público de Galiza
ten dous grandes beneficiarios: as empresas hospitalarias e médicas
privadas e as empresas aseguradoras de saúde. Efectos que, por moito
que se empeñen en ocultar, queda claro que estaba entre os fins
buscados polos distintos gobernos de Núñez Feijóo.
Conselleiros de Sanidade peperos e
Presidente da Xunta pepero falan e falan, alburgan e alburgan,
declaración hipócrita e cínica tras declaración mentireira e
demagóxica; pero o certo que as
súas actuacións no eido sanitario non fan máis que prexudicar
progresivamente ao conxunto da poboación da Galiza.
Hoxe mesmo, 5 de febreiro ás 18:30 horas, entrando no programa de
cita previa ao través da web, o tempo de espera para acadar cita
para o meu médico de familia era de seis días (cousa anormal pero
normal pola deficiente mala xestión sanitaria do goberno de Galiza);
isto é un claro síntoma do escaso número de médicos para atender
as necesidades sanitarias máis básicas da poboación, a medicina
preventiva; e non só iso, parece que se alguén asignado ao mesmo
centro de saúde que eu quer trocar de médico non pode facelo por
estar os profesionais cos cupos
a tope. E iso que o tempo que a Consellería de Sanidade asigna para
cada consulta a doente son uns escasos e insuficientes cinco minutos.
Como non van estar saturados os PAC e as urxencias hospitalarias? E
iso sen falar da ausencia de pediatras en toda a rede sanitaria
pública.
E o malo é que PACs e urxencias
hospitalarias xa de por si non teñen os medios humanos suficientes
para atender unha demanda normal, canto máis para atender excesos
xerados por falta de medios humanos e materiais na atención
primaria. Esta situación
está a xerar numerosos clientes para quen pode pagar os seguros de
saúde e os consultorios privados, que parece ser que é o que en
definitiva busca o Partido Popular coa súa política de
desmantelamento e desprestixio do sistema público de saúde.
A quen non poida pagar enviarano a unha sanidade pública que parecen querer transformar nun sistema escaso de medios materiais e humanos que teña carácter case asistencial e de caridade.
Esta situación de desidia da
administración que provoca colapsos en urxencias e hospitais polo
desmantelamento programado da atención primaria se traduce no uso da
atención hospitalaria para fornecer de negocio ás empresas que
viven a conta da mala saúde da poboación. Este uso ven determinado
polo desvío de doentes afiliados do sistema público de saúde cara
á medicina privada.
Mais para lograr uns bos beneficios
para as empresas de medicina privada e dos vendedores de seguros de
saúde era preciso acadar que os doentes necesitados de atención
hospitalaria ou consultas especializadas tiveran que desprazarse cara
ás cidades. Porque só nas cidades é sostible o negocio
hospitalario privado. Como se pode chegar a iso? Pois moi doado:
desmontar e deixar sen contido, ademais da atención primaria, os
diferentes hospitais comarcais existentes no país; primeiro,
eliminando áreas sanitarias e centralizando a xestión con lambecús
de confianza arredor dos grandes hospitais; posteriormente deixar sen
servizos especializados os citados hospitais comarcais. Se as
poboacións protestan, ofrecer contratos leoninos infames a médicos
especialistas para que estes os rexeiten. Final: os hospitais fican
sen servizos médicos ou con escaseza programada. Os doentes
amontóanse arredor dos grandes hospitais, que non dan abasto para
facerlles fronte por falla de medios materiais e humanos. Paso
seguinte: desviar aos doentes cara ao negocio da sanidade privada.
Caso especial é o de Vigo, onde xa unha parte importante dos
afiliados á sanidade pública son atendidos directamente por POVISA
tanto en hospitalaria como en especializada (que, á fin e ao cabo,
eran o que o Partido Popular e Feijóo buscaban ao facer un novo hospital con número de camas
inferior ás que había).
Isto explícao moi ben Xosé María
de Dios, portavoz de SOS
Sanidade Pública,
nunha instrutiva entrevista
publicada no eldiario.es
: “Aproveitando
toda esta lea [o
desmantelamento dos hospitais públicos], o
día 10 de xaneiro entrou en vigor tamén a modificación da Lei de
Garantías que, basicamente, implica que se pides cita, pasan 45 días
e no Sergas non cha dan para unha consulta ou proba diagnóstica, ou
60 días no caso dunha intervención cirúrxica, derívanche á
privada. Obviamente, se o persoal e os recursos redúcense, os prazos
non se van a cumprir nunca”.
E máis adiante:”Calquera
que estea metido no sistema sanitario sabe que é inviable porque o
propio Sergas faio inviable. (....) aquí, directamente, pásanse os
doentes da pública á privada. É algo moi lesivo para os intereses
da sanidade pública de Galicia.”
E como dí a Asociación
Galega para a Defensa da Sanidade Pública
nun recente comunicado: “O
avance do sector privado, á calor dos recortes nos centros públicos
(que esixe mais protagonismo e diñeiro no sistema sanitario galego),
demostra que se Núñez Feijóo mantéñense na Xunta despois das
mesmas, a sanidade pública pode entrar en caída libre
irreversible”.
Esta labor de desmantelamento
programado da sanidade pública esixe unha forte e dura resposta por
parte da poboación da Galiza. Non nos podemos permitir o luxo de que estes
servidores das contas de resultados dos servizos colectivos privados
sigan un só ano máis na Xunta de Galicia. Non podemos permitir que
rematen co dereito que todos e todas temos a recibir unha atención
sanitaria eficiente e suficiente; unha atención sanitaria que non
teña como referencia unha conta de resultados e prestada por
profesionais que non estean condicionados por obxectivos económicos;
unha sanidade que se basee na medicina preventiva cun eficiente
servizo de atención primaria; unha sanidade próxima e achegada coa
reactivación dos hospitais comarcais que hoxe Núñez Feijóo e os
seus secuaces teñen baleiros de contido. En definitiva, unha
sanidade na que sexamos tratados como doentes e non coma clientes.
