Aínda que xa
falamos da noxenta oposición feita polas dereitas franquista,
nazi-fascista e os seus apéndices de nome distinto, este artigo irá
referido ao presidente do Partido Popular na Galiza, e tamén
presidente da Xunta de Galicia, o ínclito, o preclaro, o insigne, o
ilustre,... don Alberto Núñez Feijóo. É claro que a actuación
política deste suxeito non se pode separar da estratexia xeral que o
seu partido ten para o ámbito estatal, polo que será necesario
seguir facendo referencia á intelligentia pepero-voxera do
resto do Estado como pode ser, por exemplo, o grande descubrimento da
portadora da sapiencia do século XXI, a señora Díaz Ayuso,
ou do máster pola URJC señor Casado, ou a xa coñecida
sapiencia de Rocío Monasterio ou de Ortega Smith (non poño a
colección completa de persoas xeradoras de nauseas porque igual me
poño a vomitar e non paro).
Pero volvamos ao
suxeito principal deste artigo, don Alberto Núñez Feijóo. Non sei
se denominalo presidente folklórico, presidente
castellanito (non pola súa procedencia xeográfica, que el é
dunha aldea da Galiza, senón pola súa ausencia case permanente do
idioma propio da súa aldea e da Galiza -o galego- cando realiza
declaracións referentes á pandemia ou outros asuntos na súa
función de cargo público; e deixando claro que as persoas casteláns
que cren e practican a democracia son moi respectables), presidente
enxebre, presidente autóctono, presidente indíxena
(isto xa sería dorarlle en exceso a pílula aos finos pailáns
centralistas que nos miran aos galegos coma tales) ou presidente
vernáculo. Poderían ser moitos máis. Ao final decántome por unha
acepción moi usada na época da Sección Femenina e da OJE
dos fascistas de Franco, que
fai máis xogo co personaxe, a de presidente vernáculo.
Ía dedicarlle un artigo exclusivo pero, coa velocidade que vai este
tema da pandemia, o confinamento, a “desescalada”, etc. córrese
o perigo de que as cousas vaian ficando no atraso ou que se acumule
un exceso de elementos que, de falar deles, compre facelo sen atrasos
para non ficar obsoletos.
Se confiamos nas
súas palabras, ao noso presidente vernáculo da Xunta de
Galicia o que lle interesa nestes intres e o que move todas as súas
actividades é frear a pandemia; que o das pendentes eleccións ao
Parlamento Galego xa se verá cando as cousas estean máis
calmadas. O problema estriba en que eu non teño nin un ápice de
confianza nel nin nas súas palabras; e se alguén me pregunta pola
súa fiabilidade direille que ao meu entender é unha persoa que non
ten ningunha credibilidade. E os feitos din que está facendo campaña electoral e buscando o momento propicio para continuar co proceso electoral en suspenso. Eu non lle creo nada porque xa estou
acostumado ás súas continuadas informacións erráticas ou as súas
continuadas mentiras; leva así máis de dez anos; desde antes incluso de
ser presidente da Xunta de Galicia, tempo no que fixo unha pre-campaña
e unha campaña electorais sementadas de falsidades contra os seus
opoñentes políticos; sei da súa manía de botar a culpa das súas decisións e actos a terceiros
cando coida que a estas non hai por onde collelas e poñen de manifesto o seu desleixo e a súa incapacidade para gobernar. Aí están as súas recentes
afirmacións de que agora hai máis médicos, ou de que hai máis
camas hospitalarias na Galiza, que antes do seu goberno; ou que a falta de EPIs e mascaras de
protección nos centros sanitarios galegos é culpa do goberno central. E iso con só ollar para estes
últimos días.
Sanidade,
Educación e Vivenda ou a incompetencia disimulada.
É evidente, tamén,
que non podemos separar as súas incompetencias, limitacións e
prepotencia das actuacións dos seus conselleiros e conselleiras. Así
vemos que cada vez que o Conselleiro de Sanidade fai declaracións sobre a pandemia nos programas locais da emisora da SER en Vigo , por poñer un exemplo, non ten empacho algún
en afirmar que gracias a que se construíu o hospital Álvaro
Cunqueiro de Vigo esta cidade conta con máis recursos para facer
fronte ao COVID-19; a realidade é que o goberno de Feijóo pechou
numerosas camas hospitalarias públicas nesa cidade, que reduciu o número de
camas hospitalarias previstas para ese hospital, que ía ser
plenamente público e que o Partido Popular converteu nun centro
comercial privado. E que, tamén, reducíu persoal en toda clase de traballos sanitarios tanto hospitalarios como na atención primaria ao longo do seu mandato; incluso agora, en plena pandemia, está a rescindir e a non renovar contratos ao persoal sanitario.
Outra mostra é a
ineficiente e incapaz Conselleira de Educación, que non ten empacho
en botarlle ao goberno central as culpas de que a Xunta non teña anulado antes,
como teñen feito hai tempo outras comunidades, a convocatoria de
oposicións ao ensino público, cando as competencias no tema son
plenas e exclusivas (agás os temarios da maioría das especialidades) da Xunta de Galicia; ou que é incapaz de tomar decisións
sobre un final de curso coordinado e igual para todo o ensino non
universitario de Galiza, que deixa nas mans de cada claustro que faga
o que estime oportuno, a la vaicheboa; asi, a
un alumno ou alumna de Mazaricos se lle pode avaliar de diferentes contidos e
con criterios diferentes que a outro do mesmo nivel de Ribadeo ou do
Barco de Valdeorras. Ou, se así alguén o decide (claustro, departamento, área ou profesor) poderíase avaliar, polos mesmos contidos e cos mesmos criterios, a un alumnado que teña posibilidades de acceso
ás redes e puidera seguir as clases virtuais de quen as impartira
que a outro alumnado do mesmo grupo e
nivel que non ten acceso (sexa cal sexa o motivo) ás redes
informáticas e non pode seguir as ensinanzas impartidas por ese medio. Un total despropósito e unha deixación de responsabilidades o desa señora conselleira, e, por engadido, o do seu xefe.
Ou
a “ocorrencia” da Conselleira responsable de vivenda da que xa
falamos nun capítulo
anterior desta serie que se dirixe ao goberno central para que
derrogue a norma que impide os desafiuzamentos mentres dura o estado
de alarma porque enfría o mercado e prexudica aos propietarios. Todo
un despropósito se o vemos desde o punto de vista de garantir uns
mínimos de condicións de vida para as persoas que polos seus
despedimentos do traballo, pola falta de ingresos derivada da
pandemia, ou
simplemente porque a burocracia e tardanza da Consellería de Traballo ao xestionar
os ERTEs impide que poida cobrar en abril o que lle corresponde non poden facer fronte aos pagamentos dos alugueiros (por
exemplo: vemos que moitas traballadoras domésticas foron despedidas
ilegalmente polos seus patróns ao inicio do estado de alarma; e
sabemos que unha inmensa parte das mesmas non están dadas de alta na
Seguridade Social, polo que non teñen dereito a paro e tampouco
ingresos con que pagar a renda; e sabemos tamén que a maioría dos
patróns que fan estas cousas son xentes acomodadas e que votan á
dereita).
Máis
estes despropósitos non son casuais nin improvisados. Están todos
dirixidos á base electoral do Partido Popular e, polo tanto, forman
parte da campaña de Núñez Feijóo cara ás eleccións galegas, que
leva en campaña desde que tivo que adialas por mor da pandemia e o
estado de alarma e non a deixa aínda que se lle colguen dos chilindríns. Iso si, di que o que a el lle importa son as persoas; non
sei si se refire ás que se contaxian nos hospitais por falla de
medios de protección, se fala dos maiores que sofren en “residencias
integradas” porque faltan as camas hospitalarias públicas e o
persoal para atendelas que a Xunta do PP pechou e despediu; ou se
fala das coidadoras e coidadores de maiores nas residencias que non
teñen EPIs porque nin a Xunta nin as súas empresas os facilitaron;
ou se fala dos vellos e vellas que finan nos morredeiros
nos que se converteron algunhas das residencias nas que moran e ás
que o desleixo e privatización por parte de quen debería velar por
eles está tendo como consecuencia numerosos falecementos. E a culpa
non é da Xunta... Como pretende Feijóo que creamos o que di?
A
comedia electoral do “estudo epidemiolóxico”
(ou o baile dos 100.000 test).
Outra
das pantasmadas do noso presidente vernáculo está relacionada cos
test do COVID-19. Parece ser que o goberno central remitiu ao goberno
de Núñez Feijóo un número importante de test para que foran
realizadas as probas entre as persoas máis expostas a poder ser
contaxiadas polo virus, nomeadamente persoal sanitario e auxiliar de
hospitais e centros de saúde, persoal de limpeza de hospitais,
persoal de residencias de maiores, persoal de ambulancias, etc.; e a
Xunta de Galicia non nega esta recepción. Como sabemos pola prensa,
a realización de test a todo o persoal foi unha reivindicación
constante de todos os colectivos implicados na atención directa aos
doentes e potenciais doentes do coronavirus, e a día de hoxe sigue a
ser das máis demandadas polo persoal da sanidade e polos técnicos
das ambulancias. Pois nada, o señor Feijóo, coa habilidade
demagóxica e a sapiencia
que o caracterizan, decide que eses 100.000 test non se van dedicar a
detectar a presencia do coronavirus entre a poboación en situación
de maior risco, senón para facer un estudo electoral... (perdón),
...epidemiolóxico entre a totalidade da poboación galega. O cal non
estaría nada mal se os resultados deste tipo de test foran
definitorios do estado do COVID-19 na Galiza, cousa que non é así
porque este tipo de test debe ser complementado con outros dous para
ser definitorio debido ao seu alto índice de erros nos que pode considerar positivos a negativos ou viceversa. Pero aínda está
peor se temos en conta que xa estaba anunciado polo goberno do Estado
a realización dun verdadeiro estudos epidemiolóxico, con un alto
número de mostras, e por tanto cun alto índice de fiabilidade, entre
o conxunto da poboación do Estado; estudo que non só comprendería
os test que pretende facer Núñez Feijóo, senón que levaría dúas
probas complementarias que sinalarían non só a presencia do virus
en enfermos contaxiados e asintomáticos, senón que mostrarían
ademais as persoas non enfermas pero con anticorpos do COVID-19 por ter pasado xa a enfermidade.
En
suma, este chamado “estudo
epidemiolóxico da Xunta de Galicia”
é outro esperpento máis, protagonizado pola Xunta de Galicia
presidida por Núñez Feijóo; esperpento que só ten senso se é
analizado coma unha parte máis da súa campaña electoral. Campaña que, neste
caso, utiliza á poboación galega coma se un coello de indias se
tratara, servíndose das súas ansias e dos seus medos e proporcionando resultados que seguramente non están axustados á realidade, cousa posta enriba da mesa polo persoal sanitario que á vista dos resultados tiña fundadas dúbidas da utilidade real do rimbombante estudo. Iso si, despois das declaracións neste senso dos facultativos sobre a máis que posible
tomadura de pelo, hai tres días que nada se sabe do tema; nin sequera os xornais afíns ao Partido Popular (todos menos un dos galegos editados en papel) falan do tema, o
cal me inclina a crer que ou ben ocultan os resultados ou ben
prefiren xa calar co tema debido á súa demostrada incompetencia.
A
desescalada
segundo o noso presidente vernáculo.
Unha
das constantes da critica das
dereitas extremas (Partido Popular e Vox)
ao goberno do Estado foi a de actuar de forma improvisada, sen bases
reais sobre as que sustentar a maior parte das medidas, chegando
a falar incluso de “arresto domiciliario” da poboación e de
secuestro das competencias das comunidades autónomas (CC.AA.). E,
ultimamente, acusando ao goberno central de atentar contra as
liberdades democráticas “de
los españoles”. E Feijóo, por moito que vaia de moderado, non ía
ser menos que os seus correlixionarios e apuntóuse ao coro.
Mais, quenes son eles, Feijóo e o resto dos peperos e peperas, para
falar de atentar contra as liberdades democráticas e do secuestro de
competencias das CC.AA.? Lembremos
que os maiores atentados ás liberdades democráticas básicas
(manifestación, expresión e asociación) foron perpetradas por
gobernos do Partido Popular coa aprobación da chamada Lei Mordaza e
coa reforma do Código Penal en sentido fascista,
sendo presidente do goberno central Mariano Rajoy, Presidenta do
Congreso Ana Pastor e sendo deputado Pablo Casado, que por suposto
votaron favorablemente xunto cos demais franquistas do seu grupo parlamentario; medidas
que supuxeron o asasinato de principios básicos de calquera
democracia perpetradas
polas novas xeracións de franquistas agrupadas no Partido Popular;
do mesmo xeito, e durante
este mesmo período, foi cando se produciu a maior recentralización
do Estado en detrimento das competencias das CC.AA. desde a
instauración do chamado estado das autonomías ou de "café para todos".
E logo, de que falan? Certo é que na daclaración da loita contra a pandemia do coronavirus se quebraron en demasía
as competencias da CC.AA., que posiblemente non facía falta chegar
aos extremos que se chegaron en moitos aspectos e que podía ser posible chegar a acordos
sobre medidas e forma de cumprilas, tanto as iniciais como as de da
desescalada do estado
de alarma. Evidentemente, non saberiamos cal sería a actitude do Partido Popular que posiblemente non sería nada construtiva; pero hai outros actores políticos no taboleiro estatal distintos de PSOE e Partido Popular aos que non se lles respectou a súa propia personalidade desde o Goberno. Pero iso non lle pon razón aos incompetentes peperos.
No
mesmo día ou ao seguinte de anunciar a realización do seu test
electoral, Núñez Feijóo, sen ter bases nas que sustentar nada,
e incluso sen ter os resultados do seu test, púxose a pontificar como
debería ser a desescalada
en Galicia con críticas ao goberno central polas súas propostas
neste terreo. E como ía ser a desescalada de Núñez Feijóo? Foi
anunciado este desexo cando aínda non comunicara o goberno central
como ía ser a reincorporación paulatina á normalidade. Segundo
podemos ler en La
Voz de Galicia
en nova do 25 de abril (o xornal máis próximo, por non dicir
apegado, ao Partido Popular) a desescalada
segundo o noso presidente vernáculo consistía, a grandes trazos, no permiso para a
apertura de concesionarios de automóbiles, de permitir facer deporte
individual, abrir mercadillos de proximidade con limitacións e abrir certos establecementos
comerciais con cita previa. Un xenio o noso presidente vernáculo. A
intención era máis que clara: botarlle os cans e os cabreos contra
o goberno central e os seus apoios no Congreso. Táctica electoral
clásica no Partido Popular cando nada novo ten que dicir.
Na Galiza, seguía a campaña de Núñez Feijóo e este negando a súa
existencia.
O
seu lema: “Sigamos a cabrear ao persoal e manteñamos a nosa
campaña electoral”.
O Partido Popular
non ten alternativas reais para propoñer nin no momento actual nin
no momento futuro para controlar a extensión da pandemia. Se eles
estiveran no goberno do Estado faríano peor que o goberno actual,
porque non establecerían nin unha soa medida de protección para os
traballadores asalariados nin para a conciliación laboral (con isto
non quero dicir que considere suficientes as medidas adoitadas polo
actual goberno para protexer aos máis débiles dos efectos
económicos do andazo do coronavirus).
Por
iso, a única vía que
teñen eses sen vergonza das dereitas
é a de lograr o cabreo
social contra a xestión gobernamental dunha cidadanía desorientada
e asustada pola pandemia, incluso facéndoo responsable das propias
actuacións da dereita onde ten responsabilidades de goberno
exclusivas. E esta é
unha via que saben manexar perfectamente e que xa lle ten dado
resultados anteriormente.
Esta
falla de alternativas pola banda dos peperos, as presións dos seus
aliados sociais e mantedores, sobre todo os grandes empresarios, e as
ansias de facer caer ao actual goberno e así de poder para dirixir
un goberno de extrema dereita ultraliberal para o período
post-pandemia están levando á dereita franquista e nazi-fascista,
baixo a dirección do Partido Popular, a adoitar posturas que van
contra calquera forma ética de exercer unha oposición democrática,
incluso creando falsas expectativas entre a poboación
ao insinuar de forma indirecta e subliminar que a extensión do
contaxio xa está controlada e non fai falla manter o estado de
alarma (así estamos a ver que a xente non coida na rúa as medidas
mínimas de precaución que médicos e epidemiólogos aconsellan; e
xa veremos, se saen coa súa, como será a dinámica do rebrote que
se espera para o outono). Eles o que buscan é un goberno que poida
aplicar unhas medidas aínda máis duras e agresivas contra a clase
traballadora que as que o actual goberno vai a aplicar por moita
Esquerda Unida e moito Podemos que teña no seu interior (neste senso
a experiencia de Tsipras en Grecia é moi ilustrativa).
Os que levamos anos
interesándonos pola liberdade e a democracia neste país temos moi
claro que a dereita franquista e a dereita nazi-fascista non ten
escrúpulos nin ética á hora de utilizar calquera cousa ou engado
para establecer un clima de cabreo e malestar na sociedade e contra
un goberno. Sabemos que utilizan todo o que teñen ao seu alcance,
sobre todo a mentira sistemática e as cloacas do Estado que se
preocuparon de crear e alimentar nas súas épocas de goberno e
poñendo ao fronte de organismos que deberían garantir a seguridade
do conxunto dos cidadáns e non os intereses da corrupción a
suxeitos corruptos e indesexables; todo para lograr os seus
propósitos. Amais teñen múltiples voceiros entre o lixo que invade
á maioría os medios de suposta información do país, incluso
moitos dos públicos, mensaxeiros da desinformación, da manipulación
e da extensión das falsidades creadas pola dereita franquista e a
outra extrema dereita. Unha manipulación mediática en toda regla. E
o goberno da Xunta de Galicia, presidido por Núñez Feijóo, e os
seus medios amigos tamén están nesa verbena de falta de ética; e
aquí aínda máis agudizada por esa evidente campaña electoral que
nega unha e outra vez o presidente do Partido Popular de Galicia e da
Xunta de Galicia, o noso presidente vernáculo.
Unha
manifestación desa falta de escrúpulos que ten a dereita franquista
foi a imposición da ralentización da tramitación dos ERTEs no
Servizo Galego de Emprego, como teñen acusado os sindicatos,
atrasando os cobros que aos que tiña dereito a clase obreira
afectada no mes de abril. Insinuación de culpa contra o goberno do
Estado por parte de instancias da Xunta de Galicia e do Partido
Popular, apoiados polos seus voceiros de información veraz
e independente. Parella a esta
rastreira e impresentable forma de actuar, ofrecen créditos ás
familias ás que previamente lles nega vía burocracia o cobro do seu
salario; créditos que non sei como serán pero aos que posiblemente,
tendo en conta a forma de actuar dos distintos gobernos galegos
liderados polo Partido Popular, non poidan acceder os máis
necesitados.
Agora os intentos
de xerar cabreo van dirixidos aos pequenos comerciantes e ás
limitacións que o goberno central decretou para a apertura de
establecementos comerciais e de restauración. Non se acorda que na
súa proposta de desescalada as medidas aínda eran máis duras que
as anunciadas polo goberno central para adoitar a partires do 11 de
maio. Está claro que quere alporizar aos pequenos empresarios e
traballadores autónomos, á súa base electoral máis fiel e, ao
mesmo tempo, esnaquizada por eles.
Posiblemente, e
temporalmente, se chagaran ao goberno do Estado os franquistas
crearían unha especie de esmola social temporal (nada
que ver cunha renda social permanente para os máis desfavorecidos
nin coa renda básica, con e sen pandemia, coa que a dereita e os
empresarios non están de acordo) que servira aos seus protexidos
para manter un mínimo de vendas e para aplacar o descontento social.
Isto o estaba pedindo ata o señor Guindos desde a súa poltrona da
Unión Europea e o señor Montoro, antigos ministros de Economía e
de Facenda, respectivamente, con Mariano Rajoy; curiosamente dous dos
principais artífices da ruína e da precariedade da clase obreira e
dos pequenos e medianos empresarios durante o tempo que sucedeu á
crise do 2008; e un deles, o legalizador do fraude fiscal ao través
das famosas “regularizacións fiscais” ás que se acolleron unha
gran parte da xentalla afín ao seu partido e que estafou e roubou ao
erario público do Estado, entre eles gran parte da familia Borbón,
familia da nobreza parasitaria con unha tradición secular de
corrupción a conta dos bens públicos.
A
represión como remedio contra as críticas internas.
Outra
dos signos característicos do goberno Feijóo, que se volveu poñer
de manifesto nesta época da pandemia, é a de calar toda
discrepancia que poida xurdir no interior da administración autonómica, sobre todo se esta discrepancia sae a luz ou se fai pública. Dous casos mostran este tipo de
comportamentos nesta época de pandemia. O primeiro foi a destitución da xefa do servizo de
cirurxia plástica e reparadora do Hospital Álvaro Cunqueiro de
Vigo por facer públicas no seu Facebook persoal as presións ás que
estaba sometida pola dirección do citado hospital debido á
insistencia da profesional en usar máscara de protección e esixir
medios de protección individual para atender aos doentes nunha etapa
na que os contaxios por COVID-19 estaba a crecer en progresión case
xeométrica. A escusa para a destitución foi a de falta de confianza; isto para unha
profesional que ten fama de ser moi concienciuda no seu traballo, no
coidado dos doentes e unha excelente compañeira. A verdade todos supoñemos que non foi esa, senón a actitude da doctora. E por moito que o neguen non imos crer outra cousa.
Outro
caso é a destitución como director da residencia integrada de Baños
de Molgas de un especialista en xerontoloxía, destitución materializada ao día seguinte de que ese
xeriatra realizara unhas declaracións á Cadena SER en Galiza que
poñían en cuestión algunhas das actuacións da Xunta de Galicia ao
respecto das residencias de maiores e ao tratamento nestas de doentes
de COVID-19 nas propias residencias ou nas recen creadas residencias integradas habendo sitio en hospitais públicos ou privados. Non é
que foran unhas declaracións moi duras coa actuación das
consellerías de Política Social e Sanidade, simplemente razoables;
pero si discrepantes e, por moito que o neguen, as coincidencias
non existen, como se pode extraer dunha nova
aparecida en Galicia Confidencial. Aquí, na Galiza, sabemos con
quen bailamos e coñecemos as súas mañas. E as coincidencias en
certos temas non existen.
Cousas
recentes e cousas que fican no tinteiro.
Xa
se falou noutro
artigo desta xeira do tema das residencias de maiores na Galiza.
Non falamos da contratación de persoas sen titulación para atender
aos maiores que permaneceron nesas residencias afectadas polo
COVID-19. Tampouco nos estendemos na falta de provisión de equipos
de protección para os seus traballadores, nin da realización de
probas xeralizadas ao persoal dos xeriátricos. Pero imos poñer
aquí, polo seu interese, un video que circulou pola rede que contén
unha declaración dun traballador dun xeriátrico público cuxo nome é Xan
Carlos Ansia, que nos da unha visión moi ilustrativa da actuación
do goberno de Núñez Feijóo e o seu goberno respecto das residencias de
maiores, actuación que xogou un papel esencial na extensión do
virus neses establecementos entre residentes e persoal.
Outro
asunto non tratado é o continuado e progresivo despedimento de persoal contratado
para atender aos maiores nas residencias intervidas privadas pola
Xunta de Galicia, volvendo a deixar aos maiores alí residentes ao
coidado do escaso número de persoal contratado polas empresas cuxas
actuacións, combinadas coa falta de inspección efectiva da
consellería encargada, provocaron numerosos contaxios e mortes entre
os residentes nas mesmas.
O
mesmo está a ocorrer nos centros sanitarios, onde despois de non
renovar contratos ao persoal sanitario e auxiliar que estaba de baixa
por enfermidade (que en teoría, e parece ser que só en teoría,
deixou de facer cando saiu á luz pública), agora a Consellería de Sanidade está a despedir
aos contratados con motivo da pandemia, sen esperar á fin da pandemia, nin aos resultados dos seus propios "estudos", nin ao seu case
seguro rebrote, nin para estabilizar os cadros de persoal tanto da
atención primaria como da atención hospitalaria.
En
fin, xa vemos que baixo a dirección de Alberto Núñez Feijóo, o
noso presidente vernáculo, este país, Galiza, non funciona. Polo
menos para a maioría da cidadanía. Si funciona para unha
millonésima parte da súa poboación, que se fai rica e máis rica a
costa do sufrimento dos demais.
E,
finalmente, todo o que non se di.
E iso
que non temos falado da industria, ou da falla dela e tamén da falla das súas
perspectivas. Si o fixemos de paso co comercio e do que sofren os
pequenos comerciantes coas políticas dedicadas a favorecer ás
grandes cadeas e ás grandes áreas comerciais en detrimento daqueles
(e, por riba, a maioría nen se decatan; o cal é moi triste).
Tampouco falamos de educación, un área na que impera a política
dunha constante vía de privatización e dun abandono da escola e o
medio rural que favorece a despoboación e a desaparición da
agricultura e a gandería. Nin da política forestal; ou, mellor
dito, da política de destrución do bosque e da busca da
desertización ao través do eucalipto.
En
fin, hai que botalo. A el e aos seus correlixionarios franquistas.
Adeus señor presidente vernáculo. Espero que, pese a todos os seus
esforzos por enmascarar unha descarada campaña electoral, non volva
saír escollido.
Saúde
e república.
