20/11/1975 versus 25/11/2019

A idea de escribir este artigo veu ao ver un vídeo dun scketch de Polonia-TV3 (que se reproduce máis abaixo) encol da exhumación do xeneral asasino e ladrón realizada o pasado 25 de novembro, cando, con lustros de atraso sobre o que debera, ser foi sacado de Cuelgamuros para ser levado a unha sepultura distinta e menos enaltecedora dos seus crimes contra a humanidade. E digo Cuelgamuros e non Valle de los Caídos, porque esta última é unha denominación fascista, por moito que pretendan facernos crer o contrario (do mesmo modo que o Alcalde pesoero de Vigo e algún tribunal de Administración de Xustiza pretenden facernos crer que a cruz do Castro de Vigo é un símbolo relixioso e non un monumento fascista de loa ao golpe de Estado do 1936 e aos asasinos que o protagonizaron e apoiaron).

Imos cunha pequena relación de cousas que eran pauta nodía a día do réxime franquista, epolo tanto, tamén no día da morte de Franco. Igualmente imos a facer outra pequena relación de cousas que ocorren na actualidade; tamén o 25 de novembro de 2019.Veremos que hai moitas cousas que non teñen trocado apenas; cousas que non teñen cabida nun réxime democrático. Igualmente, e que eu poida estar escribindo isto é unha proba delo, houbo cousas que trocaron para mellor. Isto non quer dicir que eu, e outras persoas coma min, esteamos a salvo dos estamentos e indeseables individuos franquistas que aínda perviven (e non só por idade, senón por ideoloxía) dentro do sistema institucional español da actualidade e que deberían estar erradicados del; a calquera de nós os que pensamos de forma distinta e o expresamos por distintos medios en calquera momento pódennos chamar á porta un fiscal fascista, un xuíz ou unha xuíza fascista ou ben un policía dos que, aínda que fora dunha súa idade xoven, poida ter asumido as ensinanzas daqueles outros colegas seus que sendo indeseables en calquera policía dun país democrático se lles consentíu seguir estando e ostentar mando dentro dunha institución que debería ser inmaculada desde o punto de vista do respecto á democracia.

Cousas que ocorrían o 20 de novembro de 1975.

1. A televisión (a única que daquela había) estaba ao servizo da ditadura e do establishment do sistema económico e social, formado este polos antecesores dos que hoxe conforman a maioría das empresas españolas do IBEX-35 e pola nobreza terratenente, beneficiadas ambas castas co levantamento franquista;
2. A Policía Armada (coa súa Brigada Político-Social, BPS) e a Guardia Civil, que eran as policías do réxime, mallaban, prendían, torturaban e, con frecuencia, disparaban (e tamén, ás veces, asasinaban a sangue fría) contra todo aquel que mostraba a súa oposición aos réxime fascista aos seus protexidos e patróns do establishment e aos abusos de ambos.
3. Non estaban permitidas expresións públicas individuais nin manifestacións colectivas contrarias ao réxime franco-fascista, por moi pacíficas que estas foran. Nas manifestacións ("saltos" que se chamaban daquela, porque duraban un suspiro) aínda que os e as manifestantes estiveran sentados no chan, coas mans en alto, totalmente pacíficas os “grises” (Policía Armada, chamada así pola cor dos seus uniformes) cargaban con saña e violencia -se non disparaben- co ánimo facer todo o dano que puideran, e os da BPS a prender e mallar a quen poideran ou tiveran de ollo (o famoso Pacheco, Billy el Niño, era un deses famosos BPS torturadores). Toda aquela persoa que se manifestara podía ser prendida por calquera das policías do réxime e acusada de calquera barbaridade simplemente por expresar pacificamente as súas ideas (propaganda ilegal, insultos a la autoridad, resistencia a la autoridad, organización ilegal, organización ilícita,... moi variadas e propias dun réxime fascista e dictatorial como era o liderado por Francisco Franco).
4. Toda persoa apresada protestar publicamente por algún medio contra o réxime de Franco ou contra os abusos dos seus patróns automáticamente era acusado de propaganda ilegal e asociación ilícita polas policías fascistas e levado diante do Tribunal de Orden Público (TOP). Este tribunal, tamén ao servizo do fascismo, as persoas acusadas podían ser simplemente multadas, ou ben condenada a tres anos e un día de prisión por propaganda ilegal e asociación ilícita (sentencia estándarizada nesta instancia xudicial composta por fiscais e xuíces fascistóns). É dicir, pasar a formar parte dun arquetipo social moi abundante na época: un preso político; simplemente por manifestar pacificamente as súas ideas.
   
   Se a manifestación das ideas se facía de forma armada contra os asasinos do réxime e os seus mercenarios as penas, esta vez dictaminadas nun consello de guerra militar cun tribunal composto por militares fascistas, podían incluso chegar a ser de pena de morte (o 27 de setembro de 1975 executáronse a cinco antifascistas -sen culpabilidade realmente probada- por enfrontarse con armas aos secuaces armados do réxime golpista, última sentencia de morte asinada por Franco).
5. Unha particularidade de TOP estaba en que era un tribunal de excepción para xulgar “crimes políticos”; diante del só eran levadas aquelas persoas que “a priori” eran “culpables” de pelexar contra o réxime de Franco ou poñelo en cuestión desde partidos políticos “ilegales”, asociacións de veciños e culturais, sindicatos e toda caste de organizacións nacidas e desenvolvidas na sociedade civil.
6. Outra particularidade do TOP, e tamén dos tribunais militares, era a de que as testemuñas da Policía Armada e da Guardia Civil tiñan carácter de verdade absoluta, aínda que houbera múltiples testemuñas que dixeran o contrario. Todo iso supoñendo que as potenciais testemuñas non coaccionadas polas policías para non testificar baixo as máis variadas ameazas; e sempre e cando as testemuñas foran admitidas como tales polos cómplices xudiciais do réxime franquista, cousa infrecuente. Incluso confesións das acusadas obtidas despois de sesións interminábeis e crueis de torturas nos cuarteis ou nas comisarías foron admitidas como válidas, sabendo os xuíces e fiscais do TOP de que iso era así polos partes médicos que puidera haber
7. Todas as persoas encarceradas por sentencias di TOP eran recoñecidas internacionalmente como presos e presas políticas. Razón: eran apresadas e encarceladas por defender publicamente as súas ideas diante dun réxime dictatorial que, se así o considerara, utilizaba as armas contra os seus opositores, aínda que estes fixeran as súas protestas de forma pacífica (non esquezasmos que no Estado Español aplicóuse con moita frecuencia e de forma arbitraria pola policías a famosa “lei de fugas” contra opositores ao réxime franquista, sobre todo no País Vasco).
8. Os grupos fascistas e paramilitares de carácter violento que actuaban violentamente contra os antifranquistas en distintos espazos sociais eran permitidos e amparados polas policías do réxime. Grupos como os chamados “Guerrilleros de Cristo Rey” e similares, actuaban nas universidades, contra os curas obreiros, contra os directivos das asociacións de veciños e culturais, etc. que non eran do gusto dos franquistas, moitas veces formados por universitarios que hoxe están na “cresta de la ola” social como respectables avogados o políticos e incluso por policías das brigadas universitarias (que estudaban facendo de confidentes para o réxime policial franquista para rematar formando parte das súas policías).
9. En fin. Para rematar, sinalar que nese ano Mariano Rajoy máis eu estabamos como estudantes na Universidade de Santiago. Eu pelexando por unha universidade e un país democrático; el loando e coidando as excelencias do réxime franquista desde a facultade de dereito, non sei se de forma activa ou de forma pasiva. E este día concreto, o 20 de novembro,eu con outros moitos puteando de forma indirecta ao Jorgito e aos seus colegas, que estaban acojonados pensando no que lles podería pasar (e, por desgraza,  non lles pasou) mentres cumprían a súa porca labor como BPS por Santiago adiante. Comentar que ese día en Compostela rematáronse as existencias de cava e pasteis nas tendas e supermercados compostelás.

Cousas que ocorren na actualidade.

1. Existe a chamada Lei Mordaza e o artigo 315.3 do Código Penal (1), ambos de carácter fascista e dictatorial,  que se están a aplicar de forma arbitraria para criminalizar as mobilizacións sociais contra as inxustizas cometidas polo Estado e as empresas contra a sociedade.
2. As policías seguen a cargar de forma contundente e desproporcionada contra manifestantes que están quietos de pe coas mans en alto ou sentados, en vez de collelos de un en un e levalos ao lugar onde estimen e sen causarlles danos por golpes (despois estráñanse de que diante desta tesitura haxa quen lles tire cousas ou fagan barricadas; a min no me estraña o cal non quer dicir que o aprobe; nós tamén o faciamos para defendernos cando nos acurralaba a policía franquista simplemente por estar concentrados pacificamente). Igualmente contra as persoas que se manifestan e impiden de forma pacífica os desafiuzamentos, aínda que estes sexan baseados nunha disposición xudicial.
3. Os manifestantes que se negan a obedecer as ordes da policía de disolverse poden ser identificados e sancionados pola Lei Mordaza, aínda que non teñan malos modos. Para iso só é precisa denuncia policial e a delegación ou subdelegación do goberno coloca a sanción económica sen máis comprobacións. O que vale é a versión policial, por moitas testemuñas en contrario que poida haber. Só cabe contra isto o recurso diante dun xulgado previo pagamento da sanción.
4. É unha impresión persoal, pero a min paréceme que o fascista artigo 315.3 do Código Penal aplícase con demasiada alegría polos xulgados (e sobre todo por algúns xuíces/as ) dunha administración de xustiza que se di democrática pero que descende maioritariamente de clases acomodadas nacidas ao amparo do réxime fascista de Franco e moi ancladas na ideoloxía fraquista. Así vemos a sindicalistas criminalizados e condenados a penas de cadea por defender os dereitos dos traballadores sen violencia e pola testemuña das policías (testemuñas que cando se demostran falsas non parecen ter efectos sobre a persoa falsaria, aínda que as veces que os xuíces non as teñen en conta dín que, simplemente e por moitas testemuñas que o afirmen, non está aprobada a acusación non que sexa falsa).
   
   Igualmente son condenados ao amparo dese mesmo Código Penal, modificado nese senso, tamén, na época da presidencia de Mariano Rajoy, persoas do mundo da cultura e da canción por supostas apoloxías do terrorismo ou polos chamados "delitos de odio"; aí temos os casos dos titiriteiros encarcerados en Madrid sen motivo, o casos de varios raperos que teñen letras que non lle gustan a certos personaxes, casos de tuiteros procesados por poñer nos seus Twiter cousas polas que alguén síntese molestado,... é dicir cousas que coertan a liberdade de expresión pero que permiten a moitos certos xuíces "con historia" e con escasas crenzas democráticas decretar, en base á lei, disposicións ou condenas totalmente inxustas e que atentan contra calquera pricipio dun país democrático de dereito (coidado, que hai quen confunde un estado con leis cun estado de dereito; o franqusiamo tiña leis, mais non era un estado democratico de dereito). Sempre nos quedará o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos (TEDH), para escarnio e jodienda dunha Administración de Xustiza na que eu coido (é unha opinión persoal) que os principios democráticos non parecen ter moito eco, polos menos nos altos tribunais do Estado.
5. O TOP desapareceu da estrutura xudicial española, pero foi substituído por outro tribunal de excepción que se denomina Audiencia Nacional que naceu para xulgar os delitos de terrorismo. Nunca tivo moito sentido este tribunal, pero agora que ETA se disolveu ten menos. O normal sería que os delitos foran xulgados polos xuíces naturais de onde se cometen. Pero, do mesmo modo que o TOP, vemos que é un xulgado político ao que se derivan aqueles asuntos que, polos motivos que sexa non se quer sexan xulgados polos xulgados naturais ou as audiencias provinciais. Na Audiencia Nacional acabaron procesados relacionados co denominado “procces catalán”, aí tamén acabaron os mozos de Altasu que por unha pelexa de bar foron procesados inxustamente por terrorismo, só porque alguén con moito poder e moita carraxe fascista levóulle a contraria aos altos trinunais de Navarra. É dicir, a Audiencia Nacional é un tribunal político por moito que o neguen; un tribunal que debería ser disolto (e, se se me permite a licencia, os seus xuíces e fiscais mandados ao paro).
6. Non hai moito tempo que membros relevantes da sociedade catalá foron condenados por sedición por defender de forma pacífica as súas ideas. Con condenas esaxeradas e inxutas ao meu entender, con condenas na maioría dos casos máis altas que as dos pistoleiros uniformados que entraron armados e pegando tiros o 23 de febreiro de 1981 no Congreso dos Deputados, apoiando unha rebelión militar contra o estado democrático e tendo secuestrados e amedrentados á totalidade dos representantes da poboación escollidos nas urnas. Incrible pero certo (o da sentencia do process versus sentencia 23-F); claro que os dos 23-F eran fascistas e os do process non. Amais unha sentencia na que o seu fundamento básico parece ser a desobediencia a resolucións xudiciais, non a violencia. Con o cal, con estes precedentes, non se sabe moi ben si as persoas que tenten de impedir pacificamente un desafiuzamento realizado por orde xudicial ou outra presunta inxustiza calquera van poder ser acusados de sedición e condenados a moitos anos de cadea. Iso si, parece que a sentenza está moi ben decorada para ver se o TEDH non lla bota para atrás, cousa que me alegraría persoalmente que ocorrera (o de que a botaran abaixo).
   
   7. Desapareceu a televisión única estatal, máis esta segue ao servizo do goberno de turno; os gobernantes, sexa cal sexa a ideoloxía que profesen, son incapaces de prescindir dese monstruo que permite manipular e entontecer ás masas. Xunto a ela campan outras canles privadas de televisión; canles entregadas ás súas contas de resultados. Estas, as as canles privadas de TV, teñen unha mensaxe homoxenea e totalmente manipuladora da realidade cando esta se sale do que os seus donos consideran o sistema, é dicir, o que sucedeu sen demasiada gloria ao franquismo; un sistema que se está demostrando antidemocrático e corrupto. Houbo un tempo no que unha canle, La Sexta, amosábase ás veces coma un verso solto, que lles daba liberdade a algúns dos seus xornalistas (tamén é certo que era porque tiñan alta audiencia o que se traducía en cartos de publicidade) para abordar certos temas con seriedade e rigor. Hoxe observamos que o equilibrio nos seus programas supostamente de "debate aberto" ten un considerable desequilibrio cara á dereita e, sobre todo, ás ideas que pretenden rachar con este muermo de sistema donde se manipula e vulnera sen escrúpulos e ao traveso da lexislación hasta a propia Constitución que ese sistema se dotou e acomodou a se mesmo.
   
   O exemplo máis próximo das actitudes destas todas canles de televisión puidemos observalo recentemente en Catalunya. Non houbo ningunha que non puxera o seu acento nas imaxes das accións violentas que certos e limitados grupos realizaron (non se sabe moi ben impulsados por quen), facendo que esas imaxes tiveran prevalencia sobre as imaxes de actitudes máis cotiás e maioritarias de carácter totalmente pacíficocoa esixencia da liberdade para os inxustamente condenados polo Tribunal Supremo. Si é certo que mencionaban que a maioría era pacífica, pero a carga de imáxes era do contrario. E por suposto nada de meterse en fonduras facendo xornalismo de investigación sobre a orixe real de quen impulsaba os grupos violentos. E isto só favorece á dereita máis extrema. A min lémbrame as sorpresivas "resurreccións" dos GRAPO nos anos oitenta, cando os daban con bombo e platillo por "totalmente desarticulados"; sempre aparecían facendo das súas cando á dereita ou ao sistema post-franquista íalles mal, curiosamente; tamén era sabido por calquera observador da realidade política, que estaban máis infiltrados que un deportista de élite con problemas musculares nunha competición. É dicir, impresentable.

En fin, cada que que saque as súas propias conclusións. A min xórdenme algunhas preguntas recorrentes cuxa resposta teño cada vez máis clara. Vou poñer dúas delas, pero non as respostas que eu estou convencido que teñen: 1.- A quen sirven realmente as policías?; 2.- A quen sirve realmente a xudicatura e as leis?3.- Ao servizo de quen están a inmensa maioría dos medios de comunicación?

Aí queda. Que cada quen tire as súas propias conclusións. De todas formas, e para facerse unha idea máis precisa das diferencias, aconséllovos duos lecturas: 1) Las redes de poder en España, de Andrés Villena Oliver, editado por Rocalibros e 2) Franquismo S.A., de Antonio Mestre, editado por Akal 2019 e próximo a ser posto á venda. Relacionando o que conta unha co que conta a outra poderemos facernos unha idea moi aproximada do Estado no que vivimos.


Notas.-
(1)  Quienes actuando en grupo o individualmente, pero de acuerdo con otros, coaccionen a otras personas a iniciar o continuar una huelga, serán castigados con la pena de prisión de un año y nueve meses hasta tres años o con la pena de multa de dieciocho meses a veinticuatro meses.

Pre-Crónica dunha inxustiza

Moito me temo que, unha vez máis, os altos tribunais de xustiza españois van ditar unha sentencia inxusta. Nesta ocasión parece que será o Tribunal Supremo. E refírome á sentencia que van sufrir os presos políticos cataláns encarcerados por defender pacificamente o que eles consideraban a vontade maioritaria da cidadanía catalá.

Pódese ou non estar de acordo coa xeira de accións de carácter institucional e pacífico que levaron aos políticos cataláns, xuíces de extremos mediante, á cadea como medida cautelar de extrema dureza e totalmente inxusta atendendo tanto aos feitos polos que posteriormente foron xulgados como pola actitude dos encarcerados e encarceradas. Así non é estraño que, posteriormente, outras persoas inmersas na política catalá saíran do Estado cando foron citadas a declarar en relación a feitos parecidos. Eu, no seu caso, faría o mesmo. E, que conste, que non estou manifestando o meu apoio a un presunto desacato xudicial; simplemente expreso o que eu faría no seu caso.

Por qué “inxusta” se aínda non se fixo pública a sentencia? Pois porque, polo que se le na prensa e se escoita en radio e televisión, todo indica que van ser inxustamente condenados por rebelión (senón todos eles, si unha parte importante) e vanlle caer penas impostas por xuíces que posiblemente non fixeron tanto espavento cando os indesexables Tejero, Miláns del Bosch e un fato de militares e gardas civís golpistas atentaron contra a democracia no 23 de febreiro de 1982; e, posiblemente, as penas ás que van ser condenados van ser proporcionalmente moito máis elevadas que as dos que armados atentaron contra o país o citado 23-F, onde houbo asaltantes armados do Congreso dos Deputados que foron absoltos o, simplemente, non foron xulgados. Varas de medir que teñen os xuíces españois que a min persoalmente me semellan (aínda que recoñezo poder estar equivocado, pero son libre de expresar o que penso aínda que alguén síntase molesto ou molesta) que se encollen ou se alongan en función de quen sexa o personaxe xulgado. Aí temos o recente caso do neto de Franco que tentou atropelar a gardas civís e foi absolto; unha sentencia incomprensible se temos en conta os feitos probados e as declaracións das testemuñas e dos gardas implicados.

Pero, volvendo aos presos políticos cataláns, todo o despregue do aparato represivo do Estado que están a desenvolver en Cataluña indica que a sentencia xa se sabe e que vai ser máis do gusto dos Tejero, Milans del Bosch e xentes dese estilo fascista que dos que nos xogamos a vida pelexando contra Franco e a súa policía política (toda a policía) e todo o negativo e indesexable que representaban. Espero equivocarme, pero eu (como todos os meus amigos saben) non confío para nada nas persoas que compoñen a actual xudicatura española.

En fin, aos condenados (se se confirma o presaxio) sempre lles quedará o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos, que seguro tumbará a posible sentencia que sala do Tribunal Supremo español; senón na súa integridade, si na súa maior parte e nos seus fundamentos. Non sería a primeira que un tribunal europeo emendara a plana a un alto tribunal español.

En fin, a ver se os xubilan dunha vez. Vai sendo hora.

PSOE, un final anunciado: ou coa dereita coñecida ou eles sos (que son a dereita oculta)

Remate do segundo intento de investidura de Pedro Sánchez. Xa non o intentou. Nada novo no horizonte; simplemente o esperado, que o PSOE non quer un goberno de orientación socialdemócrata. O que queren no partido felipista é un goberno que siga a servir sen trabas os intereses da oligarquía financeira española e internacional, como xa teñen feito cada vez que o PSOE tivo nas súas mans o Goberno do Estado. Un goberno deles en solitario con calquera apoio directo ou indirectos en condicións, ou, diante da imposibilidade de que o partido franquista se suba ao carro, ou con Ciudadanos. É dicir, un goberno de dereita liberal.

A desexada e frustrada reedición dun pacto como o de febreiro de 2016

O desexo preferente do PSOE de acadar con Ciudadanos (C's) un acordo similar a aquel “Acordo para un goberno reformista e de progreso” que acordaron en febreiro de 2016 veuse impedido pola actitude do “partido que non se sabe por onde vai saír” que lidera o Riverita. Aquel era un acordo perfecto para os dous partidos que baixo un verniz de modernidade, un de suposto centro-liberal e outro de suposta esquerda, acadaran un acordo perfecto para servir a curto prazo os mesmos intereses que ambos defendían: os do gran capital. Unha banda de delincuentes de luva branca (o gran capital) que estimaba que un corrupto Partido Popular non era presentable para a defensa dos seus intereses, e do que o comportamento e implicación na corrupción de numerosos dirixentes dese partido poderían ter, daquela, un efecto negativo sobre as súas pretensións creando tensións sociais que a oligarquía financeira para nada desexaba nun contexto de crise e desesperación social das clases máis desfavorecidas. Unha oligarquía financeira que, desde Cataluña, ocupouse de crear un novo partido estatal, “un Podemos de dereita” a dicir dalgún dos membros desa oligarquía, que puidera substituír a un Partido Popular fortemente desprestixiado pola súa implicación nos numerosos procesos de corrupción aireados ao longo e ancho do Estado Español.

A rebelión de Rivera e a frustración do PSOE e do gran capital

O que non contaba o PSOE nin o gran capital era que a rebelión de C's na primeira sesión de investidura (“a banda de Sánchez” e lindezas de toda clase e faltas de educación) e o seu desprazamento cara á extrema dereita fora máis ala das eleccións municipais, de aí que non lles preocupara o aprazamento ata setembro dunha nova sesión de investidura. Pero as cousas non foron como esperaban; por suposto que a última hora as presións do gran capital sobre a cúpula de C's fixeron efecto e estes consideraron timidamente a posibilidade de absterse e non votar non na investidura. Non así o gran beneficiado da situación e que, amais, volve a ser a gran esperanza branca da oligarquía financeira, o Partido Popular, que se mantivo na súa negativa a sabendas que nunhas próximas eleccións vai ser quen volva a acumular o esencial do voto de dereita antes repartido entre eles, o Rivera e o partido nazi-fascista; situación que, se esa é a consecuencia da ausencia de goberno, tampouco desgustaría aos grandes empresarios e aos banqueiros pese a todas as rimbombantes declaracións realizadas por estes sobre a inestabilidade xerada por non ter un goberno.

Nunhas novas eleccións, e supoñendo que se cumpran as expectativas de baixada de Unidas-Podemos e de Ciudadanos, hai tres alternativas que á oligarquía lle valen e serven os seus intereses: 1ª) Se o PSOE volve a ter a maioría insuficiente pode pactar con C's -estes xa se manifestaron neste senso despois de que Sánchez non presentara nova investidura- non sería difícil acadar o apoio dos representantes das burguesías catalá e vasca, PdeCat e PNV, e tampouco da Canaria e Cántabra -CC e PRC- como tampouco a do sucedáneo do PP en Navarra; incluso ERC, cómplice da burguesía do PdeCat na xeira de privatizacións en Cataluña e actual impulsor de privatizacións de servizos públicos, non é descartable que votara favorablemente; 2ª) Se a maioría insuficiente é do Partido Popular, a situación sería similar á anterior posibilidade e os apoios os mesmos, pero esta vez para os de Casado; engadindo os seus antigos correlixionarios nazi-fascistas; e a 3ª) Que haxa maioría absoluta do PSOE ou do PP, situación ideal para grandes empresarios e banqueiros xa que, con toda seguridade, en ambos casos os seus intereses ficarían ben a cuberto como ten acontecido ata o momento.

Os desexos do PSOE e a incapacidade de Pedro Sánchez para investirse Presidente

Os feitos e actitudes políticas dos implicados demostran que desde o minuto un posterior ao escrutinio electoral os desexos prioritarios do PSOE e de Pedro Sánchez pasaban por acadar acordos coa dereita integrada en Ciudadanos de cara á formación de goberno e, se era posíbel, acordar a abstención case imposible do partido franquista e así non depender de pactos cos socialdemócratas de Unidas Podemos (UP). Sabían perfectamente que con só os seus votos e os do partido de Rivera no Congreso non poderían acadar unha maioría de investidura; incluso si Coalición Canaria (CC) e Partido Regionalista de Cantabria (PRC) votaran favorablemente; sabían perfectamente que da dereita catalá, dada a situación política en relación a Cataluña e a presenza dunha forza tan centralista coma C's no goberno, non sería factible acadar os votos.

A consecuencia de todo isto foi artellar un paripé de negociación con Unidas Podemos. Unha chantaxe política á dereita realizada coa intención de propiciar un cambio de posición no partido riverista e do partido de Casado diante da posibilidade de que fora un goberno con medidas socialdemócratas quen gobernara o Estado.

O resultado é de todos e todas coñecido: ese paripé non colleu o camiño desexado polo PSOE; despois de múltiples declaracións, contradeclaracións e burradas varias expresadas publicamente por membros do PSOE e do Goberno de Sánchez (véxanse as continuadas declaracións de Carmen Calvo, Ábalos, Adriana Lastra, etc. que constituíron verdadeiras xoias da antipolítica e, en moitos casos, merecedoras de premios á burrada máis espantosa; e que a día de hoxe seguen largando polas súas bocazas burrada tras burrada). Paripé que quedou claro cando no mes de xullo Pablo Iglesias renunciou publicamente a formar parte dun futuro goberno por ser considerado publicamente polo PSOE e Pedro Sánchez como o único obstáculo para un goberno de coalición, cousa que non foi aceptada polo partido capitalista liberal no que se ten convertido o PSOE. Aí, e pese aos esforzos realizados polo lixo mediático sistémico para ocultar a verdadeira natureza das intencións do partido felipista-liberal, quedou máis que claro que o partido de Pedro Sánchez non buscaba un goberno de esquerda. Tentou de disimulalo ofrecendo publicamente migallas baleiras de contido pero con nomes rimbombantes a Unidas Podemos, labor para a que volveu a contar co apoio dese mesmo lixo mediático e “bien pensante” do sistema cuxos maiores accionistas son fondos voitre.

E así, entre estupidez e estupidez expresada publicamente polos cadros políticos do PSOE, entre inacción e falta de actuacións reais tendentes a formar goberno, e supoño que entre presións da oligarquía financeira a PSOE e a C's para evitar un goberno de esquerda, foi transcorrendo o tempo ata chegar setembro, no que xa definitivamente o PSOE dixo que nada de goberno de coalición, que se quería Unidas Podemos apoiaran un programa pechado que lle presentaran (programa con multitude de medidas “de entrada” para despois non cumprir). E UP fixo o que tiña que facer: mandalos a tomar vento fresco.

Cambiar a fachada ao sistema, simplemente.

O que segue a ficar claro é que nos plans do PSOE non entra o rematar coas podremias do sistema; derrogar as reformas laborais e do sistema de pensións públicas do partido franquista, nin a LOMCE, nin a lei mordaza, nin unha regulación progresista da vivenda; e tampouco os artigos fascistas introducidos no Código Penal polos gobernos de Mariano Rajoy para protexer todo tipo de institucións medievais e trasnoitadas das denuncias públicas dos seus abusos e a súa corrupción, así como as denuncias públicas dos abusos policiais e xudiciais. É dicir, nada que poida desgustar ou minguar ás súas protexidas contas de resultados da oligarquía financeira; e, por suposto, non poñer cancelas ás portas xiratorias polas que se poidan coar aqueles e aquelas que desde as institucións “se porten ben” ou medidas para impedir o saqueo fiscal á que moitas grandes empresas, nobres e empresarios someten ao Estado desviando fondos cara aos paraísos fiscais ou tributando miserias que as leis lle permiten.

Que a súa intención pasa só por lavarlle a cara a este sistema político corrupto para facelo menos impresentable á vista pero cuxo fondo vai seguir a ser o mesmo. E por suposto, tamén, as súas consecuencias: progresivo empobrecemento da clase traballadora e da pequena burguesía, inseguridade e precariedade laboral, privatización progresiva dos servizos públicos básicos, represión policial, xudicial e mordaza sobre calquera intento de protesta organizada contra as leis antisociais. Tampouco se aventa unha depuración dos corpos policiais, do exercito ou da xudicatura, librando ao sistema social daqueles elementos incompatibles cun sistema de liberdades. Parafraseando ao máis que parafraseado Giuseppe T. di Lampedusa da súa novela O Gatopardo, o PSOE busca trocar todo para que todo siga igual. Niso xa ten experiencia, xa o fixo Felipe González no ano 1982. Impresentables véxase por onde se vexa.

De que vas Pedro Sánchez? Non serves. Deixao!

Hoxe escoitei nos noticiarios radiofónicos cousas que me reafirman na miña opinión de que Pedro Sánchez (e por extensión o PSOE) non merece a Presidencia do Goberno do Estado. Outra cousa é que a consiga; que unha parte dos deputados dos que depende a súa investidura vote afirmativamente e co naríz tapado para evitar que dunhas hipotéticas eleccións poida saír un goberno de dereita impulsado polo partido franquista (Partido Popular), o partido riverista e cos apoios dos nazi-fascistas, que posiblemente aínda sería peor para a convivencia democrática e para a corrupción que os dous gobernos de Mariano Rajoy xuntos.

A dicir dos xornalistas, parece que o PSOE ten preparado un proxecto de programa para presentar a Unidas Podemos con non sei cantas medidas, algunhas delas moi sociais e moi demandadas pola esquerda e as organizacións de carácter social do conxunto do Estado. Pero para nada pensa o partido felipista de Sánchez nun goberno con presencia de persoas non escollidas por ese partido. Nada de goberno de coalición ou compartido, como demanda a coalición de Pablo Iglesias (o de “coalición de” non é gratuíto). Esta posición de goberno de un, defendida publicamente por todos os xerifaltes pesoistas, xa mostra unha disposición pouco negociadora e de preferir unhas novas eleccións a compartir un goberno no que poidan ter que lexislar medidas de socialdemocracia avanzada. 

Nada novo sobre a mesa. O PSOE, desde Felipe González ata hoxe, sempre foi un fiel servidor dos intereses da oligarquía financeira española e internacional, maquillando as súas políticas antisociais con algunhas de carácter social e avanzado (LOXSE, aborto, lei de matrimonio entre persoas do mesmo sexo, lei de dependencia ou lei de memoria histórica, por mencionar algunhas) pero leis que sempre adoecían da falta de garantías para o seu cumprimento, normalmente por falla de memoria económica que as acompañara, ou ben que simplemente non necesitaban achegamentos de fondos, como os cambios lexislativos que permiten casarse a persoas do mesmo sexo. Ou sexa, que nada do outro mundo; os intereses da oligarquía financeira ficaron sempre ben a cuberto (rescate bancario, desmantelamento dos asteleiros españois en beneficio dos holandeses para a entrada na CEE, cambio do 135 da Constitución, indulto para un banqueiro do Banco de Santander condenado por delincuente, entrada na OTAN...).

O novo no día de hoxe é que introducen, segundo informa a SER, como unha das medidas a presentar a Unidas Podemos o de negar a posibilidade da realización dun referendo en Cataluña sobre o futuro desa nación. Isto xa non é só un pau na roda da bicicleta da coalición socialdemócrata, senón un obstáculo para que forzas inclinadas de entrada a votar favorablemente unha investidura de Sánchez, como ERC, poidan votarse para atrás. É como asinar unha convocatoria dunhas novas eleccións xerais.

En fin, a aqueles que desexaban poder votar favorablemente á investidura de Sánchez pero non lles convence un goberno do PSOE en solitario teñen tres posíbeis opcións:
a) Votar en conciencia e impedir que Sánchez sexa presidente do goberno;
b) Votar afirmativamente co nariz tapado tentando disimular o fedor que as políticas antisociais do PSOE desprenden. E mais a sabendas de que vai haber unha pinza PSOE-PP para “reconducir” o Estado e afianzar un bipartidismo dócil diante dos poderes económicos, financeiros e dos traficantes de armas -perdón, fabricantes-; e, tamén, a sabendas de que as medidas socialdemócratas do seu programa -coma sempre- non son máis que decoración a incumprir;
c) Absterse e que sexa a dereita quen derrote a Sánchez no Congreso.

Ocorra o que ocorra, penso que un goberno de dereitas do PSOE en solitario non é desexable; e menos unha fronte fascista (España Suma). Igualmente sigo convencido de que Sánchez non merece ser Presidente. E  espero que o PSOE siga o camiño que colleron involuntariamente o resto dos partidos autodenominados socialistas da Unión Europea. Porque xa está ben de que teñamos que soportarlle esa máscara de “socialista” que non se axusta á realidade (e aquí, por riba, teñen a ousadía de auto-impoñerse o cualificativo de “obrero”).

Os “Mártires de Anguieiro”, memoria e lembranzas nunha vila mariñeira castigada polo fascismo

Isto, que parece o título dunha novela ou dun biopic, ven a conto do sucedido naquel agosto do ano 1936 que foi un mes negro para miles de homes e mulleres que pensaban de forma diferente daqueles que no mes anterior deron un golpe de Estado militar contra o réxime político legalmente vixente da IIª República Española.

Pese aos esforzos feitos polos golpistas (e tamén polos denominados revisionistas da historia ao servizo da desmemoria franquista) para convencer á poboación de que non sucedera o que na realidade sucedeu, como en moitos outros lugares do Estado Español, na Galiza non houbo unha guerra entre dous bandos de exército; o que houbo foi unha persecución das hordas fascistas contra homes e mulleres que defendían a lei e o seu posterior asasinato; precedido este, en numerosas ocasións, de vexacións, mutilacións, torturas e todo tipo de barbaridades sobre os corpos vivos das vítimas do xenocidio dirixido por Franco e os militares sediciosos.

Hordas asasinas compostas por militares, gardas civís, falanxistas, mafiosos e oportunistas de toda caste e condición; hordas asasinas dirixidas localmente por membros das clases podentes, xerifaltes da Falange Española e os seus acólitos e lambecús, curas católicos, e oficiais ou suboficiais da Garda Civil ou do exército golpista. Todos eles seguindo as ordes dos líderes do golpe de Estado de “non deixar nin as raíces dos opositores ou sospeitosos de non aprobar o golpe”, dada polo xeneral Mola desde os primeiros momentos do golpe e seguido obedientemente polos demais militares golpistas, que foron os que con antelación a todas e cada unha das barbaridades cometidas polos asasinos aprobaron todas as accións de barbarie por eles cometidas.

Os Mártires de Anguieiro.

Moitas desas persoas vítimas do fascismo, para desgusto dos franquistas e dos partidos políticos nos que se agrupan (maiormente no Partido Popular), son homenaxeadas desde hai uns anos nas súas vilas, cidades ou lugares onde foron vilmente asasinados; actos realizados ao amparo da cada vez máis agredida liberdade de expresión existente no Estado Español.

Un acto dese tipo se realiza todos os anos en Cangas do Morrazo, organizado pola Asociación Memoria Histórica 28 de Agosto, data que fai referencia ao día no que no lugar do Anguieiro foron asasinados brutalmente polas hordas fascistas once persoas (tres mariñeiros, dous albaneis, cinco canteiros e un mecánico) das que se supoñía ou se sabía que non deron a súa aprobación á iniciativa militar fascista. É precisamente nesa data, o 28 de agosto, no que cada ano a citada asociación convoca un acto de homenaxe, en busca de recoñecemento xustiza e reparación para esas once persoas, denominados Mártires de Anguieiro; acto que se realiza diante do monólito erguido no lugar no que foron asasinados.

Onte, 28 de agosto de 2019, volveu celebrarse o citado homenaxe consistente nunha ofrenda floral, interpretacións musicais e lectura de relatos e poesías por diversas persoas, lectura do manifesto-homenaxe aos mártires e remate coa interpretación coral do Himno Galego. Alí estabamos, amais de membros da asociación organizadora, moitas persoas que recoñecemos a valía e a valentía de todas as persoas que durante o réxime franquista perderon a vida pola causa da defensa da liberdade ou polo simple feito de amosar a súa desaprobación co citado réxime impulsado por asasinos que non deixaron de matar, vexar, torturar e encarcerar ata ben entrado o ano 1977 a todas aquelas persoas que se opuxeron ao franquismo.

A resistencia dos fascistas á retirada da súa simboloxía-homenaxe aos asasinos.

Foi reveladora a intervención do alcalde de Cangas, que dirixiu a anterior corporación municipal e que acadou que se puidera retirar da fachada Sur da igrexa desa vila a cruz laureada do fascismo e os nomes doas persoas da vila que defenderon (voluntaria ou involuntariamente) ou impulsaron o réxime franquista, entre eles o xefe dos pistoleiros e asasinos da Falange Española daquela época José Antonio Primo de Rivera.

E digo que foi reveladora porque parece ser que desde a Igrexa Católica, o cura de extrema dereita que ten parroquia en Cangas (ao que xa teño feito referencia noutro artigo do blog), os elementos dereitistas do partido franquista e “patrimonio” (supoño que a sección da Xunta de Galicia -tomada polo partido franquista- que se encarga de velar polos bens que constitúan patrimonio galego) están empeñados en que o Concello de Cangas devolva a cruz fascista á Igrexa, suponse que coa intención de volvela a colocar no lugar no que estaba. Espero que iso non chegue a ocorrer, o normal sería que a citada cruz fascista sexa fundida e que o ferro resultante da fundición sexa utilizada para algo socialmente útil, se é posible.

Porque se a decisión fica nas mans da chamada Xustiza, que se di neutral pero moitos de cuxos membros van ás procesións na cualidade de xuíces dunha administración pública (para nada critico que participen a nivel persoal como os demais crentes), xa sabemos o que adoita pasar; porque xa pasou en Vigo coa franquista cruz laureada do Castro no que a xustiza deu o seu consentimento para manter ese monumento fascista na ladeira do monte. Tamén hai que dicir que iso ocorreu co apoio do alcalde vigués do PSOE (teñamos en conta a fiabilidade do PSOE e que o goberno municipal actual de Cangas tamén depende dese partido, que goberna en coalición con ACE). Así que, cangueses estade atentos e non permitades que ninguén, relixioso ou non, cometa outra aberración en memoria dos asasinos.

Memoria, xustiza e reparación. Viva a República!

Os criados políticos dos maiores destrutores da humanidade e do planeta reúnense en Biarritz baixo a etiqueta de “G-7”

Criados da oligarquía.

A fronte occidental dos políticos servidores dos maiores depredadores mundiais, procedentes de Francia, Alemaña, Reino Unido, Estados Unidos, Canadá e Xapón, reúnense esta fin de semana en Biarritz. Á súa vez, estes políticos son os maiores exponentes da clase política dos seus respectivos países. Só faltan representantes de China e de Rusia para que a colección dos principais políticos que representan os intereses dos anti-sistema ecolóxico e humano estiveran case ao completo. Pero nesta ocasión aparentemente só está representada a oligarquía económica e financeira que domina todos os ámbitos da sociedade occidental.

Eles, a oligarquía, son os que marcan o paso e as directrices do que os políticos alí reunidos deben facer para protexer o seu exclusivo micro-sistema de intereses económicos, aínda a costa do sufrimento dos millóns de seres humanos que residen nos países aos que din representar e aos pobos (sobre todo os dos países do terceiro mundo) aos que someten a todo tipo de vexacións e guerras con tal de espoliar as materias primas e as terras de cultivo cuxo produto debería favorecer principalmente aos países dos que se extraen.  Unhas veces fano directamente ao  traveso dos seus chiringuitos militares, como fixo a OTAN en Libia; outras veces directamente como fixeron os EE.UU. en Irak; e outras veces creando tramas militares gobernamentais corruptas que en lugar de favorecer os intereses e satisfacer as necesidades dos seus paisanos póñense aos servizos de gobernos ou multinacionais estranxeiras[1].  Imaxino que o que están a facer en Biarritz é coordinar os intereses das oligarquías nacionais e internacionais e distribuír entre os asistentes o quen, o como, o onde e o cando se vai realizar o traballo sucio por conta da clase financeira internacional e das grandes multinacionais en contra dos intereses dos traballadores e, en xeral, da humanidade. Cicais entre o como e o onde (como e que tipo de goberno lle interesa á oligarquia mundial que se forme no Estado Español) se explique a invitación recibida por Pedro Sánchez para asistir ao cumio, e non a súa colaboración coa impermeabilización da fronteira galo-española.

Alí están personaxes tan esperpénticos e, á súa vez, fascistas perigosos como Donald Trump ou Boris Johnson. Ou políticos tan pouco fiables como Enmanuel Macron ou o canciller canadiano, que coa boca din unha cousa e coa man de asinar leis, ordes e decretos fan a contraria. Tamén está chanceler alemá, a preferida da alta burguesía europea e mundial, e o representante nipón do que por estes lares pouco se sabe pero que fica claro cales son os intereses prioritarios aos que sirve.

“Anti-Sistema” ou defensores da racionalidade e da humanidade?

Pero nos medios de comunicación convencional e sistémicos (a inmensa maioría dos mundiais e, tamén, dos españois), controlados polo capital, os anti-sistema son os demais non a oligarquía mundial, son os que pretenden defender á maioría da poboación mundial dos abusos da oligarquía e dos seus representantes políticos que buscan converter o mundo nun sistema plutocrático.

Este lixo mediático válese dos escasos e infrecuentes elementos indesexables, que dicindo pelexar pola defensa do planeta ou das poboacións, utilizan a violencia individual, inconsecuente, e obxectivamente reaccionaria para xustificar “que loitan”. Ás veces queiman un ou dous colectores do lixo ou algún automóbil aparcado, rachan algún escaparate ou esnaquizan algún caixeiro automático. Sen esquecer que moitos destes provocadores máis activos adoitan ser elementos a soldo ou mesmo membros dos distintos servizos de anacletos ou policiais do propio país ou de países estranxeiros interesados no desprestixio dos movementos que reivindican un mundo máis xusto e ao servizo das humanidade.

Estas actuacións individualistas e sen sentido crean malestar na poboación que observa como moitas veces bens particulares, adquiridos con moito esforzo, de persoas nada cómplices das barrabasadas da oligarquía e os seus servidores políticos son destruídos por eses elementos incontrolados. Estes sucesos, magnificados convenientemente polas axencias de noticias e polos mass-media sistémicos cualificando de anti-sistema e violentos, sen distinción, aos defensores das persoas, levan ao conxunto da poboación a xustificar accións policiais violentas contra o conxunto do movemento alternativo.

Se a miña memoria non me engana (cousa que pola idade pode empezar a pasar) nunca ningún ferido grave ou morto, pese ao que probablemente desexarían os anacletos e os seus empregados infiltrados,  teñen provocado as actuacións dos que colectivamente ou organizan contra-cumios en defensa da humanidade nas marchas contra a oligarquía e os seus representantes. Non así as actuacións das forzas policiais ao servizo dos estados (e en consecuencia dos intereses das oligarquías) que teñen provocado, amais de feridos de diferente consideración e, que eu me lembre, algún morto nun contra-cumio realizada nalgunha cidade de Italia cuxo nome non me lembra.

Non podemos nin debemos permitir estes abusos. Outro mundo é posible.

En fin, este tipo de actuacións, as dos criados da oligarquía e as dos anacletos do mundo, non se poden permitir. Van en contra dos dereitos naturais das persoas, incluso daqueles enunciados na Declaración Universal dos Dereitos Humanos por organismos internacionais e referendados por moitos dos países que a día de hoxe atentan gravemente contra deles. Tanto na práctica das intervencións policiais e dos propios servizos de anacletos que ordenan realizar eses criados da oligarquía, como nas leis que moitos deses criados da oligarquía financeira promulgan e aproban nos seus respectivos países. Para exemplo o Estado Español, no que aínda están vixentes leis que atentan directamente contra principios contidos na Declaración Universal dos Dereitos  Humanos; en concreto a chamada Lei Mordaza, a última reforma do Código Penal e a última reforma laboral, todas elas aprobadas durante os gobernos de Mariano Rajoy (Partido Popular) e que despois de todo o tempo que leva gobernando Pedro Sánchez (PSOE) aínda seguen vixentes. E este último xa ten manifestado que non pretende derrogalas, senón simplemente reformalas (supoño que só nos aspectos que máis cantan).

Por iso, estes representantes (non só os españois) dos intereses da oligarquía mundial non serven, hai que botalos. Como ? Polas boas e politicamente? Non o sei; non sei se é posible. O que si sei é que outro mundo é posible, e que eles e os seus amos non teñen cabida nel.

---

[1] E cando eses sátrapas corruptos non cumpren co esixido, cámbianos por outros, xa sexa creando unha trama corrupta alternativa que dea un golpe de Estado ou directamente como fixeron en Libia para desfacerse do sátrapa Gadafi ; outra forma que teñen de facer as cousas, se non son quen de conseguilo de forma inmediata, é crear e proveer de armas a un bando contrario para que se maten entre si; aínda que sexa a costa de secuestrar e criar nenos-soldado, violar e matar nenas e mulleres ou asasinar a colectividades enteiras. O que lles importa a esa xentuza da oligarquía mundial son o coltan, o petróleo, as producións de soia e outros cereais e as demais materias primas susceptibles de proporcionar beneficios; e, amais, manter nas rexións unha reserva de man de obra escrava da que botar man en caso de necesidade.

Deus daos, eles xúntanse

Di un refrán popular que “deus dáos e eles xúntanse”. Efectivamente parece que a sabidoría popular cúmprese no campo da política, como estamos a ver en Andalucía, Madrid, Navarra, Castela e León...; mesmo na Galiza é de recente rexistro a marca de Galicia Suma polo Partido Popular, forma de remedo da Navarra Suma baixo a que o partido franquista e o partido escorado á extrema dereita que rula baixo a marca Ciudadanos (e supoño que con elementos do partido nazi-fascista) presentáronse ás eleccións autonómicas en Navarra.

E digo que eles xúntanse porque estamos a ver que, tanto en Andalucía, como en Madrid e en numerosos concellos do Estado onde o coñecido como trifachito (Partido Popular, Vox e Ciudadanos) teñen chegado a acordos para investir alcaldes e presidentes de comunidade autónoma, os e as escollidas rematan por asumir publicamente os aspectos do programa mais perniciosos e retrógrados de Vox; chegando, incluso algunha delas a facer unha defensa férrea da cabeza máis visible do partido nazi-fascista, como ten feito a actual presidenta da Comunidade de Madrid e membro do partido franquista.

Todos eles asumen a negación da violencia machista, ben sexa na práctica ou facendo pública o seu apoio á teoría nazi-fascista da “violencia doméstica”, chegando a criticar as dotacións orzamentarias aprobadas para facer fronte á violencia de xénero; equiparan o feminismo a unha especie de loita das mulleres contra dos homes, deixando á vista a súa cultura de negación da igualdade de dereitos entre persoas e unha concepción da muller como elemento estético-decorativo e de múltiples usos a capricho dos homes, incluído o dereito a maltratalas sen consecuencias. Rematarán, incluso, partido franquista de partido riverista por asumir a prohibición ou a limitación do dereito ao aborto aínda que só sexa por salvagardar os seus intereses políticos? (lembremos que Pablo Casado, líder do partido franquista, xa ten xogado con derrogar a lei de prazos e que no triste período de goberno de Mariano Rajoy modificouse a lei para que as menores non puideran decidir un aborto sen o coñecemento e a aprobación dos seus pais ou titores).

Outras das súas fazañas favoritas é a de cancelar actos culturais e artísticos protagonizados por grupos ou persoas que sexan susceptibles de os criticar ou que non se encadren nos seus posicionamentos políticos ou sociais. Así teñen cancelado concertos, con argumentos peregrinos e collidos polos cabelos e de clara orientación e argumentación fascista, do grupo musical Def con Dos en máis dun concello no que estaba programada a súa actuación; chegando a ter que pagar ao artista cancelado e aos o aos artistas substitutos. Outra, esta en Madrid, a suspensión dun concerto de Luís Pastor e o seu fillo; neste caso non se molestaron nin en dar explicación, só escusas por parte de membros do partido laranxa escorado á extrema dereita; parece como se a historia do Pastor pai molestara aos membros do partido franquista que controlan a xunta de distrito do barrio no que o concerto íase celebrar (aínda que moito me temo que as ordes viñeron de “arriba”). Temos que lembrar que en España se teñen suspendido multitude de exposicións e obras teatrais, descolgado multitude de cadros, ...e outras manifestacións de carácter cultural por mor de presións de orixe no partido franquista ou en lugares nos que eles tiñan a capacidade de facelo. Seguramente cousas coma estas haberá por todos os lugares onde o trifachito goberna, xuntos ou por separado; porque parece que fica máis que claro que a diversidade de opinións e o que a xente se exprese con liberdade non vai con eles. Así lexislaron a lei mordaza ou reformaron o Código Penal establecendo sancións económicas ou penas de cadea para aquelas persoas que protestan para defender os seus dereitos contra os abusos do capital ou as disposicións gobernamentais, ou que chaman ás cousas polo seu nome e poñen cualificativos a persoas indesexables; ou que amosan alegría ou burla por situacións sufridas por personaxes que contribuíron a facer da vida da maioría dos seus coetáneos un inferno fascista e ditatorial. Odian a liberdade de expresión ...para os demais.

Tampouco lles gusta a memoria histórica que quer honrar ás persoas represaliadas ou asasinadas e torturadas durante o réxime criminal de Franco. Normal, son franquistas; son o partido franquista por excelencia, o Partido Popular, que nunca foi quen de condenar ao réxime de Franco; son Vox, que non só non condenan, senón que vitorean ao réxime ditatorial de Franco e a todos os asasinos e cómplices criminais que o apoiaron desde o primeiro do seu golpe de Estado ata o último alento do ditador. E Ciudadanos ...sigue, consiste e faise cómplice. Non lles gusta que se poidan desenterrar os restos de todas as persoas asasinadas polos secuaces militares, civís e relixiosos de Franco, baixo cuxa ditadura asasináronse máis miles de persoas que en calquera outra habida no mundo coñecido (incluídas a de Pol-Pot en Camboia, a dos xenerais en Arxentina ou a de Pinochet en Chile); non lles gusta que os historiadores e investigadores se acheguen moitos dos arquivos militares e civís que garden datos sobre sobre a época da “paz dos cemiterios”. Durante os gobernos de Mariano Rajoy destinaron orzamento nulo á Lei da Memoria Histórica; agora, en Andalucía igualmente a baleiran de contido e de financiamento. Sempre se opuxeron a que os pobos recuperaran aqueles bens adquiridos polo ditador roubándollos ao pobo, como o Pazo de Meirás, casa de Cornide ou as esculturas procedentes do Pórtico da Gloria e propiedade do Concello de Santiago (agora os peperos galaicos, coa presión popular, víronse na obriga de virar a súa posición respecto á recuperación de Meirás, aínda que supoño que de mala gana; en todo caso, os peperos galaicos xa nos teñen afeitos que aquí din unha cousa e cando chegan a Madrid cambian o disco e din a contraria).

Outra das cousas que os une é o nepotismo, un dos males do franquismo e do posfranquismo, sobre todo nuns territorios máis que en outros. Pregúntenlle vostedes na Galiza a calquera paisano que ocorre cando un concello ou unha deputación provincial convoca unha praza de carácter fixo ou eventual; a observación común cando se lle di que pode presentarse ou informar a alguén para que se opte a ela será a de que “xa está dada”; pois iso, e ninguén se atreve nin fai denuncialos (agás algún sindicato, pero ten que denunciar o afectado para que vala) porque é un vicio que está tan imbuído na sociedade que xa case é connatural a ela; e o mesmo ocorrerá no resto do Estado. Pero parece que os do trifachito son máis descarados, polo menos en Andalucía. Aí temos o caso da irmá do presidente Moreno que accedeu por concurso á dirección dun centro dependente da Junta de Andalucía pese a ser a terceira en puntuación, sobre todo con moita diferencia sobre a primeira; pois nada, que os xerifaltes andaluces buscáronse escusas e usaron mentiras para desprestixiar á persoa que en xustiza gañou o concurso e xustificar o ascenso ás alturas do parente presidencial. Non só son nepotistas (que é unha forma máis de corrupción, señores e señoras de Ciudadanos), senón que por riba o fan mal e de forma chapuceira amosando a súa prepotencia fascista.

Outra das cousas nas que parecen coincidir son os coñecidos como “chiringuitos”. Hai que recoñecer que, agás Esperanza Aguirre que eu saiba, no partido franquista ninguén critica os chiringuitos e os soldos polo morro. Vox e Ciudadanos fan unha e outra declaración en contra deles e da súa existencia. Oh! mira ti que o máximo dirixente do partido nazi-fascista pasouse a vida vivindo dos chiringuitos que lles facilitou o seu partido; o ultimo unha mamandurria creada pola insigne Esperanza para facilitarlle a vida nun sitio no que aínda hoxe non se sabe cal era a súa función. E os de Ciudadanos na procesión dos caladiños, que ao fin e ao cabo tamén a eles caeralle algún choio.

Como vemos non hai diferenzas. Son iguais e rematarán (cando cheguen a acordos do reparto do botín) por estar no mesmo partido. O que non se pode é permitir que gobernen e nos devolvan ao plistoceno político deste país. Eu, desde logo, que non estou disposto a volver á época na que nacín, a época da paz dos cemiterios. Antes tírome ao monte ou emigro.