Hipocrisía e Cinismo, sinais de Identidade da actual Xunta de Galicia e do Partido Popular na sanidade pública.

Do dicionario da Real Academia Galega: a) Hipocrisía: Actitude daquel que finxe o que non sente e mantén unha postura falsa cara aos demais e tamén carácter das palabras, xestos e feitos dos que teñen esta actitude. b) Cinismo: Calidade ou actitude da persoa cínica. c) Cínica: Que mente con descaro. E podemos definir incompetencia como descoñecemento profundo ou falla de autoridade suficiente para xulgar ou decidir sobre certos asuntos.

Efectivamente son esas, hipocrisía e cinismo, as verbas que mellor definen as actitudes e as continuadas declaracións da Xunta de Galicia, do seu Presidente, do Partido Popular e dos distintos responsábeis de calquera nivel da Consellería de Sanidade.

Desde a chegada de Alberto Núñez Feijóo á Presidencia da Xunta de Galicia o proceso de desmantelamento do sistema sanitario público é continuado e vai increscendo; desmantelamento dirixido desde a Consellería de Sanidade polas distintas persoas responsábeis da mesma. Primeiro foi Pilar Farjas ; despois a súa sucesora, Rocío Mosquera (actual xerente de Galaria, chiringuito de capital público que utiliza para as súas actividades as dependencias dos hospitais públicos), seguiu a xeira marcada por aquela do desmantelamento da calidade asistencial do sistema hospitalario público de Galiza cebándose no baleirado de servizos e especialidades dos hospitais comarcais. E nos últimos tempos o actual Conselleiro de Sanidade Jesús Vázquez Almuiña que non só está a contribuír ao remate final dos hospitais comarcais, senón que con el iniciouse o desmantelamento dos grandes hospitais públicos, a perda programada da calidade asistencial dos mesmos e, o que é máis grave, o desmantelamento acelerado e os recortes da atención primaria pública. Por iso non podemos definir o labor de Feijóo e o Partido Popular na sanidade pública galega como propia de incompetencia, xa que está máis que demostrada a súa competencia para tentar de acadar os fins de privatizar a sanidade, desmantelar a sanidade pública e deixar aos seus profesionais aos pes dos cabalos da patronal da sanidade privada. E para iso contaron, polo menos, con dous cabalos de Troia na máxima dirección da sanidade pública galega; persoas curtidas na dirección e defensa de empresas cuxas contas de resultados medran en sentido inverso da atención eficiente á saúde da poboación: a señora Mosquera e o señor Vázquez Almuiña.

Este tipo de desprestixio e desmantelamento programado do sistema sanitario público de Galiza ten dous grandes beneficiarios: as empresas hospitalarias e médicas privadas e as empresas aseguradoras de saúde. Efectos que, por moito que se empeñen en ocultar, queda claro que estaba entre os fins buscados polos distintos gobernos de Núñez Feijóo.

Conselleiros de Sanidade peperos e Presidente da Xunta pepero falan e falan, alburgan e alburgan, declaración hipócrita e cínica tras declaración mentireira e demagóxica; pero o certo que as súas actuacións no eido sanitario non fan máis que prexudicar progresivamente ao conxunto da poboación da Galiza. Hoxe mesmo, 5 de febreiro ás 18:30 horas, entrando no programa de cita previa ao través da web, o tempo de espera para acadar cita para o meu médico de familia era de seis días (cousa anormal pero normal pola deficiente mala xestión sanitaria do goberno de Galiza); isto é un claro síntoma do escaso número de médicos para atender as necesidades sanitarias máis básicas da poboación, a medicina preventiva; e non só iso, parece que se alguén asignado ao mesmo centro de saúde que eu quer trocar de médico non pode facelo por estar os profesionais cos cupos a tope. E iso que o tempo que a Consellería de Sanidade asigna para cada consulta a doente son uns escasos e insuficientes cinco minutos. Como non van estar saturados os PAC e as urxencias hospitalarias? E iso sen falar da ausencia de pediatras en toda a rede sanitaria pública.

E o malo é que PACs e urxencias hospitalarias xa de por si non teñen os medios humanos suficientes para atender unha demanda normal, canto máis para atender excesos xerados por falta de medios humanos e materiais na atención primaria. Esta situación está a xerar numerosos clientes para quen pode pagar os seguros de saúde e os consultorios privados, que parece ser que é o que en definitiva busca o Partido Popular coa súa política de desmantelamento e desprestixio do sistema público de saúde. A quen non poida pagar enviarano a unha sanidade pública que parecen querer transformar nun sistema escaso de medios materiais e humanos que teña carácter case asistencial e de caridade.

 Esta situación de desidia da administración que provoca colapsos en urxencias e hospitais polo desmantelamento programado da atención primaria se traduce no uso da atención hospitalaria para fornecer de negocio ás empresas que viven a conta da mala saúde da poboación. Este uso ven determinado polo desvío de doentes afiliados do sistema público de saúde cara á medicina privada.

Mais para lograr uns bos beneficios para as empresas de medicina privada e dos vendedores de seguros de saúde era preciso acadar que os doentes necesitados de atención hospitalaria ou consultas especializadas tiveran que desprazarse cara ás cidades. Porque só nas cidades é sostible o negocio hospitalario privado. Como se pode chegar a iso? Pois moi doado: desmontar e deixar sen contido, ademais da atención primaria, os diferentes hospitais comarcais existentes no país; primeiro, eliminando áreas sanitarias e centralizando a xestión con lambecús de confianza arredor dos grandes hospitais; posteriormente deixar sen servizos especializados os citados hospitais comarcais. Se as poboacións protestan, ofrecer contratos leoninos infames a médicos especialistas para que estes os rexeiten. Final: os hospitais fican sen servizos médicos ou con escaseza programada. Os doentes amontóanse arredor dos grandes hospitais, que non dan abasto para facerlles fronte por falla de medios materiais e humanos. Paso seguinte: desviar aos doentes cara ao negocio da sanidade privada. Caso especial é o de Vigo, onde xa unha parte importante dos afiliados á sanidade pública son atendidos directamente por POVISA tanto en hospitalaria como en especializada (que, á fin e ao cabo, eran o que o Partido Popular e Feijóo buscaban ao facer un novo hospital con número de camas inferior ás que había).

Isto explícao moi ben Xosé María de Dios, portavoz de SOS Sanidade Pública, nunha instrutiva entrevista publicada no eldiario.es : “Aproveitando toda esta lea [o desmantelamento dos hospitais públicos], o día 10 de xaneiro entrou en vigor tamén a modificación da Lei de Garantías que, basicamente, implica que se pides cita, pasan 45 días e no Sergas non cha dan para unha consulta ou proba diagnóstica, ou 60 días no caso dunha intervención cirúrxica, derívanche á privada. Obviamente, se o persoal e os recursos redúcense, os prazos non se van a cumprir nunca”. E máis adiante:”Calquera que estea metido no sistema sanitario sabe que é inviable porque o propio Sergas faio inviable. (....) aquí, directamente, pásanse os doentes da pública á privada. É algo moi lesivo para os intereses da sanidade pública de Galicia.” E como dí a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública nun recente comunicado: “O avance do sector privado, á calor dos recortes nos centros públicos (que esixe mais protagonismo e diñeiro no sistema sanitario galego), demostra que se Núñez Feijóo mantéñense na Xunta despois das mesmas, a sanidade pública pode entrar en caída libre irreversible”.

Esta labor de desmantelamento programado da sanidade pública esixe unha forte e dura resposta por parte da poboación da Galiza. Non nos podemos permitir o luxo de que estes servidores das contas de resultados dos servizos colectivos privados sigan un só ano máis na Xunta de Galicia. Non podemos permitir que rematen co dereito que todos e todas temos a recibir unha atención sanitaria eficiente e suficiente; unha atención sanitaria que non teña como referencia unha conta de resultados e prestada por profesionais que non estean condicionados por obxectivos económicos; unha sanidade que se basee na medicina preventiva cun eficiente servizo de atención primaria; unha sanidade próxima e achegada coa reactivación dos hospitais comarcais que hoxe Núñez Feijóo e os seus secuaces teñen baleiros de contido. En definitiva, unha sanidade na que sexamos tratados como doentes e non coma clientes.

Habemus goberno. É PSOE de fiar?

Esta entrada vai irse escribindo pouco a pouco e día tras día, mentres se conforma o novo goberno do Estado presidido por Sánchez e saído dun acordo con Unidas Podemos (UP). Hoxe é venres, día 10 de xaneiro de 2020, e parece que xa se empeza a confirmar aquelo que en dúas entradas xa bastante antigas eu comentaba (1): “O PSOE non é de fiar”.

E neste caso refírome ao cumprimento do denominado acordo entre os impulsores do novo goberno. Por unha parte, alguén ten filtrado aos medios, antes de que o Presidente do Goberno fixera os nomeamentos, os nomes das persoas que por parte de UP ían ter carteiras ministeriais e cales ían ser os altos cargos vinculados a esas carteiras. A meirande parte da fauna mediática coincide en sinalar como responsable das mesmas fontes procedentes de UP, mais ninguén o asegura de forma rotunda, agás aquela vinculada ao propagandismo franco-fascista. Ten senso que iso sexa así, mais non podemos descartar que esa suposta “infidelidade” teña a súa orixe en fontes internas da outra parte do acordo. Non sería nada estraño que houbera quen tratara de seguir a súa xeira de intentos de desprestixio do partido de Pablo Iglesias (e non falo necesariamente dos sectores ultra-felipistas do PSOE) e de xustificar o inxustificable; por exemplo o acontecido no día seguinte. Por outra parte, Pablo Iglesias, nunha entrevista realizada no programa El Intermedio e emitida cando xa o antedito era público, negouse a dar nomes dos ministrables e cargos gobernamentais por UP, atribuíndo a o Presidente do Goberno esa competencia. E logo, quen foi? (tamén pode ser que a alguén nomeado se lle fixera o cu gaseosa diante da certeza de ocupar un ministerio e botara as campás a repicar, o cal sería triste e diría moi pouco desa persoa). O caso é que a filtración ocorreu.

Trileros versus inexperiencia.

Parece que o acordo de goberno, na parte non escrita, contemplaba que o novo goberno do Estado presidido por Sánchez contaría con tres vicepresidencias unha das cales recaería no líder de Podemos, doutra sería titular a señora Nadia Calviño e unha terceira que non se sabía a ciencia certa en quen ía recaer. Cal non sería a sorpresa dos medios de información e, incriblemente tamén, dos dirixentes de Unidas Podemos cando desde Moncloa se anuncia unha carta vicepresidencia. Fica claro que as persoas que negociaron por Unidas Podemos non amarraron ben os acordos, que sufriron a súa inexperiencia diante dunhas persoas con moita experiencia no ámbito político que desexaban ter as mans o máis libres posibles para facer o que estimaran oportuno no futuro sen que puideran ser acusadas de rachar acordos.

A interpretación maioritaria da fauna mediática (desde a extremista da dereita ata a máis proclive ao goberno), aparte de valoracións doutra índole máis ideolóxica, era que esa cuarta vicepresidencia non pretende máis eclipsar a presencia de Pablo Iglesias dentro do goberno xa que a capacidade mostrada por este nas súas relacións públicas podería facer que a visibilidade da parte pesoera do goberno ficara eclipsada, sobre todo a dun Pedro Sánchez cuxas habilidades mediáticas está demostrado que deixan bastante que desexar e que con certa frecuencia mete a pata nas súas aparicións públicas. Amais, crúzanse as competencias da nova vicepresidencia de Transición Ecolóxica cunha parte da vicepresidencia atribuída a Iglesias (a da axenda 2030 e cambio climático). Algunhas fontes, desde dentro do PSOE, xustifican esta porcallada política (porque é unha verdadeira porcallada, digan o que digan) con que a creación de ministerios e organización do goberno é competencia do Presidente e que non estaba contemplada no pacto; cousa que ninguén nega, pero que estou seguro que retorce case ata afogar o acordo acadado polas partes. Cousas básicas e comúns no PSOE, que non só o fai nos acordos con outros senón tamén nos propósitos públicos electorais, cousas ás que eu, desde logo e con todo o calo que levo acumulado, non me dou acostumado; estas cousas non fan máis que afianzar a miña desconfianza no partido felipista español e provocarme náuseas; tantas como as que me provocan Vox, o Partido Popular ou a dereita catalá.

Engaiolados nun goberno.

A primeira xogada, a filtración dos cargos e ministerios de UP, parece (e digo parece) que foi bastante mal acollida por sectores do PSOE e achegados a el; pero os reproches non pasaron máis que de insinuacións. O mesmo ocorreu co retorcemento do acordo polo PSOE ao crear unha nova vicepresidencia que, aínda sen alporizarse en público, tampouco sentou moi ben en Unidas Podemos pero mantivéronse calados.

Xa estamos no luns 13 de xaneiro e ministros e ministras xa xuraron ou prometeron o seu cargo. Será un Consello de Ministros totalmente controlado polo PSOE, cheo de xentes de sentimento capitalista e ultraliberal polos catro costados, que van actuar de muro de contención das potenciais políticas progresistas e que van baleirar de contidos as potenciais intencións dos ministrables atribuídos a Unidas Podemos. Quen vai cortar o bacallau será o “Trío Liberal a Tope” desde os seus Ministerios de Economía, de Seguridade Social – Migracións – Inclusión, e o de Facenda.

A derrogación ou modificación progresista das reformas laborais do Partido Popular e do PSOE, que se supón se pretende impulsar desde o Ministerio de Traballo, vai ser bloqueada en parte polo liberal titular do Ministerio de Seguridade Social, Migracións e Inclusión, aspectos esenciais en calquera reforma laboral. Igualmente, este último ministerio vai deixar en auga de borrallas as aspiracións dos actuais e dos futuros pensionistas; vai condenar á pobreza extrema a todas aquelas persoas que están inmersas nun mercado laboral viciado, inmoral e inxusto nacido das dúas últimas reformas laborais. Se ben parece que si van derrogar a reforma das pensións de 2013, para nada se fala da de 2011 que fala da necesidade de establecer un “factor de sustentabilidade” e do aumento da idade de xubilación ata os 67 anos; en troque si falan (os ultraliberais) do alongamento da idade laboral e de considerar toda a vida laboral a efectos de cálculo da pensión; unha verdadeira desvergonza partindo dun partido que se autodefine coma progresista.

Ao Ministerio de Universidades se lle secuestra unha das partes máis importantes de calquera universidade, a parcela da investigación. Crease un Ministerio de Ciencia que vai ser controlado desde o PSOE. O de Universidades vai quedar ás expensas das decisións orzamentarias de Ministerio de Facenda e dos acordos aos que poida chegar cos da Ciencia, un controlado por persoa que durante a súa vida pública na Xunta de Andalucía caracterizouse pola falla de apoio orzamentario ás areas sociais de goberno, o outro por achegados ao PSOE. Dos fondos dotados por Facenda tamén dependen Igualdade e Consumo, que igualmente poden ficar baleiros de contido por canto as súas accións políticas van estar estreitamente vinculadas ás dotacións orzamentarias.

E xa temos falado da Vicepresidencias de Iglesias e de Transición Ecolóxica e os seus potenciais cruces no eido do medio ambiente.

Total, que a min dáme que en Unidas Podemos deixáronse tomar o pelo polo PSOE. Supoño que estas inconcrecións veñen determinadas polas ansias de tocar goberno e a curta experienciade na negociación política de uns , por unha parte, e a experiencia dos outros en colocar motos sen rodas como solucións óptimas de mobilidade veloz pola outra. Moitos anos, desde o ano 1976, estafando politicamente ao persoal.

E que saída lle queda a Unidas Podemos? Pois simplemente achantar co que hai. Se decide rachar o pacto, sairalle o PSOE dicindo que tanto querer para nada facer; e iso sen contar co custe electoral que para a coalición da esquerda socialdemócrata puidera ter. Se fican no goberno van facer o labor duns gregarios aos que só se lles vai lembrar porque non foron quen de levar a bo termo ningunha das súas propostas electorais máis coñecidas. Como mantiña alguén de dentro de Podemos, mais lles valía ter apoiado a investidura de Sánchez e manterse como unha oposición correctora pola esquerda, sen entrar de comparsas nun goberno para branquear a un partido que non é nin sequera socialdemócrata.

Cumprirá o goberno do PSOE os demais pactos asinados?

Imaxino que uns si, outros non en boa medida e outros tentará de esquivalos.

Os que teña acadado co PNV e con ERC, se queren seguir no goberno non terán máis remedio que cumprilos. O pactado son cuestións concretas, non xenéricas como o foron as máis importantes das acadadas con Unidas Podemos, e non lles fica outra que cumprilas. Amais tanto PNV como ERC coñecen perfectamente como se move a súa parella de baile.

O pacto acadado co BNG tamén é concreto nas obrigas comprometidas polo partido felipista; e o deputado do nacionalismo galego xa deixou moi claro que o seu apoio era de investidura non de lexislatura; e que a continuidade do mesmo ía depender do cumprimentos dos acordos acadados. Sinalar que a experiencia do BNG na confección de pactos é moi ampla, non son novatos recen chegados á política. E non esquezamos, tampouco, que xa tiveron ocasión de lidar co PSOE durante a transición e, tamén, tivérono como aliado de goberno na Xunta de Galicia o que lles proporciona un coñecemento moi valioso das posibles mañas trapalleiras coas que os outros pretendan xogar.

Respecto aos demais pactos non podo falar, porque os descoñezo. En todo caso, de ser un asinante de algún deles, eu estaría coa mosca detrás da orella.

A ver que pasa.

(1)
http://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html ; e http://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

EN REALIDADE, QUE É O QUE A DEREITA QUERE?

Alguén debería de se facer a pregunta de que é o que realmente quere a dereita do Estado Español, tanto a nacionalista española como a nacionalista catalá. A resposta é sinxela: posuír o goberno aínda que non o teña acadado nas urnas, sexa cal sexa o seu ámbito territorial de actuación. O método: calquera lles vale; non teñen principios democráticos. E cando falo da dereita non estou a falar soamente das súas expresións políticas senón, o sobre todo, dos que están detrás das mesmas e de quen contribúe á sua formación e mantemento. Dos que teñen o poder, non dos que gobernan ou queren gobernar.

O principio clásico e histórico de todas as dereitas políticas é único: defender os privilexios da clase á que defenden a toda costa, sexa cal sexa o método que utilicen para acadalo. Usan métodos diferentes, pero todos eles tórnanse violentos para controlar e esmagar aos máis débiles. Unhas veces válense dos aparatos xudiciais (cuxos membros maiormente teñen a súa orixe nas clases máis podentes e maiormente están aliñados ideoloxicamente coa dereita extrema) para tratar de evitar que as urnas non lle dean a vitoria a quen promete medidas para evitar os abusos (dos bancos, da patronal ou das multinacionais) contra o país e a súa poboación; así o fixeron os mentores de Bolsonaro no Brasil e tamén parece que pretenden facer os mentores do franquista Partido Popular, de Ciudadanos e dos nazi-fascistas de Vox na actualidade e no Estado Español.

Se os mentores e organizadores da dereita política consideran que os seus intereses corren serio perigo e que non lles resultan os seus artificios ao través das leis e do aparello xudicial, non teñen ningún recato para recorrer a salvapatrias uniformados para dar golpes de Estado ou forzar cambios nas orientacións políticas dos gobernantes non afectos; por poñer algúns exemplos, así pasou na España da República, na Grecia do coroneis, no Chile de Allende, na Arxentina de Videla...; ou máis recentemente o 23-F no Estado Español,  os golpes contra Manuel Celaya en Honduras, contra a Venezuela de Chávez (aquí con probado apoio do goberno aznarista do Partido Popular) ou na Bolivia de Evo Morales; casi todos eles con consecuencias sanguentas (agás o golpe contra Chávez, que foi neutralizado polo groso do exército venezolano, e o 23-F onde se di que se solaparon tres golpes distintos e dous deles fallaron) para as súas respectivas poboacións e que se traduciron nunha falla de liberdades democráticas e falla de respecto aos dereitos humanos por parte da podremia militar corrupta e fascista. O que hai que sinalar é que cada vez que estes salvapatrias uniformados accederon ao poder mediante a violencia sucedéronse asasinatos masivos da poboación ou asasinatos selectivos de opositores, desaparicións de cidadáns demócratas, torturas, fame e miseria,... Outros dos resultados habidos nestes procesos golpistas azuzados pola oligarquía financeira cando nos lles resultan os seus servidores políticos, tal e como como demostra a historia, é que eses salvapatrias uniformados que se autodenominan “homes de honra” mostran que a súa honra estaba máis ligada á capacidade de enriquecerse persoalmente e converterse -os que xa non o eran- en corruptos que beneficiar ao conxunto da poboación; feitos que van desde apropiarse de doazóns realizadas para mitigar os sufrimentos da poboación, pasando pola participación en negocios de dubidosa moralidade, de aprobar proxectos de obras e comunicacións só se a mordida era consistente, de vender os subministracións destinados aos comedores dos cuarteis a outros negociantes sen escrúpulos, ... e outras menos graves como as de utilizar a membros da soldadería como man de obra para servir de camareiros, arranxar os seus domicilios particulares ou ir a cargar coas bolsas da compra doméstica. O que desminte o seu presunto “patriotismo”. É dicir, xentalla sen ética nin moral que se autopublicitan como “salvadores da patria e homes de honra” pero que no fondo non son máis que gansters con medallas e galóns. E diso sabemos moito neste Estado Español.

E que pasa aquí e hoxe coa dereita?

Na actualidade e aquí, a dereita segue a non crer na democracia; como antes, nunca creron nela; simplemente usárona para acadar e defender os seus intereses exclusivos. Porque, cre alguén que Fraga era un demócrata? Ou que o era Aznar ou Mariano Rajoy? Ou que o é Pablo Casado, Abascal, Feijóo ou Arrimadas o son?. Todos eles son peóns situados polos que realmente mandan en instrumentos (os seus partidos políticos) que están para servir aos intereses da oligarquía e o gran empresariado. Calquera que aprecie e sinta as liberdades democráticas e os dereitos humanos debería saber, aínda que só sexa polo que din e predican, que non eran nin son demócratas; xa non digamos se nos fixamos no que fan directamente eles ou os seus correlixionarios.

Fica claro que non son demócratas nas actuacións acometidas por eles cando tiveron poder gobernamental:

• Defensa, a través de leis laborais e fiscais, dos intereses dos grandes empresarios e banqueiros españois que medraron ao amparo da represión e da corrupción do réxime de Franco ou dos intereses das grandes multinacionais, dirixidas en España polos descendentes das camadas empresariais franquistas (ás que incluso chegan a facilitarlle que se fagan con vivendas que na súa orixe estiveron financiadas polo Estado para ser dedicadas a alugueiro social para as clases máis desfavorecidas e que coa súa funesta intervención pasan a deixar na rúa a centos de familias por non poder facer fronte a subas salvaxes dos prezos do alugueiro).
• Represión policial contra aquelas persoas que defenden os intereses dos traballadores, das persoas desafiuzadas das súas vivendas ou que se opoñen publicamente aos abusos das entidades bancarias. Represión policial directa contra toda aquela persoas que “osa” defender os seus dereitos amosándose desconforme co algunha ou algunhas actuacións policiais e o manifesta de forma correcta e directamente a quen as realiza.
• Mantemento ou creación de privilexios a sectores sociais xa de por si privilexiados ao través da educación e do sistema fiscal.
• Leis que limitan ou condicionan os dereitos máis básicos do ser humano enunciados na carta dos dereitos humanos, que enuncian lexislacións laborais que permiten que innumerables (por non dicir a inmensa maioría) empresarios sen vergoña e mentalmente apodrecidos exploten dunha maneira inmisericorde aos seus traballadores e traballadoras chegando incluso a despedilos por estaren doentes. Sinalar especificamente os ataques á liberdade de expresión utilizando vericuetos xudiciais para atacar aos seus adversarios políticos que teñen consecuencias como o inxusto encarceramento de tres tiririteiros en Madrid, a condena e procesamento de Valtonic, o vocalista de Def con Dos ou o procesamento de tuiteros ou blogueiros por criticar ou ridiculizar (que é unha forma de crítica) a institucións para eles sagradas tanto da dictadura franquista como do réxime monárquico post-franquista actual.
• Empresarios que obrigan aos seus traballadores e ás súas traballadores a disfrazarse de empresarios e empresarias autónomas para aforrarse as cotas da seguridade social e non contraer obrigas laborais con eles, e que incluso lles obrigan a mercar as súas ferramentas de traballo.
• Políticos que permiten que certos empresarios teñan convertidos os centros de ensino en vehículos transmisores de ideoloxías machistas, ultradereitistas, xenófobas, reaccionarias e focos de proselitismo relixioso; que subvencionan a un ensino privado que, aparte da baixa calidade e dirixismo ideolóxico das súas prácticas educativas, poñen o acento en segregar ao alumnado segundo o seu sexo e imparten unha doutrina de dominación e abuso das mulleres por parte dos homes.
• Limitacións dos importes e dos dereitos a recibir unha pensión de xubilación digna, favorecendo aos banqueiros no impulso de plans de pensións privados que, debido aos baixos salarios que permitiron e a inseguridade e baixa calidade dos traballos, só poden ser subscritos por persoas con capacidade adquisitiva.
• Xentalla baixo cuxos gobernos miles de xoves (moitos deles con altos niveis de formación) tiveron que emigrar para poder atopar un traballo remunerado que lles permitira vivir pola súa conta e organizar un futuro vital.

Todo o anteriormente mencionado e moito máis ocorreu durante os mandatos de gobernos apoiados ou dirixidos polos anteriormente mencionados. E iso que xa non entramos nos dereitos colectivos das distintas nacións que conforman o Estado Español, ás que se lles nega o seu dereito a decidir e cuxos políticos son encarcerados e despoxados dos seus dereitos máis básicos por defender posicións políticas perfectamente legales, incluso saltándose os seus dereitos de inmunidade que as leis da Unión Europea lles confire. O mesmo pasa cos ataques constantes dos representantes políticos da oligarquía financeira e dos grandes empresarios contra as distintas linguas e culturas do Estado, ás que pretenden soimeter a unha visión centralizadora e uniformizante das mesmas (ao mellor é que son tan burros, tan burros, tan burros que non o entenden; algúns non dubido de que si o son).

Esa é a sociedade española creada pola dereita e os seus representantes políticos. Coa colaboración inestimable de xentes e presidentes do goberno procedentes do PSOE, coma Felipe González, e os seus ministros de economía, facenda, xustiza e interior ultraliberais ou partidarios da patada na porta e da formación de cloacas policiais que aínda hoxe perviven; desde Solchaga e Boyer ou Barrionuevo e Corcuera ata a última responsable de economía do goberno Zapatero e pasando por Solbes. Ministros e gobernos do PSOE que respondían fielmente ás expectativas postos neles polos empresarios e banqueiros españois, ministros e gobernos que moitas veces tamén foron apoiados, inexplicablemente, nas súas políticas por importantes membros do Partido Comunista de España da transición. Sinalar que a maioría destes últimos remataron por pasar a formar parte das filas pesoeiras, sustentando en moitos casos importantes cargos en fundacións e outras verbenas dependentes do partido felipista.

É necesario trocar con todo isto. Vai ser posible facelo por vía electoral? O acordo asinado por Unidas Podemos e o PSOE é unha declaración de intencións coa que poñerse a camiñar. Unha declaración de intencións que non sei se algún dos asinantes vai tentar de traducir en feitos e medidas lexislativas (do PSOE permítaseme que o dubide). Certo, tamén, que é moi limitado o proxecto; máis tamén é certo que se trata dun proxecto socialdemócrata de baixa intensidade que contribuiría a poñer ao Estado Español nun nivel social (e quizá sexa isto o máis importante e unha das cousas que menos interesa á clase dominante) semellante ao de Francia, Alemania ou Italia;  e a mellorar notablemente o nivel de vida do conxunto dos traballadores, así como frenar os abusos empresariais realizados e institucionalizados ao amparo das leis promulgadas pola maioría franquista do parlamento español baixo o goberno de Mariano Rajoy, e iso é o que realmente preocupa aos grandes empresarios e aos membros da oligarquía financeira española e internacional. Ese tímido programna de goberno tamén sería bo para o pequeno e mediano empresario, tanto na fiscalidade como na súa contribución a polo menos aminorar os abusos aos que a gran empresa somete ás PEMES, sobre todo na subcontratación de obra pública, no comercio de alimentación en fresco e na obtención de fondos para o financiamento dos seus proxectos.

A alta burguesía e a oligarquía financeira non van estar contentas e van facer todo o posible porque non haxa unha volta atrás nos seus abusos, e como xa teñen anunciado os seus representantes políticos van facer todo o posible porque iso non ocorra. Xa o fixeron desde as súas organizacións profesionais e confesionais; tamén fixérono voceiros do partido nazi-fascista desde Mallorca e fixérono os voceiros parlamentarios dos mesmo na sesión de investidura de Sánchez. Tamén o fixeron os voceiros do franquista Partido Popular e os seus ecos e acólitos de Navarra e Asturias nesa mesma sesión. Sen esquecernos de toda a súa caverna mediática cos seus ataquen continuados ao potencial novo goberno e desde onde algun dos seus destacados xornalistas de orientación fascista ten chamado a unha asonada dos salvapatrias uniformados.

Pero non só fica a palabra pronunciada, senón tamén os apupos, emitidos desde as bancadas dos deputados nazi-fascistas e dos deputados do partido franquista, recibidos no Parlamento nesa mesma sesión por persoas pertencentes a forzas políticas con representación parlamentaria cando condenaban con dureza a represión policial selectiva e defendían posicións para as que foron escollidos polos seus votantes. Que se pode ou non estar de acordo coas súas intervencións, pero merecen un respecto como representantes de amplos sectores sociais que son. Amais as súas protestas fixeron base, como se poderá ler no diario de sesións do Congreso, en mentiras grandes coma templos; simplemente unha excusa máis para facer máis dificil a gobernabilidade do Estado. Os nazi-fascistas e os franquistas permítense insultar, mentir,... desde os seus escanos ou desde a tribuna do Congreso, pero non admiten que ninguén lles leve a contraria e que poña en dúbida ou denuncie as súas inexactitudes. Puro fascismo.

Fake News from Here

Tendo en conta como a xogan algúns impresentables deste Estado Español, que carecen do máis mínimo sentido do humor e que actúan máis levados pola súa ideoloxía de extrema dereita que pola razón, a lóxica e a obxectividade, aclarar que de todo o aquí escrito calquera parecido coa realidade é pura coincidencia (e se así non fora, alguén debería facerse mirar).

FIRST NEWS

Unha perigosa banda terrorista separatista foi capturada pola Civil Guard na capital da Comunidade Autónoma de Polonia.

Baixo a dirección do xefe da TIA, superintendente Vicente, auxiliado polo famoso axente secreto Anacleto, a Civil Guard apresou a un perigoso comando terrorista separatista formado por un número indeterminado de persoas (como o responsable da operación extraviou a nota, aínda hai que preguntar a quen filtrou a confidencia cantas eran as persoas ás que había que deter).

Os xornais máis influentes e coñecidos do Estado no que se encadra Polonia se felicitan polo éxito dunha operación tan ben dirixida polo Superintendente Vicente e executada tan á perfección polos membros da Civil Guard participantes na operación; sen deixar o destaque da colaboración dos anacletos comandados polo famoso Anacleto, axente dos servizos secretos do Estado.

Destacar que nas dependencias policiais nun hábil interrogatorio dirixido por Anacleto, dous dos detidos confesaron a intención do comando terrorista de cometer un importante atentado no que eles denominaron “dia D”, que non saben moi ben na data que cadra pero era esa e todos estaban preparados. Igualmente confesaron que, amais da lixivia, os deterxentes e as pastillas de xabón de glicerina atopadas no seu poder e requisadas nos rexistros realizados polo corpo policial interveniente na operación, tiñan a intención de mercar gabardinas de espía infiltrado e antefaces para coarse no parlamento polaco sen ser descubertos e recoñecidos; e, por riba, contaban cun armario repleto de vasoiras con mangos de pau cheos de termitas cos que pensaban aterrorizar aos seus obxectivos.

Segundo confesaron os dous detidos, toda a operación gozaría dunha cobertura externa proporcionada por dous membros do comando terrorista utilizando sendos gancheto-cópteros de última xeración e metralletas de pau tipo Kalasnicouba tallados por un afamado artesán da contorna. Todas estas probas, que segundo o voceiro oficial do Superintendente Vicente demostran de forma inequívoca a implicación dos detidos e a súa intención de cometer actos terroristas e terroríficos en contra da seguridade do Estado. A Civil Guard está á espera de que alguén desde arriba lle diga o número e os nomes das persoas que faltan para proceder á súa detención, que se espera sexa inminente.

Os detidos foron dispostos ao dispor do Tribunal de Orde Público (TOP), que coas probas á vista decretou a súa entrada provisional en prisión ata que o aparato de propaganda da dereita e da ultradereita políticas estiveran en condicións de buscar outras escusas coas que atacar aos do Partido Nacionalista dos Polacos e aos que chaman os seus aliados anti-Estado Uno Grande e Libre. Mentres tanto, en apreciación do TOP, vaise creando ambiente.

Novas de última hora confirman que agás dous deles, o das formigas termitas e o que confesou os plans tomados dun Mortadelo e Filemón para asaltar o parlamento polaco, os acusados foron postos en liberdade. Neste último caso, a fiscalía baralla a posibilidade de procesalos por vulneración do copyright. Ifgualmente, a SGAE está a estudar como pode sacar cartos deste asunto.

SECOND NEWS

O Gran Xulgado de Roubos e Atracos acaba de ditar sentencia polo roubo efectuado pola familia do Cativiño Paco (máis coñecido como Franco) de dúas estatuas ao Concello de Santiago.

Na súa providencia considera probado que o Cativiño Paco efectivamente apropiouse das dúas estatuas que o Concello de Santiago reclama, máis que non está demostrado que as que están no poder da familia do Franco sexan as mesma que el roubou, aínda que se parecen.

Lembrar que con anterioridade un Pequeno Xulgado xa fallara en favor dos familiares do Cativiño Paco, sinalando que, pese a toda a documentación de propiedade e á lexislación estatal sobre obras de arte do Patrimonio Nacional, “o que se colle non se quita Santa Rita Rita Rita, polo cal o roubado (se foi o Franco quen o fixo) roubado está, e que nada se pode negar ao salvador da patria e aos seus descendentes. E que un ou unha xuíz que non o considera así non é digno ou digna de pertencer a tan patriótico corpo”. E que este estrepitoso fallo foi recorrido polo Concello de Santiago diante do Gran Xulgado de Roubos e Atracos.

 

THIRD NEWS

A Xunta de Galicia ven de facer pública a súa resolución sobre as axudas á prensa editada en Galicia. Unha vez máis o Grupo Voz é o gran prexudicado.

Publicadas pola Xunta de Galicia as subvencións directas á prensa, confírmase un ano máis que os grandes discriminados polas mesmas foron os medios do Grupo Voz, que recibiron ínfimas contías en relación aos percibidos por outros medios favorecidos polas mesmas, como poden ser Sermos Galiza, Praza Pública ou Galicia Confidencial. Postos en contacto cun responsable dos medios castigados pola Xunta, este comenta que “desde o goberno de Galiza non se ten valorado a imparcialidade de medios coma os nosos que poñen por ribas o dereito dos lectores á información e a obxectividade a unha información que responda ás necesidades informativas e políticas dos gobernos do señor Feijóo; nunca un medio informativo como os pertencentes ao noso grupo de comunicación fixeron tantos esforzos por denunciar a corrupción que asola ao Partido Popular nin tampouco fixeron tanto por normalizar o uso do galego en todas as áreas da sociedade da Galiza; por outra parte, o cadro de colaboradores e colaboradoras de opinión dos nosos medios proceden dun amplo abano de ideoloxías abertas e progresistas (para exemplo só mencionar -como botón de mostra- que ata Robertito, o ultraesquerdista nacionalista que é conserxe da facultade de dereito da universidade, ten cabida nas nosas páxinas); por iso volvémonos a sentir discriminados unha vez máis”. Ata aquí as declaracións deste voceiro do grupo de comunicación máis independente e obxectivo de todos os nunca habidos en Galicia.

FOUTH NEWS

O Partido Popular, Vox e Ciudadanos recorrerán aos independentes tribunais españois para tratar impedir que Sánchez poida formar un goberno judeo-masónico-comunista-separatista.

Esta vez, o tribunal independente escollido polos constitucionalistas de Vox, Partido Popular e Ciudadanos é a Junta Electoral Central. Este intento de carambola, que pasa pola inhabilitación do ario Torra para exercer coma President de Catalunya, pretende que posteriormente caian polos buratos os de ERC e se poñan como energúmenos o de Junts por Catalunya para impedir que Podemos e PSOE poidan formar un goberno que remate cos privilexios dos obreiros e coa continuada ruína dos empresarios iniciada polo primeiro goberno de Mariano Rajoy.

“Franco así o habería desexado” comentaron os denunciantes.

FIFTH NEWS

Feijóo encadease na Ponte de Rande para exixir do Goberno de España a devolución da AP-9, a supresión das peaxes e a fin dos privilexios da concesionaria da Autoestrada do Atlántico.

Fiel ás reivindicacións históricas do seu partido, Feijóo ten decidido dar un paso máis na loita do Partido Popular pola recuperación para Galicia da Autoestrada do Atlántico. Con esta fin, o famoso político non fai máis que amosar a súa consecuencia cunhas ideas que leva defendendo desde que empezou a súa andadura coma xefe de filas do Partido Popular en Galicia.

Non podemos esquecer a manifestación liderada por el e Mariano Rajoy, acompañados de Abel Caballero, no pasado 31 de decembro de 2017 para tratar de impedir que a concesionaria da AP-9 subira as peaxes antes de rematar as obras de ampliación da mesma.

Feijóo, en declaracións a este medio, afirmou que “por moito frío e por moita neve que teña que sufrir de aquí só me van poder descolocar pola forza”.

FIN

Ata aquí fake news de hoxe.

CONSTITUCIÓN ESPAÑOLA: 41 ANOS DE PRIVILEXIOS (para os de sempre)

Como cada ano desde hai 41 anos, o día 6 de decembro vaise celebrar por unha parte da cidadanía do Estado Español o aniversario da vixente Constitución Española de 1978. Outra parte, as persoas que desexaban que o rache co réxime franquista fora real e efectivo, non temos nada que celebrar.

A citada lei, ao través da cal se vertebra (ou dise que iso se fai) o resto da lexislación do estado, ten sufrido dúas modificacións desde a súa promulgación no ano 1978. A primeira, para adaptarse á lexislación europea ao respecto dos dereitos de participación da cidadanía europea non española residente no Estado Español nos procesos electorais de ámbito municipal. A segunda, a modificación do artigo 135 do texto constitucional, para satisfacer as necesidades da oligarquía bancaria internacional e considerar como obriga preferente do Estado o pagamento dos xuros e a devolución da débeda externa, e reflectilo así nos orzamentos xerais do Estado para cada ano sendo un desembolso que tivera preferencia sobre o afrontamento de calquera outra necesidade do Estado ou do conxunto dos seus e das súas cidadáns, aínda que esta última fora de vida ou morte (isto de “vida ou morte” non o di, mais sobreenténdese tendo en conta a súa redacción).

Unha constitución cunha total falta de ética no seu nacemento.

Esta constitución cuxo 41 aniversario celébrase neste ano é unha lei á medida do franquismo e dos franquistas que consideraban que coa morte do ditador o seu corrupto réxime nacido do golpe de Estado de 1936 estaba esgotado e morto; e non só moitos dos xerifaltes políticos do réxime franquista (Manuel Fraga, Federico Silva, Fernández de la Mora, López Rodó, ...) eran desta opinión; tamén moitos dos grandes empresarios que amasaron a súa fortuna ou despegaron ao amparo dos chanchullos e da represión do réxime do ditador Franco eran desta opinión. Toda esta caterva fascista prefería “trocar todo para nada trocar” antes que arriscarse a que a crecente, daquela, mobilización popular rematara totalmente e liquidara o seu réxime de corrupción; ou que un exército e unha policía corruptos e inzados de fascismo e franquismo volveran a ser protagonistas dun novo e cruento golpe de man, ao estilo chileno ou arxentino, que rematara cun baño de sangue e asasinatos dunha parte importante da poboación.

Esta última era unha opción que nada gustaba a unha burguesía e a unha oligarquía españolas que empezaban a ser toleradas na “Europa civilizada”; suporía un novo illamento do réxime que non sería tolerado polo denominado “mundo libre” baixo ningunha circunstancia e que tería ou seus días contados, con todas as consecuencias negativas que iso tería para esa oligarquía industrial e financeira con alicerces na corrupción e na represión franquista.

Por outra parte, a burguesía franquista tampouco estaba polo labor de rachar totalmente nin co seu pasado criminal nin coa totalidade das institucións coas que se dotou o franquismo ao través da denominada Lei de Sucesións de 1967 (a monarquía encarnada en Juan Carlos de Borbón) e tampouco dos privilexios económicos e sociais adquiridos na ditadura ao amparo da economía de mercado e da represión. Nin estaba disposta a prescindir da famosa “España una grande y libre” que esmagaba os dereitos de territorios con lingua e cultura propias, cuxa mantenza se asignaba a un exército fascista organizado territorialmente para esmagar calquera intento de alzar a voz e que tan bos (aínda que ilexítimos) resultados económicos lles reportou. 

Tampouco deberían ficar desprotexidos aqueles que desde os púlpitos fixeron de valedores espirituais do golpe de Estados dos asasinos, santificando desde o minuto un ata o ano 1975 (agás contadísimas e honrosas excepcións) a represión gobernamental e os asasinatos do réxime de Franco; estou a falar da Igrexa Católica, unha confesión relixiosa co-partícipe do golpe franquista e aliada en todas as andanzas do réxime. O franquismo político e económico (este último que tamén integraba a organizacións amparadas pola Igrexa, coma o Opus Dei) non podía deixar de lado, nin rebaixar o nivel de privilexios que a organización católica tivera ao longo do franquismo. 

Por outra banda, que pasaría coa xudicatura, a policía e o exército fascistas? Loxicamente non ían limpar os estamentos estatais daqueles elementos que, en distinto grao de participación, contribuíran decisivamente ao medre dos seus negocios e ao posicionamento social dos impulsores do xiro franquista; ese xiro cara a un réxime admitido por Europa tamén debería salvar da queima a eses indesexables elementos que perviven aínda a día de hoxe, por si ou polos seus sucesores, en institucións que deberían ser inmaculadas nun estado democrático.

De garantir todo o antedito encargáronse distintas leis: a mal chamada de amnistía e a modificación de parte do articulado do acordo subscrito polo réxime de Franco co Vaticano, ambas no ano 1977; e a propia constitución aprobada no ano 1978 sometida a referendo tramposo e amparado nas ansias de liberdade do conxunto da cidadanía española na que se coaron aspectos de mantemento do réxime que deberían ser motivo de consulta separada e aspectos que pechaban, na práctica, a porta a calquera modificación posterior.

De branquear á policía, exercito e xudicatura fascistas ocupóuse a lei de amnistía de 1977; inicialmente pensada para dar liberdade a todas as persoas encarceradas, condenadas ou exiliadas polo seu labor de oposición ao réxime ditatorial, o citada lei converteuse nun coador polo cal se desculpou e impediu o procesamentos de asasinos, torturadores e cómplices dos mesmos sitos dentro das instancias xudiciais, do exército e da policía franquista. Foi unha lei de punto final enmascarada. E, ao mesmo tempo, salvar as institucións sobreviventes do franquismo; entre elas, a monarquía juancarlista.

A modificación, no ano 1977, do Concordato establecido entre o Estado Español e o Vaticano anteriormente, no ano 1963, baixo o réxime de Franco foi outro dos piares nos que se asentaron nos inicios da transición os privilexios concedidos pola burguesía española á sacrosanta Igrexa Católica. Nesta modificación esa institución económico-relixiosa sigue a manter todo tipo de privilexios de financiamento polo Estado, de presencia na educación e innumerábeis privilexios fiscais polos que está exenta de tributar en numerosos supostos, moitos deles tramposos. Todo iso coa venia do Estado da transición e, por desgracia, do actual.

Pero foi a aprobación da Constitución, no ano 1978, cando se deron carta de natureza inamovible a todos os privilexios e intereses da burguesía española e a todas as distorsións democráticas xeradas polo réxime franquista. A monarquía non foi sometida a referendo e se constitúe como unha institución herdeira do franquismo na figura do Juan Carlos de Borbón nomeado por Franco e, por riba, unha monarquía machista na que pervive a lei sálica (pola que o herdeiro ao trono é o primeiro fillo varón no caso de que o haxa, supeditando ás mulleres para o caso de ausencia de herdeiros varóns); é a única constitución europea na que se dita como debe ser o modelo económico no que se desenvolvan as relacións sociais no Estado; unha constitución na que, sen establecerse como Estado confesional, establece a preferencia da Igrexa católica sobre as demais relixións; unha constitución que atribúe a un exército herdeiro do franquismo a misión de velar polo que esa institución estime como “unidade de España”, un poder armado que para facer unha interpretación deste artigo non ten nin sequera que estar ao que diga o poder lexislativo que é o Parlamento. Unha Constitución tan flexible nos aspectos dos dereitos humanos, os dereitos democráticos e os dereitos sociais que permite leis de explotación explícita dos traballadores e traballadoras como as sucesivas reformas laborais promulgadas polos gobernos do PSOE e do Partido Popular, na que leis como a de seguridade cidadán (lei mordaza) ou as últimas reformas do Código Penal fan anacos da liberdade de expresión, manifestación e seguridade xurídica da cidadanía. Unha Constitución que permite que un Tribunal Constitucional declare procedente os despedimentos de traballadores por ausentarse do traballo por enfermidade, ou que causa que todo un Tribunal Supremo teña que ser reprendido por tribunais europeos polo seu favoritismo cos bancos nas súas relacións cos clientes (gastos bancarios, cláusulas chan dos préstamos, etc.) dentro da Constitución Española.

É dicir, unha Constitución que é un verdadeiro timo, feita á medida dos franquistas e tendo como cerne o mantemento dos privilexios da oligarquía e a alta burguesía franquista. Unha Constitución produto dunha reforma integral para manter todo integramente. E o peor, que foi santificada por partidos que nos últimos anos do franquismo amosábanse favorables a unha ruptura democrática co réxime franquista. E que, posteriormente, acomodáronse ás políticas e aos modos das portas xiratorias.

Unha constitución que permite que se violen os máis elementais dereitos humanos e democráticos e que nos mantén prisioneiros da burguesía e dos poderes franquistas que dominan as institucións do Estado.

E así seguiremos ata que se produza unha ruptura real co réxime de Franco, ata que se depuren as institucións e os corpos do Estado de elementos afectos ao franquismo e ás costumes e procedementos antidemocráticos, ata que se derrogue a lei de punto final e se procese aos torturadores franquistas, ata que se eliminen das rúas do Estado todo resto de simboloxía de persoas ligadas ao réxime de Franco, ata que se cumpra coa memoria histórica e se practique a xustiza e a reparación cos miles de persoas desaparecidas durante o réxime franquista.

En fin, esta constitución non ten nada que celebrar.

A Constitución Española de 1931, que foi vítima do golpe de Estado franquista, si que era unha constitución democrática e avanzada incluso para este tempo e neste Estado Español inzado de franquistas. Aínda sendo a súa redacción tan antiga, supera con moito ao texto constitucional post-franquista vixente no Estado español. Que así o desexe pode lela premendo aquí : Constitución Española de 1931. A vixente constitución non fornece de ningún motivo para ser celebrada; mais ben é unha lei agotada, tanto pola realidade do país e do entorno internacional como por manter aspectos totalmente trasnoitados e que máis ben son parte do século XVIII que dos tempos actuais. E, tamén, porque significa un deterioro social e lexislativo respecto da anterior e lexítima constitución do Estado, a de 1931 É necesario outro proceso constituínte. É necesaria outra constitución.

Dan noxo! Hai que botar a eses botarates.

Antonte en Verín os veciños e veciñas da comarca de Monterrei, acompañados por outros moitos cidadáns de doutras comarcas afectadas por procesos de recortes sanitarios, manifestáronse contra o peche do servizo de paritorio e pediatría no Hospital de Verín.

En realidade o peche dos servizos mencionados foi a gota que colmou o vaso. Porque non foi máis que un paso máis, dos moitos dados pola Xunta de Galicia que preside o incríbel (incriblemente inutil, claro) Alberto Núñez Feijóo amparado polo partido franquista Partido Popular, en aras a desmantelar o sistema sanitario público na Galicia.

Supresión de servizos e camas no Hospital Comarcal Valdeorras; supresión do número de camas públicas hospitalarias, supresión de médicos de familia, de pediatría, persoal auxiliar e de enfermería no conxunto dos centros de saúde e hospitais públicos da comarca viguesa; intentos de vender como ampliacións de servizos a apertura de novos centros presuntamente avanzados que na realidade non supoñen nin o aumento de servizos de saúde esenciais, nin de especialidades que supoñan un aumento sobre o que xa hai nos centros de saúde, como está a ocorrer en Cangas do Morrazo, no que se ofrece un CIS novo con peche do centro de saúde actual no que a única innovación vai ser a apertura de servizo de radiografía de tarde (nen sequera pola noite en urxencias). O mesmo pasa na provincia da Coruña, xa pasou en Lugo e segue a pasar na capital ourensá.

Mentres, a desviación de servizos cara aos servizos privados de saúde segue a ser continuada. En Vigo un moi importante número de beneficiarios de servizo de saúde teñen as súas consultas de especializada e os servizos hospitalarios nas mans dun hospital privado, POVISA. Dadas as importantes listas de espera que hai na sanidade pública por falta de profesionais (non porque non os haxa, senón porque simplemente non os contratan ou non os contratan en condicións) moitas das intervencións cirúrxicas son enviadas a clínicas privadas, procedendo dese modo, e de facto, á privatización dun servizo de atención sanitaria que debería ser de carácter público. Outra das forma que ten a Xunta de Galicia e a Consellería de Sanidade de potenciar o uso dos sistemas sanitarios privados é cultivando o desprestixio da sanidade pública; isto é consecuencia de toda a política de recortes, tanto de servizos como de persoal, que teñen como consecuencia que unha gran parte da poboación desconfíe das bondades da sanidade pública por falta de atención ou por tardanza en facilitar esa atención. Isto maniféstase no aumento progresivo das afiliacións a compañías de seguros médicos privados e que en moitos casos os e as doentes acoden a especialistas privados debido á tardanza na que no sistema público (mal xestionado polos incompetentes do Partido Popular) lle conceden as citas, incluso as declaradas preferentes ou urxentes. Así danse casos de consultas de enfermidades graves cuxa espera supera os dous meses ou máis. E tamén o crecemento de numerosas clínicas privadas en vilas de tamaño grande.

As protestas súmanse unhas tras das outras. Non só son os e as verineses, os valdeorreses e valdeorresas, os cidadáns da Mariña lucense e todas as persoas do medio rural que ven como continuamente e de seguido se recortan os seus servizos sanitarios públicos. Tamén son os vigueses e supoño que os cidadáns do resto do territorio de Galicia.

E cando digo que supoño é porque a información sobre os conflitos xerados pola mala xestión dos servizos públicos que dependen da Xunta de Galicia apenas aflora nos xornais galegos e, por suposto, tampouco nese mecanismo de propaganda ao servizo do Partido Popular no que teñen convertido á televisión pública galega. Ao mellor informan nas páxinas locais dalgún xornal, ou de xornais de carácter provincial, do que xa alí todo o mundo coñece e que non poden silenciar. Outras veces nin iso. E no resto das edicións doutras comarcas ou provincias distintas daquelas na que discorre a protesta, nin mentala.

Os xornais de Galicia, agás coa excepción dos que unicamente se publican unicamente en edición dixital, non informan de forma obxectiva do que ocorre no noso país. Os dous xornais publicados en papel con maior difusión de Galicia perecen servir aos intereses partidistas do Partido Popular e non aos intereses informativos do conxunto dos cidadán. Mesmo a algún destes medios en papel se lle pode confundir coma se fora o voceiro oficial do citado partido político, tanto polas súas ocultacións como polo seu contido en temas que poden resultar conflitivos para as aspiracións políticas do Partido Popular. Ocultación de mobilizacións cidadáns de carácter diverso, impedimento de acceso ás páxinas de opinión de organizacións políticas e de carácter cidadán (plataformas sanitarias, asociacións de veciños, sindicatos,...) que poidan contradicir ou denunciar as posicións oficias da Xunta de Galicia e do Partido Popular. Parecen máis un medio de desinformación e manipulativo que medios de información do que realmente ocorre no país e do que pensa a sociedade que o vertebra.

O mesmo pasa nas emisoras radiofónicas de carácter local: moito folklore e pouca información e diversidade de opinións sobre temas que poidan desgustar ao partido que goberna a Xunta de Galicia. Ás veces, e nalgunha e illada cadea de emisoras, podemos escoitar diversidade de opinións e información sobre o que ocorre no país; iso si, nos boletíns de carácter estatal e, ao mellor, nos de algunha emisora local que depende da central desa cadea de emisoras. No resto, mellor chapar; e xa non digamos nada da cadea pública galega... porque iso é de traca.

En fin, apodrecen todo o público por onde pasan. E non digo que o fagan mal, que non é iso. Estou seguro de que o que fan, o desmantelar o servizo público de saúde e o resto dos servizos públicos, o realizan coa eficiencia por eles buscada. O que pasa é que non queren que os servizos públicos sexan de calidade; o que queren é beneficiar ás empresas privadas de saúde, de ensino e de coidados. Por iso hai que botalos. E canto antes, mellor.

ERE la grassia, Felipe e pandilla (se foran socialistas, isto non pasaba)

       Sentencia polos ERE de Andalucía. Mogollón de persoas ligadas ao felipismo pesoero condenadas por chanchullerismo clientelar. Parece que uns beneficiáronse persoal e economicamente dos feitos e outros o único beneficio que obtiveron foi o beneficio político. De todas maneiras, hai algo que eu non remato por entender se comparamos as condenas por este proceso coas condenas da Gurtel e do caso Bárcenas, onde o Partido Popular foi condenado como parte beneficiada pola corrupción de moitísimos dos seus dirixentes condenados. (Si, xa sei que foran apartados ou pediran a baixa no partido no intre de ser condenados; e tamén sei que o Partido Popular, a diferencia da Xunta de Andalucía, non é unha administración pública -aínda que haxa zonas xeográficas nos que poida haber case unha perfecta simbiose- senón unha entidade privada).

           Pero imos ao que non dou entendido. Por que a Griñan a a Chaves, dos que non se di que se aproveitaran persoalmente dos chanchullos ERE para enriquecerse persoalmente, colócanlle as penas altas que lles poñen (incluso cadea para Griñán) e aos presidentes e cargos directivos do Partido Popular, cando ocorreron os feitos que levaron ás condenas por corrupción e enriquecemento ilícito, nin sequera foron procesados? Non está máis que probado que, como din de Chaves e Griñán, tamén coñecían os fraudes do IVE ata cantidades delitivas penais nas obras dos seus locais e que foron beneficiarios de "sobres" con diñeiro negro (como se desprende dos "papeis de Bárcenas")? Non o entendo. A única explicación que lle atopo é que uns din que son socialistas e os outros está máis que probado que son reputados franquistas. Con isto non quero dicir que os xuíces quebren a lei cando xulgan a franquistas; simplemente que a súa apreciación dos feitos non coincide cunha parte importante da poboación. Eles aplican a lei, e se esas apreciacións foron ou non erradas, se pasáronse ou se quedaron curtos xa o dirán os tribunais de ámbito superior ou, en casos moi concretos, os tribunais de ámbito europeo, que, dito de paso e sen ánimo de ofender ou minusvalorar o "noso", non é a primeira vez que lle emendan a plana ao Tribunal Supremo de España ou ao Tribunal Constitucional nas súas interpretacións ou aseveracións de sentencias.

            En todo caso, supoño que isto ocorrido na Andalucía é unha das cousas que nos pode axudar a entender o "por que" de que os sectores felipistas e guerristas do PSOE cos seus respectivos líderes á cabeza non queiran un goberno do Estado presidido pola súa besta negra do PSOE e compartido con Podemos. Parecen preferir un goberno co beneficiado pola corrupción Partido Popular. Será iso, mellor con quen non vaia levantar as moquetas palacianas da corrupción. Non esquezamos que xa no pasado, non me lembro agora o ano, houbo unha condena a un irmán dun recto, casto e perfecto varón do PSOE por uso indebido de instalacións públicas para as súas actividades privadas. 

           Por outra parte, a sentencia non só é unha sentencia para os implicados directamente no asunto EREs, senón unha sentencia que de forma indirecta afecta á credibilidade da actual secretaria do PSOE de Andalucía, á vista polos sectores felipistas como a substituta de Pedro Sánchez na secretaría xeral do partido español que se atribúe as etiquetas de socialista e obreiro, se o "tamayazo" do que se fala nalgúns medios se confirma.

          En fin, que dirán agora os Felipe González, os Alfonso Guerra, os Rodríguez Ibarra, os Paco Vázquez, os Lambán, os Bono ou os Emiliano García Page? Nos esquezamos que a maioría destes castos e puros varóns foron dirixentes estatais do PSOE cando ocorreron os famosos chanchullos dos ERE.

Queren unha Bolivia escravizada

 

Unha das malas novas da semana que remata foi a do golpe de Estado en Bolivia contra o Goberno de Evo Morales (escollido nas urnas). Volveron a utilizar, do mesmo xeito que en Venezuela, a escusa dunhas eleccións co reconto de votos presuntamente amañado para atacar a un goberno e a un presidente que desde o seu primeiro mandato ata o momento actual foi acadando que os recursos nacionais reverteran a súa riqueza no país e que a xustiza social volvera a estar presente en Bolivia.

Pese á intención do Presidente lexítimo de Bolivia de volver convocar eleccións para que non houbera dúbida algunha dos resultados, os golpistas deixaron claro coas súas sucesivas actuacións que o problema real non era o reconto electoral, senón as políticas sociais e económicas emprendidas por Evo Morales e os seus sucesivos gobernos desde o seu primeiro ano de mandato. Podemos velo no artigo de Álvaro García Liñera publicado na páxina web do Centro Estratégico Latinoamericano de Geopolítica (CELAG)  baixo o título de El odio al indio.

Un resume dos logros sociais e económicos acadados polos sucesivos gobernos de Evo Morales pode velo PULSANDO AQUÍ. (É un material que circula pola rede)

Os indutores do golpe son xentalla ligada ao goberno dos Estados Unidos (fálase de Bruce Willamson, encargado de negocios da embaixada USA en Bolivia como organizador do golpe, posiblemente co apoio dos asasinos da CIA e da NSA ianquis); estes contaron desde o primeiro momento coa participación activa da porcallada uniformada (eses que van alardeando ser homes de honra pero que de seguido, e cando hai cartos fáciles por medio, como demostra a historia en cada proceso involucionista social sexa no país que sexa, sempre van asasinando en favor dos máis poderosos, contra a maioría das poboacións, e para o seu propio peto, sen escrúpulos). Recibiron, segundo contan xornalistas, cada un dos xefes militares, un millón de dólares da embaixada ianqui por venderse para asestar un golpe á democracia de Bolivia. Foi o xeneral Williams Kaliman quen obedecendo as ordes dos asasinos do goberno dos EEUU dirixiu o golpe desde o exército e a policía. Suxeito indecente que ás 72 horas do golpe foise a vivir a non se sabe que sitio dos EE.UU. co seu millón de dólares.

Parece que os recursos naturais de Bolivia, sobre todo a máis grande reserva de litio do mundo, que o presidente democrático do país estaba disposto a facer que revertera en beneficio da maioría dos bolivianos e bolivianas, fixeron que as multinacionais e o goberno dos USA (non só o pallaso fascista que os preside, senón que tamén o restos dos seus políticos, militares e directores das axencias de asasinos) puxeran a Evo Morales no seu punto de mira por negarse a servir aos seus intereses.

O resultado foi o nomeamento irregular e ilegal dunha presidenta monicreque que reponde ao nome de Jeanine Áñez, cuxa procedencia política e ideolóxica descoñezo, pero que polas súas declaracións e maneiras é claramente unha persoa disposta a enriquecerse coa corrupción e a servir aos intereses do mellor ofertante estranxeiro, posiblemente, e seguindo a tradición das ditaduras latinoamericanas, a do país indutor do golpe; unha perfecta individua que representa os intereses das grandes "familias" do país vendidas ao capital estranxeiro. Unha presidenta que unha das primeiras medidas que fixo foi violar a constitución e as leis, establecendo disposicións tendentes ao control do país entre elas a de dar carta branca ao exército e á policía para asasinar impunemente aos opositores ao golpe, sen estar sometidos a responsabilidades nin investigación; outra foi poñer como xefe do exército boliviano a un xeneral da súa corda, supoño que tamén beneficiado co famoso millón de dólares. Unha presidenta que vai ser quen teña que responder diante do mundo se a situación boliviana dexenera nunha guerra civil ou nunha represión indiscriminada contra que non comulgue con ela e os seus golpistas (de momento xa están a ser detidos ilegalmente os deputados lexítimos escollidos polas forzas que apoiaron a Morales). E, coma sempre, coma ocorreu en Honduras, Chile de Allende, Arxentina, Brasil, etc. o resto dos países do mundo, agás aqueles gobernados por xente decente, non van dicir nin pío contra os delincuentes internacionales indutores do golpe de todos coñecidos.

Como non podía ser doutra maneira, o golpe de Estado e a presidenta golpista foron recoñecidas con celeridade por los suxeitos máis fascistas que rexentan cargos presidenciais no continente americano: o presidente dos Estado Unidos, Donald Trump, e o presidente do Brasil, Bolsonaro; dous pallasos fascistas ao servizo das grandes multinacionais. Amais destes individuos mencionados, tamén Guaidó, o pretendente fallido a ser presidente de Venezuela ao través dun golpe de estado deu por bo o asalto á presidencia de Bolivia por elementos golpistas, sediciosos e fascistas. Tampouco o presidente saliente da Arxentina, liberal como Rivera ou Casado e recentemente derrotado nas urnas, tardou en mostrarse disposto a recoñecer aos golpistas.

Pero unha das cousas máis graves acontecidas a nivel internacional e fora de Bolivia, na miña opinión e plo que nos toca, foi a calada por resposta e a asunción dos feitos pola Comisión Europea, que non condenou o golpe de Estado; simplemente limitouse a invocar unhas novas eleccións a curto prazo (lembremos que Evo Morales xa as estaba a convocar) santificando así o golpe de Estado. Xa acontecera algo similar co intento de golpe de estado contra Maduro e o recoñecemento de Guaidó, e volve a pasar con Bolivia. Non cabe dúbida de que os intereses que defenden os sen-vergoña que conforman a Comisión Europea non son os da maioría da poboación europea nin os dos procesos democráticos; desde Europa defenden os intereses , xunto co Banco Central Europeo, da oligarquía financeira internacional. 

Eu espero do goberno de Pedro Sánchez, aínda que non teño moita confianza nelo, que non faga o mesmo que fixo con Guaidó, que non se deixe empuxar polo amiguete de Carlos Andrés Pérez, que non recoñeza un goberno nacido dun golpe de Estado contra un presidente escollido democraticamente nas urnas e en disposición a convocar novas eleccións, como lle pediu a Organización de Estados Americanos (OEA) polas dúbidas que esta, sen argumentos nin probas, puxo ao reconto electoral das recentes eleccións bolivianas. Hai que sinalar que nos últimos tempos, a OEA parece máis unha axencia dos Estados Unidos destinada a volver facer de América Latina o seu patio traseiro que para defender os intereses dos países en se mesmos e do conxunto da rexión contra os abusos exteriores.

En fin, outro máis dos moitos feitos criminais que adornan a recente historia dos gobernos dos Estados Unidos de América e da historia mundial dos exércitos cheos de fascistas, nazis e corruptos.

Sr. Sánchez: lucíuse vostede

Como non dou colgado isto en http://moncloa.gov.es, no apartado https://escribealpresidente.presidencia.gob.es/formulario, vou poñelo aquí, en aberto. Cunha pouca de sorte chegaralle ao destinatario. De todas formas tentareino máis adiante na web moncloita, cando paren de chorar e atendan.

Na Galiza, a 11 de novembro de 2019

Señor Presidente:

Vaian por diante os bos días e os meus e “parabéns” polos seus, e do seu partido, resultados electorais.

Xa hai tempo que tiña gana de dicirllo, directamente e por adiantado, porque o sospeitaba, pero por desgracia os resultados electorais me reafirman na necesidade de facelo: a súa maior contribución a este país coa súa gracia do adianto das eleccións xerais foi a contribución ao afianzamento electoral de Vox, de un partido nazi-fascista (ás cousas hai que chamalas polo seu nome; de extrema dereita era Strauss, aquel bávaro de CSU, que era moi dereitoso pero non era fascista nin nazi).

Dados os seus recentes antecedentes políticos non sei que vai pasar. Mais espero que non volva a poñer por diante dos intereses da maioría da poboación do Estado os intereses das confederacións de empresarios e dos banqueiros, como xa fixo coa súa negativa a estabelecer unha alianza de goberno que fixera unha política socialdemócrata na pasada lexislatura.

En todo caso, comentarlle (aínda que supoño que vostede xa o sabe) que ao fascismo se lle combate con medidas e programas clara e decididamente sociais; medidas e programas que incidan socialmente sobre todo no campo da redistribución das rendas, das relacións laborais, da dependencia, dos servizos sociais e, tamén, na educación. Programas que non necesitan ser de “esquerda revolucionaria”; simplemente baseados nos valores keynesianos; aínda que os grandes empresarios e banqueiros deste país, crecidos e alimentados á maioría deles ao amparo da corrupción franquista e postfranquista, non teñan especial simpatía por John M. Keynes.

Non faga o que os seus correlixionarios de Francia, Italia, Chequia, Grecia, Hungría, Polonia, etc. que coas súas políticas de medias tintas e de non desgustar aos especuladores, empresarios e banqueiros, que o único que conseguiron foi acadar un logro igual ao que vostede acadou: posibilitar o ascenso dos movementos nazi-fascistas nos seus países. Como pode observar a historia repítese: isto mesmo ocorreu na década dos anos 30 do século pasado coa socialdemocracia europea coas consecuencias por todos coñecidas e coas mesmas correntes ideolóxicas como protagonistas.

O que si pediríalle encarecidamente é que derrogue dunha vez (xa está ben de tanto falar e nada facer) a chamada Lei Mordaza e todos os artigos do Código Penal de carácter autoritario e fascista que están a provocar as delicias dos distintos suxeitos da extrema dereita que existen no interior das distintas institucións do Estado, que por desgracia (e temos en conta as diferentes actuacións contra manifestantes pacíficos -mesmo vellos preferentistas-, procesamentos e condenas de persoas por manifestar publicamente as súas opinións, sentencias peculiares en casos de violación ou escandalosas penas cautelares de prisión preventiva) parecen ser moitos. E os fascistas non poden ter cabida nas institucións dun país que se queira atribuír o cualificativo de Estado Democrático e de Dereito; hai que erradicalos sen miramentos das institucións.

En todo caso, vostede dirá. Sempre nos quedará Portugal, que aí si depuraron os aparatos do Estado de elementos fascistas e salazaristas.

Por último, dicirlle que espero que esta misiva pase o filtro do seu gabinete de Moncloa e chegue a vostede, porque xa vai sendo hora de que alguén lle diga as cousiñas. E comentarlle tamén que sigo a pensar o mesmo que hai dous meses: dado o seu comportamento político non merece vostede ser Presidente do Goberno; neste intre é vostede un mal menor.

Ah! Xa me esquecía: ese conselleiro seu, Iván Redondo, se foi que o convenceu, mellor... Pois iso. O cal non quita que o principal responsable da desfeita sexa vostede.

Sen máis polo momento, reciba un afectuoso saúdo.

Malditos Nazi-Fascistas

O pasado luns, catro de novembro, puiden ver e escoitar un debate electoral organizado pola Asociación da Prensa de Madrid e que foi retransmitido pola maior parte das canles de televisión existentes no Estado Español. Nel participaban os cinco cabezas de lista por Madrid dos cinco principais partidos estatais, persoas que, á súa vez, eran os supostos candidatos de cada unha das forzas políticas a ocupar a presidencia do goberno do Estado.

Teño que dicir que nada novo esperaba de semellante evento desde o punto de vista de que cada quen arriara o seu discurso preestabelecido para establecer un verdadeiro debate sobre o que realmente ían facer se chegaban a ter maioría electoral. Supoñía que se ían centrar moito en Cataluña cos consabidos mensaxes repetidos ata a saciedade por cada un, que ían falar da economía cada quen tirando para o si e o ben que o fixeran ou puideran facer, que si a violencia de xénero, que si as coalicións ou pactos postelectorais, et., etc.

Un chulo. Un “tipejo” pijo e fascista.

Pero houbo algo que si me chamou a atención: a cara dura dun “tipejo” de ridícula perilla con aspecto de árabe africano que se pasou todo o tempo que falou colocando trola tras trola e falsificando dato tras dato, sen que ningún dos outros que estaba alí se molestara (agás algo moi illado) en desmentilo. Non sei canto tempo falaría o sen vergoña, pero calculo que de cada afirmación realizada máis do 90% sería unha falsidade e nove de cada dez datos (tirando polo baixo) proporcionados eran falsos. É dicir, moito tempo dedicado a falsificar a realidade. E non o digo eu só; á mañá seguinte case todos os medios informativos cunha pouca de decencia e de vergonza fixéronse eco de tales barbaridades alí expresadas por ese señorito. E teño que confesar que iso si me sorprendeu e cabreou: a cantidade de falsidades que lle permitiron soltar en tan pouco tempo con total impunidade. Ese home era un tal Santiago Abascal (Santi para Esperanza Aguirre), representante de Vox, que fixo todo un despregue de argumentacións homófobas, xenófobas, machistas e de índole autoritario, nazi e fascista; ideas que representaban ao seu partido. Polo tanto representaba a un partido nazi-fascista.

Era curioso e indignante a carraxe con que ese home se refería aos migrantes chegados ao noso país, poñéndoos coma delincuentes que pouco menos que o que buscaban era vivir sen traballar, que querían vivir das subvencións públicas e aproveitarse da sanidade española. Que recibían, incluso, máis axudas que os propios españois, axudas para case todo. Todo o que observando as estatísticas dos servizos sociais e dos diversos servizos estatais e autonómicos se demostra máis que falso, como deixaron patente ao día seguinte os medios decentes. Incluso chegou ao extremo de facer recaer sobre a migración a responsabilidade da maioría das violacións de mulleres habidas no Estado Español coa finalidade de crear xenofobia entre a poboación, cando sabe perfectamente que máis do 70% das violacións teñen os seus culpables entre españois. Preguntado por un xornalista sobre este particular poñendo en evidencia os seus datos e mentiras, o Santiago Abascal é tan covarde para asumir as súas mentiras cando o pillan que botoulle as culpas dos datos sobre “unha compañeira súa”, unha periodista.

E vai falar de vivir do conto ese señor, Abascal, que non pegou un pau á auga na súa vida e vivindo como un maharajá das “mamandurrias” que lle proporcionou o Partido Popular, incluído un chiringuito do que ninguén sabe cal era a súa función e do que sacaba unha boa tallada mensual. Pero cando alguén lle recorda a súa vida fácil, o señorito sempre acude a a un discurso do tipo “se ti estiveras no País Vasco e tiveras que marchar como eu por estar ameazado por ETA non falarías así”. Un puto covarde; moitos foron ameazados no País Vasco e alí se quedaron dando a cara e defendendo aquelo no que crían.

Outra cousa que me cabreou moito foi a obsesión dese partido por atacar a seres indefensos, aos Menores Non Acompañados (Menas), nenos que están sos no mundo e que buscan refuxio en fogares públicos ou que incluso dormen nas rúas pasando frío, fame e todo tipo de calamidades e abusos. Seguro que ese imbécil, ese covarde, non se atreve de un en un con alguén do seu tamaño; só fixa a súa atención en seres indefensos coma eses nenos.

Erradicar o fascismo e aos fascistas.

É urxente, moi urxente, desenmascarar a todos estes elementos nazi-fascistas que pretenden acabar co sistema de liberdades para poder acampar ás súas anchas. Hai que erradicalos. Queren retrotraer o Estado ao franquismo, a un réxime corrupto no que os dirixentes e os seus amiguiños roubaron a mans cheas. Queren un país onde supostos arquitectos sen titulación poidan asinar proxectos de obra con total impunidade e onde promotores inmobiliarios poidan saltarse a normativa urbanística e ninguén lle diga nada, onde xentuza do máis diverso e indesexable poida vivir do conto e onde os xulgados parezan cuarteis militares en vez de lugares onde impartir xustiza. Queren un país onde os abusos sobre as persoas sexan pan de todos os días e onde as mulleres sexan tratadas coma trapos e obxectos ao servizo dos varóns. Queren un país onde os únicos africanos tolerados e ben tratados sexan aqueles cardenais amigos de Teodoro Obiang e amigos de Rouco Varela e dos bispo de Alcalá, todos eles de recoñecida traxectoria integrista e involucionista. Onde os individuos e colectivos LGTBI non poidan amosar as súas orientacións en público. Queren un país onde os únicos migrantes tolerados sexan aqueles que non esixan que os traten coma persoas e que se deixen explotar coma animais, que non denuncien abusos como fixeron moitos recentemente no mar de plásticos de Almería onde ficaron máis que claras as causas do aumento do voto a VOX nas andaluzas. Queren un país no que poidan contratar man de obra escrava, onde poidan substituír aos traballadores con dereitos por traballadores sen dereitos, teñan estes da nacionalidade que teñan. Queren un país no que non se persigan aos violadores nin aos maltratadores de mulleres. Queren un país onde non se eduque aos nenos en liberdade, onde se lles eduque nunha moral caduca e baseada en prexuizos do máis morboso, vicioso, malvado e ao servizo dos poderosos. Queren un país morto no que eles poidan vivir unha vida de película a conta dos demais.

Hai que erradicalos; a eles e aos seus aliados. Erradicalos do sistema de representación, erradicalos de todas as institucións do Estado nas que estean instalados, erradicalos do sistema educativo, erradicalos do todas as partes. Non poden formar parte dun Estado democrático.

Supoño que este non é un tema que se esgote aquí. Xa me gustaría. E que seguirei escribindo sobre esa casta de lixo social involucionista que son os nazi-fascistas. Pero tamén dos que lle lamben as babas e que, pola súa propia conveniencia curtopracista, se achegan a eles. E falo do Partido Popular e de Ciudadanos, impresentables na súa actitude en relación a Vox e que, con esa labor continuada de branqueo, lle están a favorecer a súa expansión.

Malditos sexades, fascistas!