A defensa da sanidade pública e os principais xornais de galiza

Onte, 9 de febreiro, entre as 17:55 horas e as 18:32 horas estiven ollando os principais xornais de Galiza, nas súas edicións dixitais, para ollar as informacións neles aparecidos sobre a manifestación convocada para ese mesmo día ás 12:00 pola plataforma SOS Sanidade Pública como protesta pola ultradeficiente situación da sanidade de titularidade pública na Comunidade Autónoma galega. Os xornais analizados foron aqueles de Galicia que tamén teñen edición en papel. A particularidade destes xornais é que todos eles reciben inxentes fondos monetarios da Xunta de Galicia por diversos conceptos, desde axudas polo uso da lingua galega (cousa en moitos casos incomprensible) ata as máis peregrinas, pasando pola publicidade institucional declarada e a publicidade institucional máis ou menos disimulada en forma de información ou contribución ao coñecemento.

Con unha excepción, constatamos que a existencia desta nova está moi relegada a posicións moi secundarias da portada ou, noutros casos, é totalmente inexistente na portada dos dixitais. Nas que aparece, agás a mesma excepción á que antes me referín, hai dúas tendencias: uns , unha vez presentada a existencia da manifestación con breves descricións, inserir na nova declaracións de responsábeis do SERGAS e/ou do secretario do PP de Galicia dando máis detalle e entidade á propaganda destes últimos que ao feito do titular da nova; outro, pese a darlle un terceiro lugar na portada pon de segunda de portada unha inserción publicitaria disimulada e non identificada como tal sobre as urxencias no CHUS; e ao mesmo nivel as mesmas declaracións do xerente do SERGAS e do Secretario do PP de Galicia en novas separadas. Unhas novas teñen a súa referencia nas axencias EFE e Europa Press (EP) e outras nas redaccións dos propios xornais. As sinaladas como procedentes de EFE e EP dou por sentado que son un refrito de diferentes novas diferentes servidas polas citada axencias (as referidas á manifestación, a referida á declaración do xerente do SERGAS e a referida ao secretario do Partido Popular de Galicia; e non fai falta moita intuición para supoñer que as declaracións do xerente do SERGAS están feitas en día ou días anteriores). Imos velo xornal a xornal.

La Voz de Galicia. A edición dixital deste xornal foi consultada ás 17:55 horas do domingo 9 de febreiro. A nova procede da redacción deste xornal en Santiago con hora das 13:55. Pese a ser unha das máis importantes novas da xornada en Galicia, foi relegada á columna esquerda do VIIIº lugar da portada, incluso despois dunha importante nova de titular “Koni sella la septima del Depor”. Entrando na nova, esta describía de forma superficial tanto a manifestación como das intervencións finais habidas na mesma. Dentro da nova dáse relevancia ás manifestacións conspiranoicas do secretario do PP de Galicia atribuíndo os graves problemas que padece a sanidade pública galega a conspiracións da oposición, declaracións conspiranoicas que nos lembran a aquelas do “contubernio xudeo-masónico pagadas co ouro de Moscú” que se escoitaban no entorno do xeneral asasino e dos seus cómplices non menos asasinos. Como vemos a neutralidade e calidade informativa deste xornal deixa bastante que desexar; quizás sexa este o motivo polo que o grupo empresarial ao que pertence sexa un maiores beneficiarios de centos de miles de euros de fondos públicos fornecidos pola Xunta de Galicia por distintos conceptos de axudas e por compra de espazos e campañas publicitarias patrocinadas polas consellerías do goberno galego.

Faro de Vigo. É o segundo xornal de Galicia en tirada; e, tamén, o segundo receptor de fondos públicos procedentes da Xunta de Galicia polo concepto de diferentes axudas á prensa e beneficiario, tamén, da publicidade institucional do goberno de Galicia e das súas consellerías. A portada dixital deste xornal foi consultada ás 17:58, onde a nova da mobilización convocada por SOS Sanidade Pública estaba situada na columna da esquerda nun posto XIIIº, despois de novas tan importantes como “El primer Cunqueiro enamorado...”, “Brais es el elegico para acompañar a Aspas y Smolov...” (nova xa pasada nese momento), “Arde un coche en plena plaza elíptica de Vigo”, “Todo listo en Los Angeles para...” ou “Osasuna – Real Madrid en directo” por poñer algúns exemplos de criterio periodístico utilizado nese xornal cara a un problema moi grave que está a afectar a toda sanidade de Galiza, pero que na comarca viguesa está a cobrar aspectos excepcionalmente graves para a saúde da poboación tanto na atención primaria como na hospitalaria. Unha vez dentro da nova, redactada en base a informacións das axencias EFE e EP, vemos que da tanta importancia á nova de actualidade que é a manifestación como ás declaracións seguramente pretéritas do xerente do SERGAS e, por suposto, ás veleidades conspiranoicas do secretario do PP de Galicia. Outra curiosidade é que aparece a nova baixo dous romboides que rezan un “Noticias de Verín” e o outro ”Noticias de comarca de Verín”; calidade informativa: unha manifestación convocada para toda Galiza, desde toda Galiza e na capital de Galiza convértese nunha nova de Verín. Feijóo contento e disposto a seguir soltando cartos.

El Correo Gallego. O que parece ser terceiro xornal de maior tirada de Galicia, editado en Santiago de Compostela. Tamén dos máis beneficiados polas “axudas” e a publicidade da Xunta de Galicia. Aquí, hai que dicir que a referencia aparece no IIIº lugar da portada, despois dunha nova referida ao coronavirus e (e isto é para poñerse a mexar e non botar gota) dun artigo de publicidade datado no día tres de febreiro adulando as excelencias das urxencias do CHUS mil veces denunciadas polas organizacións defensoras dos doentes e en cuxas instalacións de urxencias ten falecido, segundo denuncias do persoal médico, un doente a semana pasada. Neste xornal, El Correo Gallego, na mesma portada e ao mesmo nivel aparecen, nun apartado os titulares das declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS e noutro apartado as fábulas conspiranoicas de Tellado, secretario do PP de Galicia. Entrando xa na noticia en si mesma, observamos que está baseada na información proporcionada por EFE cunha extensión maior que Faro de Vigo e Voz de Galicia referidas á manifestación e as súas motivacións e, como xa non chagaban as dúas novas parellas, facendo referencia ás declaracións propagandísticas do xerente do SERGAS. Renovará El Correo Gallego subvencións de diversa índole e contratos publicitarios coa administración da Xunta de Galicia e organismos dependentes dela? Supoño que si, que igual que nos casos anteriores Núñez Feijóo e o Partido Popular estarán contentos.

Atlántico. Este xornal no seu espazo dixital, visto no intervalo horario mencionado ao inicio, dedica á manifestación convocada por SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade un primeiro lugar na súa portada. Entrando no contido da nova vemos que está elaborada pola redacción do propio xornal; unha elaboración impecable como nova xornalística na que se nota o obxectivo de informar do acontecido nas rúas de Compostela ese día pola mañá, informando das motivacións dos diferentes actores do foco da nova. A diferencia do feito nos xornais analizados con anterioridade, o xornal Atlántico non mistura a actividade reivindicativa con declaracións propagandísticas ou conspiranoicas de ninguén (igual porque as declaracións do xerente do SERGAS xa as publicou no seu momento e as de Tellado, que sirven para todo, xa non son unha nova real). Resúltame curioso que este xornal, do mesmo grupo editorial que La Región, publicara unha nova tan obxectiva e sen sesgos evidentes; e isto dígoo porque este grupo editorial é moi achegado ao PP de Ourense. Claro que os baltaríns están moi contrariados polo tema Verín que estiman que lles vai supoñer un alto custo político nas próximas eleccións autonómicas. Se segue así non sei se este xornal vai renovar subvencións nin publicidade institucional da Xunta, o cal non sei se poría en solfa a súa continuidade como xornal, polo menos na súa versión impresa.

Nós Diario. Este xornal, na súa edición dixital aberta, o domingo pola tarde mostrábanos unha breve crónica da manifestación feita por un dos seus redactores, indicando os apoios políticos cos que contaba, as persoas que leron os comunicados finais e centrándose fundamentalmente en breves opinións acadadas durante o acto de protesta polo voceiro de SOS Sanidade Pública Manuel Martín e dous representantes de plataformas de defensa da saúde das comarcas de Monterrei e da Barbanza. Non se prodigou máis na información sobre a mobilización.

La Opinión Coruña. Este xornal, do mesmo grupo editorial que Faro de Vigo, deu unha nova feita en base a novas de EFE e AP que parece copiada do seu irmán maior, o Faro de Vigo. O lugar de portada, como Faro, moi secundario. Tamén levará subvención e publicidade.

Vistos tamén os xornais dixitais de La Región de Ourense, Diario de Pontevedra e El Progreso de Lugo, dicir que ningún dos tres presentaba mención algunha do acto convocado pola plataforma SOS Sanidade Pública en defensa da sanidade pública celebrado o día 9 de febreiro de 2020 en Compostela entre as súas novas de portada.

Como podemos observar, isto é o que da de si a prensa con edicións impresas que temos neste país galego. Dos tres xornais con maior tirada con base en Galiza, dous deles case ocultan a nova máis importante do acontecido onte, 9 de febreiro, no país; o terceiro deles, domiciliado no concello de Santiago de Compostela e que polo tanto non pode ocultar a realidade do que alí pasou, sitúa a nova en terceiro lugar de referencia, pero precedido dun artigo de propaganda sobre as máis que denunciadas urxencias no CHUS e acompañado por dous artigos con referencia pepera: un no que o xerente do SERGAS dedícase integramente a facer propaganda da política sanitaria sanitaria da Xunta de Galicia e xustificando o inxustificable con datos presuntamente certos pero desconectados da realidade do masacrado polo Partido Popular na sanidade pública galega; e o outro no que o secretario dese partido na Galiza se dedica a botar pelotas fora con afirmacións conspiranoicas sobre a sanidade que ese partido está a destruír progresivamente desde que Núñez Feijóo acadou a Presidencia da Xunta de Galicia.

Hai que sinalar, tamén, que hoxe luns algún deles como o Faro de Vigo e La Opinión de Coruña renovaron a nova e non lle dedican tantas liñas ao xerente do SERGAS; o cal non signifique que introduza o tema na renovada nova. Imaxino que a alguén se lle caía a cara de vergonza, e de aí o troco.

E se agora están así, como para lelos cando convoquen as eleccións galegas !

ANEXO

Para rematar, un resume das axudas concedidas pola Xunta de Galicia aos diferentes medios xornalísticos e de comunicación, onde vemos que destacan con moito as empresas do Grupo Voz, seguidas de Faro de Vigo e El Progreso de Lugo. Isto pódenos axudar a comprender algunha das cousas que pasan coa información neste país. Os datos están tirados do Diario Oficial de Galicia de 27 de decembro de 2019.

a) Axudas a xornais impresos en formato papel:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial Compostela, S.A.	72.982,98
Editorial La Capital, S.L.	28.163,44
El Progreso de Lugo, S.L.	125.832,10
Faro de Vigo, S.A.	242.808,15
La Opinión de La Coruña, S.L.	38.021,94
La Región,S.A.	96.910,09
La Voz de Galicia, S.A.	553.757,62
Lérez Ediciones, S.L.	68.866,18
Rias Baixas de Comunicación, S.A.	27.657,50

b) Axudas a empresas radiofónicas privadas:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Radio Coruña, S.L.	5.783,22
Radio Lugo, S.A.	3.736,96
Radio Orense, S.A.	18.936,50
Radio Pontevedra, S.A.	20.333,84
Radio Popular, S.A.	73.702,41
Radio Vigo, S.A.	30.293,01
Sociedad Española de Radiodifusión, S.L.	25.325,05
Uniprex, S.A.	59.799,67
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	28.489,34

c) Axudas a empresas xornalísticas que difundan a súa actividade informativa mediante a internet:

Entidade beneficiaria	Importe axuda
Editorial La Capital, S.L.	5.568,03
El Progreso de Lugo, S.L.	24.106,92
Europa Press Delegaciones, S.A.	208,63
Faro de Vigo, S.A.U.	74.499,03
La Opinión de La Coruña, S.L.U.	15.692,57
La Región, S.A.	13.189,53
La Voz de Galicia, S.A.	294.360,48
Lérez Ediciones, S.L.	9.521,79
Radio Lugo, S.A.	391,71
Rías Baixas de Comunicación, S.A.	3.229,08
Sermos Galiza, S.A.	2.323,42
Virtual Vedra Comunicación, S.L.	4.910,21
Voz de Galicia Radio, S.L.U.	141,76

Hipocrisía e Cinismo, sinais de Identidade da actual Xunta de Galicia e do Partido Popular na sanidade pública.

Do dicionario da Real Academia Galega: a) Hipocrisía: Actitude daquel que finxe o que non sente e mantén unha postura falsa cara aos demais e tamén carácter das palabras, xestos e feitos dos que teñen esta actitude. b) Cinismo: Calidade ou actitude da persoa cínica. c) Cínica: Que mente con descaro. E podemos definir incompetencia como descoñecemento profundo ou falla de autoridade suficiente para xulgar ou decidir sobre certos asuntos.

Efectivamente son esas, hipocrisía e cinismo, as verbas que mellor definen as actitudes e as continuadas declaracións da Xunta de Galicia, do seu Presidente, do Partido Popular e dos distintos responsábeis de calquera nivel da Consellería de Sanidade.

Desde a chegada de Alberto Núñez Feijóo á Presidencia da Xunta de Galicia o proceso de desmantelamento do sistema sanitario público é continuado e vai increscendo; desmantelamento dirixido desde a Consellería de Sanidade polas distintas persoas responsábeis da mesma. Primeiro foi Pilar Farjas ; despois a súa sucesora, Rocío Mosquera (actual xerente de Galaria, chiringuito de capital público que utiliza para as súas actividades as dependencias dos hospitais públicos), seguiu a xeira marcada por aquela do desmantelamento da calidade asistencial do sistema hospitalario público de Galiza cebándose no baleirado de servizos e especialidades dos hospitais comarcais. E nos últimos tempos o actual Conselleiro de Sanidade Jesús Vázquez Almuiña que non só está a contribuír ao remate final dos hospitais comarcais, senón que con el iniciouse o desmantelamento dos grandes hospitais públicos, a perda programada da calidade asistencial dos mesmos e, o que é máis grave, o desmantelamento acelerado e os recortes da atención primaria pública. Por iso non podemos definir o labor de Feijóo e o Partido Popular na sanidade pública galega como propia de incompetencia, xa que está máis que demostrada a súa competencia para tentar de acadar os fins de privatizar a sanidade, desmantelar a sanidade pública e deixar aos seus profesionais aos pes dos cabalos da patronal da sanidade privada. E para iso contaron, polo menos, con dous cabalos de Troia na máxima dirección da sanidade pública galega; persoas curtidas na dirección e defensa de empresas cuxas contas de resultados medran en sentido inverso da atención eficiente á saúde da poboación: a señora Mosquera e o señor Vázquez Almuiña.

Este tipo de desprestixio e desmantelamento programado do sistema sanitario público de Galiza ten dous grandes beneficiarios: as empresas hospitalarias e médicas privadas e as empresas aseguradoras de saúde. Efectos que, por moito que se empeñen en ocultar, queda claro que estaba entre os fins buscados polos distintos gobernos de Núñez Feijóo.

Conselleiros de Sanidade peperos e Presidente da Xunta pepero falan e falan, alburgan e alburgan, declaración hipócrita e cínica tras declaración mentireira e demagóxica; pero o certo que as súas actuacións no eido sanitario non fan máis que prexudicar progresivamente ao conxunto da poboación da Galiza. Hoxe mesmo, 5 de febreiro ás 18:30 horas, entrando no programa de cita previa ao través da web, o tempo de espera para acadar cita para o meu médico de familia era de seis días (cousa anormal pero normal pola deficiente mala xestión sanitaria do goberno de Galiza); isto é un claro síntoma do escaso número de médicos para atender as necesidades sanitarias máis básicas da poboación, a medicina preventiva; e non só iso, parece que se alguén asignado ao mesmo centro de saúde que eu quer trocar de médico non pode facelo por estar os profesionais cos cupos a tope. E iso que o tempo que a Consellería de Sanidade asigna para cada consulta a doente son uns escasos e insuficientes cinco minutos. Como non van estar saturados os PAC e as urxencias hospitalarias? E iso sen falar da ausencia de pediatras en toda a rede sanitaria pública.

E o malo é que PACs e urxencias hospitalarias xa de por si non teñen os medios humanos suficientes para atender unha demanda normal, canto máis para atender excesos xerados por falta de medios humanos e materiais na atención primaria. Esta situación está a xerar numerosos clientes para quen pode pagar os seguros de saúde e os consultorios privados, que parece ser que é o que en definitiva busca o Partido Popular coa súa política de desmantelamento e desprestixio do sistema público de saúde. A quen non poida pagar enviarano a unha sanidade pública que parecen querer transformar nun sistema escaso de medios materiais e humanos que teña carácter case asistencial e de caridade.

 Esta situación de desidia da administración que provoca colapsos en urxencias e hospitais polo desmantelamento programado da atención primaria se traduce no uso da atención hospitalaria para fornecer de negocio ás empresas que viven a conta da mala saúde da poboación. Este uso ven determinado polo desvío de doentes afiliados do sistema público de saúde cara á medicina privada.

Mais para lograr uns bos beneficios para as empresas de medicina privada e dos vendedores de seguros de saúde era preciso acadar que os doentes necesitados de atención hospitalaria ou consultas especializadas tiveran que desprazarse cara ás cidades. Porque só nas cidades é sostible o negocio hospitalario privado. Como se pode chegar a iso? Pois moi doado: desmontar e deixar sen contido, ademais da atención primaria, os diferentes hospitais comarcais existentes no país; primeiro, eliminando áreas sanitarias e centralizando a xestión con lambecús de confianza arredor dos grandes hospitais; posteriormente deixar sen servizos especializados os citados hospitais comarcais. Se as poboacións protestan, ofrecer contratos leoninos infames a médicos especialistas para que estes os rexeiten. Final: os hospitais fican sen servizos médicos ou con escaseza programada. Os doentes amontóanse arredor dos grandes hospitais, que non dan abasto para facerlles fronte por falla de medios materiais e humanos. Paso seguinte: desviar aos doentes cara ao negocio da sanidade privada. Caso especial é o de Vigo, onde xa unha parte importante dos afiliados á sanidade pública son atendidos directamente por POVISA tanto en hospitalaria como en especializada (que, á fin e ao cabo, eran o que o Partido Popular e Feijóo buscaban ao facer un novo hospital con número de camas inferior ás que había).

Isto explícao moi ben Xosé María de Dios, portavoz de SOS Sanidade Pública, nunha instrutiva entrevista publicada no eldiario.es : “Aproveitando toda esta lea [o desmantelamento dos hospitais públicos], o día 10 de xaneiro entrou en vigor tamén a modificación da Lei de Garantías que, basicamente, implica que se pides cita, pasan 45 días e no Sergas non cha dan para unha consulta ou proba diagnóstica, ou 60 días no caso dunha intervención cirúrxica, derívanche á privada. Obviamente, se o persoal e os recursos redúcense, os prazos non se van a cumprir nunca”. E máis adiante:”Calquera que estea metido no sistema sanitario sabe que é inviable porque o propio Sergas faio inviable. (....) aquí, directamente, pásanse os doentes da pública á privada. É algo moi lesivo para os intereses da sanidade pública de Galicia.” E como dí a Asociación Galega para a Defensa da Sanidade Pública nun recente comunicado: “O avance do sector privado, á calor dos recortes nos centros públicos (que esixe mais protagonismo e diñeiro no sistema sanitario galego), demostra que se Núñez Feijóo mantéñense na Xunta despois das mesmas, a sanidade pública pode entrar en caída libre irreversible”.

Esta labor de desmantelamento programado da sanidade pública esixe unha forte e dura resposta por parte da poboación da Galiza. Non nos podemos permitir o luxo de que estes servidores das contas de resultados dos servizos colectivos privados sigan un só ano máis na Xunta de Galicia. Non podemos permitir que rematen co dereito que todos e todas temos a recibir unha atención sanitaria eficiente e suficiente; unha atención sanitaria que non teña como referencia unha conta de resultados e prestada por profesionais que non estean condicionados por obxectivos económicos; unha sanidade que se basee na medicina preventiva cun eficiente servizo de atención primaria; unha sanidade próxima e achegada coa reactivación dos hospitais comarcais que hoxe Núñez Feijóo e os seus secuaces teñen baleiros de contido. En definitiva, unha sanidade na que sexamos tratados como doentes e non coma clientes.

Habemus goberno. É PSOE de fiar?

Esta entrada vai irse escribindo pouco a pouco e día tras día, mentres se conforma o novo goberno do Estado presidido por Sánchez e saído dun acordo con Unidas Podemos (UP). Hoxe é venres, día 10 de xaneiro de 2020, e parece que xa se empeza a confirmar aquelo que en dúas entradas xa bastante antigas eu comentaba (1): “O PSOE non é de fiar”.

E neste caso refírome ao cumprimento do denominado acordo entre os impulsores do novo goberno. Por unha parte, alguén ten filtrado aos medios, antes de que o Presidente do Goberno fixera os nomeamentos, os nomes das persoas que por parte de UP ían ter carteiras ministeriais e cales ían ser os altos cargos vinculados a esas carteiras. A meirande parte da fauna mediática coincide en sinalar como responsable das mesmas fontes procedentes de UP, mais ninguén o asegura de forma rotunda, agás aquela vinculada ao propagandismo franco-fascista. Ten senso que iso sexa así, mais non podemos descartar que esa suposta “infidelidade” teña a súa orixe en fontes internas da outra parte do acordo. Non sería nada estraño que houbera quen tratara de seguir a súa xeira de intentos de desprestixio do partido de Pablo Iglesias (e non falo necesariamente dos sectores ultra-felipistas do PSOE) e de xustificar o inxustificable; por exemplo o acontecido no día seguinte. Por outra parte, Pablo Iglesias, nunha entrevista realizada no programa El Intermedio e emitida cando xa o antedito era público, negouse a dar nomes dos ministrables e cargos gobernamentais por UP, atribuíndo a o Presidente do Goberno esa competencia. E logo, quen foi? (tamén pode ser que a alguén nomeado se lle fixera o cu gaseosa diante da certeza de ocupar un ministerio e botara as campás a repicar, o cal sería triste e diría moi pouco desa persoa). O caso é que a filtración ocorreu.

Trileros versus inexperiencia.

Parece que o acordo de goberno, na parte non escrita, contemplaba que o novo goberno do Estado presidido por Sánchez contaría con tres vicepresidencias unha das cales recaería no líder de Podemos, doutra sería titular a señora Nadia Calviño e unha terceira que non se sabía a ciencia certa en quen ía recaer. Cal non sería a sorpresa dos medios de información e, incriblemente tamén, dos dirixentes de Unidas Podemos cando desde Moncloa se anuncia unha carta vicepresidencia. Fica claro que as persoas que negociaron por Unidas Podemos non amarraron ben os acordos, que sufriron a súa inexperiencia diante dunhas persoas con moita experiencia no ámbito político que desexaban ter as mans o máis libres posibles para facer o que estimaran oportuno no futuro sen que puideran ser acusadas de rachar acordos.

A interpretación maioritaria da fauna mediática (desde a extremista da dereita ata a máis proclive ao goberno), aparte de valoracións doutra índole máis ideolóxica, era que esa cuarta vicepresidencia non pretende máis eclipsar a presencia de Pablo Iglesias dentro do goberno xa que a capacidade mostrada por este nas súas relacións públicas podería facer que a visibilidade da parte pesoera do goberno ficara eclipsada, sobre todo a dun Pedro Sánchez cuxas habilidades mediáticas está demostrado que deixan bastante que desexar e que con certa frecuencia mete a pata nas súas aparicións públicas. Amais, crúzanse as competencias da nova vicepresidencia de Transición Ecolóxica cunha parte da vicepresidencia atribuída a Iglesias (a da axenda 2030 e cambio climático). Algunhas fontes, desde dentro do PSOE, xustifican esta porcallada política (porque é unha verdadeira porcallada, digan o que digan) con que a creación de ministerios e organización do goberno é competencia do Presidente e que non estaba contemplada no pacto; cousa que ninguén nega, pero que estou seguro que retorce case ata afogar o acordo acadado polas partes. Cousas básicas e comúns no PSOE, que non só o fai nos acordos con outros senón tamén nos propósitos públicos electorais, cousas ás que eu, desde logo e con todo o calo que levo acumulado, non me dou acostumado; estas cousas non fan máis que afianzar a miña desconfianza no partido felipista español e provocarme náuseas; tantas como as que me provocan Vox, o Partido Popular ou a dereita catalá.

Engaiolados nun goberno.

A primeira xogada, a filtración dos cargos e ministerios de UP, parece (e digo parece) que foi bastante mal acollida por sectores do PSOE e achegados a el; pero os reproches non pasaron máis que de insinuacións. O mesmo ocorreu co retorcemento do acordo polo PSOE ao crear unha nova vicepresidencia que, aínda sen alporizarse en público, tampouco sentou moi ben en Unidas Podemos pero mantivéronse calados.

Xa estamos no luns 13 de xaneiro e ministros e ministras xa xuraron ou prometeron o seu cargo. Será un Consello de Ministros totalmente controlado polo PSOE, cheo de xentes de sentimento capitalista e ultraliberal polos catro costados, que van actuar de muro de contención das potenciais políticas progresistas e que van baleirar de contidos as potenciais intencións dos ministrables atribuídos a Unidas Podemos. Quen vai cortar o bacallau será o “Trío Liberal a Tope” desde os seus Ministerios de Economía, de Seguridade Social – Migracións – Inclusión, e o de Facenda.

A derrogación ou modificación progresista das reformas laborais do Partido Popular e do PSOE, que se supón se pretende impulsar desde o Ministerio de Traballo, vai ser bloqueada en parte polo liberal titular do Ministerio de Seguridade Social, Migracións e Inclusión, aspectos esenciais en calquera reforma laboral. Igualmente, este último ministerio vai deixar en auga de borrallas as aspiracións dos actuais e dos futuros pensionistas; vai condenar á pobreza extrema a todas aquelas persoas que están inmersas nun mercado laboral viciado, inmoral e inxusto nacido das dúas últimas reformas laborais. Se ben parece que si van derrogar a reforma das pensións de 2013, para nada se fala da de 2011 que fala da necesidade de establecer un “factor de sustentabilidade” e do aumento da idade de xubilación ata os 67 anos; en troque si falan (os ultraliberais) do alongamento da idade laboral e de considerar toda a vida laboral a efectos de cálculo da pensión; unha verdadeira desvergonza partindo dun partido que se autodefine coma progresista.

Ao Ministerio de Universidades se lle secuestra unha das partes máis importantes de calquera universidade, a parcela da investigación. Crease un Ministerio de Ciencia que vai ser controlado desde o PSOE. O de Universidades vai quedar ás expensas das decisións orzamentarias de Ministerio de Facenda e dos acordos aos que poida chegar cos da Ciencia, un controlado por persoa que durante a súa vida pública na Xunta de Andalucía caracterizouse pola falla de apoio orzamentario ás areas sociais de goberno, o outro por achegados ao PSOE. Dos fondos dotados por Facenda tamén dependen Igualdade e Consumo, que igualmente poden ficar baleiros de contido por canto as súas accións políticas van estar estreitamente vinculadas ás dotacións orzamentarias.

E xa temos falado da Vicepresidencias de Iglesias e de Transición Ecolóxica e os seus potenciais cruces no eido do medio ambiente.

Total, que a min dáme que en Unidas Podemos deixáronse tomar o pelo polo PSOE. Supoño que estas inconcrecións veñen determinadas polas ansias de tocar goberno e a curta experienciade na negociación política de uns , por unha parte, e a experiencia dos outros en colocar motos sen rodas como solucións óptimas de mobilidade veloz pola outra. Moitos anos, desde o ano 1976, estafando politicamente ao persoal.

E que saída lle queda a Unidas Podemos? Pois simplemente achantar co que hai. Se decide rachar o pacto, sairalle o PSOE dicindo que tanto querer para nada facer; e iso sen contar co custe electoral que para a coalición da esquerda socialdemócrata puidera ter. Se fican no goberno van facer o labor duns gregarios aos que só se lles vai lembrar porque non foron quen de levar a bo termo ningunha das súas propostas electorais máis coñecidas. Como mantiña alguén de dentro de Podemos, mais lles valía ter apoiado a investidura de Sánchez e manterse como unha oposición correctora pola esquerda, sen entrar de comparsas nun goberno para branquear a un partido que non é nin sequera socialdemócrata.

Cumprirá o goberno do PSOE os demais pactos asinados?

Imaxino que uns si, outros non en boa medida e outros tentará de esquivalos.

Os que teña acadado co PNV e con ERC, se queren seguir no goberno non terán máis remedio que cumprilos. O pactado son cuestións concretas, non xenéricas como o foron as máis importantes das acadadas con Unidas Podemos, e non lles fica outra que cumprilas. Amais tanto PNV como ERC coñecen perfectamente como se move a súa parella de baile.

O pacto acadado co BNG tamén é concreto nas obrigas comprometidas polo partido felipista; e o deputado do nacionalismo galego xa deixou moi claro que o seu apoio era de investidura non de lexislatura; e que a continuidade do mesmo ía depender do cumprimentos dos acordos acadados. Sinalar que a experiencia do BNG na confección de pactos é moi ampla, non son novatos recen chegados á política. E non esquezamos, tampouco, que xa tiveron ocasión de lidar co PSOE durante a transición e, tamén, tivérono como aliado de goberno na Xunta de Galicia o que lles proporciona un coñecemento moi valioso das posibles mañas trapalleiras coas que os outros pretendan xogar.

Respecto aos demais pactos non podo falar, porque os descoñezo. En todo caso, de ser un asinante de algún deles, eu estaría coa mosca detrás da orella.

A ver que pasa.

(1)
http://filiasefobias.blogspot.com/2019/06/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html ; e http://filiasefobias.blogspot.com/2019/07/de-entrada-non-ou-o-que-e-o-mesmo-o.html

EN REALIDADE, QUE É O QUE A DEREITA QUERE?

Alguén debería de se facer a pregunta de que é o que realmente quere a dereita do Estado Español, tanto a nacionalista española como a nacionalista catalá. A resposta é sinxela: posuír o goberno aínda que non o teña acadado nas urnas, sexa cal sexa o seu ámbito territorial de actuación. O método: calquera lles vale; non teñen principios democráticos. E cando falo da dereita non estou a falar soamente das súas expresións políticas senón, o sobre todo, dos que están detrás das mesmas e de quen contribúe á sua formación e mantemento. Dos que teñen o poder, non dos que gobernan ou queren gobernar.

O principio clásico e histórico de todas as dereitas políticas é único: defender os privilexios da clase á que defenden a toda costa, sexa cal sexa o método que utilicen para acadalo. Usan métodos diferentes, pero todos eles tórnanse violentos para controlar e esmagar aos máis débiles. Unhas veces válense dos aparatos xudiciais (cuxos membros maiormente teñen a súa orixe nas clases máis podentes e maiormente están aliñados ideoloxicamente coa dereita extrema) para tratar de evitar que as urnas non lle dean a vitoria a quen promete medidas para evitar os abusos (dos bancos, da patronal ou das multinacionais) contra o país e a súa poboación; así o fixeron os mentores de Bolsonaro no Brasil e tamén parece que pretenden facer os mentores do franquista Partido Popular, de Ciudadanos e dos nazi-fascistas de Vox na actualidade e no Estado Español.

Se os mentores e organizadores da dereita política consideran que os seus intereses corren serio perigo e que non lles resultan os seus artificios ao través das leis e do aparello xudicial, non teñen ningún recato para recorrer a salvapatrias uniformados para dar golpes de Estado ou forzar cambios nas orientacións políticas dos gobernantes non afectos; por poñer algúns exemplos, así pasou na España da República, na Grecia do coroneis, no Chile de Allende, na Arxentina de Videla...; ou máis recentemente o 23-F no Estado Español,  os golpes contra Manuel Celaya en Honduras, contra a Venezuela de Chávez (aquí con probado apoio do goberno aznarista do Partido Popular) ou na Bolivia de Evo Morales; casi todos eles con consecuencias sanguentas (agás o golpe contra Chávez, que foi neutralizado polo groso do exército venezolano, e o 23-F onde se di que se solaparon tres golpes distintos e dous deles fallaron) para as súas respectivas poboacións e que se traduciron nunha falla de liberdades democráticas e falla de respecto aos dereitos humanos por parte da podremia militar corrupta e fascista. O que hai que sinalar é que cada vez que estes salvapatrias uniformados accederon ao poder mediante a violencia sucedéronse asasinatos masivos da poboación ou asasinatos selectivos de opositores, desaparicións de cidadáns demócratas, torturas, fame e miseria,... Outros dos resultados habidos nestes procesos golpistas azuzados pola oligarquía financeira cando nos lles resultan os seus servidores políticos, tal e como como demostra a historia, é que eses salvapatrias uniformados que se autodenominan “homes de honra” mostran que a súa honra estaba máis ligada á capacidade de enriquecerse persoalmente e converterse -os que xa non o eran- en corruptos que beneficiar ao conxunto da poboación; feitos que van desde apropiarse de doazóns realizadas para mitigar os sufrimentos da poboación, pasando pola participación en negocios de dubidosa moralidade, de aprobar proxectos de obras e comunicacións só se a mordida era consistente, de vender os subministracións destinados aos comedores dos cuarteis a outros negociantes sen escrúpulos, ... e outras menos graves como as de utilizar a membros da soldadería como man de obra para servir de camareiros, arranxar os seus domicilios particulares ou ir a cargar coas bolsas da compra doméstica. O que desminte o seu presunto “patriotismo”. É dicir, xentalla sen ética nin moral que se autopublicitan como “salvadores da patria e homes de honra” pero que no fondo non son máis que gansters con medallas e galóns. E diso sabemos moito neste Estado Español.

E que pasa aquí e hoxe coa dereita?

Na actualidade e aquí, a dereita segue a non crer na democracia; como antes, nunca creron nela; simplemente usárona para acadar e defender os seus intereses exclusivos. Porque, cre alguén que Fraga era un demócrata? Ou que o era Aznar ou Mariano Rajoy? Ou que o é Pablo Casado, Abascal, Feijóo ou Arrimadas o son?. Todos eles son peóns situados polos que realmente mandan en instrumentos (os seus partidos políticos) que están para servir aos intereses da oligarquía e o gran empresariado. Calquera que aprecie e sinta as liberdades democráticas e os dereitos humanos debería saber, aínda que só sexa polo que din e predican, que non eran nin son demócratas; xa non digamos se nos fixamos no que fan directamente eles ou os seus correlixionarios.

Fica claro que non son demócratas nas actuacións acometidas por eles cando tiveron poder gobernamental:

• Defensa, a través de leis laborais e fiscais, dos intereses dos grandes empresarios e banqueiros españois que medraron ao amparo da represión e da corrupción do réxime de Franco ou dos intereses das grandes multinacionais, dirixidas en España polos descendentes das camadas empresariais franquistas (ás que incluso chegan a facilitarlle que se fagan con vivendas que na súa orixe estiveron financiadas polo Estado para ser dedicadas a alugueiro social para as clases máis desfavorecidas e que coa súa funesta intervención pasan a deixar na rúa a centos de familias por non poder facer fronte a subas salvaxes dos prezos do alugueiro).
• Represión policial contra aquelas persoas que defenden os intereses dos traballadores, das persoas desafiuzadas das súas vivendas ou que se opoñen publicamente aos abusos das entidades bancarias. Represión policial directa contra toda aquela persoas que “osa” defender os seus dereitos amosándose desconforme co algunha ou algunhas actuacións policiais e o manifesta de forma correcta e directamente a quen as realiza.
• Mantemento ou creación de privilexios a sectores sociais xa de por si privilexiados ao través da educación e do sistema fiscal.
• Leis que limitan ou condicionan os dereitos máis básicos do ser humano enunciados na carta dos dereitos humanos, que enuncian lexislacións laborais que permiten que innumerables (por non dicir a inmensa maioría) empresarios sen vergoña e mentalmente apodrecidos exploten dunha maneira inmisericorde aos seus traballadores e traballadoras chegando incluso a despedilos por estaren doentes. Sinalar especificamente os ataques á liberdade de expresión utilizando vericuetos xudiciais para atacar aos seus adversarios políticos que teñen consecuencias como o inxusto encarceramento de tres tiririteiros en Madrid, a condena e procesamento de Valtonic, o vocalista de Def con Dos ou o procesamento de tuiteros ou blogueiros por criticar ou ridiculizar (que é unha forma de crítica) a institucións para eles sagradas tanto da dictadura franquista como do réxime monárquico post-franquista actual.
• Empresarios que obrigan aos seus traballadores e ás súas traballadores a disfrazarse de empresarios e empresarias autónomas para aforrarse as cotas da seguridade social e non contraer obrigas laborais con eles, e que incluso lles obrigan a mercar as súas ferramentas de traballo.
• Políticos que permiten que certos empresarios teñan convertidos os centros de ensino en vehículos transmisores de ideoloxías machistas, ultradereitistas, xenófobas, reaccionarias e focos de proselitismo relixioso; que subvencionan a un ensino privado que, aparte da baixa calidade e dirixismo ideolóxico das súas prácticas educativas, poñen o acento en segregar ao alumnado segundo o seu sexo e imparten unha doutrina de dominación e abuso das mulleres por parte dos homes.
• Limitacións dos importes e dos dereitos a recibir unha pensión de xubilación digna, favorecendo aos banqueiros no impulso de plans de pensións privados que, debido aos baixos salarios que permitiron e a inseguridade e baixa calidade dos traballos, só poden ser subscritos por persoas con capacidade adquisitiva.
• Xentalla baixo cuxos gobernos miles de xoves (moitos deles con altos niveis de formación) tiveron que emigrar para poder atopar un traballo remunerado que lles permitira vivir pola súa conta e organizar un futuro vital.

Todo o anteriormente mencionado e moito máis ocorreu durante os mandatos de gobernos apoiados ou dirixidos polos anteriormente mencionados. E iso que xa non entramos nos dereitos colectivos das distintas nacións que conforman o Estado Español, ás que se lles nega o seu dereito a decidir e cuxos políticos son encarcerados e despoxados dos seus dereitos máis básicos por defender posicións políticas perfectamente legales, incluso saltándose os seus dereitos de inmunidade que as leis da Unión Europea lles confire. O mesmo pasa cos ataques constantes dos representantes políticos da oligarquía financeira e dos grandes empresarios contra as distintas linguas e culturas do Estado, ás que pretenden soimeter a unha visión centralizadora e uniformizante das mesmas (ao mellor é que son tan burros, tan burros, tan burros que non o entenden; algúns non dubido de que si o son).

Esa é a sociedade española creada pola dereita e os seus representantes políticos. Coa colaboración inestimable de xentes e presidentes do goberno procedentes do PSOE, coma Felipe González, e os seus ministros de economía, facenda, xustiza e interior ultraliberais ou partidarios da patada na porta e da formación de cloacas policiais que aínda hoxe perviven; desde Solchaga e Boyer ou Barrionuevo e Corcuera ata a última responsable de economía do goberno Zapatero e pasando por Solbes. Ministros e gobernos do PSOE que respondían fielmente ás expectativas postos neles polos empresarios e banqueiros españois, ministros e gobernos que moitas veces tamén foron apoiados, inexplicablemente, nas súas políticas por importantes membros do Partido Comunista de España da transición. Sinalar que a maioría destes últimos remataron por pasar a formar parte das filas pesoeiras, sustentando en moitos casos importantes cargos en fundacións e outras verbenas dependentes do partido felipista.

É necesario trocar con todo isto. Vai ser posible facelo por vía electoral? O acordo asinado por Unidas Podemos e o PSOE é unha declaración de intencións coa que poñerse a camiñar. Unha declaración de intencións que non sei se algún dos asinantes vai tentar de traducir en feitos e medidas lexislativas (do PSOE permítaseme que o dubide). Certo, tamén, que é moi limitado o proxecto; máis tamén é certo que se trata dun proxecto socialdemócrata de baixa intensidade que contribuiría a poñer ao Estado Español nun nivel social (e quizá sexa isto o máis importante e unha das cousas que menos interesa á clase dominante) semellante ao de Francia, Alemania ou Italia;  e a mellorar notablemente o nivel de vida do conxunto dos traballadores, así como frenar os abusos empresariais realizados e institucionalizados ao amparo das leis promulgadas pola maioría franquista do parlamento español baixo o goberno de Mariano Rajoy, e iso é o que realmente preocupa aos grandes empresarios e aos membros da oligarquía financeira española e internacional. Ese tímido programna de goberno tamén sería bo para o pequeno e mediano empresario, tanto na fiscalidade como na súa contribución a polo menos aminorar os abusos aos que a gran empresa somete ás PEMES, sobre todo na subcontratación de obra pública, no comercio de alimentación en fresco e na obtención de fondos para o financiamento dos seus proxectos.

A alta burguesía e a oligarquía financeira non van estar contentas e van facer todo o posible porque non haxa unha volta atrás nos seus abusos, e como xa teñen anunciado os seus representantes políticos van facer todo o posible porque iso non ocorra. Xa o fixeron desde as súas organizacións profesionais e confesionais; tamén fixérono voceiros do partido nazi-fascista desde Mallorca e fixérono os voceiros parlamentarios dos mesmo na sesión de investidura de Sánchez. Tamén o fixeron os voceiros do franquista Partido Popular e os seus ecos e acólitos de Navarra e Asturias nesa mesma sesión. Sen esquecernos de toda a súa caverna mediática cos seus ataquen continuados ao potencial novo goberno e desde onde algun dos seus destacados xornalistas de orientación fascista ten chamado a unha asonada dos salvapatrias uniformados.

Pero non só fica a palabra pronunciada, senón tamén os apupos, emitidos desde as bancadas dos deputados nazi-fascistas e dos deputados do partido franquista, recibidos no Parlamento nesa mesma sesión por persoas pertencentes a forzas políticas con representación parlamentaria cando condenaban con dureza a represión policial selectiva e defendían posicións para as que foron escollidos polos seus votantes. Que se pode ou non estar de acordo coas súas intervencións, pero merecen un respecto como representantes de amplos sectores sociais que son. Amais as súas protestas fixeron base, como se poderá ler no diario de sesións do Congreso, en mentiras grandes coma templos; simplemente unha excusa máis para facer máis dificil a gobernabilidade do Estado. Os nazi-fascistas e os franquistas permítense insultar, mentir,... desde os seus escanos ou desde a tribuna do Congreso, pero non admiten que ninguén lles leve a contraria e que poña en dúbida ou denuncie as súas inexactitudes. Puro fascismo.

Fake News from Here

Tendo en conta como a xogan algúns impresentables deste Estado Español, que carecen do máis mínimo sentido do humor e que actúan máis levados pola súa ideoloxía de extrema dereita que pola razón, a lóxica e a obxectividade, aclarar que de todo o aquí escrito calquera parecido coa realidade é pura coincidencia (e se así non fora, alguén debería facerse mirar).

FIRST NEWS

Unha perigosa banda terrorista separatista foi capturada pola Civil Guard na capital da Comunidade Autónoma de Polonia.

Baixo a dirección do xefe da TIA, superintendente Vicente, auxiliado polo famoso axente secreto Anacleto, a Civil Guard apresou a un perigoso comando terrorista separatista formado por un número indeterminado de persoas (como o responsable da operación extraviou a nota, aínda hai que preguntar a quen filtrou a confidencia cantas eran as persoas ás que había que deter).

Os xornais máis influentes e coñecidos do Estado no que se encadra Polonia se felicitan polo éxito dunha operación tan ben dirixida polo Superintendente Vicente e executada tan á perfección polos membros da Civil Guard participantes na operación; sen deixar o destaque da colaboración dos anacletos comandados polo famoso Anacleto, axente dos servizos secretos do Estado.

Destacar que nas dependencias policiais nun hábil interrogatorio dirixido por Anacleto, dous dos detidos confesaron a intención do comando terrorista de cometer un importante atentado no que eles denominaron “dia D”, que non saben moi ben na data que cadra pero era esa e todos estaban preparados. Igualmente confesaron que, amais da lixivia, os deterxentes e as pastillas de xabón de glicerina atopadas no seu poder e requisadas nos rexistros realizados polo corpo policial interveniente na operación, tiñan a intención de mercar gabardinas de espía infiltrado e antefaces para coarse no parlamento polaco sen ser descubertos e recoñecidos; e, por riba, contaban cun armario repleto de vasoiras con mangos de pau cheos de termitas cos que pensaban aterrorizar aos seus obxectivos.

Segundo confesaron os dous detidos, toda a operación gozaría dunha cobertura externa proporcionada por dous membros do comando terrorista utilizando sendos gancheto-cópteros de última xeración e metralletas de pau tipo Kalasnicouba tallados por un afamado artesán da contorna. Todas estas probas, que segundo o voceiro oficial do Superintendente Vicente demostran de forma inequívoca a implicación dos detidos e a súa intención de cometer actos terroristas e terroríficos en contra da seguridade do Estado. A Civil Guard está á espera de que alguén desde arriba lle diga o número e os nomes das persoas que faltan para proceder á súa detención, que se espera sexa inminente.

Os detidos foron dispostos ao dispor do Tribunal de Orde Público (TOP), que coas probas á vista decretou a súa entrada provisional en prisión ata que o aparato de propaganda da dereita e da ultradereita políticas estiveran en condicións de buscar outras escusas coas que atacar aos do Partido Nacionalista dos Polacos e aos que chaman os seus aliados anti-Estado Uno Grande e Libre. Mentres tanto, en apreciación do TOP, vaise creando ambiente.

Novas de última hora confirman que agás dous deles, o das formigas termitas e o que confesou os plans tomados dun Mortadelo e Filemón para asaltar o parlamento polaco, os acusados foron postos en liberdade. Neste último caso, a fiscalía baralla a posibilidade de procesalos por vulneración do copyright. Ifgualmente, a SGAE está a estudar como pode sacar cartos deste asunto.

SECOND NEWS

O Gran Xulgado de Roubos e Atracos acaba de ditar sentencia polo roubo efectuado pola familia do Cativiño Paco (máis coñecido como Franco) de dúas estatuas ao Concello de Santiago.

Na súa providencia considera probado que o Cativiño Paco efectivamente apropiouse das dúas estatuas que o Concello de Santiago reclama, máis que non está demostrado que as que están no poder da familia do Franco sexan as mesma que el roubou, aínda que se parecen.

Lembrar que con anterioridade un Pequeno Xulgado xa fallara en favor dos familiares do Cativiño Paco, sinalando que, pese a toda a documentación de propiedade e á lexislación estatal sobre obras de arte do Patrimonio Nacional, “o que se colle non se quita Santa Rita Rita Rita, polo cal o roubado (se foi o Franco quen o fixo) roubado está, e que nada se pode negar ao salvador da patria e aos seus descendentes. E que un ou unha xuíz que non o considera así non é digno ou digna de pertencer a tan patriótico corpo”. E que este estrepitoso fallo foi recorrido polo Concello de Santiago diante do Gran Xulgado de Roubos e Atracos.

 

THIRD NEWS

A Xunta de Galicia ven de facer pública a súa resolución sobre as axudas á prensa editada en Galicia. Unha vez máis o Grupo Voz é o gran prexudicado.

Publicadas pola Xunta de Galicia as subvencións directas á prensa, confírmase un ano máis que os grandes discriminados polas mesmas foron os medios do Grupo Voz, que recibiron ínfimas contías en relación aos percibidos por outros medios favorecidos polas mesmas, como poden ser Sermos Galiza, Praza Pública ou Galicia Confidencial. Postos en contacto cun responsable dos medios castigados pola Xunta, este comenta que “desde o goberno de Galiza non se ten valorado a imparcialidade de medios coma os nosos que poñen por ribas o dereito dos lectores á información e a obxectividade a unha información que responda ás necesidades informativas e políticas dos gobernos do señor Feijóo; nunca un medio informativo como os pertencentes ao noso grupo de comunicación fixeron tantos esforzos por denunciar a corrupción que asola ao Partido Popular nin tampouco fixeron tanto por normalizar o uso do galego en todas as áreas da sociedade da Galiza; por outra parte, o cadro de colaboradores e colaboradoras de opinión dos nosos medios proceden dun amplo abano de ideoloxías abertas e progresistas (para exemplo só mencionar -como botón de mostra- que ata Robertito, o ultraesquerdista nacionalista que é conserxe da facultade de dereito da universidade, ten cabida nas nosas páxinas); por iso volvémonos a sentir discriminados unha vez máis”. Ata aquí as declaracións deste voceiro do grupo de comunicación máis independente e obxectivo de todos os nunca habidos en Galicia.

FOUTH NEWS

O Partido Popular, Vox e Ciudadanos recorrerán aos independentes tribunais españois para tratar impedir que Sánchez poida formar un goberno judeo-masónico-comunista-separatista.

Esta vez, o tribunal independente escollido polos constitucionalistas de Vox, Partido Popular e Ciudadanos é a Junta Electoral Central. Este intento de carambola, que pasa pola inhabilitación do ario Torra para exercer coma President de Catalunya, pretende que posteriormente caian polos buratos os de ERC e se poñan como energúmenos o de Junts por Catalunya para impedir que Podemos e PSOE poidan formar un goberno que remate cos privilexios dos obreiros e coa continuada ruína dos empresarios iniciada polo primeiro goberno de Mariano Rajoy.

“Franco así o habería desexado” comentaron os denunciantes.

FIFTH NEWS

Feijóo encadease na Ponte de Rande para exixir do Goberno de España a devolución da AP-9, a supresión das peaxes e a fin dos privilexios da concesionaria da Autoestrada do Atlántico.

Fiel ás reivindicacións históricas do seu partido, Feijóo ten decidido dar un paso máis na loita do Partido Popular pola recuperación para Galicia da Autoestrada do Atlántico. Con esta fin, o famoso político non fai máis que amosar a súa consecuencia cunhas ideas que leva defendendo desde que empezou a súa andadura coma xefe de filas do Partido Popular en Galicia.

Non podemos esquecer a manifestación liderada por el e Mariano Rajoy, acompañados de Abel Caballero, no pasado 31 de decembro de 2017 para tratar de impedir que a concesionaria da AP-9 subira as peaxes antes de rematar as obras de ampliación da mesma.

Feijóo, en declaracións a este medio, afirmou que “por moito frío e por moita neve que teña que sufrir de aquí só me van poder descolocar pola forza”.

FIN

Ata aquí fake news de hoxe.

CONSTITUCIÓN ESPAÑOLA: 41 ANOS DE PRIVILEXIOS (para os de sempre)

Como cada ano desde hai 41 anos, o día 6 de decembro vaise celebrar por unha parte da cidadanía do Estado Español o aniversario da vixente Constitución Española de 1978. Outra parte, as persoas que desexaban que o rache co réxime franquista fora real e efectivo, non temos nada que celebrar.

A citada lei, ao través da cal se vertebra (ou dise que iso se fai) o resto da lexislación do estado, ten sufrido dúas modificacións desde a súa promulgación no ano 1978. A primeira, para adaptarse á lexislación europea ao respecto dos dereitos de participación da cidadanía europea non española residente no Estado Español nos procesos electorais de ámbito municipal. A segunda, a modificación do artigo 135 do texto constitucional, para satisfacer as necesidades da oligarquía bancaria internacional e considerar como obriga preferente do Estado o pagamento dos xuros e a devolución da débeda externa, e reflectilo así nos orzamentos xerais do Estado para cada ano sendo un desembolso que tivera preferencia sobre o afrontamento de calquera outra necesidade do Estado ou do conxunto dos seus e das súas cidadáns, aínda que esta última fora de vida ou morte (isto de “vida ou morte” non o di, mais sobreenténdese tendo en conta a súa redacción).

Unha constitución cunha total falta de ética no seu nacemento.

Esta constitución cuxo 41 aniversario celébrase neste ano é unha lei á medida do franquismo e dos franquistas que consideraban que coa morte do ditador o seu corrupto réxime nacido do golpe de Estado de 1936 estaba esgotado e morto; e non só moitos dos xerifaltes políticos do réxime franquista (Manuel Fraga, Federico Silva, Fernández de la Mora, López Rodó, ...) eran desta opinión; tamén moitos dos grandes empresarios que amasaron a súa fortuna ou despegaron ao amparo dos chanchullos e da represión do réxime do ditador Franco eran desta opinión. Toda esta caterva fascista prefería “trocar todo para nada trocar” antes que arriscarse a que a crecente, daquela, mobilización popular rematara totalmente e liquidara o seu réxime de corrupción; ou que un exército e unha policía corruptos e inzados de fascismo e franquismo volveran a ser protagonistas dun novo e cruento golpe de man, ao estilo chileno ou arxentino, que rematara cun baño de sangue e asasinatos dunha parte importante da poboación.

Esta última era unha opción que nada gustaba a unha burguesía e a unha oligarquía españolas que empezaban a ser toleradas na “Europa civilizada”; suporía un novo illamento do réxime que non sería tolerado polo denominado “mundo libre” baixo ningunha circunstancia e que tería ou seus días contados, con todas as consecuencias negativas que iso tería para esa oligarquía industrial e financeira con alicerces na corrupción e na represión franquista.

Por outra parte, a burguesía franquista tampouco estaba polo labor de rachar totalmente nin co seu pasado criminal nin coa totalidade das institucións coas que se dotou o franquismo ao través da denominada Lei de Sucesións de 1967 (a monarquía encarnada en Juan Carlos de Borbón) e tampouco dos privilexios económicos e sociais adquiridos na ditadura ao amparo da economía de mercado e da represión. Nin estaba disposta a prescindir da famosa “España una grande y libre” que esmagaba os dereitos de territorios con lingua e cultura propias, cuxa mantenza se asignaba a un exército fascista organizado territorialmente para esmagar calquera intento de alzar a voz e que tan bos (aínda que ilexítimos) resultados económicos lles reportou. 

Tampouco deberían ficar desprotexidos aqueles que desde os púlpitos fixeron de valedores espirituais do golpe de Estados dos asasinos, santificando desde o minuto un ata o ano 1975 (agás contadísimas e honrosas excepcións) a represión gobernamental e os asasinatos do réxime de Franco; estou a falar da Igrexa Católica, unha confesión relixiosa co-partícipe do golpe franquista e aliada en todas as andanzas do réxime. O franquismo político e económico (este último que tamén integraba a organizacións amparadas pola Igrexa, coma o Opus Dei) non podía deixar de lado, nin rebaixar o nivel de privilexios que a organización católica tivera ao longo do franquismo. 

Por outra banda, que pasaría coa xudicatura, a policía e o exército fascistas? Loxicamente non ían limpar os estamentos estatais daqueles elementos que, en distinto grao de participación, contribuíran decisivamente ao medre dos seus negocios e ao posicionamento social dos impulsores do xiro franquista; ese xiro cara a un réxime admitido por Europa tamén debería salvar da queima a eses indesexables elementos que perviven aínda a día de hoxe, por si ou polos seus sucesores, en institucións que deberían ser inmaculadas nun estado democrático.

De garantir todo o antedito encargáronse distintas leis: a mal chamada de amnistía e a modificación de parte do articulado do acordo subscrito polo réxime de Franco co Vaticano, ambas no ano 1977; e a propia constitución aprobada no ano 1978 sometida a referendo tramposo e amparado nas ansias de liberdade do conxunto da cidadanía española na que se coaron aspectos de mantemento do réxime que deberían ser motivo de consulta separada e aspectos que pechaban, na práctica, a porta a calquera modificación posterior.

De branquear á policía, exercito e xudicatura fascistas ocupóuse a lei de amnistía de 1977; inicialmente pensada para dar liberdade a todas as persoas encarceradas, condenadas ou exiliadas polo seu labor de oposición ao réxime ditatorial, o citada lei converteuse nun coador polo cal se desculpou e impediu o procesamentos de asasinos, torturadores e cómplices dos mesmos sitos dentro das instancias xudiciais, do exército e da policía franquista. Foi unha lei de punto final enmascarada. E, ao mesmo tempo, salvar as institucións sobreviventes do franquismo; entre elas, a monarquía juancarlista.

A modificación, no ano 1977, do Concordato establecido entre o Estado Español e o Vaticano anteriormente, no ano 1963, baixo o réxime de Franco foi outro dos piares nos que se asentaron nos inicios da transición os privilexios concedidos pola burguesía española á sacrosanta Igrexa Católica. Nesta modificación esa institución económico-relixiosa sigue a manter todo tipo de privilexios de financiamento polo Estado, de presencia na educación e innumerábeis privilexios fiscais polos que está exenta de tributar en numerosos supostos, moitos deles tramposos. Todo iso coa venia do Estado da transición e, por desgracia, do actual.

Pero foi a aprobación da Constitución, no ano 1978, cando se deron carta de natureza inamovible a todos os privilexios e intereses da burguesía española e a todas as distorsións democráticas xeradas polo réxime franquista. A monarquía non foi sometida a referendo e se constitúe como unha institución herdeira do franquismo na figura do Juan Carlos de Borbón nomeado por Franco e, por riba, unha monarquía machista na que pervive a lei sálica (pola que o herdeiro ao trono é o primeiro fillo varón no caso de que o haxa, supeditando ás mulleres para o caso de ausencia de herdeiros varóns); é a única constitución europea na que se dita como debe ser o modelo económico no que se desenvolvan as relacións sociais no Estado; unha constitución na que, sen establecerse como Estado confesional, establece a preferencia da Igrexa católica sobre as demais relixións; unha constitución que atribúe a un exército herdeiro do franquismo a misión de velar polo que esa institución estime como “unidade de España”, un poder armado que para facer unha interpretación deste artigo non ten nin sequera que estar ao que diga o poder lexislativo que é o Parlamento. Unha Constitución tan flexible nos aspectos dos dereitos humanos, os dereitos democráticos e os dereitos sociais que permite leis de explotación explícita dos traballadores e traballadoras como as sucesivas reformas laborais promulgadas polos gobernos do PSOE e do Partido Popular, na que leis como a de seguridade cidadán (lei mordaza) ou as últimas reformas do Código Penal fan anacos da liberdade de expresión, manifestación e seguridade xurídica da cidadanía. Unha Constitución que permite que un Tribunal Constitucional declare procedente os despedimentos de traballadores por ausentarse do traballo por enfermidade, ou que causa que todo un Tribunal Supremo teña que ser reprendido por tribunais europeos polo seu favoritismo cos bancos nas súas relacións cos clientes (gastos bancarios, cláusulas chan dos préstamos, etc.) dentro da Constitución Española.

É dicir, unha Constitución que é un verdadeiro timo, feita á medida dos franquistas e tendo como cerne o mantemento dos privilexios da oligarquía e a alta burguesía franquista. Unha Constitución produto dunha reforma integral para manter todo integramente. E o peor, que foi santificada por partidos que nos últimos anos do franquismo amosábanse favorables a unha ruptura democrática co réxime franquista. E que, posteriormente, acomodáronse ás políticas e aos modos das portas xiratorias.

Unha constitución que permite que se violen os máis elementais dereitos humanos e democráticos e que nos mantén prisioneiros da burguesía e dos poderes franquistas que dominan as institucións do Estado.

E así seguiremos ata que se produza unha ruptura real co réxime de Franco, ata que se depuren as institucións e os corpos do Estado de elementos afectos ao franquismo e ás costumes e procedementos antidemocráticos, ata que se derrogue a lei de punto final e se procese aos torturadores franquistas, ata que se eliminen das rúas do Estado todo resto de simboloxía de persoas ligadas ao réxime de Franco, ata que se cumpra coa memoria histórica e se practique a xustiza e a reparación cos miles de persoas desaparecidas durante o réxime franquista.

En fin, esta constitución non ten nada que celebrar.

A Constitución Española de 1931, que foi vítima do golpe de Estado franquista, si que era unha constitución democrática e avanzada incluso para este tempo e neste Estado Español inzado de franquistas. Aínda sendo a súa redacción tan antiga, supera con moito ao texto constitucional post-franquista vixente no Estado español. Que así o desexe pode lela premendo aquí : Constitución Española de 1931. A vixente constitución non fornece de ningún motivo para ser celebrada; mais ben é unha lei agotada, tanto pola realidade do país e do entorno internacional como por manter aspectos totalmente trasnoitados e que máis ben son parte do século XVIII que dos tempos actuais. E, tamén, porque significa un deterioro social e lexislativo respecto da anterior e lexítima constitución do Estado, a de 1931 É necesario outro proceso constituínte. É necesaria outra constitución.