Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (empresarios “peseteros” e individualistas, desalmados e elusores de tributos “benfeitores do público” ) (3)

O que se ensina dos empresarios nos institutos.

Nestes días de confinamento e coronavirus, nos que están saíndo a relucir a natureza real das persoas e dos colectivos, véñenme á cabeza os meus tempos aínda recentes de ensinante da materia de Economía da Empresa no segundo curso do Bacharelato; cando nos libros de texto da materia e nun dos seus primeiros temas enunciábanse as “funcións da empresa”. En xeral, todos os manuais da materia coincidían, á parte doutras funcións máis prosaicas, en dúas das funcións: a de “asignar rendas aos factores de produción (entre as que se incluían os salarios pagados aos seus empregados)” e a función social, entre as que se encontraba a de “crear riqueza para a sociedade” ao través dos impostos e do reparto das rendas entre os seus traballadores e traballadoras entre outras barbaridades que os autores lle asignaban á empresa. Estaba claro que todos eses libros de texto bebían de fontes máis gordas, creadas por economistas hoolingans da empresa e, desde logo, propagandistas das posicións ideolóxicas e propagandistas da economía ultraliberal. Amais, estes autores cando estaba claro para calquera observador, incluso non moi agudo, da realidade que iso era unha sarta de falsidades inventáronse aquilo da ética empresarial e da responsabilidade social da empresa (RSE), cortinas para tratar de tapar todo o lixo e a miseria social que a maior parte das empresas distribúen e un conxunto de contos integrables nas memorias anuais das grandes empresas nos que calquera parecido coa realidade é pura coincidencia. Por desgraza, e aínda non crendo e facendo constar o meu desacordo con o contido desas premisas propagandísticas (e, en xeral, de todo o contido relacionado coa empresa e a sociedade que se debía impartir nesa materia), non me quedaba outra que dicirlle ao alumnado que deberían aprender esa barbaridade e recitalo cal se foran loros porque esa cuestión era un clásico nas proba de acceso á universidade; e xa se sabe que o segundo curso de bacharelato, por desgraza para a sociedade, máis que un curso de formación é un curso de preparación para un exame onde se debe repetir certas cousas coma se de facer o loro se tratara e non vale iso de ser orixinal (non aparece nas “plantillas” de corrección). Como di un amigo meu: unha puta academia.

O empresariado real.

A realidade é outra. O empresariado usa aos traballadores e ás traballadoras ata onde lle son útiles para maximizar o seu beneficio (nisto de maximizar o beneficio si tiñan razón os manuais de economía) e cando as cousas non pintan ben desfanse deles coma se foran un pano de usar e tirar. Iso ocorre, incluso, aínda que saiban que ese baixón de actividade vai ser ou pode ser transitorio. Se quedaran co factor traballo (iso: factor traballo; coma se foran cousas e non persoas, que queda ben e moi técnico) e asumiran os seus custos o seu beneficio aínda que o houbera sería menor, polo tanto “mellor aparcalo e que sexa o Estado quen lle dea unha paga de mantemento; e cando se lle remate o subsidio de desemprego pois alá el ou ela, que busque traballo onde non o hai ou senón que roube (pero non a min, claro)”. Se puideran, moito empresariado tería sempre aos seus asalariados contratados só de luns a venres e despedidos para a fin de semana; xa o fan cos contratados por substitucións, tanto empresas como administracións públicas xestionadas polo Partido Popular. Porque xa se sabe que os asalariados e as súas familias só xantan cinco días á semana. Son así, chámanse empresarios.

En relación á función social pola súa contribución tributaria xa sabemos que neste país os únicos que declaran a totalidade dos seus ingresos son aqueles cuxa totalidade dos seus ingresos están suxeitos a nómina; que hai moitos patriotas empresarios traballan “en negro”, que tributan o menos que poden ben directamente, ao través do fraude ou utilizando a elusión fiscal. E que as máis das fortunas localizadas en paraísos fiscais son propiedade de empresarios, moitos deles recoñecidos empresarios patriotas españois.

E sabemos, tamén, que son moitos os bancos españois que traballan en paraísos fiscais, ben directamente ou ben ao través doutros establecementos do grupo situados en países estranxeiros (BBVA, Banco de Santander, Banco Sabadell,...); e loxicamente non o fan por deporte, senón porque os seus clientes máis importantes o demandan (e quizás tamén os seus propietarios ou directivos), clientes como a familia Borbón que vai polo mundo alardeando de patriotas españois pero que esquilman ao seu país todo o que poden. En fin, o Estado é coñecedor destes historias pero non as para, nin castiga aos seus autores, e tampouco pon os medios para que iso non ocorra, co cal convértese en cómplice. E o Estado non é un ente abstracto; son as persoas que forman parte dos gobernos, os secretarios de Estado, os altos cargos das administracións,... que están informados non só dos defraudadores que saen publicamente nos xornais e que tamén quedan impunes senón tamén doutros moitos que non saen nos “papeis”.

Empresariado e COVID-19.

Cando a explosión da expansión do coronavirus foise instalando no Estado Español, o goberno de Pedro Sánchez decretou o estado de alarma con efectos dos día 14 de marzo e por quince días. Este supuxo, por unha parte o confinamento domiciliario da cidadanía (agás aquela que debía cumprir coa súa actividade produtiva), e pola outra o peche dunha serie de actividades non consideradas básicas para o funcionamento económico, social e produtivo do país; evidentemente, entre estas actividades se encontraban aquelas que se presupoñía que eran focos de concentración de persoas e, polo tanto, de transmisión do COVID-19; pecharon restaurantes (agás os que proporcionan servizo a domicilio) e bares, pecharon comercios de roupa, establecementos de espectáculos, comercios de trebellos domésticos, etc, etc.

Pero permitíronse que abriran empresas nas que se concentran multitude de traballadores e traballadoras; onde as distancias que teñen que manter entre esas persoas dentro da cadea produtiva en numerosas ocasións é inferior ao metro e, polo tanto, focos de expansión da enfermidade tanto dentro como fora da empresa. Sábese que amais do desacordo dos sindicatos e da satisfacción do empresariado con esa limitación de actividades a paralizar, o que demostra a escasa conciencia social dos patróns neste país (e supoño que nos outros, coa diferencia de que noutros están máis controlados e menos mimados polo Estado). Tamén dentro do equipo gobernamental parece ser que había desacordo entre as tendencias máis liberaloides (representadas fundamentalmente pola Ministra de Economía e a Ministra de Facenda) e as máis sociais do mesmo.

Isto dábase nunha situación de escaseza no mercado de elementos de protección debido a unha escaseza de oferta e un alza tan importante e instantánea da súa demanda, por unha banda; e a falta de estrutura industrial para producilos e a dependencia das importacións para a súa obtención, pola outra; todo elo nun contexto internacional de competencia entre empresas por xunto e entre estados para facerse con eles no único mercado, o chinés, onde parecía haber capacidade de produción deses elementos. E iso sen contar cos empresarios españois desaprehensivos e delincuentes sociais que ocultaron as súas existencias deses equipamentos coa clara finalidade de poder especular con elas nun mercado preocupado pola seguridade persoal.

Máis esas medidas iniciais do goberno do Estado, aínda que necesarias, foron incompletas; sobre todo no ámbito da protección dos traballadores e traballadoras. Moitos empresarios que a vían vir xa procederan a despedir masivamente (ao través de EREs ou finalización de contratos) aos seus asalariados. Catro días maís tarde da declaración do Estado de alarma, o 17 de marzo, foi cando o goberno regulou a figura dos Expedientes de Regulamentación Temporal de Emprego (ERTE) e a obriga de adaptación da xornada para as familias no que ambos membros da parella exerceran a súa actividade nalgunha das que se mantiñan. Nese tempo, os empresarios xa fixeran estragos cos seus cadros de persoal; moitos deles prevendo o que ía pasar e sabendo que a súa actividade no sector servizos dependería do turismo e da presenza nas rúas da cidadanía. A lexislación de protección dos traballadores chegou tarde. Non así a de protección dos empresarios que tiñan que cesar na súa actividade, por moi mornas que esta foran.

Existen numerosas denuncias sindicais advirten de múltiples irregularidades cometidas polas empresas no despedimento dos seus traballadores e traballadoras coa escusa do COVID-19. É evidente que ese patente desinterese pola saúde dos traballadores e traballadoras, así como de que estes por mor de ter que ir á fábrica poidan manter a cadea de contaxio fora dela, nos indioca que o empresariado deste país, na súa maior parte, está composto por persoas socialmente indesexables ás que só lle importa a súa conta de resultados e os beneficios que poida ter; outras consideracións como a saúde dos seus asalariados ou a miseria que coas súas medidas poida xerar nas familias daqueles tráenos ao pairo. O que quer é acumular; incluso nas épocas nas que debería compartir.

Porque non estou a falar do pequeno empresariado ou do traballo autónomo (a estes últimos dedicarémos un apartado especial, porque a este colectivo hai que botarlle de comer á parte). Estou a falar do gran empresariado, do que fala pola boca do Presidente da CEOE ou da CEPYME, que para nada son pequenos empresarios por moito que algunha sigla ou as leis fiscais de clasificación das empresas o signifiquen.

Coa ampliación do Estado de alarma e a subseguinte suspensión de todas as actividades realmente non esenciais, esta vez si coa promulgación de medidas de defensa dos traballadores e traballadoras á par, deu unha mostra máis fiel do que é o empresariado español e do que son os seus aliados mediáticos (ABC, El País, La Voz de Galicia, Faro de Vigo, El Español, Cadena SER,...) e supostos equipos de estudos económicos que pululan polo país (equipos de estudos bancarios, equipos de estudos de universidades privadas, FEDEA,...).

A primeira reacción do empresariado, anunciada polos voceiros de CEOE e CEPYME, foi opoñerse ás de ampliación das actividades suspendidas, pese a que esa ampliación só ía ata o mércores da chamada semana santa, o que mostra a natureza rancia e insolidaria da maioría do empresariado deste país.

Podemos resumir a actitude do gran empresariado e dos seus voceiros mediáticos coma un grande cabreo, moitas veces disfrazado de estudo concienciudo, por ser forzado a parar a actividade e a manter aos seus empregados, empregadas e persoas coas que estes se relacionan fora da empresa a salvo de contaxios; e, por riba, salvando os postos de traballo e sen perda de dereitos laborais. E iso pese a que as horas perdidas deben recuperalas ao longo do ano. Iso da obriga de manter vixentes os contratos laborais, de non poder desfacerse polo tempo que quixeran dos seus traballadores e traballadoras, sobre todo daqueles e daquelas con máis antigüidade na empresa aos que non van poder substituír por outras persoas contratadas en precariedade e con baixos salarios... Iso non vai con eles. Amais, iso das “vacas fracas” só é para os outros, non para eles.

Empresariado “benefactor”.

Outra das “lindezas” desta situación “coronavírica” é o rexurdir do “empresariado benefactor e altruista”.

Curiosamente son as grandes empresas. Son das que maiormente teñen aos seus traballadores e traballadoras con unha situación laboral máis precaria; as que teñen deslocalizada a súa produción en terceiros países con man de obra escrava podendo ter creado tecido produtivo no seu país; aqueles empresarios aos que non lles tremeu a man para deixar na ruína e colgadas por créditos e préstamos a multitude de traballadoras agrupadas en cooperativas porque xa non lles servían para acrecentar aínda máis a súa riqueza; aquelas empresas ás que non lle treme a man para cortarlle a luz ou o gas a persoas e familias con escasos recursos económicos; ou aqueloutras que promoven e promoveron o desafiuzamento de familias enteiras dos seus fogares. Queren, estas empresas e este empresariado, mostrarse agora á sociedade como grandes benfeitoras da sociedade diante da situación de pandemia que estamos a vivir. Coa posta ao dispor dos gobernos (sobre todo dos que están de man) do sistema loxístico por parte dalgún importante empresario que ten deslocalizada parte da produción en china, ou coa doazón de máscaras de protección e respiradores e outras cousas necesarias nestes duros momentos. Empresas téxtiles, compañías eléctricas, comercializadoras ou produtoras de gas e petróleo, bancos..., e non sei cantas máis.

Igualmente, as empresas que amosan o seu dispor a ser xenerosas atrasando cobros ou non cortando subministracións por falta de pagamento (coa lei na man, remedio lles queda se quen non paga son familias ou pequenos empresarios abafados por esta crise sanitaria e económica aos que antes cortábanlle as subministracións sen ningunha contemplación). Iso si, aos pequenos empresarios que quixeren darse de baixa temporalmente e sen custos por falta de actividade néganlle esa posibilidade, segundo teñen denunciado algunha das persoas afectadas (polo menos algunha das máis importantes subministradoras na Galiza). A cota de potencia é a cota de potencia, aínda que veña con atraso; e nun negocio aberto de atención ao público como restaurante, cafetería, bar, comercio,... O importe desa cota pode ser cuantioso aínda que teña que manter as súas portas pechadas por unha situación de emerxencia sanitaria.

E non é que eu estea en contra de que empresas poidan dar facilidades a clientes ou que poidan doar materiais ao sector público. O que si sei é que non o fan por altruísmo; que, como mínimo, esas operacións forman parte das políticas de promoción ao través das relacións públicas desas empresas. E, de paso e se cadra, obter bonificacións fiscais. O que si me parece é que o sector público non debe depender na vida corrente desas doazóns para poder ter uns servizos públicos en condicións; pero iso non vai coas políticas económicas de carácter liberal. Os políticos neoliberais e liberais prefiren dotar ao exército de xoguetiños cos que enredar a dotar aos hospitais ou aos centros de ensino público de elementos inmobiliarios e orzamentos de funcionamento ou de máis prazas coas que atender á poboación.

Posiblemente fora máis enriquecedor das arcas públicas, e polo tanto para o conxunto da poboación, que todas esas empresas non utilizaran mecanismos de elusión fiscal ou outros menos nombrables como mecanismo para obter vantaxes fiscais. Sería moito mellor que non facturaran desde Holanda ou desde Irlanda. Ou que non utilizaran a contabilidade creativa para simular un beneficio menor do real. Sería, igualmente, moito mellor para todo o país e para os seus cidadáns que non funcionaran en réxime de oligopolio e non pactaran prezos dos seus produtos (como xa ten demostrado e sancionado un organismo nada sospeitoso de estar a prol dos consumidores como é a Comisión Nacional del Mercado y la Competencia -CNMC- coas empresas eléctricas e con determinadas entidades bancarias). Igualmente, sería socialmente máis necesario e mellor que mantiveran as plantas de produción no país, polo menos as necesarias para afrontar a demanda interna. Pero non optan por esas vías; son insaciables.

Se queremos ver un intereante video de propina sobre deslocalización na industria téxtil que ten por título Fios fora e está producido por Illa Bufarda, podemos facelo pulsando a seguinte ligazón: https://vimeo.com/193701763

 O empresariado autónomo.

Xa o dicía o meu pai, que era comerciante e autónomo: “o empresariado autónomo é unha figura que non está ben contemplada na lexislación; se nos trata como se fóramos empresarios grandes ou medianos e non como traballadores, que é o que realmente somos”. E seguía: “o que eu non acabo de comprender é como toda esa caterva de mamarrachos que son traballadores coma min -a maior parte dos autónomos- vota á dereita, que é quen nos abrasa coas súas medidas que só favorecen aos grandes”. De feito, e mentres non se xubilou, o meu pai tiña, cada dous por tres, desacordos co resto dos comerciantes autónomos da súa vila: que si el pechaba os sábados pola tarde e o resto non quería, que si el collía “vacacións de tarde” durante un mes de verán ao ano e os demais non querían facelo,... Nin que o meu pai quixera obrigalos; facía o que coidaba conveniente e punto; collía o touro polos cornos, e aínda cun empregado asalariado tíñase por traballador non por empresario; e o que era peor, nas eleccións votaba pola esquerda. Intolerable para a maioría do “empresariado” autónomo da súa vila.

E ese é o problema, que andan aos ditados da gran patronal, da dereita franquista liberal ou da demagoxia da extrema dereita do partido nazi-fascista. Non acaban de aprender que é esa dereita a que abusa deles e a que os aboca aos apuros económicos polos que pasan. Non se decatan que durante a crise de 2008 as medidas, os recortes e as facilidades para as grandes empresas de distribución e intermediarias promulgadas polos gobernos de Mariano Rajoy foron as causantes do peche de numerosas pequenas empresas e pequenos comercios; que foron moreas oos que non puideron subsistir contra os embates das grandes empresas, que moitos tiveron que pechar as portas ou quedar na ruína, que tiveron que ver como eran desafiuzados das súas vivendas ou como a banca, beneficiada polo Partido Popular, lles expropiaba todo o expropiable. E tampouco se decataron que as confederacións de grandes empresarios, CEOE e CEPYME, non moveron un dedo por eles; que a eses os traballadores autónomos non lles preocupan e que só os utilizan cando eles se senten prexudicados.

E se queixan. Eu entendo que moitos dos pequenos negocios van telo cru para subsistir e que foron moitas as horas de traballo e sacrificios que os seus propietarios puxeron en tirar cara adiante; entendo que as axudas previstas nos distintos decretos e leis xurdidos durante o estado de alarma non van cubrir o nivel que previamente tiñan os seus negocios. E menos aqueles con inicio de actividades recente, que posiblemente non poderán nin subsistir; da mesma forma que moitos postos de traballo tampouco poderán subsistir, sobre todo se non hai un control intensivo por parte da administración van ser vítimas do fraude empresarial. Sen embargo, polo menos e aínda que non sexa desexable que cheguen a esa situación, os traballadores e traballadoras autónomas van ter algo que durante os anos de gobernos da dereita e do pesoerismo liberaloide non tiveron: un seguro de desemprego. Limitado, pero un seguro.

Quéixanse estes días de que teñen que facer as declaracións de marzo. Normal que as teñan que facer. Non foi ata finais de marzo cando se viron obrigados a pechar os seus negocios. Por que van ter que ser eximidos de contribuír ata esa data das súas obrigas fiscais? De todas formas estableceuse unha moratoria bastante longa para que cumpran con esa obriga. Que se queixan das cotas de autónomos, que cotizan máis que un traballador asalariado? Normal; cotizan pola empresa e por se mesmos como traballadores. Igual que antes, con Felipe González, Aznar, Zapatero e Mariano Rajoy; pero agora cubertos con seguro de desemprego. Que deberían tributar polos resultados reais do seu negocio e non por indicios? Certo, non é o mesmo un bar que factura 150 euros diarios que un que factura 2.300, aínda que teñan a mesma superficie e o mesmo número de mesas. E iso debería estar arranxado. Por que non falan co seu asesor fiscal e, en lugar de acollerse a unha estimación obxectiva, non empezan a tributar por estimación directa? Claro que ao asesor élle máis cómodo facer os mesmos papeis todos os meses, pero pode haber casos nos que ao empresario poida saírlle mellor trocar a modalidade de tributación aínda que para elo teña que ter máis coidado dos papeis; pero para iso paga a un asesor.

En fin, aos autónomos (polo menos á meirande parte) que lles dean. Que seguen votando á dereita e querendo ser empresarios cando na realidade son traballadores?. Pois que lles dean a eses descastados.

E se a alguén parécelle mal, dicir que so expresei o que penso. E que me baseo en informacións xornalísticas, radiofónicas, sindicais, na miña formación e na miña experiencia da vida. Se molesta, pois iso.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (residencias de maiores, ocultación de mortos e de doentes e hipócritas cómplices) (2)

Estamos a coñecer nestes últimos días que as residencias de maiores están a sofrir unha incidencia moi elevada dos contaxios por coronavirus, que afecta tanto ás persoas residentes como ás traballadoras; aínda que con maior incidencia e gravidade entre as primeiras. Non sei o que pasa no resto do Estado, pero si o que se le que está a pasar nas residencias de Madrid e nas residencias de Galiza; todas elas con graves problemas para os seus residentes e para o persoal que está ao seu coidado. E todas elas responsabilidade de consellerías baixo gobernos do Partido Popular.

O problema non é o territorio, o problema é o Partido Popular.

A “chispa” saltou cando familiares de residentes en distintos establecementos da Comunidade de Madrid denunciaron aos medios o escurantismo das direccións de moitas desas residencias, que non só non informaban do estado dos seus parentes residentes, senón que (nalgúns casos) non deixaban que foran visitados. A cousa quedou, momentaneamente, aí: nas crónicas aparecidas en escasos medios de información; nin as autoridades policiais ou xudiciais, nin as autoridades políticas da Comunidade de Madrid tomaron cartas no asunto a pesares de ter a información pública todos oos visos de veracidade (eran informacións proporcionadas por medios que, pola conta que lles ten, contrastan todo este tipo de novas). Aclarar que, como non podía ser doutra forma a CC.AA. de Madrid está presidida por unha muller de claro impronta franquista, pertencente ao Partido Popular, e o seu goberno procede dun acordo entre ese partido e Ciudadanos, co apoio do partido nazi-fascista Vox. Sinalar, tamén, que aínda non declarado o estado de alarma si había indicacións das autoridades sanitarias estatais e autonómicas para adoitar todas as precaucións e coidados posibles diante do avance dos contaxios polo Coronavirus COVID-19, detectado xa nos últimos días da semana que vai desde o 9 ata o 15 de marzo e con especial incidencia na Comunidade de Madrid.

Cousas similares están a suceder na Galiza, onde máis do 77% das prazas residencias están xestionadas por empresas privadas mimadas polas administracións da Xunta de Galicia presidida por Alberto Núñez Feijóo. Non se sabe de denuncias de anciás aparecidos mortos nas súas habitacións das residencias, pero si do escurantismo das empresas xa denunciado desde hai moito tempo polos familiares de persoas residentes nas mesmas.

Como xa veremos, o alicerce dos graves problemas que asolan aos residentes dos centros de maiores de Galiza e Madrid e ás súas familias non é O COVID-19 en si mesmo; quizás si sexa o problema máis grave dos moitos que sofren. Os problemas están a ser denunciados, polo menos na Galiza (e supoño que outro tanto en Madrid e no resto das comunidades onde eses indesexables gobernan), desde que o Partido Popular decidiu que as residencias eran un bo nicho de negocio xerador de múltiples beneficios e que, por tanto, habería que privatizar as súas instalacións: se os edificios eran públicos, poñelos ao dispor das empresas; se eran acometidas novas construcións residenciais pola administración, cedérllelos en xestión aos voitres; e, en ambos casos, concertar un número escaso de prazas. Regalámosche as instalacións e mercámosche parte delas. Iso si, manter un mínimo de prazas en centros de titularidade pública ou concertadas para disimular; sobre todo aquelas que puideran supoñer un maior nivel de gasto para esas empresas, que para iso están os amigos.

É dicir, a alicerce do problema, aquí e en Madrid é o Partido Popular. Como rezaba o título dun excelente artigo publicado na revista electrónica CTXT-Contexto y Acción o pasado día 29 de marzo, que levaba por título “Aparcamiento de Ancianos, S.A.”, neso se convirten as residencias de maiores dos territorios xestionados polo partido de Núñez Feijóo, Isabel Díaz Ayuso e Pablo Casado.

Mortos e presos nas habitacións. Desprezo ás familias.

A pasada semana, a cousa nas residencias de maiores madrileñas empezou a sobrepasar o límite do tolerable cando o exército deu conta da aparición nun establecemento residencial de mortos non declarados nas habitacións e de persoas residentes pechadas e illadas nas súas habitacións pouco menos que “ a la vaiche boa”. Ou doutra na que, agás unhas poucas monxas que ficaron alí, o resto fuxira abandonando aos residentes “a la buena de Dios” (quizá iso de deixalos na man do seu xefe virtual veu determinado pola súa profesión e dependencia xerárquica). Este non foi o único problema, foi nesa semana na que se empezaron a coñecer multitude de casos de contaxiados polo coronavirus no conxunto das residencias de Madrid, mortes de anciáns incluídas, e os grandes problemas dos seus familiares para coñecer o que acontecía cos seus parentes, chagando a saber que estaban mortos sen ter con antelación novas de que estaban a padecer a enfermidade por negalo o centro residencial ou por simple desleixo de non comunicalo ás familias. Outros episodios narran o intento, antes de ser coñecida a propagación do virus, de moitos deses centros residenciais de tentar que as familias sacaran ao seus familiares e os levaran para as súas casas baixo a súa responsabilidade.

Aquí, na Galiza, a lebre saltou a finais da semana pasada, cando traballadores e traballadoras deses centros residenciais denunciaron publicamente a existencia de casos de infectadas polo COVID-19 nunha residencia de Compostela xestionada por DomusVi; seguiron, posteriormente, numerosos casos nunha residencia en Celanova e, mais tarde, na de Barreiro en Vigo e na de Aldán en Cangas. Estas dúas últimas tamén xestionadas por DomusVi, empresa multinacional cuxos maiores accionistas son un adiñeirado francés e un fondo de investimento cuxos únicos intereses radican en acadar o maior beneficio posible. Esta semana xa se anunciaron un alto número de mortes entre os infectados. E apareceron “novos” casos (ou xa existentes pero sen declarar, non se sabe) en residencias da Fundación San Rosendo, emporio do cura ladrón Benigno Moure na provincia de Ourense.

Tamén na Galiza os familiares das persoas residentes quéixanse desde hai moito tempo tanto da falla de transparencia das direccións dos centros como da falta de coidados e persoal existentes nos mesmos.

Estes problemas, sobre todo o dos mortos ocultos, provocaron que o conselleiro madrileño responsable do ramo criticara ás direccións dos centros residenciais (maiormente privados) pola irresponsabilidade e falla de profesionalidade. A resposta da señora Ayuso, presidenta da CC.AA. de Madrid, foi destituílo da súa responsabilidade e poñer a competencia residencia nas mans do conselleiro pepeiro de sanidade. Hai que sinalar que a barbaridade dos centros residenciais madrileños ten unha responsabilidade clara: primeiro o Partido Popular, que foi quen estivo dirixindo a políticas sobre as residencias de maiores desde hai moitos anos que goberna en Madrid e que foi quen puxo eses establecementos (de propiedade pública ou privada) xestionadas por empresas pertencentes a fondos de investimento ás que o único que parecía importarlle era a súa conta de resultados; despois, a responsabilidade do conselleiro cesado desas función, de Ciudadanos, por seguir coa política dos seus predecesores. Por suposto que a decisión de Ayuso tivo consecuencias: o acrecentamento do escurantismo sobre o alcance do COVID-19 neses centros e que a día de hoxe a Comunidade de Madrid non especifique, dos infectados ou mortos a consecuencia do coronavirus, proceden ou están en establecementos residenciais de maiores.

Aquí na Galiza, non dimite ninguén nin hai destitucións, pese á incompetencia sobradamente demostrada pola responsable da Consellería de Política Social, encargada do ramo. E é que tal parece que a connivencia, permisividade e complicidade do Partido Popular coas empresas que xestionan as prazas dos centros residenciais de maiores é total. E certamente, eu estou convencido de que esa é a súa política. Certo é que en Madrid a retirada de competencias sobre residencias de maiores ao señor de Ciudadanos non foi debida á súa incompetencia, senón que ese home puxera en cuestión a política que sobre o tema estaba a seguir o Partido Popular. E as mortes de residentes maiores supoñen case o 25% dos falecementos por coronavirus na Galiza.

Persoal escaso e mal pagado.

Esta é unha das constantes das residencias de maiores na Galiza; tanto das públicas como, e sobre todo, das privadas. Evidentemente entre estas últimas hai diferencias, pero curiosamente son as que máis casos de coronavirus presentan neste momento aquelas nas que os ratios residentes/persoal son máis escasos. Eses sen-vergoñas que teñen uns cadros de persoal ínfimos, que non dan para atender e coidar con dignidade aos residentes; persoal ultra-explotado, con salarios de miseria e contratos precarios; un inmenso continxente de traballadores e traballadoras que, pese á súa entrega e boa vontade, por falta de suficientes mans non son quen de dar a basto para atender aos maiores como as súas familias desexarían. Traballadores e traballadoras sometidas á chantaxe de ficar sen traballo no caso de denunciaren a situación dos internos. E non só persoal xerocultor o que escasea neses establecementos de propiedade ou xestión privada, senón que tamén é escaso o persoal médico e de enfermería. Ten saído á luz nestes tristes días, que nos centros de DomusVi non hai médico nocturno, e nalgún nin enfermería nocturna, e do persoal xerocultos fican dúas persoas para atender a centos de residentes pola noite.

Non se lle oculta a ninguén que, tanto na Galiza como en Madrid, o número de traballadores e traballadoras contaxiados de coronavirus nas residencias de maiores é moi elevado. A falta de equipamentos de protección, tanto do persoal como dos doentes sans, é practicamente inexistente. As empresas no teñen dotado ao seu persoal nin aos seus residentes de medios de protección pese a presencia dun alto número de casos habidos nos establecementos e pese a estar residindo neles a poboación que ten maior risco de contaxio e de mortalidade por causa de COVD-19. Pero ese usureiros, negociantes sen escrúpulos, quéixanse de que o Goberno, non a Xunta dos seus protectores, no lles facilita medios de protección. Que fan con todos os cartos que sacan de cobrar as prazas residenciais a un importe de entre 1.800 e 2500 euros? Acaso non lles da para protexer aos seus residentes e ao seu persoal? Evidentemente, este persoal desprotexido ten as súas demandas e nos últimos tempos os seus representantessindicais teñen denunciado a súa situación, as carenciase a deficiente política da Xunta de Galicia diante da pandemia.

A falta de inspeccións e a connivencia das Administracións.

Esas residencias de maiores, pese ás continuas denuncias dos familiares das persoas residentes, rara vez reciben a visita dunha inspección en condicións por parte das administracións públicas responsábeis de velar por que eses establecementos cumpran os mínimos de persoal, instalacións e actividades que a lei esixe que teñan. Ou polo menos non o parece. E o digo eu con coñecemento de causa pois a miña nai estivo residindo nun deses establecementos hai anos; e iso que non eran os tempos duros que asolan aos residentes desde hai uns cinco anos para aquí, cando se empezou a concentrar o negocio residencial en poucas mans; e cando eses centros pasaron de ser fundamentalmente un caladoiro de votos para o Partido Popular a ser un pingüe negocio privado protexido polos gobernos autonómicos dese partido.

Residencias xestionadas por xentalla sen escrúpulos, que o único no que pensan é na ampliación dos seus beneficios económicos baseados, fundamentalmente, nos cartos recibidos das administracións públicas, administracións que coas súas ansias privatizadoras e cunha perfecta complicidade cos obxectivos deses mata-vellos deixaron o coidado dos maiores nas mans desa banda de senvergonzas que só pensan en acumular riqueza persoal, aínda a costa de maltratar a un colectivo que merece o mellor e o máis grande dos respectos. Respecto que non recibe nin de moitas desas empresas xestionadas por xentalla rastreira nin das administracións que teñen a obriga de velar polo benestar dos e das residentes. Administracións que agora tratan de agochar o alto índice de doentes con coronavirus e que seguen priorizando a súa complicidade e connivencia con esas empresas de almacenamento de vellos. E a Xunta de Galicia é claramente cómplice e connivente coa patronal das residencias de maiores, como denuncian traballadores e traballadoras de xeriátricos e como se pode ler nun amplo artigo publicado no xornal Nós Diario no día de onte; artigo titulado así “A connivencia da Xunta coa patronal das residencias”.

Falsidades, sen vergonzas e publicidade na época do COVID-19 (os gobernantes e os políticos falsos e hipócritas) (1)

Nesta época do coronavirus COVID-19 están a facerse máis claras actitudes e comportamentos dalgúns sen vergonzas, xentes sen vergonza e insolidarios, que en pasados tempos non moi remotos, sen deixar de ter estes comportamentos, facíano cunha pouca máis de man esquerda; sen tanto descaro, demagoxia e brutalidade como o están a facer nestes intres.

Ao meu entender eses suxeitos son persoas de escasa catadura moral, que pecharon xa hai moito tempo a súa escasa conciencia social nun baúl e tiraron a chave. Refírome a eses personaxes, moitos deles con importantes cargos públicos, situados a maior parte deles (por non dicir a totalidade) no espectro ideolóxico da dereita (ben sexa a simple e incivilizada dereita, ben sexa a dereita franquista de toda a vida pese á chamada transición, ou ben sexa a dereita situada no ámbito do nazi-fascismo ibérico); pero á súa beira vemos tamén a persoas que se auto-denominan como socialdemócratas pero que comparten esas ideas que son propias dun estado capitalista liberal escorado ao salvaxismo económico e social contra as clases populares.

Eses personaxes proceden de diferentes campos e dedicacións; temos políticos (fundamentalmente do Partido Popular e Vox) algún membro destacado do PSOE ou do seu entorno, e dirixentes empresariais. Ao meu modo de ver, xente impresentable que pon o incremento do seus patrimonio ou dos patrimonios daqueles cuxos intereses gremiais representa ou, no caso dos políticos, daquela clase á que a súa política representa por riba dos intereses xerais da poboación, como a saúde; e isto fano caia quen caia, aínda que as súas posicións poidan supoñer a perda da vida de millóns de traballadores e traballadoras ou a aniquilación de importantes sectores da poboación que pola súa idade están máis expostos ás consecuencias máis nocivas do COVID-19, como poden ser as persoas anciás.

Moitas veces menten descaradamente ou falan de negro onde só hai branco. Pero non o fan sos; teñen o eco de moitos medios de comunicación, a maioría, que están ao seu servizo; os que eles crearon para defender a calquera prezo os seus intereses de clase aínda que estes supoñan a miseria ou incluso a morte de millóns de persoas, que utilizan a mentira, o sesgo, as medias verdades e a terxiversación para convencer ou facer dubidar ao conxunto da poboación sobre o que realmente é a realidade; a unha maioría da poboación que, ao non ter medios propios para requirir a información, non lle queda máis remedio que tentar de facelo ao través das súas páxinas, as súas voces ou as súas imaxes; uns medios que, cal coro ben coordinado polo mesmo director, no mesmo compás, ton e fondo expanden a mensaxe da mentira e da manipulación da realidade, dándolle a esa gran mentira unha aparencia pública de realidade. Xa o dixo Goebels: unha mentira mil veces repetida adquire carta de veracidade.

• Políticos que coas súas políticas minguaron os recursos económicos e materiais e o persoal da sanidade pública de forma atroz critican ao actual goberno central por non arranxar o que eles destruíron para favorecer ás empresas da sanidade privada.

Os mesmos suxeitos que pertencen ás familias políticas que durante anos gobernaron comunidades autónomas como a de Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León e que recortaron os medios materiais cos que a sanidade pública debería contar e que baleiraron ao sistema público de saúde de persoal auxiliar, médico e de enfermería, son eses suxeitos socialmente indesexables os que agora berran e berran pola falta de medios materiais e humanos nos centros sanitarios públicos. Son os que privatizaron hospitais, os que reduciron a atención primaria á mínima expresión, os responsábeis de que as listas de espera nos hospitais públicos sexan interminábeis, e que tamén os tempos de espera de consulta na atención primaria sexan de máis de cinco días en moitos concellos, os que coa escusa de servir aos intereses dos doentes derivan a estes para intervencións cirúrxicas cara a establecementos privados, os que crearon chiringuitos diversos dentro dos sistemas sanitarios por eles xestionados para colocar aos seus protexidos. Eses son todos gobernos autonómicos formados por personaxes do Partido Popular, un partido que durante o longuísimo tempo que tivo o goberno do Estado, con Mariano Rajoy como presidente, nada fixo por evitar agresións contra a sanidade pública xerados en Madrid, Valencia, Galiza ou Castela e León. É máis, aínda acrecentou máis o desmantelamento e descapitalización da sanidade pública ao través dos fondos orzamentarios e ao través da limitación á contratación de persoal (igual que no resto dos servizos de carácter público) coa clara finalidade, xunto cos seus dirixentes nas distintas comunidades autónomas, de desprestixiar a sanidade pública e encarrilar á poboación cara ás empresas cuxos beneficios dependen de que a poboación teña un mal nivel de saúde, é dicir, a sanidade privada.

Estes desalmados se vergoña son os mesmos que agora critican a falta de respiradores e de equipamentos de protección individual nos hospitais e centros de saúde. Eles, os que baleiraron os almacéns dos hospitais de medios materiais cos que facer fronte ás continxencias. Eses desalmados sen vergoña son, tamén, os que non queren asumir as súas competencias territoriais en sanidade e obrigar aos hospitais privados a acoller enfermos de COVID-19; prefiren facerlles hospitais de campaña no arredores dos hospitais públicos ou facer “arcas de Noé” como a de IFEMA sen medios nin persoal suficiente para atender aos doentes alí “depositados”, sen medios materiais para atender aos que poidan agravar o seu estado e contratando a estudantes dos últimos cursos de medicina e de enfermería cando, polo menos destes últimos, hai multitude de titulados en paro que están a ofrecer os seus servizos moitos dos cales foron vítimas dos recortes sanitarios practicados polo Partido Popular. Pero claro, eses indecentes non queren gastar os cartos nos servizos públicos á cidadanía, prefiren darlle outros usos socialmente menos útiles.

Non é que o Goberno do Estado sexa da miña corda (de feito desde este espazo teño realizado múltiples críticas ao seu presidente), pero o que tampouco se lle pode atribuír son as consecuencias negativas inmediatas que nesta situación de pandemia tiveron políticas realizadas durante anos e máis anos polo políticos estatais e autonómicos do Partido Popular. Estes son os verdadeiros culpables da falla de respiradores para atender aos doentes, da falla de batas de protección e máscaras protectoras para protexer aos sanitarios e auxiliares nos hospitais e centros de saúde. Estes son os verdadeiros culpables do descenso de camas nos hospitais públicos. É o Partido Popular e as súas políticas quen está detrás de todas as carencias do sistema sanitario público. E aínda teñen a cara dura de negalo, afirmando como fixo o seu presidente nacional, Pablo Casado, que foron eles os que aumentaron o número de camas públicas alí onde gobernan; que llo pregunten aos valencianos, aos madrileños ou aos vigueses, a ver que lle din. O único que fan ben é vender fume.

Se de min dependera, eses suxeitos indesexables estarían na cadea. Non polas súas ideas, senón polas consecuencias dos seus actos.

Coronavirus: solidariedade e a admiración polos profesionais da sanidade: realidade e hipocrisía.

Antes de comezar un aviso: non me vou cortar un pelo; vou botar todo o que me sala de dentro; se hai alguén que se sinta ofendido ou ofendida que me denuncie ou que se foda; xa estou farto de ser educado con quen non o merece. E vouno facer porque estou ata os “mismísimos” de moitos e moitas imbéciles que teñen responsabilidades de goberno dos que penso que deberían estar fora da administración pública ou na cadea. Queda claro?

Desde o primeiro momento, e sobre todo cando os casos empezaron a ser máis frecuentes, no conxunto da poboación xurdiu a solidariedade cara ao persoal sanitario totalmente desbordado. Sobre todo naquelas comunidades nas que os problemas de falta de persoal e camas nos hospitais públicos estaban a ser máis acusadas xa antes do inicio da crise do coronavirus e onde a poboación, como prexudicados directos da mala situación dos profesionais da sanidade, percibe coma seus os problemas que afectan ao persoal sanitario. Falo de Galicia, de Castilla e León, de Madrid, de Andalucía,...

Unha solidariedade cidadá en xeral san e nada interesada, que provoca que todas as semáns diante de centros de saúde haxa concentracións de profesionais da saúde e de cidadáns de a pe para defender a sanidade pública das agresións á que os gobernantes imbéciles dos partidos corruptos a están a someter coa finalidade de pular a sanidade privada, os negocios dos que se benefician da mala saúde da poboación.

Esta solidariedade cidadán vai indo a máis a medida que a pandemia do coronavirus estase a estender, porque esta a ficar máis en evidencia o desmantelados que eses cabróns teñen os servizos públicos de saúde (primaria, especializada e hospitalaria), a falta de recursos materiais e a escaseza de persoal médico-sanitario para afrontar a pandemia cun mínimo de recursos que permitan minorar os efectos nocivos da mesma.

Espero que a memoria social funcione despois desta situación e á hora de exercer o dereito ao voto; aínda que, por desgraza, está máis que demostrado que a memoria social é moi fráxil; e este adormecemento está alimentado permanentemente desde a maior parte dos medios de comunicación.

Máis de entre todas as persoas que amosan a súa solidariedade co persoal médico, de enfermaría e auxiliares clínicos de todo tipo, da noxo escoitar a algúns fillos-puta e a algunhas fillas-puta (o cualificativo non vai polas súas nais, senón polo modo de actuar deses personaxes) que inician os seus discursos sempre amosando a súa solidariedade cos profesionais sanitarios cando son eles, eses imbéciles cínicos e cabróns, os culpables dos apuros que o persoal sanitario está a sufrir. Son eles ou outros membros dos seus partidos os que recortaron o persoal desde que ostentan cargos de dirección da sanidade pública nas distintas comunidades autónomas. Da noxo escoitar dicir estas verbas aos membros do Partido Popular, aos presidentes peperos de comunidades autónomas que fixeron todo o posible por desmantelar a sanidade pública, que suprimiron camas nos hospitais de titularidade pública para beneficiar aos propietarios e directivos das empresas que teñen coma público obxectivo do seu negocio aos doentes. E en xeral dan noxo todos eses personaxes que recortaron na sanidade pública; porque tamén no PSOE e en Converxencia i Unió hai elementos deste tipo, aínda que sexa o Partido Popular o principal responsable do descalabro da sanidade pública.

Da noxo escoitalos a todos eles cando se laian das colas que se montan nas urxencias, ou cando afirman que non hai camas suficientes tendo eles pechadas numerosas camas e partes enteiras de edificios hospitalarios públicos. Pero sobre todo porque a lei permite incautar camas dos hospitais privados e eles non as incautan, prefiren saturar os públicos e ter aos doentes en condicións terceiro mundistas; e porque as camas pódense montar como se está a facer nalgúns lugares en hoteis baleiros ou en pavillóns de mostras. O problema é que falta persoal que poida atender esas camas. Eles, os noxentos dirixentes do Partido Popular, baleiraron os hospitais e os centros de saúde públicos de persoal cualificado, deixando en cadro de mínimos eses establecementos e abusando laboral e profesionalmente dun persoal sometido á precariedade; e obrigaron aos sanitarios e sanitarias maiores a xubilarse e deixar as prazas sen cobertura para aforrar nunha necesidade básica como é a saúde pública.

Eses mesmos sen-vergoña, cínicos e mentireiros son os que levan anos e anos gobernando en Galiza, en Castela e León, en Madrid, ou que estiveron precarizando a saúde pública en Valencia ou Murcia mentres gobernaron, poñendo ao persoal médico, de enfermería ou auxiliar aos pes dos cabalos das empresas de sanidade privada; que arrasaron con todo o público alí onde colleron competencias sobre os servizos, entre eles a sanidade. Os do partido que foi condenado por beneficiarse da corrupción de innumerabeis dos seus dirixentes políticos e dos secuaces nomeados por eles, que non só se beneficiaron persoalmente senón que traballaron para acadar ingresos irregulares para o Partido Popular. E aínda queda por clarexar o dos famosos “sobres” que parece que percibiron moitos deses “patriotas” do tres ao cuarto que van polo mundo facéndose os heroes e os salvadores da patria (supoño que da patria na que teñen os cartos depositados en contas opacas).

Cando escoitamos falar a persoal sanitario das comunidades máis afectadas polo coronavirus, como Madrid, queixándose do seu esgotamento físico, da falta de material de prevención ou de que teñen que poñer aos doentes en corredores saturados de camas, indicando que hai camas baleiras en hospitais privados porque as autoridades sanitarias da súa comunidade non executan a lei de alarma que permite derivar doentes cara aos hospitais privados aínda que estes se opoñan danme ganas de vomitar pola actuación gobernamental. Máis cando despois saen Pablo Casado, Núñez Feijóo ou outros polo estilo, que son todos iguais, a expresar a súa admiración polo persoal sanitario a náusea é case permanente e tarda en pasar. Porque prazas na privada hai, porque para Esperanza Aguirre (unha das maiores responsábeis do desmantelamento en persoal e medios na sanidade pública madrileña) e o seu home pronto houbo praza nun centro hospitalario privado, mentres outros estaban a ser derivados a corredores hospitalarios, habitacións saturadas, enviados aos seus domicilios ou algo polo estilo; e agora a hoteis sen clientes, alugados ou cedidos. Son todos eles uns sen-vergoña ou non? A que si?

Todos eles forman parte do Partido Popular, un cancro social que debería ser extirpado e destruído.

A defensa da sanidade pública e os principais xornais de galiza

Onte, 9 de febreiro, entre as 17:55 horas e as 18:32 horas estiven ollando os principais xornais de Galiza, nas súas edicións dixitais, para ollar as informacións neles aparecidos sobre a manifestación convocada para ese mesmo día ás 12:00 pola plataforma SOS Sanidade Pública como protesta pola ultradeficiente situación da sanidade de titularidade pública na Comunidade Autónoma galega. Os xornais analizados foron aqueles de Galicia que tamén teñen edición en papel. A particularidade destes xornais é que todos eles reciben inxentes fondos monetarios da Xunta de Galicia por diversos conceptos, desde axudas polo uso da lingua galega (cousa en moitos casos incomprensible) ata as máis peregrinas, pasando pola publicidade institucional declarada e a publicidade institucional máis ou menos disimulada en forma de información ou contribución ao coñecemento.

Con unha excepción, constatamos que a existencia desta nova está moi relegada a posicións moi secundarias da portada ou, noutros casos, é totalmente inexistente na portada dos dixitais. Nas que aparece, agás a mesma excepción á que antes me referín, hai dúas tendencias: uns , unha vez presentada a existencia da manifestación con breves descricións, inserir na nova declaracións de responsábeis do SERGAS e/ou do secretario do PP de Galicia dando máis detalle e entidade á propaganda destes últimos que ao feito do titular da nova; outro, pese a darlle un terceiro lugar na portada pon de segunda de portada unha inserción publicitaria disimulada e non identificada como tal sobre as urxencias no CHUS; e ao mesmo nivel as mesmas declaracións do xerente do SERGAS e do Secretario do PP de Galicia en novas separadas. Unhas novas teñen a súa referencia nas axencias EFE e Europa Press (EP) e outras nas redaccións dos propios xornais. As sinaladas como procedentes de EFE e EP dou por sentado que son un refrito de diferentes novas diferentes servidas polas citada axencias (as referidas á manifestación, a referida á declaración do xerente do SERGAS e a referida ao secretario do Partido Popular de Galicia; e non fai falta moita intuición para supoñer que as declaracións do xerente do SERGAS están feitas en día ou días anteriores). Imos velo xornal a xornal.

La Voz de Galicia. A edición dixital deste xornal foi consultada ás 17:55 horas do domingo 9 de febreiro. A nova procede da redacción deste xornal en Santiago con hora das 13:55. Pese a ser unha das máis importantes novas da xornada en Galicia, foi relegada á columna esquerda do VIIIº lugar da portada, incluso despois dunha importante nova de titular “Koni sella la septima del Depor”. Entrando na nova, esta describía de forma superficial tanto a manifestación como das intervencións finais habidas na mesma. Dentro da nova dáse relevancia ás manifestacións conspiranoicas do secretario do PP de Galicia atribuíndo os graves problemas que padece a sanidade pública galega a conspiracións da oposición, declaracións conspiranoicas que nos lembran a aquelas do “contubernio xudeo-masónico pagadas co ouro de Moscú” que se escoitaban no entorno do xeneral asasino e dos seus cómplices non menos asasinos. Como vemos a neutralidade e calidade informativa deste xornal deixa bastante que desexar; quizás sexa este o motivo polo que o grupo empresarial ao que pertence sexa un maiores beneficiarios de centos de miles de euros de fondos públicos fornecidos pola Xunta de Galicia por distintos conceptos de axudas e por compra de espazos e campañas publicitarias patrocinadas polas consellerías do goberno galego.

Faro de Vigo. É o segundo xornal de Galicia en tirada; e, tamén, o segundo receptor de fondos públicos procedentes da Xunta de Galicia polo concepto de diferentes axudas á prensa e beneficiario, tamén, da publicidade institucional do goberno de Galicia e das súas consellerías. A portada dixital deste xornal foi consultada ás 17:58, onde a nova da mobilización convocada por SOS Sanidade Pública estaba situada na columna da esquerda nun posto XIIIº, despois de novas tan importantes como “El primer Cunqueiro enamorado...”, “Brais es el elegico para acompañar a Aspas y Smolov...” (nova xa pasada nese momento), “Arde un coche en plena plaza elíptica de Vigo”, “Todo listo en Los Angeles para...” ou “Osasuna – Real Madrid en directo” por poñer algúns exemplos de criterio periodístico utilizado nese xornal cara a un problema moi grave que está a afectar a toda sanidade de Galiza, pero que na comarca viguesa está a cobrar aspectos excepcionalmente graves para a saúde da poboación tanto na atención primaria como na hospitalaria. Unha vez dentro da nova, redactada en base a informacións das axencias EFE e EP, vemos que da tanta importancia á nova de actualidade que é a manifestación como ás declaracións seguramente pretéritas do xerente do SERGAS e, por suposto, ás veleidades conspiranoicas do secretario do PP de Galicia. Outra curiosidade é que aparece a nova baixo dous romboides que rezan un “Noticias de Verín” e o outro ”Noticias de comarca de Verín”; calidade informativa: unha manifestación convocada para toda Galiza, desde toda Galiza e na capital de Galiza convértese nunha nova de Verín. Feijóo contento e disposto a seguir soltando cartos.

El Correo Gallego. O que parece ser terceiro xornal de maior tirada de Galicia, editado en Santiago de Compostela. Tamén dos máis beneficiados polas “axudas” e a publicidade da Xunta de Galicia. Aquí, hai que dicir que a referencia aparece no IIIº lugar da portada, despois dunha nova referida ao coronavirus e (e isto é para poñerse a mexar e non botar gota) dun artigo de publicidade datado no día tres de febreiro adulando as excelencias das urxencias do CHUS mil veces denunciadas polas organizacións defensoras dos doentes e en cuxas instalacións de urxencias ten falecido, segundo denuncias do persoal médico, un doente a semana pasada. Neste xornal, El Correo Gallego, na mesma portada e ao mesmo nivel aparecen, nun apartado os titulares das declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS e noutro apartado as fábulas conspiranoicas de Tellado, secretario do PP de Galicia. Entrando xa na noticia en si mesma, observamos que está baseada na información proporcionada por EFE cunha extensión maior que Faro de Vigo e Voz de Galicia referidas á manifestación e as súas motivacións e, como xa non chagaban as dúas novas parellas, facendo referencia ás declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS. Renovará El Correo Gallego subvencións de diversa índole e contratos publicitarios coa administración da Xunta de Galicia e organismos dependentes dela? Supoño que si, que igual que nos casos anteriores Núñez Feijóo e o Partido Popular estarán contentos.

Atlántico. Este xornal no seu espazo dixital, visto no intervalo horario mencionado ao inicio, dedica á manifestación convocada por SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade un primeiro lugar na súa portada. Entrando no contido da nova vemos que está elaborada pola redacción do propio xornal; unha elaboración impecable como nova xornalística na que se nota o obxectivo de informar do acontecido nas rúas de Compostela ese día pola mañá, informando das motivacións dos diferentes actores do foco da nova. A diferencia do feito nos xornais analizados con anterioridade, o xornal Atlántico non mistura a actividade reivindicativa con declaracións propagandísticas ou conspiranoicas de ninguén (igual porque as declaracións do xerente do SERGAS xa as publicou no seu momento e as de Tellado, que sirven para todo, xa non son unha nova real). Resúltame curioso que este xornal, do mesmo grupo editorial que La Región, publicara unha nova tan obxectiva e sen sesgos evidentes; e isto dígoo porque este grupo editorial é moi achegado ao PP de Ourense. Claro que os baltaríns están moi contrariados polo tema Verín que estiman que lles vai supoñer un alto custo político nas próximas eleccións autonómicas. Se segue así non sei se este xornal vai renovar subvencións nin publicidade institucional da Xunta, o cal non sei se poría en solfa a súa continuidade como xornal, polo menos na súa versión impresa.

Nós Diario. Este xornal, na súa edición dixital aberta, o domingo pola tarde mostrábanos unha breve crónica da manifestación feita por un dos seus redactores, indicando os apoios políticos cos que contaba, as persoas que leron os comunicados finais e centrándose fundamentalmente en breves opinións acadadas durante o acto de protesta polo voceiro de SOS Sanidade Pública Manuel Martín e dous representantes de plataformas de defensa da saúde das comarcas de Monterrei e da Barbanza. Non se prodigou máis na información sobre a mobilización.

La Opinión Coruña. Este xornal, do mesmo grupo editorial que Faro de Vigo, deu unha nova feita en base a novas de EFE e AP que parece copiada do seu irmán maior, o Faro de Vigo. O lugar de portada, como Faro, moi secundario. Tamén levará subvención e publicidade.

Vistos tamén os xornais dixitais de La Región de Ourense, Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo, dicir que ningún dos tres presentaba mención algunha do acto convocado pola plataforma SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade pública celebrado o día 9 de febreiro de 2020 en Compostela entre as súas novas de portada.

Como podemos observar, isto é o que da de si a prensa con edicións impresas que temos neste país galego. Dos tres xornais con maior tirada con base en Galiza, dous deles case ocultan a nova máis importante do acontecido onte, 9 de febreiro, no país; o terceiro deles, domiciliado no concello de Santiago de Compostela e que polo tanto non pode ocultar a realidade do que alí pasou, sitúa a nova en terceiro lugar de referencia, pero precedido dun artigo de propaganda sobre as máis que denunciadas urxencias no CHUS e acompañado por dous artigos con referencia pepera: un no que o xerente do SERGAS dedícase integramente a facer propaganda da política sanitaria sanitaria da Xunta de Galicia e xustificando o inxustificable con datos presuntamente certos pero desconectados da realidade do masacrado polo Partido Popular na sanidade pública galega; e o outro no que o secretario dese partido na Galiza se dedica a botar pelotas fora con afirmacións conspiranoicas sobre a sanidade que ese partido está a destruír progresivamente desde que Núñez Feijóo acadou a Presidencia da Xunta de Galicia.

Hai que sinalar, tamén, que hoxe luns algún deles como o Faro de Vigo e La Opinión de Coruña renovaron a nova e non lle dedican tantas liñas ao xerente do SERGAS; o cal non signifique que introduza o tema na renovada nova. Imaxino que a alguén se lle caía a cara de vergonza, e de aí o troco.

E se agora están así, como para lelos cando convoquen as eleccións galegas !

ANEXO

Para rematar, un resume das axudas concedidas pola Xunta de Galicia aos diferentes medios xornalísticos e de comunicación, onde vemos que destacan con moito as empresas do Grupo Voz, seguidas de Faro de Vigo e El Progreso de Lugo. Isto pódenos axudar a comprender algunha das cousas que pasan coa información neste país. Os datos están tirados do Diario Oficial de Galicia de 27 de decembro de 2019.

a) Axudas a xornais impresos en formato papel:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial Compostela, S.A.	72.982,98
Editorial La Capital, S.L.	28.163,44
El Progreso de Lugo, S.L.	125.832,10
Faro de Vigo, S.A.	242.808,15
La Opinión de La Coruña, S.L.	38.021,94
La Región,S.A.	96.910,09
La Voz de Galicia, S.A.	553.757,62
Lérez Ediciones, S.L.	68.866,18
Rias Baixas de Comunicación, S.A.	27.657,50

b) Axudas a empresas radiofónicas privadas:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Radio Coruña, S.L.	5.783,22
Radio Lugo, S.A.	3.736,96
Radio Orense, S.A.	18.936,50
Radio Pontevedra, S.A.	20.333,84
Radio Popular, S.A.	73.702,41
Radio Vigo, S.A.	30.293,01
Sociedad Española de Radiodifusión, S.L.	25.325,05
Uniprex, S.A.	59.799,67
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	28.489,34

c) Axudas a empresas xornalísticas que difundan a súa actividade informativa mediante a internet:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial La Capital, S.L.	5.568,03
El Progreso de Lugo, S.L.	24.106,92
Europa Press Delegaciones, S.A.	208,63
Faro de Vigo, S.A.U.	74.499,03
La Opinión de La Coruña, S.L.U.	15.692,57
La Región, S.A.	13.189,53
La Voz de Galicia, S.A.	294.360,48
Lérez Ediciones, S.L.	9.521,79
Radio Lugo, S.A.	391,71
Rías Baixas de Comunicación, S.A.	3.229,08
Sermos Galiza, S.A.	2.323,42
Virtual Vedra Comunicación, S.L.	4.910,21
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	141,76

Hipocrisía e Cinismo, sinais de Identidade da actual Xunta de Galicia e do Partido Popular na sanidade pública.

Do dicionario da Real Academia Galega: a) Hipocrisía: Actitude daquel que finxe o que non sente e mantén unha postura falsa cara aos demais e tamén carácter das palabras, xestos e feitos dos que teñen esta actitude. b) Cinismo: Calidade ou actitude da persoa cínica. c) Cínica: Que mente con descaro. E podemos definir incompetencia como descoñecemento profundo ou falla de autoridade suficiente para xulgar ou decidir sobre certos asuntos.

Efectivamente son esas, hipocrisía e cinismo, as verbas que mellor definen as actitudes e as continuadas declaracións da Xunta de Galicia, do seu Presidente, do Partido Popular e dos distintos responsábeis de calquera nivel da Consellería de Sanidade.

Desde a chegada de Alberto Núñez Feijóo á Presidencia da Xunta de Galicia o proceso de desmantelamento do sistema sanitario público é continuado e vai increscendo; desmantelamento dirixido desde a Consellería de Sanidade polas distintas persoas responsábeis da mesma. Primeiro foi Pilar Farjas ; despois a súa sucesora, Rocío Mosquera (actual xerente de Galaria, chiringuito de capital público que utiliza para as súas actividades as dependencias dos hospitais públicos), seguiu a xeira marcada por aquela do desmantelamento da calidade asistencial do sistema hospitalario público de Galiza cebándose no baleirado de servizos e especialidades dos hospitais comarcais. E nos últimos tempos o actual Conselleiro de Sanidade Jesús Vázquez Almuiña que non só está a contribuír ao remate final dos hospitais comarcais, senón que con el iniciouse o desmantelamento dos grandes hospitais públicos, a perda programada da calidade asistencial dos mesmos e, o que é máis grave, o desmantelamento acelerado e os recortes da atención primaria pública. Por iso non podemos definir o labor de Feijóo e o Partido Popular na sanidade pública galega como propia de incompetencia, xa que está máis que demostrada a súa competencia para tentar de acadar os fins de privatizar a sanidade, desmantelar a sanidade pública e deixar aos seus profesionais aos pes dos cabalos da patronal da sanidade privada. E para iso contaron, polo menos, con dous cabalos de Troia na máxima dirección da sanidade pública galega; persoas curtidas na dirección e defensa de empresas cuxas contas de resultados medran en sentido inverso da atención eficiente á saúde da poboación: a señora Mosquera e o señor Vázquez Almuiña.

Este tipo de desprestixio e desmantelamento programado do sistema sanitario público de Galiza ten dous grandes beneficiarios: as empresas hospitalarias e médicas privadas e as empresas aseguradoras de saúde. Efectos que, por moito que se empeñen en ocultar, queda claro que estaba entre os fins buscados polos distintos gobernos de Núñez Feijóo.

Conselleiros de Sanidade peperos e Presidente da Xunta pepero falan e falan, alburgan e alburgan, declaración hipócrita e cínica tras declaración mentireira e demagóxica; pero o certo que as súas actuacións no eido sanitario non fan máis que prexudicar progresivamente ao conxunto da poboación da Galiza. Hoxe mesmo, 5 de febreiro ás 18:30 horas, entrando no programa de cita previa ao través da web, o tempo de espera para acadar cita para o meu médico de familia era de seis días (cousa anormal pero normal pola deficiente mala xestión sanitaria do goberno de Galiza); isto é un claro síntoma do escaso número de médicos para atender as necesidades sanitarias máis básicas da poboación, a medicina preventiva; e non só iso, parece que se alguén asignado ao mesmo centro de saúde que eu quer trocar de médico non pode facelo por estar os profesionais cos cupos a tope. E iso que o tempo que a Consellería de Sanidade asigna para cada consulta a doente son uns escasos e insuficientes cinco minutos. Como non van estar saturados os PAC e as urxencias hospitalarias? E iso sen falar da ausencia de pediatras en toda a rede sanitaria pública.

E o malo é que PACs e urxencias hospitalarias xa de por si non teñen os medios humanos suficientes para atender unha demanda normal, canto máis para atender excesos xerados por falta de medios humanos e materiais na atención primaria. Esta situación está a xerar numerosos clientes para quen pode pagar os seguros de saúde e os consultorios privados, que parece ser que é o que en definitiva busca o Partido Popular coa súa política de desmantelamento e desprestixio do sistema público de saúde. A quen non poida pagar enviarano a unha sanidade pública que parecen querer transformar nun sistema escaso de medios materiais e humanos que teña carácter case asistencial e de caridade.

 Esta situación de desidia da administración que provoca colapsos en urxencias e hospitais polo desmantelamento programado da atención primaria se traduce no uso da atención hospitalaria para fornecer de negocio ás empresas que viven a conta da mala saúde da poboación. Este uso ven determinado polo desvío de doentes afiliados do sistema público de saúde cara á medicina privada.

Mais para lograr uns bos beneficios para as empresas de medicina privada e dos vendedores de seguros de saúde era preciso acadar que os doentes necesitados de atención hospitalaria ou consultas especializadas tiveran que desprazarse cara ás cidades. Porque só nas cidades é sostible o negocio hospitalario privado. Como se pode chegar a iso? Pois moi doado: desmontar e deixar sen contido, ademais da atención primaria, os diferentes hospitais comarcais existentes no país; primeiro, eliminando áreas sanitarias e centralizando a xestión con lambecús de confianza arredor dos grandes hospitais; posteriormente deixar sen servizos especializados os citados hospitais comarcais. Se as poboacións protestan, ofrecer contratos leoninos infames a médicos especialistas para que estes os rexeiten. Final: os hospitais fican sen servizos médicos ou con escaseza programada. Os doentes amontóanse arredor dos grandes hospitais, que non dan abasto para facerlles fronte por falla de medios materiais e humanos. Paso seguinte: desviar aos doentes cara ao negocio da sanidade privada. Caso especial é o de Vigo, onde xa unha parte importante dos afiliados á sanidade pública son atendidos directamente por POVISA tanto en hospitalaria como en especializada (que, á fin e ao cabo, eran o que o Partido Popular e Feijóo buscaban ao facer un novo hospital con número de camas inferior ás que había).

Isto explícao moi ben Xosé María de Dios, portavoz de SOS Sanidade Pública, nunha instrutiva entrevista publicada no eldiario.es : “Aproveitando toda esta lea [o desmantelamento dos hospitais públicos], o día 10 de xaneiro entrou en vigor tamén a modificación da Lei de Garantías que, basicamente, implica que se pides cita, pasan 45 días e no Sergas non cha dan para unha consulta ou proba diagnóstica, ou 60 días no caso dunha intervención cirúrxica, derívanche á privada. Obviamente, se o persoal e os recursos redúcense, os prazos non se van a cumprir nunca”. E máis adiante:”Calquera que estea metido no sistema sanitario sabe que é inviable porque o propio Sergas faio inviable. (....) aquí, directamente, pásanse os doentes da pública á privada. É algo moi lesivo para os intereses da sanidade pública de Galicia.” E como dí a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública nun recente comunicado: “O avance do sector privado, á calor dos recortes nos centros públicos (que esixe mais protagonismo e diñeiro no sistema sanitario galego), demostra que se Núñez Feijóo mantéñense na Xunta despois das mesmas, a sanidade pública pode entrar en caída libre irreversible”.

Esta labor de desmantelamento programado da sanidade pública esixe unha forte e dura resposta por parte da poboación da Galiza. Non nos podemos permitir o luxo de que estes servidores das contas de resultados dos servizos colectivos privados sigan un só ano máis na Xunta de Galicia. Non podemos permitir que rematen co dereito que todos e todas temos a recibir unha atención sanitaria eficiente e suficiente; unha atención sanitaria que non teña como referencia unha conta de resultados e prestada por profesionais que non estean condicionados por obxectivos económicos; unha sanidade que se basee na medicina preventiva cun eficiente servizo de atención primaria; unha sanidade próxima e achegada coa reactivación dos hospitais comarcais que hoxe Núñez Feijóo e os seus secuaces teñen baleiros de contido. En definitiva, unha sanidade na que sexamos tratados como doentes e non coma clientes.