ERE la grassia, Felipe e pandilla (se foran socialistas, isto non pasaba)

       Sentencia polos ERE de Andalucía. Mogollón de persoas ligadas ao felipismo pesoero condenadas por chanchullerismo clientelar. Parece que uns beneficiáronse persoal e economicamente dos feitos e outros o único beneficio que obtiveron foi o beneficio político. De todas maneiras, hai algo que eu non remato por entender se comparamos as condenas por este proceso coas condenas da Gurtel e do caso Bárcenas, onde o Partido Popular foi condenado como parte beneficiada pola corrupción de moitísimos dos seus dirixentes condenados. (Si, xa sei que foran apartados ou pediran a baixa no partido no intre de ser condenados; e tamén sei que o Partido Popular, a diferencia da Xunta de Andalucía, non é unha administración pública -aínda que haxa zonas xeográficas nos que poida haber case unha perfecta simbiose- senón unha entidade privada).

           Pero imos ao que non dou entendido. Por que a Griñan a a Chaves, dos que non se di que se aproveitaran persoalmente dos chanchullos ERE para enriquecerse persoalmente, colócanlle as penas altas que lles poñen (incluso cadea para Griñán) e aos presidentes e cargos directivos do Partido Popular, cando ocorreron os feitos que levaron ás condenas por corrupción e enriquecemento ilícito, nin sequera foron procesados? Non está máis que probado que, como din de Chaves e Griñán, tamén coñecían os fraudes do IVE ata cantidades delitivas penais nas obras dos seus locais e que foron beneficiarios de "sobres" con diñeiro negro (como se desprende dos "papeis de Bárcenas")? Non o entendo. A única explicación que lle atopo é que uns din que son socialistas e os outros está máis que probado que son reputados franquistas. Con isto non quero dicir que os xuíces quebren a lei cando xulgan a franquistas; simplemente que a súa apreciación dos feitos non coincide cunha parte importante da poboación. Eles aplican a lei, e se esas apreciacións foron ou non erradas, se pasáronse ou se quedaron curtos xa o dirán os tribunais de ámbito superior ou, en casos moi concretos, os tribunais de ámbito europeo, que, dito de paso e sen ánimo de ofender ou minusvalorar o "noso", non é a primeira vez que lle emendan a plana ao Tribunal Supremo de España ou ao Tribunal Constitucional nas súas interpretacións ou aseveracións de sentencias.

            En todo caso, supoño que isto ocorrido na Andalucía é unha das cousas que nos pode axudar a entender o "por que" de que os sectores felipistas e guerristas do PSOE cos seus respectivos líderes á cabeza non queiran un goberno do Estado presidido pola súa besta negra do PSOE e compartido con Podemos. Parecen preferir un goberno co beneficiado pola corrupción Partido Popular. Será iso, mellor con quen non vaia levantar as moquetas palacianas da corrupción. Non esquezamos que xa no pasado, non me lembro agora o ano, houbo unha condena a un irmán dun recto, casto e perfecto varón do PSOE por uso indebido de instalacións públicas para as súas actividades privadas. 

           Por outra parte, a sentencia non só é unha sentencia para os implicados directamente no asunto EREs, senón unha sentencia que de forma indirecta afecta á credibilidade da actual secretaria do PSOE de Andalucía, á vista polos sectores felipistas como a substituta de Pedro Sánchez na secretaría xeral do partido español que se atribúe as etiquetas de socialista e obreiro, se o "tamayazo" do que se fala nalgúns medios se confirma.

          En fin, que dirán agora os Felipe González, os Alfonso Guerra, os Rodríguez Ibarra, os Paco Vázquez, os Lambán, os Bono ou os Emiliano García Page? Nos esquezamos que a maioría destes castos e puros varóns foron dirixentes estatais do PSOE cando ocorreron os famosos chanchullos dos ERE.

Queren unha Bolivia escravizada

 

Unha das malas novas da semana que remata foi a do golpe de Estado en Bolivia contra o Goberno de Evo Morales (escollido nas urnas). Volveron a utilizar, do mesmo xeito que en Venezuela, a escusa dunhas eleccións co reconto de votos presuntamente amañado para atacar a un goberno e a un presidente que desde o seu primeiro mandato ata o momento actual foi acadando que os recursos nacionais reverteran a súa riqueza no país e que a xustiza social volvera a estar presente en Bolivia.

Pese á intención do Presidente lexítimo de Bolivia de volver convocar eleccións para que non houbera dúbida algunha dos resultados, os golpistas deixaron claro coas súas sucesivas actuacións que o problema real non era o reconto electoral, senón as políticas sociais e económicas emprendidas por Evo Morales e os seus sucesivos gobernos desde o seu primeiro ano de mandato. Podemos velo no artigo de Álvaro García Liñera publicado na páxina web do Centro Estratégico Latinoamericano de Geopolítica (CELAG)  baixo o título de El odio al indio.

Un resume dos logros sociais e económicos acadados polos sucesivos gobernos de Evo Morales pode velo PULSANDO AQUÍ. (É un material que circula pola rede)

Os indutores do golpe son xentalla ligada ao goberno dos Estados Unidos (fálase de Bruce Willamson, encargado de negocios da embaixada USA en Bolivia como organizador do golpe, posiblemente co apoio dos asasinos da CIA e da NSA ianquis); estes contaron desde o primeiro momento coa participación activa da porcallada uniformada (eses que van alardeando ser homes de honra pero que de seguido, e cando hai cartos fáciles por medio, como demostra a historia en cada proceso involucionista social sexa no país que sexa, sempre van asasinando en favor dos máis poderosos, contra a maioría das poboacións, e para o seu propio peto, sen escrúpulos). Recibiron, segundo contan xornalistas, cada un dos xefes militares, un millón de dólares da embaixada ianqui por venderse para asestar un golpe á democracia de Bolivia. Foi o xeneral Williams Kaliman quen obedecendo as ordes dos asasinos do goberno dos EEUU dirixiu o golpe desde o exército e a policía. Suxeito indecente que ás 72 horas do golpe foise a vivir a non se sabe que sitio dos EE.UU. co seu millón de dólares.

Parece que os recursos naturais de Bolivia, sobre todo a máis grande reserva de litio do mundo, que o presidente democrático do país estaba disposto a facer que revertera en beneficio da maioría dos bolivianos e bolivianas, fixeron que as multinacionais e o goberno dos USA (non só o pallaso fascista que os preside, senón que tamén o restos dos seus políticos, militares e directores das axencias de asasinos) puxeran a Evo Morales no seu punto de mira por negarse a servir aos seus intereses.

O resultado foi o nomeamento irregular e ilegal dunha presidenta monicreque que reponde ao nome de Jeanine Áñez, cuxa procedencia política e ideolóxica descoñezo, pero que polas súas declaracións e maneiras é claramente unha persoa disposta a enriquecerse coa corrupción e a servir aos intereses do mellor ofertante estranxeiro, posiblemente, e seguindo a tradición das ditaduras latinoamericanas, a do país indutor do golpe; unha perfecta individua que representa os intereses das grandes "familias" do país vendidas ao capital estranxeiro. Unha presidenta que unha das primeiras medidas que fixo foi violar a constitución e as leis, establecendo disposicións tendentes ao control do país entre elas a de dar carta branca ao exército e á policía para asasinar impunemente aos opositores ao golpe, sen estar sometidos a responsabilidades nin investigación; outra foi poñer como xefe do exército boliviano a un xeneral da súa corda, supoño que tamén beneficiado co famoso millón de dólares. Unha presidenta que vai ser quen teña que responder diante do mundo se a situación boliviana dexenera nunha guerra civil ou nunha represión indiscriminada contra que non comulgue con ela e os seus golpistas (de momento xa están a ser detidos ilegalmente os deputados lexítimos escollidos polas forzas que apoiaron a Morales). E, coma sempre, coma ocorreu en Honduras, Chile de Allende, Arxentina, Brasil, etc. o resto dos países do mundo, agás aqueles gobernados por xente decente, non van dicir nin pío contra os delincuentes internacionales indutores do golpe de todos coñecidos.

Como non podía ser doutra maneira, o golpe de Estado e a presidenta golpista foron recoñecidas con celeridade por los suxeitos máis fascistas que rexentan cargos presidenciais no continente americano: o presidente dos Estado Unidos, Donald Trump, e o presidente do Brasil, Bolsonaro; dous pallasos fascistas ao servizo das grandes multinacionais. Amais destes individuos mencionados, tamén Guaidó, o pretendente fallido a ser presidente de Venezuela ao través dun golpe de estado deu por bo o asalto á presidencia de Bolivia por elementos golpistas, sediciosos e fascistas. Tampouco o presidente saliente da Arxentina, liberal como Rivera ou Casado e recentemente derrotado nas urnas, tardou en mostrarse disposto a recoñecer aos golpistas.

Pero unha das cousas máis graves acontecidas a nivel internacional e fora de Bolivia, na miña opinión e plo que nos toca, foi a calada por resposta e a asunción dos feitos pola Comisión Europea, que non condenou o golpe de Estado; simplemente limitouse a invocar unhas novas eleccións a curto prazo (lembremos que Evo Morales xa as estaba a convocar) santificando así o golpe de Estado. Xa acontecera algo similar co intento de golpe de estado contra Maduro e o recoñecemento de Guaidó, e volve a pasar con Bolivia. Non cabe dúbida de que os intereses que defenden os sen-vergoña que conforman a Comisión Europea non son os da maioría da poboación europea nin os dos procesos democráticos; desde Europa defenden os intereses , xunto co Banco Central Europeo, da oligarquía financeira internacional. 

Eu espero do goberno de Pedro Sánchez, aínda que non teño moita confianza nelo, que non faga o mesmo que fixo con Guaidó, que non se deixe empuxar polo amiguete de Carlos Andrés Pérez, que non recoñeza un goberno nacido dun golpe de Estado contra un presidente escollido democraticamente nas urnas e en disposición a convocar novas eleccións, como lle pediu a Organización de Estados Americanos (OEA) polas dúbidas que esta, sen argumentos nin probas, puxo ao reconto electoral das recentes eleccións bolivianas. Hai que sinalar que nos últimos tempos, a OEA parece máis unha axencia dos Estados Unidos destinada a volver facer de América Latina o seu patio traseiro que para defender os intereses dos países en se mesmos e do conxunto da rexión contra os abusos exteriores.

En fin, outro máis dos moitos feitos criminais que adornan a recente historia dos gobernos dos Estados Unidos de América e da historia mundial dos exércitos cheos de fascistas, nazis e corruptos.

Sr. Sánchez: lucíuse vostede

Como non dou colgado isto en http://moncloa.gov.es, no apartado https://escribealpresidente.presidencia.gob.es/formulario, vou poñelo aquí, en aberto. Cunha pouca de sorte chegaralle ao destinatario. De todas formas tentareino máis adiante na web moncloita, cando paren de chorar e atendan.

Na Galiza, a 11 de novembro de 2019

Señor Presidente:

Vaian por diante os bos días e os meus e “parabéns” polos seus, e do seu partido, resultados electorais.

Xa hai tempo que tiña gana de dicirllo, directamente e por adiantado, porque o sospeitaba, pero por desgracia os resultados electorais me reafirman na necesidade de facelo: a súa maior contribución a este país coa súa gracia do adianto das eleccións xerais foi a contribución ao afianzamento electoral de Vox, de un partido nazi-fascista (ás cousas hai que chamalas polo seu nome; de extrema dereita era Strauss, aquel bávaro de CSU, que era moi dereitoso pero non era fascista nin nazi).

Dados os seus recentes antecedentes políticos non sei que vai pasar. Mais espero que non volva a poñer por diante dos intereses da maioría da poboación do Estado os intereses das confederacións de empresarios e dos banqueiros, como xa fixo coa súa negativa a estabelecer unha alianza de goberno que fixera unha política socialdemócrata na pasada lexislatura.

En todo caso, comentarlle (aínda que supoño que vostede xa o sabe) que ao fascismo se lle combate con medidas e programas clara e decididamente sociais; medidas e programas que incidan socialmente sobre todo no campo da redistribución das rendas, das relacións laborais, da dependencia, dos servizos sociais e, tamén, na educación. Programas que non necesitan ser de “esquerda revolucionaria”; simplemente baseados nos valores keynesianos; aínda que os grandes empresarios e banqueiros deste país, crecidos e alimentados á maioría deles ao amparo da corrupción franquista e postfranquista, non teñan especial simpatía por John M. Keynes.

Non faga o que os seus correlixionarios de Francia, Italia, Chequia, Grecia, Hungría, Polonia, etc. que coas súas políticas de medias tintas e de non desgustar aos especuladores, empresarios e banqueiros, que o único que conseguiron foi acadar un logro igual ao que vostede acadou: posibilitar o ascenso dos movementos nazi-fascistas nos seus países. Como pode observar a historia repítese: isto mesmo ocorreu na década dos anos 30 do século pasado coa socialdemocracia europea coas consecuencias por todos coñecidas e coas mesmas correntes ideolóxicas como protagonistas.

O que si pediríalle encarecidamente é que derrogue dunha vez (xa está ben de tanto falar e nada facer) a chamada Lei Mordaza e todos os artigos do Código Penal de carácter autoritario e fascista que están a provocar as delicias dos distintos suxeitos da extrema dereita que existen no interior das distintas institucións do Estado, que por desgracia (e temos en conta as diferentes actuacións contra manifestantes pacíficos -mesmo vellos preferentistas-, procesamentos e condenas de persoas por manifestar publicamente as súas opinións, sentencias peculiares en casos de violación ou escandalosas penas cautelares de prisión preventiva) parecen ser moitos. E os fascistas non poden ter cabida nas institucións dun país que se queira atribuír o cualificativo de Estado Democrático e de Dereito; hai que erradicalos sen miramentos das institucións.

En todo caso, vostede dirá. Sempre nos quedará Portugal, que aí si depuraron os aparatos do Estado de elementos fascistas e salazaristas.

Por último, dicirlle que espero que esta misiva pase o filtro do seu gabinete de Moncloa e chegue a vostede, porque xa vai sendo hora de que alguén lle diga as cousiñas. E comentarlle tamén que sigo a pensar o mesmo que hai dous meses: dado o seu comportamento político non merece vostede ser Presidente do Goberno; neste intre é vostede un mal menor.

Ah! Xa me esquecía: ese conselleiro seu, Iván Redondo, se foi que o convenceu, mellor... Pois iso. O cal non quita que o principal responsable da desfeita sexa vostede.

Sen máis polo momento, reciba un afectuoso saúdo.

Malditos Nazi-Fascistas

O pasado luns, catro de novembro, puiden ver e escoitar un debate electoral organizado pola Asociación da Prensa de Madrid e que foi retransmitido pola maior parte das canles de televisión existentes no Estado Español. Nel participaban os cinco cabezas de lista por Madrid dos cinco principais partidos estatais, persoas que, á súa vez, eran os supostos candidatos de cada unha das forzas políticas a ocupar a presidencia do goberno do Estado.

Teño que dicir que nada novo esperaba de semellante evento desde o punto de vista de que cada quen arriara o seu discurso preestabelecido para establecer un verdadeiro debate sobre o que realmente ían facer se chegaban a ter maioría electoral. Supoñía que se ían centrar moito en Cataluña cos consabidos mensaxes repetidos ata a saciedade por cada un, que ían falar da economía cada quen tirando para o si e o ben que o fixeran ou puideran facer, que si a violencia de xénero, que si as coalicións ou pactos postelectorais, et., etc.

Un chulo. Un “tipejo” pijo e fascista.

Pero houbo algo que si me chamou a atención: a cara dura dun “tipejo” de ridícula perilla con aspecto de árabe africano que se pasou todo o tempo que falou colocando trola tras trola e falsificando dato tras dato, sen que ningún dos outros que estaba alí se molestara (agás algo moi illado) en desmentilo. Non sei canto tempo falaría o sen vergoña, pero calculo que de cada afirmación realizada máis do 90% sería unha falsidade e nove de cada dez datos (tirando polo baixo) proporcionados eran falsos. É dicir, moito tempo dedicado a falsificar a realidade. E non o digo eu só; á mañá seguinte case todos os medios informativos cunha pouca de decencia e de vergonza fixéronse eco de tales barbaridades alí expresadas por ese señorito. E teño que confesar que iso si me sorprendeu e cabreou: a cantidade de falsidades que lle permitiron soltar en tan pouco tempo con total impunidade. Ese home era un tal Santiago Abascal (Santi para Esperanza Aguirre), representante de Vox, que fixo todo un despregue de argumentacións homófobas, xenófobas, machistas e de índole autoritario, nazi e fascista; ideas que representaban ao seu partido. Polo tanto representaba a un partido nazi-fascista.

Era curioso e indignante a carraxe con que ese home se refería aos migrantes chegados ao noso país, poñéndoos coma delincuentes que pouco menos que o que buscaban era vivir sen traballar, que querían vivir das subvencións públicas e aproveitarse da sanidade española. Que recibían, incluso, máis axudas que os propios españois, axudas para case todo. Todo o que observando as estatísticas dos servizos sociais e dos diversos servizos estatais e autonómicos se demostra máis que falso, como deixaron patente ao día seguinte os medios decentes. Incluso chegou ao extremo de facer recaer sobre a migración a responsabilidade da maioría das violacións de mulleres habidas no Estado Español coa finalidade de crear xenofobia entre a poboación, cando sabe perfectamente que máis do 70% das violacións teñen os seus culpables entre españois. Preguntado por un xornalista sobre este particular poñendo en evidencia os seus datos e mentiras, o Santiago Abascal é tan covarde para asumir as súas mentiras cando o pillan que botoulle as culpas dos datos sobre “unha compañeira súa”, unha periodista.

E vai falar de vivir do conto ese señor, Abascal, que non pegou un pau á auga na súa vida e vivindo como un maharajá das “mamandurrias” que lle proporcionou o Partido Popular, incluído un chiringuito do que ninguén sabe cal era a súa función e do que sacaba unha boa tallada mensual. Pero cando alguén lle recorda a súa vida fácil, o señorito sempre acude a a un discurso do tipo “se ti estiveras no País Vasco e tiveras que marchar como eu por estar ameazado por ETA non falarías así”. Un puto covarde; moitos foron ameazados no País Vasco e alí se quedaron dando a cara e defendendo aquelo no que crían.

Outra cousa que me cabreou moito foi a obsesión dese partido por atacar a seres indefensos, aos Menores Non Acompañados (Menas), nenos que están sos no mundo e que buscan refuxio en fogares públicos ou que incluso dormen nas rúas pasando frío, fame e todo tipo de calamidades e abusos. Seguro que ese imbécil, ese covarde, non se atreve de un en un con alguén do seu tamaño; só fixa a súa atención en seres indefensos coma eses nenos.

Erradicar o fascismo e aos fascistas.

É urxente, moi urxente, desenmascarar a todos estes elementos nazi-fascistas que pretenden acabar co sistema de liberdades para poder acampar ás súas anchas. Hai que erradicalos. Queren retrotraer o Estado ao franquismo, a un réxime corrupto no que os dirixentes e os seus amiguiños roubaron a mans cheas. Queren un país onde supostos arquitectos sen titulación poidan asinar proxectos de obra con total impunidade e onde promotores inmobiliarios poidan saltarse a normativa urbanística e ninguén lle diga nada, onde xentuza do máis diverso e indesexable poida vivir do conto e onde os xulgados parezan cuarteis militares en vez de lugares onde impartir xustiza. Queren un país onde os abusos sobre as persoas sexan pan de todos os días e onde as mulleres sexan tratadas coma trapos e obxectos ao servizo dos varóns. Queren un país onde os únicos africanos tolerados e ben tratados sexan aqueles cardenais amigos de Teodoro Obiang e amigos de Rouco Varela e dos bispo de Alcalá, todos eles de recoñecida traxectoria integrista e involucionista. Onde os individuos e colectivos LGTBI non poidan amosar as súas orientacións en público. Queren un país onde os únicos migrantes tolerados sexan aqueles que non esixan que os traten coma persoas e que se deixen explotar coma animais, que non denuncien abusos como fixeron moitos recentemente no mar de plásticos de Almería onde ficaron máis que claras as causas do aumento do voto a VOX nas andaluzas. Queren un país no que poidan contratar man de obra escrava, onde poidan substituír aos traballadores con dereitos por traballadores sen dereitos, teñan estes da nacionalidade que teñan. Queren un país no que non se persigan aos violadores nin aos maltratadores de mulleres. Queren un país onde non se eduque aos nenos en liberdade, onde se lles eduque nunha moral caduca e baseada en prexuizos do máis morboso, vicioso, malvado e ao servizo dos poderosos. Queren un país morto no que eles poidan vivir unha vida de película a conta dos demais.

Hai que erradicalos; a eles e aos seus aliados. Erradicalos do sistema de representación, erradicalos de todas as institucións do Estado nas que estean instalados, erradicalos do sistema educativo, erradicalos do todas as partes. Non poden formar parte dun Estado democrático.

Supoño que este non é un tema que se esgote aquí. Xa me gustaría. E que seguirei escribindo sobre esa casta de lixo social involucionista que son os nazi-fascistas. Pero tamén dos que lle lamben as babas e que, pola súa propia conveniencia curtopracista, se achegan a eles. E falo do Partido Popular e de Ciudadanos, impresentables na súa actitude en relación a Vox e que, con esa labor continuada de branqueo, lle están a favorecer a súa expansión.

Malditos sexades, fascistas!

20/11/1975 versus 25/11/2019

A idea de escribir este artigo veu ao ver un vídeo dun scketch de Polonia-TV3 (que se reproduce máis abaixo) encol da exhumación do xeneral asasino e ladrón realizada o pasado 25 de novembro, cando, con lustros de atraso sobre o que debera, ser foi sacado de Cuelgamuros para ser levado a unha sepultura distinta e menos enaltecedora dos seus crimes contra a humanidade. E digo Cuelgamuros e non Valle de los Caídos, porque esta última é unha denominación fascista, por moito que pretendan facernos crer o contrario (do mesmo modo que o Alcalde pesoero de Vigo e algún tribunal de Administración de Xustiza pretenden facernos crer que a cruz do Castro de Vigo é un símbolo relixioso e non un monumento fascista de loa ao golpe de Estado do 1936 e aos asasinos que o protagonizaron e apoiaron).

Imos cunha pequena relación de cousas que eran pauta nodía a día do réxime franquista, epolo tanto, tamén no día da morte de Franco. Igualmente imos a facer outra pequena relación de cousas que ocorren na actualidade; tamén o 25 de novembro de 2019.Veremos que hai moitas cousas que non teñen trocado apenas; cousas que non teñen cabida nun réxime democrático. Igualmente, e que eu poida estar escribindo isto é unha proba delo, houbo cousas que trocaron para mellor. Isto non quer dicir que eu, e outras persoas coma min, esteamos a salvo dos estamentos e indeseables individuos franquistas que aínda perviven (e non só por idade, senón por ideoloxía) dentro do sistema institucional español da actualidade e que deberían estar erradicados del; a calquera de nós os que pensamos de forma distinta e o expresamos por distintos medios en calquera momento pódennos chamar á porta un fiscal fascista, un xuíz ou unha xuíza fascista ou ben un policía dos que, aínda que fora dunha súa idade xoven, poida ter asumido as ensinanzas daqueles outros colegas seus que sendo indeseables en calquera policía dun país democrático se lles consentíu seguir estando e ostentar mando dentro dunha institución que debería ser inmaculada desde o punto de vista do respecto á democracia.

Cousas que ocorrían o 20 de novembro de 1975.

1. A televisión (a única que daquela había) estaba ao servizo da ditadura e do establishment do sistema económico e social, formado este polos antecesores dos que hoxe conforman a maioría das empresas españolas do IBEX-35 e pola nobreza terratenente, beneficiadas ambas castas co levantamento franquista;
2. A Policía Armada (coa súa Brigada Político-Social, BPS) e a Guardia Civil, que eran as policías do réxime, mallaban, prendían, torturaban e, con frecuencia, disparaban (e tamén, ás veces, asasinaban a sangue fría) contra todo aquel que mostraba a súa oposición aos réxime fascista aos seus protexidos e patróns do establishment e aos abusos de ambos.
3. Non estaban permitidas expresións públicas individuais nin manifestacións colectivas contrarias ao réxime franco-fascista, por moi pacíficas que estas foran. Nas manifestacións ("saltos" que se chamaban daquela, porque duraban un suspiro) aínda que os e as manifestantes estiveran sentados no chan, coas mans en alto, totalmente pacíficas os “grises” (Policía Armada, chamada así pola cor dos seus uniformes) cargaban con saña e violencia -se non disparaben- co ánimo facer todo o dano que puideran, e os da BPS a prender e mallar a quen poideran ou tiveran de ollo (o famoso Pacheco, Billy el Niño, era un deses famosos BPS torturadores). Toda aquela persoa que se manifestara podía ser prendida por calquera das policías do réxime e acusada de calquera barbaridade simplemente por expresar pacificamente as súas ideas (propaganda ilegal, insultos a la autoridad, resistencia a la autoridad, organización ilegal, organización ilícita,... moi variadas e propias dun réxime fascista e dictatorial como era o liderado por Francisco Franco).
4. Toda persoa apresada protestar publicamente por algún medio contra o réxime de Franco ou contra os abusos dos seus patróns automáticamente era acusado de propaganda ilegal e asociación ilícita polas policías fascistas e levado diante do Tribunal de Orden Público (TOP). Este tribunal, tamén ao servizo do fascismo, as persoas acusadas podían ser simplemente multadas, ou ben condenada a tres anos e un día de prisión por propaganda ilegal e asociación ilícita (sentencia estándarizada nesta instancia xudicial composta por fiscais e xuíces fascistóns). É dicir, pasar a formar parte dun arquetipo social moi abundante na época: un preso político; simplemente por manifestar pacificamente as súas ideas.
   
   Se a manifestación das ideas se facía de forma armada contra os asasinos do réxime e os seus mercenarios as penas, esta vez dictaminadas nun consello de guerra militar cun tribunal composto por militares fascistas, podían incluso chegar a ser de pena de morte (o 27 de setembro de 1975 executáronse a cinco antifascistas -sen culpabilidade realmente probada- por enfrontarse con armas aos secuaces armados do réxime golpista, última sentencia de morte asinada por Franco).
5. Unha particularidade de TOP estaba en que era un tribunal de excepción para xulgar “crimes políticos”; diante del só eran levadas aquelas persoas que “a priori” eran “culpables” de pelexar contra o réxime de Franco ou poñelo en cuestión desde partidos políticos “ilegales”, asociacións de veciños e culturais, sindicatos e toda caste de organizacións nacidas e desenvolvidas na sociedade civil.
6. Outra particularidade do TOP, e tamén dos tribunais militares, era a de que as testemuñas da Policía Armada e da Guardia Civil tiñan carácter de verdade absoluta, aínda que houbera múltiples testemuñas que dixeran o contrario. Todo iso supoñendo que as potenciais testemuñas non coaccionadas polas policías para non testificar baixo as máis variadas ameazas; e sempre e cando as testemuñas foran admitidas como tales polos cómplices xudiciais do réxime franquista, cousa infrecuente. Incluso confesións das acusadas obtidas despois de sesións interminábeis e crueis de torturas nos cuarteis ou nas comisarías foron admitidas como válidas, sabendo os xuíces e fiscais do TOP de que iso era así polos partes médicos que puidera haber
7. Todas as persoas encarceradas por sentencias di TOP eran recoñecidas internacionalmente como presos e presas políticas. Razón: eran apresadas e encarceladas por defender publicamente as súas ideas diante dun réxime dictatorial que, se así o considerara, utilizaba as armas contra os seus opositores, aínda que estes fixeran as súas protestas de forma pacífica (non esquezasmos que no Estado Español aplicóuse con moita frecuencia e de forma arbitraria pola policías a famosa “lei de fugas” contra opositores ao réxime franquista, sobre todo no País Vasco).
8. Os grupos fascistas e paramilitares de carácter violento que actuaban violentamente contra os antifranquistas en distintos espazos sociais eran permitidos e amparados polas policías do réxime. Grupos como os chamados “Guerrilleros de Cristo Rey” e similares, actuaban nas universidades, contra os curas obreiros, contra os directivos das asociacións de veciños e culturais, etc. que non eran do gusto dos franquistas, moitas veces formados por universitarios que hoxe están na “cresta de la ola” social como respectables avogados o políticos e incluso por policías das brigadas universitarias (que estudaban facendo de confidentes para o réxime policial franquista para rematar formando parte das súas policías).
9. En fin. Para rematar, sinalar que nese ano Mariano Rajoy máis eu estabamos como estudantes na Universidade de Santiago. Eu pelexando por unha universidade e un país democrático; el loando e coidando as excelencias do réxime franquista desde a facultade de dereito, non sei se de forma activa ou de forma pasiva. E este día concreto, o 20 de novembro,eu con outros moitos puteando de forma indirecta ao Jorgito e aos seus colegas, que estaban acojonados pensando no que lles podería pasar (e, por desgraza,  non lles pasou) mentres cumprían a súa porca labor como BPS por Santiago adiante. Comentar que ese día en Compostela rematáronse as existencias de cava e pasteis nas tendas e supermercados compostelás.

Cousas que ocorren na actualidade.

1. Existe a chamada Lei Mordaza e o artigo 315.3 do Código Penal (1), ambos de carácter fascista e dictatorial,  que se están a aplicar de forma arbitraria para criminalizar as mobilizacións sociais contra as inxustizas cometidas polo Estado e as empresas contra a sociedade.
2. As policías seguen a cargar de forma contundente e desproporcionada contra manifestantes que están quietos de pe coas mans en alto ou sentados, en vez de collelos de un en un e levalos ao lugar onde estimen e sen causarlles danos por golpes (despois estráñanse de que diante desta tesitura haxa quen lles tire cousas ou fagan barricadas; a min no me estraña o cal non quer dicir que o aprobe; nós tamén o faciamos para defendernos cando nos acurralaba a policía franquista simplemente por estar concentrados pacificamente). Igualmente contra as persoas que se manifestan e impiden de forma pacífica os desafiuzamentos, aínda que estes sexan baseados nunha disposición xudicial.
3. Os manifestantes que se negan a obedecer as ordes da policía de disolverse poden ser identificados e sancionados pola Lei Mordaza, aínda que non teñan malos modos. Para iso só é precisa denuncia policial e a delegación ou subdelegación do goberno coloca a sanción económica sen máis comprobacións. O que vale é a versión policial, por moitas testemuñas en contrario que poida haber. Só cabe contra isto o recurso diante dun xulgado previo pagamento da sanción.
4. É unha impresión persoal, pero a min paréceme que o fascista artigo 315.3 do Código Penal aplícase con demasiada alegría polos xulgados (e sobre todo por algúns xuíces/as ) dunha administración de xustiza que se di democrática pero que descende maioritariamente de clases acomodadas nacidas ao amparo do réxime fascista de Franco e moi ancladas na ideoloxía fraquista. Así vemos a sindicalistas criminalizados e condenados a penas de cadea por defender os dereitos dos traballadores sen violencia e pola testemuña das policías (testemuñas que cando se demostran falsas non parecen ter efectos sobre a persoa falsaria, aínda que as veces que os xuíces non as teñen en conta dín que, simplemente e por moitas testemuñas que o afirmen, non está aprobada a acusación non que sexa falsa).
   
   Igualmente son condenados ao amparo dese mesmo Código Penal, modificado nese senso, tamén, na época da presidencia de Mariano Rajoy, persoas do mundo da cultura e da canción por supostas apoloxías do terrorismo ou polos chamados "delitos de odio"; aí temos os casos dos titiriteiros encarcerados en Madrid sen motivo, o casos de varios raperos que teñen letras que non lle gustan a certos personaxes, casos de tuiteros procesados por poñer nos seus Twiter cousas polas que alguén síntese molestado,... é dicir cousas que coertan a liberdade de expresión pero que permiten a moitos certos xuíces "con historia" e con escasas crenzas democráticas decretar, en base á lei, disposicións ou condenas totalmente inxustas e que atentan contra calquera pricipio dun país democrático de dereito (coidado, que hai quen confunde un estado con leis cun estado de dereito; o franqusiamo tiña leis, mais non era un estado democratico de dereito). Sempre nos quedará o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos (TEDH), para escarnio e jodienda dunha Administración de Xustiza na que eu coido (é unha opinión persoal) que os principios democráticos non parecen ter moito eco, polos menos nos altos tribunais do Estado.
5. O TOP desapareceu da estrutura xudicial española, pero foi substituído por outro tribunal de excepción que se denomina Audiencia Nacional que naceu para xulgar os delitos de terrorismo. Nunca tivo moito sentido este tribunal, pero agora que ETA se disolveu ten menos. O normal sería que os delitos foran xulgados polos xuíces naturais de onde se cometen. Pero, do mesmo modo que o TOP, vemos que é un xulgado político ao que se derivan aqueles asuntos que, polos motivos que sexa non se quer sexan xulgados polos xulgados naturais ou as audiencias provinciais. Na Audiencia Nacional acabaron procesados relacionados co denominado “procces catalán”, aí tamén acabaron os mozos de Altasu que por unha pelexa de bar foron procesados inxustamente por terrorismo, só porque alguén con moito poder e moita carraxe fascista levóulle a contraria aos altos trinunais de Navarra. É dicir, a Audiencia Nacional é un tribunal político por moito que o neguen; un tribunal que debería ser disolto (e, se se me permite a licencia, os seus xuíces e fiscais mandados ao paro).
6. Non hai moito tempo que membros relevantes da sociedade catalá foron condenados por sedición por defender de forma pacífica as súas ideas. Con condenas esaxeradas e inxutas ao meu entender, con condenas na maioría dos casos máis altas que as dos pistoleiros uniformados que entraron armados e pegando tiros o 23 de febreiro de 1981 no Congreso dos Deputados, apoiando unha rebelión militar contra o estado democrático e tendo secuestrados e amedrentados á totalidade dos representantes da poboación escollidos nas urnas. Incrible pero certo (o da sentencia do process versus sentencia 23-F); claro que os dos 23-F eran fascistas e os do process non. Amais unha sentencia na que o seu fundamento básico parece ser a desobediencia a resolucións xudiciais, non a violencia. Con o cal, con estes precedentes, non se sabe moi ben si as persoas que tenten de impedir pacificamente un desafiuzamento realizado por orde xudicial ou outra presunta inxustiza calquera van poder ser acusados de sedición e condenados a moitos anos de cadea. Iso si, parece que a sentenza está moi ben decorada para ver se o TEDH non lla bota para atrás, cousa que me alegraría persoalmente que ocorrera (o de que a botaran abaixo).
   
   7. Desapareceu a televisión única estatal, máis esta segue ao servizo do goberno de turno; os gobernantes, sexa cal sexa a ideoloxía que profesen, son incapaces de prescindir dese monstruo que permite manipular e entontecer ás masas. Xunto a ela campan outras canles privadas de televisión; canles entregadas ás súas contas de resultados. Estas, as as canles privadas de TV, teñen unha mensaxe homoxenea e totalmente manipuladora da realidade cando esta se sale do que os seus donos consideran o sistema, é dicir, o que sucedeu sen demasiada gloria ao franquismo; un sistema que se está demostrando antidemocrático e corrupto. Houbo un tempo no que unha canle, La Sexta, amosábase ás veces coma un verso solto, que lles daba liberdade a algúns dos seus xornalistas (tamén é certo que era porque tiñan alta audiencia o que se traducía en cartos de publicidade) para abordar certos temas con seriedade e rigor. Hoxe observamos que o equilibrio nos seus programas supostamente de "debate aberto" ten un considerable desequilibrio cara á dereita e, sobre todo, ás ideas que pretenden rachar con este muermo de sistema donde se manipula e vulnera sen escrúpulos e ao traveso da lexislación hasta a propia Constitución que ese sistema se dotou e acomodou a se mesmo.
   
   O exemplo máis próximo das actitudes destas todas canles de televisión puidemos observalo recentemente en Catalunya. Non houbo ningunha que non puxera o seu acento nas imaxes das accións violentas que certos e limitados grupos realizaron (non se sabe moi ben impulsados por quen), facendo que esas imaxes tiveran prevalencia sobre as imaxes de actitudes máis cotiás e maioritarias de carácter totalmente pacíficocoa esixencia da liberdade para os inxustamente condenados polo Tribunal Supremo. Si é certo que mencionaban que a maioría era pacífica, pero a carga de imáxes era do contrario. E por suposto nada de meterse en fonduras facendo xornalismo de investigación sobre a orixe real de quen impulsaba os grupos violentos. E isto só favorece á dereita máis extrema. A min lémbrame as sorpresivas "resurreccións" dos GRAPO nos anos oitenta, cando os daban con bombo e platillo por "totalmente desarticulados"; sempre aparecían facendo das súas cando á dereita ou ao sistema post-franquista íalles mal, curiosamente; tamén era sabido por calquera observador da realidade política, que estaban máis infiltrados que un deportista de élite con problemas musculares nunha competición. É dicir, impresentable.

En fin, cada que que saque as súas propias conclusións. A min xórdenme algunhas preguntas recorrentes cuxa resposta teño cada vez máis clara. Vou poñer dúas delas, pero non as respostas que eu estou convencido que teñen: 1.- A quen sirven realmente as policías?; 2.- A quen sirve realmente a xudicatura e as leis?3.- Ao servizo de quen están a inmensa maioría dos medios de comunicación?

Aí queda. Que cada quen tire as súas propias conclusións. De todas formas, e para facerse unha idea máis precisa das diferencias, aconséllovos duos lecturas: 1) Las redes de poder en España, de Andrés Villena Oliver, editado por Rocalibros e 2) Franquismo S.A., de Antonio Mestre, editado por Akal 2019 e próximo a ser posto á venda. Relacionando o que conta unha co que conta a outra poderemos facernos unha idea moi aproximada do Estado no que vivimos.


Notas.-
(1)  Quienes actuando en grupo o individualmente, pero de acuerdo con otros, coaccionen a otras personas a iniciar o continuar una huelga, serán castigados con la pena de prisión de un año y nueve meses hasta tres años o con la pena de multa de dieciocho meses a veinticuatro meses.

Pre-Crónica dunha inxustiza

Moito me temo que, unha vez máis, os altos tribunais de xustiza españois van ditar unha sentencia inxusta. Nesta ocasión parece que será o Tribunal Supremo. E refírome á sentencia que van sufrir os presos políticos cataláns encarcerados por defender pacificamente o que eles consideraban a vontade maioritaria da cidadanía catalá.

Pódese ou non estar de acordo coa xeira de accións de carácter institucional e pacífico que levaron aos políticos cataláns, xuíces de extremos mediante, á cadea como medida cautelar de extrema dureza e totalmente inxusta atendendo tanto aos feitos polos que posteriormente foron xulgados como pola actitude dos encarcerados e encarceradas. Así non é estraño que, posteriormente, outras persoas inmersas na política catalá saíran do Estado cando foron citadas a declarar en relación a feitos parecidos. Eu, no seu caso, faría o mesmo. E, que conste, que non estou manifestando o meu apoio a un presunto desacato xudicial; simplemente expreso o que eu faría no seu caso.

Por qué “inxusta” se aínda non se fixo pública a sentencia? Pois porque, polo que se le na prensa e se escoita en radio e televisión, todo indica que van ser inxustamente condenados por rebelión (senón todos eles, si unha parte importante) e vanlle caer penas impostas por xuíces que posiblemente non fixeron tanto espavento cando os indesexables Tejero, Miláns del Bosch e un fato de militares e gardas civís golpistas atentaron contra a democracia no 23 de febreiro de 1982; e, posiblemente, as penas ás que van ser condenados van ser proporcionalmente moito máis elevadas que as dos que armados atentaron contra o país o citado 23-F, onde houbo asaltantes armados do Congreso dos Deputados que foron absoltos o, simplemente, non foron xulgados. Varas de medir que teñen os xuíces españois que a min persoalmente me semellan (aínda que recoñezo poder estar equivocado, pero son libre de expresar o que penso aínda que alguén síntase molesto ou molesta) que se encollen ou se alongan en función de quen sexa o personaxe xulgado. Aí temos o recente caso do neto de Franco que tentou atropelar a gardas civís e foi absolto; unha sentencia incomprensible se temos en conta os feitos probados e as declaracións das testemuñas e dos gardas implicados.

Pero, volvendo aos presos políticos cataláns, todo o despregue do aparato represivo do Estado que están a desenvolver en Cataluña indica que a sentencia xa se sabe e que vai ser máis do gusto dos Tejero, Milans del Bosch e xentes dese estilo fascista que dos que nos xogamos a vida pelexando contra Franco e a súa policía política (toda a policía) e todo o negativo e indesexable que representaban. Espero equivocarme, pero eu (como todos os meus amigos saben) non confío para nada nas persoas que compoñen a actual xudicatura española.

En fin, aos condenados (se se confirma o presaxio) sempre lles quedará o Tribunal Europeo dos Dereitos Humanos, que seguro tumbará a posible sentencia que sala do Tribunal Supremo español; senón na súa integridade, si na súa maior parte e nos seus fundamentos. Non sería a primeira que un tribunal europeo emendara a plana a un alto tribunal español.

En fin, a ver se os xubilan dunha vez. Vai sendo hora.

PSOE, un final anunciado: ou coa dereita coñecida ou eles sos (que son a dereita oculta)

Remate do segundo intento de investidura de Pedro Sánchez. Xa non o intentou. Nada novo no horizonte; simplemente o esperado, que o PSOE non quer un goberno de orientación socialdemócrata. O que queren no partido felipista é un goberno que siga a servir sen trabas os intereses da oligarquía financeira española e internacional, como xa teñen feito cada vez que o PSOE tivo nas súas mans o Goberno do Estado. Un goberno deles en solitario con calquera apoio directo ou indirectos en condicións, ou, diante da imposibilidade de que o partido franquista se suba ao carro, ou con Ciudadanos. É dicir, un goberno de dereita liberal.

A desexada e frustrada reedición dun pacto como o de febreiro de 2016

O desexo preferente do PSOE de acadar con Ciudadanos (C's) un acordo similar a aquel “Acordo para un goberno reformista e de progreso” que acordaron en febreiro de 2016 veuse impedido pola actitude do “partido que non se sabe por onde vai saír” que lidera o Riverita. Aquel era un acordo perfecto para os dous partidos que baixo un verniz de modernidade, un de suposto centro-liberal e outro de suposta esquerda, acadaran un acordo perfecto para servir a curto prazo os mesmos intereses que ambos defendían: os do gran capital. Unha banda de delincuentes de luva branca (o gran capital) que estimaba que un corrupto Partido Popular non era presentable para a defensa dos seus intereses, e do que o comportamento e implicación na corrupción de numerosos dirixentes dese partido poderían ter, daquela, un efecto negativo sobre as súas pretensións creando tensións sociais que a oligarquía financeira para nada desexaba nun contexto de crise e desesperación social das clases máis desfavorecidas. Unha oligarquía financeira que, desde Cataluña, ocupouse de crear un novo partido estatal, “un Podemos de dereita” a dicir dalgún dos membros desa oligarquía, que puidera substituír a un Partido Popular fortemente desprestixiado pola súa implicación nos numerosos procesos de corrupción aireados ao longo e ancho do Estado Español.

A rebelión de Rivera e a frustración do PSOE e do gran capital

O que non contaba o PSOE nin o gran capital era que a rebelión de C's na primeira sesión de investidura (“a banda de Sánchez” e lindezas de toda clase e faltas de educación) e o seu desprazamento cara á extrema dereita fora máis ala das eleccións municipais, de aí que non lles preocupara o aprazamento ata setembro dunha nova sesión de investidura. Pero as cousas non foron como esperaban; por suposto que a última hora as presións do gran capital sobre a cúpula de C's fixeron efecto e estes consideraron timidamente a posibilidade de absterse e non votar non na investidura. Non así o gran beneficiado da situación e que, amais, volve a ser a gran esperanza branca da oligarquía financeira, o Partido Popular, que se mantivo na súa negativa a sabendas que nunhas próximas eleccións vai ser quen volva a acumular o esencial do voto de dereita antes repartido entre eles, o Rivera e o partido nazi-fascista; situación que, se esa é a consecuencia da ausencia de goberno, tampouco desgustaría aos grandes empresarios e aos banqueiros pese a todas as rimbombantes declaracións realizadas por estes sobre a inestabilidade xerada por non ter un goberno.

Nunhas novas eleccións, e supoñendo que se cumpran as expectativas de baixada de Unidas-Podemos e de Ciudadanos, hai tres alternativas que á oligarquía lle valen e serven os seus intereses: 1ª) Se o PSOE volve a ter a maioría insuficiente pode pactar con C's -estes xa se manifestaron neste senso despois de que Sánchez non presentara nova investidura- non sería difícil acadar o apoio dos representantes das burguesías catalá e vasca, PdeCat e PNV, e tampouco da Canaria e Cántabra -CC e PRC- como tampouco a do sucedáneo do PP en Navarra; incluso ERC, cómplice da burguesía do PdeCat na xeira de privatizacións en Cataluña e actual impulsor de privatizacións de servizos públicos, non é descartable que votara favorablemente; 2ª) Se a maioría insuficiente é do Partido Popular, a situación sería similar á anterior posibilidade e os apoios os mesmos, pero esta vez para os de Casado; engadindo os seus antigos correlixionarios nazi-fascistas; e a 3ª) Que haxa maioría absoluta do PSOE ou do PP, situación ideal para grandes empresarios e banqueiros xa que, con toda seguridade, en ambos casos os seus intereses ficarían ben a cuberto como ten acontecido ata o momento.

Os desexos do PSOE e a incapacidade de Pedro Sánchez para investirse Presidente

Os feitos e actitudes políticas dos implicados demostran que desde o minuto un posterior ao escrutinio electoral os desexos prioritarios do PSOE e de Pedro Sánchez pasaban por acadar acordos coa dereita integrada en Ciudadanos de cara á formación de goberno e, se era posíbel, acordar a abstención case imposible do partido franquista e así non depender de pactos cos socialdemócratas de Unidas Podemos (UP). Sabían perfectamente que con só os seus votos e os do partido de Rivera no Congreso non poderían acadar unha maioría de investidura; incluso si Coalición Canaria (CC) e Partido Regionalista de Cantabria (PRC) votaran favorablemente; sabían perfectamente que da dereita catalá, dada a situación política en relación a Cataluña e a presenza dunha forza tan centralista coma C's no goberno, non sería factible acadar os votos.

A consecuencia de todo isto foi artellar un paripé de negociación con Unidas Podemos. Unha chantaxe política á dereita realizada coa intención de propiciar un cambio de posición no partido riverista e do partido de Casado diante da posibilidade de que fora un goberno con medidas socialdemócratas quen gobernara o Estado.

O resultado é de todos e todas coñecido: ese paripé non colleu o camiño desexado polo PSOE; despois de múltiples declaracións, contradeclaracións e burradas varias expresadas publicamente por membros do PSOE e do Goberno de Sánchez (véxanse as continuadas declaracións de Carmen Calvo, Ábalos, Adriana Lastra, etc. que constituíron verdadeiras xoias da antipolítica e, en moitos casos, merecedoras de premios á burrada máis espantosa; e que a día de hoxe seguen largando polas súas bocazas burrada tras burrada). Paripé que quedou claro cando no mes de xullo Pablo Iglesias renunciou publicamente a formar parte dun futuro goberno por ser considerado publicamente polo PSOE e Pedro Sánchez como o único obstáculo para un goberno de coalición, cousa que non foi aceptada polo partido capitalista liberal no que se ten convertido o PSOE. Aí, e pese aos esforzos realizados polo lixo mediático sistémico para ocultar a verdadeira natureza das intencións do partido felipista-liberal, quedou máis que claro que o partido de Pedro Sánchez non buscaba un goberno de esquerda. Tentou de disimulalo ofrecendo publicamente migallas baleiras de contido pero con nomes rimbombantes a Unidas Podemos, labor para a que volveu a contar co apoio dese mesmo lixo mediático e “bien pensante” do sistema cuxos maiores accionistas son fondos voitre.

E así, entre estupidez e estupidez expresada publicamente polos cadros políticos do PSOE, entre inacción e falta de actuacións reais tendentes a formar goberno, e supoño que entre presións da oligarquía financeira a PSOE e a C's para evitar un goberno de esquerda, foi transcorrendo o tempo ata chegar setembro, no que xa definitivamente o PSOE dixo que nada de goberno de coalición, que se quería Unidas Podemos apoiaran un programa pechado que lle presentaran (programa con multitude de medidas “de entrada” para despois non cumprir). E UP fixo o que tiña que facer: mandalos a tomar vento fresco.

Cambiar a fachada ao sistema, simplemente.

O que segue a ficar claro é que nos plans do PSOE non entra o rematar coas podremias do sistema; derrogar as reformas laborais e do sistema de pensións públicas do partido franquista, nin a LOMCE, nin a lei mordaza, nin unha regulación progresista da vivenda; e tampouco os artigos fascistas introducidos no Código Penal polos gobernos de Mariano Rajoy para protexer todo tipo de institucións medievais e trasnoitadas das denuncias públicas dos seus abusos e a súa corrupción, así como as denuncias públicas dos abusos policiais e xudiciais. É dicir, nada que poida desgustar ou minguar ás súas protexidas contas de resultados da oligarquía financeira; e, por suposto, non poñer cancelas ás portas xiratorias polas que se poidan coar aqueles e aquelas que desde as institucións “se porten ben” ou medidas para impedir o saqueo fiscal á que moitas grandes empresas, nobres e empresarios someten ao Estado desviando fondos cara aos paraísos fiscais ou tributando miserias que as leis lle permiten.

Que a súa intención pasa só por lavarlle a cara a este sistema político corrupto para facelo menos impresentable á vista pero cuxo fondo vai seguir a ser o mesmo. E por suposto, tamén, as súas consecuencias: progresivo empobrecemento da clase traballadora e da pequena burguesía, inseguridade e precariedade laboral, privatización progresiva dos servizos públicos básicos, represión policial, xudicial e mordaza sobre calquera intento de protesta organizada contra as leis antisociais. Tampouco se aventa unha depuración dos corpos policiais, do exercito ou da xudicatura, librando ao sistema social daqueles elementos incompatibles cun sistema de liberdades. Parafraseando ao máis que parafraseado Giuseppe T. di Lampedusa da súa novela O Gatopardo, o PSOE busca trocar todo para que todo siga igual. Niso xa ten experiencia, xa o fixo Felipe González no ano 1982. Impresentables véxase por onde se vexa.

De que vas Pedro Sánchez? Non serves. Deixao!

Hoxe escoitei nos noticiarios radiofónicos cousas que me reafirman na miña opinión de que Pedro Sánchez (e por extensión o PSOE) non merece a Presidencia do Goberno do Estado. Outra cousa é que a consiga; que unha parte dos deputados dos que depende a súa investidura vote afirmativamente e co naríz tapado para evitar que dunhas hipotéticas eleccións poida saír un goberno de dereita impulsado polo partido franquista (Partido Popular), o partido riverista e cos apoios dos nazi-fascistas, que posiblemente aínda sería peor para a convivencia democrática e para a corrupción que os dous gobernos de Mariano Rajoy xuntos.

A dicir dos xornalistas, parece que o PSOE ten preparado un proxecto de programa para presentar a Unidas Podemos con non sei cantas medidas, algunhas delas moi sociais e moi demandadas pola esquerda e as organizacións de carácter social do conxunto do Estado. Pero para nada pensa o partido felipista de Sánchez nun goberno con presencia de persoas non escollidas por ese partido. Nada de goberno de coalición ou compartido, como demanda a coalición de Pablo Iglesias (o de “coalición de” non é gratuíto). Esta posición de goberno de un, defendida publicamente por todos os xerifaltes pesoistas, xa mostra unha disposición pouco negociadora e de preferir unhas novas eleccións a compartir un goberno no que poidan ter que lexislar medidas de socialdemocracia avanzada. 

Nada novo sobre a mesa. O PSOE, desde Felipe González ata hoxe, sempre foi un fiel servidor dos intereses da oligarquía financeira española e internacional, maquillando as súas políticas antisociais con algunhas de carácter social e avanzado (LOXSE, aborto, lei de matrimonio entre persoas do mesmo sexo, lei de dependencia ou lei de memoria histórica, por mencionar algunhas) pero leis que sempre adoecían da falta de garantías para o seu cumprimento, normalmente por falla de memoria económica que as acompañara, ou ben que simplemente non necesitaban achegamentos de fondos, como os cambios lexislativos que permiten casarse a persoas do mesmo sexo. Ou sexa, que nada do outro mundo; os intereses da oligarquía financeira ficaron sempre ben a cuberto (rescate bancario, desmantelamento dos asteleiros españois en beneficio dos holandeses para a entrada na CEE, cambio do 135 da Constitución, indulto para un banqueiro do Banco de Santander condenado por delincuente, entrada na OTAN...).

O novo no día de hoxe é que introducen, segundo informa a SER, como unha das medidas a presentar a Unidas Podemos o de negar a posibilidade da realización dun referendo en Cataluña sobre o futuro desa nación. Isto xa non é só un pau na roda da bicicleta da coalición socialdemócrata, senón un obstáculo para que forzas inclinadas de entrada a votar favorablemente unha investidura de Sánchez, como ERC, poidan votarse para atrás. É como asinar unha convocatoria dunhas novas eleccións xerais.

En fin, a aqueles que desexaban poder votar favorablemente á investidura de Sánchez pero non lles convence un goberno do PSOE en solitario teñen tres posíbeis opcións:
a) Votar en conciencia e impedir que Sánchez sexa presidente do goberno;
b) Votar afirmativamente co nariz tapado tentando disimular o fedor que as políticas antisociais do PSOE desprenden. E mais a sabendas de que vai haber unha pinza PSOE-PP para “reconducir” o Estado e afianzar un bipartidismo dócil diante dos poderes económicos, financeiros e dos traficantes de armas -perdón, fabricantes-; e, tamén, a sabendas de que as medidas socialdemócratas do seu programa -coma sempre- non son máis que decoración a incumprir;
c) Absterse e que sexa a dereita quen derrote a Sánchez no Congreso.

Ocorra o que ocorra, penso que un goberno de dereitas do PSOE en solitario non é desexable; e menos unha fronte fascista (España Suma). Igualmente sigo convencido de que Sánchez non merece ser Presidente. E  espero que o PSOE siga o camiño que colleron involuntariamente o resto dos partidos autodenominados socialistas da Unión Europea. Porque xa está ben de que teñamos que soportarlle esa máscara de “socialista” que non se axusta á realidade (e aquí, por riba, teñen a ousadía de auto-impoñerse o cualificativo de “obrero”).

Os “Mártires de Anguieiro”, memoria e lembranzas nunha vila mariñeira castigada polo fascismo

Isto, que parece o título dunha novela ou dun biopic, ven a conto do sucedido naquel agosto do ano 1936 que foi un mes negro para miles de homes e mulleres que pensaban de forma diferente daqueles que no mes anterior deron un golpe de Estado militar contra o réxime político legalmente vixente da IIª República Española.

Pese aos esforzos feitos polos golpistas (e tamén polos denominados revisionistas da historia ao servizo da desmemoria franquista) para convencer á poboación de que non sucedera o que na realidade sucedeu, como en moitos outros lugares do Estado Español, na Galiza non houbo unha guerra entre dous bandos de exército; o que houbo foi unha persecución das hordas fascistas contra homes e mulleres que defendían a lei e o seu posterior asasinato; precedido este, en numerosas ocasións, de vexacións, mutilacións, torturas e todo tipo de barbaridades sobre os corpos vivos das vítimas do xenocidio dirixido por Franco e os militares sediciosos.

Hordas asasinas compostas por militares, gardas civís, falanxistas, mafiosos e oportunistas de toda caste e condición; hordas asasinas dirixidas localmente por membros das clases podentes, xerifaltes da Falange Española e os seus acólitos e lambecús, curas católicos, e oficiais ou suboficiais da Garda Civil ou do exército golpista. Todos eles seguindo as ordes dos líderes do golpe de Estado de “non deixar nin as raíces dos opositores ou sospeitosos de non aprobar o golpe”, dada polo xeneral Mola desde os primeiros momentos do golpe e seguido obedientemente polos demais militares golpistas, que foron os que con antelación a todas e cada unha das barbaridades cometidas polos asasinos aprobaron todas as accións de barbarie por eles cometidas.

Os Mártires de Anguieiro.

Moitas desas persoas vítimas do fascismo, para desgusto dos franquistas e dos partidos políticos nos que se agrupan (maiormente no Partido Popular), son homenaxeadas desde hai uns anos nas súas vilas, cidades ou lugares onde foron vilmente asasinados; actos realizados ao amparo da cada vez máis agredida liberdade de expresión existente no Estado Español.

Un acto dese tipo se realiza todos os anos en Cangas do Morrazo, organizado pola Asociación Memoria Histórica 28 de Agosto, data que fai referencia ao día no que no lugar do Anguieiro foron asasinados brutalmente polas hordas fascistas once persoas (tres mariñeiros, dous albaneis, cinco canteiros e un mecánico) das que se supoñía ou se sabía que non deron a súa aprobación á iniciativa militar fascista. É precisamente nesa data, o 28 de agosto, no que cada ano a citada asociación convoca un acto de homenaxe, en busca de recoñecemento xustiza e reparación para esas once persoas, denominados Mártires de Anguieiro; acto que se realiza diante do monólito erguido no lugar no que foron asasinados.

Onte, 28 de agosto de 2019, volveu celebrarse o citado homenaxe consistente nunha ofrenda floral, interpretacións musicais e lectura de relatos e poesías por diversas persoas, lectura do manifesto-homenaxe aos mártires e remate coa interpretación coral do Himno Galego. Alí estabamos, amais de membros da asociación organizadora, moitas persoas que recoñecemos a valía e a valentía de todas as persoas que durante o réxime franquista perderon a vida pola causa da defensa da liberdade ou polo simple feito de amosar a súa desaprobación co citado réxime impulsado por asasinos que non deixaron de matar, vexar, torturar e encarcerar ata ben entrado o ano 1977 a todas aquelas persoas que se opuxeron ao franquismo.

A resistencia dos fascistas á retirada da súa simboloxía-homenaxe aos asasinos.

Foi reveladora a intervención do alcalde de Cangas, que dirixiu a anterior corporación municipal e que acadou que se puidera retirar da fachada Sur da igrexa desa vila a cruz laureada do fascismo e os nomes doas persoas da vila que defenderon (voluntaria ou involuntariamente) ou impulsaron o réxime franquista, entre eles o xefe dos pistoleiros e asasinos da Falange Española daquela época José Antonio Primo de Rivera.

E digo que foi reveladora porque parece ser que desde a Igrexa Católica, o cura de extrema dereita que ten parroquia en Cangas (ao que xa teño feito referencia noutro artigo do blog), os elementos dereitistas do partido franquista e “patrimonio” (supoño que a sección da Xunta de Galicia -tomada polo partido franquista- que se encarga de velar polos bens que constitúan patrimonio galego) están empeñados en que o Concello de Cangas devolva a cruz fascista á Igrexa, suponse que coa intención de volvela a colocar no lugar no que estaba. Espero que iso non chegue a ocorrer, o normal sería que a citada cruz fascista sexa fundida e que o ferro resultante da fundición sexa utilizada para algo socialmente útil, se é posible.

Porque se a decisión fica nas mans da chamada Xustiza, que se di neutral pero moitos de cuxos membros van ás procesións na cualidade de xuíces dunha administración pública (para nada critico que participen a nivel persoal como os demais crentes), xa sabemos o que adoita pasar; porque xa pasou en Vigo coa franquista cruz laureada do Castro no que a xustiza deu o seu consentimento para manter ese monumento fascista na ladeira do monte. Tamén hai que dicir que iso ocorreu co apoio do alcalde vigués do PSOE (teñamos en conta a fiabilidade do PSOE e que o goberno municipal actual de Cangas tamén depende dese partido, que goberna en coalición con ACE). Así que, cangueses estade atentos e non permitades que ninguén, relixioso ou non, cometa outra aberración en memoria dos asasinos.

Memoria, xustiza e reparación. Viva a República!

Os criados políticos dos maiores destrutores da humanidade e do planeta reúnense en Biarritz baixo a etiqueta de “G-7”

Criados da oligarquía.

A fronte occidental dos políticos servidores dos maiores depredadores mundiais, procedentes de Francia, Alemaña, Reino Unido, Estados Unidos, Canadá e Xapón, reúnense esta fin de semana en Biarritz. Á súa vez, estes políticos son os maiores exponentes da clase política dos seus respectivos países. Só faltan representantes de China e de Rusia para que a colección dos principais políticos que representan os intereses dos anti-sistema ecolóxico e humano estiveran case ao completo. Pero nesta ocasión aparentemente só está representada a oligarquía económica e financeira que domina todos os ámbitos da sociedade occidental.

Eles, a oligarquía, son os que marcan o paso e as directrices do que os políticos alí reunidos deben facer para protexer o seu exclusivo micro-sistema de intereses económicos, aínda a costa do sufrimento dos millóns de seres humanos que residen nos países aos que din representar e aos pobos (sobre todo os dos países do terceiro mundo) aos que someten a todo tipo de vexacións e guerras con tal de espoliar as materias primas e as terras de cultivo cuxo produto debería favorecer principalmente aos países dos que se extraen.  Unhas veces fano directamente ao  traveso dos seus chiringuitos militares, como fixo a OTAN en Libia; outras veces directamente como fixeron os EE.UU. en Irak; e outras veces creando tramas militares gobernamentais corruptas que en lugar de favorecer os intereses e satisfacer as necesidades dos seus paisanos póñense aos servizos de gobernos ou multinacionais estranxeiras[1].  Imaxino que o que están a facer en Biarritz é coordinar os intereses das oligarquías nacionais e internacionais e distribuír entre os asistentes o quen, o como, o onde e o cando se vai realizar o traballo sucio por conta da clase financeira internacional e das grandes multinacionais en contra dos intereses dos traballadores e, en xeral, da humanidade. Cicais entre o como e o onde (como e que tipo de goberno lle interesa á oligarquia mundial que se forme no Estado Español) se explique a invitación recibida por Pedro Sánchez para asistir ao cumio, e non a súa colaboración coa impermeabilización da fronteira galo-española.

Alí están personaxes tan esperpénticos e, á súa vez, fascistas perigosos como Donald Trump ou Boris Johnson. Ou políticos tan pouco fiables como Enmanuel Macron ou o canciller canadiano, que coa boca din unha cousa e coa man de asinar leis, ordes e decretos fan a contraria. Tamén está chanceler alemá, a preferida da alta burguesía europea e mundial, e o representante nipón do que por estes lares pouco se sabe pero que fica claro cales son os intereses prioritarios aos que sirve.

“Anti-Sistema” ou defensores da racionalidade e da humanidade?

Pero nos medios de comunicación convencional e sistémicos (a inmensa maioría dos mundiais e, tamén, dos españois), controlados polo capital, os anti-sistema son os demais non a oligarquía mundial, son os que pretenden defender á maioría da poboación mundial dos abusos da oligarquía e dos seus representantes políticos que buscan converter o mundo nun sistema plutocrático.

Este lixo mediático válese dos escasos e infrecuentes elementos indesexables, que dicindo pelexar pola defensa do planeta ou das poboacións, utilizan a violencia individual, inconsecuente, e obxectivamente reaccionaria para xustificar “que loitan”. Ás veces queiman un ou dous colectores do lixo ou algún automóbil aparcado, rachan algún escaparate ou esnaquizan algún caixeiro automático. Sen esquecer que moitos destes provocadores máis activos adoitan ser elementos a soldo ou mesmo membros dos distintos servizos de anacletos ou policiais do propio país ou de países estranxeiros interesados no desprestixio dos movementos que reivindican un mundo máis xusto e ao servizo das humanidade.

Estas actuacións individualistas e sen sentido crean malestar na poboación que observa como moitas veces bens particulares, adquiridos con moito esforzo, de persoas nada cómplices das barrabasadas da oligarquía e os seus servidores políticos son destruídos por eses elementos incontrolados. Estes sucesos, magnificados convenientemente polas axencias de noticias e polos mass-media sistémicos cualificando de anti-sistema e violentos, sen distinción, aos defensores das persoas, levan ao conxunto da poboación a xustificar accións policiais violentas contra o conxunto do movemento alternativo.

Se a miña memoria non me engana (cousa que pola idade pode empezar a pasar) nunca ningún ferido grave ou morto, pese ao que probablemente desexarían os anacletos e os seus empregados infiltrados,  teñen provocado as actuacións dos que colectivamente ou organizan contra-cumios en defensa da humanidade nas marchas contra a oligarquía e os seus representantes. Non así as actuacións das forzas policiais ao servizo dos estados (e en consecuencia dos intereses das oligarquías) que teñen provocado, amais de feridos de diferente consideración e, que eu me lembre, algún morto nun contra-cumio realizada nalgunha cidade de Italia cuxo nome non me lembra.

Non podemos nin debemos permitir estes abusos. Outro mundo é posible.

En fin, este tipo de actuacións, as dos criados da oligarquía e as dos anacletos do mundo, non se poden permitir. Van en contra dos dereitos naturais das persoas, incluso daqueles enunciados na Declaración Universal dos Dereitos Humanos por organismos internacionais e referendados por moitos dos países que a día de hoxe atentan gravemente contra deles. Tanto na práctica das intervencións policiais e dos propios servizos de anacletos que ordenan realizar eses criados da oligarquía, como nas leis que moitos deses criados da oligarquía financeira promulgan e aproban nos seus respectivos países. Para exemplo o Estado Español, no que aínda están vixentes leis que atentan directamente contra principios contidos na Declaración Universal dos Dereitos  Humanos; en concreto a chamada Lei Mordaza, a última reforma do Código Penal e a última reforma laboral, todas elas aprobadas durante os gobernos de Mariano Rajoy (Partido Popular) e que despois de todo o tempo que leva gobernando Pedro Sánchez (PSOE) aínda seguen vixentes. E este último xa ten manifestado que non pretende derrogalas, senón simplemente reformalas (supoño que só nos aspectos que máis cantan).

Por iso, estes representantes (non só os españois) dos intereses da oligarquía mundial non serven, hai que botalos. Como ? Polas boas e politicamente? Non o sei; non sei se é posible. O que si sei é que outro mundo é posible, e que eles e os seus amos non teñen cabida nel.

---

[1] E cando eses sátrapas corruptos non cumpren co esixido, cámbianos por outros, xa sexa creando unha trama corrupta alternativa que dea un golpe de Estado ou directamente como fixeron en Libia para desfacerse do sátrapa Gadafi ; outra forma que teñen de facer as cousas, se non son quen de conseguilo de forma inmediata, é crear e proveer de armas a un bando contrario para que se maten entre si; aínda que sexa a costa de secuestrar e criar nenos-soldado, violar e matar nenas e mulleres ou asasinar a colectividades enteiras. O que lles importa a esa xentuza da oligarquía mundial son o coltan, o petróleo, as producións de soia e outros cereais e as demais materias primas susceptibles de proporcionar beneficios; e, amais, manter nas rexións unha reserva de man de obra escrava da que botar man en caso de necesidade.