Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (residencias de maiores, ocultación de mortos e de doentes e hipócritas cómplices) (2)

Estamos a coñecer nestes últimos días que as residencias de maiores están a sofrir unha incidencia moi elevada dos contaxios por coronavirus, que afecta tanto ás persoas residentes como ás traballadoras; aínda que con maior incidencia e gravidade entre as primeiras. Non sei o que pasa no resto do Estado, pero si o que se le que está a pasar nas residencias de Madrid e nas residencias de Galiza; todas elas con graves problemas para os seus residentes e para o persoal que está ao seu coidado. E todas elas responsabilidade de consellerías baixo gobernos do Partido Popular.

O problema non é o territorio, o problema é o Partido Popular.

A “chispa” saltou cando familiares de residentes en distintos establecementos da Comunidade de Madrid denunciaron aos medios o escurantismo das direccións de moitas desas residencias, que non só non informaban do estado dos seus parentes residentes, senón que (nalgúns casos) non deixaban que foran visitados. A cousa quedou, momentaneamente, aí: nas crónicas aparecidas en escasos medios de información; nin as autoridades policiais ou xudiciais, nin as autoridades políticas da Comunidade de Madrid tomaron cartas no asunto a pesares de ter a información pública todos oos visos de veracidade (eran informacións proporcionadas por medios que, pola conta que lles ten, contrastan todo este tipo de novas). Aclarar que, como non podía ser doutra forma a CC.AA. de Madrid está presidida por unha muller de claro impronta franquista, pertencente ao Partido Popular, e o seu goberno procede dun acordo entre ese partido e Ciudadanos, co apoio do partido nazi-fascista Vox. Sinalar, tamén, que aínda non declarado o estado de alarma si había indicacións das autoridades sanitarias estatais e autonómicas para adoitar todas as precaucións e coidados posibles diante do avance dos contaxios polo Coronavirus COVID-19, detectado xa nos últimos días da semana que vai desde o 9 ata o 15 de marzo e con especial incidencia na Comunidade de Madrid.

Cousas similares están a suceder na Galiza, onde máis do 77% das prazas residencias están xestionadas por empresas privadas mimadas polas administracións da Xunta de Galicia presidida por Alberto Núñez Feijóo. Non se sabe de denuncias de anciás aparecidos mortos nas súas habitacións das residencias, pero si do escurantismo das empresas xa denunciado desde hai moito tempo polos familiares de persoas residentes nas mesmas.

Como xa veremos, o alicerce dos graves problemas que asolan aos residentes dos centros de maiores de Galiza e Madrid e ás súas familias non é O COVID-19 en si mesmo; quizás si sexa o problema máis grave dos moitos que sofren. Os problemas están a ser denunciados, polo menos na Galiza (e supoño que outro tanto en Madrid e no resto das comunidades onde eses indesexables gobernan), desde que o Partido Popular decidiu que as residencias eran un bo nicho de negocio xerador de múltiples beneficios e que, por tanto, habería que privatizar as súas instalacións: se os edificios eran públicos, poñelos ao dispor das empresas; se eran acometidas novas construcións residenciais pola administración, cedérllelos en xestión aos voitres; e, en ambos casos, concertar un número escaso de prazas. Regalámosche as instalacións e mercámosche parte delas. Iso si, manter un mínimo de prazas en centros de titularidade pública ou concertadas para disimular; sobre todo aquelas que puideran supoñer un maior nivel de gasto para esas empresas, que para iso están os amigos.

É dicir, a alicerce do problema, aquí e en Madrid é o Partido Popular. Como rezaba o título dun excelente artigo publicado na revista electrónica CTXT-Contexto y Acción o pasado día 29 de marzo, que levaba por título “Aparcamiento de Ancianos, S.A.”, neso se convirten as residencias de maiores dos territorios xestionados polo partido de Núñez Feijóo, Isabel Díaz Ayuso e Pablo Casado.

Mortos e presos nas habitacións. Desprezo ás familias.

A pasada semana, a cousa nas residencias de maiores madrileñas empezou a sobrepasar o límite do tolerable cando o exército deu conta da aparición nun establecemento residencial de mortos non declarados nas habitacións e de persoas residentes pechadas e illadas nas súas habitacións pouco menos que “ a la vaiche boa”. Ou doutra na que, agás unhas poucas monxas que ficaron alí, o resto fuxira abandonando aos residentes “a la buena de Dios” (quizá iso de deixalos na man do seu xefe virtual veu determinado pola súa profesión e dependencia xerárquica). Este non foi o único problema, foi nesa semana na que se empezaron a coñecer multitude de casos de contaxiados polo coronavirus no conxunto das residencias de Madrid, mortes de anciáns incluídas, e os grandes problemas dos seus familiares para coñecer o que acontecía cos seus parentes, chagando a saber que estaban mortos sen ter con antelación novas de que estaban a padecer a enfermidade por negalo o centro residencial ou por simple desleixo de non comunicalo ás familias. Outros episodios narran o intento, antes de ser coñecida a propagación do virus, de moitos deses centros residenciais de tentar que as familias sacaran ao seus familiares e os levaran para as súas casas baixo a súa responsabilidade.

Aquí, na Galiza, a lebre saltou a finais da semana pasada, cando traballadores e traballadoras deses centros residenciais denunciaron publicamente a existencia de casos de infectadas polo COVID-19 nunha residencia de Compostela xestionada por DomusVi; seguiron, posteriormente, numerosos casos nunha residencia en Celanova e, mais tarde, na de Barreiro en Vigo e na de Aldán en Cangas. Estas dúas últimas tamén xestionadas por DomusVi, empresa multinacional cuxos maiores accionistas son un adiñeirado francés e un fondo de investimento cuxos únicos intereses radican en acadar o maior beneficio posible. Esta semana xa se anunciaron un alto número de mortes entre os infectados. E apareceron “novos” casos (ou xa existentes pero sen declarar, non se sabe) en residencias da Fundación San Rosendo, emporio do cura ladrón Benigno Moure na provincia de Ourense.

Tamén na Galiza os familiares das persoas residentes quéixanse desde hai moito tempo tanto da falla de transparencia das direccións dos centros como da falta de coidados e persoal existentes nos mesmos.

Estes problemas, sobre todo o dos mortos ocultos, provocaron que o conselleiro madrileño responsable do ramo criticara ás direccións dos centros residenciais (maiormente privados) pola irresponsabilidade e falla de profesionalidade. A resposta da señora Ayuso, presidenta da CC.AA. de Madrid, foi destituílo da súa responsabilidade e poñer a competencia residencia nas mans do conselleiro pepeiro de sanidade. Hai que sinalar que a barbaridade dos centros residenciais madrileños ten unha responsabilidade clara: primeiro o Partido Popular, que foi quen estivo dirixindo a políticas sobre as residencias de maiores desde hai moitos anos que goberna en Madrid e que foi quen puxo eses establecementos (de propiedade pública ou privada) xestionadas por empresas pertencentes a fondos de investimento ás que o único que parecía importarlle era a súa conta de resultados; despois, a responsabilidade do conselleiro cesado desas función, de Ciudadanos, por seguir coa política dos seus predecesores. Por suposto que a decisión de Ayuso tivo consecuencias: o acrecentamento do escurantismo sobre o alcance do COVID-19 neses centros e que a día de hoxe a Comunidade de Madrid non especifique, dos infectados ou mortos a consecuencia do coronavirus, proceden ou están en establecementos residenciais de maiores.

Aquí na Galiza, non dimite ninguén nin hai destitucións, pese á incompetencia sobradamente demostrada pola responsable da Consellería de Política Social, encargada do ramo. E é que tal parece que a connivencia, permisividade e complicidade do Partido Popular coas empresas que xestionan as prazas dos centros residenciais de maiores é total. E certamente, eu estou convencido de que esa é a súa política. Certo é que en Madrid a retirada de competencias sobre residencias de maiores ao señor de Ciudadanos non foi debida á súa incompetencia, senón que ese home puxera en cuestión a política que sobre o tema estaba a seguir o Partido Popular. E as mortes de residentes maiores supoñen case o 25% dos falecementos por coronavirus na Galiza.

Persoal escaso e mal pagado.

Esta é unha das constantes das residencias de maiores na Galiza; tanto das públicas como, e sobre todo, das privadas. Evidentemente entre estas últimas hai diferencias, pero curiosamente son as que máis casos de coronavirus presentan neste momento aquelas nas que os ratios residentes/persoal son máis escasos. Eses sen-vergoñas que teñen uns cadros de persoal ínfimos, que non dan para atender e coidar con dignidade aos residentes; persoal ultra-explotado, con salarios de miseria e contratos precarios; un inmenso continxente de traballadores e traballadoras que, pese á súa entrega e boa vontade, por falta de suficientes mans non son quen de dar a basto para atender aos maiores como as súas familias desexarían. Traballadores e traballadoras sometidas á chantaxe de ficar sen traballo no caso de denunciaren a situación dos internos. E non só persoal xerocultor o que escasea neses establecementos de propiedade ou xestión privada, senón que tamén é escaso o persoal médico e de enfermería. Ten saído á luz nestes tristes días, que nos centros de DomusVi non hai médico nocturno, e nalgún nin enfermería nocturna, e do persoal xerocultos fican dúas persoas para atender a centos de residentes pola noite.

Non se lle oculta a ninguén que, tanto na Galiza como en Madrid, o número de traballadores e traballadoras contaxiados de coronavirus nas residencias de maiores é moi elevado. A falta de equipamentos de protección, tanto do persoal como dos doentes sans, é practicamente inexistente. As empresas no teñen dotado ao seu persoal nin aos seus residentes de medios de protección pese a presencia dun alto número de casos habidos nos establecementos e pese a estar residindo neles a poboación que ten maior risco de contaxio e de mortalidade por causa de COVD-19. Pero ese usureiros, negociantes sen escrúpulos, quéixanse de que o Goberno, non a Xunta dos seus protectores, no lles facilita medios de protección. Que fan con todos os cartos que sacan de cobrar as prazas residenciais a un importe de entre 1.800 e 2500 euros? Acaso non lles da para protexer aos seus residentes e ao seu persoal? Evidentemente, este persoal desprotexido ten as súas demandas e nos últimos tempos os seus representantessindicais teñen denunciado a súa situación, as carenciase a deficiente política da Xunta de Galicia diante da pandemia.

A falta de inspeccións e a connivencia das Administracións.

Esas residencias de maiores, pese ás continuas denuncias dos familiares das persoas residentes, rara vez reciben a visita dunha inspección en condicións por parte das administracións públicas responsábeis de velar por que eses establecementos cumpran os mínimos de persoal, instalacións e actividades que a lei esixe que teñan. Ou polo menos non o parece. E o digo eu con coñecemento de causa pois a miña nai estivo residindo nun deses establecementos hai anos; e iso que non eran os tempos duros que asolan aos residentes desde hai uns cinco anos para aquí, cando se empezou a concentrar o negocio residencial en poucas mans; e cando eses centros pasaron de ser fundamentalmente un caladoiro de votos para o Partido Popular a ser un pingüe negocio privado protexido polos gobernos autonómicos dese partido.

Residencias xestionadas por xentalla sen escrúpulos, que o único no que pensan é na ampliación dos seus beneficios económicos baseados, fundamentalmente, nos cartos recibidos das administracións públicas, administracións que coas súas ansias privatizadoras e cunha perfecta complicidade cos obxectivos deses mata-vellos deixaron o coidado dos maiores nas mans desa banda de senvergonzas que só pensan en acumular riqueza persoal, aínda a costa de maltratar a un colectivo que merece o mellor e o máis grande dos respectos. Respecto que non recibe nin de moitas desas empresas xestionadas por xentalla rastreira nin das administracións que teñen a obriga de velar polo benestar dos e das residentes. Administracións que agora tratan de agochar o alto índice de doentes con coronavirus e que seguen priorizando a súa complicidade e connivencia con esas empresas de almacenamento de vellos. E a Xunta de Galicia é claramente cómplice e connivente coa patronal das residencias de maiores, como denuncian traballadores e traballadoras de xeriátricos e como se pode ler nun amplo artigo publicado no xornal Nós Diario no día de onte; artigo titulado así “A connivencia da Xunta coa patronal das residencias”.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (os gobernantes e os políticos falsos e hipócritas) (1)

Nesta época do coronavirus COVID-19 están a facerse máis claras actitudes e comportamentos dalgúns sen vergonzas, xentes sen vergonza e insolidarios, que en pasados tempos non moi remotos, sen deixar de ter estes comportamentos, facíano cunha pouca máis de man esquerda; sen tanto descaro, demagoxia e brutalidade como o están a facer nestes intres.

Ao meu entender eses suxeitos son persoas de escasa catadura moral, que pecharon xa hai moito tempo a súa escasa conciencia social nun baúl e tiraron a chave. Refírome a eses personaxes, moitos deles con importantes cargos públicos, situados a maior parte deles (por non dicir a totalidade) no espectro ideolóxico da dereita (ben sexa a simple e incivilizada dereita, ben sexa a dereita franquista de toda a vida pese á chamada transición, ou ben sexa a dereita situada no ámbito do nazi-fascismo ibérico); pero á súa beira vemos tamén a persoas que se auto-denominan como socialdemócratas pero que comparten esas ideas que son propias dun estado capitalista liberal escorado ao salvaxismo económico e social contra as clases populares.

Eses personaxes proceden de diferentes campos e dedicacións; temos políticos (fundamentalmente do Partido Popular e Vox) algún membro destacado do PSOE ou do seu entorno, e dirixentes empresariais. Ao meu modo de ver, xente impresentable que pon o incremento do seus patrimonio ou dos patrimonios daqueles cuxos intereses gremiais representa ou, no caso dos políticos, daquela clase á que a súa política representa por riba dos intereses xerais da poboación, como a saúde; e isto fano caia quen caia, aínda que as súas posicións poidan supoñer a perda da vida de millóns de traballadores e traballadoras ou a aniquilación de importantes sectores da poboación que pola súa idade están máis expostos ás consecuencias máis nocivas do COVID-19, como poden ser as persoas anciás.

Moitas veces menten descaradamente ou falan de negro onde só hai branco. Pero non o fan sos; teñen o eco de moitos medios de comunicación, a maioría, que están ao seu servizo; os que eles crearon para defender a calquera prezo os seus intereses de clase aínda que estes supoñan a miseria ou incluso a morte de millóns de persoas, que utilizan a mentira, o sesgo, as medias verdades e a terxiversación para convencer ou facer dubidar ao conxunto da poboación sobre o que realmente é a realidade; a unha maioría da poboación que, ao non ter medios propios para requirir a información, non lle queda máis remedio que tentar de facelo ao través das súas páxinas, as súas voces ou as súas imaxes; uns medios que, cal coro ben coordinado polo mesmo director, no mesmo compás, ton e fondo expanden a mensaxe da mentira e da manipulación da realidade, dándolle a esa gran mentira unha aparencia pública de realidade. Xa o dixo Goebels: unha mentira mil veces repetida adquire carta de veracidade.

• Políticos que coas súas políticas minguaron os recursos económicos e materiais e o persoal da sanidade pública de forma atroz critican ao actual goberno central por non arranxar o que eles destruíron para favorecer ás empresas da sanidade privada.

Os mesmos suxeitos que pertencen ás familias políticas que durante anos gobernaron comunidades autónomas como a de Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León e que recortaron os medios materiais cos que a sanidade pública debería contar e que baleiraron ao sistema público de saúde de persoal auxiliar, médico e de enfermería, son eses suxeitos socialmente indesexables os que agora berran e berran pola falta de medios materiais e humanos nos centros sanitarios públicos. Son os que privatizaron hospitais, os que reduciron a atención primaria á mínima expresión, os responsábeis de que as listas de espera nos hospitais públicos sexan interminábeis, e que tamén os tempos de espera de consulta na atención primaria sexan de máis de cinco días en moitos concellos, os que coa escusa de servir aos intereses dos doentes derivan a estes para intervencións cirúrxicas cara a establecementos privados, os que crearon chiringuitos diversos dentro dos sistemas sanitarios por eles xestionados para colocar aos seus protexidos. Eses son todos gobernos autonómicos formados por personaxes do Partido Popular, un partido que durante o longuísimo tempo que tivo o goberno do Estado, con Mariano Rajoy como presidente, nada fixo por evitar agresións contra a sanidade pública xerados en Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León. É máis, aínda acrecentou máis o desmantelamento e descapitalización da sanidade pública ao través dos fondos orzamentarios e ao través da limitación á contratación de persoal (igual que no resto dos servizos de carácter público) coa clara finalidade, xunto cos seus dirixentes nas distintas comunidades autónomas, de desprestixiar a sanidade pública e encarrilar á poboación cara ás empresas cuxos beneficios dependen de que a poboación teña un mal nivel de saúde, é dicir, a sanidade privada.

Estes desalmados se vergoña son os mesmos que agora critican a falta de respiradores e de equipamentos de protección individual nos hospitais e centros de saúde. Eles, os que baleiraron os almacéns dos hospitais de medios materiais cos que facer fronte ás continxencias. Eses desalmados sen vergoña son, tamén, os que non queren asumir as súas competencias territoriais en sanidade e obrigar aos hospitais privados a acoller enfermos de COVID-19; prefiren facerlles hospitais de campaña no arredores dos hospitais públicos ou facer “arcas de Noé” como a de IFEMA sen medios nin persoal suficiente para atender aos doentes alí “depositados”, sen medios materiais para atender aos que poidan agravar o seu estado e contratando a estudantes dos últimos cursos de medicina e de enfermería cando, polo menos destes últimos, hai multitude de titulados en paro que están a ofrecer os seus servizos moitos dos cales foron vítimas dos recortes sanitarios practicados polo Partido Popular. Pero claro, eses indecentes non queren gastar os cartos nos servizos públicos á cidadanía, prefiren darlle outros usos socialmente menos útiles.

Non é que o Goberno do Estado sexa da miña corda (de feito desde este espazo teño realizado múltiples críticas ao seu presidente), pero o que tampouco se lle pode atribuír son as consecuencias negativas inmediatas que nesta situación de pandemia tiveron políticas realizadas durante anos e máis anos polo políticos estatais e autonómicos do Partido Popular. Estes son os verdadeiros culpables da falla de respiradores para atender aos doentes, da falla de batas de protección e máscaras protectoras para protexer aos sanitarios e auxiliares nos hospitais e centros de saúde. Estes son os verdadeiros culpables do descenso de camas nos hospitais públicos. É o Partido Popular e as súas políticas quen está detrás de todas as carencias do sistema sanitario público. E aínda teñen a cara dura de negalo, afirmando como fixo o seu presidente nacional, Pablo Casado, que foron eles os que aumentaron o número de camas públicas alí onde gobernan; que llo pregunten aos valencianos, aos madrileños ou aos vigueses, a ver que lle din. O único que fan ben é vender fume.

Se de min dependera, eses suxeitos indesexables estarían na cadea. Non polas súas ideas, senón polas consecuencias dos seus actos.

Coronavirus: solidariedade e a admiración polos profesionais da sanidade: realidade e hipocrisía.

Antes de comezar un aviso: non me vou cortar un pelo; vou botar todo o que me sala de dentro; se hai alguén que se sinta ofendido ou ofendida que me denuncie ou que se foda; xa estou farto de ser educado con quen non o merece. E vouno facer porque estou ata os “mismísimos” de moitos e moitas imbéciles que teñen responsabilidades de goberno dos que penso que deberían estar fora da administración pública ou na cadea. Queda claro?

Desde o primeiro momento, e sobre todo cando os casos empezaron a ser máis frecuentes, no conxunto da poboación xurdiu a solidariedade cara ao persoal sanitario totalmente desbordado. Sobre todo naquelas comunidades nas que os problemas de falta de persoal e camas nos hospitais públicos estaban a ser máis acusadas xa antes do inicio da crise do coronavirus e onde a poboación, como prexudicados directos da mala situación dos profesionais da sanidade, percibe coma seus os problemas que afectan ao persoal sanitario. Falo de Galicia, de Castilla e León, de Madrid, de Andalucía,...

Unha solidariedade cidadá en xeral san e nada interesada, que provoca que todas as semáns diante de centros de saúde haxa concentracións de profesionais da saúde e de cidadáns de a pe para defender a sanidade pública das agresións á que os gobernantes imbéciles dos partidos corruptos a están a someter coa finalidade de pular a sanidade privada, os negocios dos que se benefician da mala saúde da poboación.

Esta solidariedade cidadán vai indo a máis a medida que a pandemia do coronavirus estase a estender, porque esta a ficar máis en evidencia o desmantelados que eses cabróns teñen os servizos públicos de saúde (primaria, especializada e hospitalaria), a falta de recursos materiais e a escaseza de persoal médico-sanitario para afrontar a pandemia cun mínimo de recursos que permitan minorar os efectos nocivos da mesma.

Espero que a memoria social funcione despois desta situación e á hora de exercer o dereito ao voto; aínda que, por desgraza, está máis que demostrado que a memoria social é moi fráxil; e este adormecemento está alimentado permanentemente desde a maior parte dos medios de comunicación.

Máis de entre todas as persoas que amosan a súa solidariedade co persoal médico, de enfermaría e auxiliares clínicos de todo tipo, da noxo escoitar a algúns fillos-puta e a algunhas fillas-puta (o cualificativo non vai polas súas nais, senón polo modo de actuar deses personaxes) que inician os seus discursos sempre amosando a súa solidariedade cos profesionais sanitarios cando son eles, eses imbéciles cínicos e cabróns, os culpables dos apuros que o persoal sanitario está a sufrir. Son eles ou outros membros dos seus partidos os que recortaron o persoal desde que ostentan cargos de dirección da sanidade pública nas distintas comunidades autónomas. Da noxo escoitar dicir estas verbas aos membros do Partido Popular, aos presidentes peperos de comunidades autónomas que fixeron todo o posible por desmantelar a sanidade pública, que suprimiron camas nos hospitais de titularidade pública para beneficiar aos propietarios e directivos das empresas que teñen coma público obxectivo do seu negocio aos doentes. E en xeral dan noxo todos eses personaxes que recortaron na sanidade pública; porque tamén no PSOE e en Converxencia i Unió hai elementos deste tipo, aínda que sexa o Partido Popular o principal responsable do descalabro da sanidade pública.

Da noxo escoitalos a todos eles cando se laian das colas que se montan nas urxencias, ou cando afirman que non hai camas suficientes tendo eles pechadas numerosas camas e partes enteiras de edificios hospitalarios públicos. Pero sobre todo porque a lei permite incautar camas dos hospitais privados e eles non as incautan, prefiren saturar os públicos e ter aos doentes en condicións terceiro mundistas; e porque as camas pódense montar como se está a facer nalgúns lugares en hoteis baleiros ou en pavillóns de mostras. O problema é que falta persoal que poida atender esas camas. Eles, os noxentos dirixentes do Partido Popular, baleiraron os hospitais e os centros de saúde públicos de persoal cualificado, deixando en cadro de mínimos eses establecementos e abusando laboral e profesionalmente dun persoal sometido á precariedade; e obrigaron aos sanitarios e sanitarias maiores a xubilarse e deixar as prazas sen cobertura para aforrar nunha necesidade básica como é a saúde pública.

Eses mesmos sen-vergoña, cínicos e mentireiros son os que levan anos e anos gobernando en Galiza, en Castela e León, en Madrid, ou que estiveron precarizando a saúde pública en Valencia ou Murcia mentres gobernaron, poñendo ao persoal médico, de enfermería ou auxiliar aos pes dos cabalos das empresas de sanidade privada; que arrasaron con todo o público alí onde colleron competencias sobre os servizos, entre eles a sanidade. Os do partido que foi condenado por beneficiarse da corrupción de innumerabeis dos seus dirixentes políticos e dos secuaces nomeados por eles, que non só se beneficiaron persoalmente senón que traballaron para acadar ingresos irregulares para o Partido Popular. E aínda queda por clarexar o dos famosos “sobres” que parece que percibiron moitos deses “patriotas” do tres ao cuarto que van polo mundo facéndose os heroes e os salvadores da patria (supoño que da patria na que teñen os cartos depositados en contas opacas).

Cando escoitamos falar a persoal sanitario das comunidades máis afectadas polo coronavirus, como Madrid, queixándose do seu esgotamento físico, da falta de material de prevención ou de que teñen que poñer aos doentes en corredores saturados de camas, indicando que hai camas baleiras en hospitais privados porque as autoridades sanitarias da súa comunidade non executan a lei de alarma que permite derivar doentes cara aos hospitais privados aínda que estes se opoñan danme ganas de vomitar pola actuación gobernamental. Máis cando despois saen Pablo Casado, Núñez Feijóo ou outros polo estilo, que son todos iguais, a expresar a súa admiración polo persoal sanitario a náusea é case permanente e tarda en pasar. Porque prazas na privada hai, porque para Esperanza Aguirre (unha das maiores responsábeis do desmantelamento en persoal e medios na sanidade pública madrileña) e o seu home pronto houbo praza nun centro hospitalario privado, mentres outros estaban a ser derivados a corredores hospitalarios, habitacións saturadas, enviados aos seus domicilios ou algo polo estilo; e agora a hoteis sen clientes, alugados ou cedidos. Son todos eles uns sen-vergoña ou non? A que si?

Todos eles forman parte do Partido Popular, un cancro social que debería ser extirpado e destruído.

A defensa da sanidade pública e os principais xornais de galiza

Onte, 9 de febreiro, entre as 17:55 horas e as 18:32 horas estiven ollando os principais xornais de Galiza, nas súas edicións dixitais, para ollar as informacións neles aparecidos sobre a manifestación convocada para ese mesmo día ás 12:00 pola plataforma SOS Sanidade Pública como protesta pola ultradeficiente situación da sanidade de titularidade pública na Comunidade Autónoma galega. Os xornais analizados foron aqueles de Galicia que tamén teñen edición en papel. A particularidade destes xornais é que todos eles reciben inxentes fondos monetarios da Xunta de Galicia por diversos conceptos, desde axudas polo uso da lingua galega (cousa en moitos casos incomprensible) ata as máis peregrinas, pasando pola publicidade institucional declarada e a publicidade institucional máis ou menos disimulada en forma de información ou contribución ao coñecemento.

Con unha excepción, constatamos que a existencia desta nova está moi relegada a posicións moi secundarias da portada ou, noutros casos, é totalmente inexistente na portada dos dixitais. Nas que aparece, agás a mesma excepción á que antes me referín, hai dúas tendencias: uns , unha vez presentada a existencia da manifestación con breves descricións, inserir na nova declaracións de responsábeis do SERGAS e/ou do secretario do PP de Galicia dando máis detalle e entidade á propaganda destes últimos que ao feito do titular da nova; outro, pese a darlle un terceiro lugar na portada pon de segunda de portada unha inserción publicitaria disimulada e non identificada como tal sobre as urxencias no CHUS; e ao mesmo nivel as mesmas declaracións do xerente do SERGAS e do Secretario do PP de Galicia en novas separadas. Unhas novas teñen a súa referencia nas axencias EFE e Europa Press (EP) e outras nas redaccións dos propios xornais. As sinaladas como procedentes de EFE e EP dou por sentado que son un refrito de diferentes novas diferentes servidas polas citada axencias (as referidas á manifestación, a referida á declaración do xerente do SERGAS e a referida ao secretario do Partido Popular de Galicia; e non fai falta moita intuición para supoñer que as declaracións do xerente do SERGAS están feitas en día ou días anteriores). Imos velo xornal a xornal.

La Voz de Galicia. A edición dixital deste xornal foi consultada ás 17:55 horas do domingo 9 de febreiro. A nova procede da redacción deste xornal en Santiago con hora das 13:55. Pese a ser unha das máis importantes novas da xornada en Galicia, foi relegada á columna esquerda do VIIIº lugar da portada, incluso despois dunha importante nova de titular “Koni sella la septima del Depor”. Entrando na nova, esta describía de forma superficial tanto a manifestación como das intervencións finais habidas na mesma. Dentro da nova dáse relevancia ás manifestacións conspiranoicas do secretario do PP de Galicia atribuíndo os graves problemas que padece a sanidade pública galega a conspiracións da oposición, declaracións conspiranoicas que nos lembran a aquelas do “contubernio xudeo-masónico pagadas co ouro de Moscú” que se escoitaban no entorno do xeneral asasino e dos seus cómplices non menos asasinos. Como vemos a neutralidade e calidade informativa deste xornal deixa bastante que desexar; quizás sexa este o motivo polo que o grupo empresarial ao que pertence sexa un maiores beneficiarios de centos de miles de euros de fondos públicos fornecidos pola Xunta de Galicia por distintos conceptos de axudas e por compra de espazos e campañas publicitarias patrocinadas polas consellerías do goberno galego.

Faro de Vigo. É o segundo xornal de Galicia en tirada; e, tamén, o segundo receptor de fondos públicos procedentes da Xunta de Galicia polo concepto de diferentes axudas á prensa e beneficiario, tamén, da publicidade institucional do goberno de Galicia e das súas consellerías. A portada dixital deste xornal foi consultada ás 17:58, onde a nova da mobilización convocada por SOS Sanidade Pública estaba situada na columna da esquerda nun posto XIIIº, despois de novas tan importantes como “El primer Cunqueiro enamorado...”, “Brais es el elegico para acompañar a Aspas y Smolov...” (nova xa pasada nese momento), “Arde un coche en plena plaza elíptica de Vigo”, “Todo listo en Los Angeles para...” ou “Osasuna – Real Madrid en directo” por poñer algúns exemplos de criterio periodístico utilizado nese xornal cara a un problema moi grave que está a afectar a toda sanidade de Galiza, pero que na comarca viguesa está a cobrar aspectos excepcionalmente graves para a saúde da poboación tanto na atención primaria como na hospitalaria. Unha vez dentro da nova, redactada en base a informacións das axencias EFE e EP, vemos que da tanta importancia á nova de actualidade que é a manifestación como ás declaracións seguramente pretéritas do xerente do SERGAS e, por suposto, ás veleidades conspiranoicas do secretario do PP de Galicia. Outra curiosidade é que aparece a nova baixo dous romboides que rezan un “Noticias de Verín” e o outro ”Noticias de comarca de Verín”; calidade informativa: unha manifestación convocada para toda Galiza, desde toda Galiza e na capital de Galiza convértese nunha nova de Verín. Feijóo contento e disposto a seguir soltando cartos.

El Correo Gallego. O que parece ser terceiro xornal de maior tirada de Galicia, editado en Santiago de Compostela. Tamén dos máis beneficiados polas “axudas” e a publicidade da Xunta de Galicia. Aquí, hai que dicir que a referencia aparece no IIIº lugar da portada, despois dunha nova referida ao coronavirus e (e isto é para poñerse a mexar e non botar gota) dun artigo de publicidade datado no día tres de febreiro adulando as excelencias das urxencias do CHUS mil veces denunciadas polas organizacións defensoras dos doentes e en cuxas instalacións de urxencias ten falecido, segundo denuncias do persoal médico, un doente a semana pasada. Neste xornal, El Correo Gallego, na mesma portada e ao mesmo nivel aparecen, nun apartado os titulares das declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS e noutro apartado as fábulas conspiranoicas de Tellado, secretario do PP de Galicia. Entrando xa na noticia en si mesma, observamos que está baseada na información proporcionada por EFE cunha extensión maior que Faro de Vigo e Voz de Galicia referidas á manifestación e as súas motivacións e, como xa non chagaban as dúas novas parellas, facendo referencia ás declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS. Renovará El Correo Gallego subvencións de diversa índole e contratos publicitarios coa administración da Xunta de Galicia e organismos dependentes dela? Supoño que si, que igual que nos casos anteriores Núñez Feijóo e o Partido Popular estarán contentos.

Atlántico. Este xornal no seu espazo dixital, visto no intervalo horario mencionado ao inicio, dedica á manifestación convocada por SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade un primeiro lugar na súa portada. Entrando no contido da nova vemos que está elaborada pola redacción do propio xornal; unha elaboración impecable como nova xornalística na que se nota o obxectivo de informar do acontecido nas rúas de Compostela ese día pola mañá, informando das motivacións dos diferentes actores do foco da nova. A diferencia do feito nos xornais analizados con anterioridade, o xornal Atlántico non mistura a actividade reivindicativa con declaracións propagandísticas ou conspiranoicas de ninguén (igual porque as declaracións do xerente do SERGAS xa as publicou no seu momento e as de Tellado, que sirven para todo, xa non son unha nova real). Resúltame curioso que este xornal, do mesmo grupo editorial que La Región, publicara unha nova tan obxectiva e sen sesgos evidentes; e isto dígoo porque este grupo editorial é moi achegado ao PP de Ourense. Claro que os baltaríns están moi contrariados polo tema Verín que estiman que lles vai supoñer un alto custo político nas próximas eleccións autonómicas. Se segue así non sei se este xornal vai renovar subvencións nin publicidade institucional da Xunta, o cal non sei se poría en solfa a súa continuidade como xornal, polo menos na súa versión impresa.

Nós Diario. Este xornal, na súa edición dixital aberta, o domingo pola tarde mostrábanos unha breve crónica da manifestación feita por un dos seus redactores, indicando os apoios políticos cos que contaba, as persoas que leron os comunicados finais e centrándose fundamentalmente en breves opinións acadadas durante o acto de protesta polo voceiro de SOS Sanidade Pública Manuel Martín e dous representantes de plataformas de defensa da saúde das comarcas de Monterrei e da Barbanza. Non se prodigou máis na información sobre a mobilización.

La Opinión Coruña. Este xornal, do mesmo grupo editorial que Faro de Vigo, deu unha nova feita en base a novas de EFE e AP que parece copiada do seu irmán maior, o Faro de Vigo. O lugar de portada, como Faro, moi secundario. Tamén levará subvención e publicidade.

Vistos tamén os xornais dixitais de La Región de Ourense, Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo, dicir que ningún dos tres presentaba mención algunha do acto convocado pola plataforma SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade pública celebrado o día 9 de febreiro de 2020 en Compostela entre as súas novas de portada.

Como podemos observar, isto é o que da de si a prensa con edicións impresas que temos neste país galego. Dos tres xornais con maior tirada con base en Galiza, dous deles case ocultan a nova máis importante do acontecido onte, 9 de febreiro, no país; o terceiro deles, domiciliado no concello de Santiago de Compostela e que polo tanto non pode ocultar a realidade do que alí pasou, sitúa a nova en terceiro lugar de referencia, pero precedido dun artigo de propaganda sobre as máis que denunciadas urxencias no CHUS e acompañado por dous artigos con referencia pepera: un no que o xerente do SERGAS dedícase integramente a facer propaganda da política sanitaria sanitaria da Xunta de Galicia e xustificando o inxustificable con datos presuntamente certos pero desconectados da realidade do masacrado polo Partido Popular na sanidade pública galega; e o outro no que o secretario dese partido na Galiza se dedica a botar pelotas fora con afirmacións conspiranoicas sobre a sanidade que ese partido está a destruír progresivamente desde que Núñez Feijóo acadou a Presidencia da Xunta de Galicia.

Hai que sinalar, tamén, que hoxe luns algún deles como o Faro de Vigo e La Opinión de Coruña renovaron a nova e non lle dedican tantas liñas ao xerente do SERGAS; o cal non signifique que introduza o tema na renovada nova. Imaxino que a alguén se lle caía a cara de vergonza, e de aí o troco.

E se agora están así, como para lelos cando convoquen as eleccións galegas !

ANEXO

Para rematar, un resume das axudas concedidas pola Xunta de Galicia aos diferentes medios xornalísticos e de comunicación, onde vemos que destacan con moito as empresas do Grupo Voz, seguidas de Faro de Vigo e El Progreso de Lugo. Isto pódenos axudar a comprender algunha das cousas que pasan coa información neste país. Os datos están tirados do Diario Oficial de Galicia de 27 de decembro de 2019.

a) Axudas a xornais impresos en formato papel:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial Compostela, S.A.	72.982,98
Editorial La Capital, S.L.	28.163,44
El Progreso de Lugo, S.L.	125.832,10
Faro de Vigo, S.A.	242.808,15
La Opinión de La Coruña, S.L.	38.021,94
La Región,S.A.	96.910,09
La Voz de Galicia, S.A.	553.757,62
Lérez Ediciones, S.L.	68.866,18
Rias Baixas de Comunicación, S.A.	27.657,50

b) Axudas a empresas radiofónicas privadas:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Radio Coruña, S.L.	5.783,22
Radio Lugo, S.A.	3.736,96
Radio Orense, S.A.	18.936,50
Radio Pontevedra, S.A.	20.333,84
Radio Popular, S.A.	73.702,41
Radio Vigo, S.A.	30.293,01
Sociedad Española de Radiodifusión, S.L.	25.325,05
Uniprex, S.A.	59.799,67
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	28.489,34

c) Axudas a empresas xornalísticas que difundan a súa actividade informativa mediante a internet:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial La Capital, S.L.	5.568,03
El Progreso de Lugo, S.L.	24.106,92
Europa Press Delegaciones, S.A.	208,63
Faro de Vigo, S.A.U.	74.499,03
La Opinión de La Coruña, S.L.U.	15.692,57
La Región, S.A.	13.189,53
La Voz de Galicia, S.A.	294.360,48
Lérez Ediciones, S.L.	9.521,79
Radio Lugo, S.A.	391,71
Rías Baixas de Comunicación, S.A.	3.229,08
Sermos Galiza, S.A.	2.323,42
Virtual Vedra Comunicación, S.L.	4.910,21
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	141,76

Hipocrisía e Cinismo, sinais de Identidade da actual Xunta de Galicia e do Partido Popular na sanidade pública.

Do dicionario da Real Academia Galega: a) Hipocrisía: Actitude daquel que finxe o que non sente e mantén unha postura falsa cara aos demais e tamén carácter das palabras, xestos e feitos dos que teñen esta actitude. b) Cinismo: Calidade ou actitude da persoa cínica. c) Cínica: Que mente con descaro. E podemos definir incompetencia como descoñecemento profundo ou falla de autoridade suficiente para xulgar ou decidir sobre certos asuntos.

Efectivamente son esas, hipocrisía e cinismo, as verbas que mellor definen as actitudes e as continuadas declaracións da Xunta de Galicia, do seu Presidente, do Partido Popular e dos distintos responsábeis de calquera nivel da Consellería de Sanidade.

Desde a chegada de Alberto Núñez Feijóo á Presidencia da Xunta de Galicia o proceso de desmantelamento do sistema sanitario público é continuado e vai increscendo; desmantelamento dirixido desde a Consellería de Sanidade polas distintas persoas responsábeis da mesma. Primeiro foi Pilar Farjas ; despois a súa sucesora, Rocío Mosquera (actual xerente de Galaria, chiringuito de capital público que utiliza para as súas actividades as dependencias dos hospitais públicos), seguiu a xeira marcada por aquela do desmantelamento da calidade asistencial do sistema hospitalario público de Galiza cebándose no baleirado de servizos e especialidades dos hospitais comarcais. E nos últimos tempos o actual Conselleiro de Sanidade Jesús Vázquez Almuiña que non só está a contribuír ao remate final dos hospitais comarcais, senón que con el iniciouse o desmantelamento dos grandes hospitais públicos, a perda programada da calidade asistencial dos mesmos e, o que é máis grave, o desmantelamento acelerado e os recortes da atención primaria pública. Por iso non podemos definir o labor de Feijóo e o Partido Popular na sanidade pública galega como propia de incompetencia, xa que está máis que demostrada a súa competencia para tentar de acadar os fins de privatizar a sanidade, desmantelar a sanidade pública e deixar aos seus profesionais aos pes dos cabalos da patronal da sanidade privada. E para iso contaron, polo menos, con dous cabalos de Troia na máxima dirección da sanidade pública galega; persoas curtidas na dirección e defensa de empresas cuxas contas de resultados medran en sentido inverso da atención eficiente á saúde da poboación: a señora Mosquera e o señor Vázquez Almuiña.

Este tipo de desprestixio e desmantelamento programado do sistema sanitario público de Galiza ten dous grandes beneficiarios: as empresas hospitalarias e médicas privadas e as empresas aseguradoras de saúde. Efectos que, por moito que se empeñen en ocultar, queda claro que estaba entre os fins buscados polos distintos gobernos de Núñez Feijóo.

Conselleiros de Sanidade peperos e Presidente da Xunta pepero falan e falan, alburgan e alburgan, declaración hipócrita e cínica tras declaración mentireira e demagóxica; pero o certo que as súas actuacións no eido sanitario non fan máis que prexudicar progresivamente ao conxunto da poboación da Galiza. Hoxe mesmo, 5 de febreiro ás 18:30 horas, entrando no programa de cita previa ao través da web, o tempo de espera para acadar cita para o meu médico de familia era de seis días (cousa anormal pero normal pola deficiente mala xestión sanitaria do goberno de Galiza); isto é un claro síntoma do escaso número de médicos para atender as necesidades sanitarias máis básicas da poboación, a medicina preventiva; e non só iso, parece que se alguén asignado ao mesmo centro de saúde que eu quer trocar de médico non pode facelo por estar os profesionais cos cupos a tope. E iso que o tempo que a Consellería de Sanidade asigna para cada consulta a doente son uns escasos e insuficientes cinco minutos. Como non van estar saturados os PAC e as urxencias hospitalarias? E iso sen falar da ausencia de pediatras en toda a rede sanitaria pública.

E o malo é que PACs e urxencias hospitalarias xa de por si non teñen os medios humanos suficientes para atender unha demanda normal, canto máis para atender excesos xerados por falta de medios humanos e materiais na atención primaria. Esta situación está a xerar numerosos clientes para quen pode pagar os seguros de saúde e os consultorios privados, que parece ser que é o que en definitiva busca o Partido Popular coa súa política de desmantelamento e desprestixio do sistema público de saúde. A quen non poida pagar enviarano a unha sanidade pública que parecen querer transformar nun sistema escaso de medios materiais e humanos que teña carácter case asistencial e de caridade.

 Esta situación de desidia da administración que provoca colapsos en urxencias e hospitais polo desmantelamento programado da atención primaria se traduce no uso da atención hospitalaria para fornecer de negocio ás empresas que viven a conta da mala saúde da poboación. Este uso ven determinado polo desvío de doentes afiliados do sistema público de saúde cara á medicina privada.

Mais para lograr uns bos beneficios para as empresas de medicina privada e dos vendedores de seguros de saúde era preciso acadar que os doentes necesitados de atención hospitalaria ou consultas especializadas tiveran que desprazarse cara ás cidades. Porque só nas cidades é sostible o negocio hospitalario privado. Como se pode chegar a iso? Pois moi doado: desmontar e deixar sen contido, ademais da atención primaria, os diferentes hospitais comarcais existentes no país; primeiro, eliminando áreas sanitarias e centralizando a xestión con lambecús de confianza arredor dos grandes hospitais; posteriormente deixar sen servizos especializados os citados hospitais comarcais. Se as poboacións protestan, ofrecer contratos leoninos infames a médicos especialistas para que estes os rexeiten. Final: os hospitais fican sen servizos médicos ou con escaseza programada. Os doentes amontóanse arredor dos grandes hospitais, que non dan abasto para facerlles fronte por falla de medios materiais e humanos. Paso seguinte: desviar aos doentes cara ao negocio da sanidade privada. Caso especial é o de Vigo, onde xa unha parte importante dos afiliados á sanidade pública son atendidos directamente por POVISA tanto en hospitalaria como en especializada (que, á fin e ao cabo, eran o que o Partido Popular e Feijóo buscaban ao facer un novo hospital con número de camas inferior ás que había).

Isto explícao moi ben Xosé María de Dios, portavoz de SOS Sanidade Pública, nunha instrutiva entrevista publicada no eldiario.es : “Aproveitando toda esta lea [o desmantelamento dos hospitais públicos], o día 10 de xaneiro entrou en vigor tamén a modificación da Lei de Garantías que, basicamente, implica que se pides cita, pasan 45 días e no Sergas non cha dan para unha consulta ou proba diagnóstica, ou 60 días no caso dunha intervención cirúrxica, derívanche á privada. Obviamente, se o persoal e os recursos redúcense, os prazos non se van a cumprir nunca”. E máis adiante:”Calquera que estea metido no sistema sanitario sabe que é inviable porque o propio Sergas faio inviable. (....) aquí, directamente, pásanse os doentes da pública á privada. É algo moi lesivo para os intereses da sanidade pública de Galicia.” E como dí a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública nun recente comunicado: “O avance do sector privado, á calor dos recortes nos centros públicos (que esixe mais protagonismo e diñeiro no sistema sanitario galego), demostra que se Núñez Feijóo mantéñense na Xunta despois das mesmas, a sanidade pública pode entrar en caída libre irreversible”.

Esta labor de desmantelamento programado da sanidade pública esixe unha forte e dura resposta por parte da poboación da Galiza. Non nos podemos permitir o luxo de que estes servidores das contas de resultados dos servizos colectivos privados sigan un só ano máis na Xunta de Galicia. Non podemos permitir que rematen co dereito que todos e todas temos a recibir unha atención sanitaria eficiente e suficiente; unha atención sanitaria que non teña como referencia unha conta de resultados e prestada por profesionais que non estean condicionados por obxectivos económicos; unha sanidade que se basee na medicina preventiva cun eficiente servizo de atención primaria; unha sanidade próxima e achegada coa reactivación dos hospitais comarcais que hoxe Núñez Feijóo e os seus secuaces teñen baleiros de contido. En definitiva, unha sanidade na que sexamos tratados como doentes e non coma clientes.

Habemus goberno. É PSOE de fiar?

Esta entrada vai irse escribindo pouco a pouco e día tras día, mentres se conforma o novo goberno do Estado presidido por Sánchez e saído dun acordo con Unidas Podemos (UP). Hoxe é venres, día 10 de xaneiro de 2020, e parece que xa se empeza a confirmar aquelo que en dúas entradas xa bastante antigas eu comentaba (1): “O PSOE non é de fiar”.

E neste caso refírome ao cumprimento do denominado acordo entre os impulsores do novo goberno. Por unha parte, alguén ten filtrado aos medios, antes de que o Presidente do Goberno fixera os nomeamentos, os nomes das persoas que por parte de UP ían ter carteiras ministeriais e cales ían ser os altos cargos vinculados a esas carteiras. A meirande parte da fauna mediática coincide en sinalar como responsable das mesmas fontes procedentes de UP, mais ninguén o asegura de forma rotunda, agás aquela vinculada ao propagandismo franco-fascista. Ten senso que iso sexa así, mais non podemos descartar que esa suposta “infidelidade” teña a súa orixe en fontes internas da outra parte do acordo. Non sería nada estraño que houbera quen tratara de seguir a súa xeira de intentos de desprestixio do partido de Pablo Iglesias (e non falo necesariamente dos sectores ultra-felipistas do PSOE) e de xustificar o inxustificable; por exemplo o acontecido no día seguinte. Por outra parte, Pablo Iglesias, nunha entrevista realizada no programa El Intermedio e emitida cando xa o antedito era público, negouse a dar nomes dos ministrables e cargos gobernamentais por UP, atribuíndo a o Presidente do Goberno esa competencia. E logo, quen foi? (tamén pode ser que a alguén nomeado se lle fixera o cu gaseosa diante da certeza de ocupar un ministerio e botara as campás a repicar, o cal sería triste e diría moi pouco desa persoa). O caso é que a filtración ocorreu.

Trileros versus inexperiencia.

Parece que o acordo de goberno, na parte non escrita, contemplaba que o novo goberno do Estado presidido por Sánchez contaría con tres vicepresidencias unha das cales recaería no líder de Podemos, doutra sería titular a señora Nadia Calviño e unha terceira que non se sabía a ciencia certa en quen ía recaer. Cal non sería a sorpresa dos medios de información e, incriblemente tamén, dos dirixentes de Unidas Podemos cando desde Moncloa se anuncia unha carta vicepresidencia. Fica claro que as persoas que negociaron por Unidas Podemos non amarraron ben os acordos, que sufriron a súa inexperiencia diante dunhas persoas con moita experiencia no ámbito político que desexaban ter as mans o máis libres posibles para facer o que estimaran oportuno no futuro sen que puideran ser acusadas de rachar acordos.

A interpretación maioritaria da fauna mediática (desde a extremista da dereita ata a máis proclive ao goberno), aparte de valoracións doutra índole máis ideolóxica, era que esa cuarta vicepresidencia non pretende máis eclipsar a presencia de Pablo Iglesias dentro do goberno xa que a capacidade mostrada por este nas súas relacións públicas podería facer que a visibilidade da parte pesoera do goberno ficara eclipsada, sobre todo a dun Pedro Sánchez cuxas habilidades mediáticas está demostrado que deixan bastante que desexar e que con certa frecuencia mete a pata nas súas aparicións públicas. Amais, crúzanse as competencias da nova vicepresidencia de Transición Ecolóxica cunha parte da vicepresidencia atribuída a Iglesias (a da axenda 2030 e cambio climático). Algunhas fontes, desde dentro do PSOE, xustifican esta porcallada política (porque é unha verdadeira porcallada, digan o que digan) con que a creación de ministerios e organización do goberno é competencia do Presidente e que non estaba contemplada no pacto; cousa que ninguén nega, pero que estou seguro que retorce case ata afogar o acordo acadado polas partes. Cousas básicas e comúns no PSOE, que non só o fai nos acordos con outros senón tamén nos propósitos públicos electorais, cousas ás que eu, desde logo e con todo o calo que levo acumulado, non me dou acostumado; estas cousas non fan máis que afianzar a miña desconfianza no partido felipista español e provocarme náuseas; tantas como as que me provocan Vox, o Partido Popular ou a dereita catalá.

Engaiolados nun goberno.

A primeira xogada, a filtración dos cargos e ministerios de UP, parece (e digo parece) que foi bastante mal acollida por sectores do PSOE e achegados a el; pero os reproches non pasaron máis que de insinuacións. O mesmo ocorreu co retorcemento do acordo polo PSOE ao crear unha nova vicepresidencia que, aínda sen alporizarse en público, tampouco sentou moi ben en Unidas Podemos pero mantivéronse calados.

Xa estamos no luns 13 de xaneiro e ministros e ministras xa xuraron ou prometeron o seu cargo. Será un Consello de Ministros totalmente controlado polo PSOE, cheo de xentes de sentimento capitalista e ultraliberal polos catro costados, que van actuar de muro de contención das potenciais políticas progresistas e que van baleirar de contidos as potenciais intencións dos ministrables atribuídos a Unidas Podemos. Quen vai cortar o bacallau será o “Trío Liberal a Tope” desde os seus Ministerios de Economía, de Seguridade Social – Migracións – Inclusión, e o de Facenda.

A derrogación ou modificación progresista das reformas laborais do Partido Popular e do PSOE, que se supón se pretende impulsar desde o Ministerio de Traballo, vai ser bloqueada en parte polo liberal titular do Ministerio de Seguridade Social, Migracións e Inclusión, aspectos esenciais en calquera reforma laboral. Igualmente, este último ministerio vai deixar en auga de borrallas as aspiracións dos actuais e dos futuros pensionistas; vai condenar á pobreza extrema a todas aquelas persoas que están inmersas nun mercado laboral viciado, inmoral e inxusto nacido das dúas últimas reformas laborais. Se ben parece que si van derrogar a reforma das pensións de 2013, para nada se fala da de 2011 que fala da necesidade de establecer un “factor de sustentabilidade” e do aumento da idade de xubilación ata os 67 anos; en troque si falan (os ultraliberais) do alongamento da idade laboral e de considerar toda a vida laboral a efectos de cálculo da pensión; unha verdadeira desvergonza partindo dun partido que se autodefine coma progresista.

Ao Ministerio de Universidades se lle secuestra unha das partes máis importantes de calquera universidade, a parcela da investigación. Crease un Ministerio de Ciencia que vai ser controlado desde o PSOE. O de Universidades vai quedar ás expensas das decisións orzamentarias de Ministerio de Facenda e dos acordos aos que poida chegar cos da Ciencia, un controlado por persoa que durante a súa vida pública na Xunta de Andalucía caracterizouse pola falla de apoio orzamentario ás areas sociais de goberno, o outro por achegados ao PSOE. Dos fondos dotados por Facenda tamén dependen Igualdade e Consumo, que igualmente poden ficar baleiros de contido por canto as súas accións políticas van estar estreitamente vinculadas ás dotacións orzamentarias.

E xa temos falado da Vicepresidencias de Iglesias e de Transición Ecolóxica e os seus potenciais cruces no eido do medio ambiente.

Total, que a min dáme que en Unidas Podemos deixáronse tomar o pelo polo PSOE. Supoño que estas inconcrecións veñen determinadas polas ansias de tocar goberno e a curta experienciade na negociación política de uns , por unha parte, e a experiencia dos outros en colocar motos sen rodas como solucións óptimas de mobilidade veloz pola outra. Moitos anos, desde o ano 1976, estafando politicamente ao persoal.

E que saída lle queda a Unidas Podemos? Pois simplemente achantar co que hai. Se decide rachar o pacto, sairalle o PSOE dicindo que tanto querer para nada facer; e iso sen contar co custe electoral que para a coalición da esquerda socialdemócrata puidera ter. Se fican no goberno van facer o labor duns gregarios aos que só se lles vai lembrar porque non foron quen de levar a bo termo ningunha das súas propostas electorais máis coñecidas. Como mantiña alguén de dentro de Podemos, mais lles valía ter apoiado a investidura de Sánchez e manterse como unha oposición correctora pola esquerda, sen entrar de comparsas nun goberno para branquear a un partido que non é nin sequera socialdemócrata.

Cumprirá o goberno do PSOE os demais pactos asinados?

Imaxino que uns si, outros non en boa medida e outros tentará de esquivalos.

Os que teña acadado co PNV e con ERC, se queren seguir no goberno non terán máis remedio que cumprilos. O pactado son cuestións concretas, non xenéricas como o foron as máis importantes das acadadas con Unidas Podemos, e non lles fica outra que cumprilas. Amais tanto PNV como ERC coñecen perfectamente como se move a súa parella de baile.

O pacto acadado co BNG tamén é concreto nas obrigas comprometidas polo partido felipista; e o deputado do nacionalismo galego xa deixou moi claro que o seu apoio era de investidura non de lexislatura; e que a continuidade do mesmo ía depender do cumprimentos dos acordos acadados. Sinalar que a experiencia do BNG na confección de pactos é moi ampla, non son novatos recen chegados á política. E non esquezamos, tampouco, que xa tiveron ocasión de lidar co PSOE durante a transición e, tamén, tivérono como aliado de goberno na Xunta de Galicia o que lles proporciona un coñecemento moi valioso das posibles mañas trapalleiras coas que os outros pretendan xogar.

Respecto aos demais pactos non podo falar, porque os descoñezo. En todo caso, de ser un asinante de algún deles, eu estaría coa mosca detrás da orella.

A ver que pasa.

(1)
http://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html ; e http://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

EN REALIDADE, QUE É O QUE A DEREITA QUERE?

Alguén debería de se facer a pregunta de que é o que realmente quere a dereita do Estado Español, tanto a nacionalista española como a nacionalista catalá. A resposta é sinxela: posuír o goberno aínda que non o teña acadado nas urnas, sexa cal sexa o seu ámbito territorial de actuación. O método: calquera lles vale; non teñen principios democráticos. E cando falo da dereita non estou a falar soamente das súas expresións políticas senón, o sobre todo, dos que están detrás das mesmas e de quen contribúe á sua formación e mantemento. Dos que teñen o poder, non dos que gobernan ou queren gobernar.

O principio clásico e histórico de todas as dereitas políticas é único: defender os privilexios da clase á que defenden a toda costa, sexa cal sexa o método que utilicen para acadalo. Usan métodos diferentes, pero todos eles tórnanse violentos para controlar e esmagar aos máis débiles. Unhas veces válense dos aparatos xudiciais (cuxos membros maiormente teñen a súa orixe nas clases máis podentes e maiormente están aliñados ideoloxicamente coa dereita extrema) para tratar de evitar que as urnas non lle dean a vitoria a quen promete medidas para evitar os abusos (dos bancos, da patronal ou das multinacionais) contra o país e a súa poboación; así o fixeron os mentores de Bolsonaro no Brasil e tamén parece que pretenden facer os mentores do franquista Partido Popular, de Ciudadanos e dos nazi-fascistas de Vox na actualidade e no Estado Español.

Se os mentores e organizadores da dereita política consideran que os seus intereses corren serio perigo e que non lles resultan os seus artificios ao través das leis e do aparello xudicial, non teñen ningún recato para recorrer a salvapatrias uniformados para dar golpes de Estado ou forzar cambios nas orientacións políticas dos gobernantes non afectos; por poñer algúns exemplos, así pasou na España da República, na Grecia do coroneis, no Chile de Allende, na Arxentina de Videla...; ou máis recentemente o 23-F no Estado Español,  os golpes contra Manuel Celaya en Honduras, contra a Venezuela de Chávez (aquí con probado apoio do goberno aznarista do Partido Popular) ou na Bolivia de Evo Morales; casi todos eles con consecuencias sanguentas (agás o golpe contra Chávez, que foi neutralizado polo groso do exército venezolano, e o 23-F onde se di que se solaparon tres golpes distintos e dous deles fallaron) para as súas respectivas poboacións e que se traduciron nunha falla de liberdades democráticas e falla de respecto aos dereitos humanos por parte da podremia militar corrupta e fascista. O que hai que sinalar é que cada vez que estes salvapatrias uniformados accederon ao poder mediante a violencia sucedéronse asasinatos masivos da poboación ou asasinatos selectivos de opositores, desaparicións de cidadáns demócratas, torturas, fame e miseria,... Outros dos resultados habidos nestes procesos golpistas azuzados pola oligarquía financeira cando nos lles resultan os seus servidores políticos, tal e como como demostra a historia, é que eses salvapatrias uniformados que se autodenominan “homes de honra” mostran que a súa honra estaba máis ligada á capacidade de enriquecerse persoalmente e converterse -os que xa non o eran- en corruptos que beneficiar ao conxunto da poboación; feitos que van desde apropiarse de doazóns realizadas para mitigar os sufrimentos da poboación, pasando pola participación en negocios de dubidosa moralidade, de aprobar proxectos de obras e comunicacións só se a mordida era consistente, de vender os subministracións destinados aos comedores dos cuarteis a outros negociantes sen escrúpulos, ... e outras menos graves como as de utilizar a membros da soldadería como man de obra para servir de camareiros, arranxar os seus domicilios particulares ou ir a cargar coas bolsas da compra doméstica. O que desminte o seu presunto “patriotismo”. É dicir, xentalla sen ética nin moral que se autopublicitan como “salvadores da patria e homes de honra” pero que no fondo non son máis que gansters con medallas e galóns. E diso sabemos moito neste Estado Español.

E que pasa aquí e hoxe coa dereita?

Na actualidade e aquí, a dereita segue a non crer na democracia; como antes, nunca creron nela; simplemente usárona para acadar e defender os seus intereses exclusivos. Porque, cre alguén que Fraga era un demócrata? Ou que o era Aznar ou Mariano Rajoy? Ou que o é Pablo Casado, Abascal, Feijóo ou Arrimadas o son?. Todos eles son peóns situados polos que realmente mandan en instrumentos (os seus partidos políticos) que están para servir aos intereses da oligarquía e o gran empresariado. Calquera que aprecie e sinta as liberdades democráticas e os dereitos humanos debería saber, aínda que só sexa polo que din e predican, que non eran nin son demócratas; xa non digamos se nos fixamos no que fan directamente eles ou os seus correlixionarios.

Fica claro que non son demócratas nas actuacións acometidas por eles cando tiveron poder gobernamental:

• Defensa, a través de leis laborais e fiscais, dos intereses dos grandes empresarios e banqueiros españois que medraron ao amparo da represión e da corrupción do réxime de Franco ou dos intereses das grandes multinacionais, dirixidas en España polos descendentes das camadas empresariais franquistas (ás que incluso chegan a facilitarlle que se fagan con vivendas que na súa orixe estiveron financiadas polo Estado para ser dedicadas a alugueiro social para as clases máis desfavorecidas e que coa súa funesta intervención pasan a deixar na rúa a centos de familias por non poder facer fronte a subas salvaxes dos prezos do alugueiro).
• Represión policial contra aquelas persoas que defenden os intereses dos traballadores, das persoas desafiuzadas das súas vivendas ou que se opoñen publicamente aos abusos das entidades bancarias. Represión policial directa contra toda aquela persoas que “osa” defender os seus dereitos amosándose desconforme co algunha ou algunhas actuacións policiais e o manifesta de forma correcta e directamente a quen as realiza.
• Mantemento ou creación de privilexios a sectores sociais xa de por si privilexiados ao través da educación e do sistema fiscal.
• Leis que limitan ou condicionan os dereitos máis básicos do ser humano enunciados na carta dos dereitos humanos, que enuncian lexislacións laborais que permiten que innumerables (por non dicir a inmensa maioría) empresarios sen vergoña e mentalmente apodrecidos exploten dunha maneira inmisericorde aos seus traballadores e traballadoras chegando incluso a despedilos por estaren doentes. Sinalar especificamente os ataques á liberdade de expresión utilizando vericuetos xudiciais para atacar aos seus adversarios políticos que teñen consecuencias como o inxusto encarceramento de tres tiririteiros en Madrid, a condena e procesamento de Valtonic, o vocalista de Def con Dos ou o procesamento de tuiteros ou blogueiros por criticar ou ridiculizar (que é unha forma de crítica) a institucións para eles sagradas tanto da dictadura franquista como do réxime monárquico post-franquista actual.
• Empresarios que obrigan aos seus traballadores e ás súas traballadores a disfrazarse de empresarios e empresarias autónomas para aforrarse as cotas da seguridade social e non contraer obrigas laborais con eles, e que incluso lles obrigan a mercar as súas ferramentas de traballo.
• Políticos que permiten que certos empresarios teñan convertidos os centros de ensino en vehículos transmisores de ideoloxías machistas, ultradereitistas, xenófobas, reaccionarias e focos de proselitismo relixioso; que subvencionan a un ensino privado que, aparte da baixa calidade e dirixismo ideolóxico das súas prácticas educativas, poñen o acento en segregar ao alumnado segundo o seu sexo e imparten unha doutrina de dominación e abuso das mulleres por parte dos homes.
• Limitacións dos importes e dos dereitos a recibir unha pensión de xubilación digna, favorecendo aos banqueiros no impulso de plans de pensións privados que, debido aos baixos salarios que permitiron e a inseguridade e baixa calidade dos traballos, só poden ser subscritos por persoas con capacidade adquisitiva.
• Xentalla baixo cuxos gobernos miles de xoves (moitos deles con altos niveis de formación) tiveron que emigrar para poder atopar un traballo remunerado que lles permitira vivir pola súa conta e organizar un futuro vital.

Todo o anteriormente mencionado e moito máis ocorreu durante os mandatos de gobernos apoiados ou dirixidos polos anteriormente mencionados. E iso que xa non entramos nos dereitos colectivos das distintas nacións que conforman o Estado Español, ás que se lles nega o seu dereito a decidir e cuxos políticos son encarcerados e despoxados dos seus dereitos máis básicos por defender posicións políticas perfectamente legales, incluso saltándose os seus dereitos de inmunidade que as leis da Unión Europea lles confire. O mesmo pasa cos ataques constantes dos representantes políticos da oligarquía financeira e dos grandes empresarios contra as distintas linguas e culturas do Estado, ás que pretenden soimeter a unha visión centralizadora e uniformizante das mesmas (ao mellor é que son tan burros, tan burros, tan burros que non o entenden; algúns non dubido de que si o son).

Esa é a sociedade española creada pola dereita e os seus representantes políticos. Coa colaboración inestimable de xentes e presidentes do goberno procedentes do PSOE, coma Felipe González, e os seus ministros de economía, facenda, xustiza e interior ultraliberais ou partidarios da patada na porta e da formación de cloacas policiais que aínda hoxe perviven; desde Solchaga e Boyer ou Barrionuevo e Corcuera ata a última responsable de economía do goberno Zapatero e pasando por Solbes. Ministros e gobernos do PSOE que respondían fielmente ás expectativas postos neles polos empresarios e banqueiros españois, ministros e gobernos que moitas veces tamén foron apoiados, inexplicablemente, nas súas políticas por importantes membros do Partido Comunista de España da transición. Sinalar que a maioría destes últimos remataron por pasar a formar parte das filas pesoeiras, sustentando en moitos casos importantes cargos en fundacións e outras verbenas dependentes do partido felipista.

É necesario trocar con todo isto. Vai ser posible facelo por vía electoral? O acordo asinado por Unidas Podemos e o PSOE é unha declaración de intencións coa que poñerse a camiñar. Unha declaración de intencións que non sei se algún dos asinantes vai tentar de traducir en feitos e medidas lexislativas (do PSOE permítaseme que o dubide). Certo, tamén, que é moi limitado o proxecto; máis tamén é certo que se trata dun proxecto socialdemócrata de baixa intensidade que contribuiría a poñer ao Estado Español nun nivel social (e quizá sexa isto o máis importante e unha das cousas que menos interesa á clase dominante) semellante ao de Francia, Alemania ou Italia;  e a mellorar notablemente o nivel de vida do conxunto dos traballadores, así como frenar os abusos empresariais realizados e institucionalizados ao amparo das leis promulgadas pola maioría franquista do parlamento español baixo o goberno de Mariano Rajoy, e iso é o que realmente preocupa aos grandes empresarios e aos membros da oligarquía financeira española e internacional. Ese tímido programna de goberno tamén sería bo para o pequeno e mediano empresario, tanto na fiscalidade como na súa contribución a polo menos aminorar os abusos aos que a gran empresa somete ás PEMES, sobre todo na subcontratación de obra pública, no comercio de alimentación en fresco e na obtención de fondos para o financiamento dos seus proxectos.

A alta burguesía e a oligarquía financeira non van estar contentas e van facer todo o posible porque non haxa unha volta atrás nos seus abusos, e como xa teñen anunciado os seus representantes políticos van facer todo o posible porque iso non ocorra. Xa o fixeron desde as súas organizacións profesionais e confesionais; tamén fixérono voceiros do partido nazi-fascista desde Mallorca e fixérono os voceiros parlamentarios dos mesmo na sesión de investidura de Sánchez. Tamén o fixeron os voceiros do franquista Partido Popular e os seus ecos e acólitos de Navarra e Asturias nesa mesma sesión. Sen esquecernos de toda a súa caverna mediática cos seus ataquen continuados ao potencial novo goberno e desde onde algun dos seus destacados xornalistas de orientación fascista ten chamado a unha asonada dos salvapatrias uniformados.

Pero non só fica a palabra pronunciada, senón tamén os apupos, emitidos desde as bancadas dos deputados nazi-fascistas e dos deputados do partido franquista, recibidos no Parlamento nesa mesma sesión por persoas pertencentes a forzas políticas con representación parlamentaria cando condenaban con dureza a represión policial selectiva e defendían posicións para as que foron escollidos polos seus votantes. Que se pode ou non estar de acordo coas súas intervencións, pero merecen un respecto como representantes de amplos sectores sociais que son. Amais as súas protestas fixeron base, como se poderá ler no diario de sesións do Congreso, en mentiras grandes coma templos; simplemente unha excusa máis para facer máis dificil a gobernabilidade do Estado. Os nazi-fascistas e os franquistas permítense insultar, mentir,... desde os seus escanos ou desde a tribuna do Congreso, pero non admiten que ninguén lles leve a contraria e que poña en dúbida ou denuncie as súas inexactitudes. Puro fascismo.